HEERLIJK RELAXEN BIJ INSTRUMENTALE MUZIEK
Musical-fragmenten van
de Maastrichter Staar
NEIL YOUNG OP DE
TRIESTE WEG TERUG
25 jaar Israel
Clarke borduurt op
het stramien van
The Hollies voort
Lichtgewicht-jazz
Frank van Lankeren
Warland
effreys
eerste
The Pointer Sisters
De Zee"
als thema
voor LP
Ahmad Jamal is een
vorst inpianoland
[PERDAG 25 OKTOBER 1973
EXTRA i
PAGINA 13
Yesterday and Today Bert
Kaempfert and his Orchestra
Polydor 2310 273: Clair Koor
en Orkest van Werner Müller
Decca SL K16 907-P; Fiesta for
Dancing Roberto Delgado
Polydor 2371 404; "Golden trum
pets" en Golden guitars div.
uitvoerenden Polydor 2371 413
>n 2371 415 f 21.
Voor de liefhebbers van goede
achtergrondmuziek, waarbij het
i heerlijk relaxen is, zijn er de
afgelopen weken enkele bijzonder
fijne elpees verschenen. Bert
Kaempfert een autoriteit op
dit terrein heeft de slogan van
Pierre Palla "oud
alles wat" overgenomen en pers
te in de groeven een mixture van
muziek uit de Jaren vijftig en
composities van eigen hand.
Bij de duik in het hitverleden
kwamen naar boven Fats Domi
no's kraker Blueberry Hill, een
groot succes van Elvis de Pelvis:
Love me tender en een co-pro-
duktie van gitarist Duane Eddy
en Lee Hazlewood Rebel Rouser.
De nieuwe composities van
Kaempfert Time to love, I'll
never stip loving you (nee niet
de Ray Charles hit), I remember
loving you, om maar eens wat te
hebben zoals het "lo
ve" in de titel al doet vermoeden
een romantische inslag met veel
vioolwerk.
Een andere plaat die in staat
is nervositeit te genezen is Fies
ta for dancing van Roberto Del
gado. Zoals de titel al zegt gaat
het ditmaal om zuidelijke rit
men. Dit latiijnse sfeertje wordt al
direct opgewekt door een ver
rukkelijke gitaarsolo waarmee
Fiesta Mexicana begint, terwijl
The Mosquito en Songfestival
winnaar "Eres tu" onmiddellijk
herinneringen oproepen aan
warme stranden, koele drankjes
en palmbomen.
De plaat bevat verder een aan
tal knappe arrangementen van
nummers die nauwelijks nadere
toelichting behoeven: het wereld
beroemde Concierto de Aranjuez
van Rodrigo, Neil Diamonds Can-
ta libre en de titelsong uit de
film Last tango in Paris. Recent
hitwerk is vertegenwoordigd met
It never rains in Southern Ca
lifornia en Yellow Boomerang.
Een andere coryfee uit de we
reld van de orchestrale muziek is
de Duitse Werner Müller. Ook
hij deed een vaardige greep in 't
recente en minder recente hit-
werk en sloeg aan het arrange
ren. Het resultaat is een schijf
geworden vol instrumentale hoog
standjes en muzikale vondsten.
Het meest geslaagd vonden we
de bewerking van Peter Skel-
lerns topper You're lady, Gil
bert O'Sullivans Clair en de mil
lion-seller van Procol Harum A
whiter shade of pale. Werner
haalde ook Bellafonte's Banana
Boat Song nog eens van stal en
stak hem in een nieuw Jasje.
Tenslotte nog even aandacht
voor een tweetal nieuwe elpees
uit de serie "Hifi Stereo-festival"
van Polydor. Voor de liefhebbers
ferm trompetgeschal
"Golden trumpets" een schijf om
de vingers bij af te likken.
12 hooggenoteerde liederen (II Si-
lenzio, Midnight Blues, St. Louis
Blues, Song of Joy, Blue Berrey
Hill. Die Moldau, Jalousie en
Spanish Eyes) zijn hier samen
gevoegd en daarmee is een
plaat ontstaan, die vrijwel niet de
mist kan ingaan. Of het moet
zijn door de prijs. Voor wie dit
genre aan het hart drukt valt er
veel te genieten. Er wordt be
kwaam (Duits) vakwerk afgele
verd. Hier en daar klinkt het
bijna te mooi, maar wat wil Je
t gouden trompetten?
Op dezelfde leest is "Golden
guitars" geschoeid. Twaalf num
mers waarin het gitaargetokkel
niet van de lucht is. Voor het
beroeren van de snaren zijn ver
antwoordelijk Pepe Leon, Ladi
Geisler en Fransz Löffler. Stuk
voor stuk jongens die wel weg
weten met een paar moeilijke
akkoorden. Het repertoire zou Je
bijna "klassiek" kunnen noemen:
Brazil, Guantanamera, Schwar-
ze Augen, Azzuro, Moon river en
Danny Boy. Zoals gezegd een
snelwerkende medicijn om heer
lijk te relaxen. Bv.L./R.P.
'Headroom" -- Allan Clarke
50 EMA 752
Clarke heeft er met zijn
s solo-LP "Headroom" voor
jorgd, dat de indruk die Gra-
Nash al had gewekt nog eens
ordt versterkt. Voor de niet in
pop doorgewinterden vereist
wellicht enige toelichting,
ielaan dan, Graham en Allan
jrmden eens, toen de Beatles
bijeen waren en de Rolling
iones zich nog niet in Frankrijk
idden teruggetrokken in riante
itrekjes, toen de Moody Blues
rore maakten met "Go now",
Animals nog blues zongen
ider leiding van Eric Burdon en
nog maar een kwartiertje
met het ophalen van jeugd-
ntlment, de kern van The Hol-
Deze groep stelde instrumen-
nooit zo geweldig veel voor,
.ng bij tijd en wijlen wat vals,
maakte desondanks platen
mensen die het allemaal
ibben meegemaakt nog altijd
wat wazige blik in de ogen
mnen verschaffen. Nash echter
rliet zijn Engelse vrienden om
met Dave Crosby en Steve
i te verenigen, een bondge-
wtschap dat pas werkelijk tot
■ote hoogten rees toen Neil
sung zijn diensten aanbood. Op
•LP bleek Nash alleen
en wel aardige, maar
geenszins superieure muzikant.
Datzelfde gebeurt zijn ex-
groepslid Allan Clarke. De eerste
solo-LP van deze ex-Hollie oogst
te niet bepaald veel roem, en voor
de onlangs verschenen tweede,
"Headroom", ligt een dergelijk
lot in het verschiet. Niet omdat
het nu zo'n slechte plaat zou zijn,
wel omdat Clarke eigenlijk niet
veel meer doet dan voortborduren
op het Holliesstramien.
De beste Hollies-muziek die er ge
maakt is, stamt echter nog altijd
uit de periode dat het oorspronke
lijke vijftal nog bijeen was. Noch
Nash, noch Clarke kunnen zich
losmaken van hun "oude' stijl,
maar ze kunnen die ook niet over
treffen.
Dat neemt niet weg, dat er op
"Headroom" nummers staan, die
de moeite van het beluisteren
meer dan waard zijn. "Who" bij
voorbeeld heeft een zeer fraaie
melodie meegekregen, evenals
"Look in your eyes". Clarke blijkt
hier ook alleen tot knap zangwerk
in staat te zijn. Als hij zijn Hol
lies-achtergrond zou kunnen ver
geten, en het maken van teksten
zou overlaten aan mensen die dat
beter kunnen, zou hij ongetwij
feld een plaat kunnen maken die
met kop en schouders uitsteekt
boven deze "Headroom".
BVD
055.
Als in Engeland, zo zegt de legen
de, de raven zich niet langer op
houden rond de burchten van de
Tower dan stort het Britse vors
tenhuis ineen. Wat Nederland be
treft vrees ik dat er tal van cala
miteiten met koninkrijk en
Oranje zullen plaatsgrijpem als
het koninklijk mannenkoor de
Maastrichter Staar uiteen zou
vallen.
Deze internationale befaamde
groep zingt al tientallen jaren op
zeer hoog niveau en zij heeft
daarbij büjk gegeven van een op
vallende veelzijdigheid. Ditmaal
komen er uit het Limburgse heu
velland vlotte musical-fragmen
ten tot ons. De mannenbroeders
zingen weer met een warme
klankkleur en met een schitteren
de discipline. Soms leidt dat wel
eens tot een te gepolijst resul
taat (o.a. bij Maria uit de West-
side Story). Voorts lijkt Koekei-
korens keuze uit het voorhanden
zijnde repertoire niet altijd even
gelukkig. "I could have dances all
night" vereist bijv. een vederlich
te aanpak en dat is met zo'n mas
sief mannenkoor - hoe goed ook -
natuurlijk moeilijk te bereiken.
Voor het overige niets dan lof.
Vooral "June is bursting all over",
"Seventy-six trombones", "Some
enchanted evening" en "Hey look
me over" zijn weldadig voor het
oor. R.P.
"Don't worry 'bout me". Frank
van Lankeren. BASF 14-25292-2.
Al enkele jaren nu is BASF druk
doende rijkelijk getalenteerde
Jazzmusici van vaderlandse bo
dem op de plaat vast te leggen.
Op zichzelf een lofwaardig initia
tief, niet alleen omdat BASF pla
ten maakt van goede kwaliteit,
maar ook omdat daarmee de aan
dacht wordt gevestigd op jazzmu
sici die door de roerselen des tijds
langzamerhand zijn gedwongen
met een onopvallend plaatsje in
een onbeduidend orkest genoegen
te nemen.
Gitarist Frank van Lankeren
heeft daar kennelijk niet op ge
wacht. Na een periode van 5 Ja
ren bij het toenmalige Atlantic
Kwintet vertrok hij in 1954 naar
Garmisch- Partenkirchen waar
hij zich vestigde als gitarist en
ski-leraar. En getuige de titel van
de plaat: "Don't worry 'bout me"
zit hij daar gebakken.
Op de plaat komen nummers
voor als "Poor butterfly", "Stella
by starlight" en "Indian Sum
mer". Nummers die het immer
waard zijn om aangehoord te
worden mits ze goed worden ver
tolkt.
Bij Van Lankeren kun Je daar
zo je twijfels over hebben, want
zeker als jazzgitarist is hij een
matig musicus die duidelijk moei
te heeft, met techniek en impro
visatie.
Maar ook hier past de relativi
teit van het gebodene. Want het
?al duidelijk zijn dat de presta
ties van de musicus niet kunnen
worden losgekoppeld van het gen
re muziek dat hij brengt. En wat
dat betreft moeten we Skip Voogd
dan maar geloven als deze op de
hoes van de plaat schrijft dat
Van Lankeren weliswaar 'light
weight jazz" presenteert maar te
gelijkertijd muziek aan de gitaar
ontlokt waar je zowel op kunt
dansen als naar kunt luisteren.
naam va
welijks 1
ttorslips":
merkelijk
lengsel van
>lk en pop
Bappy to meetsorry to
Horslips Atlantic
i 50019
1 schijnt de groep Hors-
faam te hebben. Hier is
de groep echter nog
bekend. Ten onrechte,
ijst de LP "Happy to meet
to part". Horslips bundelt
se plaat Ierse volksmuziek
pop tot een mengsel dat zon-
r opmerkelijk mag heten,
die boordevol verrassin-
zit, die vaak prachtig melo-
is, maar waar elders het
afspat. Er wordt - bijvoor
in "Hall of mirrors" heel
zijn gave fluit-,
vioolpartijen te beluis-
ïappy to meetsorry to part"
*n plaat die veel aandacht
tent. Een plaat bovendien
sestoken is in een hoes die een
zou moeten krijgen. Slechts
zwak punt: de opnamen,
lakt in de mobiele Rolling
nesstudio zijn wat oppervlak-
zit weinig "diepte" in. De
it van de muziek maakt
echter ruimschoots goed. BvD
Garland Jeffreys" Garland
'eys - Atlantic SD 7253
Lnd Jeffreys' zal vermoede
neer één van de vele nieuwe
fen aan het pop-firmament
'en wier muziek net niet ge-
persoonlijkheid net te wei-
Nggegraat bezit om hen tot
Lp te doen doorstoten. In het
'i van Jeffreys is dat eigenlijk
latnmer, want de LP die zijn
draagt is bepaald niet zo
Jeffreys maakt wat trage,
*y muziek op zeer persoonlij-
'-Q vaak best fijne teksten. Het
5 voorbeeld dat daarvan op
LP staat is "Ballad of me",
ter melodieus stuk werk op
die bijna poëzie is. Een
et een zeer persoonlijke
-P, dat is Jeffreys zeker,
echter, blijkt ook hier, niet
een garantie voor muziek-
ïen-persoonlijkheid. Want al
Let al genoemde "Ballad of
Let romantische "Lovelight"
Let ingetogen "Lon Chaney"
to fijn om naar te luisteren,
hele LP "Garland Jeffreys"
Je zeer snel vergeten als Je
^een paar dagen niet draait.
The Pointer Sisters, Blue
Thumb BT 10027
Het verhaal van de Pointer Sis
ters is een film en op zijn minst
toch wel een boek (je) waard. Het
zijn vier van de zes kinderen van
dominee Elton Pointer uit het Ca-
lifornische Oakland, wiens vrouw
ook een functie in de West Oak
land Church of God bekleedde.
Dat betekende voor de kinderen,
dat er niet naar de radio mocht
worden geluisterd. Met uitzonde
ring van zondag: dan waren er
gospelsongs te horen en dat
mocht wel. Want alle muziek was
goed, als het maar religieus was.
Dat soort muziek werd dan ook
driftig beoefend, zelfs via de ra
dio.
Dat bleef zo, tot de oudste doch
ters naar de high school gingen.
Dat betekende dat er andere mu
ziek was te horen. Ze kwamen in
aanraking met B. B. King, Bes
sie Smith, Nat Adderley, Aretha
Franklin en de Rolling Stones,
)m maar eens een paar namen te
loemen. Anita (nu 24) kwam op
ie kantoorkruk terecht, Bonnie
[22) dwaalde helemaal van het
mede pad af en trad zelfs enige
;ijd op als topless danseres.
I/ia allerhande teleurstellende er
varingen kwamen deze twee meis-
|es in de show-business terecht.
Er werden plaatopnamen beloofd
die nooit werden gerealiseerd, ze
zouden voor de radio komen en
ook dat gebeurde niet. Totdat al
les beter ging. Inmiddels was ook
de derde zus (Anita) erbij geko
men en kwamen er platen met
Gideon and the Power and Cold
Blood. Toen ging het allemaal
crescendo: de drie meisjes werden
zelfs afgebeeld op een hoes van
Taj Mahal. Nu is dan de eerste
solo-plaat uit, waarvoor ook de
vierde zus, Ruth, zich beschik
baar stelde. Het is vaak leuke
muziek, zingen kunnen de meis
jes. Als ze zich maar niet overge
ven aan het dingen zonder woor
den, want dat vond ik afgrijse
lijk. Maar over het algemeen ge
nomen is het in zijn soort zeker
geen slechte plaat en best waard
om af en toe te draaien. p.T.
Neil Young schijnt het zelf ook te
hebben ingezien toen hij zijn
nieuwste LP uitbracht: de magis
trale glans is van zijn muziek af.
"Time fades away", heeft hij zijn
laatstverschenen album genoemd.
Zo van: "Ach, ik ben ook een dag
je ouder geworden, wat bezadig
der en gevestigder." Nog symbo-
lischer is de hoes van "Time fades
away": de drommen enthousias
te fans staan zich nog te verdrin
gen voor het podium, dat leeg is,
en waarop alleen een achtergeble
ven roos nog herinnert aan het
grote dat er nog niet zo lang ge
leden plaatsvond. Ter opfrissing
van het geheugen: Neil Young
oogstte voor het eerst roem in de
legendarische Buffalo Spring
field, om vervolgens eerst via
twee solo-LP's, later via zijn hoog
gewaardeerde medewerking aan
het werk van Crosby, Stills en
Nash, en daarna weer via de mag
nifieke solo-langspelers "After
the goldrush" en "Harvest", op te
klimmen tot de allerhoogste top
van de popwereld.
Op "Time fades away" lijkt de
trieste weg terug begonnen te
zijn. Neils composities missen
hier vrijwel alle de brille van zijn
vroegere werk. Het „sfeertje" is er
in veel gevallen nog wel, maar
Juist dat kleine beetje extra wat
Neil Young tot nog toe van zo
maar een popzanger verhief tot
een grootheid, is duidelijk aan
slijtage onderhevig. Het meest
valt dat op in het titelnummer,
dat bovendien nog een euvel ver
toont waaraan veel nummers op
deze plaat mank gaan: de bezie
ling is verdwenen uit de - vroeger
zo opwindende - gitaar- en mond-
harmonicasolootjes van Neil. Het
klinkt allemaal wat vlak, en dat
kan zeker Neil Young, die het al
tijd van inspiratie en niet van
techniek moest hebben, zich niet
veroorloven.
In wat mindere mate geldt dit al
les ook voor de nummers als
"Yonder stands the sinner" en
"Last dance" - aan beide num
mers werkten overigens David
Crosby en Graham Nash mee -
en voor „Don't be denied," en
"The bridge".
Het mooiste dat deze plaat be
vat - het is alweer tekenend - is
het nummer "Journey through
the past". Op deze reds haalt Neil
het verleden nog even naar bo
ven, klinkt hij weer bijna als de
"oude" Neil. Maar het gaat daar
bij zoals het veel mensen vergaat
bij een tweede reis naar Rome:
de herkenning is er, het blijft
mooi, maar de betovering is eraf.
Zoals "toen" wordt het niet
Het blijft de vraag of het hele
maal fair is om de nieuwe LP van
Neil Young louter te beoordelen
In vergelijking met zijn vroegere
werk. Tenslotte biedt "Time fades
away" toch nog altijd muziek van
een kwaliteit, die op de popmarkt
lang niet in alle kraampjes te
koop is. Voor wie echter tot de vu
rige bewonderaars van bijvoor
beeld "After the goldrush" en
"Harvest" heeft behoord/behoort,
zal Neils „Journey through the
past" een somber stemmende er
varing zijn. Het lijkt voorbij. De
roos van Neils vroegere muziek
blijft achter op 't podium. BvD
PETER RUBIN
ROMANTICUS
Wie denkt met Peter Rubin een
Duitse schlagerzanger in huis te
halen, vergist zich. Rubin mag op
zijn LP dan even die indruk wek
ken met het nummer 1,2,3,4,5,6
und sieben, daar blijft het op
"Wir zwei fahren irgendwo hin"
wel bij. De afgestudeerde Duitse
econoom zingt de resterende tijd
vol met mierzoete, romantische
liedjes. Met welluidende, melan
cholieke stem, dat wel. P.deT.
"25 Jaar Israël is de viering van
veerkracht, vasthoudendheid en
onsterfelijke hoop". Die eigen
schappen, die minister van buiten
landse zaken Abba Eban aan het
slot van een door hem samenge
stelde en van commentaar voor
ziene elpee opsomt, komen Israël
Juist in deze dagen/weken volop
van pas. Dit herinneringsalbum
sluit derhalve "uitstekend" aan
op de aktualiteit van het ogen
blik, al zal dat het laatste zijn
waaraan de samenstellers zullen
hebben gedacht. Dat deze docu
mentaire op de plaat niettemin
zoveel oorlogsgeweld bevat is niet
verwonderlijk. Israël, dat in 1948
moest vechten voor de onafhan
kelijkheid toen het al onafhanke
lijk was, heeft constant voor zijn
behoud moeten strijden of zoals
Eban het tijdens een van zijn
monologen zegt: "Als u vraagt,
wat hebben Jullie verdiend door
de overwinning in de oorlog dan
zeg ik, alles wat we zonder oorlog
zouden hebben verloren". Dat de
plaat door het grote aandeel van
"vader" Eban een grote propagan
distische waarde heeft gekregen
ligt voor de hand. Een objectieve
benadering zou teveel groeven
hebben gekost en er toe geleid
hebbendat de geschiedenis van
Israël summier zou zijn weerge
geven. Die historie wordt in de
herinnering teruggeroepen door
nieuwsberichten, intervies en ci
taten. Niet alleen van Chaim
Weizmann, Israëls eerste presi
dent, David Ben Gurion, Golda
Meir, Moshe Dayan en Eban zelf,
maar ook van Hitler, Nasser en
Kosygin. Dat alles verlucht met
nationale en folkloristische liede
ren, zoals het IsraëlischeMa-
char" (morgen), waarin de hoop
op een vredige toekomst wordt
uitgesproken....
J.P.
DE ZEE The San Sebastian
Strings - Warner Bros 46.256
Een nieuw fenomeen van de fo
nografische industrie is de zoge
naamde „themaplaat," waar
van er in Amerika al talloze op
de markt zijn gebracht. Het con
cept is het volgende: je neemt een
orkest dat in staat is voor behoor
lijke achtergrondmuziek te zor
gen. Aan die muziek voeg Je op
gezette tijden voor dit thema ka
rakteristieke geluiden toe. Ten
slotte laat je om nog meer sfeer
te scheppen vloeiende teksten uit
spreken door iemand, die een goe
de microfoonstem bezit.
De eerste Nederlandse plaat In
deze opzet is De Zee. De San Se
bastian Strings zorgen voor de
muziek, die is gearrangeerd door
Anita Kerr. De teksten zijn van
niemand minder dan Rod Mc
Kuen en vertaald door Hans I.
Keilerman, de directeur van Ne
gram. Keilerman tekende ook sa
men met Len del Ferro voor
produktie.
Het is een verrassende zwarte
schijf geworden, in de eerste
plaats komt dat door The San Se
bastian Strings die de arrange
menten professioneel uitvoeren.
En natuurlijk is het geluid van de
golven een natuurgebeuren dat
zich - zo heeft os. Ebb tide
geleerd - uitstekend leent om
worden vervlochten met romanti
sche muziek. B. V. L.
Cadet 2CA 5035
„Inspiration". Ahmad Jamal.
Ahmad Jamal is in pianoland
een vorst die van iedereen iets
aan heeft. Dat staat. Maar als we
deze zin even niet-grammaticaal
ontleden dan komen we tot de
conclusie dat er iets niet klopt of-
Katsjatoerian
en Franck rare
'combinatie"
KATSJATOERIAN: pianocon
cert; FRANCK: Variations sym-
phoniques. Decca SXL 6599.
De pianiste Alicia de Laroccha is
soliste in beide bovenvermelde
werken, waarbij zij begeleid wordt
door het London Philharmonic
Orchestra onder leiding van Ra
phael Frübeck de Burgos. De sa
menvoeging van Franck en Kats
jatoerian is zowel stilistisch als
kwalitatief gezien op zijn minst
merkwaardig te noemen; ik vraag
mij af, voor welk koperspubliek
deze plaat bestemd is.
Het holle en bombastische pia
noconcert van Katsjatoerian
kreeg van de uitvoerenden alle
eer, die het niet toekomt; hoog
stens had de orkestpartij iets ver
fijnder kunnen zijn in het mid
dendeel. Helaas werd Franck op
dezelfde wijze aangepakt als zijn
Russische collega. De fijnzinnige
Variations symphoniques zijn
verworden tot een ruw uitgewerk
te schets ervan. Merkwaardig,
hoe oppervlakkig een werk oms
kan klinken bij een oppervlak
kige uitvoering!.
Opname en persing zijn niet,
wat we van Decca gewend zijn
R.H.
wel dat er op z'n minst iets tegen
strijdigs in zit.
In het spel van Ahmad Jamal
is erg veel van andere beroemd
heden terug te vinden. Er is de
rust van een George Shearing, de
grilligheid van 'n Horace Silver,
de swing van een Erroll Garner
en de stabiliteit van een John Le
wis. En ondanks of dank s
associaties is Ahmad Jamal de
originaliteit zelve.
Zijn spel is ongrijpbaar en her
kenbaar tegelijk. Met prachtige
harmonieën bereikt hij in toch
oeroude nummers als "But not for
me", "On green dolphin street"
en "Gypsies in the wind" een wa
re pathetiek die alleen nog is te
rug te vinden bij The Modern
Jazz Quartet.
Jamal kan sollëren, hij kan in
spelen op een strijkorkest en hij
kan begeleiden op een manier die
bassisten zal aanspreken. In dit
alles ligt de originaliteit i
pianist die trompettist Miles Da-
vis tijdens een Newport Jazz Fes
tival in 1955 tot deze verklaring
bracht: "Als mijn inspiratie krijg
ik door Ahmad Jamal".
De dubbelelpee "Inspiration"
voor de liefhebber van Jazz. de
aanbidder van blues en de min
naar van de swing. Dit album zal
kortom geen miskoop zijn. W.W.
Aan deze muziek-
pagina werkten mee:
Bert van Dommelen
Ron Harms
Ruud Paauw
Jan Preenen
Paul de Tombe
Wim Wirtz
Bram van Leeuwen
(eindred. en layout)
