"Dit is geen wandeling,
maar een prestatietocht"
LEIDEN
Regen verstijfde spieren van wandelaars
van wie één uit deze regio mopperde:
DONDERDAG 18 JULI 1974
Wil Blansjaar.
Joop Tijssen.
Mevr. Leemans.
Westerhout.
Vierdaagse-reportage van
Jan Holvast en Hans Melkert
Leidenaar Arie v. d. Linden meldde ons al vroeg, dat zijn vriend
Floris Bakels weieens niet zou kunnen komen opdagen. Wat was
dat? Was de gevorderde rechtenstudent, die voor ons blad elke
week de Leidse kantonrechter onder de loep neemt, van het rechte
pad geraakt? Zijn vriend moest het beamen. Floris heeft het moei
lijk, zei hij eenvoudig. Dat bleek veel later. Floris kwam meer
aanwankelen (met een k) dan -wandelen, maar hü had een extra
inspanning geleverd. Zijn indrukken stonden op papier en die vindt
u hieronder. Morgen misschien nog meer als de schrijfmachine het
wint van het bed. En stoer ging hy verder. „Ik wil dit evenement ge
woon een keer meemaken. Waar is de EHBO-post, nog 500 meter?
Dat is een heel eind".
V. d. Linden.
LEIDSE GANGER TE VOET
Stilte, een grote, zacht zoevende stilte alom.
De ochtendmist kruipt over de uiterwaarden, toch rijkt het oog
ver. In de verte, tegen zacht glooiende heuvels aangevlijd: weide,
boomgaarden. Hier en daar een strategisch gelegen huis, of huizen
Het is half vyf 's ochtends. De vierdaagse karavaan, of beter ge
zegd alleen de lange afstandlopers (50 kilometer per dag) verlaat
nog intact, nog veerkrachtig, en nog niet wakker de slapende stad
Om je heen kan Je de snellen al zien demarreren, en vallen de
langzamen stuk voor stuk weg. Het grote selecteren, het grote afval
len ook is al begonnen, en zal eigenlijk niet eerder ophouden dan
om vijf uur 's middags, de sluitingstijd van de laatste controlepost
Meteen moet maar worden opgebiecht dat mijn maat Aria en ik
eigenlijk al wel uitgeselecteerd zijn. In het begin, de eerste twintig
kilometer, ging het erg goed, maar toen kwam de terugslag, kwa
men de blaren (samen een stuk of tien), kwam ook de EHBO-post
En de spierpijn, maar doorstrompelen, tanden op elkaar enzo en
je niet laten kennen. Terwijl ik nu de ervaringen verwerk, ligt Arie
al anderhalf uur te slapen
Een heleboel indrukken vliegen op Je aan. Het natuurschoon
om Je heen bijvoorbeeld, waarmee wij als Leidenaren bepaald min
der zijn bedeeld. De organisatoren hebben een Betuwe-route uitge
zet, wat tot gevolg heeft dat je de ene kersen- na de andere peren
boomgaard passeert. Langs de kant van de weg veel stalletjes waar
in vruchten worden verkocht, wat tot gevolg heeft dat de weg
bezaaid ligt met kersepitten. Naar is dat. Af en toe trap Je name
lijk op zon oneffenheid en dat doet een beurse voet bepaald geen
goed.
Vernuftig zijn inmiddels de systemen die men bedacht heeft om
de spreeuwen van de kersen te houden. Het allerslimst was wel
de man die vanuit een centraal opgesteldetoren door één ruk aan
een touw over het hele veld heen blikjes aan het rammelen kon
brengen.
Wie achter zijn bureau zit, zoals ik nu godzijdank, heeft mak
kelijk praten. Dat neemt niet weg dat we allebei ook op de weg
al dachten dat we eigenlijk wel wat erg summier te werk waren
gegaan. Zo was de starttyd bijvoorbeeld een grote (en weinig aan
gename) verrassing, met als gevolg dat we vannacht zo'n uurtje
of twee hebben geslapen. En van de vereiste drie- vierhonderd
kilometer voorbereidingsfase, die een veteraan ons voorschreef,
is ook maar een kwart „gemaakt". Nee, vertrouwen op Je goede
gesternte blijft heus wel een leuke taktiek, maar Je moet hem al
leen niet op het vierdaagselopen toepassen. Want dit is geen kat-
tepis.
Erg grappig is het dat Je onderweg vaak dezelfde
inhaalt, of andersom natuurlijk, zoals in ons geval. Zo liepen wij
byvoorbeeld vrijwel de hele route om en om met een Zuidmolukse
groepering, die zich door strydliederen en vooral een dwingend
swingende tambourijn in cadans hield. En zo zijn we maar liefst
zesmaal ingehaald door een détachement van de Haagse politie,
dat het vooral in liederen over de wereldcup en dergelijke zocht.
De kneep zit hem hier natuurlijk in het feit dat de één meer
en vaker rust neemt dan de ander; het schijnt zelfs zo te zijn dat
sommigen in deze „wandelmars", zoals de zeer militair ingestelde
organisatie het geheel bij voorkeur noemt, een soort veredelde
kroegentocht zienEnfin, ieder zijn meug.
Ook voor de kleding, de voetbedekking, eigenlijk het hele voor
komen gaat zoiets trouwens op. Mensen op klompen, op laarzen,
op bergschoenen. Op gewone schoenen, sandalen en op sport
schoenen, en ga zo maar door.
Keurig geklede oudere heren en dames, progressievelingen.
idioten, lelijkerds.
Regenpakken, korte broeken.
Soepele lopers, kreukels en sj (Akers.
Alles wat u verzinnen kan, het is er wel én laat zicfc zien. En
wordt ook gezien. Zoals in de dorpen, waar de deelnemers op de
met dranghekken afgesloten straat paradeerden, en hartelijk be
klapt door wat wel de hele bevolking leek. Er werd zelfs door
kleine Jongetjes om handtekeningen gevraagd, en dat vergoedde
veel. Menige zwoeger voelde zich op die lange, natte tocht plotse
ling toch een heel klein beetje belangrijk. En toverde de Juichende
kijkers waarvandaan, hij wist het zelf niet plotseling weer
die trotse tred voor. van 's ochtends heel vroeg.
FLORIS BAKELS
Morgen
meer foto's
van vier-
daagselopers
uit deze
regio
ADVERTENTIE
Het
cassette huis
In de beste merken. Grote
keuze verzilverde
geschenkartikelen.
Uw Juwelier
v. d. WATER
Haarlemmerstraat 181
Me). V. d. Fluit.
Weyers.
Beij.
Nieuwe Rijn 18
01710 40166
De groep van het Academisch Ziekenhuis Leiden.
WYCHEN „Dit is geen wandeling, maar een prestatie
tocht". Een verzuchting van die Alphense poliltie-agent
Gerritsen, die eerder vanwege een spieraandoening moest
uitvallen en er ook nu last van heeft. Hij was niet de enige
op de tweede dag van de Nijmeegse vierdaagse, die even
als de eerste een natte bedoening werd. Spieren in beweging
houden, was het motto. En daardoor hadden de wandelaars
weinig tijd om hun ervaringen te vertellen. Sommigen uit
deze regio, die met de naam van hun krant 'n stukje thuis'
zagen, liepen zelfs door en riepen alleen maar gedag. Wie
zal het hen kwalijk nemen? Wij niet, die de beschutting
van een auto hadden
Peter Delis en Hans Ouwerkerk.
ra, Jos, Adri, Cock, Marja Cok-
kie, Ans, Marianne, Kees. Paul. en
Dick.
Vrolijk, maar om één ding „met de
pest in".
Dat het zo regent.
Hetgeen wij onderschrijven, van
harte (onder het natte hemd)
Vandaag en morgen in telegram
stijl ervaringen van de vierdaagse
lopers uif ons verspreidingsgebied, bij
elkaar een flinke koppel. Maar ze lo
pen niet bij elkaar. Ze gaan schuil
in het groen van het leger, dat om
wonderlijke redenen grijs wordt ge
noemd, of ze gaan op in de bonte
karavaan van tussen de twaalf- en
dertienduizend dapperen.
De mooiste ongetwijfeld u kunt
het zelf vergelijken —is Leidse Wil
Blansjaar, ook nu begeleid door een
niet Leidse heer, die de camera op
een afstand houdt. Voor de tweede
maal is ze in de vierdaagse en dit
maal met 800 trainingskilometers in
de eveneens mooie benen, al komt
dat in geiteharen sokken en wandel
schoenen niet zo uit..
Oudste
De oudste uit dit gebied is Voor
schotenaar P. M. Beij. Hij is 75 en
is voor re 28ste maal in de vierdaag
se. Hy gaait door met viermaal dertig
als het even kan, want de oudste van
het legioen is hij nog lang niet. Rot
terdammer Henk v. d. Wal. oud-
OlympLsch atleet, tekent voor dit pre
dikaat.
De meest „gedécoreerde" met
wandelmedailles is mevr. Leemans
uit Le.den. Ze heeft ze niet allemaal
op, die 500 medailles, maar thuis in
de Bartokstraat hangen ze op een
groot bord, dat herinnert aan allerlei
wandeltochten en prestatiemarsen in
binnen- en buitenland. Ze is voor de
zestiende maal in Nijmegen en wil
ermee doorgaan ondanks de „pen
sioengerechtigde leeftijd". Je ziet
haar evenmin als Beij de leeftijd (66)
Eén van de snelsten althans gis
teren is Joop Tijssen (22) uit Zoe-
terwoude, bakker van beroep en voor
zijn zilveren kruisje hier. Voor de
vijfde maal dus en zonder bezwaren
en blaren.
Eén van de ongeduldigsten was
Hillegommer Weyers, die alleen zei,
dat hy voor de achtste maai viermaal
50 km loopt, zich liet fotograferen en
weg was.
Eén van de opgeweksten is de Leid
se mej. v. d. Fluit, helemaal in plas
tic en du* niet bang voor de buien.
„Dat ben ik toch niet Een geoefende
wandelaar heeft in dit land dergelijk
weer meegemaakt en de spieren zijn
eraan gewend," zei ze na te hebben
opgemerkt in de afgelopen maand
600 km. te hebben gelopen. Ze krijgt
vast en zeker het achtje op het vier-
daagsekruis.
Eén van de vrieraielijksfte is Leider
dorper Deltóker, voor de achtste maal
hier en nu op de 40 kan, die niiet ver
gat zijn buren van de Van Lennep-
dreef de groeten te doen. Mededeling
aan hem: de zoon, die bij de Marine
meeloopt, is niet langs geweest. Kin
deren luisteren soms slecht naar hun
vader.
Eén van de rustigste is Oegstgees-
tenaar Westerhout, die even met een
Alphense agent in discussie ging over
het begrip „prestatie," ons even ver
telde hier voor de tweede maal te
zijn op de 50 km. en in het wandel
legioen opging.
En één van de meest rijdende wan.
delaars is Leidenaar Bokma, werk
zaam bij de Wegenwacht en nu vier
dagen op de weg. Lopend wel te ver
staan, in de Wegenwachtgroep van
tien man. HIJ is er voor de vierde
maal bij, nog steeds op de 50 km.
Van de één naar de twee. Drie pa
ren op deze pagina. Eén „gemeente
lijk" team uit Leiden met Van Wou
denberg van de Woningstichting (met
martiale snor) en Taffijn van ge
meentewerken, resp. voor de tiende
en elfde maal in Nijmegen. En zoals
altijd: alles oké.
Twee Jonge paren uit Leiden. Peter
Delis en Hans Ouwerkerk, allebei 14
en allebei voor de tweede maal hier,
vier dagen lang 30 km. Of ze dat leuk
vinden? Stomme vraag, laten
ze merken. Anders kom Je toch niet
terug.-
Uit Valkenburg Henk en Adri Imt-
horn, resp. voor de eerste
en tweeae maal in de vierdaagse.
Vier dagen houden ze 40 km. lang
de Feyenoordkleuren omhoog door in
het rood-witte shir.t te lopen. .Daar
in kan je toch niet uitvallenDat
kunnen we niet maken tegenover
Leidenaar Wim Rijsbergen". Voetbal-
enitbomsiiaste wandelaars.
Voor de verpleging vooral van
voeten zorgt een uitgebreid
EHBO-korps. De veertien jonge
mensen van het Academisch Zieken
huis in leiden kunnen vier dagen de
verpleging vergeten en ze doen dat
ook. Het is een vrolijk groepje, dat
langs de vierdaagsewegen trekt. Maar
door het natte en slechte weer wel
een ploig met haast. Tijd voor de
achternamen was er niet. Daarom al
leen de voornamen in willekeurige
volgorde: Theo, Marion, Onno, Lau-
