SATCHMO'S MERKWAARDIGE STEM
Mireille Mathieu
bewijst talent
met Mon Credo
LEONHARDT IN DE ECHOPUT
ïminente pianist Emil Gilels
m
wé
'■■'m
\jzondere
mvan
\eoLaine
Blues uit
Amerika
Raymond Lefevre: 17
Twee „oude elpees
van Alice Cooper
opnieuw uitgebracht
Plaat vol met hits van Tee Set
Baden Powel:
afwisselend
romantisch en
opzwepend
te eminente Russische pia-
Entil Gilels speelt vijf sona-
Van Domenico Scarlatti, des-
vanzelfsprekend geschreven
f clavecimbel. Alle zijn in
I 'andere toonaard. Geestig en
SJwoos werk, zeer muzikaal door
vertolkt. „Aanvaard deze
The Enoch Light Singers blinken
niet uit door originaliteit
1 Laine, „I am a song", R.C.
18352.
r het optreden van Cleo
In het kader van het Hol-
'estival waren de menin-
nogal verdeeld. Simon
?eg zei erover in het Pa-
at de Jazz werd misdeeld,
t niet meer mag inbrengn
HF dan dit op maat ge-
Jazz-cabaret. In de
rant merkte Rudy Koop-
op, dat zij zioh nu maar
noest bevrijden van het
ider, omdat zulks een
Jf voor haar aan het
1 was, terwijl in uw eigen
Jaap Joppe oordeelde, dat
■ine een klasse apart is.
ïu, ik geloof dat iedereen
heeft, zeker na het beluis
fan deze plaat. John Dank-
behalve haar echtgenoot
aar muzikale inspirator,
haar indertijd de Jazz bin-
Ireven. Dat was tenslotte
hek die hij zelf beoefende.
Cleo Laine heeft veel te
e voordracht nodig (denk
I eens aan Shakespeare and
t Jazz) om een echte Jazz-
b te kunnen zijn.
is in de eerste plaats een
■vrouw met een zeer goede
Met die stem kan ze krach-
illades zingen, maar ook
!e humoristische dingetjes
lie manier hoe ze dat moet
d verschillen opnieuw de
[en. Er zijn mensen, die
dat Je haar het best kan
met een klein combo, an-
hjn van mening dat haar
list het best tot zijn recht
voor een groot orkest. Bei-
tpen komen op deze in een
hoes gestoken plaat aan
ekken.
goed ook, dat kan ik ver-
Cleo Laine laat zich
■He kanten" horen. Haar
elt haar in staat, bijzon
nen te doen en die ge-
ook. Zoals bijvoorbeeld
Might As Well Be
waarin ze de openings
zonder begeleiding zingt,
soort momenten merk
eens, welke een fraaie
se eveneens fraaie vrouw
P.T.
Louis Armstrong, „I Will Wait
For You", Brunswick 940.099, prijs
f 17.90.
Je kan van mening verschil
len of Louis Armstrong nu de
grootste Jazzmusicus is die we
hebben gehad of niet, aan één
ding valt niet te tornen: Satchmo
heeft ontzettend veel gedaan om
de jazzmuziek bereikbaar te ma
ken voor een breder publiek. De
manier waarop is dan weer iets
waar je over kan gaan kibbelen.
Je kan je afvragen, moet de
trompettist/ cornettist zich gaan
uitleven in het zingen van sla
gers en slaapliedjes.
Actiegroepen van dit moment
zouden onmiddellijk zeer autori
tair roepen dat Je dat niet mag
doen. De serieuze jazzliefhebber
van thans wil dat zijn muziek
eon vorm van kunst blijft. Als
we even afdwalen: het is velen
een doorn in het oog als de grote
ICP ivoor leken: een collectief
van moderne musici) tijdens een
jazzfestival een soort Schotse
dans compleet met doedelzakmu-
ziek gaat uitvoeren.
Naar mijn mening zou Je elk
legaal middel mogen kunnen
aangrijpen om bepaalde muziek
vormen te propageren. Vandaar,
dat ik het Louis Armstrong niet
kwalijk kan nemen (en wie zou
ik zijn als ik dat wel deed) als
hij onschuldige deuntjes zingt.
Heel anders ligt de zaak met dit
Brunswick-album. Deze opnamen
(uit november '67 en maart '68
laten goede muziek - wat dat ook
mag zijn, eigenlijk horen. Ook
hierin is Satchmo veelvuldig te
horen als vocalist. En hoe! Als je
eenmaal dat merkwaardige stem
geluid hebt gehoord, vergeet Je
het niet meer. Tenslotte staat het
niet voor niets op het repertoire
van veel imitators. Wat valt er zo
al te beluisteren? Songs as I Will
Wait for You uit Les parapluies
de Cherbourg, Talk To The Ani
mals uit Doctor Doolittle en You
'11 Never Walk Alone van Ham-
merstein en Rogers. Stuk voor
stuk aanbevelingen om ervoor te
zorgen, dat deze plaat zo snel
mogelijk 'n plaatsje in de disco
theek heeft gevonden. P.T.
Aan deze muziek
pagina werkten mee
Ron Harms
Han Mulder
Jan van der Nat
Bram van Leeuwen
(layout)
Pieter Taf fijn
(eindredactie)
Mireille Mathieu „Mon
Credo" Philips 6332 550.
Met vreugde heb ik kunnen
constateren, dat Mireille Ma
thieu nog steeds in staat is goede
Franse chansons te zingen. Je
zou daar bijna aan gaan twijfe-
American Blues Legends '73,
Polydor 2383 218, prijs f 21,-
Een ruim aantal jaren wordt
Europa vergast op rondreizende
bluesartiesten, verenigd in het
„Folk and Blues Festival". Het
enthousiasme, dat in diverse lan
den teweeg bracht had als oor
zaak, dat er begin dit Jaar nog
een groep de sprong over de
oceaan waagde. Zes heren be
zochten tien landen in vijfen
dertig dagen en gaven er drieën
dertig concerten. Big Bear maak
te er opnamen van, die onlangs
op 't Polydorlabel werden verza
meld onder de titel American
Blues Legends '73.
-De groep is zeker niet minder
dan de andere, eerder zou Je kun
nen zeggen dat het totale gehal
te hoger is. In het Folk and Blues
Festival zitten nogal eens wat
middelmatige figuren en dat kan
ook nauwelijks anders als er met
een dergelijk tempo steeds maar
weer andere mensen ten tonele
moeten worden gevoerd. Het
zestal op deze plaat is daarmee
nog niet geplaagd. James
(„Snooky") Pryor, William („Ho
mesick James") Henderson, Otis
Hicks (Lighitnin' Slim), Moses
("Whispering") Smith, Vertnon
Harrison (Boogie Woogie Red.)
en William („Washboard Willie")
Hensley spelen nog zoals het
hoort. Rauw, fris van de lever,
„net echt". Het is vooral een
bijzonder aardige ervaring
Washboard Willie aan het werk
te horen op zijn slagwerktoestand,
terwijl bij mij ook Boogie Woo
gie Red hoge ogen gooide met
een paar onvervalste ouderwetse
boogies. Ik zou deze elpee het
predikaat willen meegeven van
een gezellige plaat, die ook uit
muzikaal oogpunt waarde heeft.
En dat gebeurt helaas zelden
met dit soort blues-verzamel
platen. P.T.
len wanneer er zoveel platen
worden uitgebracht, waarop Mi
reille de taal van onze oosterbu
ren bezigt. Eai met alle respect
voor onze EG-partner moeten we
erkennen dat we Mireille liever
Frans dan Duits horen zingen.
Vooral als dat gebeurt in arran
gementen en met muzikale bege
leiding van grote Franse orkest
leiders als Paul Mauriat,
Mireille, geboren in de Proven
ce is in het verleden wel eens
vergeleken met de legendarisch
„straatmus van Parijs" Edith
Piaf. Ik dacht ten onrechte
want Mireilles stembanden pro
duceren een geluid dat qua hel
derheid en kracht die van Piaf
verre overklast. En zonder nu de
kwaliteiten van Piaf te willen
kleineren moet gezegd, dat ook
haar timing en dictie wel iets be
ter is dan die van Edith Piaf.
Daar staat tegenover dat Edith
een bühne-persoonlijkheid was
en Mireille altijd wat schuchter
achter de microfoon plaats
neemt.
Haar muzikale talenten zijn
echter buiten kijf. Haar rollende
rrr, de duidelijke articulatie en
een volume waar menig zangeres
jaloers op moet zijn brengt zij
de chansons op 'n geheel aparte
wijze over het voetlicht. Op de
nieuwe elpee die dezer dagen
verscheen treffen we een aantal
zeer bekende nummers van
Mireille aan zoals Mon Credo,
quand tu t'en iras en La der-
niere valse.
Verder een typisch Frans mu-
settenummer Viens dans ma rue
met een werveldelende accor
deon, het zeer melodieuze „Le
Fanumbule" en het bijna furieu
ze Paris en colere. Alles bij el
kaar eeei elpee van een zange
res met 'n fonkelende stem, die
de investering dubbel en dwars
waard is. B.v.L.
Raymond Lefevre et son grand
orchestre no. 17 Riviera 421087.
Er zijn vele orkesten op deze
aardbol die zich bezighouden met
het „coveren" van tophits. Op
gezette tijden verschijnen er van
deze orkesten elpees waarop
eigen arrangement van het bete
re hitwerk staan. Tot de meest
bekenden behoren onder meer
Paul Mauriat, James Last,
Frank Pourcel en Percy Faith.
In dat rijtje hoort zeker ook
Raymond Lefevre thuis. Temeer,
omdat hij er steeds opnieuw in
slaagt uitstekende arrangemen
ten te maken die muzikaal ge
zien het beluisteren ten volle
waard zijn. Op de 17de elpee
van deze orkestleider vinden we
onder meer het winnende liedje
vaa het Eurovisie-songfestival
„Tu te reconnnaitrais". Verder
.My love" van Paul McCart-
nv's groep Wings, het gevoelige
„Nous irons a Verone" van Char
les Aznavour en de grote hit van
Demis Roussos „For ever and
ever".
B.vJj.
School Days Alice Cooper
(dubbelelpee) Warner Bros
66021 Prijs: f 29,-.
Alice Cooper is pas vorig jaar
doorgebroken. Weinigen weten
echter dat deze zelfde Alice Coo
per reeds in 1970 een tweetal el
pees het levenslicht liet zien. Het
bleken echter doodgeboren kin
deren en nu Cooper het bij velen
plotseling helemaal maakt, zag
Warner Bros de kans om deze
platen alsnog een topnotering te
laten veroveren. Er zullen nu on
getwijfeld veel Alice Cooper-fans
zijn, die deze dubbel-produktie.
samengesteld uit de elpees „Pret
ties for you" en „Easy Action",
niet in hun verzameling willen
missen. Vergelijkt men ze ech
ter met de laatste Cooper-pro-
dukten, zal men moeten conclude
ren, dat het peil van bijvoorbeeld
een „Million Dollar Babies" bij
lange na niet wordt gehaald. Op
de binnenkant van de (overigens
fraaie) hoes staat een interview
met Alice Cooper. Wat de muziek
betreft: voor mij hoeft het nou
niet per sé. Eigenlijk waardeer
ik maar één nummer van deze
dubbelaar en dat is het aan Gene
Vincent opgedragen Return
the SpidersJ.v.d.N.
Gustav Leonardt Portrait
BASF Harmonia Mundi 102-
1532-6.
Dit is weer zo'n plaat, waar
van de bedoeling in het duister
gehuld blijft. Portret van een
musicus dat is zinvol bij
iemand, die als beginnend en
veelbelovend kunstenaar een
steuntje in de rug nodig heeft, of
bij iemand, die zijn instrument
aan de boom heeft gehangen,
en voor wie een dergelijk eerbe
wijs passend is. (Tussen haak
jes: de uitdrukking „zijn lier aan
de wilgen hangen" is ontleend aan
de Statenvertaling van Psalm
137 vs. 2; elke Hebraist kan u
echter vertellen, dat de vertaling
van Hebreeuwse realia over het
algemeen een uiterst hachelijke
zaak is).
Gustav Leonhardt is als goe
de wijn: hij behoeft geen krans;
hij is tevens als een zeer bijzon
dere wijn: je lust hem of je lust
hem niet. Dat de Réserve du Pa
lais Leonhardt niet tot mijn
grootste favorieten behoort, mo
ge genoegzaam bekend zijn. Toch
hoop ik wel, dat het idee voor
deze plaat niet van Leonhardt zelf
is uitgegaan, want het is een
misbaksel in optima (of liever
pessimal forma.
Op de eerste kant staat name
lijk een concert voor 1 a 2 klave
cimbels van Carl Johann Phi-
lipp Sebastian Emanuel Bach, te
weten het eerste deel van Wot-
quenne 23, het tweede deel van
BWV 1052 en het eerste deel van
Wq 46, broederlijk door toon
soortverwantschap en ultra-korte
pauzes aaneengesmeed. Tweede
klavecinist is Alan Curtis, orkest
is het Collegium Aureum.
De tweede kant bevat een klut-
sebaksel van Froberger, Louis
Couperin, Buil, Sweelinck en
Bach Vater, in een akoestiek als
van een door staalplaten over
dekt, voetbalveld, met andere
woorden quadrafonie door één
luidspreker. Het behoeft nauwe
lijks betoog, dat de subtiele ver
schillen in klankkleur van de
gebruikte instrumenten van
Schütze en Skouroneck, laat
staan van die van Andreas
bij een dergelijke nagalm niet tot
uiting komen.
Het portret van Gustav Leon
hardt belicht de kunstenaar bo
vendien slechts van twee kan
ten; maar een zo veelzijdig musi
cus kan men op een enkele laat
ook moeilijk van alle kanten la
ten zien, wat niet wegneemt dat
de platenmaatschappij zich er
met een Jantje van Leiden heeft
afgemaakt. R.H.
Tee-Set Toppers Tee Set
Negram ELS 973.
Al zo'n zeven jaar is Tee Set een
geregeld terugkerende naam op
de hitparade. De grootste hit van
deze Nederlandse groep was on-
veld zo'n vijftig „coversies"
zijn gemaakt. Deze plaat was
voor Tee Set kennelijk ook een
financieel succes want onlangs
opende de groep een eigen disco
theek aan het Scheveningse Ge
vers Deynootplein en sierde het
met de naam „Belle Amie". De
grote kracht van deze groep is
steeds geweest de eigen composi
ties van de hand van Hans van
Eijck en Peter Tetteroo en niet
in de laatste plaats het aparte
stemgeluid van de leadzanger. Op
deze nieuwe plaat vol tophits van
de groep vindt u dertien Van Eijck
/Tetteroo- composities zoals het
bekende „There goes Johnny
with my lady, Sugar Shack,
Life's but nothing, Mary Mary
em The Magic lantern". Wat we
eigenlijk gemist hebben is het
nummer „She likes weeds" waar
mee in Nederland een gouden
plaat werd behaald en die door
Radio Luxemburg werd beloond
met een „Bronzen Leeuw". B.v.L.
Jazzband van
Yank Lawson
enBobHaggart
The World's Greatest Jazzband
of Yank Lawson and Bob Hag-
gart. Project 3 PR 5033SD, prijs
f 21,-.
De leiders van deze zogenaam
de „grootste" Jazzband komen al
lebei voort uit het orkest van
B^b Crosby (die ik zo'n Jaar of
vi J f tienzestien geleden kocht op
Coral 78 toeren-laten met van
die mooie oranje labels erop).
Dat is ook duidelijk te horen. Het
is van die pretentieloze, onschul
dige muziek waaraan niemand
zich zal storen maar die ook
eigenlijk niemand echt hoort.
Overal hetzelfde „soundje", of de
heren nu Limehouse Blues spe
len of Mrs. Robinson uit The
Graduate. Aardig maar dat is
toch wel de maimale apprecia
tie, die hiervoor mogelijk is. P. T.
L'Ame de Baden Powell Ba
den Powell Festival FLD 618
en Lotus Paden Powel I
Festival FLDX 598.
Baden Powell is voor mij een
van de allerbeste, zo niet de bes
te, gitaristen ter wereld. Bij dat
selectie groepje horen uiteraard
ook mannen als Manitas de la
Plata en José Feliciano, maar
persoonlijk sla ik de kwaliteiten
van Baden Powell toch hoger aan.
Zeker na het besluisteren van
twee van zijn nieuwste langspe-
lers. Hij speelt daarop een aan
tal van zijn eigen composities
maar ook nummers van grote
componisten op het gebied van
de Zuid-Amerikaanse muziek. Af
wisselend is zijn muziek zeker
Soms zeer romantisch met de ge
voelige stem van zangeres Jani-
ne de Waleyne op de achter
grond, dan weer opzwepende c
navalsmuziek.
Lotus is een plaat met de mu
ziek van een radiouitzending voor
de Franse ORTF, waarbij zijn
beiden eigen nummers (Pal en
Lotus) er duidelijk uitspringen.
J.v.d.N
W. A. Mozart: Sonate no. 12
Jf groot, door Victor Jeresko
D. Scarlatti: 5 Sonates (in
|G> E, A, en C) door Emil
rts. Melodia stereo/mono, 553.
werkjes meer als mens dan als
criticus", zo heeft Scarlatti zelf
eens over zijn sonates geschre
ven", gij zult daarmede uw
eigen genoegen slechts verho
gen". Ik heb zijn raad opgevolgd
en hij heeft gelijk. Het is mis-
Xiien geen muziek met diep ge
voel; het gecompliceerd genie
van zijn Jaargenoten Bach en
Handel is niet aanwezig. Maar
ook Scarlatti levert een bijdrage
aan de vooravond van wat de
klassieke periode van de muziek
gaat worden. Gilels doet de snel
le tertsen en sexten alle eer aan.
Enige moeite heb ik met de an
dere kant van de plaat, waarop
Victor Jeresko de bekende piano
sonate no. 12 (K. V. 332) speelt.
Jeresko kiest in het Adagio een
variant die weliswaar in de oud
ste drukken voorkomt, maar
waarvan^ het authentiek karak
ter nog' altijd niet is vast ge
steld. Bovendien springt hij in 't
derde deel van de sonate wat
willekeurig met herhalingenom.
Het „Assai allegro" is wel heel
weinig „assai" en wel heel erg „al
legro". De fortes zijn met de de
cibel-meter in de hand nauw
keurig te voorspellen. Het staat
wel allemaal in de groeven, maar
iet is wat computerachtig. De
mensen van de maatschappij
Melodia hebben Wolfgang A-
madeus Mozart groot op de ach
terkant van de hoes laten druk
ken. Ik had er in hun geval „Do
menico Scarlartrti" van gemaakt.
H.M.
The Enoch Light Singers
Who-ever you are, I love you
Project 5030 SD.
Enoch Light geniet in de V.S.
al enkele Jaren grote bekendheid
met zijn Light Brigade orkest.
In Nederland was hij tot nu toe
vrijwel onbekend, evenals de door
hem geformeerde Enoch Light
Singers. Van deze acht meisjes
en acht Jongens tellende groep
is dezer dagen een langspeler »n
ons land uitgebracht Blijkens di
hoes wel een beetje aan de late
kant, want daar staat op dat het
copyright dateert van 1963. Da!
houdt ook in dat het hitwerk
dat de groep ten gehore brengt
een beetje aan de bejaarde kant
Is. Wat niet wil zeggen dat het
daardoor een slechte plaat is. Al
kunnen we nu ook weer niet zeg
gen dat de zanggroep zich nu di
rect door kwaliteit onderscheidt
van andere groepen. Op de elpee
staat onder meer People got to be
free, eens een hit van The Ras
cals, de titelsong Who-ever yoi
are, I love you van Bacharach
en David uit de musical Prom)
ses, promises. Hello I love you
van The Doors, Lady Willpowei
van Gary Puckett and the Union
Gap en een grote hit van dr
groep Steppenwolf Born vo be
wild.
B.V.L
