De
Saez-
story
KONINGEN VAN DE JEANS
SPIJKER^
VAN TWEE
BROERS
5!feDAG 6 JANUARI 1973
PAGINA 15
sald.
ers Saez zitten met tevre-
loogjes achter de tafel in
leslokaal van de fabriek,
nipt aan 'n flesje prik,
nje, zoals de sinaasappe-
de streek: Valencia,
praat. Druk, heftig geba-
oaquin, z'n broer, vult hem
■wee grote Spaanse zaken-
klein van stuk, vriende-
*t z'n tweeën directeur van
•imens bedrijf. De een voor
merc-iële, de ander voor de
che kant van de zaak. In
der jaren van boerenjon-
ljonairs geworden door de
en bloeiende handel in
Manuel, tussendoor slokjes
van 'n naranja: „We
lies over voor ons be
ar we nemen samen de
rigen". Joaquin knikt
Voor de broers is de
heilig.
:ine Roumen
5aez' spinnerijen, weverijen
verijen, gebouwd in het
ie heuvelland rond Valencia,
voornamelijk vrouwen,
uit de omliggende dorpen,
fabriek meer geld kunnen
u dan op het land. Althans,
hun huwelijk. Want als de
vrouw trouwt, is het ze-
het platteland afgelopen
ken bulten de deur.
en Joaquin varen wel bij de
van de Jonge Spaamsen.
len er goede sociale voorzie -
tegenover. "We investeren
e winst in onze zaak", mei
broers met trots. „WIJ heb-
ttoon een salaris en zijn ei-
helemaal niet zo rijk". Be-
kleine handelaren in
:en, bouwen ze nu vanuit
In een ijltempo aan een we-
£rn. Daarbij beschouwen ze
stermaatschappij in Neder-
uet vestigingen in België,
|en en Duitsland, als een
voor heel West-Europa,
odukt. draagt het stempel
ïn naam die is afgeleid van
in neef van Saez, en be-
wr een leerling in de fa-
ïï*i.
H i*
de
hri)
ljn
Fr<
ca»e|t(
Manuel (rechts op de voor
grond) en z'n broer Joa
quin trokken met volge
pakte ezels naar de omlig
gende dorpen om spijker
broeken aan de boeren te
verkopen.
In de fabrieken werken
voornamelijk vrouwen uit
de dorpjes rond Valencia.
tie al verdubbeld. De broers begin
nen 'n neus te krijgen voor recla
me. Hun produkt bereikt dan de
huiskamers via de beeldbuis.
Op die zonnige dag to Valencia, als
de Nederlanders komen kijken, hou
den de broers geen siësta. Manuel
scheurt in een donkergroene Ferra
ri langs de sinaasappelgaarden, op
weg naar de buss in ess. Een dag- en
nachtbedrijf, met ruim 2200 man
personeel. Met een eigen zieken
huisje voor de ongevallen in huis.
Met azuurblauwe zachte banken en
automatische schuifwanden in het
hoofdkantoor. Met een Engelse cur
sus vanwege de contacten met het
buitenland. Iets waar de broers zelf
nooit iets van zullen opsteken, om
dat ze het „te druk" hebben om
ook nog eens een keer EngeLs te le
ren.
Als ze vrij zijn zonder Jeans aan
hun vermoeide hoofden, nemen ze
vrouw en kinderen mee naar hun
zomerverblijf, nog dieper in het zui
den van Spanje. Daar ontmoeten
Manuel en Joaquin hun oudste
broer en lopen ze rond in een spij
kerbroek. Iets wat anders nooit ge
beurd. De gezinnen wonen dan elk
apart in een huis. Toch weer dicht
bij elkaar gebouwd op een terrein,
want dat vinden ze ..gezellig". Een
plaatsje in elk van de gezinnen is
gereserveerd voor de oude Saez.
Hun vader, die nog steeds op het
platteland leeft en af en toe komt
Manuell glundert, als hij vertelt:
„Dat zakelijke hebben we van moe
der. Vader was totaal anders. Maar
als zij wat deed, was het altijd
goed. Zij was ook een zeer intelli
gente vrouw. We maakten thuis zelf
'n soort spijkerbroeken: het werd
een klein broekenbedrijf. De broe
ken waren bedoeld voor de boeren
op het land. Joaquin en ik moesten
met volgepakte ezels de dorpen af.
Meestal 'waren we uren onderweg
voordat we een herberg bereikten,
waar we de spullen op 'n tafel uit
stalden.
En dan maar afwachten of je iets
verkocht. Het was in die tijd niet
zo best in ons land. De mensen
hadden niet veel zo vlak na de oor
log. We verkochten op den duur
aardig wat. Al moesten we barre
tochten ondernemen. Dan was je
moe en had je vreselijke dorst.
Vaak moesten we op de ezels door
riviertjes waden. Tot aan je buik in
het water".
Jaren later is Amerika hard bezig
om het Jonge volkje in de spijker
broeken te hijsen. Jeans werden
langzaamaan een begrip. De boer
op het land werkte rustig verder in
z'n kloffie, de voorloper van de
spijkerbroek. De broers Saez produ
ceren en verkopen steeds meer. De
dag is dan niet ver meer, dat Ma
nuel en Joaquin gaan meedraaien
in de zware concurrentiestrijd. De
Jeans, die ze ruim tien Jaar geleden
maakten, kregen een willekeurige
naam. Uit een Engels tijdschrift
pikten ze de naam van Bob Dylan
In 1963, toen de Saez' fabrieken
zo'n zestigduizend broeken per jaar
afleverden, veranderde de naam in
Lois. Een jaar later is de produk-
Twee werelden
Het zijn twee totaal verschillende
werelden die elkaar ontmoeten in
de Saez familie. Vader met z'n ezels
cn lapje grond en de spijkerbroek
jongens. Zakenmensen die gevoelig
zijn voor de wensen van de jeugd.
Op het terrein buiten een van de
fabrieken wordt de donkerblauwe
stof gebleekt. Want gebleekte jeans
zijn in. Tot grote ergernis van een
boer uit de omgeving, die z'n groen
ten op het land blauw gekleurd
aantrof door het afvalwater van de
blekerij.
Toen dat gebeurde, toonden de
broers zich goede buren. Ze betaal
den de schade en verhuisden met
hun handel naar een ander terrein.
Vriendelijkheid. Een duidelijk punt
van overeenkomst tussen vader en
zoons. Een vrachtwagenchauffeur
die uitbundig naar Manuel zwaait.
Een Nederlandse vlag ophangen
vanwege het bezoek. Het geheel ge
lardeerd met een blikkerig Wilhel
mus uit 'n speaker. De vriendelij
ke kraaloogjes als ze bij het af
scheid zeggen: „Nuestra casa es su
casa de usted". „Ons huk is uw
huis".
