The New Seekers
samen beter dan
op de solo-toer
TWEEDE SYMFONIE T BESTE
WAT RACHMANINOV SCHREEF
PIANIST RADULUPU: VEELZIJDIG EN MUZIKAAL
GROTE HITS VAN
DEMIS ROUSSOS
SAMEN OP ELPEE
Crusaders
nog steeds
voorbeeld
voor velen
emvwm
Kai Warner steekt
broer naar de kroon
Jiimpin' the Gunne
met keiharde rock
VRIJDAG 1 FEBRUARI 1974
PAGINA 15
Schumann: Pianoconcert in a;
Grieg: Pianoconcert in a door
Radu Lupu met het Londens
Symfonieorkest o.l.v. André Pre-
vin (Decca SXL 6624).
Tot de beste jonge pianisten van
nu behoort zonder twijfel Radu
Lupu.
Deze 28-jarige Roemeen heeft
nog wel niet de faam van 'n
Pollini of Bairenbaum, maar in
veelzijdigheid en muzikaal in
stinct doet hij niet voor hen on-
Leerlimg van Florica Muzicescu,
die ooit ook de diepbetreurde Dinu
Lupatti tot zo'n weergaloos oia-
nist hielp ontwikkelen.
Ook bij Lupu treft men de dich
terlijke bijna ijle sfeer, die Lu
patti kenmerkte. Daarnaast is
Lupu tot fors, effectrijk spel in
staat, wat vooral het romantische
repertoire tot een opwindende be
levenis maakt. Zeker als in de
concertwerkeai het orkest onder
leiding staat van een dynamisch
musicus als André Pre vin.
De nieuwe plaat van Lupu is
naar stukkenkeus een "gouwe
ouwe". Robert Schumann's pia
noconcert, in combinatie met dat
va«n Edward Grieg. Het is om met
het plug jargon van andere muzi
kale denomina is te spreken,
maar zeer de vraag of Schumann
als a-kant moet worden be
schouwd. of Grietg.
Ikzelf kies voor Schumann. Lu-
pu's versie is van een wervelen
de frisheid. Zonder dieptepun ;ein
werken o'rkest en solist naar een
daverende climax. Op zich al mag
het pianoconcert Schumann's or
kestrale hoogtepunt zijn. Het or
kest vervult consequent de rol
van dien aar van het klavier, de
initiatieven in de partituur zijn
ook voornamelijk solo-instrument
voorbehouden. Maar in tegenstel
ling tot Chopin, die het orkest er
dikwijls bij de haren moest bij
slepen, is Robert Schumann +ot
een hechte twee-eenheid geko
men. Dat blijft in de versie van
previn-Lupu optimaal bewaard.
Zeer aan te bevelen.
Grieg is een minder componist,
dan Schumann. Ook zijn piano
concert is vooral een keten van
schone melodische motieven. Ver-
strooiingsmuziek in overigens de
allerbeste zin van het woord. Er
valt minder te ontdekken, er is
veel minder worsteling met liet
materiaal dan bij Schumann. Lu
pu kan er domweg minder mee
doen. Misschien daarom juist dat
het verhalend effect het soms
van het puur muzikale wint. Het
is eem bezwaar dat bij elke uit
voering van dit pianoconcert
dreigt omdat men er nu eenmaal
niet meer kan instoppen dan er
Van Grieg's pianoconcert moet
'n zeer groot aantal versies op de
plaat bestaan. De plaat hier op de
draaitafel brengt de warmbloedige
Roemeen, verdwaald tussen de
sparren en dennen van het hoge
noorden. Het resultaat is een don
ker sprookje, vol grillige schijn
gestalten en trollen. Een sprook
je om Lupu dikwijls te laten ver-
fcelle.
Go in 1973/2 Kai Warner en
orkest Polydor 2371 417
Kai Warner is een van de zoons
uit de super-muzikale familie:
Last. Hij is een van de drie, die
er een eigen orkest op na houdt.
James is weliswaar het populairst
maar vooral in Duitsland steekt
Warner (want zo heet Kai eigen
lijk) zijn broer naar de kroon.
Vooral zijn serie "Go In"-platen
is bij de oosterburen erg in trek.
Het recept daarvan is even
simpel als aantrekkelijk. Kai
Warner pakt enkele malen per.
Jaar het melodieuze hitwerk bij
de kop en slaat aan het arrange
ren. Daar tussendoor vlecht hij
nog wat eigen compositorisch
werk en het resultaat is een plaat
met een uiterst antrekkelijke,
muzikale mix.
Daarvoor levert niet alleen het
rijk van strijkers voorziene orkest
van Kai Warner een bijdrage,
maar ook de Kai Warner-Singers.
Op de Go In '73/2-elpee staat
onder meer Cliff Richards Powei
to all our friends, Gilbert O'Sulli-
vans Get Down, de Carpenters-
hit Yesterday once more en The
Morning After, een hit van Mau
reen McGovern.
B.vi.
Jumpin' the Gunne Jo Jo
AS 43004 (SD 5071).
De hoes wekt hoge verwachtin-
i. Met het oog op de mode heeft
rock-groep Jo Jo Gunne de T P
:estoken in een erg aardig omhul-
'1. Een surrealistische prent met
:r mannen in bed die een
•oorbijzwevende erg dikke Vrouw
n na te staren. Wie echter
de hand daarvan (om mis
sverstanden te voorkomen: aan de
land van die hoes) verwacht ook
'zweverige" muziek te zullen
.n horen, die keert snel terug
de realiteit als de plaat een-
al op de pick-up ligt. Jo Jo
•unne de groep is genoemd,
r de titel van een Chuck Ber-
song, brengt keiharde wek.
Inergiek geram op gitaar drums
liano en stembanden een hij-
la regelrechte aanslag op de ge-
ganen. Er lijkt louter
ie op je af te komen als de
'olume-knoppen wijd open gaan.
[et lijkt er bij dat soort groepen
k altijd op dat ze onderling
n hard-speel wedstrijd be-
ig zijn.
Voorlopig maakt Jo Jo Gun-
een goede kans op de lei-
Ierspositie, maar de plaat is dan
bok gemaakt om "hard af te
Spelen". Wat Jo Jo Gunne uit de
^troeven laat opstijgen is muziek,
Jwaarin de maker al zijn energie
kwijt kan. Muziek wellicht meer
bestemd voor die maker zelf don
voor de luisteraar al zullen er
best mensen zijn die er opge
wonden van kunnen raken. P.d.T.
The New Seekers "In per
fect harmony" Polydor 2383
241 Peter, Paul and Marty
Polydor 2383 238
The New Seekers is een groep,
die al heel wat jaartjes meeloopt
in het hitwezen, al gebiedt de
eerlijkheid daar onmiddellijk aan
toe te voegen, dat er in de loop
der tijd nog al eens wat wisselin
gen in de bezetting optraden. Des
ondanks is het steeds een groep
geweest die vooral vocaal ge
zien een hoog peil handhaaf
den. Op de elpee "In perfect har
mony" staat een aantal grote
successen van de groep, zoals het
nummer "I'd like to teach the
world to sing", dat inmiddels in
variatie
)ahlia Lavi
irengt veel
Als je Dahli Lavi voor het eerst
op de draaitafel hebt liggen krijg
je de indruk een lid van de Mc-
Kuen-familie in de discotheek t.e
lebben gekregen. Niet zozeer
loor haar vertolking van Sol-
liers who want to be heroes, als
vel door haar zware, hese stem.
Wanneer je met de-
dynamische persoonlijk-
Ad wat nader kennis
lebt gemaakt en "de liefde be
gint te groeien" neig Je echter
erder naar de kant van Hildf^rd
Knef. Voor zover Je deze Israel
ii een bepaald vakje mag
stoppen. Zelf lijkt ze daar op de-
laingspeler heftig tegen te pro
testeren met een grote verschei-
lenheid van liedjes. Als lijkt zij
daarmee haar veelzijdigheid in de
showbusiness te willen aantonen.
Afgezien van een mislukte oplei-
iing voor ballerina was er v^or
Dahlia Lavi namelijk louter suc-
weggelegd. Als fotomodel, als
filmster (onder andere naast K:rk
Douglas en Edward G. Robin
son in Two weeks in another
:own en als tegenspeelster van
Peter O'Toole in Lord Jim) en
nog niet zo lang als zangeres.
In die laatste hoedanigheid voelt
zich dan vooral thuis op de
Duitse hitladder. De sporten van
de Nderlandse muziektrap tijn
vreemd genoeg, minder
vertrouwd. Wellicht dat Polydor
Daliah daarom 'leentje-buur"
ïeeft laten spelen bij gerenom
meerde groepen en solisten. Zo
jeeft zij een zwoele, sensuele in
terpretatie van Brian Hulands:
led with a kiss, versnelt zij
het Fortunes-nummer Here
comes that rainy day feeling
again en is zij op de country en
western-achtige toei in Turn
jyour '-adio on. Het enige disso-
pantje op deze sfeervolle olaat
is het nummer Morning has bro-
[ken van Cat Stevens, waarin Da
hlia Lavi blijk geeft nog niet zo
lang geleden de sprong van film-
platenstudio te hebben ge
J.P.
Demis Roussos greatest hits
Demis Roussos Philip 6499
724
De zanger Demis Roussos mag
zonder enige overdrijving de ont
dekking van '73 worden genoemd
By Phonogram was hü het afge
lopen jaar de artiest die het best
verkocht werd. Gezien de reeks
grote namen die bij deze maat
schappij zijn ondergebracht is
dat werkelijk geen geringe pres
tatie.
In de nieuwe "greatest-hits-se
rie" zijn alle "gouden platen" van
de met volumineuze baard uitge
ruste Demis Roussos nog eens sa
mengebracht. Zoals zijn eerste
grote topper Goodbye my love,
goodbye die inmiddels al een
respectabel aantal cover- series
heeft gekregen. Datzelfde geldt
voo'r het nummer Forever and
ever. Ander hitwerk van Demis
Roussos, dat op de langspeler te
vinden is, is "Schönes Madchen
aus Arcadia" een geestesprodukt
van de vader van de niet minder
bekende Vickey Leandros. Ar
rangeur, componist Vlavianos is
trouwens ook goed vertegenwoor
digd. Demis Roussos zingt van
hem "My friend the wind" "My
reason", "No way out" en "Vel
vet mornings". Tenslotte heeft hij
zelf ook nog een duit in het zakje
gedaan met het nummer „We
shall dance".
Alle nummers op de plaat zitten
Instrumentaal goed ita elkaar met
uitzondering van het ook niet in
de sfeer passende "Lay it down".
Van het stemgeluid dat Demis
Roussos produceert hoeven we
weinig te vertellen. Het is zeker
niet briljant, maar heeft 'n gro
te aantrekkingskracht door het
hoge bereik en het aparte geluid.
Voor diegenen, die het hitwerk
van Roussos nu eens op een plaat
verzameld willen hebben is deze
"greatest hits" een goede "beleg
ging". Overigens zijn in dezelf
de serie ook nog verzamelplaten
uitgebracht van twee andere top
artiesten, te weten Vickey Lean
dros en Nana Mouskouri.
B.vX.
tientallen versies op de plaat is
gezet. Of het nummer "Beg, steal
or borrow", dat vrijwel in elk
land waar ze platenspelers heb
ben. een topper werd. The New
Seekers zorgden ook voor een uit
stekende cover-versie van het Who
succes Pinball Wizard/See me
feel me. De plaat wordt gecom
pleteerd met José Feliciano's:
Rain I saw the light van Todd
Rundgren, Song sung blue, een
nummer van Neil Diamand dat
langzamerhand in de rijen der
"evergreens" is ingetreden en een
instrumentale compilatie van
New Seekers-hits. Bij het laatste
nummer ontbreekt op de hoes
echter de naam van de uitvoeren
den, die The New Seekers instru
mentaal terzijde staan.
De drie mannelijke leden van
The New Seekers, Peter Oliver.
Paul Layton en Marty Kristian
zijn ook op de solotoer gegaan. Ais
Peter, Paul en Marty (waarom
niet Marty, Paul en Peter in
plaats van deze door het bestaan
van Peter, Paul en Mary ver
warrende volgorde?) hebben ze ge
zamenlijk een elftal solonum
mers gezongen en die op een el
pee gezet. Het geheel overziend
moet ik zeggen dat het me een
beetje teleurgesteld heeft. De
vertolking van het nummer Reach
out I'll be there door Marty
Kristian kon me The Four Tops
niet doen vergeten en datzelfde
gebeurde met Crying in the rain,
waarvan ik de Everly Brothers-
versie blijf prefereren.
Beter komen ze uit de verf met
een aantal door henzelf geschre
ven nummers, zoals "A woman
grows"gezongen en gecompo
neerd door Marty Kristian en
"Me and my guitar" van Paul
Layton, die in 1970 bij The New
Seekers kwam als basgitarist. De
Raclimaninov: Tweede Symfo
nie door het Londens Filharmo
nisch Orkest o.l.v. Walter Weller
(Decca, SXL 6623).
Amusementsmuziek met een
lach en een traan. Zo kan men
het oeuvre van Serge Rachmani-
nov noemen. Maar zoiets in het
stug gelooide Nederlands zeggen
is levensgevaarlijk, want het
wordt gemakkelijk mis verstaan.
Het Londens Filharmonisch Or
kest heeft een nieuwe opname
van de 2de symfonie van de Rus
sische componist gemaakt en als
u hem niet koopt is uw discotheek
heus niet incompleet. Als u die
plaat echter wél koopt, hoeft u
er evenmin spijt van te hebben,
want het stuk is wel het beste wat
Raclimaninov geschreven heeft.
Het is melodisch aangenaam,
mooi georkestreerd en in de uit
voering van dirigent Walter Wel
ler blijft er spanning in zitten,
zelfs al is het alles bij elkaar wel
een beetje lang.
Alle muziek van Rachmaniiiov
doet denken aan de wijze, waarop
vroeger etaleurs de vitrines van
kruidenierszaken uitmonsterde.
Dat gebeurde met torens van
pakjes koffie of thee en iedereen
wist dat het lege doosjes wa
ren dat er niet echt koffie of thee
in die met de zwaartekracht spot
tende bouwsels zat. Maar voor mij
als kind in elk geval waren die
etalages wel leuk om naar te kij
ken. En dat is ook met Rachma
niiiov het geval. Het is kijkend
luisteren. Je kunt er van alles bij
doen. veel frasering, maar zonder
dat de componist zich toch vol
strekt serieus neemt. Raclimani
nov heeft z'n meest bekende
stuk het tweede pianoconcert op
gedragen aan de psychiater,
waar hij in een depressieve pe
riode zijn heil zocht. Het is ken
merkend voor de man.
De Tweede symfonie dateert
van zijn periode in Dresden in
het eerste decennium van deze
eeuw, waar hij was neergestreken
om er eens rustig te componeren.
Hij eiam er alle inhibities van de
achtergestelde Rus mee naar toe
(zijn grote voorbeeld Tsjaikovski
had er ook last van in het wes
ten), maar hij bracht er in elk
geval een stuk concentratie op dat
men bij het meeste van zijn an
dere werk met moeite tegenkomt.
Vooral het eerste en het derde
deel van zijn symfonie hebben 'n
fraaie thematiek en een warme
klank. Alleen nogmaals, Rach-
maninov neemt overal zo ver
schrikkelijk de tijd voor, zowel bij
de snikken als bij de glimlachjes.
Let op de klachten, telkens weer,
van het koper en denk er tege
lijkertijd aan dat Rachmaninov in
zijn tijd als operadirigent in Mos
kou veel met Wagner is doende
geweest, let op klachten in de
cel-li en vul in „heimwee naar
Rusland". Mooie verouderde mu
ziek, een nostalgische documen
taire in noten van een uitgestor
ven aristocraat.
H.M.
Nostalgisch
sfeertje met
groep Dawn
Dawn's New Ragtime Follies
Dawn, Featuring Tony Orlan
do Bell Records 2308077.
Wie herinnert zich niet het aar
dige hitje "Say has anybody seen
my sweet Gipsy Rose" en 'net
daarop lijkende "Who's in the
Strawberry Patch with Sally?"
Die twee nummers staan op de
pas uitgebrachte LP van Dawn,
"featuring" Tony Orlando.
"Dawn's New Ragtime Follies",
schept een lekker nostalgisch
sfeertje met vaak simpele mee-
zing-nummers. Een soort revue-
muziek, zonder pretenties, maar
wel goed in het gehoor liggend.
Romantisch getinte muziek waar
niemand zich een buil aan kan
vallen ook niet aan de wijze,
waarop bijvoorbeeld een nummer
als Daydream uit de boxen komt.
Gewoon een fijn plaatje.
P.d.T.
Unsung heroes The Crusa
ders. Negram nr. BTY 10030.
In de muziekwereld is het een
zeldzaamheid wanneer groepen
langer dan tien Jaar intact blij
ven. Alleen al in dat opzicht zijn
Wilton Felder, Wayne Henderson
Norbert "Stix" Hopper en Joe
Sample met hun 20-jarige staat
van dienst een opvallende ver
schijning. Want al mag het visite
kaartje dan nog wel eens zijn
veranderd (achtereenvolgens gin
gen ze door het artiestenleven als
The Chittering Circuit, the
Swingsters, the Nite Hawks, the
Jazz Crusaders en nu als the Cru
saders), de bezetting bleef on
gewijzigd. Al die tijd diende het
kwartet als inspiratiebron voor
tal van musici, zoals Chicago, 't
Amerikaanse viertal diende Vch
in die vijftiger jaren aan als
vertegenwoordigers van de
rhythm en blues, schakelde daar
na over op jazz, maar schrapte
dat begrip op zijn „kruistocht"
nog niet zo lang geleden uit het
vaandel, omdat de Crusaders 'n
groter publiek willen bereiken. Dat
blijkt ook duidelijk bij 't draaien
van de jongste langspeler "Un
sung heroes", waarop een aan
trekkelijke combinatie van jazz
en rock is verkregen. Al valt het
te betwijfelen of het de echte
roek-liefhebber zal aanspreken.
J.P.
Op deze muziekpagina
bijdragen van:
Han Mulder
Jan Preenen
Paul de Tombe
Bram vain Leeuwen
(eindredactie en layout)
