LATENKEUS
Viool
TO
The complete Parker
Herperst
NEW THING
Reuzen
DECEMBER 1972
EXTRA
PAGINA 17
Innen is het rond deze tfld een min-of-meer gespannen
Nicolaas heeft van iedereen een verlanglijstje nodig
daar opzetten? We hebben geprobeerd op deze pagina
[ten bij elkaar te brengen, dat de moeite van het vragen
sli Dl die straks weer kunnen worden gebruikt als we rond
r liefst vier vrije dagen hebben. Dan kan het erg fijn
plaat op te zetten en er heerlijk relaxed naar te luis-
Wi iels zult u meerdere bezettingen vinden. Dat kan voor-
egt
nïg,
komen, omdat er opnamen van verschillende data bij zijn. Vooral komt
dit voor op de platen, die aan één musicus zijn gewijd, zoals Charlie
Parker, Stan Getz en Wes Montgomery.
De volgende afkortingen zijn gebruikt: a-arrangementen, as-alt sax,
b-bas, bs-bariton sax, c-cornet cd-conga drums, dr-drums, f-fluit, gtr-
gitaar, kl-klarinet, mel-melodica, ml-muzikale leiding, o-orgel, p-piano,
pe-percussion, ss-sopraan sax, st-stem, trb-trombone, trp-trompet, ts-
tenor sax, v-vibrafoon, vl-viooL
obli
ie>o
ANTHOLOGY,
free jazz
James P. Johnson,
Jimmy Yancey, Bix
j irl Hines, Joe Sulli-
r. Arfc Tatum, Teddy
roD oons, M. L. Lewis, P.
Lou Williams, Cla-
kkel Powell, Count Ba-
s llington. Thelonius
well, Enroll Garner,
m )ave Brubeck, John
Silver, Ahmad JamaJ,
Ray Bryant, Dave
Evans, Cecil Taylor.
lleniibbel-LP), f 25,-.
derf altijd al in de mu-
ïstaande rol gespeeld
betïdat niet anders. En
rkei ft naar uit dat dat
•eranderen. In dit
titels, die de lange
n die de jazz heeft
de ragtime, via de
alle andere stijlen
;n heten tot de veel
van Evans en Tay-
heeft me bijzonder
in vogelvlucht een
jegeven van zoveel
je bijvoorbeeld Bei-
p de piano hoort, en
n ttyeel begeerde histori-
bijzitten. De eerste
-s zijn dan ook alle-
originele 78-toeren
stig. Deze platen
te bevelen voor de
snken dat jazz nog
>k zij zullen onge-
erkennen dat er
dingen zijn gebeurd
ïl oi
rii
Jise
ik
t eet
r daa
wat
The Heatin' sys-
mei, p), Dave
Donald Myrick (ts,
(trp), Marty Ro-
Upchurch (b), Sam
Williams (dr), Fred
(cd) Cadet 2CA
an de organisten uit
i^_Jpth-school. °P deze
hij zich op ingeto-
in op het eerste oog
va rdige uitdrukking,
van
ik fl
To
h
g een
de cl
>ed za
ik
i zei
vaak virtuoze wij-
uff zijn instrumen-
pelen zijn het toch
de blazers die in de
In de in totaal
le er op deze twee
het vooral trompet-
ne die op mij grote
ooit
daar
iet sp>
dat
:eli
LESTER YOUNG EN COLEMAN
HAWKINS Classic Tenors
Coleman Hawkins (ts), Eddie Hey-
wood (p), Oscar Pettiford (b),
Shelly Manne (dr), Bill Coleman
Otp), Andy Fitzgerald (kl), Ellis
Larkins (p)Al Casey (gtr), Dickie
Wells (trb), Lester Young (ts),
Freddie Greene (gtr), Al Hall (b),
Jo Jones (dr). Philips 6369 410
f21,-.
Heerlijk Jeugdsentiment. Opnamen
uit december 1943, die zo „klassiek"
zijn dat ze vandaag de dag zouden
kunnen worden gemaakt zonder dat
iemand zou kunnen zeggen dat het
ouderwets was. Het is werkelijk een
belevenis om Coleman Hawkins (die
eens met de .„Ramblers" speelde,
ook al jeugdsentiment) en Lester
Young te horen spelen. Het mag
dan geen stereo zijn, het blijft
heerlijke muziek. Die todh al zo
technisch volmaakt was opgenomen,
dat je bij een bassolo in „The Man
I Love" Oscar Pettiford in de maat
hoort zuchten.
Deze plaat leent zich goed om te
vragen aan Sint Nicolaas en dan
op tweede kerstdag, als iedereen
nog wat vadsig bij elkaar zit van
het overvloedige eten de dag daar
voor, te draaien. Het is muziek
waarbij je vanzelf „relaxt", waarbij
je heerlijk tot rust komt.
STAN GETZ, Verve Jazz 3
Stan Getz (ts), Bengt Hallberg (p),
Gunnar Johnsson (b), Anders Bur-
man (dr), Ake Persson (trb), Erik
Nordstrom (ts), Lars Gullin (bs)
Jan Johansson (p), William
Schiöpffe (dr), Lou Levy (p), Leroy
Vinnegar (b), Shelley Manne (d),
Jimmy Raney (gtr), Duke Jordan
(p), Bill Crow Ob), Frank Isola
(dr), Conté Candoli (trp), Lou Levy
(p), Leroy Vinnegar (to). Metro 2356
074, f 13,50.
WES MONTGOMERY, Verve Jazz 5
Wes Montgomery (gtr), Johnny
Pate (a), Metro 2356 076, f 13,50.
Metro heeft een reeks oude opna
men verzameld en deze herperst op
langspelers. Er is een serie van tien
exemplaren, op de andere platen
worden de volgende musici onder
handen genomen: Louis Armstrong,
Oscar Peterson, Ben Webster, Gerry
Mulligan, Ella Fitzgerald, Billy Hol-
liday, Jimmy Smith en Art Tatum.
Een lofwaardig initiatief, dat inte
ressante muziek tot gevolg heeft.
Zoals op de plaat van Getz, waarop
om. opnamen van december 1955
uit Stockholm. De grote saxofonist
bewijst met verschillende begelei
dingscombo's zijn klasse en vooral
het feit dat de opnamen allemaal
zo'n Jaar of vijftien oud zijn maakt
het geheel des te waardevol
ler. Ook gitarist Montgomery viel
de eer te beurt een LP aan zich ge
wijd te krijgen. Een eer die hij zich
ten volle waardig toont, vooral in
eigen composities als Movin' West
en West Coast Blues. Jammer is
het natuurlijk wel, dat de hoes of
de label op geen enkele wijze enige
informatie geeft over het orkest dat
achter Montgomery opereert.
CHARLIE PARKER, The complete
Charlie Parker, vol. 1
Charlie Parker (as), Miles Davis
(trp), Dizzy Gillespie (trp, p), Ar-
gonne Thqrnton (p), Curley Russell
(b), Max Roach (dr) BYG 529 129
f 16,90.
CHARLIE PARKER, The complete
Charile Parker, vol. 2.
Charlie Parker (as), Clyde Hart (p)
Tiny Grimes (gtr, zang), Jimmy
Butts (b), Harold „Doe" West (dr),
Dizzy Gillespie (trp), Jack McVea
(ts), Dodo Marmarosa (p), Slim
Gaillard (gtr, p, zang), Tiny Bab
Brown (to), Zutty Singleton (dr)
BYG 529 130, f 16,90.
CHARLIE PARKER, The complete
Charlie Parker, vol. 3.
Charlie Parker (as, ts), Miles Davis
(trp), Bud Powell (p), Tommy Pot
ter (b), Max Roach (dr), John Le
wis (p), Nelson Boyd (b) BYG 529
131, f 16,90.
„The Bird", Charlie Parker, is een
onvergetelijke saxofonist. Hij werd
niet ouder dan 35 jaar (in 1955
overleed hij aan pneumonia), maar
Zijn spel en techniek werd een lei
draad voor velen na hem. Op de
eerste van deze drie langspelers
staan opnamen uit november '45,
gemaakt in New York. Het zijn de
eerste nummers die Parker als or
kestleider opnam, met „grote jon
gens" ais Davis en Gillespie erbij.
Daarnaast zijn ze nog van meer be
lang, omdat het ook allemaal comp-
soties van the Bird zelf zijn. Op de
tweede plaat (met opnamen uit '45
en '47) speelt Parker met de forma
tie van Tiny Grimes en van Slim
Gailiard. Tenslotte dan ook nog
nummers van zijn groep. Heerlijke
muziek, dat wel. Maar wat is het
eigenlijk toch jammer dat de platen
toen niet langer konden duren dan
drie minutenTenslotte dan op
namen uit 1947 op volume 3. Top-
musici als Davis en Roach samen
met Parker konden niet anders dan
topmuziek maken en dat is ook ge
beurd. De muziek zoals deze, 25
jaar oud, is nog steeds een richt
snoer voor de musici van vandaag.
En wat kan een groter compliment
zijn voor een musicus?
uiting van Jazz is
n da^schien wat al te
al bi] rloopt het allemaal
ïerst i aande paden. Daar-
et-specifieke liefhe-
enhui&üsschien juist een
e afdi iullen in ieder geval
ïger U >eten hebben voor
over cerbo, die van een
afdeli ualisten zo'n hecht
zitten en.
fasen,
a ERT, Blues Lexicon
coholiferij, f 32,50.
in de Ne/derlandse
>*en "zo^-gezaaid en die er
ïstal geen best-sel-
om is het al te ho-
ats df^: van de Belg Bo-
'erd r l°t is beschoren.
an, dat het niet de
[n eer Ne personen, die op
jouisvï de blues werkzaam
ekkenl i het lexicon op
>n doei a zouden tien boek
aar ge enoeg zijn geweest,
in de eerste plaats
a de gevestiged na-
vele Jongeren ko-
Zowel blank als
RITA REYS sings Michel Legrand
Rita Reys (zang), Louis van Dyke
(p), Jean „Toots' Thielemans
(mondharmonica)Sam Nyveen
(vl), Letty de Jong (st), Mary Duys
(st), Marian di Giovanni (st), Ro
gier van Otterloo (a, ml)
Rita Reys is erg spaarzaam, zowel
met haar optredens als met het op
nemen van platen. De vorige plaat
(Burt Bacharach) baarde veel op
zien, omdat Rita Reys zich uit het
„jazz-kastje" had weten los te ma
ken. Ook nu is het weer een erg
goede plaat geworden, niet ten on
rechte bekroond met een Edison.
Michel Legrand was er zelf erg en
thousiast over, vooral ook omdat hij
ontdekte dat Rita niet alleen maar
de Jazz-zangeres is die hij kende.
De elf songs van Legrand (zoals
Les parapluies de Cherbourg en The
windmills of your mind) worden
overtuigend gebracht door Rita. Al
tijd vol emoties, maar ingehouden,
of teer, of lyrisch, of wat er maar
nodig is. Natuurlijk draagt de or
kestratie van Van Otterloo niet
weinig bij tot het ongetwijfeld grote
succes, dat deze plaat zal hebben.
CBS S 65037, f 21,-.
Archie Shepp, Craohan Moncur,
Sunny Murray, Archie Shepp, Sun
Ra, Sonny Sharrock, Don Cherry,
Art Ensemble of Chicago, Paul
Bley, Clifford Thornton. BYG 23
(dubbel-LP) f25,-.
Moderne Jazz is zeker geen artikel
dat goed in de markt ligt. Daarvoor
hoeven we alleen maar even te
denken aan de zeer matige belang
stelling voor het Doelen Jazz Festi
val, dit voorjaar gehouden in de
Rotterdamse Doelen en geheel ge
wijd aan de eigentijdse muziek. Het
verdient alleen daarom al lof als
een maatschappij over gaat tot het
uitbrengen van deze muziek. En als
het gebeurt zoals op de wijze als
BYG dit heeft gedaan, dan is het
helemaal fraai. Een heel stel „mo
dernisten" bij elkaar.
Gemakkelijke muziek is het zeker
niet. Je moet je echt inspannen, je
moet je er bij betrokken voelen.
Met als risico, dat je over een paar
jaar te horen krijgt, dat Je het ei
genlijk helemaal niet goed had mo
gen vinden. Maar dat is een risico
dat moet worden genomen, vind ik,
tenslotte moet je ook op de hoogte
blijven van wat er op dit moment
gebeurt. En met deze twee platen
lukt dat heel aardig. Jammer is het
dat de hoes in het geheel geen in
formatie geeft over de bezettingen
en de data van de opnamen.
NAT ADDERLY, Co min' out of the
Shadows.
Nat Adderly (c, fcp), Joe Zawinul
(p), Ron Carter (to) Leo Morris
(dr) A en M AMLB 51203.
Samen met zijn broer „Cannonball"
Anderly kwam Nat er op het New
port Jazz Festival in Rotterdam
niet zo uit. Dat is op deze plaat wel
heel anders. Nat Adderly laat hier
op horen dat hij na 25 jaar het vak
van beroepsmuzikant te hebben be
dreven een hele goede is. En dat
hij ook een goede componist is
wordt al evenzeer duidelijk. Adderly
weet allerlei soorten muziek te
brengen. Het Afrikaans-getinte van
Biafra, het spiritual-achtige van
Nobody Knows, maar ook mengvor
men met rock 'n roll als Comin'out
of the shadows en Ivan's holiday.
Deze plaat heeft me werkelijk ver
rast en dan wél in zeer aangename
zin. In de .Record Mirror" zei Stan
Britt erover dat er twee dingen
duidelijk werden: Nat Adderly is
echt eeii muzikant en het is een
verdraaid goed album. Ik kan het
niet anders dan met hem eens zijn,
het is een hele fijne plaat.
CHARLY ANTOLINI, Drum Beat
Dieter Reith (o,p), Peter Witte 0b),
Oharly Antolini (dr), Bernd Fischer
(as), Joki Freund (ts), Johnny
Veigl (bs), Conny Jaokel (trp),
Gerhard Kaohmann (fcito) MPS 15
086 ST, f 21-,.
Zwitserland is bij ons vooral bekend
als het land van Wilhelm TelV va
kantiereisjes en jodelmuziek. Tussen
de bergen vandaan komen eohter
ook veel goede slagwerkers,
Goede slagwerkers
zijn niet veel te vinden. Elvin Jones
heeft eens gezegd: „Er is niets waar
ik zo'n hekel aan heb als aan een
THE GIANTS OF JAZZ
Dizzy Gillespie (trp), Sonny Stitt
ts, as), Kai Winding (tito), Thelo-
nious Monk (p) Al McKibbon (b)
Art Blakey (dr) Atlantic 60 028
(dubbel-LP), f 29,-.
De succesnummers uit de stal van
George Wein oogsten op het New
port Jazz Festival over het alge
meen gunstige kritieken en in ieder
geval werden ze beloond met dave
rende ovaties door een enthousiast
publiek. Het kan dan ook haast
niet anders, of deze opnamen uit
het Victoria Theater in Londen
moeten ook een willige markt vin
den. De platen bevatten fijne mu
ziek van een homogene groep. En
juist dat laatste is eigenlijk zo
merkwaardig. Stuk voor stuk zijn
dit mensen, die of hun eigen groep
hadden of in een andere groep een
vooraanstaande rol speelden. En in
die groepen vaak heel van elkaar
afwijkende stijlen beoefenden. Toch
paste het allemaal bij elkaar, met
Monk als „denker" en Gillespie als
„prater", maar zonder leider. Een
degelijk stuk vakwerk, enthousiast
gebracht, technisch gaaf.
Een pagina
vol platen
door
Pieter Taf fijn
fte a idelijk opgezet. Bij
f vindt men het be-
snt, waar en wan
neer geboren, een korte levensbe
schrijving, eventuele verwijzing
naar andere bronnen en een disco
grafie. Dan verder nog een over
zicht van alle personen, groepen en
bands, achterin het boek. Voor ie-
LOUIS VAN DYKE, Bluesette
Louis van Dyke (p), Jacques Sohols
(to), John Engels (dr) Carl Schulze
(v) Artone BDJ S-1605-, f 7,95.
Louis van Dyke is tegenwoordig
niet meer weg te denken uit de Ne
derlandse muziekwereld. Ais begelei
der, maar ook als solist heeft hij
een grote naam opgebouwd en
avond-aan-avond is hij nu bezig
overal in den lande concerten te
verzorgen met uitleg. Maar op het
moment dat deze plaat werd opge
nomen moest dat allemaal nog ko
men. Van Dyke had net het conser
vatorium afgemaakt en de eerste
prijs van het concours in Loos-
dredht veroverd. Echt naam had hij
daar echter nog niet mee gemaakt.
De eerste LP zorgde daar wel voor,
evenals voor een Edison.
Menigeen zal nu op elke plaat van
hem afvliegen, maar dat toen nog
niet doen. Die fout kan goed wor
den gemaakt, bovendien krijgt men
er een paar erg fijne solo's van vi-
braphonist Carl Schulze (die on
langs op een eigen LP uitkwam)
dereen die zich ook maar in enige door. Mocht deze plaat nog in uw
mate bij deze muziek betrokken
voelt en op de hoogte wil zijn een
nuttige uitgave. Tussen twee haak
jes: ook onze bloedeigen Rob Hoeke
wordt uitvoerig genoemd.
verzameling ontbreken zorg dan
dat hij erbij komt. Al was 't alleen
maar voor het titelstuk van Jean
„Toots" Thielemans, die onlangs
nog via de tv was te beluisteren.
vent die naar bed gaat als een
trompettist die het niet meer kan
vinden en de volgende morgen op
staat als een moderne Jazz-drum
mer".
Antolini is zeker niet zo iemand.
Hij beheerst zijn drumstel tot in de
finesses en dan niet alleen als hij
een solo speelt. Maar ook als er
wordt geblazen zorgt hij voor een
goed ritme, zonder zo hard te slaan
dat men de eigenlijke muziek ei
genlijk niet meer hoort. Op die ma
nier werd het een erg fijne plaat
en het is alleen maar Jammer dat
het zes jaar duurde voor de import
in Nederland begon.
Gerry Mulligan (ss, bs, p), Tom
Scott (ts, ss), Bud Shank (as, f).
Bob Brookmeyer (trb), Harry
„Sweets" Edison (trp), Roger Kella-
way (p), Chuck Domanico (b),
John Guerin (dr), Howard Roberts
(gtr), Joe Porcaro (dr), Emil Ri
chards (pe), Joe Porcaro (pe), A en
M AMLS 63036.
Het duurde vele Jaren (zeven om
precies te zijn) voor Mulligan-saxo-
fonist. componist, pianist, bandlea
der- weer eens een plaat maakte,
waarop hij zelf als belangrijkste
man staat. Dat gebeurde in het be
gin van het vorig jaar in Holly
wood, de plaat heeft nu ook zijn
weg naar Nederland gevonden. In
die tussentijd maakte Mulligan wel
opnamen met Brubeck (waarmee
hij ook op het Newport Jazz Festi
val in de Rotterdamse Doelen was)
en Charles Ming us, maar nooit als
echte hoofdpersoon. Dat gebeurt
dan nu wel.
Zelf zegt Mulligan ervan, dat deze
plaat eigenlijk een voortzetting is
van het werk dat hij deed met zijn
big bands. Ik zie dat eerlijk gezegd
niet zo zitten. Het gaat me allemaal
wat te gladjes om nu te zeggen „Ja,
dat is Mulligan". Iets wat we ook al
in Rotterdam merkten, Gerry is de
oude rebel niet meer. Dat betekent
natuurlijk niet, dat hij geen fraaie
muziek meeT maakt. De nummers
op deze LP laten dat duidelijk ho
ren. Maar toch
Stephane Grappelly (vl), Mare
Hemmeler (p), Eberhard Weber (b),
Kenny Clarke (dr) MPS 21 20876-L
f21,-.
Wat moet Je nog zeggen over ie
mand als Grappelly (of zoals het
tegenwoordig ook wel wordt gespeld
Grappelli)? Vele Jaren lang leefde
deze meester op de viool in de
schaduw van grootmeester-gitarist
DJango Reinhardt en kreeg daarom
eigenlijk nooit helemaal die belang
stelling die hij verdiende. In het
kwintet „Hot Club de France" was
het vooral de altijd ook opvallend
geklede Reinhardt die alle interesse
naar zich trok. Sinds 16 mei 1953 is
dat niet meer mogelijk, toen over
leed de zo begaafde gitarist. Vanaf
dat ogenblik geeft Grappelly con
certen door heel Europa, neemt deel
aan festivals, maakt weer zeer veel
plaatopnemen en doet radio- en te
levisiewerk.
Op deze LP, vorig Jaar maart opge
nomen, krijgt de violist alle kans te
laten horen wat hij kan. En hij
doet dat ook. Met een vloeiende,
welhaast elegante stijl, met als dat
nodig een zeer mannelijke interpre
tatie, maar in ballades Juist weer
zacht en gevoelig. Een speciaal
woord van goedkeuring verdient ook
Eberhard Weber voor zijn basso!
in het titelstuk van John Lewis.
