PIANO RAGS: WAARDEVOLLE DOCUMENTEN
ITT, een macht
zonder grenzen
Hitiers jeugd
uitgeplozen
Amerikaanse LP van
Cats: gevarieerder
Hot Baker: voor de bakker
'Kijk, onze bevrijding'
curieus document
Muziek
uit oude
films
Romeim
slaafjes
BOMANS: EEN MOOIE TUD
ZATERDAG 25 I
m T
Piano Rags by Scott Joplin. Jos
hua Rifkin. Eelektra 22007 en
22006.
Achter in de jaren negentig van
de vorige eeuw schoof er bij de
Amerikaanse muziek plotseling 'n
nieuwe rage naar binnen: de rag
time. Een totaal nieuw element in
de cultuur van het toen nog ster
ker dan nu gedifferentieerde Ame
rikaanse volk, dat enerzijds aan
genaam werd geprikkeld en an
derzijde de ragtime predikaten
toedichtte die erop duidden dat ook
toen enige nieuwlichterij met Ar
gusogen werd gadegeslagen.
Toch zou de ragtime de conven
tionele scepsis weerstaan. Zij
groeide uit tot een allesoverheer
sende muziek waarvan het domi
nerende karakter zo sterk was dat
zelfs nadat zij min of meer was
overleden, elementen ervan voort
leefden in de Jazz, de populaire
dans- en filmmuziek en zelfs in de
hedendaagse muziek.
Het is overigens niet
derlijk dat de ragtime
me ontwikkelingsmarge zou krij
gen. In de rag viel zelf viel en valt
duidelijk een aantal aspecten te
vinden die erop wijzen dat zij eind
vorige eeuw werd gelanceerd als
een gelukkige mengeling van toen
al bestaande witte en zwarte mu
ziek, geconcretiseerd o.a. in resp.
de "national honour and glory"
koperbands en de sterk gesynco
peerde muziek van het ver verwij
derde Afrika.
De ragtime doorspekt met
syncopen (waardoor het ritme ten
opzichte van de maat wordt ver
schoven, „ragged time") vond,
toen zij schuchter haar ontwikke
ling begon, een groot initiator in
de negermusicus Scott Joplin
(1868—1917), die zich roem en
rijkdom vergaarde met zijn we-
reldveroverende compositie "Maple
leaf rag". Joplin had dit trouwens
voorzien nadat zijn nummer, dat
aanvankelijk ietwat weigerachtig
werd begroet, eindelijk was uitge
bracht. Tot één van zijn vrienden
zei hij: "Arthur, the Maple leaf
will make me King of Ragtime
Composers". Joplin kreeg gelijk.
Zijn composities, met hun typische
achtergrond van bijna naïef klin
kende, onverstoorbare bassen, sloe
gen aan. In de café's en saloons
van "The Midwest" bepaalden zij
het ritme van de rinkelende whis-
key-glazen en in de straten wer
den ze als niet meer uit het hoofd
te bannen deuntjes door de popu
latie gefloten.
Met het eerste spervuur van we
reldoorlog I zakte de ragtime als
een pudding in elkaar. Maar ds
herinneringen leefden voort tot op
de dag van vandaag. Herinnerin
gen die door de twee albums "Pia
no rags by Scott Joplin" met kla-
vierist Joshua Rifkin zo worden
versterkt dat, deze twee platen
zonder twijfel tot zeer waardevol
le documenten kunnen worden be
stempeld.
Hier ligt een brok muziek dat
door z'n eenvoud, bescheidenheid
en somstijds opmerkelijke associa
ties met de klassieke muziek onge
twijfeld in wijde kring een dank
baar gehoor zal vinden.
W.W.
De Cats, die met Be my day voor
de zoveelste maal de lijsttrekkers
zijn geworden van de Nederland
se pop, hopen dat ook de Ameri
kaan de komende weken tot de
ontdekking zal komen dat Volen-
dam meer te bieden heeft dan
versgerookte paling en kleder
dracht. In Januari was het Volen-
damse 6-tal in de Larrebee Sound
Studio's in Hollywood. Dat bezoek
heeft een schitterende elpee op
geleverd. Een flink aantal oude
successen zijn in een nieuw, Ame
rikaans Jasje gestoken en hebben
op de langspeler gezelschap ge
kregen van songs, waarvoor o.m.
producer/arrangeur Al Capps te
kende en natuurlijk Larry Mur
ray, de man achter Be my day.
Dat nummer, dat de Duitse en
Belgische hitladders al is opge
stormd, zal in de Verenigde Sta
ten als trekpleister moeten gaan
fungeren. Louter om commercië
le redenen hebben Piot en Cees
Veerman, Piet Keizer. Arnold
Mühren, Jaap Schilder en Theo
Klouwer ook assistentie gekregen
van Amerikaanse tekstschrijvers.
Dat neemt niet weg dat zes num
mers eigen werkjes van de Cats
zijn: If you'll be my woman, Let's
dance, She's on her own, Time
machine, One way wind en A let
ter. Een vergelijking met vorige
elpees leert dat dit zestal nu veel
beter tot zijn recht komt. Er zijn
voor de LP "Love in your eyes"
veel meer instrumenten bijge
sleept, er is instrumentaal wat
meer geëxperimenteerd, de kwa
liteiten van solozanger Piet Veer
man komen beter uit, kortom, de
songs zijn aanmerkelijk verbe
terd. De Cats rekenen, voor zo
ver zij dat al niet hebben ge
daan, dan ook definitief af met de
idee dat zij vertolkers zouden zijn
van sinterklaasachtige versjes.
De twaalf nummers, die in 20 uur
zijn ingezongen (manager Jan
Buys: "In Nederland doen we
bijna zo lang over één nummer")
zijn overigens weer sentimenteel
getint, met uitzonderling wellicht
van het vlottere Moonchild. Door
de inbreng van meerdere tekst
schrijvers is deze Amerikaanse
langspeler wel duidelijk rijker
aan variatie dan bijvoorbeeld zijn
voorganger "Home", die voorna
melijk de ware Cats-fans zal heb
ben aangesproken. De Cats, die
op 19 mei voor het laatst in de
zaal optraden en zich uitsluitend
nog willen concentreren op tee
vee-optredens en platen-opnamen,
hebben daarmee aangetoond nog
lang niet in de anonimiteit te wil
len terugkeren. En dat, terwijl ze
toch al tien jaar in hitland meelo
pen. J.P.
Billy Cobham
geen kitsch
Crosswinds. Billy Cobham. At
lantic 50 037.
Drummer, componist en arran
geur Billy Cobham is als weinigen
in jazzland oprecht vooropgegaan
in de speurtocht naar nieuwe vor
men. Na zijn ervaringen met
jazz-giganten als Miles Davis,
Horace Silver en Billy Taylor
stortte hij zich begin van de ja
ren zeventig op de zg. Jazz/rock
in de groep "Dreams" en verwierf
hij zich bekendheid in de forma
tie "Mahavishnu Orchestra", waar
hij speelde met o.a. John Mc-
,Een leven voor de dood"
Laughlin en Jan Hammer.
Cobham, die vooral de laatste
Jaren tal van platensessies deed
met o.a. Quincy Jones en Rober
ta Flack, maakte na zijn periode
bij het Mahavishnu Orchestra
zijn eerste solo langspeler ^'Spec
trum".
"Crosswinds" is de tweede solo
plaat waarop Billy Cobham met
een overigens uitstekende forma
tie (waarvan o.a. George Duke,
ex-Mothers of Invention deel uit
maakt) een soort muziek etaleert
dat met de noemer jazz-rock
eigenlijk niet kan volstaan. Het
is een muzieksoort dat vele, ver
schillende elementen in zich
bergt en zich af en toe best zou
kunnen lenen voor avant-gar-
distische interpretaties.
Wie zich in de experimentele
Jazz/rock (etc.?) wil verdiepen
doet er goed aan zich deze plaat
aan te schaffen. De formatie van
Billy Cobham staat er borg voor
dat enigerlei kitsch wordt uitge
sloten. En dat is bij experimenten
toch een belangrijk gegevenW-W.
Wat de vaderlandse Cats na 't
tweede lustrum eindelijk eens
willen bereiken, dat lukte de Geor
ge Baker Selection al in het be
gin van de vijfjarige groepscar-
rière. De doorbraak in Amerika
viel de GBS al met de eerste sin
gle "Little Green Bag" ten deel.
Het frisse geluid stootte onmid-
delijk door naar de Amerikaan
se toptien en werd een million-
seller. Een aardig debuut na
tuurlijk, voor het fusie-produkt
van een aantal groepen met hun
„baker"-mat in de Zaan
streek (de Amerikaan weet al
lang dat die streek meer te bie
den heeft dan koeken alleen),
maar daarbij bleef het niet. Bij
kans elke single van George Ba
ker en de zijnen vond overal gre
tig aftrek. Van de constante pop
groep waren al in 1972 meer dan
vijf miljoen platen verkocht. Te
recht ook. na veertien hits. De
George Baker Selection zoekt
voortdurend met hartverwarmd
enthousiasme naar nieuwe ele
menten Zo werd op de tweede
single Dear Ann de accordeon als
instrument in de vaderlandse
pop geïntroduceerd, zo wordt ook
nu nog steeds gezocht naar nieu
we variaties. Ze worden gevon
den ook en dat houdt te muziek
zo fris. Bovendien neeft de
George Baker Selection dat
aparte sfeertje. Dat speciale
toontje, dat zoveel andere groe
pen zo node missen. Makkelijk
in het gehoor, vrolijk en onge
compliceerd. Maar tegelijkertijd
toch weer zo heel erg knap van
opzet. En dat is niet alleen te
merken aan het enkelspel (de
single). Ook op de langduurders
van de GBS viert de gezellig
heid hoogtij. Neem nou alleen
maar de LP Hot Baker, die weer
een portie aanstekelijke blijheid
de kamer inwerpt. Gekoppeld
aan een aantal hites als (Fly
Away) Little Paraquayo, Drink,
Drink, Drink, Baby Blue en Mor
ning Light, wordt een aantal
nieuwe composities ten gehore
gebracht van George Baker
(Hans Bouwens). Zoals Canta
Libre, Chèr, I'm back en Sweet
heart, Sweetheart. De groep
waarin Rinus Schoen onlangs
de bas heeft overgenomen van
Cor Veerman en waarin sinds
kort ook de Volendamse zange
res Lydia Bont meedraait, brengt
die nummers weer op de eigen
wijze. Dus is het weer helemaal
voor de bakker.
En dat terwijl de GBS toch
al vijf Jaar in hitland meeloopt
en ook frequent in de zaal blijft
optreden. Dat is niet voor de
poes.
P.d.T.
"Hitier, een leven voor de dood"
door Robert Payne (vertaling Dolf
Koning), uitgever: Eiserier, Am
sterdam.
Het is bijna dertig Jaar geleden
dat Hitler in de Führer-bunker een
eind aan zijn leven én aan het Der
de Rijk maakte. Ondanks de ton
nen papier en liters drukinkt die
sindsdien aan hem zijn besteed,
blijken we over deze demon nog
verre van uitgepraat te zijn. Voor
al het laatste jaar heeft een zeer
sterke opleving te zien gegeven in
de Hitler-biografieën. Dat is een
nogal raadselachtige zaak. Want er
wordt weliswaar op tal van gebieden
vertederend teruggegaan in de tijd,
maar Hitler is nu toch wel het te
gendeel van mild stemmend jeugd
sentiment. Waarom dan toch die
stroom van Hitier publikaties? Ik
vermoed dat het hier gaat om een
brok verbijstering, om een kern
vraag waarop in de jaren vlak na
de oorlog nooit een bevredigend
antwoord is geformuleerd. Deze
vraag namelijk: hoe is die opeen
hoping van menselijke afschuwe
lijkheden toch mogelijk geweest in
onze jaren; niet in een ver, vaag
verleden, nee, in een tijd, waar nog
miljoenen mensen uit eigen er
varing van kunnen verhalen. Het is,
naar mijn gevoel althans, dit mys
terie dat ten grondslag ligt aan al
die nu verschijnende dikke pillen
over Hitier.
Gewroet
In het leven van de dictator is,
van geboorte tot sterfuur, al ruim
schoots gewroet.
Eén der beste Hitler-biografieën
is ongetwijfeld die van de Britse
historicus Alan Bullock ("Hitler, a
study in tyranny"). Op dat werk,
uitgekomen in 1952 is wel veel aan
vullend materiaal gekomen, maar
aan de grote lijn is toch nimmer ge
tornd.
In de rij van Hitier-beschrijvers
heeft zich nu gevoegd Robert Pay
ne (63) een man die in de oorlog in
Britse diplomatieke dienst was. Hij
heeft een boeiend boek geschreven,
maar gezegd moet worden dat er
maar weinig materiaal in zit dat
niet al bekend was. Payne besteedt
veel aandacht aan Hitiers jeugdja
ren "omdat in die tijd de drijfve
ren van zijn gedrag en de vormen
van zijn dromen voor het eerst aan
de dag treden". Ook staat Payne
uitvoerig stil bij de verhouding tus
sen Hitier en zijn nichtje Geli Rau-
ball. Het meisje werd door Hitiers
jaloerse en tirannieke gedrag tot
zelfmoord gedreven, aldus Payne.
Geli Rauball zou de enige vrouw
zijn geweest van wie Hitier op
zijn manier heeft gehouden.
Haar dood, daar zijn alle Hitier-
biografen het over eens, was voor
Hitier een enorme schok, die nog
lang heeft nagewerkt. Payne ver
bindt aan deze gebeurtenis de con
clusie dat Hitier bij de dood van
Geli zijn laatste restje beheersing
en humaniteit verloor.
Het nihilisme nam daarna volkomen
bezit van hem. "Van nu af aan was
hij bevrijd van alle conventionele
banden van zedelijkheid en kon hij
zo hard en meedogenloos zijn als hij
wenste. Hij had de grens van goed
en kwaad overschreden en een
vreemd landschap betreden, waar
niets was wat het scheen te zijn,
en waar alle gewone menselijke,
waarden waren omgekeerd". Mooi
gezegd, al doe Je daar nog niet veel
mee. Die opkomst jaren van Hitier
zijn intensief behandeld; de rest
steekt daar wat vlak tegen af. Maar
ook na dit boek van een kleine 500
pagina's blijf Je peinzend achter met
de vraag: hoe is het toch mogelijk
geweest dat deze man Jarenlang eerst
in Duitsland, later in grote delen
van Europa heeft kunnen heersen
over leven en dood. Het raadsel zal
wel nooit worden opgelost.
Tot slot een op- en aanmerking.
Payne beschrijft de Leidenaar Ri
nus van der Lubbe, die al of niet al
leen het Rijksdaggebouw in 1933 in
brand stak, als "volkomen debiel en
tot geen enkele samenhangende ac
tiviteit in staat" en later nog eens als
"zwakzinnig".
Met die constateringen zit Payne
er pijnlijk ver naast; hij gaat volko
men voorbij aan Van der Lubbe's
wanhopige pogingen om de Duitse
arbeiders los te rukken uit hun apa
thie en te waarschuwen voor het na-
tionaal-socialisme. Die brand zag hij
als een signaal, als de laatste stro
halm die hem nog restte. Je kunt
van die daad vinden wat Je wilt maar
om het af te doen met de woorden
debiel en krankzinnig getuigt van
'n uiterst slechte manier van onder
zoeken. Eén telefoontje naar het In
stituut van Oorlogsdocumentatie had
hem voor deze blunder kunnen be
hoeden.
RUUD PAAÜW
"De Landwacht-afdeling van een
klein dorp marcheert door de
hoofdstraat. Het was een ver
trouwd gezicht geworden, dat niet
licht uit de herinnering zal
gaan". Zo luidde het onderschrift
bij deze foto van het Britse bur-
gerleger tijdens de Tweede We
reldoorlog in het blad Kijk, dat de
Amerikaanse Voorlichtingsdienst
in 1944 en 1945 in Nederland
uitgaf.
Het blad heeft gelijk gekregen:
het Britse burgerleger is niet
vergeten, al is dat niet in de laat
ste plaats te danken aan de Brit
se televisie-serie "Dad's Army",
(Daar komen de schutters!)
waar bovenstaande foto uit ge
knipt had kunnen zijn.
Een bloemlezing uit de achten
twintig nummers die van het
blad Kijk bestaan is nu versche
nen bij Uitgeverij Ridderhof in
Ridderkerk (de uitgeverij die
Mein Kampf probeert opnieuw uit
te geven).
Kijk herinnert niet alleen door de
naam aan het Amerikaanse popu
laire tijdschrift Look: het staat
ook net zo vol met foto's, vaak de
beste die in die tijd gemaakt wer
den. Het geeft zo een fascinerend
beeld van het merkwaardige
overgangsjaar dat 1945 moet zijn
geweest. Het is wel een bepaald
beeld vanuit een speciale hoek,
vol lovende artikelen over Neder
landse moed, Nederlandse dap
perheid en vastberadenheid.
Maar Kijk was natuurlijk in eer
ste aanzet een propagandablad.
Zo bezien moet het in 1945 nog
best een informatief en leesbaar
blad zijn geweest. Nu is het in de
eerste plaats een curieus tijdsdo
cument, dat in bepaalde opzichten
meer duidelijk maakt over het
laatste oorlogsjaar dan menig
historisch standaardwerk.
Hot boek heet "Kijk, onze bevrij
ding" en kost f 15,90. J. v. W.
ITT, macht zonder grenzen, door
Anthony Simpson, Uitgeverij: Else
vier; prijs: f 14,90.
"ITT was met haar fabrieken over
de hele wereld een van de eerste
multinationale ondernemingen in
de moderne zin van het woord. Wat
de omvang van haar macht betreft,
is het bedrijf in de loop der jaren
uitgegroeid tot een karikatuur van
een multinationaal conglomeraat,
en het is er geen typisch voorbeeld
van. Het bedrijf staat alleen door de
buitenlandse ambities van de voort
varende "staatshoofden" die het be
drijf leiden, maar niet weten wan
neer zij moeten ophouden".
Dit zijn enkele zinnen uit het ge
ruchtmakende boek van de Britse
journalist Antony Simpson, corres
pondent in Washington van 't blad
The Observer over het bedrijf dat
zijn tentakels over vrijwel de hele
wereld begerig uitstrekt en zich zo
wel binnen als buiten de Verenigde
Staten niet alleen met zaken doen
bezig houdt.
De initialen ITT kregen over de
Ihele wereld een sinistere bijklank
toen bekend werd dat het bedrijf al
het mogelijke en zelfs het onmo
gelijke had gedaan om het haar
vijandig gezinde bewind van presi
dent Allende in Chili omver te wer
pen, en samenwerkte met de Ame-
"More Great Film The®|
MGM 2353 092 Select (Polydc
Het beoordelen van filnu,
op de plaat, d.w.z. los van c
wegende beelden, is een
haohelijke onderneming.
muziek dient in de eerste i
ter ondersteuning van hanc
gen en vereist derhalve eea
ciale aanpak. Een heel apy
bied dus. Als filmmuziek a
kant is dat ze een eigen leve
leiden, is dat natuurlijk ma
megenomen, maar dat
toch geen hoofdzaak te
Soms wordt een filmmelodie
zienlijk beroemder dan ooi
rolprent waarvoor zij gemai
(pa. Warsaw Concerto
around the Clock en Rah
keep fallin' on your head).'
al de laatste jaren bespeur;
tendens dat filmmuziek dusi
geschreven wordt dat ze be
aan die dienende taak ook
commerciële doeleinden kan
doen. Zie: The Godfather a
Story. In de Silver Screen 8<
track Series, waarin al veel
is uitgebracht, heeft MG)
een aantal van die ei
dige filmthema's verzameld,
ma's die nog wel echt van die
dersteuning uitgingen. Vo
merendeel zijn het wat o
films, één ervan gaat zelfs
tot 1939. Dat is de klassieke
jaagd door de Wind. Daaruit
melodie Scarlett and Rhett's
meeting gekozen, een echt
wets-romantisch stukje
met frivole loopjes.
Op deze elpee staan verder i
dieën uit de volgende films:
for San Sebastian, Kelly's 1
The Thirty dozen. Quo Va
Cid, Far from the i
Crowd, The Prize, The 1
The liquidator, The Cincii
Kid en More than a mirad
Een heel interessante schijf
muziek die je een paar keer
horen om er met volle teugen
te kunnen genieten. De me
ën uit Far from the
Crowd. The Prize. Gejaagdi
wind en More than a
springen er duidelijk
Aan deze pagina
werkten mee:
Ruud Paauw
Jan Preenen
Paul de Tombe
Jan van Wieringen
Wim Wirtz
Paul Wolfswinkel
rikaanse buitenlandse inlichtingen
dienst CIA. Daarvoor was het in de
V.S. zelf al berucht geworden toen
een journalist ontdekte dat ITT spe
ciale en hoog gesalarieerde functio
narissen in Washington had die de
hele dag niets anders deden dan
voor haar senatoren aan zich ver
plichten met cadeaus en dure
"diensten" (tochtjes in privévlieg-
tuigen en zo). Hierover is indertijd
een lang proces gevoerd.
Anthony Simpson heeft al die pro
cesstukken nog eens doorgenomen
en samen met tal van andere gege
vens verwerkt tot een ijzingwekken
de documentaire die zich laat lezen
als een roman van het betere soort.
Hij beschrift hoe het bedrijf in 1935
pro-nazi was. in 1943 pro-Ameri
kaans, in 1947 fel anti-communis
tisch en in 1971 anti-Chili. In dat
jaar begon het echter weer wel on
derhandelingen met de Russische lei
ders over een vestiging in Moskou.
ITT (de International Telephone and
Telegraph Corporation) dat ook 21
vestigingen in Nederland heeft, is op
9 na het grootste bedrijf ter wereld
met een omzet die het nationaal in
komen van de meeste landen over
treft. Anthony Sampson noemt ITT
de logische konsekwentie van het ka
pitalisme. Hij voegt daar aan toe,
dat juist die logica de zwakte van
ITT zal blijken te zijn.
Romeinse slaafjes, door
Ruting; Prijs: 14,90; Uitgi
Meulenhoff.
Na acht jaar zwijgen
Jos Ruting een nieuwe romi
publiceerd„Romeinse sla
Het is zijn vierde literaire
(hij publiceert ook op bioli
gebied) en het is een i
luchtige verzameling
ten geworden met veel los
drukken, korte beschrijr
kranteknipsels en zelfs t
De zelf niet bepaald kmti
Ruting (hij staat met hoed»
gaar op de achterflap van
fraai uitgevoerde boek)
lyrisch over drie beelds
knaapjes, waar de hoofdpe
Chrisbin, een Jonge arche
verliefd op wordt.
Het verhaal is erg versni
en niet makkelijk te volgen,
de vele figuren in het korte
blijven vaag, maar
deze roman toch een vreen*
koring uit die dwingt tot
der lezen, 't Boek is voor mi
de grote literaire gebeurtenl
1974, maar de bijzondere
trant en de lichtvoetig bes
ven dromerijen geven „fM
slaafjes" toch iets fascinen
Titel: Een mooie tijd. Auteur: God
fried Bomans. Uitgegeven door Ei
serier Amsterdam. Prijs: f 9.90.
In tegenstelling tot de twee voor
afgaande delen van het nagelaten
werk van Godfried Bomans bevat het
derde en laatste boek artikelen die
reeds eerder werden gepubliceerd in
diverse kranten en tijdschriften.
Maar zoals de uitgever in 't voor
woord opmerkt: "Kranten zijn per
definitie ééndagsvliegen. Men be
waart ze niet. Omdat veel van Bo
mans' Journalistiek werk nog steeds
het lezen overwaard is. is daaruit
een selectie gedaan".
Jeugdherinneringen en beschouwin
gen over godsdienst en actuele pro
blemen vullen "Een mooie tijd".
Een boek vol ernst en gevoelige
wijsheid, doorspekt met subtiele
grappen: Bomans zoals hij was maar
veelal niet als zodanig werd be
schouwd. In veler ogen was hij de op
pervlakkige woordgoochelaar.
Het katholicisme en de cultus er om
heen beschrijft hij met een schijnba
re onbewogenheid. Hij loopt onaan
gedaan rond in de tuin van het blije
Roomse leven. Duidelijk mist hij het
prieeltje in de rozentuin, zo lijkt het.
Maar Ja, er moest een stuk van de
hof verdwijnen, omdat een nieuwe
weg naar de hemel werd aangelegd.
Schitterende voorbeelden van de
onvoorstelbare hypocrisie van het
Katholieke leven van vroeger dagen
worden moeiteloos in zijn verhalen
gestopt. Bomans hekelt de gebruiken
in de vastentijd, die een periode
van bezinning en soberheid diende te
zijn, maar waar de vrome room
sen allerlei uitvluchten voorj
weten te verzinnen. Het uit»
leven zonder zonden was een
Niet alleen anecdotes doenj
zer geboeid raken. De herin»
aan de studententijd, het ene
als chef-redacteur kunst ij
Volkskrant en het verhaal
vakantie kunnen niet anders dl
een grijns of ferme schatert#)
den gelezen.
Bomans was op het eerstel
voor veel mensen een beetje
vlakkig. Hij was echter te 4
te knap om zich te laten
was ook niet te grijpen. Zijn sa
lativerende humor zette de
standers aan het denken, M
eerst min of meer de grond
ingeduwd. Met zachte hand.
