Scheherazade:
"Ik ben blij
dat een
damesblad nog
zoveel goeds
kan doen
Italië kiest
voor warme
sportieve
wintermode
KRDAG 25 MEI 1974
THEM "Vroeger durfde ik
eens aan mijn vriendinnen
>rtellen dat ik bij een dames-
werkte. Maar nu ben ik er
oon trots op ivat ik in al die
voor weeskinderen in India,
lopsslachtoffertjes in Vietnam
itgehongerde kleuters in Afri-
teb kunnen doenDat was mij
•ris anders nooit gelukt".
1 Racké-Noordijk, bij ruim een
miljoen Nederlandse vrouwen
bekend als Scheherazade of
Je schrijfster Maria Oomkens,
het weinig moeite om vlak
haar zestigste verjaardag her
togen op te halen. Maar die
valt ook samen met
veertigjarig bestaan van Libel-
oor een vrouw, die sinds het
1 van de jaren vijftig zo nauw
het blad Libelle verbonden is
est, lijkt dat dubbele jubileum
toevallig.
en terugblik op de roerige ge-
ienis van het oudste Neder-
e vrouwenblad van nu, is voor
Racké dan ook zoiets als een
imental Journey" door de
bewogen episode van haar le-
e oorlog bleef zij met vier kin
alleen achter. Haar huis in
Haagse Bezuidenhout was ge
lardeerd en ze voelde zch
als een ontheemde in ei
land. Maar gelukkig ontmoette
ia de bevrijding een we
iaar met drie kinderen met wie
ouwde. Het viel echter met zo'n
gezin niet mee om de eindjes
elkaar te knopen, vooral omdat
man toen als boekhouder
een bescheiden salaris ver-
ie. En het was dan ook uit
noodzaak dat zij in 1948 be-
om bij de Libelle als schrijf-
van korte verhalen te sollicite-
werd aangenomen en in vier
tijd publiceerde zij meer dan
liefdesdrama's en andere
ige geschiedenissen die door,
loeken vol huilende lezeres-
iretig werden verslonden.
1951 kreeg ze van -de toenmalige
(dredacteur van het blad het
sn eigen rubriek met
iwtjes voor de vrouw te begin-
;r erg tegenop omdat
bang was dat zij het niet zou
hen. Maar omdat er in haar ge-
met opgroeiende kinderen hard
nodig was, wilde zij het aan-
niet laten schieten.
Wond voordat zij een definitieve
lENksing moest nemen las zij haar
toevallig een verhaal uit
ikjes van Duizend en één
Het ging over de ge-
1 de Oosterse prinses
irazade die haar sultan, voor
ging slapen, altijd een
Je moest vertellen, op straffe
haar hoofd zou worden afge-
Lotgenote
DAMESMODE
in exclusief jonge stijl...
BREESTRflflTI0aa-II2 LEIDEN
Miep Racké voelde zich een lotge-
en koos „Scheherazade" als schuil -
note. Ze besloot met kloppend hart
om het aanbod maar aan te nemen
en koos Scheherazade als schuil
naam voor haar „Libelle Cocktails".
Met een lichte zelfspot zegt ze nu:
„Ik heb het waarschijnlijk beter ge
troffen dan die Oosterse prinses,
want wij hebben sinds ik ben gaan
schrijven nooit meer zonder boter
ham gezeten".
In het stijlvol door haar man en
zoons gerestaureerde boerderijtje bij
Lochem temidden van de door
bloeiende appelbomen omzoomde
weiden, die geel zien van de paar
debloemen, rekent zij uit dat er in
de afgelopen jaren meer dan 1100
rubriekjes en artikelen van haar in
Libelle zijn verschenen. En voorlo
pig gaat ze energiek met schrijven
door. In het voorjaar en de zomer
in haar Gelderse boerderijtje en in
de herfst en winter in haar woning
in Den Haag, waar haar man nu
ook zijn kantoor heeft.
Wissewasjes
Ze schrijft nog steeds over alle
daagse wissewasjes, vaak geïnspi
reerd op de belevenissen met haar
zeven kinderen en zestien kleinkin
deren, maar ze vraagt evengoed de
aandacht voor de armoede en ellen
de aan de andere kant van de
aardbol.
Net terug uit de theetuinen van
Ceylon bereidt ze al weer een reis
voor naar India.
En als ik haar vraag in welke lan
den zij in al die jaren voor Libelle
is geweest is er een rondgang door
haar boerderijtje voor nodig om
alle souvenirs te tellen.
„Eigenlijk ben ik van huis uit hele
maal geen journaliste" bekent zij.
„Ik herinner mij bijvoorbeeld nog
heel goed hoe zenuwachtig ik was
toen ik voor één van mijn eerste
rubrieken een interview met de
echtgenote van de toenmalige bur
gemeester van Rotterdam, mevrouw
Oud moest maken. Het hart zonk
mij in mijn schoenen toen ik met
een fotograaf bij haar huis aanbel
de, maar toen zij opendeed ontdek
te ik dat zij nog veel nerveuzer
was. En ik heb mij daarna dan ook
nooit meer opgewonden over een
gesprek. Behalve een paar Jaar ge
leden toen de Amerikaamse feminis
te Betty Friedan naar Nederland
kwam.
Hypocriet
De hoofdredacteur
mij toen op en ze
moet Betty maar
Nederland laten zie
wel leuk voor
ti Libelle belde
„Zeg Miep, Je
n paar dagen
dat lijkt mij
Door
Jos Hagers
Ik liet hem weten dat ik er niet veel
voor voelde omdat ik er van over
tuigd was dat ik binnen een half
uur slaande herrie met haar zou
krijgen. En ik kreeg gelijk, want
kijk, ik ben wel voor emancipatie
van de vrouw, maar ze moeten niet
overdrijven. Veel van die feministen
zijn trouwens ongelofelijk hypocriet
met hun grote voorvechtster Betty
Friedan voorop. Toen zij een paar
jaar geleden haar aktie voor vrou
wenrechten in New York begon, zat
zij 's morgens bij haar advocaat om
meer alimentatie van haar man los
te krijgen. En ik vroeg haar dan
ook of ze niet beter zelf haar bo
terham kon verdienen, maar toen
werd ze kwaad.
Overdreven
Er wordt door de Dolle Mina's en
alle andere vrouwenaktiegroepen
overdreven, vind ik, want mannen
hebben het echt niet zo lollig. Ze
moeten vaak veel te hard werken
en hun baan is lang niet altijd
even leuk. Bovendien meen ik op
recht dat zij als mens veel missen,
omdat zij niet zwanger kunnen
worden, geen kind ter wereld kun
nen brengen en in plaats van bor
sten. waarmee zij een baby kunnen
voeden, slechts twee nutteloze pun
tjes hebben.
Ik schreef dat eens in één van
mijn rubrieken en ik werd daarna
prompt bij mijn hoofdredacteur ge
roepen, die bulderdeNog één
keer zo iets en je wordt ontslagen".
In de beginperiode van mijn ru
briek was ik jarenlang het zwarte
schaap omdat men mijn stukjes veel
te vooruitstrevend vond. Als je het
woord „echtscheiding" durfde te ge
bruiken werd je meteen ontslagen
en beschouwingen over abortus wa
ren helemaal taboe.
Maar het werd voor mij een sport
om allerlei omstreden kwesties in
mijn Libelle Coctails toch aan de
orde te stellen. Ik moest daarvoor
alleen als in een slalom allerlei om
streden kwesties proberen te omzei
len, desondanks werd er in mijn
stukjes toch nog altijd duchtig ge
schrapt, dat gebeurt gelukkig nu
niet meer.
Toen de lezers eenmaal uit mijn
rubriek konden opmaken, dat ik een
getrouwde vrouw met een heel stel
kinderen was kreeg ik stapels
scheldbrieven, zo in de trant van
„Wat een ontaarde moeder ben Je,
dat je je kinderen over straat laat
zwerven", „en „Ik zou bij jou wel
eens een vinger over een richel wil
len halen, het zal in Je huis wel een
geweldige troep zijn".
Er waren in de afgelopen Jaren
echter ook heel wat dames, die mij
een eigen geborduurd kleedje of een
zelfgebakken taart stuurde. En ik
krijg nu nog steeds zo'n drieduizend
brieven per jaar. De meesten daar
van zijn reacties op speciale akties
die ik voerde. Zoals een paar jaar
geleden mijn campagne voor ge
wonde weeskinderen uit Vietnam.
Ik herinner mij nog goed dat ik
even buiten Saigon door het zieken
zaaltje van een weeshuis liep en
dat ik overal om mij heen kinderen
zag sterven: ik raakte volkomen in
paniek toen ik de hoofdjes van
steeds meer kleuters in de kussens
zag wegzakken en voelde hoe ze
koud begonnen te worden. Ik holde
naar een hoek van de zaal, waar
een zuster op de grond zat, die
niets deedIk probeerde haar
overeind te trekken en zei, vlug,
vlug doe toch iets. Maar ze bleef
zitten, keek mij volkomen uitgeblust
aan en antwoordde „Wij hebben
geen medicijnen meer en morgen
leggen zij wel weer een paar nieuwe
wezen op de stoep".
Met mijn verhalen over dit wees
huis haalde de Libelle ruim
300.000,- voor het Zuidvietnamese
Rode Kruis op.
En zo waren er nog tientallen an
dere akties. In al die jaren werd ik
namelijk naar talloze rampgebieden
gestuurd. En wat mij daarbij zo op
viel was dat ik in allerlei rotplek-
ken in de wereld, waar geen mens
meer kon leven, toch nog altijd een
non met tien kinderen vond. Ik ben
zelf helemaal niet katholiek, maar
ik heb in mijn rubriek al heel wat
over missiezusters geschreven.
En dat zijn nu van die dingen van
een damesblad, die eigenlijk nooit
naar voren worden gehaald, want
door de liefdesromans en de breipa-
tronen worden wij nog altijd ver
guisd Dat komt waarschijnlijk
omdat in Nederland alleen de ver
halen die slecht aflopen tot de lite
ratuur worden gerekend",
Een trenchcoat, uitge
voerd in katoen en gebardine.
(Foto EIM)
FLORENCE Na een winter
beheerst door de energiecrisis
hebben de Italiaanse mode-ont
werpers het niet aangedurfd met
luchtige, op centrale verwarming
berekende wintercollectie voor
dit jaar te komen. De nieuwe win
termode is vooral warm en vo
lumineus. Men heeft zich laten
inspireren op de mode uit de ja
ren vijftig. Zo zien we wijde cir
kelrokken van grove wol, blouseo.
pullovers, vesten (cardigans),
mantels en capes allemaal om er
nog iets overheen te dragen of
om ergens overheen gedragen
te worden. Het geheel wordt ge
completeerd door een lange sjaal
die stevig om de hals wordt ge
knoopt. De pantalons zijn bijna
helemaal uit het Italiaanse mo
debeeld verdwenen en de echte
avondkleding neemt nog maar in
een klein deel van de collectie
een plaats in.
Het spotlicht van de mode is ge
richt op de sportieve vrouw. De
roklengte varieert van juist onder
de knie tot halverwege de kuit.
Een klokkende rok van bordeauxrode crepe de chine met
een zwarte blouse met sjaal in hetzelfde materiaal als de rok.
(Foto EIM)
De klokken en plooien zijn gro
ter dan de voorgaande jaren en
de schouderlijn is tamelijk breed.
Mantelpakjes en robe-manteans
maken volgens Italië een grote
come-back. Blouses met sjaalkra
gen warden onder mantelpakjes
gedragen terwijl de wat traditi
onele blouse wordt gedragen met
vest, pullover op een wijde
sohuirvgeknipte rok dlie in ele
gante klokken valt.
De ceintuur is een artikel dat in
dit modebeeld weer geregeld op
duikt.
Ook voor een regenbuitje hoeven
we niet bang te zijn want zwart
zijde regenjassen met verticale
doffe en glanzende strepen zijn
er in trek. De favoriete stof bij de
Italiaanse ontwerpers was tweed,
over het algemeen in een zach
te wollen sWÏ? soms was dit effect
verwerkt in gebreid en gehaakt
goed. Voor de wat elegante kle
ding koos men crêpe en chiffon.
De kleuren voor deze winter
zijn: roestbruin, dof groen, petrol,
leiblauw, mosterd, geel, fed rood,
combinaties van beige, bruin en
bordeauxrood, verder veel grijs,
zwart en ecru. Een nieuwtje is 't
veelvuldig gebruik van aubergine.
Het breigoed uit Italië is door
de nieuwe breitechnieken, waar
door het mogelijk is ingewikkelde
modellen en kleurencombinaties
te maiken, erg mooi. Oak in het
breigoed werkt men veel met
"overelkaar dragen" van kle
ding. De combinatiesets bestaan
uit blouses met lange pullovers
gecompleteerd door een ceintuur
tje, lange vesten met knopen Jas
jes en sjaals. Veel kontrasteren
de stoffen worden gebruikt in een
ontwerp zoals gladde wol met
bouclé, schotse jacquards en an
gora met tweed-effecten. Spe
ciaal aanbevolen voor deze win
ter. langharige angoratruién met
borduursel langs de hals, in
schotse ruiten gebreide jassen,
lamé pullovers.
Het Italiaanse leer is eveneens
sportief van stijl, wijde rokken en
nauw gesneden vestjes en broe
ken (dus wel in leer) zijn favo
riet. Verder ziet men veel bedrukt
leer. Ook het bont wordt tot spor
tieve modellen verwerkt. Dit boni
wordt geverfd in allerlei nuances
van groen. Het belangrijkste zijn
met ribfluweel en pyton.
Bij de accessoires is reptielleer
favoriet, vooral gecombineer t
met suède. De schoenen zijn de
ze winter gemakkelijk en laag met
dikke rubber zolen. In deze schoe
nen worden vrij dikke rode of
bruine kousen gedragen. Voor
wie niet zo gecharmeerd is van
stevige stappers is er de pump,
uitgevoerd in twee kleuren vaak
met een bandje over de wreef. De
hakken zijn dunner geworden
terwijl voor 's avonds het schoen
tje met de open hiel duidelijk fa
voriet is. De laarzen zijn wat wij
der dan vorig Jaar. De hoofdbe
dekking bestaat uit kleine baret
ten, nauw om het hoofd sluiten
de kapjes en kleine hoeden met
neergeslagen rand.
Een ensemble in drie ver
schillende kleuren groenEen
poncho van gestreepte mohair
een opengewerkte pullover en
blouse van diolen en een klok
kende rok.
(Foto EIM)
