'Prins Willem'
Rijsbergen: over
vier jaar terug
als kampioen.
"KUN JE NIET WAT HARDER, KOETSIER"
"Als u ooit eens geld nodig mocht hebbenkomt u maar bij mij"
WOENSDAG 10 JULI 1974
f|^2XSB
PAGINA 9
Wim Rijsbergen: '"Het is nog drukker dan met drie oktober"
HOLLANDSE
'WATERZOOI'
NURNBERG Een restau
rant in Nürnberg heeft vier spe
ciale gerechten op de menukaart
gezet, die genoemd zijn naar de
laatste vier elftallen van het
toernooi om de wereldbeker
voetbal.
De Hollandse schotel, "water
zooi" erenaamd is een visragout.
De Westduitse schotel is een
Beierse varkenscotelet. Achter
Polen staat het Poolse nationa
le menu "Bigosh". Het duurst ia
het gerecht "Brazilië". Als men
dit besteld, dan krijgt men een
"Braziliaanse" kalfsbiefstuk met
mais. bananen, paprika in rum-
sauce. patna-rijst en salade.
De spelers van het Poolse
nationale elftal zijn gisteren als
helden ontvangen bij hun terug
keer in Polen. Duitzenden voet
balsupporters juichten de spelers
toe tijdens hun rit van het vlieg
veld naar de hoofdstad.
"Wij danken jullie uit de grond
van ons hart. Jullie hebben Po
len een naam gegeven in de we
reld", aldus de burgemeester van
Warschau, Jerzy Majewski, in
zijn dankwoord tot de équipe.
De spelers zijn later op de dag
ontvangen door de leider van de
Poolse communistische partij,
Edward Giereg.
Een sombere en prikkelba
re Braziliaanse wk-selectle is
gisteren thuis verwelkomd door
een ontvangstcomité, waarin
meer journalisten dan suppor
ters zitting hadden.
Deze aankomst in mineur le
verde een schrille tegenstelling
op met die van 1970 toen de
drievoudige wereldkampioenen
met tromgeroffel en sambamu-
ziek werden ingehaald.
"Wat denken jullie dat ik ben,
een misdadiger?", riep coach
Mario Zagallo vanachter de bre
de ruggen van ordebewaarders
naar Journalisten. 'Ik heb geen
misdaad gepleegd. Brazilië moet
leren te verliezen'. Zichtbaar
kwaad werd Zagallo toen enke
le verslaggevers vroegen om een
toelichting op het verdedigende
concept in de verloren wedstrij
den tegen Nederland en Polen.
'We hebben kennis gemaakt
met een soort voetbal dat nog
nooit is vertoond", antwoor 'de
Zagallo. 'En om het nu eens eer
lijk te zeggen, we zijn verslagen
door superieure teams, 'n speler
met de naam Cruijff heeft het
voetbal in de wereld veranderd'.
LEIDEN „De Peenheer in de Orde van het orfvolprezen Penenrijk" liet het hulde
betoon lekker lui onderuitzittend achter een steeds groter wordende bloemenzee, rustig
over zich heenkomen. Wim Rijsbergen, die door de Leidse Hutspotten met zo'n carna
valeske titel werd verrijkt bleef de nuchtere Wimke. Zelfs toen bestuurslid Goedhart van
de KNVB afdeling Leiden de Münchenganger ook nog eens tot Prins uitriep. Enkele
dagen eerder had Wim nog voor de teevee verklaard dat een huldiging voor hem niet
hoefde.
Toen hij eenmaal zijn ontzet had
gevierd en ontkomen was aan zijn
duizenden fans speelde hij het "of
ficiële" beleg in de Burgerzaal van
het Stadhuis vriendelijk mee.
Slechts één keer reageerde hij, en
wel nadat ceremoniemeester Piet
Biegstraaten enkele malen op de
veldennood en de financiële tekorten
van de stad Leiden had gewezen.
"Als u geld nodig hebt komt u maar
bij mij". En om zijn woorden kracht
bij te zetten stuurde Wim Rijsber
gen een bedrag dat hij onder cou
vert van de Sportstichting had ge
kregen door naar Joop Riethoven de
organisator van iovele evenementen
voor het geestelijk gehandicapte
kind. Voor het overige verwerkte
Wim Rijsbergen de vele superlatie
ven en lofuitingen ais een rustig en
koelbloedig verdediger.
Centraal
"De spil, om wie zoveel draait",
aldus burgemeester Vis, die aan de
verouderde voetbalterminologie gis
teravond de voorkeur gaf. "Eigen
lijk zou ik voorstopper moeten zeg
gen, maar het ouderwetse woord
spil lijkt me beter op zijn plaats. Hij
was een centrale figuur. Vóór was
het druk, achter was het rustig.
Rijsbergen stond er precies tussen
in. De ideale positie voor een poli
ticus zou ik zo zeggen. Hij is ech
ter "maar" een voetballer, al mag
u invullen wie het meest verdient.
Ik ben blij dat een Leidenaar zo'n
belangrijke plaats inneemt. Er hoeft
dan ook geen twijfe over te bestaan
of hij terugkeert in het Nederands
elftal". De burgemeester was er zo
zeker van dat Wim het oranjeshirt
om de schouders terug zal krijgen,
dat hü wel een aanval op de condi-
Door
Jan Preenen
tie van Rijsbergen durfde doen,
door'hem een karaf met zes glazen
aan te bieden, al "excuseerde" Lei-
dens eerste burger zich vervolgens
min of meer. "Er hoeft geen Jene
ver of wijn in, het mag ook water
zijn.
En al heeft het Nederlands elftal
dan wat water in zijn wijn moeten
doen, het enthousiasme was er niet
minder om. Wim zelf had het met
een microfoons tem al aan de achter,
zijde van het Stadhuis gezegd: "Ik
hoop over vier Jaar weer hier te
staan en dan als wereldkampioen".
Carnavalsvereniging De Leidse
Hutspotten met prins Henny de Eer
ste ("liefhebber van schone luchten
en vrouwen") droeg de eerste beno
digdheden in ieder geval al aan:
Zwachtels.
"Voor 1978 in Argentinië om derge
lijke blessures te voorkomen. Pak je
enkels goed in dan kun je tenminste
2x3 kwartier spelen". Wim Rijsber
gen, die met moeite blessurevrij uit
de optocht was gekomen (Joop van
Egmond, voorzitter van het LCC: "Ik
had niet verwacht dat de Leidenaars
zo voor Je zouden springen. Op het
station was het al een gekkenhuis,
hier was het helemaal een dolle
boel") zou later op de avond voor
zijn goede gedrag een witte kaart
krijgen. "Bij wijze van reinheid, in
de vorm van een cadeaubon", lichtte
scheidsrechter Piet v. d. Geer namens
de CO VS toe. "Ik herinner me nog
een wedstrijd, die ik van Wim heb
gefloten. De ARC-Jeugd tegen de ju
nioren van Roodenburg. Op een ge*
geven moment werd een doelpunt
gemaakt. De bal sprong van paal
naar paal. Hevige protesten, maar
Wim bleef een heer. Ik heb hem le
ren kennen als een eerlijke voetbal
ler, die hard is maar niet gemeen".
Op die manier leerden miljoenen
hem kennen: zo kende Roodenburg
hem al Jaren. Voorzitter Uiterdyk:
„Voor velen was Je voor de WK een
onbekende. Wy kenden Je wel, maar
dat Je zo goed kon spelen wisten ook
wy niet".
In tegenstelling tot Feyenoord. Be
stuurslid Blankemeyer: "Het ver
baast ons bepaald niet. Wim is een
jongen, die altijd heeft geweten wat
hij wilde. Als hij het gemiddelde is
van de Leidenaar mag ik Leiden van
harte feliciteren". Evenmin verbaasd
was Piet Biegstraaten: "Wim komt
uit een goed nest. Kort na de oorlog
had de aandacht al op deze Jongen
gevestigd moeten worden, geziende
staat van dienst van zijn vader. Al
leen Michels was er toen niet om
hem te ontdekken". Nu de schijn
werpers wel op hem zijn gericht lijkt
Wim Rijsbergen terug te willen ke
ren in de anonimiteit, al zei hij be
paald niet nee tegen een marsepei
nen bal van Joop Riethovens Swift,
de herdenkingszegels t.g.v. het 400-Ja-
rig bestaan van Leidens Ontzet, die
Leidato-voorzitter Wolfslag aanbood
en de koperets van Joop van Eg-
mond. Daarna werd Wim Rijsber
gen aan de bewoners van het Mare-
dorp afgestaan én aan Jeugdige voet
balfans, die op het bordes van het
Stadhuis Ivan Heylens Wilde Boe-
rendochtere op hun manier vertaal
den met "Hé Willem, Voetbal-voetbal
Willem".
LEIDEN Kwart voor zeven
dinsdagavond. Wim Rijsbergen en
zijn verloofde Liesbeth arriveren
aan de „achterdeur' van het
Leidse station, terwijl voor dat
gebouw duizenden mensen hem
opwachten. Even later gaat Rijs
bergen de gang door de hal ma
ken die massa mensen tege
moet. Wie hem kent weet dat hij
zich, net als bij die andere huldi
gingen, „opgelaten" voelt. Maar
Rijsbergen laat er niets van blij
ken, deelt gewillig handtekeningen
uit en laat zich alle hulde welge-
Door
Paul de Tombe
vallen. Hij stapt door, ook al gaat
dat in de hal al erg moeilijk, door
dat de jeugd opdringt. Hij blijft
lachen, ook als zijn looppaadje
steeds smaller wordt.
Het is het symbolische beeld
van een persoonlijke ommekeer.
Vroeger immers, was Willem Rijs
bergen de jc.ngen die altijd wel
kans zag ver-bluffend onopgemerkt
weg te glippen na wedstrijden
tvan Feyenoord). Dat deed hij
dan niet in vlagen van hooghar
tigheid, nee, juist zijn beschei
denheid dwong hem te doen wat
hij deed. Wim Rijsbergen miste
nu eenmaal alle karakter
eigenschappen van de vedet
te. Fouten wilde hij niet goed
praten; op goed spel wilde hij
zich helemaal niet laten voor
staan. Willem vond die belang
stelling voor zijn persoon we\ aar
dig natuurlijk, maar overdreven.
Als hij zijn „werk" had afgele
verd wilde hij maar liever zo snel
mogelijk in z'n eigen doen zijn.
Vandaar dat de ex-Roodenburger,
hoe goed hij ook speelde, in z'n
Feyenoordtyd nooit by namen
kreeg. Dat immers zijn graadme
ters van populariteit bij de
massa!
In één oranje-gekleurde maand
is echter zeer veel veranderd.
Leidse Willem heeft nog steeds
geen ster-allures, maar in Duits
land kon hij vertegenwoordigers
van de persmedia natuurlijk nau-
weiyks ontlopen. Zyn populariteit
groeide buiten hem om en opge
nomen in dat grote voetbalcircus
dat WK heet kon Willem er niet
meer onderuit hij moest het
spel meespelen en het achterland
op de hoogte houden van zijn be
vindingen. De bijnamen kwamen:
„de witte neger, de wonder-voor-
stopper, de huldigingen volgen.
Nog wilde Willem zich er liever
aan onttrekken met een eerder
geventileerd ..Voor mij hoeft het
allemaal niet", maar hy kon er
eenvoudig niet vanaf wilde, hy
niet duizenden en duizenden te
leurstellen.
Maandag ging het nog wel tij
dens huldigingen, zo betrekkelijk
anoniem tussen zijn medespelers
in. Maar toen Willem gisteren
aan een solo moest beginnen en al
leen oog in oog kwam met die
duizenden in Leiden, begon voor
hem waarschijnlijk de "zwaar
ste wedstrijd van zijn leven" (zo
als ook Roodenburg-voorzitter
Henk Uiterdijk later wist). Het
bleek uit schertsende opmerkin
gen in de koets waarmee hij van
het station naar het stadhuis
werd gereden.
Achtervolgd door horden handte
keningenjagers, die hem voort
durend dwongen te schryven op
handen, armen (want het bleef
kuis) en papiertjes, bleek hij
eerst stomverbaasd. "Het is nog
drukker dan met drie oktober",
maar vervolgens zweepte hij met
een ondertoon van ernst de koet
sier op: „Kun je niet wat har
der?"
Dat kon niet, want voor het pan
Wim Rijsbergen is een gewone jongen gebléven. De champagne die hij kreeg aangeboden, moest en zou. hij tussen het publiek op de
Steenstraat opdrinken.
Dankwoord tot het publiek op het stadhuisplein, Liesbeth, de verloofde van Wim luistert mee, evenals
burgemeester Vis. (Foto Jan Holvast),
nekoeken-huysje werd Wim en
zijn verloofde champagne geser
veerd ("en ik lust het niet eens")
en kreeg hij ongemakkelijk ma
noeuvrerend met de hem omge
hangen krans een Delfts blauw
bord aangeboden. Het eerste ca
deau, er zouden er nog vele vol
gen na de triomftocht door de
stad en de huldiging voor nog
eens vele duizenden op het bor
des van het stadhuisplein. Waar
overigens de Leidse politie een
gele kaart verdiende. Er was
medewerking toegezegd aan de
organisatoren, maar hoeveel was
er niet bijverteld. Vandaar dat
het bordes volstond met personen
die eigenlijk beneden hadden
moeten staan en personen die er
bij hoorden later zowat naar be
neden werden geduwd.
Willem k!an echter wel tegen
een stootje en gooide zijn krans
in het publiek. Even onbekom
merd als hij tijdens de rit met
het open rijtuig, voorafgegaan,
door het in oranje gestoken mu
ziekkorps De Burcht, de War-
mondse boerenkapel De Bierkou-
wers en achtervolgd door de Raad
van Elf van de Leidse hutspotten,
gekregen bloemen royaal heeft
uitgedeeld. Ook aan de vrouw die
er één voor haar kind kwam vra
gen. De bloem werd terstond door
haar man opgeëist en verdween
in diens T-shirt. Het was voor
die persoon een schrale troost.
Eerder al had hij geroepen: "Ik
wil een zoen van Je Willem". Wil
lem had nuchter gereageerd
met: "Nee, want Je snor kriebelt
me te erg. Ja, Ja, Leiden was
compleet in last (en lust), zonder
te weten dat de vakantie van Wil
lem door al die huldigingen danig
in de war was geschopt. Hij zou
eigenlijk vandaag zijn afgereisd
naar Luxemburg; door alle ver
Handtekeningen uitdelen op papiertjes, maar ook op armen en handen. Wim Rijsbergen had er de
handen vol aan. Zaterdag 20 juli doet hij het trouwens weer. Dan in de sportzaak van Wilms Floet.
(Foto Jan Holvast)
tragingen gaat hij nu waar
schijnlijk pas morgen. En maar
<tot volgende week maandag, want
dinsdag moet zijn verloofde rij
examen doen. Willem bleef er
vrolijk onder, ook toen het bui-
tengebeuren voorbij was en de
verlenging in het Stadhuis volg
de. Maar op een gegeven moment
zag Je hem daar binnen toch zicht
baar naar het einde verlangen.
Logisch eigenlijk, want we zijn
zo langzamerhand de wereldkam
pioen in het huldigen van de vi-
ce-wereldkampioen.
