SASKIA EN SERGE'S
„VIERDE" EEN BESTE
Jubileum van Academy of
St. Martin-in-the-Fields
TERUG IN DE TUD*
Indrukwekkende herpersingen
van jazz uit roemruchte jaren
chel Polnareff een
rok tegenstelling"
Diana Ross: Touch
me in the morning
Historische country
en western-opnamen
Nat King Cole Story
Midnight slows
McKuen zingt
van Jacaues Brei
Mort Shiunan:
wisselvallig
repertoire
PETER LOLAND ORCHESTRA
„IN STRIKT DANSTEMPO"
tDAG 11 OKTOBER 1973
jwkins en
umphries
rschillen
lidelijk
dwin Hawkins Singers,
porld", Buddah 583.011;
1 Humphries Singers.
Decca 6376 112
ajfcen van twee zanggroe-
één verhaaltje, maar
zou het niet kunnen. De-
groepen zingen namelijk
op andere golflengten,
met zijn (geheel zwar-
groep kan Je Je zo voor
de kerk, voor de veraar
de gospelsongs. Dat Is
de muziek waarmee dit
album is gevuld, maar
oor Je het er toch door-
deren. De groep is overi-
zeer duidelijk geheel,
t in kleding maar ook
ng. Technisch is het ook
d, daarbij is natuurlijk
hand van producer Paul
merken. Bijna alle titels
na) zijn van leider
hetgeen zeer bijdraagt
van Les Humphries
p mij altijd de indruk
itel mensen die het leuk
tr kan vinden, samen op
en onderweg zingt,
phries is dan de reislei-
in geslaagd is mensen
•hande ras en gelaats-
zich heen te verzame-
•n doen ze de liedjes die
ss voor ze schrijft:
,ar nauwelijks verras-
•tom, een gezellig mu-
lak spontaan, net alsof
aal fris van de lever
krijgt het idee, dat
het kan als Je maar een
efhebbers om Je heen
telen. Dat zal wel niet,
,t er van onder de in-
ien doe ik nooit.
P.T.
Saskia en Serge Expres voor
u Philips 6413 051.
Het "gemengd dubbel" blijkt op
het muzikaal wensenlijst je van
dit ogenblik niet zo erg hoog ge
noteerd te staan. Nina en Frede-
riik gingen al uit elkaar en ook
Ester en Abraham Ofarim zijn
al geruime tijd bezig een solo
carrière op te bouwen. Tegen al
die verdrukking in groeit de po
pulariteit van het Nederlandse
duo Saskia en Serge.
Dezer dagen verscheen hun
vierde langspeler met twaalf
nieuwe liedjes. Voor het eerst zijn
daarbij twee Engelstalige, waar
mee het duo wat afwijkt van de
lijn om alleen Nederlands te zin
gen. Overigens wordt het natio
naal gevoelen er weinig door ge-
kwestst, want het zijn van oor
sprong Nederlandse liedjes. Sas
kia en Serge hebben er een sim
pel en zakelijk excuus voor: "Ne
derlandse liedjes met Engelse tek
sten hebben tegenwoordig in het
buitenland nogal succes.
Vergelijken we de nieuwe lang
speler van Saskia en Serge met
hun "Portret", dat enkele maan
den geleden verscheen, dan moe
ten we zeggen dat de nieuwe ell-
pee met kop en schouders boven
het "Portret" uitsteekt. In tegen
stelling tot de vorige langspeler
zitten er ditmaal geen zwakke
nummers tussen. Het klinkt alle
maal even plezierig en muzikaal.
Persoonlijk vind ik de Nederland
se bewerking van "Main dans la
main" dat omgedoopt werd tot
"Zachte zuiden wind" het best.
Een dijk van een compositie, op de
juiste waarde geschat door Sas
kia en Serge en instrumentaal
van het best passende jasje voor
zien. Ook het eigen compositori
sche werk van het duo komt goed
uit de verf: bijvoorbeeld in Bring
me back to London en Heimwee
naar Ameland. 'En manager Ben
ny Vredeti levert ook nog zijn
aandeel met No, no, no, no, no en
's Avonds laat op de brink, 't
Minst sprak mij "Die ouwe kof
fergrammofoon" aan; een liedje
dat me niet helemaal geschikt
lijkt voor het stemmen/materiaal
Maar dat is dan ook de enige kri
tiek, die ik heb op de "vierde" van
Saskia en Serge. B.vL.
Anita O'Day (Verve Jazz no.
11), Metro 2356 100; Johnny
Hodges featuring Earl Hines,
„Stride Right" (Verve Jazz no.
15), Metro 2356 014.
Metro is bezig aan een in
drukwekkend werk: herpersingen
van Jazz-muziek, eerder op het
roemruchte merk Verve ver
schenen. Een tiental platen daar
van was al langer op de markt,
artiesten daarop waren o.a. Louis
Armstrong, Ella Fitzgerald, Stan
Getz en (wijlen) Ben Webster.
Naast de twee, die
het onderwerp zijn van dit stuk-
Je, vinden we daarop Kenny
Burrell, Lionel Hampton, Dizzy
Gillespie (met Stan Getz, Son
ny Sittt en John Lewis), Roy
Eldridge (met Art Tatum, Bud
dy Tate, Oscar Peterson, Barney
Kessel en Ray Brown), Oscar
Peterson (met Milt Jackson),
Gene Knipa (met Charlie Sha
vers, Teddy Wilson, Eddie Da
vis, Anita O'Day), Bud Powell
De eerste plaat van deze twee
de serie is gewijd aan Anita O'
Day, een zangeres die vooral in
de Jaren vijftig grote bekendheid
verwierf. Haar zang is wat ge
dateerd, de arrangementen vol
doen niet meer helemaal aan de
eisen zoals die op dit moment
worden gesteld.
Vooral de nummers met een klei
ne begeleidingsgroep (zoals „Just
One Of Those Things", een op
name uit april 1954 met begelei
ding o.l.v. pianist Arnold Ross)
konden mij bekoren. Natuurlijk
is het „grotere" werk van deze
door Norman Granz geproduceer
de plaat zeker de moeite waard.
Met natuurlijk als uitschieter
„Stompin" At The Savoy" (uit
december 1956), waarop de be
geleiding in handen is van de big
band van Buddy Bregman.
Saxofonist Johnny Hodges
schittert op album nummer
vijftien, waarbij hij hulp krijgt
van pianist Earl Hines, gitarist
Kenny Burrell, bassist Richard
Davis en drummer Joe Mars
hall. Met de keus bein ik niet he
lemaal gelukkig. De opnamen da
teren uit Januari 1966 en voor mij
had het best nog wat van vroe
gere datum gemogen. Hodges
deed een Jaar of tien eerder vol
gens mij heel wat betere dingen,
al is bijvoorbeeld een nummer
als Rosetta (van Hines en Heri
Woode) niet uit te vlakken. P.T.
Polnareff-volume 2
ircie is voor Michel Pol
begrip. Deze
//musicus, die al
chansons schreef,
nooit afgevraagd wat
de wensen zijn van
Dat hij zich des ooi-
nummers als "La pou-
fait non", "Love me" en
i-ta" wist te meten met
ddelvers in hitland, be-
zjjn aanhang vrij groot
itimisohe Ta-ta-ta-ta is
tweede elpee van Polna-
lenomen met een grote
dianheid aan chansons,
Franse zanger alle zelf
Merendeels wat dromeri-
tische muziek, afgewisseld
het razendsnel uitgevoer-
lu'un ch'veu, waarin Pol-
e woorden als het ware
mitrailleur op zijn ge
schiet, het grappige Pipe-
Le Roi des Fourmis. Po]-
ïeeft derhalve voor vol-
variatde zorg gedragen,
hij ooit gekarakteriseerd
"een brok tegenstelling"
deze elpee dan ook nog
delijk gemaakt.
J.P.
Jubileumuitgave: „The Acade
my of St. Martin-ïn-the Fields,
o.l.v. Neville Marriner (2 platen)
Decca, stereo 6745 001.
De platenindustrie heeft fan
tasie genoeg bij het verzinnen van
evenementen die groefsgewijs ver
eeuwigd dienen te worden, alle
maal „moments musicaux" zoge-
zeid. Wie zou er anders toch bij
hebben stilgestaan dat de fameuze
Academy of St. Martan-in-,the-
Fields 12% jaar op de plaat staat.
Niemand toch? Want we hebben
25 jaar Gré Brouwensbein, 50 Jaar
Concertgebouw, enzovoorts, ge
mist.
Maar goed, aJls er geen feesten
zijn, dienen ze te worden uitge
vonden en ziehier Deoca's Inder
daad uiterst smakelijke Jubileum-
herpersing. Eén plaat met concer
ten voor solo-instrument, één
plaat met concert! grossi. Veel Ita
liaans barokwerk: Locatelh, Tor el-
li, Albicastro, Vivaldi. Daarnaast
de Vlaming Loeillet (Jacques en
niet Jean-Baptiste), Teilemann, de
Engelsman Avison. Daartussen
door wat nakomertjes als Vincen-
zo Bellini (met een wat zeurderig
hoboconcert) en de laat 18de
eeuwse Parijse mode-componist
André Grétry, over wie de ge
schiedenis terecht heeft geoor
deeld door hem in vergetelheid te
doen onderdompelen.
Het is wel een tikje misleidend
om over 12% jaar platenmaken
met de Academy te spreken, als
de meest recente kant in de hoes
toch ook al weer uit 1965 dateert
en dat is met de enorme ontwik
kelingen in opnametechniek van
de laatste Jaren al bijna een his
torische opname te noemen. Het
is alles bijeen lang niet gek ge
zien van Decca. I
ren de enthousiaste Londenaren
als geen ander. Een hoogtepunt is
het Concerto Grosso in D van
Pietro Locatelli, een virtuoos stuk
muziek, vol contrasten.
Het moet me van het hart dat
de Academy met dat overwegende
Barokgeklater wat eenzijdig door
het Decca-huldigingscomité wordt
afgedaan. Bartók, Grieg en Tsjai-
kovski spelen ze ook best heel aar
dig. Misschien komt dat wel als
Decca 25 Jaar The Academy of
St. Martin-in-the-Fields gaat
vieren. Eén goede raad: doe er te
gen die tijd in elk geval geen
goudkleurige hoes omheen, die
zilveren van nu is al erg genoeg.
H.M.
Diana Ross, "Touch me in the michael en Gil
morning", Tamla Motown 5C 062. lijf geschreven.
op t
94606.
Onmiddellijk na het in roulatie
brengen van de film 'Lady
sings the blues", waarin Diana
Ross een formidabele hoofdrol
speelt op zowel muzikaal als ac
terend gebied, kwam nu een
nieuw album van mis Ross op
m'n draaitafel terecht. En ik
moet zeggen: tot mijn grote ge
noegen. "Touch me in the mor
ning" stelt Diana Ross in de ge
legenheid meer dan één kant van
haar zangkunst te belichten. Er
staan slow-nummers op, maar
ook wat snellere. Stuk voor stuk
door de staf arrangeurs (Gene
Page, Tom Baird, Michael Ran
dall, Deke Richards, James Car-
Het is fabelachtig wat er op deze
plaat gebeurt. Vooral in de lang
zame stukken is de magnifieke be
heersing van Diana goed te ho
ren, is te constateren welk een
kracht eruit spreekt. Ik heb de
plaat gedraaid, gedraaid en nog-
eens gedraaid en nauwelijks iets
kunnen ontdekken waarop Je kri
tiek zou kunnen uitoefenen. Een
extra plus zou ik nog willen uitde
len voor "Imagine", een oom
positie van John Lennon. P.T.
This is country and Western
div. artietsen MGM-records
2642 002.
Op het MGM-label verscheen
dezer dagen een dubbelalbum
met selectie van de bekendste
country- and westernmuziek.
Zonder de andere uitvoerende ar
tiesten te kort te doen is ©r één
2 of us" - een serie dubbel
van: Pat Boone, Johnny
Waldo de Los Rios - DOT
s.
weer nieuwe titels ontwer-
le platenmakers om oude
lers van bekende zangers of
en nogmaals op de markt
mgen. Onder het vaandel
us" heeft DOT Records
«r Pat Boone, Johnny Cash
Hdo de Los Rios geparkeerd,
loone was, zoals de meeste
ers onder ons nog heel goed
de grote held van de bak-
in de jaren 1955-60; het
•type van de all-American
toet keurig gekamde haar-
e oortjes, een mes-
Je vouw in de broek en een
ich-om-te-stelen. Kom daar
om bij al die wilde-bek-
ikkers.
is ook in tal van films op
getreden, wat steeds weer reuze
gedonder opleverde, omdat hij
nooit en te nimmer zijn tegen
speelster wenste te zoenen. Dat
vond hij niet verantwoord tegen
over zijn' echtgenote.
Enfin, wie het zoete, in-en-ón-keu-
rige geluid van leraar-Engels Pat
Boone nog eens wil horen, vindt
op deze twee elpees alles van zijn
gading: Bernadine, Love Letters
in the sand, April love. Friendly
Persuasion, Speedy Gonzales enz.
De talrijke liefhebbers van John
ny Cash worden ook op hun wen
ken bediend: 22 nummers van de
man met het oer-cowby-göluid,
zo'n diep bronzen stem waarmee
ook zo goed reclame wordt ge
maakt voor "real american to
bacco". Cash heeft een. zeer be
wogen carrière doorgemaakt, met
peilloze diepten (zwaar drugge
bruik, huwelijksdrama, maar hij
werkte zich er weer bovenop. Op
deze elpees voornamelijk zijn
wat oudere nummers als Folsom
Prison Blues, So doggone lone
some, Rock Island line, Born to
lose, I walk the line enz.
Waldo de los Rios, in Nederland
bekend geworden door zijn mo
derne vertolking van de Sympho
ny nr. 40 van Mozart die zelfs en
kele malen op de eerste plaats
van de hitparade prijkte, is ook
vertegenwoordigd. Na zijn wat
tegenvallende Songclassics en
Operas, die door een schamele
opnametechniek wat uit de toon
viel, is hij nu terug met een serie
muzikaal zeer aanvaardbare be
werkingen van populaire num
mers. We noemen maar even If
I only had time (hit van Tom Jo
nes), Ob-la-di, ob-la-da (Beatles
succes) en wat Spaans hit werk.
R.P.
man, die met kop en schouders
boven de rest uitsteekt: de dn 1953
overleden legendarisch geworden
Hank Williams.
Van hem zijn een viertal num
mers opgenomen, maar ze vor
men dan ook het "puikje" van
C. en W.-parade. Daartoe behoort
bijvoorbeeld de originele opname
van het nummer 'TaJke these
chains from my heart" daterend
uit 1952. Of zijn in hetzelfde Jaar
opgenomen Jambalaya, dat later
nog eens door Fats Domino de hit
parade werd ingezonden. Dezelfde
Fats die ook You cheatin heart
op zijn repertoire nam.
En tenslotte nog een
1950 daterende studio-opname
van "Cold, cöld heart".
Naast dit Qolassewerk is er meer,
dat het beluisteren ten volle
waard is. Bijvoorbeeld Conway
Twitty, ook al een C .en W.-feno-
meen van wie behalve een twee
tal opnamen ook een aantal com
posities worden uitgevoerd door
andere artiesten. U treft in het al
bum verder onder meer aan Hank
Williams Jr, Mel Tillis and The
Statesiders. Billy Walker, Tom-
pall and The Glaser Bros.,
Benny Martin. Ter completering
nog een zanger en zangeres, die
eigenlijk moeilijk. C. and W.
tiesten genoemd kunnen worden,
omdat hun repertoire slechts sum
miere raakvlakken met deze mu
ziek heeft: Johnny Tillotson en
Sandy Posey. B.vL.
eze muziek
werkten mee:
luider
iPaauw
reenen
Taffijn
van Leeuwen
'e- en layout)
Nat King Cole sings/The Geor
ge Shearing Quintet plays. The
Nat King Cole Story vol. 6, Ca
pitol 5C 052 81 457.
Nat King Cole is bekend gewor
den door zijn "zoet gevooisde en
toch mannelijke" stem, George
Shearing, de blinde Jazz-pianist,
herkent rneti vaak aan een fluwe
len aanslag. Een combinatie van
die twee moet daarom heerlijke
"zachte" muziek opleveren en dit
Capitol-album bewijst dat ten
volle. Producers Lee Gillette en
Tom Morgan lieten arrangeur
Ralph Carmichael er nog wat
violen tegenaan gooien en dat
hoort er ook echt bij.
De romantiek vloeit met volle
teugen de luidsprekers uit tijdens
balladen als September Song en
A Beautiful Friendship, terwijl
speciaal voor de gelegenheid
ouwetjes I'm Lost en Lost April
in aangepaste jasjes werden ge
stoken. 'n Fijn plaatje voor een
stemmig avondje. En kaarslicht
erbij lijkt me onvermijdelijk. P.T.
Wild Bill Davis, Buddy Tate,
Floyd Smith en Chris Colombo,
"Midnight Slows", Black and Blue
333.045.
Het "midnight"-idee wordt op
de hoes weergegeven door een
lieftallige dame in nachtgewaad.
De muziek van dit heren-kwar
tet, met Davis op orgel, Tate op
tenor-saxofoon. Smith op gitaar
en Colombo op drums, is allemaal
wat lichtvoetig, m^t wat erg wei
nig diepgang. Maar voor mij be
vat deze plaat niet meer dan een
lekker Jazzy aohtergrondmu-
zietoje. P.T.
Rod McKuen sings Jacques
Brei, Stanyan SQ 20086.
De eerste ontmoeting tussen
McKuen en Brei vond plaats in
Parijs, in het Jaar 1964. De he
ren merkten van elkaar, dat ze
eikaars verzen aan het zingen
waren zonder dat ze er wederzijds
afspraken over hadden gemaakt
en dat werd toen uitgepraat.
Daaruit ontstond een soort
vriendschap (waarbij Brei zich
volgens McKuen als een clown
en een beetje gek gedraagt) en
nu bewerkt de Amerikaan de
chansons van Brei. Hij vindt het
geen vertalingen en dat zijn het
vaak ook niet. In vele gevallen
ls dat ook nauwelijks mogelijk,
omdat er nogal wat dingen
die Brei bezingt als continentaal
zijn te bestempelen.
Maar ook de teksten zoals Mc
Kuen die brengt zijn aanvaard
baar. al zijn ze nogaJl wat afge
vlakt en niet meer zo cynisch
als Brei ze oorspronkelijk had be
doeld. In „Zangra" (een live-op
name, gemaakt in mei 1971 in
Londen) is ook nog even te ho
ren hoe McKuen met zijn wat
merkwaardig hese stem even een
fotograaf erop wijst dat hij niet
verblind wenste te worden met
flitslicht. Voor ons is t ook leuk
te weten, dait twee van de twaalf
nummers live zijn opgenomen in
Amsterdam.
Maar al met al ds het me toch
niet helemaal
had er eerlijk gezegd teveel van
verwacht, even vergeten dat A-
merikanen in principe niet zo
eenvoudig over van alles en nog
wat ronduit hun mening zeggen.
Dat In de verre States zaken
als dood en kritiek op levenshou
dingen niet zo eenvoudig is blijkt
wel heel duidelijk uit dit album.
P.T
Mort Shu man Voila com
ment..Philips 6499 630.
Wie üi ons land Mort Shuman
zegt, voegt daar onmiddellijk 'Le
lac majeur" aan toe. Want de in
Frankrijk al geruime tijd popu
laire Mort maakte het helemaal
met deze onverbiddelijke hit, die
inmiddels meer dan tien instru
mentale bewerkingen heeft ge
kregen. Wekenlang op de eerste
plaats van de hitparade met een
melodietje dat door iedere slagers
jongen op een bakfiets gefloten
zou zijn, als er tenminste nog
slagersjongens op bakfietsen zou
den zijn.
Of Mort in de komende tijd die
grote populariteit zal weten
te behouden is voor mij na
het beluisteren van zijn nieuwe
album een vraagteken.
Er staan ongetwijfeld een aantal
aardige composities op zoals het
frêle Sombre la galère en het op
*t Lac Majeur-sfeertje voortge
bouwde Le souffle de verre, maar
daartegenover staan ook num
mers, die nauwelijks weten te
boeien zoals Sans vouloir vous
commander en Voila tu m'as lais-
sé.
Samenvattend: uitermate wis
selvallig repertoir gezongen door
een man, die een boeiende maar
beslist niet imponerende stem be
zit en het moet hebben van een
zorgvuldig gekozen repertoire.
Bij die keuze is hij met deze nieu
we langspeler lang niet even altijd
B.vL.
The Peter Loland Orchestra
serie van 6 langspelers HJN
232 tem HJN 237 Hurray.
Negram heeft dezer dagen een
flinke duit in het zakje van de in
strumentale muziek gedaan met
de verschijning van een half do
zijn langspelers van het Peter Lo
land Orchestra. Vier van de zes
zijn gewijd aan een speciaal in
strument te weten klarinet, trom
pet, saxofoon en viool. De zaak
wordt gecompleteerd met een el
pee volgespeeld met Zuidameri-
kaanse muziekCha-oha-cha's,
Bolero's en Mambo's, en een el
pee vol muziek in strikt danstem-
po, speciaal voor de medestanders
van Albert van Lingen. Het zijn
alle zes platen die zich uitstekend
lenen voor het vormen van een
"achtergrondje" op een feestje.
Geen verrassende muzikale vond
sten maar vakkundig zonder eni
ge poespas gespeeld: confectie-
muzlek om het zomaar eens te
zeggen. Ten onrechte wordt op
de hoes vermeld dat het hier gaat
om muziek in super-stereo. Wel,
met de kwalificatie "stereo" is de
opname meer dan genoeg per
aangedaan. Maar wie op een ru
moerig feestje alleen wat gezellige
achtergrondmuziek wil horen zal
dat waarschijnlijk geen bezwaar
zijn. Voor de danslustigen ls er
een extra-service: zowel op de
hoes als op het platenlabel staat
precies vermeld welke dans op 'n
bepaald nummer kan worden uit
gevoerd.
B.vL.
