Freddy Breek honingzoe
Ouwe rockers"
PRACHTIGE OPNAME
VAN BACH's SUITES
PARKER EEN LEVENSSTIJL
About us
knap werk
van groep
„Stories"
KOORZANG
BIJ JUBILEUM
KONINGIN
JULIANA
Chris Barber's beste
zijn opnieuw geperst
Robert Masc
bouwde zelf
synthesizer
Platenserie met alle
hits van Dionne
Warwick nu compleet
met de traditie van
het motown-geluid
ZATERDAG 8 SEPTEMBl
"About us" -- Stories -- Kama
Sutra Records KSBS 2068 CNR.
Tot nog toe kende ik de groep
Stories alleen van de single "Bro
ther Louie", een wel aardig
maar nogal oppervlakkig werkje.
De indruk, die ik op grond van
deze single van Stories had ge
kregen, heb ik na het beluisteren
van de LP "About us" echter
grondig moeten wijzigen. Stories
maakt weliswaar goed in het ge
hoor liggende, melodieuze mu
ziek, maar dat wil nog niet zeg
gen dat het daarom oppervlakkig
Is wat de groep doet. Integen
deel: de op zioh simpele the-
maatjes worden uiterst knap uit
gevoerd, voorzien van heel goede
arrangementen. Stories geeft er
op "About us" bovendien blijk
van ook met andere muziek dan
vrij potige rock uitstekend uit de
voeten te kunnen. Het vrij snelle,
maar zeer gevoelige "Darling" is
daarvan een goed voorbeeld,
evenals "Please, please", dat
aanvankelijk een vrij stugge
stamper lijkt, maar dat zich ont
wikkelt tot een nummer met
wondermooi langzame passages.
De grote man in Stories is zon
der enige twijfel gitarist Steve
Love, die ook voor een groot deel
voor de composities zorgde. Love
blijkt op deze plaat één van die
zeldzame popgitaristen, die je doet
beseffen wat een mooi instrument
een elektrische gitaar eigenlijk
kan zijn. Naast Love schittert
vooral Kenneth Bichei, die het or
gel hanteert, maar die vooral op
valt door de voortreffelijke wijze
waarop hij de sythesizer han
teert. Net net teveel, net niet te
weinig, kortom zeer effectief. Voeg
aan dit alles toe, dat de ritme
sectie zeer hecht is, en de zang
soms meer dan prachtig ,en het
zal duidelijk zijn dat "About us"
een plaats is waarop Je gewoon
stapelgek moét worden.
BvD
Freddy Breek "Rote Rosen
fiir Dich" Basf-Cornet 20
21781-7.
Sinds het Duitse schlagerfestival
In Geulle, die in extenso door de
televisie werd uitgezonden begint
In ons land toch weer wat meer
belangstelling te komen voor het
Duitse lied. Een van de mensen
die er zelfs in slaagde het engels-
talige werk op de hitparade te
verdringen was Freddy Breek.
Zijn eerste grote hit bij ons was
"Bianca" die stond op de eerste
langspeler die in ons land werd
uitgebracht van Freddy: "Uberall
auf der Welt". Dezer dagen ver
scheen zijn tweede schijf met als
titel ditmaal „Rote Rosen für
dich", waarmee hij als single ook
al weer de Nederlandse hitpara-
Ie bestormde. Op de langspeler
jeeft Freddy opnieuw een aan
tal zeer duidelijke knipogen naar
de "populair klassieken". Het
meest bekende werk van Fr. v.
Suppé, P. Tsjaikowski, L. Delibes,
Ch. Gounod eti N. Rimski-]
sakoff is bij de kop gepakt ei
een zoete tekst voorzien. D«
te Rosen", „heisze Liebe
Sterne am Hinunel" zijn
van de lucht. Het klinkt alk
honingzoet, maar dat is het
delsmerk" van het Duitse hit
In elk geval ligt het alk
lekker in het gehoor en hoel
in de huiskamer niet muisi
zijn wanneer Freddy's stei
boxen verlaat.
Let the good times roll Ori
ginele Soundtrack Bell 2631002
prijs: f 25,--.
De film "Let the good times
roll" heeft in het Amsterdamse
Rembrandtpleintheater voor een
enorm kasstuk gezorgd. Momen
teel draait hdj in Den Haag en
Inmiddels is Polydor op het Bell-
>1 gekomen met de originele
soundtrack van deze film. Een
dubbelelpee vol nostalgie, met
werfcelijk heerlijke muziek. Jeugd
sentiment dat Je gewoon koude
rillingen bezorgt, en waarbij alle
grote sterren uit het verleden
aanwezig zijn. Collega Ruud
Paauw besprak enige weken ge
leden reeds de film op onze bios
cooppagina en daarom kunnen wij
hier volstaan met de muziek
zelf. Die muziek wordt gelardeerd
met gesproken teksten, aankon
digingen door diverse speakers, en
korte stukjes geschiedenis van
de artisten. Chubby Checker bijt
de soits af, gevolgd door niemand
minder dan Bill Haley (kl. fo
to). En daarmee hebben we dan
al direct een aantal nummers
achter de rug. die iedereen kent.
Chubby Checker met Let's Twist
Again en Bill Haley met Rock A
round The Clock en Shake Ratt
le and Roll. Kantje één wordt
besloten met At The Hop van
Danny and The Juniors. Fats Do
mino zingt het eerste deel van
de achterkant vol en The Shi-
rélles en The Coasters doen de
rest. De tweede plaat valt een
beetje tegen. Bo Diddley, The 5
Satins en Little Richard halen
bij lange na niet het peil van
hun voorgangers en daardoor,
gaat deze toch erg goede plaat
een beetje als een nachtkaars
uit.
JvdN
Isaac Hayes, "Live at the Sa
hara Tahoe", Stax 2628 012,
prijs f 35,--.
Pop-magiër Hayes is een man,
die zijn grote verdienste vooral
vindt in het vermogen dat hij
heeft om te communiceren. Er
bestaat immers een band tussen
hem (aangevuld met wat voor
toestanden allemaal dan ook) en
het publiek. Dat heeft hem in
drie jaar tijd van onbekend man
netje tot platen-miljonair ge
maakt. Daarvoor heeft hij dan
ook bijzonder hard gewerkt en
niemand zil willen beweren dat
zulks nu anders is. Hij arrangeert
componeert, inspireert en pakt
dan ook nog allerhande instrumen
ten aan. Zoals piano, orgel saxo
foon, vibrafoon en tamboerijn. En
natuurlijk zingt hij. Alles wat Je
maar wilt: blues, rock, soul geen
zee gaat hem te hoog.
Op deze platen, opgenomen tij
dens live-optredens, is dat alle
maal zo fijn te horen. Het pu
bliek, dat laaiend enthousiast de
dingen doet, die Hayes ervan ver
wacht. En waar hij op speelt. De
eerste van de twee platen begint
met de on verba ddeüijke topper:
het thema uit de film Shaft.
Grandioze muziek, van de eerste
tot de laatste noot. Een composi
tie van Hayes, zoals alle
nummers zijn werk zijn. Eigen
lijk zou er ook nog de hele wer
velende show bij horen, die Hayes
samen met zijn orkest en de ach
tergrond-groep Hot Buttered Soul
weet te maken. Maar zover zijn
we helaas ook nog niet. Maar ook
alleen het geluid is bijzonder pret
tig, dat kan ik u verzekeren.
P.T.
Dionne Warwick's Greatest
Years, Vol. 9 en 11 Scepter Re
cords 16 29551 6 en 16 29549 4.
Met de delen 9 en 11 (tien werd
al eerder besproken) eindigt de
briljante serie platen, die onder
de titel "Dionne Warwick's Grea
test Years" werd uitgegeven. Het
is een produktie, waarvan de
echo nog lang hoorbaar zal blij
ven.
Het succes van "Greatest
Years" is volledig terug te voeren
op de hechte, om niet te zeggen
innige samenwerking die er be
stond tussen Dionne Warwick, 'n
uitstekende zangeres, en het duo
Bacharach-Ravid, een zo moge
lijk nog formidabeler stel compo
nisten. Deze combinatie heeft 'n
bijkans onafzienbare reeks suc-
sessen op de markt gebracht.
Overigens ben ik wel de mening
toegedaan dat Dionne Warwick
zonder Bacharach niet dde faam
zou hebben geoogst die haar nu
is ten deel gevallen, terwijl Ba
charach en David ook zonder
Warwick de hoogste top zouden
hebben bereikt. Een gedetailleer
de bespreking van wat dit "trio"
in de delen 9 en 11 heeft gepres
teerd, lijkt tamelijk overbodig.
Goede wijn behoeft geen kran en
kransen zijn er (desondanks) in
het begin van de serie veelvuldig
uitgedeeld.
In deel 9 zijn o.a. te horen ver
schillende Lennon-McCartney-
composities zoals We can work it
out, A hard days night en Hey
Jude. Voorts You've lost that lo
vely feeling en People got to be
free.
In deel 11: "Check out time",
"The green grass starts to grow",
"Make it easy on yourself",
"They don't give medals to yes
terday's heroes, "Walk the way
you talk" en zowaar het oudje
van Lennon en McCartney:
"Yesterday".
Wat Dionne Warwick na deze
indrukwekkende albums nog ver
der zal presteren is onduidelijk
en onzeker. De vrees is bewettigd
dat haar hoogtepunt voorbij is.
Temeer omdat zij inmiddels te
kampen heeft gekregen met een
ernstige keelaandoening. Artsen
hebben haar al geadviseerd haar
zangcarrière te beeindigen, iets
waaraan zij tot op dit moment
nog geen gevolg heeft gegeven.
RP.
Den Vaderland Getrouwe-div.
uitvoerenden-Mirasound 10.604.
Het kon niet uitblijven. Na de
speciale boeken, postzegels, vlag
getje, herdenkingstegeltjes en
bordjes, is er ook een langspeel
plaat toegevoegd aan de onvoor
stelbare hoeveelheid matriaal,
die ter gelegenheid van het zilve
ren regeringsjubileum van Konin
gin Juliana werd uitgegeven. Ge
vat in een kleurige hoes met vele
foto's van gebeurtenissen in en
buiten Soestdijk geven op deze
plaat, die een tientje kost, vele
koren acte de presence. Bijvoor
beeld het Urker Mannenkoor
„Hallelujah" o.l.v. Simon Pluister,
het Christelijk Mannenkoor Em-
meloord o.l.v. Frits Bode en het
Hervormd Kerkkoor uit Kampen
o.l.v. W. H. Zwart. De koorzang
wordt gecompleteerd met marsen
van het Nationaal Harmonie-or
kest o.l.v. Anne Posthumus en niet
te vergeten ons volkslied Wilhel
mus van Nassaue. Onnodig te
zeggen dat op de hoes de kleur
oranje overheerst.
B.V.L.
Johann Sebastian Bach: Fran
se suites, gespeeld door Huguette
Dreyfus op Archiv (Stereo
2533138), f 24,90.
Een prachtige nieuwe opname
van Bach's Franse suites no 1 tot
en met 4, moet iedere liefhebber
van het clavecimbel naar de pla
tenwinkel doen spoeden. Zelden
heb ik een plaat met clavecimbel
beluisterd, waarbij de uitvoerend
kunstenaar en een weergaloos
instrument elkaar zo gelukkig
vonden binnen een aan het vol
maakte grenzende opname-tech
niek.
Alles nog eens inventariserend,
gaat mijn grootste bewondering
nog uit naar het instrument, een
Frans clavecimbel, gebouwd in
1754, dus zo'n veertig Jaar nadat
Bach zijn suites componeerde.
De klank is gerijpt als oude wijn.
maar tegelijkertijd broos als por-
celein. En het is tevens een plaat
die alle recht doet aan muziek
historische authenticiteit, zon
der dat 't eenvoudig luisterf eest in
de weg wordt gelopen door louter
purisme. Op 'n eigentijds clave
cimbel is Bach evengoed voor
treffelijk uitvoerbaar, vanzelf
sprekend, maar er blijft iets kun
stig zitten in 't namaken van
een instrument dat in wezen in
menig opzicht onvolmaakt en be
perkt was (en bleef).
De Franse claveclnlste Huguet
te Dreyfus speelt de vier Suites
met aanstekelijke vrolijkheid en
laat geen twijfel bestaan over
het divertissements-karakter van
deze muziek: de wereldse Bach
voluit (alsof er in de van een ac
tief godsbegrip doordrenkte Jo-
han Sebastian een tégenstelling
tussen geestelijke en wereldse
muziek zou hebben bestaan!)
Huguette Dreyfus heeft daarbij
de verleiding weten te weerstaan
om de muziek met te veel Coupe-
rinachtige versieringen vol te
hangen.
Een woordt tot slot over de op
nametechniek. Heel vaak moet
de nadrukkelijke "rumle" van
ingetrapte pedalen en aangetok-
kelde snaren het clavecimbel zijn
pakje aangeven. Hiervan is op
deze Archiv-plaat niets te mer
ken, zonder dat men de indruk
krijgt dat er met een batterij f li
tertjes is gewerkt. Dat is een
compliment voor de techniek en
- ik kom daar niet over uitge
praat - voor een weergaloos in
strument.
H.M.
Chris Barber's Jazz Band,
„Barber's Best" (featuring Otillie
Patterson, Beryl Bryden, Lonnie
Donegan, Monty Sunshine and
Pat Halcox), Decca DS 3197/1
2, prijs f 22,-.
Decca is niet achtergehleven.
Ook deze platenmaatschappij
heeft zijn aandeel geleverd in de
vloedgolf herpersingen van dixie-
landmuziek. Dat gebeurt dan met
de Engelse Chris Barber, lange
tijd in Nederland de nummer
twee op het gebied van de jazz
muziek, althans wat betreft de
voorkeur van middelbare scholie
ren. De onbetwistbare nummer
één was natuurlijk altijd onze
bloedeigen Dutch Swing College.
In die vervlogen Jaren heeft
Barber grote invloed uitgeoefend
op de verdere dixieland-orkesten.
Hij maakte gebruik van een zan
geres met een heel eigen geluid,
Otillie Patterson, hij schakelde 'n
heuse skiffle-group in, die van
Lonnie Donegan en dan was er
natuurlijk ook nog Beryl Bryden
met het wasbord. Stuk voor stuk
voorbeelden voor anderen hoe Je
dit soort muzikale toestanden
moest aanpakken.
Dat is nu allemaal niet meer zo
aan de orde. Barber treedt nog
steeds op, maar hij heeft zichzelf
zo langzamerhand wel overleefd,
er zijn andere orkesten die een
veel eigener sound hebben ge
creëerd. Uit historisch oogpunt is
deze dubbel-elpee derhalve wel
degelijk van belang, de muzikale
waarde ervan moet zeker niet
worden overschat.
P.T.
Robert Mason, 'Stardrii
Elektra 42.140.
Het verhaal gaat, dat Rob m
son zo ongeveer alle synliet
oftewel elektronische insifr
ten om muziektonen
brengen heeft geprobeeri|n
enkele kon er aan zijn
voldoen, dus besloot hij er
te bouwen. Na twee Jaafed
knutselwerk was dat ding
en kon hij i.p.v. één of t'
hele akkoorden tegelijk a|er
Om te proberen hoe dat
te werk gaat formeerde
groep Stardrive met bassis
Austria, saxofonist Micha ei
cker, percussionist Bruce ef
slagwerker Stephen Gadd eci
rist Harvey Sarch. Deze ff el
ren nam voor Elektra ee g
op.
In Amerika schijnt men
enthouisast over te zijn.
'De wedergeboorte van dl
rock' en dergelijke waren
volg van de optredens,
heeft een goede leermeeJ
had: Paul Bley, één van d
sen die op een synthesize f*
en er niet alleen maar
van maakt. Maar voor nuR^
dat er allemaal toch niet
is een fraai gedisciplinet
heel, dat moet gezegd. M
dan ook nog te beweren
baanbrekend, vernieuwen
zou zijn voor of de Jazz ol
nee, dat gaat me te ver.
Bert.van Dommelen
Han Mulder
Jan van der Nat
Ruud Paauw
Bram van Leeuwen
(layout)
Pieter Taf fijn
(eindredacteur)
Charlie Parker, volume I en II
(XTRA 1095 en 1118). De stereo
is er later ingefabriekt. Prijs per
plaat f14 90.
De herontdekking van Charlie
Parker heeft tot e enstroom nieu
we persingen van oude platen ge
leid, waarvan het einde nog lang
niet in zicht lijkt. Een genera
tie mensen die nu halverwege de
dertig zijn, waren tijdens de ja
ren vijftig "in Parker", zoals an
dere mensen „in Lou" waren, de
nu vergeten palingboer, die het
licht zei te zijn dat menigeen ver
lichtte. Parker is een levensstijl,
de sfeer van dansen op flatjes
(schoenen dan wel te verstaan),
goedkope Franse wijn op feestjes
(je had Bauvin voor fl.25, de
mensen die ervan gingen braken,
verdrongen elkander voor de deur
van het privaat) en The Bird,
Charlie Parker, nu alweer bijna
twee decennia dood, de James
Dean van de jazz, aan wiens
wegvallen sommigen nooit hele
maal hebben kunnen wennen.
Twee herpersingen brengen op
namen van Parker van het einde
der veertiger jaren, de onopge
smukte hoogtij van de bebop van
de rauwdans clubs in zwart New
York, zonder dat de gepavoiseer-
de modieuze kelders aan de an
dere zijde van het land nog de
"west coast-jazz" hadden uitge
vonden.
Op deze opnamen Jamsessies
met klassiekers van de bebop zo
als "Hot House". "Scrapple from
the Apple", "Salted Peanuts". De
bebop was schor en stotend
ademhalen, discipline, maar die
tegelijkertijd vrijheid liet aan de
echte meesters. Op deze platen
zijn er een paar aan het woord:
naast Parker zelf Miles Davis
(nog niet met het gestopte, vaak
zeurderige geluid)Kinny Dor-
ham, pianist Al Haig.
Het zijn live-opnamen, een
aantal ervan gemaakt in een roe-
zemoerig kipperestaurant, en
dat maakt de platen extra aan
trekkelijk als historisch docu
ment. Het is natuurlijk geen ma
teriaal om de nieuwe stereo-in
stallatie mee uit te testen. Daar
voor is bebop trouwens nooit
ontstaan. Bebop, dat was je, of
dat was je niet. Tot in de jaren
zestig heb ik nog die schoenen
met zo'n dikke doorlopende crèpe-
zool gedragen. Als ik ze nog had
zou ik ze aangorden en met de
rechter teenpartij het ritme tik
ken, net als in die primitieve da
gen van weleer, toen de arm van
'n goedkope platenspeler nog het
meest leek op een electrische tan
denborstel van nu.
H.M.
Isaciy Hayes
live at the
Sahara Tahoe
„Innervisions" Stevie Won
der Tamla Motown 5C 056
94696 Bovema f 19.50.
Stevie Wonder ooit „Little
Stevie" die lekkere, maar niet
geweldig bijzondere muziek
maakte in de Mptown-traditie
(„Uptight", „Nothing 's too good
for my lady", „I was made to love
her" etc.) ontwikkelt zich de
laatste jaren tot 'n popmuzikant
met een zeer eigen stijl. Het spe
cifieke Motown-geluid is bijna
helemaal verdwenen. In plaats
daarvan is een veel subtielere stijl
gekomen, veel gevarieerder ook.
Op zijn nieuwste LP „Innervi
sions" valt welgeteld één keer
„echte" Motown te horen, in „Li
ving for the city". Zelfs daar
echter geen muur van zangeres
sen meer, geen enorm blaasor-
kest.
In de andere nummers heeft
Stevie Wonder zich helemaal los
gemaakt van de traditie. In
plaats van recht-toe-recht-aan-
melodietjes brengt hij muziek die
vrij hoge eisen stelt aan het vo
cale kunnen, veel ingewikkelder
van opbouw is dan vroeger.
Wonder blijkt aan de eisen die
deze muziek stelt ruimschoots te
kunnen voldoen. Schijnbaar
moeiteloos rijgt hij de
fraaie klankcombinaties t"
kaar, overal swingend, ma c
den vervallend tot simpel
werk. Eén van de beste
den op „Innervisions" is j
lady", een ragfijn werkji11
zonder mooi zijn naar ml
ook „Visions" met een
pianobegeleiding, uiteraard 1
Scevie zelf en ..All in a
fair".
Stevie heeft van
een werkstuk gemaakt ^1
maar weinig andere
pas gekomen zijn. Niet
schreef hij alle nummers
de LP voorkomen en stc^a
borg voor de knappe
menten. daarnaast verzori v
ook het grootste deel van t
geleiding zelf. Op „Too
sions", „Don't you worry e
thing" en „He's misstra to g
all" komen helemaal
re musici voor, op
nummers vervult
de begeleiding de hoofdrcfc
daardoor is
plaat geworden die het
draagt van de begaafde
Wonder, en niet langer d e
de „stal" Motown. Een
re plaat, derhalve.
