Van Otterloo op jubileumplaten
Geweldige lp van
Barbra Streisand
Na Zen
op de
solo
toer
GOUWE
VAN WEESEL
POCO:
OUWE
Amusementuit de
,iren voor de oorlog
"A good
feeling
to know
PAOINA 13
Het Residentie-Orkest heeft onder eigen label onlangs twee
platen uitgebracht, die een hommage vormen aan Willem van Otter
loo, ter gelegenheid van diens afscheid als vast dirigent. De platen
(totale oplage 13.000 stuks) zijn uitsluitend verkrijgbaar voor
abonnementhouders van de verschillende R.O.-concertseries. Plaat
nr. 1 bevat werken van Beethoven, Haydn, Debussy en Ravel, plaat
nr. 2 composities van Van Otterloo, Dukas, Rich. Strauss en Berlioz.
Beethovens korte ouverture tot het ballet Die Geschöpfte des
Prometheus heeft een keurige, maar weinig geïnspireerde uitvoering
gekregen. Iets minder verzorgd en nogal schools klinkt Hadyns
symfonie nr. 101 in D "De Klok". Zeer fraai en boeiend daaren
tegen is de uitvoering van Debussy's Prélude l'après-midi d'un
faune geworden, en hetzelfde geldt voor de Rapsodie espagnole van
Ravel, met dien verstande, dat dit werk op de grammofoonplaat
aan kracht lijkt in te boeten ten opzichte van een zaal-uitvoering
de zwarte schijf kan de concertzaal (gelukkig!) nog steeds niet
geheel vervangen!
De tweede plaat is als geheel (uitvoering en repertoirekeuze) aan
merkelijk beter geslaag dan de eerste. Over van Otterloo's Sym-
phonietta voor 16 blaasinstrumenten kunnen we kort zijn: de inter
pretatie van de dirigent is in de loop der jaren nauwelijks veran
derd, en dit stuk is in Leiden reeds meermalen uitgevoerd. De
Tovenaarsleerling van Paul Dukas kan op diverse manieren worden
opgevat; Van Otterloo zoekt het in een opzwepend totaalbeeld van
de toenemened wateroverlast, sommige andere dirigenten zullen het
karakter van de bezems meer naar voren willen halen.
Don Juan van Richard Strauss is altijd een van de paradepaard-
jes van de Haagse dirigent geweest, en zulks komt ook hier duide
lijk tot uiting. Verrassend lichtvoetig en speels zijn de twee Berlioz-
fragmenten uit de verf gekomen: het Scherzo de la reine Mab uit
Roméo et Juliette en de Marche hongroise uit Le damation de
Faust.
Concluderend kunnen we' stellen, dat alleen op de eerste kant van
de eerste plaat de kwaliteiten van Van Otterloo's directie minder tot
uiting zijn gekomen. De overige drie plaatkanten zijn inderdaad een
eerbewijs aan de dirigent geworden. De technische kwaliteiten laten
helaas enigszins te wensen over; de ruis is hinderlijk en de pauzes
tussen de verschillende composities (vooral de overgang Debussy—
Ravel) had men beter iets langer kunnen nemen.
Het is my overigens niet helemaal duidelijk, wat de samenstellers
van deze platen precies voor ogen heeft gestaan. Waarschijnlijk
heeft men een representatieve keuze willen maken uit, de lievelings
stukken van de dirigent. De bewonderaars van Van Otterloo zullen
echter de namen van Bruckner en Mahler node missen. Het accent
is nu wel erg sterk op het Franse repertoire komen te liggen. De
platen zijn niet in de handel. R.G.H.
ison voor
I ac Hayes
I-magiër Hayes heeft
u eindelijk: de Edison die
lime tijd voor hem klaar-
Hij kreeg deze onderschei-
in de gezamenlijke platen-
voor de dubbel-elpee
met filmmuziek van de
amige film. Deze rolprent
ebouwd uit allerlei enge
oestan'den, maar de mu-
niet eng. The Isaac
Movement is een muzika-
ep, die ontzettend sfeer
muziek kan maken. „Black
zoals Hayes zich laat
n voert zijn groep inspire-
zingend, spelend
«i rschillende instrumenten*
Igerend. Daarbij verzorgt
ook nog even alle ar-
lenten. De Edison die door
dshuizen in de scheme-
ayboy-Club in Schevenin-
uitgereikt was dan ook
i op zijn plaats. Dat
nog eens onderstreept
feit, dat het album in
ca een Oscar kreeg voor
filmmuziek.
Het Engelse label New World
kwam onlangs op de markt met
'n serie goedkope platen van ar
tiesten, die ail lang htm sporen in
de pop-wereld hebben verdiend
Van die serie, waarvan de pla
ten slechts f 8,90 kosten kozen
wij er drie uit: platen met fijne
gouwe ouwe muziek
Ike en Tina Turner Revue
Een plaat met nummers uit
de beginjaren van dit super-soul
duo. Een brok pop „Rock'N Soul"
music (zo noemt de maatschap
pij het tenminste) met grote
songs als: Please, please, please;
Think en Your precious love.
Small Faces Niet de aller-
grootste^hlts van de originele fa
ces-met Steve Marriot maar
wel fijne dingen, zoals „My way
of giving", „Sorry she's mine"
en „You's better believe it". De
Small Faces blijven goed.
Amen Corner en Small Faces
Wel de grotere hits van de
Faces zijn door New World om
wonderlijke redenen op één
plaat gezet met Amen Corner.
Pijnlijk voor de laatste groep,
want hun „Hey, hey giriT of
„Half as nice" steken wel wat
pover af bij de Faces" „Sha la-
lala lee" en „Shake".
J. v.d. N./B.V.D.
ooroorlogs amusement in Ne-
II and, verzameld door Wim
eerder uitgebracht in 1966
1967, in 1968 met een Edison
ei erscheiden. Twee lp's vol met
dö [dsentiment voor de „oudere
de", muziek en zang van (af
1 toe ver) voor de Tweede
reldoorlog. Maar het is meer
i amusement alleen. Dankzij
aantal flitsen van radio-re
portages kan men ook nog even
snuffelen aan de dingen die de
mensen zo'n Jaar of veertig ge
leden bezighielden. Naast na
tuurlijk de strijd om het bestaan
voor velen toen al een vrijwel
onmogelijke opgave. Zo komen
we een stukje uit een reportage
van de beroemde Han Hollander
tegen van Colijn ter gelegenheid
van de geboorte van Prinses
Beatrix in 1938. Een tijdsdocu
ment, met zorg uitgekozen.
P.T.
iw Seekers
e in Royal
bert Hall
at the Royal Albert Hall,
- ew Seekers, dubbel-lp, Phi
I M10C5 Y.
de liefhebbers van folk-
is de allernieuwste (dub-
van the New Seeker ge-
een erg fijne plaat. Het is
'e-opname van een concert
Londense Royal Albert
to alle bekende nummers
er op voor. Om er zo voor
kt weg een paar te noe-
Never Ending Song Of Lo-
[hen I Was Small; I'd Like
toch The World To Sing
tl Or Borrow,
der twee bekende Melanle-
Nlokel Song en What
They Done To My Song,
'emmer alleen, dat de dia-
n de songs in vaak
°eill1k te verstaan zijn. zo
'ft soms. dat de volume-
voor de gesproken tekst
moet worden openge
len dat is bij het luisteren
een lp toch wel een beet-
s.
ADVERTENTIE
GRAMMOFOONPLATEN
Hogewoerd 112 - Leiden - 20354
Barbra Streisand, „Live Con
cert At The Forum", CBS S
65210, f 21.-.
Het Forum van Los Angeles
op 15 april 1972; 18.000 mensen
hebben zich verzameld voor een
verkiezingsbijeenkomst van Mc-
Goverrn. Naast de gebruikelijke
toespraken een grote show met
grote sterren met als klapstuk
Barbra Streisand, die voor het
eerst na 6 Jaar weer een concert
zal geven. Drie kwartier van dat
concert werd door CBS verza
meld op een album, dat onlangs
in Nederland werd uitgebracht.
Iedere keer als ik Barbra hoor,
loopt het kippevel van ontroe
ring me over de rug. Voor mij is
het een bijzonder mooie vrouw
(misschien omdat ze als ilk een
nogal forse neus heeft) die erg
mooi kan zingen. En dat doet ze
op deze plaat, waarop om. voor
het eerst te horen de medleys
Sing/ Make Your Own Kind of
Music en Sweet Inspiration/
Where You Lead. Verder een mo
noloog van de ster-zangeres,
waarin ze vertelt altijd zenuw
achtig te zijn voor een optreden.
Het publiek toont zich al even
enthousiast als ik zelf ben. Mis
schien ben ik, als fan van Bar
bra Streisand, een niet al te
beste graadmeter, maar voor
mij is er een grote mogelijk
heid aanwezig dat dit de lp van
het jaar wordt.
P.T.
9?
„A good feeling to know", Po-
co. CBS EPC S 65126.
Alweer even in de platenzaak
te verkrijgen is de laatste Poco-
LP „A good feeling to know".
Voor de ware liehfebber van de
muziek die de mannen van Ri-
ohy Furay maken dat zijn er
helaas nog veel te weinig moet
dat genoeg zijn om onverwijld de
portemonnee te „trekken" en de
ze langspeler aan te schaffen.
Want deze plaat doet in geen
enkel opzicht onder voor de an
dere die de groep heeft uit
gebracht. Trouwens toch een
kenmerk van Poco: het ma
teriaal Is nooit geweldig verras
send, maar bezit altijd hetzelfde
hoge niveau. Een niveau dat met
zeer eenvoudige, maar af
doende middelen wordt bereikt:
geen ingewikkelde schemaatjes
of .moeilijke" solo's, gewoon
reoht-toe-recht-aan instrumen
taal werk, dat alleen dient om de
fabelachtig mooie samenzang
wat te stutten, nooit om die te
overheersen.
Naar mijn smaak komt die
samenzang het mooiste uit op
Tim Schmits „I can see every
thing" en op Paul Cottons „Ear
ly times", maar ook de compo
sities van RiChy Furay „him
self" mogen er zijn. De titelsong.
„Sweet lovin'" en „And settin'
down" zijn stuk voor stuk flon
kerende edelstenen, met de
andere nummers aaneengesmeed
tot een Juweel van een LP.
Er is weieens gezegd dat Poco
draaien helpt als Je in de put zit.
En dat is heel goed mogelijk.
De blijheid straalt van alle
nummers af, het is technisch
gaaf, maar nooit steriel, en het
roept voortdurende herinnerin
gen op aan de onvergetelijke
„Buffalo Springfield", stamboom
van Poco zowel als van Crosby,
Stills, Nash en Young. Moet ik
nog meer zeggen?
B.V.D.
Aan deze muziek
pagina werken mee;
Bert van Dommelen
Robert Briel
R. G. Harms
Jan van der Nat
Eindred: Pieter Taffijn
^ayout
Bram v. Leeuwen
Elton John
minder sterk
dan voorheen
Don't shoot me, I'm only the
piano player, Elton John, DJM
records DJLPH 427, prijs f 21,-.
Misschien zou het voor. Elton
John goed zijn een poosje wat
minder actief te zijn. Misschien
dat er na verloop van tijd weer
eens een ijzersterke lp, zoals
zijn allereerste, op de platen-
markt kan verschijnen. Don't
shoot me is bepaald niet van
dat kaliber. Voor mij halen
slechts drie van de tien nummers
een voldoende: Crocodile rock.
Elderberry Wine en Teacher I
need you. Wat verder een rui
me voldoende haalt is de uitvoe
ring van de hoes, een dubbele
met daarin een boek van twaalf
pagina's vol met foto's en de
teksten van de diverse nummers.
Erg aardig natuurlijk, maar een
plaat wordt nog altijd gekocht
om de kwaliteit van de muziek
J.v.d.N.
ADVERTENTIE
SPECIAALZAAK
GRAMMOFOONPLATEN
PIETERSKERKCHOORSTEEG 11
Leiden - Tel. 01710—22184
AMSTERDAM
Concertgebouw. 20 feb. 20.15 uur, Amsterdams Philharmonisch
Orkest o.l.v. Anton Kersjes nun.v. Herman Krebbers, viool en Tibor
de Machula, cello, 21, 22 feb. 20.15 uur, Concertgebouw orkest oJ.v.
Bernard Haitink, 23 feb. 20.15 uur Amsterdams Philharmonisch
Orkest o.l.v. Anton Kersjes mjn.v. Horacio Gutierrez, piano, 20.15
uur Julian Bream, gitaar en luit, 22 t.ejn. 24 feb. Oskar Back
concours.
Klein Bellevue: te.m. 4 maart (ma. gesloten) Wereldgebeuren in
een notedop. Klipstein en Hammelburg samen met Corry van Kes-
sel.
Nieuwe de la Mar-theater: t.ejn. 28 feb. di., wo., do. 20.25 uur
Cabaretprogramma van Fons Jansen, t.em. 24 feb. vr., en za. 20.15
uur Wim Kan in een cabaretprogramma samen met Corry Vonk.
Theater Carré: t.em. 28 feb. 20.15 uur Jasperina de Jongs grote
ego-trip.
Stadsschouwburg: 15 t.e.m. 18 feb. 20.15 uur Amsterdams Toneel
met „Schuld en boete", 18 feb. 13.30 uur Nationale Ballet met Epi
sodes en Canton Indio, 19 feb. 20 uur Ned. Operastichting met
„Tosca", 20 feb. 20.15 uur Haagse Comedie met „Polonaise", 22 feb.
20.15 uur Nationale Ballet met o.a. Daphnis en Chloë, 23 feb. 20
uur. Ned. Operastichting me „Tosca".
DEN HAAG
Congresgebouw: 17 feb: 20.15 uur Operettegezelschap Mascotte
met „Venus in Seide", 23 feb. 20.30 uur Concertgebouworkest o.l.v.
Bernard Haitink m.m.v. Herman Krebbers, viool.
Theater Pepijn: 16, 17 feb. 20.30 uur, 22 t.em. 24 feb. 20.30 Caba
ret Tekstpierement met „In de zesde hemel".
Circus-theater: 17 feb. 20 uur De Vader Abrahamshow.
Kon. Schouwburg: 16 feb. 20.15 uur Knecht van twee meesters,
17 feb. 20.15 uur Liefde op papier, 18 feb. 20.15 uur Haagse Comedie
met „Polonaise", 19 feb. 20.15 uur lm weissen Rössl, 20 feb. 20.15
uur Met blote voeten op het park, 21 feb. 20.15 uur Nederlands
Danstheater, 22 feb. 20.15 uur Liefde op papier, 23 feb. 20.15 uur
De drie zusters.
ROTTERDAM
De Doelen: 18 feb. 14.30 uur Nederlands Kamerorkest oJ.v. David
Zinman mm.v. Julian Bream, gitaar, 21 feb. 20.15 uur „Brood en
spelen" Massenet, Nielsen en Ravel, 23 feb. 20.15 uur RET-man-
nenkoor m.m.v. Westlands Meisjeskoor m.m.v. Herman E mm ink,
Marty, Willem de Haas en Huib Beuneman, 24 feb. 24.15 uur Op
treden van The Flying Burrito Brothers, 20 feb. 20.15 uur Kamer-
muziekvereniging „Musica da Camera", 22 feb. 20.15 uur Solisten
concert Tom Haenen, bas, Han Wilmink, piano en het Maastrichts
Kamerensemble, 23 feb. 20.15 uur Nederlands Kamerorkest o.l.v.
David Zinman m.m.v. Thomas Magyar.
Rotterdamse Schouwburg: 16 feb. 20.15 uur Rotterdams Toneel
met „Liebelei", 17 feb. 20.15 uur Rotterdams Toneel met „De man.
het beest en de deugd" 18, 19 feb. 20.15 uur Zuidelijk Toneel Globe
met „Soldaat Tanaka" 20 feb. 20.15 uur Amsterdams Toneel met
„Schuld en boete", 21 feb. 20.15 uur Rotterdams Toneel met „Op
blote voeten in het park", 22 feb. 20.15 uur Rotterdams Toneel met
„De man, het beest en de deugd", 24 feb. Rotterdams Toneel met
„Liebelei".
Dirk v.d. Ploeg:
Amsterdam is eigenlijk nooit een
echte popstad geweest, in tegen
stelling met Den Haag bijvoor
beeld, waar het altijd bruist
van de groepen. Kijk maar eens
naar de Top 40, daar krioelt het
van de Haagse groepen, groepen
uit de provincie, maar Amster
damse artiesten moet Je met een
vergrootglas zoeken. Een opmer
kelijk verschijnsel waar niemand
eigenlijk goed raad mee weet en
tvaar nu een paar sociologen zich
over zouden moeten buigen. Ge
lukkig zijn er zo af en toe wel
eens mensen uit de hoofdstad die
dit gemis willen opheffen. Wal-
ly Tax bijvoorbeeld die onlangs
helaas weer eens de mist in ging
met een single. De opkomende
groepen Orfeo, van wie zojuist 'n
sterke single verscheen, maar die
zich nog wel moet bewijzen. En
Dirk van der Ploeg, ex-zanger
van de vergane glorie-groep Zen,
die met een solo album bij Pho
nogram hoge ogen gooit. Van de
LP is een single getrokken, „So
Long Day, My Day" die snel
de bipparade bestormt.
Het verval van Zen, de groep
die ooit eens nummer één stond
met een uitvoering van de titel
song van de musical „Hair", was
een onvermijdelijke zaak. Toen
het succes kwam na Jaren hard
werken, wilde meteen iedereen
uit de groep „ster" zijn. Dirk:
„Al gauw hebben we er twee
mensen uit moeten zetten, omdat
ze zo nodig de artiest moesten
spelen". Maar dat was niet vol
doende, de moeilijkheden ble
ven bestaan, zodat Dirk ermee
kapte, „Er werd niet meer met
de groep gewerkt aan een toe
komst. Van opbouw en vernieu
wing was geen sprake meer. We
kwamen ook niet meer toe aan
verversing van ons repertoire".
Thuis zette Dirk zich aan het
componeren. Ondertussen de
kost .verdienend in 'n kroeg in de
Korte Leidsche Dwarsstraat, De
Spuyt. Met geld, dat hij als
voorschot van zijn muziekuitge
verij gekregen had, schafte hij
zich een bandrecorder aan om
z'n composities op de band te
zetten. Daarop speelde Dirk zelf
het hele instrumentarium. Toen
alles eenmaal op de band stond,
viel het niet mee dit repertoire
te slijten. Dirk klopte eerst aan
bij Phonogram produces Tony
Vos, die hij nog kende als pro
duces van Zen. Tony zag het wel
zitten, maar van daden kwam
het niet, waardoor Dirk met nog
een aantal andere maatschappij
en onderhandelde. Ook deze con
tacten leverden niet het gewens
te resultaat op, totdat Dirk naar
Boudewijn de Groot, ook produ
cer bij Phonogrm, toestapte.
Boudewijn was meteen en
thousiast en wilde onmiddellijk
een album opnemen. Maar bij
Phonogram wilde men liever
met een single beginnen. „Daar
voor hebben we twee nummers
opgenomen, „Don't Know Where
To Go" en „Sail to Brazil". Maar
die single is nooit uitgekomen.
Boudewijn hield vol, dat er met
een een langspeler moest komen.
Die elpee heb ik aan hem te
danken, hij heeft het er gewoon
doorgedrukt. Ik ben er erg blij
om, want op een single kan Je
Je lang niet zo waarmaken als
op een LP".
Als basis voor de plaat diende
de band, die Dirk thuis had op
genomen als demo-materiaal.
Dirk: „We zijn er in principe
van uit gegaan, dat we het geluid
en de atmosfeer van de band
in de studio weer terug moesten
krijgen". Daarbij was Phono
gram beslist niet gierig met stu-
iiotijd en musici. Dagenlang kan
Dirk zijn gang gaan met men
sen als George Kooymans. Rick
van der Linden, de zusjes Paay.
Leon de Graaf, de steel gitarist
Gordon Hutley en nog een
tiental anderen.
Dirk heeft heel wat energie in
deze plaat gestoken, maar toch
wil hij de muziekmakerij niet
meer als beroep zien. HIJ ver
dient liever de kosten van zijn
levensonderhoud achter de tap
sn ziet de plaat als bijverdienste
Dat toeren is zo afgrijselijk, daar
heb ik al genoeg van meege
maakt.
R. B
Ella zingt
werk van
Cole Porter
Ella Fitzgerald, „EUa Loves
Cole", Atlantic 40450.
Meer dan vijftien jaar gele
den maakte Ella Fitzgerald de lp
„Illla Sings Cole Porter". Op
aanraden van Jazz at the Phil
harmonic-baas Norman Gra/nz
maakte zij nog eens een album
met werk van Porter.
Samengesteld met een keus van
nummers uit de oude plaat plus
titels die toen (nog) niet aan
bod kwamen. Ik vind het altijd
heerlijk om Ella aan het werk
te horen en als het dan samen
is met een orkest als van deze
plaat, onder leiding van Nelson
Riddle, wordt het helemaal een
plezierige zaak. Natuurlijk het
is niet nieuw, niet baanbrekend
Maar wel erg fijn om naar de
luisteren zijn nummers als „AU
Of You" en „C'est Mangnifi-
que".
P.T.
