Wie is de beste zanger Tex of Burke?
filmmuziek
n Bob Dylan
KRACKER EEN
MUZIKALE
UITBARSTING
irazy Eyes: laatste échte Poco
LICHTE LICHTE MUZIEK
Verzameling
oude Fats
Domino-hits
Candlers
„magie"
strings
Chuck Berry op de bluestoer
Anne Sylvestre
vriendelijker
Nieuwe opname van
Puccini's La Bohème
brok luisterplezier
Gene Parsons slaagt
Ellie Greenwich
zingt wat ze
vroeger schreef
AÖ 19 OKTOBER 1973
EXTRA
PAGINA 13
Star-collection Joe Tex
Solomon Burke. Negram 20063 en
20064.
De overeenkomst is er: Solo
mon Burke en Joe Tex zijn him
muzikale carrière beiden begon
nen in de kerk. Solomon Burke
wandelde in zijn jeugd door het
geestelijke leven als "The won
der Boys Preacher" (de predi
kende wonder Jongen), die vanuit
zijn eigen Solomons tempel .een
lokale radioshow verzorgde, Joe
Tex moest later via de meer tra
ditionele weg (optreden in ama
teurshows) de toonladder be
klimmen. Na de tijd dat Burke
rond '60 en Tex een paar Jaar
later ontdekt werden voor het
grote gehoor, verliep de stijging
in populariteit ongeveer paral
lel: ze waren beiden goed voor
vele hits.
Er is na het horen van de
f«y eyes" Poco Epic
D 65631.
Is niet eenvoudig om pre-
'de punten aan te wijzen,
de nieuwste Poco minder
rijn illustere voorgangers
picking up the pieces" en
pod feeling to know". Eigen
er maar één nummer dat
beneden het norma-
reau van Richie Furay en
jannen blijft, het titelnum-
•Crazy eyes". Een veel te
geheel, met eindeloze soli,
niet het sterkste punt van
De andere nummers zijn
echter zeker niet veel minder dan
het vroegere werk van Poco.
"Blue water" is zelfs één van de
sterkere Poco-composities. Maar
toch
Wat Je op "Crazy eyes" mist,
is de enorme geestdrift die de
andere albums van de vijf heren
kenmerkte.
Vooral de samenzang, anders t
ingrediënt dat de muziek van Po
co tot een delicatesse maakt, is
ditmaal maar weinig gebruikt.
Gevolg: de muziek verliest zeer
aan dynamiek en meeslependheid,
het wordt allemaal wat oppper-
vlakkig en ongeïnspireerd. Zo
iets als kippesoep waar te weinig
kip in zit.
Nogmaals "Crazy eyes" is niet
echt slecht. Maar ook lang niet
zo goed als je van Poco zou mo
gen verwachten. Jammer, want
het zou weieens de laatste ech
te Pocoplaat geweest kunnen zijn:
Richie Furay oprichter en gang
maker van de groep schijnt opge
stapt te zijn. Wellicht was hij zelf
ook niet meer helemaal tevreden
over wat "zijn" groep presteer
de.
BVD
id Ferro Whispering Me
-Negram NQ 20.087
we de toelichting van
Ferro op de hoes van de
geloven dan is de elpee
door een toeval tot stand
Het gebeurde allemaal
een koffiepauze van een
dat gitarist Eddy
voor de grap wat lied-
de jaren twintig speelde.
del Ferro het vocale deel
l]n rekening nam. De heren
het kennelijk zo goed
dat bassist Ger Daalhui
zen erbij geroepen werd en techni
ci achter de knoppen kropen om
er een opname van te maken. Het
werden in fcotaal 28 old timers zo
als Yes sir that's my baby, Ramo-
na en Sweet Georgia Brown. Als
muziek voor een koffiepauze mis
schien alleszins aanvaardbaar,
maar voor de plaat is het toch
iets te licht. Bovendien is de mu
ziek wat al te zacht in de groeven
geperst, waardoor de volumeknop
een heel eind opengedraaid moet
B.V.L.
Garrett and Billy the Kid"
Dylan CBS S 69042.
it de nieuwe LP van Bob
Sgenlijk niet beoordelen,
echte Dylan". De onlangs
platenzaken verschenen
,Pat Garratt and Bil-
Kid" is wel gemaakt door
aaar het gaat hier om
grote meester gecompo-
jlj filmmuziek, en het maken
ij muziek legt de componist
nodige beperkingen op.
er niet bij, en bo-
*ordt er van de compo-
verwacht dat hij maakt
Is op het moment fijn vindt
t hij muziek levert die
tsfeer van de film.
Garrett and Billy the Kid'
S«n Dylanplaat zonder
b. Wie ernaar gaat luis-
idee dat Bob ge
woon op zijn oude wegen is voort
gegaan zal dan ook van een koude
kermis thuiskomen.
Dat neemt niet weg, dat er op
"Pat Garrett and Billy the Kid"
voortreffelijke composities staan.
Cowboymuziek die soms tegen
bluegrass aanleunt, en die soms
slepend en melancholiek is, maar
waarbij Je overal de hand van de
meester terugvindt.
Dylan is niet alleen verant
woordelijk voor dit plezierige re
sultaat. Hij heeft er de steun bij
gehad van een aantal grote Jon
gens uit de Amerikaanse popwe
reld, zoals Booker T. Roger-Byrds
-McQuinn, Byron Berline en Jim
Keltner. BvD
cy Sledges
tot heek-
I wipers
L Sledge Star-Collection
Wge Volume 2 Midi
Hedge is en discotheek-
uitstek. Ook vandaag
D?u dj's in dancings er
;N heen af en toe een Per-
S'-Wt op de draaitafel te
warme stemgeluid
Mn gemaakt voor het
van langzame sold
ij bereikte daarmee in
Mk vele malen de top
parade. In Nederland
ider in de allerhoogste
vinden, maar daar
dat zijn platen
>n verscheen een el-
[*a nieuwe selectie van
Niet "When a men
i" want die stond
eerste Star-Collectie-
toaar wel het minstens
Warm tender and love
her op de plaat een ver-
vinden van Elvis Pres
te me tender" en de
"Take time to know
plotte nog "That's how
love is" dat ook eens
5 is door The Rolling Sto-
B.vi.
EARLHINES
Earl Hines, "Concert", Musidisc
30 CV 1254.
De in 1905 geboren Earl Hines is
van grote invloed geweest op veel
Jazz-pianisten, zo ongeveer te ver
gelijken met Louis Armstrong
voor trompet en Coleman Haw
kins voor saxofoon. Dat heeft ge
duurd van ongeveer 1925 tot aan
de Tweede Wereldoorlog. Die pe
riode is dan ook muzikaal gezien
het meest interessant.
Helaas is het werk dat op deze
plaat staat van veel Jongere da
tum. Het klinkt daarom wat afge
leefd, vooral als Hines met een
wat krakende stem nog gaat zin
gen ook. Je kan horen dat hier
iemand op de toetsen aan het
werk is die er wat van kan, maar
inspirerend is het niet meer te
noemen. P.T.
Fats Domino The Best of
Fats Domino Volume 2 —Probe
5C054-94565.
Good-old Fats die nog dit Jaar
Nederland voor de tweede maal
bezocht is vooral de groep, wier
Jeugdsentiment aan het eind van
de jaren vijftig ligt, een legenda
rische figuur. Zijn simpele
Rhythm and Blues-songs ge
bracht met virtuoos pianospel en
een stem, die ondanks zijn be
perktheid, buitengewoon boeide,
waren steeds opnieuw grote suc
cessen.
Op deze verzamel-elpee zijn num
mers samengebracht die voor
namelijk dateren uit het begin
van de Jaren zestig. Fats platen
werden na een labelwisseling
toen uitgebracht onder het
merk Artone. Naast „oude beken
den" als „When my dreamboat
comes home", „Valley of tears",
„Forever forever" en „Bye baby,
bye bye" staan er ook een aan
tal minder bekende composLties op
zoals Why don't you do right en
Man that's all. Het geheel wordt
gecompleteerd met een tweetal
louter instrumentale nummers:
Fats on fire en Fats shuffle.
B.vJj.
zwarte schijven wel een onbe
dwingbare lust om Burke steeds
als eerste te noemen, maar dan
stijgt onmiddellijk het gevoel op
dat je Tex eigenlijk tekort doet.
Toch is er wel een verschil. Bur
ke (nou doe ik het toch weer),
Tex dan is het type zanger dat
zijn publiek mateloos kan boeien,
zoals bijvoorbeeld een Ray Char
les. Tex k~n eigenlijk niet zonder
publiek, zoals ook op zijn LP te
merken is. Burke kan als soft
rocking soul-singer in één lan
ge adem worden genoemd met
Percy Sledge en Otis Redding. In
de groeven van zijn langspeler
zijn nummers vereeuwigd die in
de vroege Jaren zestig voor de
"Yeah, Yeah"-periode door elk
zichzelf respecterend lokaal
groepje werden nagespeeld ("De
troit City, If you need me"). Joe
Tex schrijft bijna al zijn num
mers zelf elf van de twaalf op
zijn LP zijn van eigen hand (o.a.
Show me, Skinny Legs at all.
Hold what you've got). Burke
heeft op zijn plaat maar aan
zes nummers meegewerkt aan
de voorbereiding dan.
Het zijn zomaar een paar ge
gevens: er zou een "Solomons"-
oordeel voor nodig zijn om uit te
maken welke van de twee LP's de
beste is. Ze zijn allebei steengoed.
P.d.T.
Kracker Brand Kracker Ne
gram 49102.
Het zal aan weinig groepen be
schoren zijn, zo snel zo'n groot
succes te boeken als Kracker.
Minder dan twee Jaar nog maar
bestaat de groep, opgericht door
Cubaanse immigranten in Ame
rika en nu al is ze door de Rol
ling Stones goed genoeg bevonden
om als eerste groep een LP uit te
brengen op 't Stones-label en zelfs
om samen met de vedetten op te
treden (in het voorprogramma).
Dat moet toch wel wat zeggen
omtrent de kwaliteiten van de
vijfmansformatie, met de beken
de producer Jimmy Miller.
En kwaliteiten heeft Kracker on
tegenzeggelijk: de muziek op de
eerste LP „Kracker Brand" ge
tuigt van een zelfde soort inventi
viteit, als die waarmee het de
groep gelukt moet zijn om in
augustus te ontvluchten uit een
instortend gebouw, waarin Krac
ker repeteerde. De band heeft
trouwens al 'n paar bewogen Jaar
tjes achter de rug. Kracker speel
de in Los Angeles op de dag van
de aardbeving en door branden en
traangasbommen heen
„Moonlight Party" orkest
("magic strings") van Norman
Candler Tclefunken SLE 14727
-P.
Arramgeur en bandleider Norma
Candler heeft zich niet tevreden
gesteld met zijn orkest een aantal
bekende melodieën op de geijk
te wijze in de groeven te persen.
Met subtiele arrangementen, en
door in zijn orkest de violen knap
te combineren met de ritme-sec
tie heeft hij een eigen stijl, een
eigen geluid voortgebracht. En
daar komt veel voor kijken. Num
mers als How hig the Moon, A
whiter shade of pale, Stardust
Blue Moon, Beautiful dreamer
krijgen daardoor een andere
klankkleur.
Candler werkt ook met andere
tempi en daar moet je even aan
wennen. Je raakt tenslotte zo ge
woon aan de platgetreden paden,
dat het even moeite kost ze te ver
laten.
Het enige nummer dat bij mij
schrik en ontsteltenis teweeg
bracht. was de beroemde Moon
light Serenade van Glenn Miller.
Dat mag volgens mij beslist niet
op een andere manier worden ge
speeld dan d'oude Miller het deed.
Niemand mag daar met zijn ont
wijdende handen aan zitten. Een
star om niet te zeggen bedenkelijk
standpunt. Maar Ja, ieder mens
heeft recht op zijn eigen stukje
conservatisme, nietwaar. R.P.
Aan de muziek
pagina werkten mee:
Bert van Dommelen
Jan Preenen
Paul de Tombe
Ruud Paauw
Pieter Rosier
Bram van Leeuwen
(eindred. en layout)
Chuck Berry BIO Ne
gram.
Het tweede leven, dat de rock
is gaan leiden, heeft er onder
meer voor gezorgd dat Chuck
Berry niet in de anonimiteit is
weggezakt. De gitarist/ pianist/
zanger, die in de vijftiger Jaren
zijn glorietijd beleefde, wordt be
schouwd als de voorloper en voor
al als de "inspiratiebron" van de
Beatles en de Rolling Stones.
Als bewijs mogen o.m. gelden
de nummers "Roll over Beetho
ven" en „Rock and roll music",
die de Amerikaanse negerzanger
al in 1955 liet opnemen. Op de el
pee "BIO" is de rock vrijwel uit
sluitend vertegenwoordigd in
Got it and gone" en "Hello lit
tle girl, goodbye". Toppers als
"Maybelline" en "Johnny B.
Goode", waarmee Chuck Berry
bekendheid verwierf, ontbreken,
maar dat wil beslist niet zeggen
dat zijn platenmaatschappij Chess
een zwakke elpee op de markt
heeft gebracht. Ditmaal heeft 'n
duidelijk rustiger Berry zich wat
meer op de blues-toer bege
ven en, als wil hij bewijzen dat hij
niet in een bepaald vakje ge
stopt wil worden, besluit hij op
de "a-kant" met het country en
westernachtige "Rain eyes".
Terugkijkend op het begin van
zijn muzikale carrière rondt
Chuck Berry de hernieuwde ken
nismaking af met het nummer
"Bio", waarin hij een deel van
zijn levensgeschiedenis zingend
weergeeft. j.p.
Wellicht als gevolg daar
van zijn sommige nummers op de
LP zo rauw en explosief. Niet al
tijd even gecontroleerd, maar wel
vol onverwachte wendingen. Krac
ker speelt pluspunt allemaal
eigen compositiesrock-muziek,
met Latijns-Amerikaanse invloe
den. De naam is afgeleid van crac
ker, wat o.a. betekent: knalbon
bon. Zo komt de muziek op de
eerste LP ook over: als een muzi
kale uitbarsting, onderbroken
nummers. Hoogtepunten van de
schijf: Memories. Mary Cool Tra
vel Agent en A Song for Polly dat
ook op single is uitgegeven. P.d.T.
Anne Sylvestre, Le disque d'or,
Philips 6311.107.
In de gouden platen-serie van
Philips is ook Anne Sylvestre aan
de beurt gekomen. Zij neemt een
wat aparte plaats in tussen de
Franse chansonniers en chanson-
nières. Natuurlijk klinkt in haar
teksten ook maatschappij kritiek
door dat is op een of andere
manier onverbrekelijk verbonden
met het Franse lied. Maar het
gaat allemaal op een wat vriende
lijker toon dan Je normaal uit
Frankrijk krijgt voorgeschoteld.
Anne Sylvestre heeft een stem
die vergelijkbaar is met Martine
Bijl en Je verwacht daarom ook
eerder lieve versjes over bijtjes,
bloempjes en dergelijke, dan
chansons als "Tiens-toi droit". De
combinatie is voor mij niet erg
gelukkig, maar lief blijft het
P.T.
"La Bohème" van Puccini met
Luciano Pavarotti en Mirella
Freni een produktie van 't Ber-
lijns Philharmonisch Orkest o.l.v.
Herbert von Karajan (Decca).
Er zullen weinig opera's zo
vaak op de plaat zijn vastgelegd,
als Giacomo Puccini's "La Bohè
me. Geen wonder want de vraag
naar dit melodieuze voer voor
belcanto-liefhebbers is altijd al
erg groot geweest. Het uitermate
zwakke libretto ten spijt wordt
"La Bohème" als hèt prototype,
van de Italiaanse opera op 't ein
de van de vorige eeuw en ais een
van de markantste voorbeelden,
van de late romantiek op muziek
dramatisch gebied beschouwd.
Deze korte opera, die door Puc
cini in grote haast is gemaakt en
in 1896 haar eerste uitvoering in
Turijn beleefde, "hangt" ln feite
aan die ene weergaloos mooie
aria "Che gelida manina", on
middellijk gevolgd door de twee
de treffer "Ml chla mano Mi
mi". Puccini mag dan wel eens
een "effectzoeker" zijn genoemd,
als theatercomponist nauwelijks
geëvenaard wist hij heel geraffi
neerd zijn persoonlijke gevoelens
van hartstocht in muziek om te
zetten. De nieuwste plaatopname
"Kindling" Gene Parsons
Warner Bros. WB 46.257.
Gene Parsons is vooral bekend
geworden als drummer van de
Byrds. Bij de concerten van de
ze groep mocht hij af en toe ach
ter zijn drumstel vandaan komen
om te laten zien dat hij meer kon
dan drummen. Hij pakte dan
gitaar, banjo of mondharmonica,
instrumenten die hij allemaal
goed bleek te beheersen. Boven
dien zong hij van achter z'n trom
mels een knap partijtje mee in
de koortjes. Hij bleef echter in de
eerste plaats drummer, en zo
doende kreeg hij niet de kans om
precies te laten horen waartoe
hij in staat is. Die kans heeft hij
gekregen op zijn solo-LP "Kind
ling". Een voortreffelijke plaat,
die aantoont dat Parsons inder
daad een man is met grote muzi
kale mogelijkheden. Hij beschikt
over een wat cowboy-achtige
bromstem, die uitstekend past
bij het country-achtige werk,
dat hij maakt. Hij speelt op zijn
plaat zelf gitaar, banjo ,bas steel-
gitaar, drums en harmonica,
hij doet dat allemaal meer dan
behoorlijk. Parsons wordt terzij
de gestaan door de onlangs over
leden gitarist van de Byrds Cla
rence White, die behalve gitaar
ook af en toe de mandoline han
teert. Een hoofdrol op "Kindling"
is ook weggelegd voor gitarist
violist-zanger Gib Guilbeau.
Het mooiste nummer van Par
sons LP is naar mijn idee "Wil-
lin' een ballade, die wordt
opgeluisterd door een fraaie ic-
cordeon op de achtergrond, en af
en toe door mooie gitaarloopjes
van Parsons zelf.
Erg fijn zijn ook "Banjo dog",
een duetje van Parsons' banjo en
Clarence Whites mandoline, en
"Do not disturb", een simpel,
maar aantrekkelijk wijsje met n
mooi refrein waarin Parsons te
gen zichzelf ln zingt. Totaal-in
druk van "Kindlin": een plaat die
niet meer pretenties heeft dan
plezierige, ontspannen muziek te
brengen, en die als zodanig zeer
geslaagd is. BVD
van Puccini's meesterwerk is van
prima kwaliteit. De plaat is mis
schien daarom al interessant
omdat deze "La Boheme" wordt
geleid door Herbert von Karajan.
die hier aan het hoofd staat van
zijn eigen Berlijns Philharmo
nisch Orkest. Von Karajans di
rectie is vrij zwaar, maar gezegd
moet worden dat de meeslepende
dramatiek nergens een te grote
overaccentuering krijgt. De rol
van Rodolfo wordt schitterend ge
zongen door de steeds meer naar
voren tredende tenor Luciano Pa
varotti, met een soort ingetogen
lyriek die nergens naar de ln
deze Puccini voortdurende op de
loer liggende pathetiek neigt
Zijn stemgeluid doet wat metal
liek aan en mist de stralende
warmte van Carlo Bergonzi. die
(met Renata Tebaldi als Mimi),
op een al enkele Jaren geleden
verschenen Decca-plaat hoog
tepunten uit "La Bohème" heeft
vastgelegd. Niettemin staat Pa-
varotti's sublieme zangtechniek,
garant voor zeer veel luisterple
zier. Datzelfde kan gezegd wor
den van de ervaren zangeres Mi
rella Freni (foto) een lyrische
sopraan, wier sterke klankexpres-
siviteit op deze plaat uitstekend
tot haar recht komt.
Opvallend is verder nog de enor
me stembeweeglijkheid van Eli
zabeth Harwood als de mooie
Musetta uit Puccinis' lyrische
verhaal. De rollen van de schilder
Marcello, de filosoof Colline en
de musicus Schaunard worden
resp. vertolkt door Rolando Pa
nerai, Nicolai Ghiaurow en Gian
ni Maffeo, namen die borg staan
voor kwaliteit.
PR
Ellie Greenwich Let it be
written Iet it be sung
MGM-records 2315 243.
Deze nieuwe elpee betekent
voor Elly Greenwich haar de
buut als zangeres. Toch is ze ln
de muziekwereld zeker geen
onbekende. Want samen met
Jeff Barry en Phil Spector.
vormt de superblonde Ellie het
componistentrio, dat vooral ln
het midden van de jaren zestig
grote successen oogstte. Ik hoef
u waarschijnlijk alleen maar
"And then he kissed me" te
noemen en u zult zich herinne
ren dat dit nummer gezon
gen door de Ronettes weken
lang in de top van de Neder
landse hitparade stond. Dat
zelfde geldt voor andere Ro-
nettes-successen als "By my
baby" en "Da Doo Ron Ron". En
wat dacht u van een compositie
als River deep, mountain high,
waar door Ike en Tina Turner
een "evergreen" van gemaakt
werd? Zo zijn er vele zangers
en zangeressen die composities
van dit trio op hun repertoire
hebben. Om er maar een paar
te noemen: Conny Francis.
Dusty Springfield en The
Shangri-Las.
Ellie Greenwich trok onlangs
de stoute schoenen aan ->n
zong twaalt van haar eigen
composities. Haar stem doet n
beetje denken aan dit van San
dy Posey en het verdienstelijke
van Ellie is dat ze heeft gepro
beerd aan de nummers een
eigen tintje te geven.
B.vX.
