VAN MORRISON MIJDT
GEBAANDE POPPADEN
Spike Jones was
een vindingrijke
muzikale clown
Allman Brothers herdenken Oakley met lp
e veel van goede Jimi Hendrix
Bill Withers zingt
in Carnegie Hall
Muziek uit
bekende
tv-series
NIEUWE ARETHA
)ERDAG 9 AUGUSTUS 1973
EXTRA
PAGINA 11
Brothers and sisters" The All-
ian Brothers Capricorn Re-
ords CAP 47 505 (CP O 111)
egram.
Voor de tweede maal in de bries
historie hebben The Allman
ethers een LP kunnen uitbren-
onder 't motto: „dedicated to
brother". Hun vijfde album staat
het teken van het overlijden
m bassist Berry Onkley, sinds 't
jrste uur (1969) deel uitmakend
m de groep van Duane en Gtreg
liman. Evenals het nog altijd be-
onderde gitaargenie Duane in
71 stierf Oakley op de motor
its, toen hij tegen 'n autobus op-
rtste. Zijn plaats in de groep is
middels ingenomen door Lamar
Williams. Op twee nummers
van „Brothers and sisters" han
teert Berry Oakley echter nog de
bas. Het zijn meteen ook de mooi
ste nummers van deze ook verder
zeer fraaie langspeler geworden:
„Wasted words", een compositie
van Greg Allman, en vooral
„Ramblin' Man", dat werd ge
schreven door Dicky Betts, die de
plaats van Duane Allman als gi
taar virtuoos heeft overgenomen.
Hij doet Duane dan wel iniet he
lemaal vergeten dat zou wei
wat erg veel gevraagd zijn maar
hij levert af en toe toch solootjes
af. waar je met recht U tegen
kunt zeggen. Bovendien blijkt een
zeer behoorlijk zanger, een hoeda
nigheid die het best tot zijn recht
komt als Greg Allman hem een
vocaal handje helpt. Het al ge
noemde „Ramblin' Man" is in een
drachtige samenwerking tussen
deze beide heren tot 'n ware parel
gemaakt.
Betts heeft zoals van een recht
geaard Allman brother verwacht
mag worden een uitgesproken
voorkeur voor bluesachtige werk
jes. Hij geeft daarvan blijk in
„Pony boy", „Southbound" en in
het door Greg Allman gecompo
neerde „Come and go blues". Voor
al in dit laatste nummer valt ook
de grote eenheid binnen de groep
op. Waar andere groepen al gauw
tot al te solistisch werk zouden
vervallen met als onvermijdelijk
gevolg 'n muzikale hutspot waar
in de peentjes nauwelijks van de
uitjes te onderscheiden zijn, wor
den de zaken bij de Allman Bro
thers keurig in de hand gehou
den. Ook bij ingewikkelde struc
turen blijft de machine goed ge
olied, zodat de muziek de deur uit
swingt.
Al met al een knappe plaat. Het
is dan ook te hopen, dat de huidi
ge groepsleden voor verkeersonge
lukken gespaard blijven, en dat
ze in elk geval niet meer op de
motor klauteren. Want dat voer
tuig schijnt vastbesloten te zijn
om deze gave groep voortdurend
op trieste wijze uit te dunnen BVD
Eclmundo Ros:
gevarieerd
en glaszuiver
«JRhythms of the South" het
orkest van Edmundo Ros een
plaat uit de Evergeen serie Dec-
ca 6454021 Prijs: f 10.
Werk van Edmundo Ros «wie van
ons. vrienden, herinnert zich niet
het. onverslijtbare Londen is the
place for me en All the boys love
Mary-Ann?) kun je bijna bH^
delings kopen. De man heeft een
gevarieerde en zeer beheerste mu
zikale smaak en zijn orkest musi
ceert al decennia lang glas-
zuiver. Een muzikant die het aan
horen waard is. Dat geldt ook voor
zijn nieuwste LP. „Rhythms of the
South". Al moet ik daar direct
fintig hits
één plaat
rigrinals hits, 20 Original ar-
!MI 5C052.24 920 f 15,-.
ijd tot tijd verzamelen de
maatschappijen een aantal
zen, schaven die bij en
a een verzamel-elpee op de
Ook Bovema heeft dat ge
net een aantal vaai de z.g.
r'uiesten". Dat leverde best
euke plaat op, met min of
afwisselende muziek. We
even op wat er op staat:
liohard, Power to all our
i; Stevie Wonder. You are
sunshine of my life; Focus,
Poous: The Beach Boys,
in the morning; Monica en
Benton, Everybody is tel-
i; Jackson 5, Goin' back to
i-, Steely Dan, Do it again;
Dizzy Mail's Band, The
Deep Purple, Woman from
The Four Tops, Ain't no
Michael Jackson, Ben;
its, There has been a time;
me Smith, Oh Babe, what
r; Frocol Harum,
stador; Alex Harvey, To
my live beautiful; Helen
I don't know how to love
tobert Long, Let us try;
lekker Boogie Set, Yellow
Texas; The Hollies, Long
wnan; The Electric Light
tra, Roll over Beethoven.
deze muziekpagina
mee:
Dommelen
der Nat
Paauw
Taffijn
van Leeuwen
rout en eindredactie)
ound tracks from the film
Hendrix" Jumi Hen-
- Reprise REP 64 017 (2 RS
Warner Bros.
de hoofden van zakenlieden
Ich op het popwezen gespe-
eerd hebben schijnt nog al-
ie kassabei luidkeels te gaan
wanneer de naam Jimi
valt. Het op tragische
om het leven gekomen pop-
spreekt nog altijd tot de ver
ing. Helaas echter heeft
rix niet, zoals andere te
gestorven pop-grootheden
luddy Holly, Jim Reeves en
ie Allman gezorgd voor een
stapel niet gebruikte bandjes
dus weinig anders op dan
„Hard nose the highway" Van
Morrison Warner Bros WB
46 242 (BS 2712).
Hij doet alles wat voor een
echte popmuzikant eigenlijk ver
boden is. Hij bedient zich van
viooltjes die je op zich al de
deur uiit zouden horen te Jagen.
Hij deinst er niet voor terug om
'n koortje kwelende dames aan te
rukken als hij dat nou eenmaal
nodig vindt. Hij vult zijn nummers
vaak op met het „jazzy" blaas-
werk dat bij anderen (Chicago,
Blood. Sweat and Tears) door
iedereen zo langzamerhand wel
als „niet te pruimen" wordt ge
kwalificeerd. Hij presteert kortom
alles om zijn LP „Hard nose the
highway" alles mee te geven om
hem te laten floppen zoals er nog
zelden 'n plaat geflopt is. En toch
zal deze LP niet floppen, mag de
ze LP niet in de anonimiteit ver
dwijnen.
Wat Morrison zelf op deze LP
presteert is namelijk magnifiek.
Nu zal dat zeker de al iets oude
re popliefhebbers onder ons nau
welijks verbazen. Voor hen zal het
genoeg zijn te weten, dat Van op
„Hard nose the highway" nog
even rauw zingt als heel lang ge
leden toen hij de Ierse groep
„Them" op verbluffende wijze op
stuwde in de vaart der volkeren,
maar dat zijn zang daarbij nog
veel aan intensiteit gewonnen
heeft.
„Hard nose the highway" is ei
genlijk de eerste mij bekende
Morrison-LP waarvan dat gezegd
kan worden. De platen die Van
na zijn „Them"-periode heeft ge
maakt, en met name „Moondog"
(de meest bekende) waren welis
waar beeldschoon, maar over het
algemeen iets te opgepoetst, iets te
romantisch, niet helemaal passend
bij zijn stemgeluid.
Inmiddels hebben er zich ech
ter de nodige stormen voorgedaan
in Vans privé-leven toen hij
kort geleden dn ons land was zat
hij midden dn een scheidingspro
cedure en was hij bijgevolg nau
welijks te genieten, somber en
agressief en dat heeft in elk ge
val op zijn muziek een zeer gun
stige uitwerking gehad. Van is op
„Hard nose the highway" duide
lijk zeer betrokken bij wat hij
zingt. Als hij het wat sentimentale
„Warm love" zingt, gelooft hij er
zelf in, en als hij dn „The great de
ception" cynish zingt over de hip
pies, de filmsterren, de popsterren,
de „plastic revolutionairen", dan is
het duidelijk dat hij zijn eigen
teleurstelling op anderen afrea-
geert.
Daarom is elke noot dn „Hard
nose the highway" de moeite van
het beluisteren waard, daarom
worden de koortjes, de viooltjes en
de blazers noodt echt irritant. De
stemming die Van ermee oproept
is zo diep indrukwekkend dat al
le kritiek vals klinkt. De bewogen
heid van Van is zo eerlijk dat Je
er niet van terug hebt.
BVD.
Bill Withers, „Live At Carnegie
Hall", A en M Records 86 792
XDT (dubbel elpee), prijs f 29,-.
De in Nederland vrijwel onbe
kende Bill Withers is 27 jaar van
zijn leven een stille jcmgen"
geweest, terwijl hij de daaropvol
gende (hij'is nu 34) is gaan pra
ten, zingen en tekst schrijven. Bill
begon zonder enkele ervaring
in de show-business. Al doet het
verhaal dan de ronde, dat hij
vroeger elke dag in de bioscoop
zat: zijn werkende moeder had
Ki-elpees
■music-elpees Negram
irtiesten.
geleden startte Ne-
aet een viertal elpees in de
Maxi-music waarop niet
dan vijfentwintig num-
laan. In deze serie zijn nu
luwe langspelers versche-
is een plaat bij, die spe-
de Jeugd is: 2 x 25 kin-
Verder een plaat met 50
ers zoals Olleke Bolleke,
leid. Ook in deze serie een
uet 25 party hits o.a. ge-
door Los Payos en Billy
i 25 gouden hits van o.a.
Rodgers, Anita Kerr en
®uen, 25 discotheque hits
Fhe Crusaders, Freddie
Long Tall Ernie and
[akers en tot slot nog eens
tand Roll hits met Chuck
Del Shannon, the Crazy
8 en Roy Orblson.
B.V.L.
steeds dezelfde opnamen in een
ander kadertje opnieuw uit te
brengen. Dat is inmiddels al de
nodige malen gebeurd. De fa
natieke Hendrix-fans zijn ruim
schoot in de gelegenheid gesteld
om al het werk van de grote mees
ter te vergaren, en ook de mensen
die niet met hart en ziel aan
Jimi verknocht zijn, maar die hem
toch wel zien ais één van de be
langrijkste muzikanten van de
laatste jaren, van wie je toch in
elk geval het meest bekende werk
moest hebben, zijn voldoende
in de gelegenheid geweest om het
gewenste materiaal aan te schaf
fen.
Dit alles maakt, dat de dubbel-
LP „Sound track recordings from
the film „Jimi Hendrix" op zijn
zachtst gezegd wat overbodig aan
doet. Alle zo langzamerhand tot
standaardwerkjies gepromoveerde
nummers staan er weer op: Wild
thing, Hey Joe, Purple haze, The
star sprangled banner, Johnny B.
Goode en ga zo maar door. Het
enige nieuwe aan deze plaat: 'n
aantal interviews, voor een deel
geplukt uit de film. Hendrix zeif
komt uitvoerig aan het woord.
Min of meer bekende figuren als
Little Richard, Fayne Pridgon,
Paul Caruso en Pat Hartley ver
tellen het hunne over de persoon
Hendrix. Reuze boeiend, alle
maal, maar helaas voor een groot
deel zeer 6lecht te verstaan. En
bovendien is het de vraag of die
paar korte stukjes interview het
voor de zoveelste keer uitbrengen
van al het oeroude materiaal nu
wel rechtvaardigen.
Anders is het gesteld met de
film, die aanleiding is geweest voor
het uitbrengen van deze dubbel-
LP. De muziek daarvan is de
zelfde die ook op de plaat voor
komt, en dus overbekend. Voor de
genen idiie „Woodstock" en de film
van het Moaitery Popfestival niet
gezien hebben, zullen de bijbeho
rende beelden echter bepaald inte
ressant zijn. Bovendien bevat de
rolprent naast de op de plaat
voorkomende intervieuws ook uit
spraken van groten in 't popwezen
als Eric Clapton, Mick Jagger,
Pete Townsend en Lou Reed,
mensen die Hendrix vanaf het
begin van zijn grote doorbraak
hebben meegemaakt, en die hem
hebben opgenomen in hun toch
zeer selecte kringetje.
Ik heb de indruk dat deze film
zeer de moeite waard zal zijn.
Misschien zelfs zo de moeite
waard, dat ik de bijbehorende dub-
bel-LP als historisch document
gekocht zou hebben na het zien
ervan. Nude rolprent echter nog
niet uit is in Nederland, heeft de
kassabei in de breinen van de
pop-geldmakers in elk geval wat
mij betreft te vroeg alarm ge
slagen. BVD.
Spike Jones and his City Slickers
Spike Jones murders them all
RCA/Victor RCS 3211/1-2 f 25
gulden, (dubbel-elpee).
Komieken in de muziek kennen
we maar weinig. We hebben bij
voorbeeld de Deense pianist Vic
tor Borge en op Nederlandse bo
dem vierde Toby Rix Jarenlang
triomfen met zijn bekende „toete-
riks". De man die daar al Jaren
lang met kop en schouders boven
uit stak en die er zelfs voor zorg
de dat zijn platen als koekjes van
een cent over de toonbank gingen
was Spike Jones. Een man, die
oorspronkelijk begon met een or
kestje, maar pas succes kreeg toen
hij allerlei vreemde instrumenten
en geluiden in zijn stukken ging
verwerken. Tot het vast instru
mentarium van de City Slickers
gingen behoren autoclaxons, alle
soorten bellen, hondegeblaf, kat-
tegejank, potten en pannen en
allerlei vreemde menselijke gelui
den. De band van Spikes Jones
kreeg in Amerika langzamerhand
de bijnaam „oud-ijzer-orkest"
wat niet sloeg op de kwaliteit van
de musici. Want ook al gebruik Je
voor bepaalde muzikale effecten
lege vuilnisbakken, dan moet zo'n
asemmer wel de juiste toonhoog
te hebben. Ga daar maar even
aan staan. Toch is het Spike Jo
nes steeds opnieuw gelukt met
zijn knotsgekke vertolking van be
kende nummers een hoog mu
zikaal peil te handhaven. Zo is een
lied als I went to your wedding,
met daarin de onvergetelijke lach-
scene, alleen maar populair ge
worden dank zij Spike Jones. Ze
ventien van de bekendste parodie-
en zijn nu samengebracht op een
dubbelelpee. U vindt daarop bij
voorbeeld de Liebestraum van
Liszt, die blaue Donau van
Strauss (waaruit het tv-program-
ma Poets de herkenningsmelodie
recruteerde)de ouverture van
Wilhelm Tell van Rossini en Car
men van Bizet. Het zijn stuk
voor stuk werkjes, die uitblinken
door vindingrijkheid, gevoel voor
humor en muzikaal talent. Ze
zouden zonder meer zijn te ge
bruiken voor begeleiding van
teken- en slapstick-films. De City
Slickers en Spike Jones zijn in
middels verdwenen, maar hun re
putatie is met deze dubbelaar
kaarsrecht overeind gebleven.
B.V.L.
geen geld voor een babysit en
stuurde hem daarom maar naar
de film.
Withers kwam in de marine te
recht. werd melkman, deed wat
in computers bij de IBM en kwam
tenslotte tussen de vliegtuigen bij
Lockheed. In Californië ging hij
veel naar clubs en luisterde naar
de „entertainers". Dat zette hem
er toe zelf wat te gaan schrijven.
Menigeen zou dan met die songs
de diverse platenmaatschappijen
zijn langs gegaan. Bill niet: hij
liet zelf een plaat maken. Terwijl
hij wc's bleef installeren in vlieg
tuigen liep hij stad en land af
met die plaat. Met hulp van Boo
ker T. Jones werd die eerste plaat
gelanceerd. Van „Ain't No Shun-
shine" werden direct meer dan
een miljoen exemplaren verkocht
en dat betekende de start van een
grote carrière. Die bracht hem ook
in de New-Yorkse muziektempel,
de Carnegie Hall.
Daar werd dit album gemaakt.
Samen met Ray Jackson (piano),
Bernorce Blackman f guitaar),
Bobbye Hall (allerlei soorten slag
werk) Meivin Dunlap «bas) en Ja
mes Gadson (drums) werd het
concert voor Bill Withers, 'n gran
dioos succes.
Deze zanger, die me af
en toe wat doet denken aan Tri-
ni Lopez, is in staat een zaal be
zig te houden vanaf de eerste mi
nuut en dat komt ook via de plaat
in de huiskamer goed over. Ik heb
genoten van dit album en doe het
nog geregeld. Want dit is zo'n
plaat die Je geregeld pakt en nog
eens en nog eens beluistert. Het
wordt tijd, vind ik, dat Withers
ook eens wat meer ten gehore
wordt gebracht via onze zuilen.
Hij verdient het! P.T
aan toevoegen dat het zeker niet
z'n beste werk is. Hij heeft dit keer
wat zjin repertoire-keus betreft
niet op alle punten een gelukkig
hand gehad. Camenito, Maria,
Cachita, akkoord. The Spanish
gypsy dance, La Machicha en Si-
boney zijn ook wel goed, ofschoon
wat overbekende nummers, maar
Ik rilde van ontzetting toen ik
werkjes als „An der schónen blau-
en Donau" van Jchann Strauss en
het thema van „The bridge on the
river Kwai" (Colonel Bogey) op
z'n Latijns-Amerikaans hoorde
uitvoeren. Vre-se-üjk. Maar Ja,
dat kan natuurlijk ook aan mij
liggen.
R.P.
Billie's Blues
Billie Holiday, „Billie's Blues",
CBS 53248, prijs f 10.-.
Van alle kanten wordt Billie Ho
liday „geplugged", vooruitlopend
op de film van Diana Ross. die
gelijktijdig met haar bezoek in
september in ons land in roulatie
zal worden gebracht. Iedere maat
schappij claimt daarbij dat het
„the original recordings by Bil
lie Holiday" zijn, CBS is nu aan
de beurt om dat te zeggen. Op één
plaat zijn tien nummers bijeen
gebracht uit verschillende perio
den.
Voor liefhebbers van de bluec
is de plotseling verhoogde belang
stelling voor Billie Holiday zeker
niet onaantrekkelijk. Het heeft
immers tot gevolg dat veel oud
werk wordt herperst, terwijl de
originelen vaak moeilijk zijn te
vinden. En als het dan ook nog
voor zo'n zacht prijsje gebeurt,
kan niemand er bezwaar tegen
maken. p.T.
Chick Corea en
Flora Purim
Chick Corca, Flora Purim en
return to Forever, "Light as a
Feather", Polydor 2310 247. prijs
f21.
Chick Corea is een pianist, die
zowel op de "klassieke" piano als
op de Fender Rhodes Diano uit de
voeten kan. Dat bewijst hij op
deze plaat, samen met zijn groep
Return to Forever en de zangeres
Flora Purim, die een heel merk
waardig keelgeluid voortbrengt,
dat uitstekend past bij de muziek
van Corea.
Waar moet Je deze musicus on
derbrengen? Een moeilijke vraag.
Het is jazz. of in ieder geval zeer
Jazzy. Maar er zijn ook invloeden
van Sergio Mendes, van loutere
pop-muziek. Terwijl er af en toe
weer wat Miles Davis-achtige ak
koorden tussen door klinken.
P.T.
Michael Jacksons sopraanstem
Music and Me Michael Jack
son Tamla Motown 5C 056
94445 f 19,90.
Het is geen prettig vooruitzicht,
maar binnen niet al te lange tijd
kunnen we het laatste solowerk
van Miohael Jackson verwachten.
Althans in de huidige vorm.
Want als Michael de baard in
de keel krijgt en dat kan elk
ogenblik gebeuren is het uit
met het fraaie sopraanstemme-
bje. Op zijn derde solo-album,
komt het bijna vrouwelijke stem
metje nog bijzonder goed uit.
Na de kraker "Ben" zal ook
"Music and Me" ongetwijfeld
hoog op de hitlijsten komen.
Trouwens van deze elpee zouden
best een aantal singles "getrok
ken" kunnen worden, die goede
kansen zouden maken op topno-
teringen. Luister wat dat betreft
maar eens naar de titelsong
"Music and Me" en naar "Hap
py", het Love Theme uit de film
Lady sings the Blues met in de
hoofdrol Diana Ross. Het zijn
twee van de tien nummers op de
ze plaat, die zonder uitzondering
de moeite waard zijn.
J.v.dJ4.
„The World of TV-themes"
diverse orkesten Decca Spa 217
Prijs f 12.90.
Muziek die onderling zeer sterk
van karakter verschilt. Het enige
gemeenschappelijke dat al die
nummers hebben, is dat zij dienen
ter ondersteuning van diverse tv-
vervolgverhalen. En zo treft men
dan de herkenningsthema's aan
van The Onedin Line, A family
at war, The Flaxton Boys, Pey
ton Place (waarvan wij allen in
dit land nu toch langzamerhand
wel een sik krijgen), Monty Py
thon's flying circus en The For
syte Saga.
Er staan op deze Engelse plaat
ook enkele nummers van tv-spe-
len die ons land nimmer hebben
bereikt. De muziek is er uiteraard
niet minder om, maar Je mist
de plezierige schok van de her
kenning. En dat is, naar mijn
gevoel althans, een niet gering ge
mis. Hoogtepunt van de plaat is de
achtergrondmuziek van de For
syte Saga („Elizabeth Tudor"),
gevoelig en ragfijn gespeeld door
The New Symphony Orchestra
onder leiding van Eric Coates.
R.P.
Een nieuwe plaat van Aretha
Franklin is altijd weer een bele
venis. Een zangeres wier stemban
den gevormd schijnen te zijn voor
de soul. En dat betekent dat ze
van degelijke makelij moeten zijn
want Aretha zingt alle facet
ten, van quick tot slow en van soft
tot hard. Bovendien levert ze ook
nog een compositorische bijdrage
aan de nieuwe langspelerBij
voorbeeld met de titelsong Hey
now hey en nummers als "So swell
when you're well" en „Sister from
Texas". Verder staan op de elpee
"Somewher" van Leonard Bern
stein (Westside Story) en Mister
Spain van Carolyn Plummer. Een
van de beste nummers vond i'- het
bijna acht minuten durende „Just
right tonight" met new-soul-neu-
riewerk van Aretha Franklin en
Billy Preston die als gast-piantst
op de plaat soileert. Voor liefheb
bers van Roberta Flack, Les Mc-
CTann en Donny Hathaway mag
de nieuwe elpee van Aretha niet
in de discotheek ontbreken.
B.V.L.
