GUSTAV MAHLERS TIENDE „VOLTOOID"
Rockvuurwerk van Equals
Heerlijk relaxen met de
gitarist Wim Overgaauw
The Duke te gast
Ron Colliers orkest
bij
NNE MARIE
AVID: FIJN
[TEMMETJE
Vakmanschap
kenmerk van
"Potliquor"
Muddy Waters at Newportis
een voortreffelijke langspeler
Grateful Dead: sterk
wisselende kwaliteit
„Zo leren
kijken":
Herman
van Veens
misser
Burbank Rocks
Drieentwintig goeie
nummers van wijlen
Buffalo Springfield
STAR TREFF '74
V erzameling schlagers
üDERDAG 27 DECEMBER 1973
De schetsen van Mahler's 10de
symfonie, gecompleteerd en geor
kestreerd door Deryke Cooke
(door de New Philharmonia Or
chestra o.l.v. Wyn Morris; Phi
lips, 6500606 en 6500607, Philips
Stereo).
Gustav Mahler's Tiende sym
fonie is onvoltooid gebleven. Hal
verwege tussen de schetsen en de
orkestrering in. overleed de uit
geputte componist in Wenen. Het
gaat dus om een ander soort
"onvoltooid" zijn dan bij de po
pulaire symfonie van Franz
Schubert: die „zevende" van
Schubert miste een deel volgens
de toen gebruikelijke symfonie-
structuur, maar verder was het
stuk helemaal klaar.
Bij Mahler stak de compositie
zelfs nog niet in de grondverf.
Alleen het eerste deel het Ada
gio, was redelijk aan georkes
treerd. Dat geldt ook voor het
derde, Purgatorio. tot de 28ste
maat. Toen stierf de componist.
Van de finale vónd ik ergens een
op de piano naspeelbaar frag
ment.
De Engelse musicoloog en Mah-
lertoeiniroer Deiryck Cooke besteedt
al jaren aan de voltooiing van de
partituur. Een hachelijke zaak,
die al tot verschillende versies
heeft geleid. Zijn primaire doel
omschrijft Cooke als het bena
deren van de „Mahler-klank". Hij
geeft meteen aan dat Mahler
zijn symfonie waarschijnlijk heel
anders zou hebben gecompleteerd
en hij neemt tevoren aan dat al
len.
Het New Philhairmoniia Orchestra
geeft onder leiding van de erken
de Mahler-vertolker Wyn Morris,
een uitvoering van deze klaar
gestoomde, gewassen en gestreken
Tiende symfonie. Het resultaat
Is vrij langdurige verveling. Het
is dubbel triest, omdat ik aan de
Integriteit van Cooke niet twijfel.
Het lijkt op de openbaarmaking
van een veronderstelde laatste
wilsbeschikking door een al te
overijverige executeur-testemen-
tair, vol ontzag, vol discretie. De
Scherzi zelfs lijken op een som
ber binnensmonds praten. Van
de eenvoud en de directe, recht
lijnige klank weelde, zo kenmer
kend voor Mahlers laatste pe
riode („Das Lied von der Erde"!)
is in deze opzet van Cooke niet
veel te merken; geen bijna Oos-
ierse glimlach van berusting en
aanstaande ijle verten, maar
zware, sombere volumes.
Dit soort voltooiingsarbeid moet
men eigenlijk maar niet doen.
Het pogen van een vluchtige
schets van Rembrandt een schil
derij te maken is ook tot misluk-
sen gedoemd. Het is geen Mahler
n waarschijnlijk evenmin Coo-
ie. Dergelijke probeersels dienen
we over te laten aan die Juffrouw
dit Londen, die keer on keer
stemmen krijgt van toondichters
dit dat eeuwige land van over de
blauwe bergen.
H.M.
Marie David
reo 65765.
lot wmnmede liedje van "t Euro-
f Songfestival is altijd,
goed voor een paar gouden
en in verschillende landen,
ir als dat effect is uitgewerkt
t de winnaar of winnares,
de moeilijke opgave om voor
"follow up" te zorgen die de
mgstelling levendig moet hou-
at is lang niet iedereen gelukt,
we even een paar winnaars,
de laatste jaren bij de kop ne-
is dat duidelijk. Gigliola Cin-
jggkti viel terug in het armzali-
groepje San Remo-crooners en
Ierse meisje Dana had ook
r weinig over toen haar:
ffodils" waren uitgewerkt,
faartegenover staat een Vickey
ndros, die het wel wist te i
nieuwe successen behaalde
haar hit "Après toi". Anne
rie David dreigt het voorbeeld
Gigliola en Dana te volgen.
Nederland horen we nog maar
g van haar. En dat is erg
ïer want ze beschikt zeker,
voldoende kwaliteiten om 'n
itsje te veroveren in de inter-
ionale rij van gewaardeerde
esten. Ze heeft een stemmetje,
wat volume en bereik betreft
ruime voldoende zou krijgen
het repertoire dat ze op haar
gspeler ten gehore brengt, is
aanvaardbaar. Num-
"Pour Oublier", "Qui
"Un peu
ïtique" verdienen het niet
in de vergetelheid te raken.
B.V.L.
Duke Ellington with the Ron Col
lier Orchestra. Collages. BASF
2121704—3.
Bandleider-componist-arrangeur
pianist Duke Ellington doet de
verwachtingen hoog spannen
ineer hij op de hoes van deze
plaat met een nobele blik in de
ogen iets onzichtbaars gadeslaat
dat zich in de linkerbovenhoek,
moet bevinden. Bij oppervlakki
ge beschouwing verkeer je dan op
z'n minst in de veronderstelling,
dat The Duke de leiding over het
Canadese orkest van de even Ca
nadese orkestleider-arrangeur -
componist Ron Collier heeft over
genomen en dan nu wel even zal
laten horen hoe het wel moet.
Het eigenaardige is nu evenwel
dat Duke Ellington wat de leiding
i het orkest betreft helemaal
niets in de melk heeft te brokke
len, terwijl je nochtans het or
kest echt hoort aangeven hoe het
moet. Hieruit kan dus niet an
ders dan geconcludeerd worden,
Ron Collier een goed orkest
leider en zijn orkest een goed or
kest is.
Duke Ellington vervult op de
plaat "Collages" niet veel meer
dan een gastrol, die zich beperkt
tot de piano. Zijn leiderscapaci
teiten en arrangementen die
hem tenslotte beroemd hebben
gemaakt komen er niet aan te
pas. Dat maakt The Duke op de-
plaat niet zo'n aantrekkelijke
figuur, maar dat doet ook geens
zins afbreuk aan de plaat zelf.
Voor wie wel eens in de late
avonduren zijn oor te luisteren
legt bij. het programma "Metro
Midnight Music" van Michiel de
Ruyter ligt op de plaat "Colla
ges" een duidelijk brokje herken
ning. Want ook hier heerst de
heerlijke combinatie van zoetge
vooisde strijkers en rusteloos
ronddwalend koper, vertolkt door
een uitstekend orkest op de mu
ziek van drie voortreffelijke com
ponisten. Met daar af en toe een
solo tussendoor van The Duke
himself. Maar ach, zo erg is dat
nou ook weer niet. W.W.
"Louisiana rock and roll"
Potliquor Janus Records ILS
3036.
De groep Potliquor schijnt al ge
ruime tijd te bestaan. In 1969 trad
zij op tijdens een groot popfesti
val in New Orleans, en sindsdien
is Potliquor rond New Orleans 'n
bekende naam.
De waardering die de groep daar
ten deel valt moet voornamelijk
te danken zijn aan het vakman
schap van de leden. Op de LP
"Louisiana rock and roll" is dat
In elk geval verreweg het meest
opmerkelijke ingrediënt in Potli-
quors muziek. Voor de rest is er
vrij weinig nieuws onder de zon.
Er wordt voornamelijk blues-ach-
tige muziek gespeeld, vaak omge
werkt tot potige, maar niet van
grote originaliteit getuigende,
rock. Er is van dit soort pop in de
loop der Jaren aardig wat op
de markt gebracht, wat maakt,
dat je nou niet zit te springen om
een plaat als "Louisiana rock
and roll". Al moet er nogmaals
gezegd worden dat Potliquor
een aardig deel van de concur
rentie klopt op vakmanschap. Uit
springer op deze plaat: "H" dat
wat Crosby, Stills, Nash-achtig
aandoet. BVD
Het is lange tijd stil geweest,
rond de Equals, die in de laat zes
tiger jaren zo'n succes hadden.
Nu dan echter is de groep weer
hoorbaar terug. En op een goed
gekozen ogenblik ook —juist in de
periode, waar de oude rock
weer stevig in de belangstelling
staat brengen The Equals een
LP vol roek-vuurwerk voor de
ware liefhebbers. En daarvan zijn
er veel: de twee Equals con
certen in Amsterdam en Rotter
dam (gegeven in november) wa
ren uitverkocht. The Equals zijn
dus niet vergeten, de groep zelf,
heeft de oude rockers niet ver
geten.
Lucille, Long Tall Sally, Johnny
B. Goode en vanzelfsprekend:
Rock Around The Clock (het lijf-
lied van iedere echte rocker),
swingen de boxen uit. Daarmee
herleeft op de B-kant van de
plaat een brok herinnering voor
de roek-liefhebber (op de A-kant,
vooral met Diversion, Shotgun
Sally, Friday Night en Honey
Bee al stevig in de stemming ge
bracht), die nu al uit zal kijken
naar de single die The Equals uit
gaan brengen voordat de LP "On
the border" in februari van de
persen gaat rollen. P.d.T.
Wim Overgaauw-Rogier van Ot-
terloo "Nuages" CBS S
65112.
Wij, Nederlanders leven nog al
tijd met een chronisch minder
waardigheidscomplex als het gaat
om muziek. Wat uit het buiten
land komt is voor ons gevoel al
tijd beter. Toch moeten we nu
langzamerhand maar eens af,
van dat odium, want ze is volko
men misplaatst. We beschikken
wel degelijk over mensen, die in
ternationaal beslist mee kunnen
komen in de top. Een van die
mensen is zonder twijfel gitarist
Wim Overgaauw. Een man die
al een imponerende staat van
Muddy Waters at Newport,
hecker 6467306. Muddy Waters.
get no grindin'. Chess
023.
De plaat, die folksbluesEanger
uddy Waters iin 1960 maakte
een concert op het New-
)rt Jazz Festival heeft hem
ïrmoedelij'k een eind de sterren
smei doen inschieten. Enkele
iren voordat deze gebeurtenis
aatsgrijpen, werd Muddy
in de zg. witte wereld en
me in Engeland nog gron-
g verguisd toen hij de "hard-
an" van Chicago even
»am vertellen dat de zacht-
irdige beleving van de blues
een rompslomploze zakelijk-
sid zou moeten worden verdron-
sa. Maar de "white ears", nog
ïigszins natrillend van Big Bill
roonzy's stemgeluid, namen op
sen enkele mani
et de hard-blues et
paard gaande act van freewhee-
ag ledematen. En dus toomde
luddy Waters in.
Na Carnegie Hah in 1959, zoals
stend uitsluitend weggelegd
de allergrootsten kwam 't
ewport Jazz Festival in 1960
de opnamen werden ge
laakt voor de plaat "Muddy Wa-
at Newport". En met deze
^at bewijst Muddy Waters het
te anders te kunnen. Met o.a.
«nes Cotton op mondharmoni-
an Otis Spamn op plano brengt
nummers als "1 got my brand
you", "I'm your hoochie-coo-
itie man" en "I feel so good" zo
iepel, zo eenvoudig en tegelijk,
diepgaand dat de kwalificatie
'Oortreffelijk" voor deze plaat
iet anders dan een logische ho
norering kan zijn.
In een heel ander licht staat de
plaat "Can't get no grindin'
die duidelijk een flink aantal Jaren
later tot stand is gekomen.
Niet alleen zijn hier de (studio)-
opnamen beter en is het electro-
nische aspect van de blues
muziek wat me
maar heeft ook de stem
Muddy Waters een andere klank,
iets voller misschien, en in elk
geval genuanceerder. Het totale
geluid van deze plaat lijkt opper
vlakkiger dan dat van "Muddy
Waters at Newport", en mis
schien ook iets killer. Maar ten
slotte kun Je daar bdj een zanger
als Muddy Waters erg gemakke
lijk aan voorbijgaan. W.W.
dienst heeft en wiens talent in
1972 werd beloond met een Edi
son op het Grand Gala du Disque
Populaire. Het was voor zijn eer
ste CBS-elpee "Don't Disturb".
Inmiddels is er al een tweede
verschenen die als titel "Sagitta
rius" meekreeg en Juist dezer da
gen rolde de derde langspeler
van de persen. Het werd "Nua
ges", naar de compositie van een
onverbiddelijke grootheid als het
om gitaarmuziek gaat: gitarist
Django Reinhardt. Het is een van
de tien stukken waarop deze oud
gitarist van het trio Pim Jacobs
zijn virtuoze beheersing van het
instrument etaleert.
Evenals bij de platen van een
Thijs van Leer en Louis Van Dijk
leverde orkestleider-arrangeur-
componist Rogier van Otterloo,
weer een belangrijke bijdrage aan
het succes van deze plaat. Be
roemde composities als Days of
wine and roses, The more I see
you en A time for love worden
met veel raffinement vertolkt,
en dat maakte, dat het een lang
speler werd die kwalitatief ver bo
ven de middelmaat uitsteekt, en
waarbij het heerlijk relaxen is.
B.v.L.
„Wake of the flood" Grate
ful Dead Grateful Dead Re
cords GD 49 301 (GD -01).
The Grateful Dead is een groep
die al weer de nodige jaar
tjes meeloopt in het popwezen.
Van het begin af aan hebben
Jerry Garcia en zijn mannen
kans gezien wondermooie compo
sities en vrij tamme en zwakke
wijsjes op elkaar te laten vol
gen. Waarschijnlijk daardoor is
de Grateful Dead er ook nooit in
geslaagd zich bij de allergrootste
toppers in de pop te voegen.
De nieuwste langspeler van de
groep „Weak of the flood" gaat
aan het oude euvel weer duide
lijk mank. De plaat bevat een
schitterende Hunter- Garcia-
compositie als „Here comes sun
shine", waarin uiterst geraffi
neerd en fraai meerstemmig ge
zongen wordt, naast een zeer
matig nummer als „Eyes of the
world". Een instrumentaal knap
stuk werk als „Weather report
suite" lijdt onder een matige
zangpartij in het eerste gedeel
te. In het tweede deel knapt dat
aanzienlijk op, maar het is niet
vottdoenide voor het hele nummer.
„Let me sing your blues
away" is aairdiig, maar geen
topklasse, en datzelfde geldt "Row
Jimmy", en in nog sterkere mate
voor „Stella Blue".
Als Je het allemaal bij el
kaar optelt moet je vaststellen
dat de Grateful Dead zijn grote
mogelijkheden alleen in ..Here
comes sunshine" en een beetje
In het tweede deel van
..Weather report suite" volledig
demonstreert. Dat is te weinig om
„Wake of the flood" tot een su
perieure plaat uit te roepen, maar
net weer teveel om een volgend
album van de groep niet weer
met vrij hooggestemde verwach
tingen af te wachten. Eens moet
die plaat zonder zwakke punten
toch komenBVD.
Hermau van Veen "Zo le
ren kijken" (Carré Amsterdam)
Harlekijn Holland 2441 501.
Als Herman doorgaat op de weg
die hij met "Zo leren kijken" heeft
Ingeslagen, dan zal zijn populari
teit weer even snel verdwenen
zijn als zij is gekomen. Van Veen
slaagde er in enkele jaren in zich
op te werken van theaters w
nauwelijks tien plaatsen wa
bezet tot een tot de nok toe ge
vuld Carré in Amsterdam.
Die grote populariteit was v
het overgrote deel te danken i
zijn gevoelige liedjes met uitste
kende teksten zoals Suzanne.
Fiets, Helden, Cirkels. Rozegeur
en Alles. Een uitstekende timing
en een fenomenale instrumentale
begeleiding door mensen als Lau
rens van Rooyen en Erik van
Wurff maakten van deze liedjes
waren meesterstukjes Verfijnd
amusement van grote klasse.
De woordgrapjes, muzikale ef
fecten maakten toen van zijn pro
gramma slechts een ondergeschikt
onderdeel uit. En dat was om
dat ze lang niet allemaal even
sterk waren ook maar beter.
Wie echter de nieuwe langspeler
van Van Veen beluistert komt tot
de ontdekking dat het romantisch
stemgeluid vrijwel volledig heeft
plaatsgemaakt voor een aaneen
schakeling van hard geschreeuw,
muziek dat door een bepaalde
tegorie waarschijnlijk progressief
genoemd zal worden, maar dat
niet meer is dan wat ongecontro
leerd gehark op een viool, wat
gedreun op een drum of een pia
no en een stel zouteloze grappen.
Dat hij tot beter in staat moet
zijn bewijzen bepaalde fragmen
ten van deze elpee, maar ze w
den volledig overschaduwd, door
de ongein en het pseudo-experi-
mentele. Kortom een plaat om
snel te vergeten.
B.V.L.
Bert van Dommelen
Han Mulder
Wim Wirtz
Eindredactie en layout
Bram van Leeuwen
Burbank Rocks. Diverse uit
voerenden WB 26017.
Onder de naam Burbank Rocks
heeft Warner Bros (gevestigd in
Burbank, Californië) "veertien,
super hit sounds" op een LP ver
zameld.
Met het "superieure" valt het
echter allemaal wel mee. Er zijn
sommige groepen die inderdaad
aan de weg timmeren (zoals de
haas met de guitaar op de hoes
doet), maar er zijn er ook die in
Nederland nog met de regels
"Van mij is niets te vrezen, ik
moest hier even wezen", door 't
muzikale leven gaan. Dat geldt
bijvoorbeeld voor Little Feat en
Foghat, groepen die in Neder
land niet erg veel deden, maar
die wel op deze lamgduurder,
staan. Hoogtepunten van de LP,
zijn de openingsnummers Listen
to the music van The Doobie
Brothers en School's out van Ali
ce Cooper. Verder wordt het bes
te hitwerk geleverd door Fleet
wood Mac (Dissatisfied). Fami
ly (Burlesque). Faces (Cindy In
cidentally) en Todd Rundgren (I
saw the Light). P.d.T.
Star Treff '74 Diverse uitvoe
renden BASF 10.21.877—5.
Het is in Duitsland bijna tradi
tie geworden dat jaarlijks een
LP Star Treff op de markt wordt
gebracht. De opbrengst van die
plaat (de artiesten werken belan
geloos mee) gaat naar de organi
satie Deutsche Altershilfe. Hoe
wel Je je kunt afvragen wat Hol
landers dan wel met die organi
satie te maken hebben, kan Star
Treff '74 toch best gekocht wor
den voor een goed doel. Schla
ger-liefhebbers dienen er zichzelf
mee, want op de LP is een aan
tal artiesen samengebracht dat
er best mag zijn: Cindy en Bert
(Ich komm bald wieder) Fred
dy Beck en Udo Jürgens om er
een paar van de veertien te noe
men. De medewerkenden zingen
niet altijd hun bekendste num
mers, maar schlager-fans komen
best aan hun trekken.
Pxi.T.
"Buffalo Springfield"Buf
falo Springfield Atlantic
ATL 70 001.
Soms kunnen verzamel-LP's
erg zinvol zijn. De dodo- Atlantic
op de markt gebrachte dubbe-
laar die 23 goeie nummers van
wijlen Buffalo Springfield bevat is
daarvan een voorbeeld.
De legendarische groep, die men
sen als Steve Stills, Neil Young,
Jim Messina en Richie Furay
voortbracht, heeft zijn oeuvre na
melijk over drie platen verdeeld,
die Je eigenlijk allemaal zou moe
ten aanschaffen om
...e je graag wilt hebben oijeen te
crljgen. Een tijdje geleden ver
scheen er een verzamelplaat,
waarop wel "A child's olaim to
fame", "Nowadays Clancy" en
"For what its worth" prijkten,
maar uitgerekend niet het schit
terende „Especting to fly" en ook
niet de fraaie Neil Young-com-
jositie "I am a child". Op de LP
Buffalo Springfield" die Atlantic
heeft uitgebracht staan deze
m andere werkjes wel, en daar-
ioor geeft de plaat een vrij oom-
oleet overzicht van wat deae
groep zoal gepresteerd heeft. BVD
