>IO-vakantieoord
Bergen is nu
oofdk war tier van
Jnified Family'
[DAG 24 MAART 1973
EXTRA
is van
nsen
„Nee", zegt Teddy Verheijen, „ik ben niet trots, alleen maar dank
baar aan God". De kasteelheer laat ons uit, terug naar de auto, die
over een kronkelpad, dat door 13 hectare bos en lommer loopt, de
bewoonde wereld weer bereikt. We kijken om, zien hoog verheven het
kolossale huis met zijn uitkijktoren en zeggen: „Nee, het is niet te
geloven
Acht jaar geleden, op 21 maart 1965, stapte Theodorus (Teddy)
Verheijen uit het vliegtuig, dat hem van Los Angeles naar Schiphol
had gebracht. Hij had geen cent op zak, negeerde daarom de KLM-
bus en liep met zijn twee koffers naar Amsterdam. In de eerste kerk,
die hij in de hoofdstad zag (een katholieke) ging hij een poosje in
gebed en vroeg God om sterkte. Want Teddy moest een fiks karwei
gaan klaren: de voltooiing van de zending van Jezus Christus.
Nu, in 1973, is hij met die opdracht nog lang niet gereed. Maar hij
is ondertussen wel eigenaar en bewoner van het hoog op een duin
gelegen, kapitale pand in Bergen aan Zee, dat we kennen als het
„BIO-vakantieoord". Dat kasteel, waar wij ooit de bleekneusjes uit
de sloppen en stegen van de grote stad heenzonden, na er in de bio
scopen duiten voor in de collectebus te hebben gedaan, is nu trai
ningskamp en hoofdkwartier van de „Unified Family" geworden. En
Teddy Verheijen en zijn Amerikaanse vrouw Pauline zijn er namens
God de baas.
Verheijen kocht grond en opstallen te Bergen aan Zee vorig jaar
voor 1,2 miljoen gulden van de stichting BIO-vakantieoord, die zich
bij gebrek aan bleekneusjes jaren concentreerde op het BIO-revali-
datieoord in Arnhem.
„Wij konden het gebouw kopen, omdat we ideologisch werk deden,
daar was men bij BIO gelukkig mee", zegt Teddy Verheijen.
„Nee, we waren blij dat we eindelijk een koper hadden", zegt BIO's
penningmeester Nasette. „We stuurden in de zomervakantie nog wel
eens groepen kinderen naar Bergen aan Zee, maar te weinig om de
onderhoudskosten van zo'n ton er jaar voor het oord te kunnen
rechtvaardigen. Toen dus die religieuze vereniging kwam, hebben we
graag ja gezegd."
Zo komt bet, dat het BIO-vakantieoord thans „Huize Glory" heet.
en),
ider
tientallen wasbakken in het gebouw zijn nog steeds op iets
kniehoogte. Wie hier zijn tanden wil poetsen, moet op
ïrken gaan zitten. Vanaf juli 1933 was dit huis immers in-
ht voor jongens en meisjes van een jaar of tien: het BIO-
atieoord.
kolossaal pand op een duin. Uitzicht op zee. Zekere me-
Jansen, die als tabaksplanter op Deli fortuin had ver
en, liet het in het begin van deze eeuw bouwen omdat hij
jon, die aan een longziekte leed, frisse lucht wilde geven,
ïgen overleed echter toch binnen het jaar, waarin hij en
het kasteel betrokken en zo sleet meneer Jansen zijn
e jaren in een te groot huis.
De wasbakken in het gebouw
zijn nog altijd op iets meer dan
knie-hoogte.
510-
>t Y
\SS
„Een van onze familieleden
n dag naar Teddy toegeko-
ffl heeft hem van zijn droom
zegt in maart 1973 Pauline
■jen, „dat familielid had ge-
oude man dat
lister Jansen naar hem toe
„Ik schenk jou een
®et tachtig kamers". En nu
hier; we hebben hier zelfs
'embad".
dat God me zou helpen",
feddy Verheijen eenvoudig. „De
nooit aan getwijfeld, ilk heb
en zelf gewild. Daarom liep
van Schiphol naar Amster-
®et mijn koffers. Ik dacht
tón eten en drinken. Ik wilde
naar aan het werk, mijn op-
uitvoeren. Ik had al mijn
h Amerika achtergelaten bij
beging" God was er toch om
begeleiden...?"
tons Verheijen (37), die ons
rondwandeling voorgaat door
-Huize Glory" met de 300
voorlopig tevreden,
üets het land binnengekomen
Gods rentmeester. Hij heeft
vakantieoord kunnen ko-
het geld, dat hij zelf door
arbeid als metaalspuiter ver-,
de spaarcenten, die de
zijn „Unified Family" In-
„Natuurlilk hebben we de
nog niet afgelost", zegt
hij, „wat wil Je..."
Hij, zijn vrouw en dochtertje en
een Duits sprekende huishoudster
ook een lid van de „Family" zijn
met ons de enigen in het grof uit
de hand gelopen kasteel van me
neer Jansen. „Al onze leden zijn op
straat in de steden, bezig met hun
werk", zegt Teddy, „dit huis is al
leen maar onze bakermat".
Echtgenote Pauline begint er nu op
aan te dringen dat Teddy ons uit
legt welke leer van de „Unified Fa
mily" is. Het gaat niet om de per
soon van Teddy", berispt ze ons,
„het zijn onze beginselen, die aan
dacht verdienen".
Toch nog maar even doorgaan over
Teddy. Hij is een man, die zijn bril
afzet als er een foto van hem
wordt genomen.
Door
Aad Wagenaar
Het BIO-vakantieoord heet nu Huize Glory.
Rijkdom
na
Th. Verheijen emigreerde in 1959
uit Nederland naar Canada. Hij
was scheepwerktuigkundige van zeer
rooms -kathol ieke huize (iedere zon
dagmorgen naar de H-Mis en vaak
ook nog 's middags naar het Lof),
die in de Nederlandse economie
maar weinig geloof had en derhalve
overzee naar fortuin ging zoeken.
„Toen ik uiit Nederland wegging",
zei ik tegen mijn moeder dat ik
heel rijk zou terugkomen. Ik had er
op dat moment natuurlijk geen be
sef van dat die rijkdom, waarmee
ik inderdaad naar Nederland ben
teruggekomen, geestelijk zou zijn",
zegt Teddy Verheijen.
Hij werkte drie Jaar in Canada en
verhuisde toen naar Los Angeles.
Daar, in de smeltpotstaat Califor
nia, bereikte hem De Boodschap. In
het kosthuis waar hij woonde, trok
ken twee meisjes in, die uit San
Fransisco gezonden waren om de
leer van de Holy Spirit Association
for the Unification of World Chris
tianity uit te dragen.
„Een lange naam", geeft Verheijen
toe, „maar de roepnaam is „Unified
Family". Ik heb er een maand of
drie over gedaan om de leer te
aanvaarden, maar toen raakte Ik
echt helemaal overvol. Ik ben in de
community gaan wonen, het eigen
huis dat we huurden voor onze fa
mily, ik heb al mijn geld aan de
beweging gegeven, ik heb het hele
Nieuwe Testament overgeschreven...
Ik was walmachinist in Los Angeles
en ik probeerde al mijn collega's
met de leer te confronteren. Als ik
's nachts wachtdienst had, zat ik
vaak op het dak te bidden".
„Ik was in kennis gekomen met het
eerste geloof dat ik logisch vond en
gevoelsmatig aanvaardbaar. Daar
voor had ik in mijn leven eigenlijk
nooit iets goed gedaan. Ik was sel
fish, hoe heet dat., egoïstisch, ik
lustte graag een biertje en ik rookte
twee pakjes per dag. Nietwaar, ik
was zeeman geweest... Maar alles is
op slag veranderd".
Niet roken
'„Nee, ik heb liever niet dat u
rookt", antwoordf Teddy Verheijen
kort hierna op een desbetreffend
verzoek van ons.
Het is de Koreaan Sun Myung
Moon, die de geloofsleer van de
„Unified Family" heeft verwoord.
Deze thans 63-Jarige man, van wie
op tientallen plaatsen tn het voor
malige BIO-vakantieoord staatsiefo
to's hangen, zegt op 16-Jarige leef
tijd een verschijning van Jezus
Christus te hebben gehad. De Ko
reaan kreeg bij die gelegenheid de
opdracht de wereld te herstellen
naar het woord van God. Kortom,
de zending te voltooiïen van Jezus
Christus op aarde.
Sun Myung Moon heeft zich niet
lang laten manen; hij staat nu aan
het hoofd van geloofsgemeenschap
pen in 33 landen. Alleen al in
Zuid-Korea is hij paus van een
half miljoen „Unified Fami!y"-le-
den. Mensen, die hun ganse stoffe
lijke bezit aan de „beweging" over
dragen in ruil voor het eeuwig le-
De Koreaanse leider is ook nog de
enige, die bij de Unified Family
huwelijken kan inzegenen. Laatste
lijk deed hij dat in Seoul, toen 777
paren (van 10 nationaliteiten: er
waren vier Hollandse paartjes bij)
door Sun Myung Moon gezegend,
het Ja-woord uitspraken.
Ook Teddy en Pauline Verheijen
sloten zo hun huwelijk, in 1969. De
grote leermeester was toen naar Es
sen (W.-Duitsland) gekomen om
hen met nog zeven andere paren te
trouwen.
Pauline
„Pauline was in Amerika een van
de eersten, die met de leer in aan
raking kwam. Zij ontmoette de Ko
reaanse vrouw Young Whi Kim,die
door onze stichter naar de States
was gezonden als missionaris. Dat
was in 1960. We zijn pas negen Jaar
later getrouwd", zegt Teddy Verheij
en, terwijl hij met genegenheid
naar zijn zwangere vrouw blikt:
Pauline, die er in de grote eetsalon
van „Huize Glory" bij is komen zit
ten om aan vraag en antwoord
stuur te geven.
Zij fluistert nog steeds.
Thedorus Verheijen vertelt dat hem
in 1965 van Sun Myung Moon de
opdracht bereikte om terug te gaan
naar het vaderland en daar de leer
van de „Unified Family" te predi-»
ken.
Zo kwam hij op Schiphol aan
sprekend met een Amerikaans ac
cent. een Hollandse Jongen-terug
van-weggeweest, zonder een cent op
zak maar niettemin barstend van
de rijkdom. Geestelijk dan.
„Ik wist dat ik moest lijden om' de
wereld te herstellen. Ik ben bij het
Leger des Heils gaan slapen, die
eerste dag datik weer in Holland
was, ik heb alleen maar een kroket-
je uit zo'n automaat gegeten. Ik
had voor slapen en eten eigenlijk
geen tijd. Ik was overvol van de
leer, ik moest de mensen erover
spreken".
Verheijen nam een eenvoudige be
trekking, dwong zich tot versterving
en spaarde in drie Jaar een woon
boot in de Amsterdamse Lijnbaans
gracht bijelkaar. In zijn vrije uren
droeg hij in de Amsterdamse stra
ten de beginselen van de „Unified
Family" uit.
Toen hij zes „familieleden" had
verzameld ging hij van de woonboot
over naar een flat. Kort daarna
legden Verheijen en zijn broeders
en zusters opnieuw hutje bijmutje
Training
En nu woont hij in wijlen meneer
Jansen z'n huis op het duin in Ber-
gen-aan-zee. „Nee, we gaan zelf
niet meer de straat op", zegt Teddy
Verheijen mede namens zijn vrouw,
„er is voor ons ook hier genoeg te
doen. We hebben maar een meisje,
dat overdag helpt met het op orde
houden van het huis en we moeten
zorgen dat het trainingscentrum,
want zo ls dit gebouw bedoeld,
draait.
Er slapen hier zo'n twintig leden
van de familie, die overdag op
straat werken en met het verkopen
van onze geschriften de donaties
krijgen om ons werk te kunnen
blijven doen. Het kost veel geld:
drie weken geleden hebben we
twintig familieleden naar Amerika
gestuurd om mee te doen aan een
wereld-kruisvaart van twee maan
den. Mijn vrouw en ik zijn meege-
weest om de Jongens en meisjes te
begeleiden. In Amerika heb ik Sim
Myung Moon weer ontmoet". A
Was Sun Myung Moon tevreden
over de arbeid van zijn Nederlandse
familielid?
„Hij heeft me de naam gegeven
voor ons huis in Bergen: „Glory".
Dat betekent niet anders dan dat
hij gelukkig was..."
Teddy Verheijen gidst ons rond ln
zijn „Huize Glory". Slaapzalen, ka
mers met schoolborden waarop d e
hoekstenen van de leer getekend
staan.
Soberheid overheerst alom.
We gaan ook nog de toren op, die
de Duitsers in de 2e Wereldoorlog
op het huis van meneer Jansen ge
zet hebben om een geallieerde inva
sie te kunnen zien aankomen.
Vanaf de torentrans zien we, diep
beneden, een aluminium schommel-
rek dat tussen de bomen staat. Een
aandenken aan BIO's bleekneusjes.
We horen de collectebus in de bio
scoop rammelen en zien de kraai
weer, die zegt: „Maar dat gaat zo
maar niet! Dat kost duiten om hier
binnen te komen...!"
Op de toren van het voormalige
BIO-vakantieoord zegt Teddy Ver
heijen: „Ja, het is hier mooi".
Wij krijgen plotseling hoogtevrees,
zo dicht bij God.
