Daar sta je dan als
Sinterklaas:
WAAROM ACTEURS NIET VAN OPHOUDEN WETEN
The Getaway
ping, kassa
VLIEGTUIGKAPING
HEKS BOEIT NIET
Je loden last
lan het kwaad
At|.33o0^,»-Iur^'
ROMMELENDE MASSEUSES
iedereen denkt dat je
voor iedereen een
leuke verrassing in de zak
hebt, maar je mist nog
éénkado-tje!
[ACBETH:
B*""' 14 ,r-
Boldoot
eau de cologne.
Geurige surprise ineenflesje.
[DAG 30 NOVEMBER 1973
PAGINA 13
Toen ik in The Times las dat
Dirk Bogarde zijn vertrek had
aangekondigd, heb ik daar veel
plezier om gehad. Hij had beslo
ten dat acteren voor een man
van zijn leeftijd geen geschikte
baan meer was, een conclusie,
die hij trok toen hij op de grond
lag in de Cinecitta Studio's, met
de knopen van zijn gulp open en
Charlotte Rampling boven op
hem zittend. "Heb ik dit", vroeg
hij zich af", op mijn 53ste nu
echt nodig?"
Maurice Chevalier
geverfde i
Ik heb erom gelachen. Groucho
Marx vertelde me Jaren geleden
al een zelfde soort verhaal. Hij
was de één of andere film aan het
maken, vertelde hij, en hij hing
ondersteboven aan een trapeze,
negen meter boven de grond.
"Wat doe ik op mijn leeftijd"
hij was ook ongeveer 53 "in de
ze weinig luisterrijke positie",
vroeg hij zich af. En meteen nam
hij ontslag. Het enige dat in de
ze twee verhalen verschilt is de
aard van de vernederende positie,
waarin het besluit werd genomen.
Dat zegt een hoop over wat er
de laatste 25 jaar in de film is
veranderd.
Groucho's acteur in ruste
zijn duurde ongeveer 20 minuten
zoals meestal het geval is bij
mensen in de show-business.
Toen kwam er een man naar
hem toe die hem vroeg of hij
quiz-master wilde worden van een
show die "You bet your life" heet
te, die het ongelooflijk lang uit
hield op het Amerikaanse tv-
scherm, en die Groucho veel rij
ker maakte dan de film hem ooit
gemaakt had. 'De show was bil
adverteerders zeer in trek" placht
Groucho wat zuur te zeggen",
niet omdat het de beste was,
maar omdat het de goedkoopste
was".
Men moet het vertrek van Bo
garde uit de showwereld, net als
het vertrek van alle andere ac
teurs, niet al te ernstig nemen.
Als een acteur zegt dat hij "er
mee ophoudt", betekent dat niet
hetzelfde als wanneer iemand an
ders het zegt. Bogarde heeft in
feite laten weten, dat als de regis
seur Visconti hem wilde hebben
voor een rol die net zo goed zou
zijn als die in "Dood in Venetië",
hij geen nee zou zeggen.
Ik zei vroeger altijd, dat een ac
teur nooit zou stoppen zolang hij
nog kon lopen. Deze uitspraak,
moest ik herzien, toen iemand me
vertelde dat Sarah Bernhardt,
niet meer op tournee ging nadat
ze een been had gebroken en
dat ze nu acteerde in een leun
stoel. Prank Sinatra ging, zoals
we allen weten, anderhalf uur
"met pensioen", maar nu horen
we weer allerlei liedjes van hem
Bing Crosby is rijk als een soort
Onassis, maar maakt nog steeds
af en toe platen met wat er van
zijn stem over is.
Ik herinner me dat ik eens met
Jack Benny sprak. "Me terug
trekken?", vroeg hij, "Wat moet
ik dan gaan doen? Ik doe toch al
niet veel." En daar zit hem de
kneep. Ik ken geen enkele acteur
die erg best weet hoe hij vrije tijd
moet besteden.
Chevalier
Humphrey Bogart nam me
eens mee naar de eerste van een
serie afscheidsvoorztellingen van
Maurice Chevalier. Het moet zo'n
twintig Jaar geleden zijn. Cheva
lier zag er verschrikkelijk uit. Vol
rouge en mascara, net een ge
verfde mummie. "Het wordt zijn
dood als hij stopt", bromde Hum
phrey Bogart. Gelukkig bleef Che
valier niet langer dan een maand
van het toneel. Hij ging door,
maakte een hele reeks films, en
stierf later, terwijl hij er veel be
ter uitzag dan die avond in het
theater.
Zelfs als ze stoppen willen de
meeste acteurs dat voor zichzelf
niet helemaal toegeven. Ik ont
moette het grote acteurs-team
Alfred Lunt en Lynn Fontanne
zo'n tien jaar geleden in Parijs.
Lynn Fontanne - haar leeftijd is
één van de best bewaarde gehei
men in de show-bizz. maar ze
moet toen ongeveer 80 geweest
zijn - en Lunt zeiden dat ze nog
altijd opletten of er toch niet een
3cript zou komen dat...
Waarom wil een acteur er
eigenlijk mee ophouden? Ach, ze
krijgen genoeg van de ondeugde
lijke kleedkamers, de verschrikke
lijke locaties waar men tegen
woordig filmt, de vreselijke uren
'Sommigen maken zich zorgen
omdat ze tweede viool moeten
spelen. Maar zij komen er spoedig
achter dat een beetje applaus be
ter is dan helemaal geen. En dat
vredige rust ook niet alles is.
Er bestaat een klassiek verhaal
over Jack Benny en George
Burns, die zo genoeg kregen van
het handtekeningen zetten in Mi
ami, dat ze naar Havana vlogen,
waar niemand hen kende. Na
vierentwintig uur, waarin nie
mand ook maar enige aandacht
aan hen schonk, vlogen ze pijl
snel terug naar Miami. Het is niet
zo vreselijk leuk om niet bekend
te zijn.
Belast iing
Nog iets dat grote sterren te
rugdrijft naar hun werk: de be
lasting. Zo lang ze kunnen aan
tonen dat ze iets in de showbizz
hebben gedaan, kunnen zij hun
garderobe en misschien ook hun
jacht, van him belastbaar inko
men aftrekken. Als ze niet meer
werken kan dat niet.
Ik kreeg onlangs een brief van
een vriend, die na veertig jaar
journalist te zijn geweest met
werken was gestopt. Hij was van
plan de Caraïbische Zee te gaan
bevaren in een luxueuze boot met
warm en koud stromend water en
een enorm dubbel bed. Het klinkt
geweldig, maar hij gaf toe doods
bang te zijn voor die enorme hoe
veelheid vrije tijd na zoveel jaren
van negen tot vijf werken. Van
daar die boot. Op een boot is al
tijd iets te schuren, te verven of
te repareren.
In de VS is het sterftecijfer
onder de mensen die niet meer
werken afschuwelijk hoog. Ame
rikanen weten niet hoe ze zich
moeten ontspannen zoals de En
gelsen dat kunnen, en ze sterven
na een Jaar niet meer werken.
Het is dodelijk als er te weinig
spanningen zijn, zeg ik altijd.
Bertrand Russell dacht, dat één
van de redenen waarom hij zo
lang leefde, was dat hij zich zelfs
op zijn negentigste jaar inge
spannen bezig was met iets: hij
vuurde boze brieven af op de
kranten over de onmenselijkheid
die men in zijn laatste Jaren van
de mensheid ondervindt.
Dirk Bogarde
Visconti wel
lm: Macbeth In de hoofdrol -
John Finch, Franceses Annis
>fartin Shaw Regie: Roman
Wfiki Theater: Trianon.
film Macbeth, geschreven naar
toneelstuk van William Shakes-
is een film die eigenlijk meer
denken aan Polanski dan aan
kespeare. Polanski heeft mis-
een film willen maken met
geweld en bloed. Dat hij daar-
„Macbeth" heeft gekozen is
misschien niet geheel
teloos uit de verf gekomen.
de sfeer kent die spreekt uic
oneelstukken van Shakespeare,
deze zeker niet terug in de
Daarvoor bezit deze tè veel veld
doodslag, tè veel wrede elemen-
tè veel nadruk op de meer
bloedige gevechten,
at Polanski echter meesterlijk
voren liet komen is de z.g.
van de vroegere Middeleeu-
de tijd waarin deze film zich
lelt. De karakters van de hoofd-
worden even nadrukkelijk
uitgediept als in het werk van Sha
kespeare zelf. Macbeth wordt afge
schilderd als een man die door
Thagische invloeden van buiten af ge
dreven wordt tot t slechte. De strijd
tegen zijn slechte ik moet hij daarom
verliezen: alles wat hij doet is voor
bestemd. Daarom kan hij -- nadat
hij zijn koning heeft gedood niet
meer terugkeren van het smalle en
duistere pad van het kwaad. Het
heeft zich dan in hem geworteld er
blijft bij hem als een lugubere met
gezel.
De taal van Shakespeare, zoals al
leen hij die kon schrijven, heeft Po
lanski op onovertroffen wijze in zijn
film verwerkt Als men tijdens één
van de tweegesprekken of monolo
gen die zo vaak voorkomen, de ogen
sluit, waant men zich terug op de
schoolbanken waar de leraar Engels
met gedragen stem de verzen van
Shakespeare levend maakte.
„Macbeth" is geen film zoals men
gewend is van Polanski. Het is een
vreemde mengeling geworden van
wat werkelijk was in die donkere
Middeleeuwen, van de wellicht ma
cabere ideeën van Polanski die met
Terug in
Leiden
MacBeth en zijn echtgenote: John Finch en Francesca Annis,
in de knappe filmbewerking door Polanski van Shakespeare's
beroemde toneelstuk.
rend maakte, en van het poëtische zucht achterover leunt. Daarvoor is
proza van Shakespeare, die zijn ana- het een film van Polanski: gruwelijk
lytisch vermogen hierin niet heeft en toch zo verbijsterend knap.
verdoezeld. ELISABETH TOLENAAR
Titel: "The Getaway";
ste rollen: All MacGraw, Steve
McQueen en Sally Struthers; regie:
Sam Peckinpah. Theater: Lido (18)
Een paar dingen moeten meteen
al over The Getaway worden verteld.
Ali MacGraw kan net zo goed
autorijden als Steve McQueen en is
erg mooi: echt een meisje datinLei-
den zou kunnen studeren.
Sally Struthers is het meer dan
domme dierenartsen-hoervrouwtje
met een geweldig aanstekelijke gie
chel.
De anonieme vuilwagenbestuurder
is zeer godsgetrouw, maar wel be
reid een fors bedrag te innen om zijn
mond verder te houden. Sam Pec
kinpah regisseert dus duidelijk.
Steve en Ali zijn een boevenpaar
dat continu wordt achterna gezeten
door medeboeven en ook door de po
litie. Dat betekent geweldig gekke
achtervolgingen, uitermate bloederi
ge taferelen, die natuurlijk in slow
motion worden overgebracht (let op
de regie) en soms een zeer subtiel
grapje.
McQueen is op voorspraak van een
corrupte Amerikaanse politicus (ze
bestaan!) vrijgelaten uit het gevang
omdat er een kraakje moet worden
gezet. Even een half miljoen wegha
len. Dat gebeurt bijna volgens het
boekje, maar op het allerlaatste mo
ment wordt er iemand doodgescho
ten. Dat betekent dat de doodschie-
ter zélf ook van het leven wordt be
roofd en dat die levensberover (bent
u er nog?) door McQueen zeer
zwaar wordt gewond, zich via een
dierenarts en diens ontstellend stupi
de echtgenote (ze moeten hem ge
dwongen verzorgen) op de Grote
Meester wil wreken.
Intussen wordt de tas met geld
door een vingervlugge dief, die nau-
welijks iets "groots" Is gewend, gejat
en dat betekent dan flitsende ach
tervolgingen compleet met heuse
waterpistolen.
Na veel heisa bereikt het boeven-
paar (Ali is altijd trouw bereid om
als chauffeuse op te treden; dan kan
haar ega makkelijker schieten) een
hotelletje vlak bij de Mexicaanse
grens en daar treffen ze de inmiddels
genezen zwaar gewonde. Hoe zou hét
anders kunnen?
Knallen dus, kogels en meer van
dat soort. Iedereen zakt zowat ster
vend langs de muur naar beneden.
Naar een happy end moeten we gis
sen, zodat dit weer eens een huis-
werkfihn mag worden genoemd. Al
hoewel.
Conclusie: nauwelijks verhaal, erg
goeie spelers, geweldige beelden (let
op de regie - bis -) en soms zelf
geestig.
En de muziek? Nou die is van Quin
cy Jones, uiteraard met Jean Toots
Tielemans aan het mondorgel.
En willen de ouvreuses hun lampjes
s.v.p. minimaal benutten de komen
de keer? Dank u.
PAUL WOLFSWINKEL
STUDIO De wat commerciële,
maar zeer knap opgezette en uit
gevoerde film "Cabaret" hield het de
eerste keer in Leiden niet zo heel
lang uit. Al degenen die toen niet
geweest zijn kunnen deze week naar
Studio om deze winnaar van een
heel rijtje Oscars alsnog te gaan be
kijken, en de prestaties van met
name Liza MÏnelli te kunnen bewon
deren.
Kin der matinee
CAMERA Ook deze week laat
Camera de Jeugd niet in de steek.
Ditmaal draaft Tarzan op om de
nodige spannende avonturen te bele
ven. Natuurlijk wint de "koning van
het oerwoud" ten langen leste.
Nachtfilms
CAMERA Liz Taylor, Michael
Caine en Susannah York zijn de
sterren die schitteren in de film "X,
Y en Zee", die deze week in de
nachtvoorstellingen van Camera
draait. Dat is al een soort waarborg
voor een film van meer dan middel
matige kwaliteit.
REX Een al wat oudere sexfilm
deze week in de nachten van de Rex:
"Een maagd van 18 karaats". Nou
ja, wat heet maagd.
Goede films im
andere steden
Film: Vlucht 502 antwoordt niet;
met: Charleton Heston; Theater:
Camera.
m Camera dmatiat deze week een ac
tuele film over een vliegtuigkaping
Na de tocht van de KLM Boeing 747
door het Midden-Oosten en krante
verslagen met ooggetuigen-verhalen
van de passagieres en de bemanning
kunnen degenen die hier iets meer
van willen weten in een veilige bios
coopstoel zelf een kaping meemaken.
De film heeft alles: de bange pas
sagiers, de heldhaftige gezagvoerder
de mooie en toch moedige stewardes
sen en de maniak met handgranaten
een bom en een pistool.
De kaping begint vlak na de start
in Los Angeles. De kaper maakt
zich eerst niet bekend, maar schrijft
met een lippestift op de spiegel in
de WC dat hij naar Alaska wil vlie
gen. Als dat niet gebeurt zal hij een
bom laten ontploffen. De gezagvoer
der (Charlton Heston) geeft toe,
maar het is slecht weer in Alaska en
er is nauwelijks voldoende brandstof
De landing in Anchorage is het
meest spannende deel van de film
Het toestel wordt "binnen gepraat"
en maakt een goede landing, ondanks
het sportvliegtuigde dat zonder radio
ook in Alaska wil landen.
In Alaska laat de kaper de tanks
vullen en eist dan een vlucht naar
Moskou. Ondanks dat de Sowjet-
autoriteiten geen toestemming geven
dwingt de kaper het toestel toch Si
berië binnen te vliegen, maar hij
weet niet dat tijdens het tanken een
FBI-agent aan boord is geklommen.
Vanaf dit moment wordt het ver
haal wat mager en de afloop is
makkelijk te voorspellen. Een van
de passagiers krijgt een baby, een
stewardess wordt tegen de grond ge
slagen, de passagiers vluchten door
de nooduitgang, de kaper raakt in
een vechtpartij en dreigt de zaak op
te blazen. Nooit in een vliegtuig, denk
je dan. Maar waarom heet deze
film toch: "Vlucht 502 antwoordt
niet?" Het toestel heeft tijdens de
hele kaping perfecte radio-verbin
ding met alle luchthavens.
J.v.W.
Klute (Pakula)Cineac, Buitenhof
Den Haag.
MASH (Altman): Du Midi, De
Carpentierstraat Den Haag; Metro,
Wolphaertsbocht R'dam; Camera
Oudegracht Utrecht; Hallen. Jan v.
Galenstraat A'dam.
Once upon a time in the West (Leo
ne): Studio 2000, Congresgebouw.
Den Haag;
Met jouw tanden in mijn nek (Po-
lanski)De Uitkijk, Congresgebouw
Deo Haag.
Dr. Strangelove (Kubrick): t Ven
ster. Gouverneslraat R'dam.
The Graduate (Nichols)Alhambra
1. Weteringschans A'dem.
Rosemary's Baby (Polanski): We
teringschans A'dain.
Pasolini-festival: Accatone, Mam
ma Roma, Edipo Re. Teorema. n
Vangeleo secondo Macteo. Medea-
Cinetol. Tolstraat A'dam.
Haagse
bioscopen
aat^en^aoh'ook
iJTa 2.00.
Titel: „De maagedlijke heks"
Theater: Luxor.
„De maagdelijke heks" is een film
naar een gegeven waar heel wat van
te maken zou zijn geweest. Ga maar
na: een mooi fotomodel en haar al
evenmin lelijke zusje komen terecht
op een slot waar een heksenkring
werkzaam is. Éérst gaat het foto
model voor de bddl. Het wordt op
genomen in de kring, en blijkt veel
aanleg te hebben voor het heksen-
vak. Wil zij ectftier hogerop komen,
dan zal zij een offer moeten bren
gen. Dat moet haar zusje dan maar
worden. Helaas echter worden de
fotomodels pogingen om de macht ln
de kring over te nemen gedwars
boomd door de aanbidder van haar
zusje, die lont ruikend, naar het land
huis is gekomen, en door de heer
sende super heks. Er zit maar één
ding op: er zal enige zwarte magie
worden gedemonstreerd. Gevolg: het
trieste einde van de heersende opper-
heks, en de overneming van de
macht door het fotomodel.
Al met al een verhaaltje, dat mis
schien niet geweldig mag zijn, maar
dat wel voldoende materiaal biedt om
ler iets aardig mee te kunnen doen.
In „De maagdelijke heks" is dat on
voldoende gebeurd. De film wordt
nergens werkelijk spannend, krijgt
nergens een echt beklemmends
sfeer, het blijft allemaal wat aan de
oppervlakte. „De maagdelijke heks"
blijkt voornamelijk te zijn opgezet
om het fotomodel en haar zusje in
Eva's kostuum te kunnen laten
rondhopsen. En dat is misschien wel
aardig, maar nauwelijks spannend.
BERT VAN DOMMELEN
,31utjunge Masseusen" in de
hoofdrollen: eigenlijk niemand re
gisseur: kan maar beter niet wor
den genoemd. Theater Rex.
Zelden is mij een seksfilm onder
ogen gekomen, waarin zoveel on ape-
tijtelijke blote „acteurs" en „actrices"
optraden als in Blutjunge Masseu
sen. Dat moet mij eerst even van het
hart. Het verhaal voor zover Je
daarvan kunt spreken bestaat uit
een soort rondreis langs tal van Eu
ropese zs- massagestekjes.
Massage in de ware betekenis van
het woord komt er, geheel volgens de
verwachting natuurlijk, weinig aan te
pas. De dames (bepaald niet bloed-
jong, o nee) knijpen een paar keer
weinig vakkundig ln zich ontspannen
de heren en gaan dan over op an
dere activiteiten. De makers hebben
hebben daarbij ook gepoogd enige
humor rond te strooien. Nou, die
stemt erg triest, hoor. Zo is er een
danig uit de kluiten gewassen
„masseuse", die een corpulent heer
op de buik op de massagetafel depo
neert en hem vervolgens langdurig
met het volle gewicht op de bips
springt.
En dan is er nog een „genoegelljk
samenzijn" te bewonderen waarbij
de partijen op rolschaatsen staan.
En nog meer van die ongein. Nou ja.
geen woorden er meer over. Inpak
ken en wegwezen.
RUUD PAAUW.
2.00,
hond".
Du Midi: „MASH". 14 Jr.. dag. 8.15
uur; zat. en zo. 7.00, 9.30 uur; woe.
geen voorstelling.
riü ook éo'uur
ow. hlleen 2.00, 7.00 uur.
Krlterlon: „The other". 18 Jr.. dag. 3.00
7.00. 9.30 uur.
Metropole- Tuschlnskl: ..De non van
Monza". 18 lr.. dag 2.00. 8.00 uur;
woe. alleen 2.00. 7 00 uur
Odeon: „Naakt over de schutting". 14
Jr.. dag. 2.00 6.45. 9.16 uur woe.
9 ?5 uur 6 uur zo 1M' t-18, 8 45>
Passage: „Ik wil het overal met 'e
doen". 18 Ir.. 2.30. 7.00, 9.30 uiir,
zat. en zo 1.30, 4.00. 7 00. 9.30 uur;
woe. geen voorstelling om 9.30 uur.
Rex: „Brute- corps". 18 lr.. dag. 9.30,
11.30. 1.30. 3.30. 5.30. 7.30. 9S0 uur,
zo. vanaf 1.80 uur: woe. niet om 0.30
Royal '70: ..De acht dolken van de
zwaardvechter". 18 Jr., dag. 2.30. 8 00
uur: vrij. en zo. 2.30. TOO. 9AO uur:
zat. 2.00. 9.30 uur.
Studio de Luxe: „Vrolijke ontucht ln
Tirol" 18 lr.. 2.15. 7.15. 9.80 uur: zo.
1.30. 4.00. 7.18. 9.30 uur.
Studio 2000: ..Once upon a time
De Uitkijk: „Met louw t
i mijn
