STAN
GETZ:
UNIEK
Herman v. Veen
deed alles' over
Uitgebreid scala
blues-artiesten
Daniel Barenboim leidt
braaf Brits kamerorkest
[Cenyatta's Free State Band
YESSONGS: DRIE
DUBBELE ELPEE
Vijfentwintig hits op één plaat
)ionne
Warwick's
illerbeste
\JJard rock" Johnny
SHA NA NA
OMGETURND
Platen vol
jubelende
liederen
'ER DAG 9 JUNI 1973
Robin Kenyatta's Free State
{and, America 30 AM 6123.
Kenyatta's muziek is eigenlijk
ntstaan uit een merkwaardig
onglomeraat van cultuurpatro
on. Hij speelde "new music",
jet. mensen als Sunny Murray, hij
igureerde ook nog even in de
ector rhytm'n blues, hij zat in
chte bluesbands. Maar dan later
aat hij eigen groepen vormen en
reedt daarmee op tijdens de
vant-garde festivals in New York.
»aar introduceerde hij "A Fur-
jer Exploration in African Con
temporary Music". Dat gaf al dui
delijk de richting aan die hij
sindsdien volgt. Het mengen van
de muziekvormen, die hij eerder
speelde met de muziek van Afri
ka en ook met die van West-In -
dië. Daarvoor schrijft hij zelf,
composities die zijn gebaseerd op
thema's. Dat bevalt hem het bes
te, verklaarde hij tijdens één van
zijn Europese tournees. (Het zou
trouwens een belevenis zijn deze
man eens naar Nederland te ha
len). Op het America-label speelt
Kenyatta zes eigen nummers. Hij
wordt daarin op bijzonder goede
wijze terzijde gestaan door de
Congolese gitarist Francois Ny-
ombo, die laat horen dat 't in z'n
land gewoonte is zonder drummer
te spelen.
Ritme van pure klasse.
Trouwens, die komt ook van Kei-
no Spellar (Congo's), Ado Roma
no (drums) en Kent Carter (bas).
Samen met de saxofoon van Ro
bin eigentijdse muziek, die ook
heel goed aan te horen is voor
mensen die altijd zeggen: Tk
hou niet van die moderne mu
ziek".
P.T.
Dionne Warwick's greatest
Vol. 10 "I'll never fal
love again" Scepter Re-
16—29.550—8.
an de prestaties van het ge-
jmmeerde tandem Burt Ba-
rach Dionne Warwick is al
wat papier en inkt besteed,
is een samenwerking die ge-
heeft tot een verzameling
tterende, melodieuze songs,
zich ongetwijfeld nog Jaren
»n doen gelden. Op deze nieu-
sterke, tien opnamen tellen-
,p staan zeven nummers van
bar ach, onder andere 'TH
tr fall in love again" en
indrops keep fallin' on
head", die nog verrassend
blijken, ofschoon ze 't laat-
jaar bijkans zijn platge-
ild. De andere nummers zijn
George Harrison ("Some-
Jim Webb (het erg goe-
'Didn't we") en Paul Anka's
Way". Deze laatste song, die
Sinatra bekendheid kreeg
hem ook op het lijf geschre-
was) vormt het enige zwak-
lunt van deze LP. Dionne
veel te veel opboksen te-
het keihard doordouwende
st. Vreemd dat aan dit
mer nou niet wat meer aan
besteed.
R.P.
"Yessongs" Yes Atlantic
ATL 60045 (SD 3—100)
De drie-dubbel LP "Yessongs"
(toe maar), die bestaat uit opna
men van concerten die Yes in '72
in Engeland gaf, lijkt voorname
lijk interessant voor mensen die
nog weinig van de groep hebben
gehoord, en die hun achterstand
in één flinke klap willen wegwer
ken. Het album bevat namelijk
al een aantal nummers, die de
door de wol geverfde Yes-fan zo
langzamerhand van achteren
naar voren kan meeneurieën.
Ook de liefhebber van de ge
avanceerde pop, die Yes al een
warm hart toedraagt, kan overi
gens nog wel iets van zijn gading
vinden, maar om voor een paar
nummers een drie-dubbel LP aan
te schaffen, dat lijkt wöl wat veel
gevraagd.
Het is overigens opmerkelijk dat
Juist de nummers die Yes bekend
gemaakt hebben op deze "live"-
plaat het beste materiaal ople
veren. "I've seen all good people"
en "Yours is no disgrace" bij
voorbeeld blinken ook buiten de
veilige muren van de studio waar
technici zich 'beijveren om het
allermooiste geluid te krijgen,
meer dan aanvaardbaar. In deze
nummers toont Yes zich een zeer
goede podiumgroep.
Daarnaast kleven er echter wel
wat bezwaren aan "Yessongs". Om
te beginnen is zo'n anderhalf uur
Yes naar mijn idee wel een beet
je teveel van het goede. Vooral
gitarist Steve Howe, maar in min
dere mate ook pianist-organist
Rick Wakeman, vallen op den
duur door de mand als musici met
een beperkt improvisatie-vermo
gen, die soms wat al teveel uit zijn
op aardige effectjes. Wel leuk,
maar na verloop van enige tijd
nogal vermoeiend.
Het album telt één zeer trieste
miskleun: "Exerots from "The
six wives of Henry VTO", dat on
gelooflijk kitscherige delen telt.
Ondanks deze bezwaren is
"Yessongs" wel een boeiende
plaat. Zeker voor mensen die nog
niets van deze groep kennen is 'n
kennismaking de moeite waard.
Het schitterende uiterlijk van dit
album verdient de hoogste lof.
BVD
Aan deze muziek
pagina werkten mee:
Bert van Dommelen
Ron Harms
Jan van der Nat
Ruud Paauw
Sam Platteel
Eindredactie
Pieter Taf fijn
Layout
Bram van Leeuwen
lane Kolby:
el belovend
ane Kolby CBS S 64981
51.-.
t is verademend om zo nu
an eens een plaat op te zet-
net een onbekende naam op
en dan te ontdekken dat
en veelbelovend stemmetje
speakers opklinkt. Dat is
geval met de Amerikaanse
ie Kolby, die twaalf eigen
losities op de plaat heeft ge-
Wat deze Diane presteert is
mis. Haar stemgeluid doet
nken aan dat van Dusty
igfield, maar blijkt op den
toch meer aan te spreken,
bijzondere van de plaat is,
"(ij op twee verschillende
;en is opgenomen namelijk
leel in Hollywood en een an-
gedeelte in Houston. Ook
Diane Kolby tweemaal door
il verschillende orkesten
eid. Dat het toch een
leid geworden is, is volledig
■nken aan de boeiende stem
Diane Kolby.
B.V.L.
>ck and roll hits" - Roy Or
en, Jerry Lee Lewis, Shang-
i Jimmy Ellis, Johnny Cash
:k Berry e.a. Negram HJN
n aardige herinnering aan het
laierige rock and roll tijdperk
eind vijftiger begin zesti-
Jaren. Een souvenir uit een
tóe die voorgoed voorbij is.
mtwintig krakers, lekker on-
tóst stampwerk. Jammer is,
weinig "lijn" in de plaat zit,
«r is zo maar, met ogen
lt, een woeste greep gedaan in
jock and roll wezen van tien,
len Jaar geleden. De kwaliteit
'irt dan ook nogal. Om eens
immers te noemen: Great
of fire, Blue suede shoes,
'Olline, Roll over Beethoven,
you later alligater (maar
van de grote Bill Haley),
Rock House .Leader of the pack,
Bread and Butter en zelfs ook
nog Speedy Gonzales van die bes
te brave Pat Boone.
R.P.
"25 all time hits" Waldo de
los Rios, The Mills Brothers Glenn
-Miller, Billy Vaughn, Rod Mc-
Kuen e.a. Negram HJN 220.
Bovenstaande opmerkingen,
gelden ook voor deze extra-lang-
speler. Geen enkele lijn maar een
wilde greep Pat Boone's tophits
April Love en Love Letters, popu
lair klassiek van de Spaanse or
kestleider Waldo de Los Rios,
evergreens als Wheels van Billy
Vaughn, In the Mood van Glenn
Miller en Lonely Street van
Count Basie. Er kleeft een be
zwaar aan de plaat. De opname
van de laatste nummers op de
plaat is niet helemaal vlekkeloos.
Daardoor ontstaat wat klankver
vorming. In dezelfde serie versche
nen nog twee elpees onder ande
re een met 25 Hollandse hits.
Alive And Well Johnny Winter CBS S 65484 Prijs: 21,—.
tóen in het tijdperk van de hard-rock, dat nu toch al weer een
tijdje achter ons ligt, kwam opeens een man naar voren, die de
'Ie jeugd van toen totaal iil vervoering bracht. Het was Johnny
ter, de broodmagere jongeman met Bet hoogblonde haar dat tot
over zijn schouders kwam. Johnny is in de afgelopen Jaren niets
<J oderd. En dat is de grootste fout, die htf had kunnen maken. Met
-rock moet Je niet bij de huidige Jeugd aankomen, tenzij het een
rechte discotheekstamper is. Dat kan van Johnny Winter helaas
borden gezegd. Voor twee nummers wil ik een uitzondering maken:
Nothing To Me en Too Much Seconal, twee langzamere songs,
"In Winter laat horen, dat hij echt wel iets van muziekmaken
JvdN
The Night is Still Young Sha
Na Na Kama Sutra Prijs:
f 17,90.
Van Sha Na Na hebben we al
enige tijd niets pieer gehoord.
Het Woodstock festival en de
film daarvan is eigenlijk voor
Nederland de laatste herinne
ring met deze twaalfmans-for
matie uit Amerika. De reden
van het zwijgen wordt duidelijk
met de nieuwe lp The Night Is
Still Young. Sha Na Na is dui
delijk "omgeturnd" en de aller
wildste haren zijn verdwenen. De
groep heeft duidelijk meer klas
se gekregen en brengt nummers,
die Je eigenlijk van iedereen be
halve van Sha Na Na, zou ver
wachten. Glasses en In The Still
Of The Night zijn daarvan voor
beelden. Het oude is echter niet
vergeten, want in Sea Cruise en
Bless My Soul wordt toch weer
duidelijk een duik in het verle
den genomen. Al met al een erg
fijne plaat met veel afwisseling.
JvdN
Stan Getz Quartet, "Dynasty"
Verve 2657009 (dubbel-elpee),
f 35,-. Stan Getz en orkest o.l.v.
Michel Legrand. "Comminu-
cations", Verve 2304105, f 21,-.
In t begin van de Jaren veer
tig leerde Stan Getz het vak in
grote orkesten: die van Stan
Kenton en Woody Herman.
Daarna werd hij "eigen baas"
en ging het vooral zoeken in klei
nere groepen. "Dynasty" is
daar een goed voorbeeld van. Op
twee 30 cm-schijven is de tenor
saxofonist te horen met de voor
treffelijke organist Eddy Louise
(even vaak Eddy Louiss ge
noemd) uit Martinique, gitarist
René Thomas en de ontzettend
stuwende drummer Bernard Lu-
bat. Op één nummer na (de
filmmuziek "Initation" van:
Bronislau Kaper» speelt het
kwartet allemaal composities,
van leden van de ritmegroep.
Voor mij machtig mooie muziek
waarin goed te horen is dat Getz
een rijpings-periode heeft door
gemaakt. Hij durft nu beheer
ster te spelen, omdat hij weet de
hele techniek onder de knie te
hebben. Al met al een album,
dat in geen enkele Jazz-disco-
theek mag ontbreken. Boven
dien krijg je dan ook nog het gi
taarspel van René Thomas, die
een regelrechte afstammeling,
van Django Reinhardt lijkt te
zijn. De opnamen dateren uit
maart 1971 en werden gemaakt
in de befaamde Ronnie Scott
Club in Londen.
Op de andere plaat wordt er
samengewerkt met het orkest
van Michel Legrand, die ook te
kende voor de arrangementen.
Het is een unieke plaat gewor
den. In de eerste plaats om de
muziek die Getz maakt goed
als immer. Met daarbij het grote
Franse orkest dat er ook wat
van kan. Maar vooral door de
soort muziek die er wordt ge
maakt. Getz bewijst opnieuw
(hij deed dat o.m. al met een
bossa nova album) ook nog wat
anders te kunnen dan het spelen
van Jazz. Er komen titels op de
ze plaat voor met sterk wisse
lend ritme zoals Nursery
Rhimes: gedeeltelijk drie-kwart
en gedeeltelijk drie-achtste
verder nog een soort country-
muziek, verfijnde pop en ook
nog een bijna klassiek concert-
werk. 'n Ongelooflijk gediscipli
neerde vocale achtergrondgroep
zorgt ervoor, dat het nog meer
anders dan anders wordt. Maar
wat vooral uit de nummers (al
lemaal door Legrand geschre
ven) blijkt is, dat hier mensen
aan het werk zijn die hun emo
ties in de muziek durven te la
ten doorklinken.
P.T.
"Het leek me beter alles nog
«es over te doen". Herman. Met
deze even korte als simpele me
dedeling op de hoes introdu
ceert Herman van Veen zijn
nieuwe album. De elpee bevat
twaalf van de grootste successen
van deze talentvolle "entertai
ner", die de laatste Jaren als 'n
komeet omhoog schoot.
Inderdaad als 'n komeet want
het is nog niet zo heel lang ge
leden dat hij het met een op
treden in de Leidse Schouwburg
moest doen met een handjevol
publiek. Dat er inmiddels veel
veranderd is bewijst zijn lang
durige verblijf in het Amster
damse Carré met avond-aan-
avond uitverkochte zalen.
Ook de liedjes van Herman van
Veen zijn in de loop der tijd ver
anderd. Niet de tekst en even
min de muziek, maar wel de in
terpretatie en de presentatie. Ik
kan me goed voorstellen dat
wanneer Je een liedje zo'n 200
keer achter elkaar hebt gezon
gen, het de 200ste keer anders
klinkt dan de eerste keer.
Herman van Veen vond dat ook
en daarom stapte hij met z'n be
geleidingsgroep De Contra Band
naar de opname-studio en nam
twaalf succesnummers opnieuw
op. Wat opvalt bij vergelijking
met de opnamen van oudere da
tum is dat de begeleiding dit
maal vrijwel overal uiterst so
ber is gehouden. Dit heeft tot
gevolg dat het gevoelige stemge
luid van Herman van Veen nog
beter tot zijn recht komt. Het
klinkt allemaal wat volwasse-
ner, en muzikaal vaak ook be
ter.
Een sprekend voorbeeld is het
einde van het frele liedje 'Fiets'
dat in de oude versie wat abrupt
eindigt, maar waaraan Herman
van Veen een passend slot heeft
gebreid. Zo is op vele plaatsen
het "bijschaven" merkbaar. De
liedjes op de elpee liggen alle
maal in het genre, waarin Her
man van Veen m.i. het best tot
zijn recht komt: nostalgisch, ro
mantisch en uiterst gevoelig.
B.V.L.
"God roept ons broeders tot
de daad" Artone BDAS1744.
„Voorwaarts christenstrijders"
Artone BDAS—1746 f 8.90.
Met een bekwaam organist als
Wim van der Panne achter het
klavier valt het een gemeente
niet moeilijk om "in de zang los
te komen". De eerste plaat geeft
daarvan een duidelijk voorbeeld
in het jubelend lied "Grote God,
wij loven U". even later gevolgd
door het 'k Wil U, o God, mijn
dank betalen. U prijzen in mijn
avondlied", gezongen onder lei
ding van Albert Niemeyer. Fijne
liederen komen op deze plaat
ook voor gezongen door de chris
telijke mannenkoren "Da Ca
po" "Albatros" en "Stadska
naal", het ohr. meisjeskoor,
"Com nu met sangh" en de
chr. gemengde zangvereniging 'r
Korenbloempje. Er is dus veel
variatie in uiteraard geestelijke
taal en voor christenen bekende
klanken. Om een enkel vers te
noemen: Neem mijn leven, laat
het Heer, toegewijd zijn aan uw
eer en verder: De dag, door Uwe
gunst ontvangen.
Van vrijwel gelijke strekking is
de plaat „Voorwaarts christen
strijders". Een mengeling van
massale koor- en samenzang
door Haarlemse koren, het Sions
Kinderkoor en het chr. gemengd
koor "Heemstede". waarbij
vooral veel geput is uit de be
kende bundel van Joh. de Heer.
Het kinderkoor komt vooral
goed tot zijn recht in dat soms
reeds in de eerste klassen ge
leerde lied "Dank U voor deze
nieuwe morgen". De algehele
leiding en het orgelspel van
koor- en samenzang zijn in de
vertrouwde handen vam Teike
Bijlma en Pieter de Jong. S.P.
Ann Arbor Blues en Jazz Festi
val 1972, Atlantic 60 048 (dubbel
elpee).
Wie mocht denken dat Ann Ar
bor een lieftallige dame is die
in Amerika een muziekfestival
organiseert vergist zich deerlijk.
Het is de naam van de plaats,
waarin dit gebeuren plaatsvond,
de organisatie was in handen van
Peter Andrews en John Sinclair.
De bedoeling van deze twee heren
was een festival op te bouwen rond
de blues, die zij echte volksmuziek
noemen. Ze wilden hiermee on
derstrepen dat de blues diverse
functies in zich verenigt, zoals
een steun voor de "man in the
street" in zijn strijd om het be
staan. Welke edele motieven er
dan misschien nog meer aan ten
grondslag hebben gelegen doet er
niet zo gek veel toe. lijkt me.
Belangrijker ls het, dat een uit
gebreide scala blues-artiesten
aan bod komt. Velen ervan zijn
nauwelijks bekend in Nederland,
en zullen het ook wel nooit wor
den. Daarvoor is hun prestatie
niet gesohikt: ze spelen voor de
muziek, niet voor het publiek,
zou Je kunnen zeggen.
Naast de vertolkers van de
authentieke blues zoals Hound
Dog Taylor. Muddy Waters en
Sister Sarah Brown komen ook
de mensen aan bod, die de blues
op andere wijze interpreteren. Ik
wil daarvan speciaal Sun Ra en
zijn "Solar-Myth Arkestra" noe
men, die in ruim zes minuten "Li
fe Is Splendid" (uit de suite Spa
ce Is The Place) ten gehore bren
gen. Waardevolle pogingen om
blues op "aangepaste" wijze te
vertolken, die toch duidelijk de
verbondenheid laten horen met de
oer-blues. P.T.
MOZART: Pianoconcerten K 456 eu 491. English
Chamber Orchestra; dir. en piano: Daniël Baren
boim. EMI 063-92394, ƒ24,50.
Deze plaat is er slechts één uit de reeks van EMI-
Electrola, waarop pianist Daniël Barenboim ook de
dirigentenstok hanteert, daarmee teruggrijpend op
het gebruik, dat ten tijde van Mozart nog steeds in
zwang was. Er wordt tegenwoordig veel gehistori
seerd. men denke aan de uitvoeringen op „authen
tieke" instrumenten voor wat betreft de middel
eeuwse en barokmuziek. Deze aardige medaille heeft
helaas een minder fraaie keerzijde: een werkelijk
authentieke uitvoering zou heit verwende twintigste-
eeuwse oor niet strelen, daar nu veel hogere eisen
worden gesteld aan de kwaliteit van instrumentalis
ten en vocalisten. Deze ontwikkeling naar het vol
maakte is zo oud als de muziek zelf, maar het eind
punt zal waarschijnlijk nooit bereikt worden.
De hier besproken plaat toont maar al te duidelijk
aan. dat in deze tijd het vervullen van twee uiteen
lopende functies de executant voor grote moeilijk
heden plaatst. Barenboim is pianist, zelfs een zeer
goed pianist. Als zodanig mag hij ook voor deze
plaat met lauweren worden omkranst. Dc beide
concerten, die zo uiteenlopend van karakter zijn
'K.456 in Bes uit 1784 en K.491 in c uit 1786) wor
den door de pianist welhaast ideaal verklankt.
Anders gesteld ls het met de begeleiding, du-
pijnlijk nauwkeurig en uitgewogen aandoet, maar
geen sprankje levendigheid bezit. Het orkest voert
slechts braaf uit, wat er door Barenboim op de
repetities is ingeheid, hetgeen overigens een typisch
Engelse protesthouding is. De geluidskwaliteit is in
de buurt van het label zelfs mijn elliptische naald
te machtig. ROH
nue
ine
