ZEVEN TERZETTEN VAN FRANZ SCHUBERT
Melina Mercouri: vrouw
veelzijdige carriere
met
Al veertig jaar
„Mills Brothers
PITTIGE
TIFF
HCHARD
>eltj
es
Muzikale juwei
van New York Rock
and Roll Ensemble
Sound '74
van Les
Humphries
Paco Pena heeft het
in zijn vingertoppen
Goede registerkeuze
van Louis Thiry in
Bachs Wohl-
temperierte
Bécaud in
POlympia
Groten van de blues
samen in één serie
ERDAG 2 MAART 1974
"Ïïjjjsi
■*nT
'■"till
ICIiff Richard Take me high
EMI nr. 5C 062—05496.
ICIiff Richard, die in het begin
de jaren zestig jaren lang met
5 Presley de weg naar de
voor velen hermetisch afsloot
hit na hit te scoren, heeft
gewacht voor hij na het
jvisie Songfestival (Power to
our friends) met iets nieuws
de markt kwam. Nu is het na-
irlijk ook niet zo verwonderlijk
artiest, die zich al vijftien
lar weet te handhaven, de top-
ts wat minder frequent laat
jrsen. Wel is het opvallend dat
|jn nieuwste film Take me high
BS met Pasen in Nederland in
►ulatie gaat en dat de elpee met
t volledige soundtrack van deze
►lprent nu reeds is verschenen,
liff speelt in de film een am-
Itieus bankemployee, die met 'n
►liega dingt naar de gunsten
in een meisje. Die summiere ge-
jvens zijn al genoeg voor de no-
Ige suikerzoete liedjes, zou Je zo'
»ggen. Niets is echter minder
aar. Cliff, die zijn carrière in de
>ck en roll-tijd als bewonderaar
in Elvis Presley startte met
>ngs als Move it en het van
Ittle Richard overgenomen Rea-
7 Teddy, daarna nogal eens op
"slow-toer" ging met dromeri-
gevalletjes als When the girl in
>ur arms, verrast op deze
euwste langspeler met pittige
immers. Zonder de Shadows,
aar wel in Brumburger duet,
iet tegenspeelster Debbie Wat-
og. Een fijne elpee, waarmee
ichard afrekent met het sprook-
als zou hij zich alleen nog aan
leologie wijden. Weliswaar is hij
ïtbonden aan een kerkgenoot-
hap in Londen en heeft hij een
pee op stapel staan met louter
«pelnummers. feit is dat hij het
«ent blijft leggen op de popmu-
ek. Daarbij niet langer gescha-
ïwd door de Shadows, die vo-
g jaar opnieuw van start gingen,
aar niets meer zien in samen-
erking met Cliff Richard. Take
e high met de alom bekende ti-
lsong als belangrijkste troef, be-
Ijst echter dat de eens als "the
onderboy of pop" betitelde En-
ïlsman ook zonder de begelei-
ngsgroep tot respectabele hoog-
kan stijgen. J.P.
Schubert: Terzette, Elly Ame-
ling. Peter Schreier, Horst R.
Laubenthal, Dietrich Fischer
Gerald Moore (DGG 2530 361,
stereo).
Zeven merendeels geestige ter
zetten (zangstukken voor drie
stemmen) geven zicht op een
kant van Franz Schuberts gro
te talent, waarvan meestal niet
zo gemakkelijk valt kennis te
nemen, het vokaal ensemble.
Daarom alleen al is de nieuwe
DGG-plaat een welkome verras
sing. De namen van de uitvoeren
den doen de rest: Elly Ameling,
Dietrich Pischer-Diskau, Peter
Schreier, Horst R. Laubenthal en
de onvergelijkelijke begeleider Ge
rald Moore.
Terzetten zijn precies als pia
notrio's het sociaal produkt van
een brede muziekcultuur. Die be
stond uiteraard in alle overvloed
in het Wenen van Schubert. De
soirée musicale stond in hoog aan
zien en daar dan weer het lied,
de romantische ballade of de
schimpscheutige cantate op de
gebeurtenissen van de dag.
De samenzang van de twee heb
berige advokaten, die onder het
feestelijke o justitia praestantis-
sima de arme Sempronius tot op
het financiële bot uitkleden moet
het in de salons voortreffelijk
hebben gedaan. Hier op de plaat
met volmaakte techniek van
stem en dictie is het een nieuwe
illustratie van het vitruozendom
van Fischer-Diskau en de zijnen.
Maar toen de levenslustige
Franz het werkje introduceerde,
moet het vooral om zijn wat aan
geschoten satyre de Weners ent
housiast hebben gemaakt. Zet
daarachteraan het lied om punch
te maken, Wina Bom op muziek
en voor drie stemmen, en de he
ren schenken nog eens in; het con
gres mocht over zijn, maar ge
danst en gedronken werd er voor
lopig nog wel. Trouwens, Fried-
rich von Schiller had zelf voor
de dichterlijke verwerking van 't
recept borg gestaan"Tropfen
des Geistes giesset hinein. Leben
dem Leben giebt er allein. Eh' es
verdiiftet, schöpfet es schnell!
Nur wenn er glühet, labet der
Quell".
Elly Ameling is momenteel
waarschijnlijk de veelzijdigste
Nederlandse zangeres en ik voeg
daar graag aan toe dat deze so
praan in vocaal kunnen haar
weerga onder haar zusters-land-
genoten niet heeft. Het is een stem
van grote klaarheid, indrukwek
kende spankracht en ongekende
mogelijkheden tot nuanceren. In
het nogal klungelige "Der Hoch-
zeitsbraten", de cantate van aan
staande bruid en bruidegom die
op strooptocht naar de feesthaas
door de jachtopziener gepakt wor
den, geeft Elly Ameling 'n prach
tig stuk vocale mimiek weg
("Gsh! gesch! prr, prr"). humo
ristische Jammerklachten temid
den van het vele misbaar. Maar
aan de andere kant van de plaat,
geeft ze in het enige ietwat plech
tige stuk, "de Cantate voor de
zanger Johann Michael Vogl",
blijk van een serene overtui
gingskracht in haar voordracht,
dat men er bijna bij vergeet dat
het een gelegenheidswerk is, zo
als men in onze Jaren op de t.v.
of iets dergelijks een "dit is uw
leven" componeert bij heuglijke
feiten.
DGG was zuinig wat de tijdsduur
van het gebodene betreft. Ruim
een kwartier per kant is niet van
dat hele royale. Heel vreselijk is
dat overigens ook weer niet. want
deze terzetten zijn geen voorbeel
den van enorm diepgravende
scheppingsdrang. Het waren tijds
passeringen voor de componist,
en voor diegenen voor wie hij ze
schreef. Het is de grote muzika
liteit van de partituur en de zan
gers die de plaat zo aangenaam
maken, niet de enorme men
selijkheid. "Da/rum, Brüderl
schenket ein, muss es schon ge-
sunken sein. sinken wir berauscht
vom Wein!" Dat moment was
dichterbij dan Schubert toen ver
moedde.
H.M.
Reflections New York Rock
and Roll Ensemble Midi 20068.
Een opnieuw uitgebrachte,
oudere LP, die al onmiddellijk
langspeelplaat van de week (18
—23 feb) wordt bij Radio Vero
nica. moet wel haast een kwali
teitsplaat zijn. Want zo'n lang-
draaier mag dan "van gisteren"
The Les Humphries Singers-
Sound 74. Decca SLK 17 046
De met goud overladen Les
Humphries Singers hebben met
Sound 74 voor een nieuwe stijl
gekozen. De groep weet zich niet
langer gesteund door blazers,
maar door een ritme-sectie. De
nummers op hun laatste elpee,
zijn er dan ook naarCan the can,
48 Crash, Sweet, sweet Suzi Q.
en Boogie man, om maar eens een
greep te doen uit de verzameling
(verkorte) hits op Sound 74. Les
Humphries, meester in het co-
piëren van bekende songs, geeft
met zijn universele groep (jon
gens en meisjes uit dertien ver
schillende landen) daarnaast nog
nieuwe versies van toppers van
collega's. Zoals van Gary Glit
ters I'm the leader of the gang,
Mick Jaggers en Keith Richards
Angie, Gilbert O'Sullivans Ooh
Baby en van een van Demis
Roussos' kassuccessen, Goodbye
my love, goodbye. De nogal eens
van samenstelling veranderende
Les Humphries Singers buiten
ook op deze langspeler de moge
lijkheden van een groot gezel
schap volledig uit. zorgen soepel
voor de nodige variatie (solo's-
samenzang» en rijgen de ver
schillende nummers bij vlagen
aaneen als geldt het een medley.
Overigens zijn de Les Humpnries
Singers binnenkort te zien in Ne
derland. Op 31 maart in de Doe
len in Rotterdam. Uiteraard kon
den Les Humphries c.s. ons land
op hun Europese toernee niet
overslaan. Al was het alleen
maar omdat zij hier in 1969 kort
na hun start als een nieuw pop-
fenomeen werden geaccepteerd
en het eerst in Nederland bekend
heid kregen. J.P.
The Incredible Paco Pena
'aco Pena Philips 6414 102
Zeg Spaanse muziek en Je noemt
een adem flamenco. Spreek
ver de flamenco en er branden
vee namen op Je tong; Manitas
e Plata en Paco Pena. Van de
latste verscheen dezer dagen 'n
ingspeler bij Phonogram. Van
e eerste tot de laatste groef
oordevol flamenco-muziek op de
itaar. Zuidelijke ritmen die on-
liddellijk herinneringen oproe-
en aan zonnige stranden, ver-
oeling brengende palmen en 'n
orstelijke glas sangria. Ditmaal
iu eens geen elektrische toestan -
len. volumineuze boxen en Jon-
ens die drie akkoorden kunnen
pelen, maar een man die zijn
itaar kent als zijn broekzak. Een
lrtuoos op het halve dozijn sna-
en en muzikaal tot in de vinger
oppen. Eigenlijk zouden we moe-
en zeggen. Juist in de vingertop-
ien. Hij bewijst dat er ook zon-
ler een directe aansluiting op
iet lichtnet uit een gitaar feno
menale klanken zijn te halen. Op
Ie langspeler staat een negental
merken met de volgende titels:
ioleares. Alegrias, Tarantas.
Nentos. Bulerias, Cantinas Gra-
ladinas. Fandangos, en Zapa-
eado. En als dat dan allemaal uit
Ie boxjes is opgestegen ben Je ge-
ïeigd om met de beeldschone
Svan Gloria Lopez te zeggen: Re-
>ita usted. Bv.L.
zijnhet is toch niet aan te nemen
dat de leden van het dj-volkje uit
eigen vrije wil naar die omschrij
ving zouden gaan dingen. Wie de
plaat onder de naald heeft gehad,
weet trouwens absoluut zeker dat
dat niet het geval kan zijn. Mik
kend op de stijgende belangstel
ling voor werk van populaire
Griekse componisten, is op het
low budget-label van Midi "Re
flections" opnieuw uitgebracht.
En het is een goede zaak. dat
voor twaalfenhalve piek de inspi
ratie. opgeweld uit de ongewone
samenwerking tussen een Grieks
componist en een uitzonderlijke
Amerikaanse groep, nogmaals,
wordt weerspiegeld. De muziek
voor Reflections is gecomponeerd
door Manos Hadjidakis (van "Ne
ver on Sunday), de vertolking en
de teksten zijn van leden van
The New York Rock and Roll En
semble. Veel nummers zijn mu
zikale juweeltjes geworden. De
Nyr en Re is er dan ook wel de
groep naar om die speciale mu
ziek te brengen als vijfmansforma
tie met die speciale popstijl met
klassieke inslag. Laat de naam
van de groep dan ook niet mislei
dend werken en laat niemand ook
zich af laten schrikken door de
hoes: de Grieks getinte meester
werkjes die eronder schuilen zijn
vaak zo weergaloos dat dat puur
Jammer zou zijn. Vooral de B-
kant van de plaat zit uitzonder
lijk sterk in elkaar, met fraai in
elkaar overvloeiende nummers.
Niemand hoeft zich "van giste
ren" te voelen, als hij de plaat
vandaag nog koopt. P.d.T.
Si Melina m'étalt contée Me
lina Mercouri Polydor 2473 028
Iets over Melina Mercouri ver
tellen is een moeilijke zaak, want
haar carrière is zo veelzijdig,
ligt op zoveel terreinen, dat
Das wohltemperierte Klavier,
le boek Louis Thiry, orgel.
Arion ARN 37188/9.
Een van de vragen, waarmee de
muziekwetenschap zich tot nu toe
betrekkelijk weinig heeft opge
houden, luidt: hoe haalt iemand
het in zijn hoofd, om twee maal
vierentwintig preludes en fuga's
te schrijven, in alle denkbare
toonsoorten en -geslachten? De
werkwijze van Bach te volgen is
gemakkelijk genoeg, maar 't aan
wijzen van de inspiratiebron is
praktisch onmogelijk. We komen
niet veel verder d«n dat Bach de
ontwikkeling van de zuivere
stemming, die slechts voor 1 toon
soort en de parallel ervan gold,
tot de getempereerde stemming
met belangstelling heeft gevolgd.
Hierbij moeten we wel bedenken
dat de getempereerde stemming
voor Bach iets anders betekende
dan voor ons. nl. een oktaaf ver
deeld in twaalf even grote stuk
jes. De getempereerde stemming
van Werckmeister bevatte nog
steeds enkele zuivere intervallen,
maar had boven de tot dan toe
gebruikte stemmingen het enorme
voordeel, dat in alle toonsoorten
gespeeld kon worden, waarbij de
klankresultaten varieerden van
heel aanvaardbaar tot net niet
onaanvaardbaar, uiteraard met
bevoordeling van de meest ge
bruikte toonsoorten.
Voor Bach was het dus niet zo
zeer de kwestie, of hij wel 48 stuk
jes kon maken met de toonsoort
als toevalselement. maar eerder,
of hij in staat was, om "wrin
gende" samenklanken en interval
len te vermijden in de moeilijke
toonsoorten, zonder de strenge
regels van het contrapunt en de
fuga geweld aan te doen. Van
daar, dat dit kunstwerk van Bach
zoveel beter klinkt in de stem
ming van Werckmeister, c.q.
Neidhardt, als bij de huidige ge-
lijkzwevende temperatuur.
Daarmede is eigenlijk deze uit
voering door Louis Thiry op het
moderne orgel van de gerefor
meerde kerk in Auteuil voor de
liefhebbers van authentieke ver
klankingen onaanvaardbaar te
noemen. Zeker waar een snaar
instrument de net-geen-dissonan
ten gemakkelijker opvangt dan
een orgel. Voor de doorsnee
Bachminnaar is deze opname
echter zeer bruikbaar, omdat de
organist 'n uitstekende register
keuze had en uiterst doorzichtig
speelde. In technisch opzicht
is deze plaat ook bijzonder goed.
RGH
moeilijk een keuze is te maken.
Ze imponeerde als actrice eerst
op toneel in Griekenland in stuk
ken van Eugene O Neill en Ten
nessee Williams, later in be
roemde films als Nooit op zondag
van Jules Dassin. Phèdre en Het
laatste oordeel onder directie van
Vittoria de Sica.
Toen in Griekenland de Junta
de macht overnam, spande ze zich
overal ter wereld in om sympa
thie op te wekken voor het Griek
se verzet. Zodanig zelfs dat haar
het Grieks staatburgerschap,
werd ontnomen. Ze wijdde zich
ook aan 't schrijverschap. Van
haar hand is 't boek „I was born
Greek", dat ook in het Neder
lands vertaald is.
En dan komen we tenslotte te
recht bij haar zangtalenten. Kort
en goed: haar stemkwaliteiten zijn
uiterst beperkt. Het geluid dat ze
produceert blijkt duidelijk sterk
beïnvloed door het feit dat Meli
na Mercouri een kettingrookster
is. Dat er toch iets imponerends
vanuit gaat zou je het Hildegard
Knef-effect kunnen noemen. Ook
geen vrouwtje dat kan bogen op
een stel gepolijste stembanden,
maar die evenals Mercouri de
gave bezit met deze beperktheden
van een tekst en een melodie toch
iets te maken, dat veel gepoli
toerd werk in de schaduw stelt.
Op de nieuwe langspeler "Si Me
lina.. zijn daarvan enkele
fraaie staaltjes te beluisteren.
Bijvoorbeeld met liedjes als Athe-
nes. ma ville, Toi la mer en Je
te dirai. Dat ze teksten op de juis
te waarde weet te schatten be
wijst ze met Ou que me porte mon
voyage, la Grece me blesse. Het
is een in het Franse vertaald ge
dicht van G. Seferis, die op mu
ziek gezet is door Papathanassiou.
De muzikale begeleiding op de
hele plaat is trouwens uitstekend
verzorgd, dankzij een orkest van
dirigent Berna'rd Gerard en een
Griekse ensemble onder leiding
van Didilis. B.v.L.
Gilbert Bécaud"Olympia 73"
Columbia 5C 062—12694.
Wie het hese, wat aanlopende
stemgeluid van Gilbert Bécaud
mint, treft met "Olympia 73" 'n
schijf die niet in de verzameling
mag ontbreken.
Bécauds emotievolle, deels uit
bundige, deels geladen vertol
king komt ook nu weer volop tot
uiting in deze mengeling van
oude en nieuwe liedjes, die alle
van de hand van de grote mees
ter zelf zijn. Die geweldige ge
spannenheid in 't zingen van Bé
caud tref Je aan in nummers als:
Moi, que ej serai guéri; l'Addi.
tion s'il vous plait, Mon Père
Hoe dominerend de Fransman in
zijn voordracht ook is, toch
heeft hij een goede melodie ter
ondersteuning beslist nodig. Dat
vergeet je wel eens als die melo
dieuze achtergrond er is, maar als
hij ontbreekt, zoals bij lTndien,
dan merk je dat direct. Dan
spreekt Bécaud wat minder aan
Persoonlijk wil ik er even aan
toevoegen dat Bécaud mij het
liefst is als hij alle emotie en ge
ladenheid laat vallen en even
volslagen ontspannen zingt. Dat
kan hij, want de man bezit een
grote veelzijdigheid. Ik heb hier
met name het oog op: Une peti
te fille entre 9 et 10 ans. Dat
zingt hij met grote lichtvoetig
heid. Het is trouwens ook een
beeld van een liedje.
Een compliment moet tot slot
worden uitgereikt aan het orkest
van Gilbert Sigrist, dat zich vol
komen wegcijfert, voor en aan
past aan Becaud. Zoiets kan al
leen een werkelijk heel sterk or
kest. De orkestratie van Chris
tian Gaubert is eveneens van het
hoogste niveau. R.P
Op deze muziek
pagina bijdragen van
Ron Harms
Han Mulder
Ruud Paauw
Jan Preenen
Paul de Tombe
Eindredactie en layout:
Bram van Leeuwen
"The Best of the Mills
Brothers" Dubbel elpee Pa
ramount PAS 1010.
Artiesten komen en artiesten
gaan, maar The Mills Brothers
blijven altijd bestaan. Met deze
regels zou je de recensie van
"The best of the Mills Brothers"
eigenlijk moeten beginnen en te
vens beëindigen. Ze zeggen meer
dan genoeg over de kwaliteit en
de duurzaamheid van deze groep,
voor wie we eerder de loftrompet
aan de mond hebben gezet.
Al meer dan veertig Jaar
overspant de carrière van The
Mills Brothers. In die tijd heeft
de mode in de muziek tal van
opmerkelijke duikvluchten uitge
voerd, maar de zingende broers
uit Ohio zijn er nooit een mo
ment door in moeilijkheden geko
men. Hun vlotte, schijnbaar zeer
eenvoudige wijze van zingen blééf
het doen, ook toen iedereen en
alles op rock en beat over
schakelde.
Bij het beluisteren van deze
dubbel elpee merk je overigens
wèl dat The Mills Brothers zich
steeds uitstekend hebben aange
past zonder de karakteristiek van
hun stijl uit het oog te verliezen.
Basis van hun succes en popula
riteit blijft die ongelooflijk per
fecte close-harmony, dat feilloos
ineenvloeien van de stemmen, dat
nooit meer volledig geëvenaard
is, al kwamen The McGuire Sis
ters er in de Jaren vijftig dicht
bij.
"The best of the Mills Bro
thers" geeft de hoogtepunten van
veertig Jaar zingen. Schitterende
dingen staan er op: Glow worm,
You're nobody till somebody lo
ves you, Hey there, Lazy river,
The Jones Boy, Moon river, A
donut and a dream. Paper doll.
Enfin, te veel om op te noemen.
Schijven om de vingers bij af te
likken.
R.P.
Blues Power Atlantic 40507
U. 40495 U, 40131 U, 40525 U,
40526 U John Lee Hooker Otis
Rush. T. Bone Walker, Joe Tur
ner, Champion Jack Dupree.
Wie de groten van de Blues in
één serie wil hebben, dient zich
onverwijld de serie Blues Power
van het Atlantic Label aan te
schaffen. In de collectie van acht
herreleases zijn erkende Blues
grootheden als John Lee Hooker,
T. Bone Walker, Freddie King,
Otis Rush, Joe Turner, Albert
Jeugdwerk van
Elvis Presley
A legendary performer Volume I
Elvis Presley RCA CPL1—
0341.
Als Je meer dan twintig jaar Je
steentje bijdraagt aan het inter
nationale hitwezen, dan mag Je
rustig aannemen met een feno
meen te doen te hebben. Elvis
Presley is zo'n man. In de loop
der jaren werden meer dan vijf
tig langspeelplaten in de Neder
landse markt gebracht.
De laatste is een duidelijk een
hernieuwde belangstelling voor
Elvis de Pelvis te bespeuren.
Zijn oude hit "Jailhouse rock"
haalde zelfs de eerste plaats in
AVRO's toppop en de film van
dezelfde titel ging in Nederland
opnieuw in roulatie.
Op de nu uitgebrachte langspeler
"A legendary performer" staat 'n
serie oude successen van Elvis,
zoals het uit 1954 daterende That's
all right. Heartbreak Hotel, Don't
be cruel en Love me tender uit
1956, There'll be peace in the
valley uit 1957, A fool such as I
uit 1958 en Can't help falling in
love uit de film Blue Hawaii die
In 1961 in roulatie ging.
De groeven worden opgevuld
met een aantal nooit eerder uit
gebrachte versies van bekende
nummers als I love you because.
Love me, Trying to get to you en
Are you lonesome tonight, alsme
de gedeelten van een interview
met Elvis op 22 september 1958.
Voor de liefhebbers van Elvis
en dat zijn er nog altijd heel ve
len gezien de Nederlandse fan
club die nu al twaalf Jaar een
bloeiend bestaan leidt een
plaat waar Je niet omheen kunt.
B.vJj.
King en Champion (hij bokste
ooit, vandaar), Jack Dupree aan
het werk. Blues van de bovenste
plank leveren vijf van die heren
op platen die bij ons binnen kwa
men; blues recht uit het hart
Wie veel van de hedendaagse
popmuziek wil begrijpen, moet
teruggaan tot de basis. Daarbij
zal deze serie hem een aardig
eind op weg helpen. De meest pu
re blues van Jon Lee Hooker bij
voorbeeld. heeft Animals en Yard-
bird destijds geïnspireerd
In de serie zingen verder Jack
Dupree en T. Bone Walker eigen
blues en is Joe Turner aanwe
zig als een knap vertolker. De
meest „moderne" uitspringer van
de vijf is echter Otis Rush. Ook
in deze progressieve poptijd, zou
de muziek van Rush nog best ac
ceptabel zijn, met die nummers
van Mike Bloomfield solo-gita
rist). Uiterst acceptkbel zelfs,
vooral voor fans van Blood.
Sweat and Tears, die "Mourning
in the Morning" erg aan zal spre
ken. Echte blues-liefhebbers zul
len deze serie niet behoeven te
kopen; die hebben die platen na
tuurlijk al. Wie zich op dit mo
ment gaat interesseren voor
blues, heeft er een aardig onder-
grondje aan. p.dT
Weer Polnaref
Spotlight on.Michel Polna-
reff Negram SPLO7.
In de serie Spotlight on..is een
nieuwe elpee verschenen. Een
verzameling klassewerk van de
naar Amerika "uitgeweken" Mi
chel Polnareff.
Van Polnareff. de perfectionist,
het "enfant terrible", de chan
sonnier, die als "minst geliefde
zanger-componist" de citroen -
prijs ontving, betreft het overi
gens de vierde langspeler in nau
welijks een half Jaar tijd. Zo ver
scheen Negram in oktober van 't
vorig Jaar met Michel Polnareff-
volume 2 en werd in Januari van
dit jaar nog een dubbelalum op
de markt gebracht. Het lijkt alle
maal wat overbodig, omdat het
vrijwel steeds een nostalgische te
rugkeer in de tijd betreft.
De vraag is dan ook wanneer
Michel vanuit zijn nieuwe ver
blijfplaats. Beverly Hills waar
hij vorig Jaar neerstreek nieuwe
bewjzen van zijn talent aan de
groeven zal toevertrouwen. JP.
