;ene krupa
Earth and Fire
houdt vast aan
succesformule
Deanna Durbin is terug
zz en
assiek
nder
intrast
Dionne's
successen
Monthy Python s
Flying Circus is
niet altijd leuk
'iS;. d
Krupa, Jazz History volume 11, Verve 2632 011 (dubbel-elpee),
'Krupa werd voor mij een grote drummer, toen Ik hem voor de
maal al kauwgom kauwend in de film over het leven van
Goodman zag. De historische waarde van die film moet met een
dosis korrels zout worden genomen, maar de muziek swingt de
it. Zo ook op deze dubbel-elpee van Krupa met opnamen uit de
e '52-'64, waarbij dus helaas niet die met Benny Goodman. Dit
schijnt toch wat willekeurig gekozen. Tenslotte maakte Krupa
1927 zijn eerste plaat, dus eigenlijk zijn er zo zonder meer een
iff overgeslagen. Wat natuurlijk wel waar is: de periode die nu
od komt sluit erg goed aan op de muziek zoals die vandaag-de-
P eg M" is.
,r ondanks het feit dat er op deze twee platen bijzonder fijne
fijt staat met grote orkesten, combo's en trio's en zang van
O'Day blijf ik het toch wel Jammer vinden dat Benny Good
ly wie Krupa in 1935 zijn grote doorbraak kreeg) niet aan bod
evenmin als het grote orkest dat onder leiding van Krupa in
ot stand kwam. p.T.
en
laar
mmelende
inomuziek
°^onky Tonk
II tin Gale and his old-ti-
"Honky tonk special",
BDJ S 1606, f8.90,
y Honky Tonk", BASF
18, f 10.
gj>is van Galen, die zich
|gje internationale markt
Gale laat noemen,
al vaker honky tonk, de
ïuziek die zo'n opgang
i de twintiger en derti-
ren. Op de "erwten-pia-
leelt hij 34 nummers op
fat ragtime-achtige wij-
i ervoor zorgen dat Je
skeurig met de voet
iat meetikt. Dat maakt
laat zo geschikt voor een
Boiling en J. Bernard
uer, Sonate pur 2 pianistes
zz-concerto pour piano et
la Francaise, Disc
malen is er al gesproken
ie tegenstellingen tussen
en „klassiek". Iemand die
eigenlijk nooit iets van
heeft aangetrokken is de Franse
componist, arrangeur en pianist
Claude Bolling, die zegt dat er
voor hun alleen muziek be
staat. Hij wilde dat altijd al eens
in de praktijk toetsen en van AZ
kreeg hij die kans geboden. Sa
men met Bernard Pommier voert
hij zijn sonate voor twee pianis
ten uit. Of eigenlijk is het meer
afwisselend: als de één weer wat
Jazzy-achtige muziek heeft ge
speeld vervolgt de ander met een
klassieke interpretatie ervan. Het
is een leuk geheel geworden,
waarvan voor mij vooral de grote
verdienste is dat de overgangen
nergens geforceerd aandoen. Over
de B-zijde van de lp ben ik min
der te spreken. Het Jazz-concerto
komt eigenlijk nergens boven 't
peil uit van b.v. een orkest van
Gerard van Krevelen. Waarmee
ik niets wil afdoen aan de presta
ties van Van Krevelen, maar ik
vind het wat erg hoog gegrepen
om dat dan meteen maar een
Jazz-concerto te noemen. En juist
in dit grote concertwerk, met veel
violen e.d., vind ik het arrange
ment nogal rammelen.
PT.
Atlantis Earth and Fire
Polydor 2925 013.
De Voorschotense Haagse
groep Earth and Fire lijkt de
formule voor een langspeler ge
vonden te hebben. De vorige
(Song of the Marching Child
ren) bestond eigenlijk maar
le andere plaat (waarop
5 te ontdekken valt wie
de piano zit) twaalf
rs, waarbij bekende als
lannah en Down By The
Ide. De piano "rammelt"
minder, maar ook deze
maakt een uiterst blij-
Iruk en kan worden ge-
"sfeer-verhogertje".
P.T.
)m Rapp's
iziek voor
mjiproevers
lancer" -Tom Rapp - Blue
r# Records --BTS-44
Is Pearls Before Swine,
ui de knapste groepen die
komst van de "under-
zo rond 1968 heeft op-
fd, nooit de populariteit
C gekregen die een derge
en groep verdiende, zal het
dm Rapp - eens het brein
Pearls Before Swine - wel
lukken zich tussen Slade
tder Abraham op de hit
te nestelen.
zeer bijzondere, melodi-
muziek die Rapp maakt
1 gedoemd zijn alleen ge-
eerd te worden door een
groep fijnproevers. Jam-
want een plaat als "Star-
r" verdient beter,
nummertje op deze plaat
klein, aan alle kanten
geslepen juweeltje, een
van een fijn, ont-
en melodietje, een poëti-
ïkst en een ragfijne bege-
J'6 g. Rapp wordt begeleid
een select groepje musici
aam: Charlie McCoy, Mi-
i, David Briggs en Boo-
■r-' bijvoorbeeld,
ik «nplete Pearls Before Swi-
mfl kdt aan in het titelnum-
in het wondermooie Mar
en in The Baptist,
nlijk heeft deze plaat
één nadeel: Je krijgt wel
einig van deze mooi mu-
oor Je geld. Kant twee
zeventien minuten luis-
I lot, kant één ongeveer ne-
minuten. En dat is wel
eetje erg weinig. Maar Ja,
'i zijn zeldzaam. Die van
Kapp klaarblijkelijk ook.
B.v.D.
uit één belangrijk nummer:
Song of the Marching Children.
Daarnaast was er één ijzersterk
commercieel nummertje opge
nomen: Storm and Thunder,
waarvan later ook een single
uitkwam.
De formule van Atlantis is
eigenlijk precies hetzelfde. Het
commerciële nummer is dit
maal Maybe Tomorrow, May
be Tonight, nu reeds hoog op
de diverse hitlijsten. Kant één
bestaat geheel uit het nummer
Atlantis, op het tekstenblad on
derverdeeld in zeven gedeelten,
maar op de plaat blijkt het één
nummer te zijn. Geregeld komt
het Thema van Atlantis terug.
Weer een overeenkomst met
"The Song".
Omdat beide platen qua op
bouw enorm veel van el
kaar weg hebben, ga Je auto
matisch vergelijken. Wel, ik
vind het jammer voor zange
res Jerney Kaagman en haar
vrienden, maar die vergelijking
valt ten nadele uit voor Atlan
tis. Ik mis het supergevoelige
werk van Gerard Koerts op de
synthesizer. Op The Song of
the Marching Children haalt
hij veel meer uit dit prachtige
Instrument. Atlantis is toch
wel een fijne plaat, want de
rustige muziek heeft iets spe
ciaals dat alleen Earth and
Fire kan brengen.
Er is nog een overeenkomst:
de fraaie tekening op de hoes.
Ditmaal aan vier kanten en
opnieuw een ontwerp van Erik
van der Weyden. JvdN.
Erkenning
voor
Etta
James" zang?
Losers Weepers Etta Ja
mes Chess Records HJG 209.
Als er één vrouw de titel van
"Queen of Soul" verdient, dan
is het wel Etta James. Het is
dan ook nauwelijks voor te
stellen, dat zij het in ons land
nooit heeft gemaakt. Om een
of andere, voor mij onverklaar
bare, reden zijn haar platen al
tijd bij de handelaar blijven
staan. Haar nieuwste langspe
ler bewijst opnieuw de grote
klasse van Etta James en toont
opnieuw hoezeer zij in Neder
land ls miskend.
Soul-minnend Nederland is
blijven steken bij Tina Turner
en Aretha Franklin, maar
misschien lukt met deze lp wel.
wat met de voorgaande tien
mislukte: erkenning voor Etta.
Nummers als Take out some
Insurance, Losers Weepers (de
titelsong) en Look at the rain
zijn voorbeelden van soul, zo
als wij dat in Nederland ken
nen. JvdN.
Dionne Warwick's greatest
years, Volume 5, Scepter Re
cords 16—29545 1.
De muzikale carriere van
Dionne Warwick is vastgelegd
in een serie Ip's waarvan dezer
dagen de vijfde verscheen. De
plaat omvat niet alleen de be
langrijkste Jaren van Dionne,
maar ook de succesvolste denkt
u alleen maar eens aan een
nummer als "What the world
needs now". Een compositie van
Burt Bacharach die door
Dionne naar een miljoenenver
koop werd gezongen. De plaat
bevat veel Bacharach nummers
zoals Go with love, I just don't
know what to do with myself,
Here, where there is love,
Trains and boats and plains en
Alfie. Ter completering van
deze succesreeks staat op de el
pee ook nog een hit van
Dylan: Blowing in the wind.
BvL.
Alfred Brendel speelt Schubert
Schubert: Sonate D 784, Mo
ments musicals D 780. Alfred
Brendel, piano. Philips 6500418
f 24.50.
Wie uit de aankondiging "Mo
ments musicals" mocht afleiden,
dat Uw recensent een slechte le
raar Frans heeft gehad heeft
slechts ten dele gelijk: de slech
te leraar was er, maar Schu
berts uitgever was verantwoor
delijk voor de foute pluralis.
Brendel speelt de Moments
nogal bedachtzaam, geheel vol
gens de trend van dit ogenblik,
om de romantische componist
Super-jeugdsentiment op de plaat
Deanna Durbin: „It's a date"
(met o.a. Because, Always, Les
filles de Cadiz, Poor Butterfly,
Amapola, Spring will be a litte
■late this year). Coral CP 23
(Mono) f 12.59.
Deanna Durbin terug op de
plaatdat kun Je niet anders
dan super-Jeugdsentiment noe
men. Want wie bij het noemen
van deze filmster-zangeres op
fleurt, die is al een heel eind
„op weg naar het einde" dat
moet zeker een dikke veertiger
zijn.
Edna Mae („Deanne") Dur
bin, geboren in de Jaren twintig
in Canada, was de grote heldin
van alle bakvissen (wat een
woord tochin de periode die
Viel van vlak voor tot vlak na de
oorlog.
Misschien kun Je haar populari
teit enigszins vergelijken met die
van Romy Schneider in haar
meest uitbundige Sissy-periode.
De ouders van Deanne hadden
vlug door dat hun dochter zeer
goed bij stem was, lieten haar
zangles nemen en op 13-Jarige
leeftijd was zij al in het bezit
van een uitstekend betaald radio
contract. Het duurde niet lang of
de overstap naar de film volgde
en ook daar repte zij zich van
de ene triomf naar de andere.
(Beroemd is gebleven de film
„Honderd man en een meisje,"
die de tv een paar jaar geleden
nog eens uitzond)
Maar zo snel als het succes voor
Deanne Durbin was gekomen, zo
vlug vervloog het weer. Na 1945
zakte de belangstelling voor haar
films ineens weg. Ze zag, zoals
zovelen, geen kans de grote kloof
te overbruggen die er artistiek
ligt tussen teener en Jonge vrouw.
Haar stem (een mooie meisjesso
praan) had door de Jaren stellig
aan kracht gewonnen, maar op
het punt van acteren ging het
publiek andere maatstaven aan
leggen. Of misschien was het wel
helemaal op Deanna uitgekeken.
Wie zal het zeggen. Het is een
van die mysteries die men wel
meer in de showbizz aantreft.
Deanna verliet Hollywood verbit
terd in 1950. Die verbittering gold
zeker niet alleen het sterk ver
minderde succes, maar ook wel
degelijk het rotleven dat ze als
Jong meisje had moeten leiden.
Ze trouwde met een Franse re
gisseur en woont nu, geheel te
ruggetrokken, in een voorstadje
van Parijs.
Beoordeel Je de plaat van De
anna Durbin (allemaal bejaarde
opnamen) met de standaarden
van nu, dan kom Je onmiddellijk
tot de conlcusie dat ze weliswaar
zuiver, maar koud, bijna mecha
nisch zingt. Maar dat oordeel zou
niet fair zijn. Deanna's grote glo
rie lag in een tijd dat van meisjes
alleen werd verwacht dat ze mooi,
zuiver en helder zongen, volgens
de klassieke normen. En zo ge
beurde het ook prompt. Want de
meisjes waren toen nog erg ge
hoorzaam.
R.P.
voor zichzelf te laten spreken, en
elke Schmiere of Schwung te
vermijden. Sommige werken ko
men er dan ook wat kaaltjes van
af, waar de persoonlijke visie van
de interpreet onontbeerlijk is, zo
als in nr. 3 en nr. 6 De sonate in
Brendels verstandelijke visie
echter zeer goed velen. De ge
luidskwaliteit van de plaat is
matig door de bandruis, maar
bij de liefhebbers van een onge
compliceerd gespeelde Schubert
zal deze opname zeker in de ver
zameling terechtkomen.
R.G.H.
Led Zeppelin
één op één
Houses of the Holy --Led Zep
pelin Atlantic 50 014 - Prijs:
tijdelijk 19,50, daarna gewoon
weer 21 gulden.
Led Zeppelin is de groep die zo
ongeveer één op één draait:
'n plaat per jaar. Geen enor
me produktie, maar wat deze
jongens dan ook afleveren is
erg goed. Led Zeppelin, na vijf
jaar nog steeds dezelfde forma
tie: Jimmy Page, Robert Plant,
John Bonham en John Paul Jo
nes is een typische elpee-
groep. Er kwamen tot nu toe
slechts drie singles uit (Whole
Lotta Love, Immigrant Song en
Black Dog), maar dat kwam
doordat deze nummers vanaf
de lp door de diverse radiosta
tions zeer vaak gedraaid wer
den en er daardoor veel vraag
naar speciaal dat ene nummer
kwam.
Opvallend is dat Led Zeppelins
Vijfde, de eerste plaat is met
'n echte titel. De vier voor
gangers van Houses of the Ho
ly, heetten simpelweg Led Zep
pelin I, II, ni en IV.
J. v. d. N.
Record; The famous charisma
label. Stereo 6369 925, f 21.-
Monty's Python's Previous
Is leuk altijd leuk als er leuk
op staat? Het antwoord op deze
aardige vraag luit „neen". Mon
ty Python's Flying Circus" «s
'n verrukkelijk Brits televisiepro
gramma. Er werd een film van
speelduurlengte voor de bioscoop
gemaakt en dat was niet zo ver
schrikkelijk om te lachen. De
heren maakten grammofoonpla
ten en ook hier is er geen reden
voor al te grote geestdrift. He
laas maakt de allernieuwste
ook al niet te geestig "Mon
ty Python's Previous Record"
genoemd hierop geen uitzonde
ring.
Er is kennelijk een pythonnetje
onder het gras.
En hoe komt dat nu? Fellini
scheldt op de beperkingen van
het t.v.-scherm, als zijn film „I
clowns" kennelijk niet de toppen
van eigen tevredenheid haalt.
Helden van de plaat blijken
nogal eens droogstoppels, zo
gauw de floormanager in Hilver
sum het sein geeft.
Elk medium kent dus eigen
wetten, eigen adem, eigen talen
ten. 'n Man als Wim Kan heeft
dat erg goed begrepen. Voor
hem geen televisie. De knapen
van Monty Python zijn zoveel
jonger en glijden uit op de om
gekeerde glibberige weg. Gemis
aan kennis van eigen beperkin
gen doet hen bovendien nog vre
selijk lachen om die valpartij.
Nu is er altijd één klassiek ar
gument om cabaretiers en an
dere potsenmakers op de plaat
te zetten. Je moet je dan bij het
luisteren voorstellen, hoe ze het
op de planken, of op het scherm
zouden doen. Dat is een drog-
argument, want óf je hebt het
gezien en ergert je aan het te
nadrukkelijk stereo-effect of je
hebt het niet gezien en Je denkt,
het had zoveel mooier kunnen
zijn. De sketch met een tv-quiz
op zich het beste deel van de
plaat staat nauwelijks op ge
lijk niveau met de act die Neer-
lands Hoop ïn Bange Dagen in
de zaal doet. Tenminste: zo
schijnt 't. Echt overkomen doet
het in elk geval op de plaat niet.
Hier werken ongetwijfeld dezelf
de duistere machten die bewerk
stelligen dat Jus d'orange uit
blik of fles nooit echt naar si
naasappelsap smaakt.
Echte anglofielen moeten de
plaat desondanks maar aan
schaffen, want het is eens wat
anders dan Shakespeare en toch
voortreffelijk Engels. HM.
Aan deze muziek
pagina werkten mee
Bert van Dommelen
Han Mulder
Jan van der Nat
Ruud Paauw
Ron Harms
Eindredactie:
Pieter Taf fijn
Layout
Bram van Leeuwen
Waar moet
dat heen
met Barend
"Waar moet dat heen?", Ba
rend Servet - Darkanivap Re
cords 29 9001
Verdomd interessant, dat er nu
ook een platenmaatschappij be
reid is geweest om de tweede ik
van IJf Blokker voor het nage
slacht te bewaren. Hoewel.
we zijn als het waren niet hele
maal overtuigdniet hele
maal overtuigddat Barend
Servet niet snel in het vergeet
boek zal raken.
Want wat er aan de groeven in
de zwarte schijf is toevertrouwd
lijkt me niet allemaal even tijd
loos. Ze zijn overigens wel alle
maal present: Fred Haché, de
dames RiMiCo, Sjefke van Oe-
kel, Gerrit Dekzeil en.... eh Ja
wel Barend Servet. Al blijf je
natuurlijk wel die dimensie mis
sen die de Servet-show Juist zo
populair maakte.
Maar eh.... laten we verder
gaan: het lijkt me niet uitge
sloten dat we over een paar
jaar, wanneer we de plaat weer
tegenkomen in onze discotheek
zullen zeggen: Waar komt die
rotzooi ook al weer vandaan?
Maar Pollenszo ver zijn we
nog lang niet. Voorlopig stijgt
"Waar moet dat heen'" als sin
gle op de hitparade en zitten er
waarschijnlijk voor deze lp nog
wel aardige verkoopcijfers is.
Allemaal verdomd interessant..
Toch maakt het je als platenre-
censent wel een "peu nerveu",
want wat moet je in hemels
naam (Servet zou hier waar
schijnlijk een krachtterm bezi
gen) met zo'n plaat aan. Hoe
wel
B.V.L.
