America slaat brug tussen
pop- en klassieke muziek
BESTE
BOB DYLAN
van Zijp
Flonkerend album
van Gershwin-werk
Neil Young
neemt
revanche
Brian Auger houdt de
vaart er goed in...
Michael Wendroff:
nieuwe pop-stijl
met eerste solo-lp?
Tom Jones zingt voor
twee soorten fans
Veel variatie op lp
van The Souther
Hillman Furay Band
PAGINA 10
wBMHB
DONDERDAG 18 JULI 1974
in samenzang met anderen. Het
komt erg prettig over en zijn
solo is er goed in te horen. Zdjn
overige liedjes worden te veel
overspeeld door de bas, wat niet
ten goede komt aan het muzikaal
geheel en zeker niet aan zijn
soli. Jammer, want een song als
„Ditty wa ditty" is erg aardig
en maakt zijn plaat toch wel het
beluisteren waard.
A.R.
STEEDS DE NIEUWSTE
Neil Young On the beach.
Reprise records. REP 54.014.
Een nieuwe Neil Young, maar
nog niet de oude. Die conclusie
kim je trekken bij het beluiste
ren van „On the Beach". Een
fijne elpee, dat wel, maar het
predikaat topper dat wel kon wor
den verleend aan LP's als After
the goldrush en Harvest, moet in
dit geval achterwege blijven. On
the Beach zou je wel een rehabi
litatie kunnen noemen na de
minder geslaagde langspeler
„Time fade away", waarover
Neil Young zelf trouwens ook niet
zo verrukt was. Het produkt
moest echter onder druk van de
platenmaatschappij toch worden
uitgebracht, waardoor minder
goede kritieken de tevoren met
superlatieven overladen Young ten
deel vielen. Dit - keer schijnt
Young wel drie of vier keer te
zijn teruggekeerd in de .studio,
alvorens hij zijn nieuwste creatie
officieel ten doop wilde laten
houden. Het gevolg is dat Young
studio-materiaal heeft overgehou
den, waarmee hij zonder meer
twee andere elpees zou kunnen
vullen. Uiterst kritisch ongestelde
Young, die zijn carrire startte
in de Buffalo Springfield-groep,
vervolgens op de solo-toer ging,
daarna het hooggewaardeerde ge
zelschap zocht van Stephen Stills,
David Crosby en Graham Nash
en tenslotte weer tot individuele
acties overging, heeft ditmaal een
«geheel nieuwe weg ingeslagen.
JRevolution bleus, Vampire blues
nn Ambulance blues zeggen vol
doende over de muzikale ontdek
kingsreis, die een experimente
rende Young deze keer heeft on
dernomen. Een vergelijking met
bijvoorbeeld Harvest is daardoor
moeilijk te trekken, al blinkt On
the beach bepaald niet uit door
knappe vondsten en andere mu
zikale hoogstandjes. Natuur
lijk maakt On the beach een ver
zorgder indruk dan het live opge
nomen Time fade away, maar
voor het overige lijkt toch ook
deze LP allereerst voor de ware
fan te zijn bestemd. Naast een
koersverandering is Neil Young
wel zichzelf gebleven in nummers
als See the sky about to rai (de
enige song, die al hitgevoelig is
gebleken) en Walk on. „Bekend"
zijn ook de begeleiders van Neil
Young, onder wie zich ook nu
weer David Crosby en Graham
Nash bevinden die met oa. Rus
ty Kershaw, Rick Danko. Levon
Helm, Ralph Molina, Billy Tal
bot, Ben Keith en Tim Drummond
voor de entourage tekenden.
JR.
Straight Ahead Brian Au
ger's Oblivion Expres, CBS S
800058.
Als een expresse trein over de
piano, zo raast Brian Auger's
Oblivion Express over de tweede
LP.
Racht vooruit is het motto en
dat is ook wel te merken. Als
eenmaal is gestart met de lange
nummers (er staan er vijf in
totaal op de LP), raakt de groep
met de lange naam zo in de ban
van het eigen kunnen, dat de
mannen nog maar moeilijk af te
stoppen zijn. Er wordt één rech
te lijn strak aangehouden, ook in
de instrumentale gedeelten, waar
in vee. gebruik wordt gemaakt
van de drums, congas en natuur
lijk de (elektrische) piano, be
spee d door Brian Auger Die man
heeft op dat instrument al heel
wat ervaring sinds hij op drie-
Jarige leeftijd met spelen begon.
Hij trad op met Rod Stewart én
Julie Driscol en formeerde ten
slotte de Brian Auger's Oblivion
Express. Een groep die het moet
gaan maken. De eerste LP Close
to It „deed" het al erg goed in
Amerika, de tweede stootte even
eens snel door. Wel begrijpelijk,
want zelfs als Je niet van deze
muziek houdt, dan nog hebben
afwisselend vocale en instrumen
tale werkjes als Beginning again
(van Auger) Bumpin on sunset,
Straight ahead, Change en You
H stay in my heart nog wel
zoveel charme dat Je nauwelijks
merkt dat Je al op het eindpunt
bent.
P.d.T.
"Poco" kan de
country maar
niet vergeten
Poco Seven Poco, Epic 80082.
Ze kunnen het toch niet laten.
Rusty Young, George Grantham
Tim Schmit en Paul Cotton, die
onder de naam Poco al vele jaren
door het muzikale leven wande
len kunnen de country-muziek
maar niet vergeten. Nou mocht
Je toch verwachten dat het terug
schakelen naar een "lagere ver
snelling" inmiddels wel geheel
voltooid zou zijn en dan duikt er
toch weer een country-nummer
op op de IP Seven. In Rocky
Mountain Breakdown leeft de
groep zich uit in de muziek die
vroeger de hoofdschotel van de
formatie vormde en Poco doet
dat zoals de groep betaamt: erg
goed. Zoals ook de andere num
mers (vier van zanger, gitarist
Paul Cotton, drie van zanger, bas
sist Timothy Schmit en één van
Rusty Young) weer getuigen van
de kwaliteit, waarvoor Poco ga
rant lijkt te staan. De LP Seven,
heeft het gelukssymbool (hoef
ijzer) op de hoes dan ook nauwe
lijks nodig.
P. de. T.
Bewandelt Michael Wendroff
nieuwe pop-wegen? De bij zijn
eerste solo-LP verstrekte informa
tie zegt van wel en in een aan
tal nummers van de langdraaier
produceert hij ook een erg fris
geludd dat ver boven de middel
maat uitsteekt. Maar wil dat dan
ir direct zeggen dat hij een
nieuwe pop-etijl gaat inluiden?
Dat is natuurlijk niet te voor
spellen. De stijl van Wendroff is
is inderdaad nieuw en dn de
meeste gevallen in ieder geval
goed. De afgestudeerde so
cioloog (26) uit Brooklyn, die
onmiddellijk na de voltooiing van
ziln studie beroepsmuzikant werd,
schrijft zijn teksten voornamelijk
geïnspireerd door menselijke rela
ties. Hij brengt die op een ma
nier die daar volledig bij past.
Voor Wendroff staat de commu
nicatie met zijn luisteraar voor
op. Wat dat betreft is er niets
nieuws onder de zon: wat zijn
muziek betreft soms wel. Wen
droff heeft aangetoond dat er met
pop meer te doen is dan velen
denken. De perfectionist, vroeger
al rock-musicus in z'n vrije tijd
en sessiemuzikant, heeft met zijn
eerst LP in leder geval een pro
dukt afgeleverd dat doet uitzien
naar de tweede.
Before the Flood Dyland and
the Band AS 63.000 Y (AS 201)
Het is opvallend dat het velen
niet direct opvalt dat Bob Dylan
aan het werk is op een dubbelal-
bum met zijn grote successen. Als
een van de platen de draaitafel
opgaat, klinkt de stem van Dylan
soms veel anders dan vroeger:
wat beveriger voornamelijk. Dat
zal wel komen omdat de LP's vain
"Before the Flood" live zijn opge
nomen en dat geeft natuurlijk al
tijd meer toestanden dan het wer
ken in de studio. En 't is ook niet
zo erg, want tenslotte blijft Dy
lan zelfs ondanks dat een groot
meester, maar het is wel opmer
kelijk dat Je in de huiskamer even
moeite hebt hem te herkennen.
Het is de enige aantekening bij
het soort "greatest hits" album,
„The music of George Gersh
win" uitvoerenden: Cleo Lai-
ne, Julie Rogers, Rita Morris en
de orkesten van Dennis Wilson,
Benny Goodman, Reg Tilsley e.a.
Fontana 6641075 (dubbelelpee).
George Gershwin is één van
die componisten die veel te kort
hebben geleefd. Hij werd nog geen
veertig Jaar. Voor hem geldt het
zelfde als voor zijn vorige week
in deze kolommen behandelde lot
genoot Glenn Miller: zijn tijd ma
dan kort geweest zijn, hij schiep
daarin een dusdanige hoeveelheid
flonkerende muziek dat zijn naam
nog door vele generaties op de
lippen zal worden genomen.
Twee werken in zijn oeuvre
strijden om de topplaats: de in
1923 gemaakte Rhapsody in Blue
en het uit 1935 stammende Porgy
en Bess, met zijn fabelachtige
schai aan melodieën. Porgy en
Bess is stellig het meest populair
geworden, maar aan de Rhapso
dy in Blue ligt. ongetwijfeld een
veel grootsere conceptie ten
grondslag. Het was een briljante
(nooit meer op dit niveau her
haalde) poging om negroïde
amusementsmuziek en het serieu
ze conoertwerk vloeiend met el
kaar te verbinden. Maar het zou
onjuist zijn om alleen bij de ab
solute hoogtepunten van Gersh
win stil te staan. Want vlak on
der die top zit ook zo ongelooflijk
'veel schoons: Someone to watch
over me, Embraceable you, A fcg,
gy day, I've got a crush on you,
The man I love, But not for me.
Meer dan 35 Jaar na zijn dood
kun je Je nog verbazen over de
ideeënrijkdom van Gershwin en
over zijn geweldige muzikaliteit.
Fontana heeft nu in een dub
belelpee 23 van Gershwins mooi
ste werken uitgegeven, gespeeld
door velschillende artiesten en or
kesten en op verschillende tijd
stippen (1960-1970). Het is een al
bum geworden, zó mooi dat er
een Drijs voor zou moeten wor
den gegeven.
R.P.
waarop natuurlijk alle Dylan-fans
hebben zitten wachten. De enige
inderdaad, want verder tonen Dy
lan and the Band zich weer supe
rieur op dreef. Als Je eenmaal aan
de soms wat andere benadering
van de nummers gewend bent,
blijkt Dylan toch weer mateloos te
kunnen boeien nu hij een zo ver
rassende come back heeft ge
maakt. Dan blijkt hij weer de eni
ge echte meester: schepper van
zulke ijzersterke nummers als
zijn terug te vinden op Before the
Flood. Een album dat dertien Dy
lan hits bevat. Kijk het rijtje
maar na: Lay Lady lay. Rainy
Day Women. Knockin on Hea
ven's Door, It aint me Babe, Bal
lad of a thin man, I shall be re
leased, All along the water tower,
Highway 61, revisited, Like a
Rolling Stone, Blowing in the
wind, Don't think twice, it's al
right, Just like a woman en It's
allright ma.
Aangevuld met die acht num
mers van The Band, voornamelijk
van de hand van Robbie Robert
son, is het album dan natuurlijk
toch een koopje voor de 25 piek die
ervoor moeten worden neergeteld
Al was het alleen maar om al die
nummers nog eens opnieuw mee
te beleven (want het is een beleve
nis) en om de doordringende spi
rit te ervaren die van Dylan nog
altijd uitgaat. Daarbij valt dat
kleine beetje kritiek toch volledie
(n het niet?
Het is alleen even wennen.
„Paradise and Lunch"; Ry.
Cooder.
Eerlijk gezegd is de nieuwe
lp van Ry Cooder me wat te
gengevallen. Een' tijd geleden was
hij op de televisie en daar ge
tuigde hij toch wel van vakman
schap.
Ik blijf erbij, dat hij uitstekend
gitaar speelt, maar de aanpak van
zijn songs blijft wat vlak, wat
Tony Joe White-achtig, wat op
zichzelf niet zo erg is, maar één
Tony Joe White vind ik eigenlijk
wel genoeg.
.Cooders muziek is niet onder
één noemer te vangen. Zijn songs
ziln soms duidelijk rhytm en
blues, dan is er ineens weer een
„philly-sound" te besluisteren, in
zijn versie van „It's all over now".
In „Jesus on the mainline" geeft
hij een persiflage op de gospel
song.
In „Mexican divorce" is hij
eigenlijk het meest overtuigend,
verzorgd) is zodanig dait aan de
knap geschoolde stemmen alle eer
wordt aangedaan. Daarbij heb
ben Dan Peek, Dewey Bunnell en
Gerry Beckley een verbluffend
vermogen om h°t juiste (gezon
gen) woord en de Juiste klank op
het juiste moment te gebruiken.
Het maakt van Holiday als LP
een boeiende belevenis. Alle
nummers op de eerste kant zijn
van eenzelfde grote kwaliteit. Of
dat nu het openingsnummer Mi
niature is. of het ook op single
uitgebrachte Maddog of het grap
pige What does it matter - het is
allemaal perfect. En wel zo perfect
dat Je niet merkt dat het perfect
is.
Het 'natuurlijke' blijft voortdu
rend bewaard, zodat het luisteren
zelden inspanning, maar heel
vaak ontspanning betekent (al is
de tweede kant heel wat minder)
Dat zal ook de bedoeling zijn van
die America-knapen, die alle num
mers overigens zelf schreven, want
de langdraaier heet natuurlijk
niet voor niets Holiday, oftewel:
vakantie. P-d.T.
Blue Oyster
Cult met erg
veel lawaai
„Secret Treaties"; Blue Oys
ter Cult. CBS 80103.
Na het beluisteren van „Secret
Treaties" van de groep Blue Os-
ter Cult, kan Je alleen maar zeg
gen: .Jammer". Jammer van de
tijd en het geld die eraan zijn be
steed, Jammer voor die Jongens,
want ze hebben duidelijk misge
schoten.
De plaat is bedoeld als een mys
terieuze boodschap over gefanta
seerde verdragen over een ge
heime wetenschap: astronomie.
Deze zou een gevaar inhouden.
Dit verklaart waarschijnlijk de
geluiden van straalvliegtuigen en
van gierende bommen.
Wat de groep er mee wil zeggen,
wordt na herhaaldelijk draaien nee
niet duidelijk. Het is een la
waaierig geheea, dat vreselijk ma-
teuristisch aandoet en zeker geen
lust is voor het oor. Harde pop
muziek kan erg aantrekkelijk
zijn, mits het pop is om de pop
alleen. Maar zodra Je pretendeert
iets meer te brengen dan pop al
leen, is het wel noodzakelijk om
Je muziek „beluisterbaar" en Je
teksten verstaanbaar te maken.
En het niet af te doen met hard
drumgeweld, wat al te gemakke
lijke introotjes en thema's. Af
en toe doen ze me denken aan de
groep „Mud". Wel leuke muziek
om op te dansen, maar niet meer
dan dat.
AR.
Holiday - America WB 56045 (Y)
Wait de groep America de ruimte
instuurt, zou bij tijd en wijle on
middellijk kunnen worden door
gezonden naar een concertgebouw.
Veel nummers op Holiday bijvoor
beeld, de vierde langspeler van
het pijlsnel geklommen groepje,
slaan een brug tussen pop- en
klassieke muziek. America be
weegt zich daarover met een ly
risch geluid - met lieve (soms te
lieve) stemmen, omgeven door
rustig golvend gitaarspel, dat
nergens gaat overheersen. Dat is
trouwens toch het kenmerkende
van de formatie: de begeleiding
(voornamelijk door de leden zelf
Portrait in Gold Tom Jones
Decca 6645 403.
Er zijn zangers en zangeressen
die op de zwarte schijf veel min
der tot htm recht komen dan op
de bühne. De reden is gaüw ver
teld: dankzij de act voor het voet
licht worden de kleine onvolko
menheden, die de groeven gena
deloos bloot leggen, gemaskeerd.
Een van die artiesten is Tom Jo
nes, een man die nu al enkele
decennia in de internationale top
meewandelt en —gezien zijn suc
ces nog wel een paar jaartjes
meekan.
Tom Jones is ook een zanger
met een gespleten persoonlijk
heid, die hem twee sterk uiteen
lopende soorten fans heeft opge
leverd. Aan de ene kant de lief
hebbers van romantische liedjes:
songs waar het sentiment vanaf
druipt en die door Tom Jones
smeltend worden gezongen. Aan
de andere kant de man met de
maniertjes: een simpel handge
baar. En niet te vergeten de
krachtige uithalen, waarbij Je
vreest dat zijn stembanden het
ieder ogenblik kunnen begeven.
Beide soorten fans komen ook op
deze plaat weer aan hun trekken
zij het dat ze allbei de "stage-
act" moeten missen. Het repertoi
re dat voor het dubbelalbum is
uitgekozen is over het algemeen
vrij onbekend. Met uitzondering
van het nummer "Help yourself"
waarmee kapt drie wordt geopend.
Tom Jones doet op beide langspe-
lers wat er van hem wordt ver
wacht: de ene keer op de roman
tische toer, de andere keer de
grens van de geluidshinder fors
overschrijdend. Persoonlijk geef
ik de voorkeur aan een Jones-op-
een-lager-pitje, zo in de stijl van
„Greein, green gras of home",
maar er zullen er zeker velen zijn
dde hem liever in nummers als
„Daughter of darkness" aan de
gang horen. Ook daaraan wordjt
voldaan met „Portrait in Gold".
B.v_L.
Muziekpagina met
bijdragen van:
Ruud Paauw
Jan Pre enen
Annemiek Ruygrok
Paul de Tombe
Eindredactie
Bram van Leeuwen
The Souther Hillman Furay
Band-Asylum Records. AS 53004.
Chris Hillman houdt wel van
afwisseling. De „muzikale zwer
ver" behoorde als bassist tot de
Byrds-van-het-eerste-uur, richtte
daarna met die inmiddels overle
den Gram Parsons de Gluing Bur-
rito Brothers op en assisteerde
Stephen Stills op de uitstekende
elpee Manassas. In maart van dit
jaar bracht Negram nog een
langspeler in Nederland lüt van
de door Chris geleide „Hillmen"
met nummers uit de Jaren '62-
'63. die behoren tot de blue-grass
sound. muziek waarbij in plaats
van elektrische instrumenten bij
voorbeeld de banjo en de mando
line zijn gebruikt. Stringband-
klanken zijn zo nu en dan ook te
horen op de nieuwste landspel er
van Chris Hillman. Daarop be-
viindlfc hij zich in 't gerenommeer
de gezelschap van John Davld
Souther, die vele bijdragen le
verde aan The Eagles en Richie
Furay, eens lid van de groep
Buffalo Springfield en met Jim
Messina oprichter van de forma
tie Poco. Dat de samenwerking
van het drietal onder de
Souther Hillman Furay Band
heeft geleid tot een knap stuk
langspeelwerk mag dan ook niet
zo verwonderlijk worden ge
noemd. Vooral niet omdat het
trio op zijn eerste LP ook nog
eens wordt gesteund door musici,
die hun sporen eveneens al heb
ben verdiend: Al Perkins, al weer
een voormalig lid van The Flying
Burrito Brothers, Paul Harris
GRAMMOFOONPLATEN
HAARLEMMERSTRAAT 279
LEIDEN - TEL. 01710—24010
Jim Gordon, die als drummer ón
der meer „ln de slag" is geweest
bij Traffic. Door de veelzijdige in
breng is het repertoire behoorlijk
gevarieerd geworden: country-
muziek, pop. blues. De SHF-band
vertolkt die stijlen in een tiental
nummers, die alle door het vo
cale trio van de groep, Souther,
Hillman en Furay zijn geschre
ven. Het aktiefst in dit opzicht is
John David Souther geweest, die
vier composities voor zijn reke
ning heeft genomen.
J.P.
