Platenserie van jazz-giganten
BUCK
ZINGT
OWENS
EIGEN
COMPOSITIES
The Art of Tatum:
muziek uit '40-'44
Orkestenparade: Percy Faith -
Frank Chacksfield - James Last
Bob Seger mengt
rock, blues en soul
in „Back in '72"
EARDROPS: JOHNNY NASH
Studio-muzikanten
Beaver en Krause
stellen hevig teleur
PERDAG 16 AUGUSTUS 1973
EXTRA
PAGINA 17
The Art of..John Coltrane,
Atlantic 60.052; Roland Kirk, At
lantic 60.042; Charles Mingus,
Atlantic 60.039; Freddie Hubbard
Atlantic 60.053; The Modern Jazz
Quartet, Atlantic 60.041. Dubbel -
elpee's, prijs per album f 25.-.
Onder het motto "The Atlantic
Years" verspreidt Negram een
interessante serie platen
in Nederland. Daarop worden
overzichten gegeven van een
aantal jazz-giganten, uit verschil
lende perioden van hun leven en
verschillende bezettingen.
Technisch zeer fraai, in fraaie
hoezen met de gegevens erop die
erop horen.
Saxofonist Coltrane is te horen in
twaalftal nummers, opgeno-
in de jaren '59 tot en met
*62. Met rondom hem mensen als
pianist Tommy Flanagan, altist
Eric Dolphy, drummer Elvin Jo-
5 en bassist Percy Heath, om
maar eens enkele te noemen.
Rahsaan Roland Kirk, ook al 'n
saxofonist, leeft in een heel wat
mystieker wereld dan Coltrane.
Dat is ook duidelijk merkbaar,
op zijn album in deze serie. Met
opnamen uit de studio, van zaal
optredens en van een festival.
Kirk is nogal eens verweten,
theatraal te zijn. Hij speelt het
klaar op drie saxen tegelijk te
spelen, hij haalt alles erbij wat
geluid maakt. M^aar het levert
altijd muziek op die de moeite
van het beluisteren waard is. At
lantic bracht opnamen bij elkaar
uit het tijdvak '66-'72, met be
zettingen variërend van Kirk al
leen tot big band.
Bassist Charles Mingus staat
op een eenzame hoogte. Zij
die met hem spelen, zijn genoeg
zaam bekend dacht ik. Hij kan
zulke verrassende wendingen ge
ven aan zijn muziek, hij is zo
geconcentreerd en zo muzikaal,
dat hij altijd moeite heeft met de
spelers die naast hem op het to
neel staan. Het kan namelijk bij
na niet anders dan dat die van
minder garnituur zijn dan hij
zelf en dat geeft spanningen. Af
gezien van die kant is Mingus be
begenadigd artiest. Ook op de
ze Atlantic-produktie is dat dui
delijk te horen. Het album werd
bijna geheel gevuld met compo
sities van Mingus in een viertal
bezettingen uit de jaren 1956, 1957
1959 en 1961.
Trompetist Freddie Hubbard
beheerst zijn trompet als vrijwel
geen ander. Hij speelde bebop, hij
speelde soul en hij speelde ook
nog avant-garde. Dat is allemaal
te horen op dit album, de opna
men dateren uit de jaren 1966 tot
en met 1970. In de diverse num
mers is duidelijk te beluisteren,
dat deze man op tal van mensen
muzikale invloed heeft gehad.
Daarnaast merk je de ontwikke
ling die hij zelf heeft doorge
maakt, hoe hij de geijkte har
monie verliet en andere wegen
van de muziek opging.
Tenslotte dan de Modern Jazz
Quartet. Zeker niet één van mijn
favoriete groepen, daarvoor heb
ik ze altijd te steriel gevonden,
een soort verglaasde kamermu
ziek. Op dit album staan echter
toch erg leuke dingen. Naast de
bekende nummers die door het
gezelschap John Lewis/Milt Jack-
son/Percy Heath/Connie Kay
worden gebracht zijn ze te horen
met een symfonie-orkest, met 'n
grote band, met saxofonist Sonny
Rollins en met een strijkkwar
tet. Dat kan me wel bekoren, al
is het niet voor lang.
Al met al is het een fijne serie.
Als ik toch nog wat kritiek heb,
dan is het op het feit dat een aan
tal nummers, oorspronkelijk uit
gebracht in mono, op deze platen
ver-stereo'd is. Hoewel het niet
zo erg is als ik het wel eens heb
gehoord, is het toch geen onver
deeld succes geworden.
P.T.
Tatum heeft eigenlijk maar kort
geleefd hij werd 46 jaar), maar
zijn muziek bezorgde hem wel 'n
legendarische positie in de Jazz-
wereld. Tatum was één van de
eerste spelers, die op de piano
met de rechterhand het principe
losliet van de ragtime-maniereu.
die de piano ging bespelen als 'n
trompetspeler zijn instrument,
doet. Dat levert magnifieke mu
ziek op, van een meer dan geta
lenteerd artiest. Het initiatief van
Coral is daarom bijzonder te
waarderen. Op deze elpee een
echte in mono, zonder al die nep-
stereo-trucjes elf nummers uit
1940 en één uit 1944. Die jaren
vormen de "midden-periode" van
Tatum, de jaren waarin hij de
beste produktie had. Na de Twee
de Wereldoorlog werd het muzi
kaal gezien een stuk minder, het
leek toen allemaal wat mecha
nisch te gaan worden. Dat is
hier zek°r het geval nog niet
Op vrijwel alle nummers is hij
als solo-speler te beluisteren, z<
der enige verdere begeleiding. En
dan is hij op zijn best. Zijn spcj
is namelijk zo afwisselend, zo vol
verrassingen, dat elke begelei
ders dan ook altijd weer moesten
falen. Daardoor verwaterde zijn
spel in allerlei groepen, zelfs ook
met zijn eigen trio. Het is nu
rassend om te horen wat Tatum
met dingen doet als Elegie van
Massenet en Humoresque van
Dvorak. Buitengewoon virtuoo.,
soms tegen het vermoeide aan
Maar ook in de andere nummer.-
die meer tot het geëigende reper
toire behoren (als Indiana en
Tiger Rag is Tatum de grote
meester
P.T.
eethovens
:kenclste
Dolsonate
hua Epstein, viool, Jean-
le Vanden Eynden, piano:
(Kreutzersonate) Bar-
(sonate voor vioolsolo)
Debut, stereo, 2555 009.
der de naam "Debut" brengt
platen op de markt van
lende, in elk geval niet
bekende kunstenaars. De
bijzonder laag, maar de
[stechniek staat op het tra-
eel hoge peil van deze ge-
mmeerde maatschappij.
Israëlische violist Joshua Ep
speelt samen met de Bel-
pianist Jean-Claude Van
Eynden de Kreutzersonate
leethoven. Het is een tech-
er knappe prestatie van
usici, hier en daar wat
vooral in het Andante,
de klank wat dor, maar
feheel is een goed voorbeeld
xact samenspel. Een aan te
opname van Beethovens
ïdste vioolsonate,
orts speelt Epstein op deze
de solosonate van Béla
uit 1943, waarin de com-
werkelijk tot de periferie
an de mogelijkheden van
trument. Epstein kan hem
op het oog zonder noemens-
iige problemen volgen. Voor
tweede deel (Fuga) is weer-
i gespeeld. Trouwens,
ile sonate speelt Epstein veel
Beethoven. De viool
ui veel groter scala
temmingen, bevrijd als het-
n te disciplinair erva-
eurslijf
H.M.
r
f
9
Ebb tide Frank Chacksfield
and his orchestra Decca 6454
019 f 10. My love Percy
Faith and his orchestra CBS
s 65629 f 21.- Beachparty 4 Ja
mes Last Company Polydor
2371 387 f 21.
In de orchestrale sector zijn de
afgelopen weken bijzonder veel
nieuwe langspelers uitgekomen.
We pikten er drie voor u uit,
waarover hieronder me er. De
Duitse orkestleider James Last
heeft met zijn nieuwe Beach-par-
ty-lp het kwartet volgemaakt. Zün
arrangementen van hits en het
betere evergreenwerk hebben als
duidelijke herkenning, de beat
die er is ingebracht. Bovendien,
heeft hij de beschikking over 'n
zanggroep, die vrijwel met elk
repertoire weg weet. Ditmaal
brengt James Last "Jenny"
"Killing me softly", "The night,
the lights went out in Georgia"
als hits terwijl als "oudje" Ave
Maria No Morro weer eens van
stal is gehaald.
Good-old Percy Faith (zie foto
boven) blijft ook elpees aan de
lopende band maken. Na "Clair"
en de dubbelaar "The greatest
hits", nu weer een nieuwe met
als titel "My love". Evenals Ja
mes Last zette ook Percy Faith
"Killing me softly" op de plaat
evenals "The night the lights
went out in Georgia". Toch is er
een duidelijk verschil van bena
dering. Is het bij James Last de
beat, bij Percy Faith, komt de
romantiek het best aan bod met
veel vioolwerk en ragfijne varia
ties. Naast het recente werk,
brengt ook Percy Faith een aan
tal eigen bewerkingen van wat
ouder werk zoals Pillow talk (Do-
ris Day!!!), My love, Viva Vi
valdi en The twelfth of never.
Tenslotte is er in de goedkope
evergreen-serie van Decca waar
over we onlangs al iets schreven
een elpee verschenen van het be
kende orkest van Frank Chacks
field. Een man die al heel wat
jaartjes zijn partij meeblaast in
de wereld van de orchestrale mu
ziek. De elpee bevat een twaalf
tal composities die vooral bij
de ouderen herinneringen zullen
oproepen, zoals Ebb tide. De af
gelopen jaren vele malen opge
poetst door andere artiesten maar
nooit meer gebracht, zoals het
eigenlijk hoorde: compleet met
zeemeeuwen en golven op de ach
tergrond. Verder treft u aan:
Among my souvenirs, een liedje
dat eens door Conny Francis naar
de top werd gezongen, Red sails
in the sunset, jaren geleden een
succes voor Fats Domino, het the
ma uit de onvergetelijke Chaplin
film Limelight en de evergreen-
ste van alle evergreens "Autumn
leaves". Nostalgische discofielen
kunnen er nauwelijks omheen.
B.V.L.
"Back
Palladiu
ner Bros.
Tot mijn schande moet ik beken
nen dat ik nog nooit iets van de
heer Bob Seger had gehoord,
voordat de plaat "Back in '72"
m de brievenbus van ons dagblad
gleed. Gelukkig had de platen
maatschappij wel verwacht, dat
Seger niet bij iedereen even be
kend zou zijn, en had men een
korte biografie bij de LP ge
stopt. Derhalve weet ik nu, dat
Seger in Detroit woont, en dat
hij "The Fogerty of the mid
west" wordt genoemd, naar de
grote man achter Creedence
Clearwater Revival. In Detroit,
schijnt hij erg veel succes te heb
ben hij kwam er meerma
len in de top-10 maar daarbui
ten lukt het allemaal niet zo best.
Dat is wel te begrijpen. Seger
is een heel behoorlijke zanger en
gitarist, maar hij is zeker niet
van topklasse. Het enige nummer
op zijn laatste LP "Back in "72"
dat het enthousiasme, dat cie
Amerikaanse pers ervoor schijnt
te hebben opgebracht min of
meer rechtvaardigt is 'Neon sky'
een eigen compositie, rauw, maar
toch melodieus gezongen. Verder
mengt Seger rock, blues en soul
tot een gerecht dat zo weggelo
pen is uit de snackbar: Lo>t te
pruimen, maar bepaald niet het
zelfde als wat je in een drie ster
ren restaurant krijgt voorgescho
teld. Niet slecht, maar zeker geen
pop van superieure kwaliteit.
BVD
Teardrops in the rain John
ny Nash Cadet CA 50034
Negram.
De naam Johnny Cash klinkt be
kend, maar hoe ik mijn muzika
le geheugen ook in werking stel
de, ik kon me niet meer herinne
ren dan dat hij Jaren geleden nog
eens door Jos Brink geïntrodu
ceerd werd op de Nederlandse
televisie. Zijn zang kwam op mij
af als een goede mixture van
Brook Benton, Tom Jones en
Jose Feliciano. Een prettig stem
geluid gevat in goede arrange
menten, alleen klinken hier en
daar de hoge tonen wat erg iel.
Vermoedelijk een gevolg van de
opname. Johnny Nash zingt op
deze elpee onder meer Gonna get
myself together een Barry-Green
wich compositie, Let it be me 'n
nummer waarmee de Everly
Brothers triomfen vierden. Who
I am van Tony Osborne en Rai
ning in my heart. Goede muziek
in een bonte afwisseling, die ze
ker voor elck wat wils zal bie
den.
B.V.L.
"Gandharva" Beaver and
Krause Warner Bros. K. 46130
Zowel Paul Beaver als Bernard
Krause zijn jarenlang door het
leven gegaan als zeer succesvol
le studio-muzikanten. Hun dien
sten werden graag gebruikt door
mensen als The Rolling Stones,
The Byrds, The Beach Boys Leon
Russel, George Harrison, Andy
Williams en Simon and Garfun-
kel voortreffelijke vaklieden der
halve. Allebei gespecialiseerd op
de Moog-synthesizer, een electro-
nische speeldoos met onbeperkte
mogelijkheden. Je zou dus ver
wachten dat een LP van Beaver
en Krause samen, gesteund door
mensen als Mike Bloomfield,
Gerry Mulligan en Vanetta Field,
om maar eens een paar namen
te noemen, op zijn minst boeiend
zou zijn.
Niets blijkt minder waar.
"Gandharva" is een LP die je
verplicht beluistert, om hem
daarna ergens ver weg in de kast
te stoppen, bezield door het vas
te voornemen om hem er voor
lopig niet meer uit te halen.
Het meest interessante werk
staat op de tweede kant, waar
niet Beaver en Krause, maar sa
xofonist Gerry Mulligan de hoofd
rol speelt. Het door hem geschre
ven "By your grace" is, samen
met "Good places", waarin hij
zeer fraai solieert, het enige op
deze schijf dat de luisteraar aan
spreekt.
Dat betekent niet, dat elk ander
i het begin 'ot het
eind volstrekt waardeloos is. In
tegendeel: in sommige passages
toont met name Paul Wea-er
zich een zeer knap pianist en
vooral organist. Af en toe weet hij
aan het pijporgel van de Grace
Cathedral, een kerkgebouw in
San Francisco, fraaie klanken te
ontrukken. Dat is echter niet vol
doende om de LP "Gandharva" te
redden. Bernard Krause heeft
dat blijkbaar vrij duidelijk aange
voeld. Op de hoes van deze plaat
voert hij tenminste een excuus
aan: het kerkgebouw had een
vreselijke echo, en dat beperkte
de muzikale mogelijkheden nogal.
Ik betwijfel echter, of Beaver
en Krause in een wel volkomen
ideale omgeving werk van veel
hoger niveau zouden hebben ge
leverd. BVD
Aan deze muziekpagina
werkten mee:
Bert van Dommelen
Hari Mulder
Jan van der Nat
Pieter Taf fijn
Bram van Leeuwen (eindred. en layout)
Country gazette
Muziekbladen zijn de laatste ja
ren als paddestoelen uit de grond
geschoten. Vorige maand zag het
eerste nummer van weer een
nieuw blad het levenslicht. De
naam is Country Gazette en dat
impliceert dat er maar een soort
muziek aan de orde komt: Coun
try and Western. De redaktie is
in handen van Jaap Loef, Cor
Sanne en Hans van Dam en het
resultaat mag er zijn. Een uit
stekend werkje verlucht met foto's
en met veel infoi-matie, die voor
de echte liefhebber van CenW-
Country- pop- en bluegrassmuziek
onmisbaar is. Goede interviews
(in het eerste nummer met o.a.
Ralph Stanley), platennieuws con
"°rt- en radioagenda. Kortom een
blad, dat de fan van fiddle en
banjo, voor dat simpele bedrag
van vijftien gulden per Jaar, niet
mag missen.
J.v.d.N.
Ain't it amazing,, gracie
Buck Owens and the Buckaroos
Capitol SMAS 11180
EMI/Bovema.
Het is de laatste tijd wat stil ge
weest rond de figuur van Buck
Owens en zijn begeleidingsgroep.
Na zijn successen in het begin
van de Jaren zestig in ons land,
bijvoorbeeld I've got a tiger by
the tail, zijn vertolking van Oran
ge Blossom-Special en Open up
your heart, is zijn populariteit
wat teruggelopen. Ten onrechte
want Buck Owens en zijn Bucka
roos brachten steeds een stukje,
goed getimede country en western
muziek. Misschien iets te gepo
lijst, te veel bijgeschaafd, maar
in elk geval prettig om naar te
luisteren. Dezer dagen kwam er
een nieuwe elpee van hem op de
markt met tien nieuwe songs.
Buck, nu al 43 jaar, blijkt nog
steeds de oude te zijn gebleven.
De typische Owens-sound is ge
bleven. Hij staat trouwens niet
alleen als zanger zijn mannetje.
In acht van de tien composites
heeft hij de hand gehad. Num
mers die er uitspringen zijn Long
hot summer. The good old dayf
are here again en een compositie
van Homer Joy getiteld "Streets
of Bakerfield". A1 met al een
langspeler die de "easy-listener'
veel plezier kan verschaffen. En
daarvoor hoef Je beslist geen far
van de country-muziek te zijn.
BvL
