ES RECENSENTEN OVER FILMKRITIEK
S!
mmwnm
ippet on
e chain:
weld in
olendam
p met kop
ider staart
■slaaf Valerius
rizers
uwste
elende
iden: seks
ider paprika
climax
het einde
RJJDAG 1 DECEMBER 1975
PAGINA IJ
In 1971 werden zo'n 25.650.000
toegangskaartjes voor "een
bioskoopje" verkocht. Gemid-
dels komt dat neer op een 70.000
man publiek per dag. Bioskoop-
bezoekers aangetrokken door de
publiciteit via de persmedia
week- en dagblad, radio, televi
sie. Publiciteit in de vorm van
reclame op bestelling en reke
ning van de bioskooponderne-
mingen. Maar publiciteit ook
via perskritieken die elke vrij
dag meerdere kolommen be
slaan in de dagbladen. Aan
dacht voor film in de pers re
sulteert in rinkelende muntjes
In de kassa van de bioskoop-
onderneming en die danken de
recensent zelfs voor de negatie
ve publiciteit, die vaak een te
gengesteld effect heeft al»
door de kriticus beoogd.
Theo C. M. van der Heijden
ex-leerling van de Utrechtse
School voor de Journalistiek
heeft zyn studie afgesloten met
een groot-werkstuk waarin hij
wat licht probeert te brengen
in het donker van de Neder
landse filmkritiek. Dit werk
stuk willen we onze lezers niet
onthouden, te meer omdat nau
welijks aandacht is besteed
aan dit randverschijnsel van de
film. Bijgaand artikel is een
uittreksel van Van der Helj-
dens groot-werkstuk. Het ge
heel is de weerslag van ge
sprekken die de schrijver had
met zes recensenten van lande
lijke dagbladen Ber Huising
van Trouw, N. J. Bertina (De
Volkskrant), Henk ten Berge
(Telegraaf)Ellen Waller
(NRC/Handelsblad)Peter van
Bueren (De Tijd) en C. B.
Doolaard van Het ParooL De
laatste ontving in 1971 de Pier
re Bayle-prijs van de Rotter
damse Kunststichting voor
kunstkritiek.
Als Paul Willemen met een
duidelijke verwijzing naar de
filmkritiek van de dagbladpers,
in het blad "Filmmuseum-Ci-
nematheek" schrijft dat zijn
periodiek "de verantwoordelijk
heid heeft zinnig over de film
te publiceren en niet de per
soonlijke smaak (de persoonlij
ke, psychologische problemen)
van de kritikus te reflecteren"
dan wekt dat bij de meeste
dagbladrecensenten slechts mee
warige glimlachjes op.
De theorieën van deze profeet
van de wetenschappelijk gefun
deerde filmkritiek eisen van de
filmkritici een benadering van
de film via een logische metho
de: "De kritiek moet een logi
sche methode toepassen, vooral
eer hij tot resultaten kan ko
men. Deze ontcijferingsmetho
de kan door iedereen toegepast
worden".
"Zelfs onder ongunstige om
standigheden. Dit is de reden
rwaarom strukturalisme van
groot belang is, ook voor de
dagbladcritici: het biedt een
methode die onomstotelijk,
meer en betere resultaten heeft
opgeleverd in de menswe
tenschappen, dan de 19e eeuw-
se romantische gevoelskritiek,
(het geklets van burgers die
hun "instinktieve, aangeboren
fijngevoeligheid" tot universele
maatstaf verheffen. Waarom,
zou een film persé "goed" of
"slecht" moeten zijn?)".
Is een dergelijk "anti-subjec
tivistisch streven" voor de
filmjournalist van belang?
Ellen Waller: "Het is voor
mij godsonmogelijk alle se
mantische theorieën te volgen,
te begrijpen, te verwerken. De
hemel beware Je dat Je een
film voorkauwt zoals cinefiele
tijdschriften. Die wetenschappe
lijke analyses zijn misschien
wel waardevol, maar een dag
bladrecensent heeft geen Jaar
de tijd die te bestuderen". Ook
Bertina schuift de aanbevelin
gen van Willemen resoluut an
der de tafel: "Het pogen tot
wetenschappelijk analyseren is
geen kritiek. De analyse pro
beert er achter te komen hoe
de motieven van de regisseur
gerealiseerd zijn door de film.
Als kritikus hou Je Je alleen
met het eindprodukt bezig".
En Ber Hulsing's reactie: "Ik
ben wel filmkritikus, maar
ze kunnen me ook bioskoop-
verslaggever noemen. Ik schrijf
niet voor de film of het thea
ter, ik schrijf voor de lezers.
En de lezers van Trouw zijn
over het algemeen geen cine
fielen".
Door
Theo C. M. van
der Heijden
Doolaard: "Ik beschouw
film als een volwaardige kunst
vorm. Het beste van mensen
als Bergman en Pasolini kan
heel goed de vergelijking door
staan met het werk van een
Pinter en een Beckett. Vaak
zie Je ook een duidelijke korre-
latie van de kunst-consument.
De film speelt zich niet op het
doek af, maar in mijn achter
hoofd. De subjectieve kijker
vermenigvuldigt zich met de
film".
En Peter van Bueren ten slot
te: "Je mag best subjectief
zijn, als Je het maar argumen
teert. Je moet eigenlijk zoda
nig subjectief zijn, dat de le
zers zich aan Je kunnen toet
sen. De lezers kennen Je zo on
derhand wel: ze kalkuleren Je
mening en voorkeuren in".
Auto-didakten
Betekent dit verwerpen van
een wetenschappelijke benade
ring van film dat we, zoals
Willemen stelt, wekelijks opge
scheept worden "met de be
perktheden van auto-didakten"?
Vanuit welk standpunt ten aan
zien van film opereren onze
dagbladkritici dan? Houdt de
filmkritiek werkelijk op bij
hot navertellen van de ver
haaltjes van plaatsellke films,
al of niet met de botte konklu-
sie "goed" of "slecht"" (jury
rapport Pierre Bayle-prijs 71)?
De zes dagbladrecensenten
laten zich op grond van uitla
tingen over hun professie in
drie zéér globale kategorieën
indelen: geen indeling naar
waarde-oordeel maar naar werk
methode. Henk ten Berge en
Ellen Waller stellen zich be
wust op in de bioskoopverslagge-
vershoek.
Ten Berge: "Ik ben een
Journalist die ook wel eens
naar de film gaat" en "Ik
schrijf niet voor mij zelf, ik gooi
de recensie niet in mijn bureau
la, het is voor de lezers be
stemd. Een direkte informatie
is dan belangrijk". Zijn vrou
welijke collega Waller: "Ik be
schouw mezelf als een rappor
teer juffrouw die vertelt wat er
in de bioskopen te zien is".
"Een man uit Puremerend
moet weten of een film waard
is om te bekijken".
Verschillend
Een duidelijk verschillen
de beroepsopvatting etaleren
Bertina en Ber Huising, die in
hun recensies gevoelsmati
ge reakties op film verwoorden.
Bertina: "Ik reageer op een
verhaal, ik ben intuïtief werk
zaam". Ber Huising, wat uitge
breider: "Ik vraag me af: wat
heeft die man (regisseur Red.)
bedoeld? Wil hij me laten la
chen, wil hij me schokken of
ontroeren? En hééft die man
me dan laten lachen, hééft hij
me ontroerd of geschokt?
Brengt hij een pure, zuivere,
emotie over? Dat beoordeel ik
uit mijn persoonlijke ervarings
veld, mijn indrukken, mijn
smaak. Ja mijn levensopvattin
gen die door mijn ervaringen
gevormd zijn. Brengt de regis
seur een man in beeld met
een mislukte liefde achter de
rug, dan zoek ik herkenning in
die man. Dat heb ik zelf ook
meegemaakt. En is het dan
een zuivere film, dan ontroert
mij dat. Die emotie geef ik
door aan mijn lezers. Dat is
een strikt persoonlijk oordeel.
Een Jongen van zestien staart
misschien naar het scherm en
zegt: Wat doet die man abnor
maal? Die Jongen kent de mis
lukte liefde nog niet en er
vaart de film als onzuiver".
Kontext
Tenslotte twee mensen die
proberen de film en filmkritiek
in hun maatschappelijke kon
text te plaatsen. Zo begint
Peter van Bueren zijn recensie
op Peckinpah's Straw Dogs
met de inleidende zinnen:
"Geen enkele film is vrijblij
vend, probeer ik altijd uiteen te
zetten al was het maar omdat
iedere film een produkt is van
een bepaalde kuituur. Film
is een medium van deze eeuw
en van de kuituur van deze
eeuw, dus in de eerste instan
tie een Amerikaans medium:
ook door de manier waarop het
produkt wordt ontworpen en
verkoopbaar gemaakt".
Mijn vraag aan Van Bueren:
Welke funktie heeft een film
recensent in deze ideologie?
Peter van Bueren: 'Tn iedere
dramatisering zit een zekere
oplichting. Mijn taak is om na
te gaan in hoeverre de regis
seur de mensen bezwendelt.
Een voorbeeld: "Strawberry
Statement" en "Drive he said"
gaan allebei over een aktueel
feit: de gisting op de universi
teiten. De uiteindelijke vorm
van die films is misschien het
zelfde. Maar in "Drive he said"
zit de regisseur iets te beweren
over wat er volgens hem op de
universiteiten aan de hand is,
terwijl "Strawberry Statement"
de studenten-revolutie als kon-
sumptie-artikel aanbiedt. Dat
verschil aanduiden en verkla
ren daar is een recensent voor".
Achter niets aan twijfel overla
tende opmerkingen als "Elke
film is politiek, ook Peyton Pla
ce" en "De taak van film moet
zijn de evolutie te versnellen"
verschuilt zich de andere ex
ponent van de "sociologische
stroming", C. B. Doolaard, die
met zijn recensies "een diskus-
sie wil openen over het onder
werp dat de film aandraagt. De
recensie is het komplement van
de film. Meer niet. Ik verander
de film niet".
Lezers
Een hoofdthema ln mijn ge
sprekken met de recensenten
was steeds hun relatie met het
lezerspubliek. Mijn vraag naar
die verhouding kritikus-le-
zer was aldus geformuleerd:
„Welke rol speelt de faktcc pu
bliek mee in uw beoordeling
van film, het publiek dat wil
zeggen de lezers van uw krant
en dat gedeelte van die lezers-
schare die wellicht naar aan
leiding van uw recensie besluit
een film wel of niet te gaan
zien? Legt u zichzelf vrijwilli
ge beperkingen op in uw kriti
serende arbeid bij de gedach
te aan een lezerspubliek dat
bij elk opinie-onderzoek zo
enorm gevarieerd blijkt te
zijn?"
Doolaard beantwoordde deze
vraag uitgebreid.
Ironisch droefgeestig zette hij
In met: "Als ik mijn recensie
zou schrijven, zoals ik dat wil,
en ik ren er mijn laantje mee
op en lees het voor, dan joelen
ze van: "Daar heb je de dorps
gek".
"Ik weet wel: als ik over de
hoofdjes van de lezers heen-
schrijf heb ik geen nut. Maar ik
maak het alleen maar moeilijk
als het niet anders kan. Als ik
achter mijn schrijfbureau zit,
denk ik vaak: dit schrijf ik wel,
en dat niet. Het eindprodukt be
vredigt me dan vaak niet. Ik
heb me zitten te tricheren. Ik
ben geen dominee. Ik maak de
preek niet eenvoudig. Bij zo'n
film als "Juste avant la nuit" is
de geluidsband ontzettend be
langrijk. De geluidsband is de
film. Dat moet ik dan schrij
ven, dat is essentiële informatie.
Maar hoe breng ik dat aan de
lezers over. Op sommige punten
kan Je niet anders dan moeilijk
zijn. Dan gebruik Je wel eens
een minder gangbaar woord.
Maar god. Ik zoek ook wel eens
een woord op. In een voetbalver
slag staan termen als "gegroe
peerde verdediging" en derge
lijke. Dat snappen de lezers ook
niet. De regering zou eigenlijk
aan elke Nederlander een gratis
woordenboek moeten verschaf
fen. Dan waren we een stuk
verder."
Na dit advies aan het kabi
net-Biesheuvel rondde hij zijn
betoog af met de geprononceer
de stellingname: "Op de eerste
plaats staat de film. En dan
krijg Je het kontakt met de le
zer. En niet andersom, dan kan
ik wel in de reklame gaan."
Uitgaan
Buiten de typische beperkin
gen van het dagbladkader ("Je
moet snel werken en een pagi
na heeft maar acht kolom
men") die Henk ten Berge aan
duidt, luidt het standpunt van
de zich nadrukkelijke filmjour
nalist noemende ten Berge:
"Ik vraag me altijd af: waar
naar zijn de meeste mensen het
meest benieuwd. De kersttijd
bijvoorbeeld is een uitgaanstijd.
De mensen willen zich amuse
ren. Dan besteed ik de meeste
ruimte op mijn pagina aan
films als een James Bond of een
Anatevka. Maar dan moet die
James Bondfilm wel goed zijn.
Als het een loeder is dan douw
ik hem onder aan de pagina."
In welke mate zich Ten Berge
zich als puur verslaggever op
stelt, blijkt wel uit deze medede
ling: "Anatevka ging in drie
grote steden, en in de grootste
bioskopen in première. Dat is
een gebeurtenis van Journalis
tiek belang. Van meer gewicht
dan dat "Joe HUI" in Studio K
in première gaat. Ook al vindt
ik die film weUicht beter."
Ellen Waller probeert een ze
kere intimiteit met haar lezers
te scheppen.
Intimiteit
Ellen Waller: 'Tk wü een
vriendin van de lezers zijn. Een
vriendin die hen iets vertelt
over film. Ik beschouw ze niet
als een stelletje idioten, maar
als redelijk intelligent denkende
mensen." Evenals deze kritikus
vinden Beitina en Huising dat
zij bij het recenseren inhoude
lijk geen konsessies mogen doen.
Ber Huising: "Ik schrijf voor
dagbladlezers. Daar moet ik re
kening mee houden, qua stijl en
woordkeus. Ik kan geen "god
verdomme" in de krant schrij
ven. Toch moet ik ze alles ver
tellen en dat doe ik ook. De
hoofdredaktie is al blij als er
geen boze brieven binnen ko
men. En sinds ik bij Trouw
werk, heb ik nog nooit zo'n
brief van een Verontwaardigde
Lezer ontvangen. Geen enkele
reaktie trouwens. Een soort ne
gatieve erkenning."
En Bertina: "Je moet probe
ren Je gedachten over fUm aan
een zo groot mogelijk publiek
over te brengen. Dat uitgangs
punt heeft inhoudelijk geen ge
volgen, maar wel wat de vorm
betreft. Dus het nieuws moet
voorop en zo smeuïg mogelijk.
Dat geldt voor elk stuk in een
dagblad, dus ook voor een film
kritiek."
Peter van Bueren schrijft in
de Tijd van 31 december '71 als
voorwoord op een interview met
de dan pas bekroonde kritikus
Doolaard: "Eén van de opmer
kingen van Doolaard in zijn
toespraak bij de prijs-ultreiking
was dat hij zich voortdurend
gefrustreerd voelde, omdat le
zers in het algemeen niet reage
ren op wat een kritikus schrijft."
Van Bueren stelt dan de rela
tie regisseur-kritikus-lezer voor
als kommunicatie-proces
dat bij de filmregisseur begint,
via de film bij de kritikus een
nieuwe stoot krijgt en bij de le
zer eindigt. De filmkritikus zit
ln dat gesprek dikwijls in een
voor hem vervelende hoek:
degene met wie hij praat geeft
geen antwoord."
Ook Paul Willemen is zich de
vertikale relatie van de dagblad -
kritikus met zijn lezer bewust,
als hij aan het slot van een po
lemische artikel in "Filmmu-
seum-Cinematheek" vol met
giftige kritiek op de dagbladre
censenten terecht opmerkt:
"Verder zou er een middel ge
vonden moeten worden om het
isolement waarin de dagblad
kritici werken, te doorbreken."
Jammer genoeg verzuimt hij
dat middel aan de hand te doen
Titel: Puppet on a chain. Re
gie: Godfrey Reeve. Voornaamste
rollen: Sven-Bertil Taube, Bar
bara Perkins. Theater: Trianon.
In Puppet on a chain gaat het
allemaal om de "Dutch Connec
tion" (variatie op French Connec
tion) Nederland als essentiële
verbindingsschakel in een inter
nationaal heroïne-komplot. met
veel gevoel voor souvenirs heeft
regisseur Reeve alle incidenten
die uiteindelijk moeten leiden
tot de ineenstorting van deze Hol
landse organisatie verfilmd.
De heroïne wordt gesmokkeld
in gewichten van klokken (En
gels-puppet-, achtervolgiings sce
nes per speedboot door de Amster
damse grachten en rietkragen van
het IJsselmeer, het Muiderslot.
Volendam en Marken het mes
snijdt aan twee kanten. Door de
attributen en omgeving krijgt het
geweld een meedogenlozer aanzien
andersom acenitueert de meedo
genloze misdaad de uiteindelijke
kneuterige gezelligheid en am-
bachtskunde van onze vaderland
se geschiedenis. De pikanterie die
een gevolg is van deze wisselwer
king maakt Puppet on the chain
een goed produkt om in de wereld
te verkopen, maar vormt voor mij
met de molens van Haanstra, de
haven van Rotterdam, Deltawer
ken etc. een niet te verteren brok
Holland Promotion waardoor zelfs
het spanningselement van deze
thrillre in elkaar zakt.
Alles bij elkaar hetzelfde werk
als Paul Temple op de beeldbuis
levert. In dit geval moet je er ech
ter ook nog voor uit de stoei ko
men.
Rest nog de vermelding van
een aantal Hollandse namen
waarvan de bijbehorende ge
zichten kijkers misschien een ge
voel van herkenning zullen ge
ven. Het stuntwerk onder specia
le regie van Don Sharp (wie ter
wereld dat ook mag zijn) wordt
opgevoerd door Wim Hagenaar en
John Terhaak. Ergens is Hennle
Orrd nog te herkennen in de rol
van huishoudster Nog een ander
detail: het geheel werd gemaakt
naar een boek van dikschrijver
Alister MacLean
HEIN ELBRINK
Henni Orri nog maar net herkenbaar als huishoudster in Pup
pet on the chain.
ïnder vrolijk
rinity-duo in
zen zijn troef
Titel: „Azen zijn Troef" (Aces
High). Voornaamste rollen: Te
rence Hill en Bud Spencer. Re
gie: Guiseppe ColizzL Theater: Ca
mera.
Hill en Spencer manifesteren
zich steeds meer als de Laurel en
Hardy van nu. In hun film „Azen
zijn Troef" is het
opnieuw lachen geblazen met het
duo, dat bekendheid kreeg door
„De vier vuisten van de duivel" en
„de rechter- en de linkerhand van
de duivel". „Trinity" is in de we
reld van de western een begrip ge
worden. Een begrip dat goed is voor
een kassucces in elke bioscoop,
waar een film van het duo op het
doek verschijnt.
Van deze „vuistenfilra" moet he
laas gezegd worden, dat het suc
ces waarschijnlijk ditmaal niet so
groot zal zijn als bij zijn twee voor
gangers. De dolkomische scènes,
waarmee de beide anderen zijn ge
lardeerd, komen in „Aezn" veel
minder frekwent voor. Soms doet
het erg denken aan een gewone
western en dat is bepaald niet de
bedoeling. De fUm handelt over een
heieboel geld, dat Cad en Butch
op een volkomen „eerlijke" manier
hebben verkregen. Dolblij gaan ze
er vandoor, maar een paar dagen
later worden ze beroofd en zijn
de hele handel weer kwijt. Daarna
ontwikkelt zich een felle Jacht op
de dief, een geniepig ventje, dat
rondloopt onder de naam van Ca-
copoulos. Telkens als ze hem ont
moeten heeft hij weer een groot
deel van het geld uitgegeven aan
een of ander feest en maakt zich
op die manier enorm populair bij
de bevolking. Het eindigt met het
uitgeven van de laatste dollars in
een goktent.
Cad en Butch komen er echter
achter, dat er in die zaak niet eer
lijk wordt gespeeld. Inderdaad blij
ken de eigenaars een vernuftig sy
steem te hebben uitgevonden om de
roulette naar hun hand te zetten.
Onze vrienden gaan op een avond
dat systeem eens zelf besturen
en zenden Cacopoulos met wat klein
geld naar de roulette. Hij komt er
vandaan met 360.000 dollar en de
beide broers gaan weer vrolijk door
het levenJAN VAN DER NAT
Titel: "De rauwe leerschool".'Re
gie: Dick Richards. Voornaamste
rollen: Gary Grimes en Billy
Bush. Theater: Rex.
Zelfs de doorsnee televisie-cow-
bowfilm is verre te verkiezen bo
ven "De rauwe leerschool", een
werje dat Leiden deze week aan
doet. De verhalen die in de beken
de tv-seiie aan den volke worden
getoond zijn weliswaar zelden ori
gineel, zelden meer dan middelma
tig, maar er zit meestal wel een
soort "kop" en een soort "staart"
aan.
Als Je het begin van een film
wilt zien als de "kop", dan heeft
"De rauwe leerschool" er inder
daad één. Een staart is echter in
de verste verten niet te bekennen.
Het verhaal over een Jongen die zo
graag veedrijver wil worden, en
die met een groep drijvers mee
mag, eindigt op het moment waar
op klaarblijkelijk het budget onge-
soupeerd was .Na ettelijke bokken
te hebben geschoten, en tenslotte
ook een mens, voelt de Jongen
zich om onaangeduide redenen ge
roepen om een Mormonendorp te
gaan beschermen tegen een wrede
landeigenaar. Met de steun van
een paar veedrijvers lukt dat,
maar al het bloed dat vergoten
wordt blijkt voor de Jongen te
veel: in tranen begraaft hij de vee
drijvers. Hij gooit zijn revolvers
neer en gaat weg, waarheen wordt
niet duidelijk
Voordat het zover is heeft hij
een tijdje tegen allerlei schietpar
tijen aangekeken waar ook het no
dige bloed vloeide, zij het dat dat
veelal bij vijanden gebeurde. Daar
scheen hij niet zo erg stuk van te
zijn. Maar als de veedrijvers sne
ven geeft hij de pijp verder aan
Maarten, terwijl ze nou niet direct
zo gezellig voor hem waren. Een
verhaal waar nauwelijks een touw
aan vast te knipen is, en dat dan
ook nooit boeit.
BERT VAN DOMMELEN
Titel: tie terugkeer van de
sterkste mannen ter wereld (3
giants of the Roman Empire).
•Voornaamste rollen Brad Harris
en Michel Lemione. Regie: Al Al-
bert. Theater Lido.
Liefhebbers van een Gladiato
renfilm zullen een avondje moe
ten vrij maken. Drie dappere
mannen behoeden op ongelooflijke
wijze het Romeinse Rijk voor ver
snippering. Dit rijk heeft altijd
problemen gehad met de hoogge
plaatste autoriteiten. Keer op keer
probeert een of ,andere gouver-
stuk van zijn rijk af te snoepen.
Wel nu het zal niemand verwon
deren, wanneer Gadus, gouverneur
van een Romeinse provincie de
macht van zijn keizer ondermijnt
doch de wijze waarop hij aange
moedigd door zijn dochter te werk
neur, veldheer enz. de keizer een gaat doet zelf de "hardste man"
rillen. Op zijn pad voelt hij zich
gehinderd door Valerius, een der
trouwe volgelingen van de keizer.
Hij probeert eerst door middel
van de barbarenstammen onrust
te zaaien.
Valerius, een van Gadus groot
ste vijanden zweert de dood van
zijn vader te wreken. Gadus had
nl. zijn vader vermoord, omdat
deze een van de Dwarsliggers
was. "Klappen worden uitgedeeld,
en vaak raak ook. Valerius eerst
een gewone gladiator blijkt niet
alleen een goed soldaat, maar te
vens een moedig man en een bril
jant veldheer. HIJ weet echter
ook op even fantastische wijze
strijdmakkers aan te trekken en
aan te vuren. Valerius haalt ook
zijn geliefde, die na de moord van
haar vader door Gaius handlan
gers, in de macht van de wreed
aard valt, uit de moeilijkheden.
HUGO BLANKER
„Strelende handen".
«Oen: Georgina Ward en
Morris. Regie: Don Chaf-
ter: Lnxor.
h the hands", in het Neder
zet „Strelende handen" slim
is een film van Engelse
Naast die strelende han-
*len blote borsten en blanke
een belangrijke rol in deze
film die zowel in de letterlijke als
in de figuurlijke betekenis van het
woord onthullend is.
Toegegeven: de in broeierige
kleuren opgenomen film is tot bij
na het einde toe met flinke scheut
jes seks overgoten. Maar de regis
seur-kok heeft aan deze seksschotel
best wat meer paprika toe kunnen
voegen. Er wordt heel wat afgetast
in het peperdure massage-instituut
van Juffrouw Julie, dat wL
Hoogtepunten blijven bij al dat
hinderlijke gefriemel echter uit, al
thans in filmisch opzicht. Tot het
moment waarop de seksueel ge
frustreerde Juffrouw Julie, die voor
veel geld veel wil doen, een naar
haar liefde hunkerende vrouwelijke
klant na de nodige afpersingen de
salon uit en de dood injaagt. Pas
dan laat Don Chaffrey zien dat hij
als regisseur méér kan dan alleen
maar wat bewegend bloot verfilmen.
Pas dan weet hij de spanning tot
een climax op te voeren. Het tra
gische einde van de wat oudere,
door Juffrouw Julie gechanteerde
lesbienne wordt namelijk op een
even verrassende als afschuwelijke
manier gewroken. Wilt U weten
hoe precies en door wie dan zal U
de film, het zwakke begin ten spijt,
moeten gaan zien. De film is om
zijn slot alleen de moeite van het
plaatsbespreken waard.
Haagse bioscopen
Apollo: "Prime cut" 18 Jr. dag 18.15
2.30, 7.00, 9.18 uur; zat. en zo. ook
4.45 uur.
Asta: 'The magnificent seven ride"
14 Jr. dag. 2.30, 7.15, 9.30 uur. ao.
2.00, 7.30, 9SO u. zo. ook 4.15
Camera: "Midnight cowboy" 18 Jr.
Dag. 2.15 7.00, 9.15 u. dl. 5 dec.
2.15. 7.00 U. zo. 2.16. 4.30. 7.00.
Cineac: 9.30. 1150. 150. 350: "Stad
op stelten", ad. zo. vanaf 1150 u.
avonds 5.30, 7.30, 950 u. "De
inbreker" 14 Jr. 5 dec. niet op 9.30
uur.
Oorso: "Een vuistvol dynamiet 18
Jr. diag. 2.00. 8.15 uur; di. 6 dec.
200. 7.15 u. zat. 2.00, 7.16, 9.30 u.
zo. 2.00, 4.15, 7.15, 950 u.
Du Midi: 'Veel liefs uit Moskou".
14 Ir. dag. 8.15 u. zat. en zo. 7.00
9.30 uur; 5 dec. geen voorstelltogen
Euro-cinema: "Ben-Hur" a.L. dag.
150, 7.45 uur. zat. zo. en woe 3.45
7.45 uur.
Flora: "Wat vaders van hun zo
nen niet weten" 18 Jr. dag. 2.00 7.00
9.15 u. 5 dec. alleen 7.00 u. zo. ook
450 uur.
Kriterion"Cabaret" 18 jr. dagel.
3XX), 7.00. 950 uur.
Metropole-Tuschlnski"De peetva
der" 14 Jr. dag. 2.00. 8.16 u. dl. 5
dec. 2.00, 7.00 uur.
Odeon: "Sappho en de liefde" 18 Jr
dag. 2.00, 6.45, 9.15 uur. 5 dec.
alleen 6.45 uur. zo. 1.45 uur, 4.15.
6.45. 9.16 uur.
Olympla: "De rode drcel", 14 ]r„
dag. 2.00, 8.00 uur.
Passage: "Valdez" 18 Ir. dag. 250
7.00, 950 u. 6 dec. 250, 7.00 uur;
zat. en zo. 1.30, 4.00, 7.00, 9.30 uur.
Rex: "Hoe vang ik ten man". 18
jr. dag. 95. 1150, 1.30, 3.30 550
7.30, 950 uur; zo. vanaf 1.30 uur;
di. 5 dec. niet om 9.30 uur.
Roxy: "Vernietigingscommando's".
14 Jr. dag. 2.00, 8.15 uur: vrij. 2.00
uur; zat. 2.00, 7.00, 9.16 uur; zo. 7.00,
9.15 uur. 5 dec. avonds gesloten.
van de angst", 18 Jr. da*,
950 uur; zo. 150, 4.00, 7.15,' 950
uur.
Studio 2000: "Slaughterhouse five"
14 Jr. dag. 7.30 9.46 uur; vrijdag
avond gesloten.
De Uitkijk: 'Tradh" 18 Jr. dag.
250, 7.00. 950 uur; zo. 1.46. 4.0Ö.
7.00, 9.30 uur.
Goede films
ergens anders
Blij
ivers
Studio De vraag wie er nu
eigenlijk geestelijk gederailleerd ia
de maatschappij of het individu,
dat tegen een systeem in het ver
zet komt wordt op bijzonder in
dringende wijze in Family Life ge
steld. Sober van toon zonder eni
ge franje wordt regisseur Loach
het milieu van een negenjarig En
gels meisje geschilderd dat door
moederbinding en ouderhaat ten
slotte de grens tussen normaal en
abnormaal overschrijdt. Een
uiterst belangrijke film die geen
doel is op zichzelf maar uitgangs
punt voor een discussie.
L'Annee dernière h, Marlenbad
(Resnais)Amsterdam The Movies.
Arrtonioni-week, Amsterdam Ci-
nétol vr. za. Deserto Rosso, daar
na Blow up.
Cabaret (Fosse), Amsterdam
Calypso, Den Haag Kriterion,
Rotterdam Kriterion.
The French Connection (Fried-
kin) Rotterdam Metro.
Fritz the cat (Kranta en
Bakshi)Amsterdam Leidseplein
theater, Den Haag Bijou.
Mash (Altman), Amsterdam Bio.
Midnight Cowboy (Schlesinger),
Amsterdam Alhambra, Den Haag
Camera.
Rosemary's Baby dPokmskl),
Rotterdam 't Venster.
Slaughterhouse Five (Roy
ADVERTENTIE
I©
ciebabu
KANTOORINRICHTING BRANDKAST FN
KANTOORMEUBELEN
DIRECTIEKAMERS
I MAG AZIJN KASTEN
g KANTINEMEUBELEN
J TOONZALEN Cop.nd v
