Enorme invloed
ran blues-musici
Seadog
„VERRASSENDE"
LINSEY DE PAUL
„Lights out" populair in de V.S.
SOUL
THAT'S
Clapton terug maar
nog niet „de oude
)rgelspel
iet veel
ezieling
„Genius" Art Tatum
bewijst virtuositeit
ierdag 29 maart 1973
EXTRA
(SUBMIT SHG
Folk-Blues Festival het bewijs:
The 10th American Folk Blues
festival, „Blues Giants Rock
jreators". Atlantic 60 036 (dubbel
jpee).
„In iedere cultuur" heeft de gro-
Duitse Jazz-kenner Koachlm
Srnst Behrendt eens gezegd, „be-
taat er een groep mensen die het
jout" vormen van de maatschap
pijöleohits in kleine hoeveélhe-
ien voorkomen en toch verant
woordelijk voor 'n smaakverande-
ing van het geheel. De blues-mu-
ici zijn het zout van de Ameri-
caanse en misschien wel van de
iele moderne westerse maat-
ehappij: Ze leven in de „under-
round", in een catacombewereld,
ïat daar naar toe zakt. is door
Hes heengegaan wat er boven ligt
- en daarmee verzadigd".
„Aan die uitspraak moest ik den-
m toen ik de dubbed elpee draai-
ie van het tiende American Folk
Hues Festival, een album dat vol-
ende maand op de Nederlandse
aarkt zal verschijnen. Wat Je op
leze platen hoort is een verzame-
Bg musici, die verantwoordelijk
i voor een groot deed van de pop-
nuziek van dit moment. En ook
wr grote invloeden zorgde op het
ontstaan van de hele rock 'n roll
rage.
Zo had Bag Mama Thornton al
lang .Hound Dog" gezongen voor
Elvis Presley er miljoenen platen
van verkocht, terwijl Janis Joplin
eigenlijk niet meer dan een kopie
is van deze grandioze blues-zan
geres. Roosevelt Sykes (die altijd
vertelt: „one of my own compo-
situtions" als hij 'n nummer aan
kondigt) is het voorbeeld geweest
voor het pianospel van Fats Domi
no en zorgde ook voor de hit
„Night Time Is The Right Time"
van Ray Charles. Lightnin Slim
introduceerde de elektrische gi
taar in de popwereld.
Daarmee is het belang van deze
bluesmusicd al duidelijk aangege
ven. Alleen uit dien hoofde zou
deze dubbel-elpee een best-seller
moeten zijn, maar ook uit muzi
kaal oogpunt is dat zo. De zwarte
artiesten zorgen voor heerlijke
muziek, die recht uit 't hart lijkt
te komen. Voor de mensen die het
naadje van de kous willen weten:
de opnamen stammen uit maart
en oktober van 't vorig Jaar en
geven twee concerten in Duitsland
weer. p.T.
Solo-elpee „In Concert
„In concert" Derek and the
Dominos, featuring Eric Clapton
RSO 2671 101— Dubbel LP.
Eric Clapton, ongetwijfeld de
beste gitarist die de pop ooit heeft
voortgebracht, kan geen plaat ma
ken die echt slecht is. Hij kan
echter ook niet altijd even sterk
overtuigen. Dat is de belangrijkste
les van zijn laatste solo-lp „In
concert". Gesteund door bekende
mannen (Bobby Whitlock, Cari
Radle en Jim Gordon) kamt
Clapton op deze plaat niet veel
verder dan een demonstratie van
zijn technisch kunnen. De bezie
ling anders het sausje dat het
gerecht van de meesterkok hele
maal afmaakt is hier meestal
ver te zoeken. Gevolg: geen inge
houden Clapton, en dus ook geen
striemende solo's waarin alle in
gehouden spanning zich ont
laadtHet klinkt allemaal wat
lauw, wat al te ontspannen en
nonohalant.
„Ln concert" bevat een aantal
nummers dat ook al van vroegere
platen bekend is. „Why does love
got to be so sad" en .Bottle of red
wine" bijvoorbeeld staan veel
beter op Claptons vorige solo-
schijf „Layla".
Maar zoals gezegd het zou
sterk overdreven zijn om „In con
cert" ondanks al deze bezwaren 'n
slechte plaat te noemen. Het vak
manschap van Clapton staat van
zelfsprekend buiten kijf, dat van
The Dominos niet minder. En
het blijft een ervaring om vier
dergelijke muzikanten aan het
werk te horen.
Het belangrijkste van deze op
namen uit de Fillmore Dat is ech
ter dat Clapton na lage afwe
zigheid hij schijnt een ontwen
ningskuur gevolgd te hébben
weer terug is. Alleen nog niet op
zijn oude niveau.
BvD
Seadog Seadog Buddah
Records 940 096 prijs: 17.90
De Amerikaanse groep Seadog
is in Nederland nauwelijks be
kend. maar wat deze Jongens
brengen is zonderme°r verras
send. Afwisselende muziek waar-
bil wel blijkt dat het elektro
nisch het lievelings-instrument
is van Seadog. een groep die niet
in een vakje is te stoppen. Doug
Varty lijkt mij de man achter
deze groep, want de nummers die
door hem ziin geschreven zijn
zonder twijfel de sterksten van
de plaat. Het zibv Rock'n Roll
Business, Everybody What's My
Name en Welfare Blues.
Het totaal is een plaat, die be
slist de moeite waard is, al moet
ik eerlijkheidshalve wel zeggenl
dat er twee uiterst matige num
mers op staan, maar de eerste
elpee met allemaal goede num
mers moet nog worden ge
maakt
JvdN.
Surprise Lynsey de Paul
MAM-SS 504 Prijs: t 21,-
Plotseling was zij er: Lynsey
de Paul met Suger Me. Niemand
had ooit van haar gehoord, maar
in een mum van tijd stond de
plaat op de eerste plaats van
onze top-veertig en bleef daar
vele weken. Lynsey de Paul
doorstond de concurrentie van
artiesten met gevestigde namen.
Lynsey, het zangeresje met
het fee-achtige gezichtje en die
intrigerende moedervlak bij haar
rechter mondhoek, had het hele
maal gemaakt.
De titel van haar langspeler
„Surprise," dekt volledig de in
houd, want een groot deel van
de door haar zelf geschreven
songs zijn „verrassend" goed en
benaderen het peil van „Sugar
Me".
De tweede kant is veruit de
beste. Naast „Suger Mee" (met
op de „amazing" viool Johnny
van Derek) staan daarop
Rockerdile en Sleeping Blue
Night en het sexy stemmetje van
Lynsey komt zeer goed tot zijn
recht in The Way It Goes.
Sterkste nummer op de a-kant:
Doctor, Doctor.
Vermeldenswaard is verder de
erg aardige uitvoering van de
binnenkant van de (dubbel)hoes,
waarop alle teksten staan.
J.v.d.N.
Luit-recital
van klasse door
Julian Bream
The Woods So Wild. Julian
Bream, luit. RCA SB 6865, f 22.
's Werelds beroemdste luitist
Julian Bream speelt op het Red
Seallabel van RCA een recital
van Renaissancemuziek. De
hoofdschotel wordt gevormd door
acht van de 91 fantasie van
Francesco Canova di Milano, een
componist die het gezicht van het
hele luit-oeuvre van de 16e eeuw
heeft bepaald door zijn virtuosi
teit en muzikaliteit. Onderscheid
tussen populaire en kunstmuziek
was er in die dagen nauwelilks.
Hoogstens zóu men kunnen zeg
gen, dat de kunstmuziek iets bril
janter was uitgewerkt en een
strenger vormschema aanhield.
Maar dat ook de lute-songs,
eigenlijk luitbegeleidingen van
volksliedjes, vaak zeer virtuoos
gezet werden, blijkt uit de Engel
se renaissance-hlts, die hier als
omlijsting van Francesco's fan
tasie dienst doen. Francis Cut
ting, Anthony Holborne en John
Dowland fourneerden het mate
riaal. maar Bream zou nog tien
tallen platen kunnen volspelen
met Engelse luitmuziek van ho
ge kwaliteit.
Jammer, dat zijn opnamen bij
de Nederlandse radio voorname
lijk worden gebruikt om pauzes
op te vullen
R.G.H.
Ouwetjesvan Don en Phil
The Everly Brothers, Star-col-
ction, Midi 26.010, f 12,50.
fee weken geleden schreven we
deze muziekpagina iets over
«uwe opnamen van The Everly
others. Ditmaal komt m in-
recent werk aan bod. In de
Üdi-6erie is een elpee verschenen
wrdevol met oude successen van
lie Everlys. Daarbij zijn com
ities van de bekende Bryant
als „Always it's you", die in 1960
zes weken op de Amerikaanse hit
parade stond, All I have to do is
dream en A change of heart. Ver
der bevat de plaat "n aantal eigen
composities van Don en Phil zoals
Gone, gone gone (in 1964 een gro
te hit), Made to love en That's
Just too much. Kortom: Jeugd
sentiment van de bovenste plank.
B.VX.
Lights out: San Francisco Voco Blue Thumb
Records Inc. BTS 6004. "Lights out" is een radiopro
gramma, dat in het westen van de Verenigde Staten
enorm populair is. Presentator is ene Voco, die elke
zaterdagnacht van twaalf tot zes uur San Francisco
en omgeving van muziek voorziet. Een eigen selectie
van Voco is op de plaat gezet en ook in ons land uit
gebracht.
Of de plaat hier aftrek zal vinden is zeer de vraag.
Niet dat de muziek niet fijn is, of zo, maar de artiesten
zijn volkomen onbekend in Nederland. Op een enkeling
na heeft niemand hier ooit gehoord van mensen als
Lydia Pense, Sylvester and Hotband en Fadil Shanin
and his Casbah Band.
De "Bay Area", zoals het gebied rond de Golden
Gate wordt genoemd, heeft altijd al zijn eigen muziek
gehad: Golden Gate Quartet en Mamas and Papas, die
pas lang na hun grote vlucht in de States Europa
"haalden". De kans dat dus ook de groepen, die nu
furore maken in de "Bay Area" ter zijner tijd ook in
Europa populair zullen worden is zeker aanwezig.
Misschien dat deze plaat van Voco een stap in de
(goede) richting is. Vooral de muziek van de Fadil
Shanin Band is erg fijn. Indiase muziek op instrumen
ten, waarvan ik helaas niet kan zeggen of het snaar-
of slagtoestellen zijn. De namen en de klank zijn in
elk geval erg fijn. Maar nogmaals, hoe
de zaghareets en de dumbeg eruit zien kan ik niet
zeggen. Voco heeft verschillende soorten muziek op zijn
plaat gezet. Blues, country-pop, Indiaas en het erg ge
voelige werk van Leonard Cohen. Je moet het eigen
lijk wel eventjes gaan beluisteren. JvdN
Samen zingen", met Ben van
sten in de Nieuwe Zuiderkerk
s-Gravenhage, Alpha 720. 413,
L90.
ten van Oosten is nog een
?dig organist (17) maar uit
i spel valt direct reeds op te
rken, dat hij een gemeente
i het zingen kan krijgen. Met
duidelijke voorkeur voor de
1 van Jan Zwart en Feike
na weet hij veel bezieling in
i spel te leggen, hetgeen
ral tot uiting komt in de
r-, tussen- en naspelen. He-
aal uit de verf komt zijn spel
een fantasie over Psalm 72
5 11 naar een arrangement
Jan Zwart, met daarop aan-
:tend de gemeentezang „Zijn
in moet eeuwig eer ont-
igen". Organist en gemeente
en daarvan een prachtige ver
Ing. Van zijn enthousiasme-
d spel, dat tot zingen aan-
ort, getuigen ook de overige
stelijke liederen, waarvan er
t minder dan acht van Joh.
Heer in de zwarte groeven
i vastgelegd, met daaronder
bekende „Ga niet alleen door
leven". Perfect van registra-
en vloeiend van spel is ver-
ook de bewerking van „Als
dag met gouden glans" naar
i arrangement van zijn leer-
ester, de Voorburgse organist
pedagoog Wim van der Pan-
SP.
ier kwartetten
an 15-jarige
lozart op lp
iozart: Strijkkwartetten nr.
Quartetto Italiano. Philips
0172, f 24,50.
>e uitvoering van de vier
irtetten van de 15-Jarige Mo-
t door het Quartetto Italiano
een verademing. Het zijn nr.
i F K. 158, nr. 6 in Bes K. 159,
7 in Es K. 160 en nr. 8 in
168. De ontwikkeling en rij-
I van de Jonge componist zijn
deze werken op de voet te
jen: hoeveel meer inhoud
ft het achtste kwartet in ver
ging met de een half Jaar
der tot stand gekomen nrs. 5-
■aolo Borciani, Elisa Pegreffi,
ro Farulü en Franco Rossi
den deze werkjes met groot
finement en enthousiasme,
or de wat overtrokken ruim-
üke werking lijkt het kwar-
s vooral in nr. 7, wel een ka-
srorkest in pocket-formaat.
R.G.H.
aanvaardbare overzichtsplaat.
Waaruit duidelijk blijkt dat
soul eigenlijk voorbehouden zou
moeten blijven aan neger-mu
sici. Omdat de echte soul een
spiegel vormt van hun bestaan,
met veelal 'n melancholieke on
dertoon. Omdat vooral de oudere
zangers het zeker in hun Jeugd-
Jaren niet eenvoudig hebben
gehad. En omdat ze op dit mo
ment nogal eens wat anders
doen dan ze eigenlijk zouden wil
len. Zoals (de blinde) Clarence
Carter. „Eens hang ik mijn gi
taar aan de wilgen" vertelde hij,
„en dan wil ik gaan lesgeven.
Het liefst op een school voor
blinden".
Voorlopig houdt hij zich ech
ter nog bij de muziek .En voor de
liefhebbers van soul is dat erg
prettig, want wat hij en de an
dere musici op deze platen pres
teren is de vijf knaken meer dan
waard. P.T.
Aan deze muziek
pagina werkten mee
Bert van Dommelen
Ron Harms
Jan van der Nat
Ruud Paauw
Sam Platteel
Eindred. Pieter Taffijn
Lay-out
Bram van Leeuwen
That's Soul, volume 4, Midi
20 044, f 12.50.
Atlantic blijft via Midi soul
muziek verspreiden. Deze maal
heeft men Aretha Franklin, Wil
son Picket, Sam en Dave, The
Drifters en Percy Sledge onder
handen genomen. Met ook nog
Clarence Carter, King Curtis,
Tami Lynn, Otis Redding, Betty
Wright en Solomon Burke. Op
die manier werd het een heel
Sterk werk van Eddie Barclay en Michel Legrand
„Musique d'ambiance" 12
thema's van Michel Legrand en
Eddy Barclay Eddie Barclay
en zijn groot orkest Barelay
XBLY 920377.
Als Je deze LP voor de eerste
keer hoont dan zeg Je: aardige,
stemmingsvolle achtergrodmuziek
voor mensen die tegen de veertig
lopen en voor wie de hotste pop
niet meer hoeft. Maar wie de plaat
wat vaker beluistert, moet dat
oordeel over boord zetten. Het zijn
(gelukkig) nu eens geen topme-
lodieën die Barolay en Legrand
bijeen hebben gebracht, maar ge
voelige composities die nooit een
miljoenenpubliek zullen bereiken.
Het orkest van Barclay musiceert
ceer subtiel en brengt de sfeer van
een aantal stukken buitengewoon
goed over. De melancholie tintelt
in een werk als „Ou es tu passé
mon St. Germain des prés?", en
de romantiek gloeit in „Toi et moi,
cèst rien, c'est tout". Opvallend
zijn ook „Dis-moi d'abord que tu
m'aimes", „La valse des lilas" en
„Saint Pierre écoute-moi". Een
heel sterke plaat, maar daar kom
Je pas langzaam achter.
R.P.
SERGE LAMA
TALENT UIT
FRANKRIJK
„Je suis malade", Serge Lama,
Philips 6325 020.
In Nederland nog nauwelijks
bekend is de Franse zanger, Ser
ge Lama. Geheel ten onrechte
overigens want temidden van de
gallische groten als Charles Az-
navour, Gilbert Becaud, Michel
Polnareff en waar we voor het
gemak ook Jacques Brei maar
even toe rekenen zou Lama ze
ker geen slecht figuur slaan.
Zijn zang is indringend, recht
op de man af en welluidend. De
ene keer romantisch getint,
dan weer speels en vervolgens
scherp kritisch, maar altijd een
streling voor het oor. En wie
het frans van Serge Lama niet
allemaal zo snel kan volgen
heeft de platenmaatschappij op
de binnenkant van de hoek de
teksten van de meeste liedjes
afgedrukt, B.vX.
Art Tatum, „The Genius", Free
dom BLP 30124, f 17,90.
Gedurende lange tijd heeft Art
Tatum de wereld van de Jazz-pia-
no „geregeerd". Eigenlijk is dat
zo ongeveer geweest van 1930 tot
aan zijn dood in 1956, op 46-jarige
leeftijd. Tatum zélf zei altijd, dat
hij vooral veel aan de grote Fats
Waller te danken heeft gehad,
maar zijn stijl was wed een geheel
eigen. Art Tatum beschikte over
een fenomenaal geheugen; hij
kon met iedereen spélen die maar
even de melodie aangaf.
Op deze Freedom-plaat (het
Engelse RCA-merk) spéélt Tatum
12 solo's, zander ritmische bege
leiding. Dat geeft hem volledig ge
legenheid zijn grootse technische
kunnen te laten horen, met veel
onverwachte tempo-wisselingen.
Er kwam nogal eens kritiek op
Tatum, omdat men vond dat als
hij bijvoorbeeld van de hoge C
drie oktaven lager wilde spelen
onderweg even alle toetsen „mee-
Dat zou kunnen worden toege
schreven aan het slechte gezichts
vermogen van de pianist, men
hoorde het ook van de blinde mu
sici George Shearing en Lennie
Tristano. Tatum was volkomen
blind aan één oog en slechts van
zeer nabij kon hij met het andere
iets waarnemen. Daarom zou het
kunnen zijn dat hij zijn hand
niet van de toetsen durfde halen,
dat hij telde wat hij onderweg te
genkwam. Zoals een blinde ook
weet hoeveel passen het van zijn
stoel naar de voordeur is.
Op de A-zijde van de elpee vin
den we eigen composities van Ta
tum, die vrij zeldzaam zijn, Hij
prefereerde eigenlijk meer werk
van anderen een eigen interpreta
tie te geven. Deze opnamen da
teren uit 1944 en laten a m. horen
dat Tatum ook met de blues over
weg kon, al genoot hij daar niet
zijn grootste bekendheid door. In
Apollo Boogie kan vooral worden
genoten van de linkerhand van
Tatum.
De geschiedenis van deze opna
men is wat duister. In 1956 werd
een band ontdekt, waarop de
ze nummers stonden. Naar ver
luidt zouden deze zijn overgeno
men van een acetaat-plaat, die
Tatum voor een muziekuitgever
maakte. De plaat is echter nooit
boven water gekomen. Op de ach
terzijde 'n zestal nummers die ook
niet al te vaak door Tattum zijn
gespeeld. ZoaJls Song of the Vaga
bonds van Rudolf Friml. De ge
luidsweergave van de plaat is niet
om over naar huis te schrijven,
zeker geen hi-fi of stereo. Dat
kan ook moeilijk andere, maar de
kwaliteit van de muziek en de on
bekendheid van de nummers we
gen daar ten volle tegenop.
P.T.
