Los Angeles laat Malaguena herleven
ELTON JOHN
WINT AAN
RAFFINEMENT
VERZAMELDE DUITSE POP
\ieuwe O Sullivan lp
terecht bekroond
eter Alexander in
auzikale filmtrip''
lemphis
^firn:
o long
Rita Hovink levert
markante prestatie
Flitsende
techniek
van Stitt
Shirley Bassey wat
rommelig in Carnegie
AG 14 NOVEMBER 1973
EXTRA
Ibert O'Sulllvan liep nog niet
1 lang geleden als een ori-
ongrijpbare zonderling het
uitgestreken wereldje van
hte muziek binnen. Men her-
1 zich nog hoe hij zijn eer-
t "Underneath the blanket
introduceerdecrisispakj e
duvelstoejagerspet op het
1 het haar geknipt met
ran een bloempot. Er
nog tal van voortreffelij-
Modieuze werkjes uit zijn
m, want dat er groot talent
m school was van meet af
duidelijk. Dit Jaar kwam er
oer over "een nieuwe
rt O'Sullivan" iets wat
menigeen opgeschrikt zal hebben
want de oude Gilbert was goed ge
noeg. Dus met enige angst "I'm
a writer, not a fighter" opgezet,
want mensen die uit een succesrol
stappen, tuimelen meestal diep.
Die vrees week al heel spoedig.
Want met dat grote muzikale
componeertalent kan hij eenvou
dig niet de mist ingaan. En daar
om is het ook helemaal niet in
teressant over een "nieuwe" Gil
bert O'Sullivan te praten. I'm a
writer not a fighter is een ijzer-
sterke elpee, met naast het be
kende "Get down" tal van prach
tige liedjes, zoals de titelsong, A
friend of mine, Where peaceful
waters flow, Not in a million
years, Who knows, perhaps me.
Terecht is de plaat onlangs be
kroond met een Edison. R.P.
Malaguena Los Angeles
Polydor Special 2419043
Luis Alberto del Parana zal er
met zijn Paraguayos wel nooit
van gedroomd hebben, dat een
platgespeeld nummer als Mala
guena weer ooit zo in de belang
stelling zou kunnen komen. Ma
laguena, een compositie van het
duo Ramirez-Galindo, dat tege
lijk schijnt te zijn gecomponeerd
met het uitvinden van het La
tijnse ritme is een verplicht num
mer op het repertoire van elke
Zuidamerikaanse groep, die zich
zelf respecteert.
Hoeveel keer het nummer al
op de plaat is gezet valt moei
lijk na te gaan, maar er ligt hier
braak terrein voor een om
vangrijk proefschrift. Het moet
dan ook wel een vrijwel onmoge
lijke opgave zijn er zoveel nieuws
in te brengen dat het toch weer
aanspreekt bij een groot publiek.
De groep Los Angeles is dat met
hulp van de Nederlandse produ
cer Hans Vermeulen gelukt. Zo
goed dat de „grijze" Malaguena
weer de hitladders beklom. Het
inspireerde zelfs Toby Rix om
zijn oude op het nummer ge
baseerde „Malle vent, Ja"
weer van stal te halen en een
nieuwe versie, nu helemaal in de
Angelesstijl, op de plaat te zetten.
Kennelijk om een graantje mee te
pikken van het succes van Los
Angeles.
Hoe komt het dat Los Angele
plotseling weer Malaguena terug
brengt? Wel in de eerste plaats
door een muzikaal experiment om
hedendaagse popritmen te laten
doorklinken in een oude Zuidame
rikaanse kraker. Voeg daaraan
toe dat de groep beschikt over een
plaat, die een „revival" kan in
luiden van bolero's, rumba's, tan
go's, samba's of hoe ze ook mo
gen heten.
Want Los Angeles liet het niet
bij Malaguena. Ook andere La
tijnse klassieken moesten er aan
geloven, zoals cu-cu-ru-cu-cu
Paloma, Ave Maria no Morro (ja
ren geleden nog een door De Mas
kers opgepoetst) en Cielio Lindo.
Het klinkt allemaal even plezie
rig en zonnig en daaraan hebben
we duidelijk behoefte in een land
waar de dagen korten en de win
terjassen uit de mottenballen wor
den gehaald. B.V.L.
in de Karussell-goldserie
lenen plaat bevat een pot
en groot aantal on-
telijke filmmelodieën. TiJ-
die in hoog tempo uitgevoer-
uzikale trip door het filmver-
Is het ene moment plaats
'oor sfeervolle aoh-
indmuziek. Het volgende
.n Je Je midden in
tuisende Duitse show of in
Bierstube in Beieren. Dat
ütlment bepaald niet is bui-
sloten ligt voor de hand. Ze
ker niet als men bedenkt dat de
toonladder op en af rennende
Peter Alexander regelmatig
terugkeert in de operette „lm
Weissen Rössl", waaruit onder
andere nummers als lm Weissen
Rössl am Wolfgangsee en Es muss
was wunderbares sein zijn ge
licht. Verder is de voorkeur
uitgegaan naar het onverwoest
bare True Love, dat de ooster
buren de titel Deine Liebe mee
gaven en het kennelijk aan bak
vissen gerichte Liebling, mein
Herz lasst dich grüssen, waarin
de romantiek van een verleden vol
onschuld herleeft. J.P.
Goodbye Yellow Brick Road,
Elton John Stemra (Euro Al
bums Holland) 6499690 6499691.
Wie in eerste instantie afgaat
op de hoes van Goodbye Yellow
Brick Road, de nieuwe dubbel
LP van Elton John, kan wellicht
de conclusie trekken dat Elton
aan het begin staat van een ver
andering in genre. Elton John is
afgebeeld met het ene been op
een gele stenen weg die zich
vervolgens als een vagebond
pad door een schitterend groen
landschap kronkelt op weg naar
een fel oranje ondergaande zon.
Elton John laat de vervuilde,
jachtige wereld (fabrieken en
een vliegtuig op de hoes) links
liggen en staat voor dat droom
landschap, met een flard van
zijn eigen naam en een muziek
noot in de hand. Alsof een nieu
we wereld voor hem is openge
gaan, alsof hJij het gordijn daar
voor pas heeft opengeslagen, zo
staat Elton daar. Logische ver
onderstelling is dan dait hij de
luisteraar ook op zijn dubbelal-
bum een muzikale blik zal gun
nen op al dat mooie dat hij heeft
ontdekt. Een gedachte die wordt
gevoed door het openingsnummer
"Funeral for a friend", waarin
Elton zich als nooit tevoren uit
leeft in een Procol Harum-ach-
tig, mysterieus nummer met een
indrukwekkend aanzwellend in
tro. Dat is de andere Elton, die
zijn muzikale verleden lijkt te
begraven ten behoeve van het
publiek dat andere stijlen vraagt.
En andere stijlen krijgt de luis
teraar voorgeschoteld op de dub
bele langspeier, die desondanks
typisch een Elton John LP blijft.
Aan de hand van E.J. wordt een
reis gemaakt door de verschillen
de genres, die hij op zijn manier
heeft bewerkt samen met Bernie
Taupin. De muziek op de nieuwe
dubbel-LP van Elton John, rond
wie het lang rustig is geweest,
blijkt ingewikkelder geworden.
Anders bijvoorbeeld dan de
rechttoe, rechtaan muziek van
de vorige langduurder "Don't
shoot me, I am only the piano-
player" (waarop ook de laatste
hit Daniel), zijn de arrangemen
ten veel geraffineerder. Als
Goodbye Yellow Brick Road een
verzamel-LP zou zijn, zou je
kunnen zeggen er staat voor elk
wat wils op. Nu het alleen een
album is van Elton John met
zijn piano natuurlijk, hoewel dat
instrument niet meer zo centraal
staat kun je alleen maar meer
waardering hebben voor E.J. die
te vaak wordt afgeschilderd als
een commerciële meeloper. Goed,
■on?. Memphis Slim. Ameri-
»4M 6130.
en blueszanger Mem-
Slim. bij de burgerlijke
beter bekend als Peter
ton, heeft de opkomst van
country blues van zeer
meegemaakt. Als begelei
dt de onverbeterlijke Big
Broonzy in 1939 bewoog hij
■o het krachtenveld van folk
h blues toen deze aan een
icompetitie onderhevig wer-
(Typische folk song-vertol-
*ls Huddie Ledbetter en
^hite zagen met de ontwik
van de country blues ei-
als Slim en (blinde) har
pspeler Sonny Terry aan
■tere kant van het krach
opdoemen. En de wat
situatie deed zich voor
tóagen onduidelijk was of
Utrv blues aan de folk song
'tleend of dat zij uit het
*s verrezen.
tykt erg aannemelijk dat
blues onbevangen op
sanse bodem neerzeeg en
van de folk song tot oen
Populaire vorm van "ne-
ontwikkelde. Deze
wordt nog eens ver-
r het feit dat de folk
door de country
de achtergrond is
en dat zou immers,
>et een uit het ander
472 j
zou zijn ontstaan, een logisch ge
volg zijn geweest.
Memphis Slim ontwikkelde
zich in het bluesveld tot een he
le grote. Met zijn warme iet
wat nasale stemgeluid en zijn
soepele pianospel verwierf hij
zich al spoedig grote populariteit
Met de opkomst van de grote or
kesten de soms eng zoete or-
chestraties en de instrumen
tale combo's raakte de blues
enigszins in vergetelheid. Maar
Memphis Slim illustreerde zijn
"vakmanschap" door nog steeds
volle zalen te trekken.
In 1961 vertrok Slim, gelijk ve
le collega-musici (Sidney Be-
chet, Kenny Clarke etc.). naar
Frankrijk om zich een onaan
tastbare positie in Parijs te ver
werven. waar hij zich lange tijd
staande hield.
Er is weinig voor nodig om de
grootheid van het bluesfeno
meen Memphis Slim aan te to
nen. De plaat "So long" is dan
ook veeleer een bevestiging dan
een ontdekking. Oude nummers
"When I'm on my way",
"Girl I left behind" en "The
things I remember" een oud
geluid en een oudere Memphis
Slim. Maar nog 'steeds van een
ontroerend gehalte.
W.W.
mooie hoezen zijn in de (mu
ziek) mode, dus Je hoeft er geen
conclusies uit te trekken, maar
zelfs met die gedachte ontkom je
niet aan de symboliek. Elton
kijkt achterom en dat doet hij
ook op de LP's. Hij grijpt terug
naar Jeugdsentiment met num
mers over Marilyn Monroe
(Candle in the wind), Roy Ro
gers en bijvoorbeeld I've seen
that movie too en The ballad of
Danny Baily en verenigt een
aantal stijlen (ook pure rock) zo
knap dat Je alleen ademloos
kunt toeluisteren. De gegevens
zijn alweer niet nieuw, zingen
over filmhelden deden ook The
Kinks op hun 1972-LP „Everybo
dy is in Showbiz, everybody is a
star", bijvoorbeeld, maar het is
allemaal al zo knap en boeiend
wat Elton John "maakt", dat
hem dat snel vergeven wordt.
Dat knappe en boeiende komt
pas goed tot uitdrukking als de
naald meer in de groeven is ge
weest, niet als Je de plaiten voor
het eerst hoort. Elton John
schaart zich wat dat betreft in
het rijtje met The Moody Blues,
die eveneens platen maken die
je meer moet horen om ze te
waarderen. Terug naar Elton
John, terug naar de verschillen
de Stijlen. Van het verrassende
Funeral for a friend, via de ty
pische E.J. titelsong Good
bye Yellow Brick Road en Ja
maica J eric of met reggae invloe
den, het beatle-achtige Sweet
Painted Lady, het geraffineerde
Saturday's allright for fighting,
en verschillende rockers tot het
ouderwetse slotnummer Harmo
ny. Dat zou in tekst best eens
aan kunnen sluiten bij het ope
ningsnummer. Na de reis door
andere stijlen en tempo's komt
de begraven vriendin (het pu
bliek?) toch weer bij de naa -
zfijn eigen plaats zoekende Elton
terug. Of zoals hij in de titel
song aingt "Mijn toekomst ligt
achter the Yellow Brick Road
Da/t kan niet anders dan een
zonnige toekomst zijnP.d.T.
"From Rita with love" Rita
Hovink Polydor 2441 043.
Op Rita Hovink ben ik persoon
lijk nooit zo erg verzot geweest.
Ze zong althans naar mijn
smaak nogal brokkelig en ze
zag er ook zelden flatteus uit. En
nu zeg ik het nog heel netjes.
Geen zangeres om lang bij stil
te staan.
Sinds de elpee "From Rita with
love" mij onder oren is gekomen
ben ik bijna 180 graden van oor
deel veranderd. Ze stijgt op deze
plaat ver boven zichzelf uit. ze
zingt ongedwongen, zeer geïnspi
reerd, een elpee vol met verruk
kelijke evergreens, zoals: Allen-
town Jail. Let's do it, The lady is
a tramp, Johnny Guitar (met een
uitstekend achtergrondje van
Wim Overgauw), I'll walk alo
ne. When a man loves a woman
Nu je haar in een groot aantal
nummers achtereen hoort, blijkt
ze een opvallende veelzijdigheid
ten toon te kunnen spreiden. Die
stem is tot markante dingen in
staat.
Trouwens niet alleen Rita Ho
vink. ook de gehele muzikale om
lijsting (met o.a. Rob Kreeveld,
Herman Schoonderwald, Karei
Reys, Rob Langereis, Louis De-
bij, Bert Paige, Ruud Bos e.a.)
ademt de sfeer van inspiratie, en
goed geolied samenspel om met 'n
produkt van de hoogste categorie
op de markt te komen.
Een elpee die ver uitsteekt bo
ven hetgeen gewoonlijk in dit gen
re op de markt komt. R.P.
I cover the waterfront. Sonny
Stitt. Cadet 2 CA 50039
Zoals bij vele coryfeëen het geval
is geweest heeft de legendarische
altsaxofonist Charlie Parker een
duidelijk spoor getrokken in de
Jazz. Tal van tijdgenoten maar
ook latere musici hebben zich aan
de invloed van "The Bird" nim
mer kunnen onttrekken en asso
ciaties met de grote saxofonist
zijn onmiskenbaar in bi Ivoor
beeld het spel van een Julian
"Canonball" Adderley. (in minde
re mate) een John Coltrane en
overduidelijk bij saxofonist Son
ny Stitt.
Sonny Stitt heeft als Parker de
flitsende en afgeronde techniek,
waarmee hij de meest ingewikkel
de chorussen in angstwekkend ge
perfectioneerde improvisaties kan
vertolken. Hij manifesteert daar
bij een grote mate van muzikali
teit en subtiliteit, in welke laat
ste eigenschap hij zich in gun
stige zin onderscheidt van de ero-
te Parker.
Op de dubbelelpee "I cover the
waterfront" valt dit alles ruim
schoots te beluisteren en al na
twee nummers wordt het duide
lijk dat aan 's mans spel eenvou
digweg niet valt te tornen. Het
aantrekkelijke van dit album ligt
voor een belangrijk deel in het
feit dat Stitt de meeste nummers
„single" blaast, waardoor zijn ca
paciteiten nog eens extra worden
benadrukt. In andere formaties
op deze dubbelelpee speelt Stitt
met de niet veel minder grote sa
xofonist Zoot Sims, die voor de
geschiedenis van de Jazz al vroeg
in de annalen werd opgetekend.
Nummers als "How high the
moon", Dancing on the ceiling"
en "Look down that lonesome
road" staan borg voor een brokje
aangename herkenning. En met
de uiterst bekwame Sonny Stitt
in de frontlinie zou dit voor Jazz
liefhebbers eigenlijk al een reden
moeten zijn om zich "I cover the
waterfront" pijlsnel aan te schaf
fen.
W.W.
"German super rock" diver
se Duitse groepen Atlantic
ATL 20 058.
In het Duitse muzikale wereldje
tref je tussen de vaak met wat bui
kige vocalisten die er maar niet
over uitgezongen raken dat ze 'dich
nog steeds zo vreselijk lieben'
en tussen de gepolijste glamour-
Jongetjes en -meisjes die het ook
al erg moeilijk hebben met die
"grosse Liebe" soms ook wel eens
een groep die zioh bezighoudt
met echte popmuziek. Vaak zelfs
vrij progressieve.
Een aantal van deze groepen, is
samengebracht op de LP "Ger
man super rock". Een wel wat
overdreven titel overigens, want
zo superieur is het nou ook alle
maal weer niet wat er op deze
plaat gebeurt. Een groot deel van
de beschikbare groeven is gevuld
met potige hardrock, zoals die
ook in andere landen geregeld
geproduceerd wordt, of met pre
tentieuze instrumentale hoog
standjes (bijvoorbeeld "Hand
made" van de groep Passport,
titelnummer van een LP die al
eerder op deze muziekpagina figu
reerde).
Er zijn eigenlijk maar twee
werkstukken die met kop en
schouders boven de middelmaat,
van deze LP uitsteken. Dat is in
de eerste plaats het optreden van
Eberhard Schoener, eerst instru
mentaal in "From a hill", daar
na ook vocaal in "Night's lulla
by". Vooral het laatste deel van
zijn bijdrage aan deze plaat, is
erg fraai, melodieus en knap van
begeleiding.
De tweede eervolle vermelding,
wordt verdiend door de groep Gi
la met 't nummer „In a sacred
manner". Uiterst plezierig ge
zongen, en voorzien van een in-
srtumentaal gedeelte dat ndet in
de totale chaos ten onder gaat.
Het nadeel van platen als "Ger
man super rock" is, dat er soms
mensen op staan van wie Je best
eens wat meer zou willen horen,
maar dat er vaak teveel opstaat
waar Je bepaald niet enthousiast
over kimt zijn. En of twee mooie
nummers de aankoop van een
hele LP dan rechtvaardigen?
BVD
Easy listening
jazz van de
saxofonist
Rudi Brink
Teach me tonight, Rudi Brink
CNR 657.508.
Je hoeft bepaald geen jazz
liefhebber te zijn om de eerste
solo-lp van Rudi Brink te kun
nen waarderen. De tenor-saxo
fonist van het orkest The Sky-
masters, speelt zijn eerste lang
duurder Teach me Tonight de
naam van de vermaarde Sam
my Cahn Classic) vol met lich-
jazz.
Easy Listening Jazz, heet dat
in muziektermen en dat drukt
duidelijk uit wat Brink met zijn
tenor-saxofoon doet in de tien
werkjes waarmee de groeven
sfeervol worden volgespeeld. Het
is misschien beter om te zeggen:
het drukt goed uit wat de tenor
saxofoon doet, want de grote
kracht van Brink is dat hij dat
instrument voor zichzelf kan la
ten spreken. Geholpen door Henk
Nieuwerf op gitaar, Rob Lange
reis met de bas en John Engels
op de drums, sleept Brink de
luisteraar mee in tien Ameri
kaanse slow-songs, waarin Je
heerlijk rustig kunt wegzinken.
P.d.T.
Bert van Dommelen
Ruud Paauw
Jan Preenen
Paul de Tombe
Wim Wirtz
Eindredactie en layout
Bram van Leeuwen
Bongo Rock op
zijn best van
Michael Viner
Bongo Rock, Michael Viners'
incredible Bongo Band, MGM
2315255.
Wat Michael Viner's Incredible
Bongo Band „maakt" op de LP
Bongo Rock is inderdaad onge
looflijk. De oerwoudgeluiden van
de Bongo herleven in superieure
vorm in een aantal nummers dat
daarvoor uitstekend is geselec
teerd. Afro-rock op zijn best kom
Je tegen in het oude Shadows-
nuramer Apache, het nummer
van Iron Butterfly in-a-gadda-
da-vida en in de eigen nummers,
van de band, die met de bongo'
erg knap omgaat. Erg knap, erg
fijn als Je bereid bent Je te laten
meeslepen in het duel van de
bongo's. P.d.T.
"Shirley Bassey at Carnegie
Hall" dubbel elpee met
Woody Herman en The Young
Thundering Herd United Ar
tists SC 184—94734.
Het bereiken van de fameuze
Carnegie Hall is voor een ar
tiest een dusdanig hoogtepunt in
zijn carrière dat daar meestal 'n
live-elpee uit voortvloeit. In het
geval van Shirley Bassey, die in
mei van dit Jaar in New-York
neerstreek, is dat dan een king
size (dubbel) elpee.
Nu is het met live-opnamen al
tijd een wat merkwaardige, deli
cate zaak. Een artiest(e) kan aan
kracht en spontaniteit winnen als
er niet eindeloos geschaafd wordt
aan zijn/haar werk ln opname
studio's. Daartegenover staat dat
je "in het wild" natuurlijk nooit
die perfectie bereik. Het ligt aan
het type zanger/zangeres wat
het beste overkomt.
In tegenstelling tot de meeste ar
tiesten kan Shirley Bassey ndet al
leen goed zingen maar verstaat zfj
ook uitmuntend het showvak. Je
mist iets ais Je haar alleen maar
hoort en niet ziet. In opname-stu
dio's kan hieraan uit en te na
worden gesleuteld, maar als 't om
een plaat van een live-optreden
gaat, raak Je met haar enigszins
ln de mist verzeild. Daarom
"Carnegie" een persoonlijk hoog
tepunt voor Shirley Bassey. be
paald niet zo'n hoogtepunt voor
de liefhebbers van haar werk.
Er zitten hier en daar nogal wat
rommelig gebrachte songs bij.
Nummers als Goldfinger, Dia
monds are for ever, Big Spender
e.a. hebben we wel eens indruk
wekkender gehoord
