larcel Maas (17) is gek op ruiten
Groenteman gastheer Haagse society
1 PALET
v:
idenaar bij laatste twaalf in Cargellïs modewedstrijd
WIM
KOKSHOORN:
„DE
SPERCIEBOON
IS
AL
CHIC
GEWORDEN"
On
breek
bare
tas
0 1! SEPTEMBER 197J
VROUW
PAGINA 15
m
O De firma Van Besouw leverde
bijzonder tapijt voor de Olympische
Spelen in München. De fakkeldra
ger ging over dit tapijt om het
Olympisch vuur te ontsteken. Deze
kwaliteit, gelanceerd op de Frank
furter Messe '72 onder de aandui
ding Van Besouw tapijt 1805, is ge
breid uit zuiver scheerwol. Het ta
pijt werd speciaal voor de Olympi
sche Spelen vervaardigd op een
breedte van 100 cm. in een water
vaste uitvoering en is nog niet in
Nederland geïntroduceerd. De kleur
Is geel en het uiterlijk lijkt op en
mat door de horizontale ligging van
de pooldraden.
In de afgelopen tien Jaar is het
aantal werkende vrouwen in ons
land met maar liefst 38% gestegen.
Dit blijkt uit de voorlopige uitkomst
van de volkstelling van 1971. Vorig
Jaar bedroeg het aantal werkende
vrouwen in ons land 1.190.000. Maar
ondanks de sterke toename van het
aantal werkende vrouwen blijft Ne
derland in vergelijking met ver
schillende andere Westeuropese
landen nog ver achter.
Het aantal vrouwen met een part
time werkkring nam de afgelopen
tien jaar toe van 9,5% tot 21% van
de totale vrouwelijke beroepsbevol
king.
DEN HAAG De meeste winkeliers zijn al blij als ze om zes
uur hun zaak kunnen sluiten maar voor Marietje en Wim Koks
hoorn begint de dag dan pa£ Ze zitten heel vaak nog tot 's
nacht twee uur tuss'an de klanten maar de politie heeft daar
niets op tegen omdat die klanten na sluitingstijd gasten vool* de
meest verrukkelijkste dineetjes zijn.
In hun winkel in het Maliestraatje
middenin het Haagse Saint Ger
main des Prés, zoals het artistieke
buurtje rond de Haagse Denneweg
zo vaak genoemd wordt, verkopen
de Kokshoorns niet alleen groente,
maar maakt Marie ook de meest
uitzonderlijke gerechten klaar.
Als één van hun beste klanten wei
felt over de aankoop van artisjok
ken of niet precies weet wat ze met
avocado's kan doen, dan zegt Marie,
bij wie de gezondheid van het verse
fruit van haar blozende gezicht
straalt, „Oh mevrouw, die moet u
vanavond eens bij mij proberen...
met een sausje zalig... komt u maar
en met uw man."
Er zijn na zessen in het propere
groentewinkeltje van het echtpaar
Kokshoorn al heel wat bekende Ne
derlanders de trap opgestommeld
om in de knusse woonkeuken boven
de zaak aan tafel te schuiven en er
de hele avond van Marie's virtuose
kookkunst te genieten. Want als de
Kokhoorn's gasten hebben dan zor
gen ze ook voor zo'n overvloedig di
ner dat zelfs Breugel er van op zou
kijken.
Paul van Vliet, Liselore Gerritsen,
Henk van Ulsen, mode-ontwerper
Leon Bouter, kunstschilder Lodewijk
Post de Jong en de Nederlandse
ambassadeur in Brazilië, jonkheer
L. Quarles van Ufford. die tot de
vaste gasten behoren, zijn het er
roerend over eens dat de Koks
hoorns met sukses een goed restau
rant zouden kunnen beginnen.
Want het lukt waarschijnlijk geen
chef-kok om Marie's uiensoep of
bloemkoolschotel te evenaren.
Toch heeft Marie, die haar klanten
altijd goedgehumeurd iedere dag
verse groente verkoopt, geen hogere
hotelvakschool bezocht. En ze
maakt zelfs met gemak een diner
van vijf gangen voor vijftien perso
nen klaar zonder ook maar één blik
in een kookboek te slaan. „Als je
weet wat lekker is heb je zo'n boek
niet nodig" zegt ze.
VRIENDEN
Haar dineetjes zijn overigens zo
langzamerhand een society-gebeur-
tenis van de allereerste orde gewor
den. want behalve kunstenaars ko
men ook bekende Hagenaars zoals
de graaf en de gravin Van Limburg
Stirum, baron Van Lynden en zijn
echtgenote, jonkvrouw Snoeck Hur-
gonje en haar man jonkheer van
Karnebeek bij de Kokshoorns eten.
Maar er zitten dan evengoed een
verpleegster, een oudbrigadier van
politie, een drukker en een verte
genwoordiger aan tafel.
In de loop der Jaren zijn tientallen
goede klanten persoonlijke vrienden
van de groentehandelaar en zijn
vrouw geworden. En vandaar dat
Wim Kokshoorn bij het inkopen
doen op de Haagse groente-gros-
siersmarkt niet gauw tevreden is.
's-Morgens om vijf uur, als het nog
donker en wat mistig is, staat hij
al voor het nog gesloten 'hek van de
Haagse groente- en fruitmarkt om
als eerste beslag te kunnen leggen
op wat bakjes bosbessen, een kist
cantharellen, keukenkruiden en an
dere bijzondere primeurs waarvoor
hij speciale klanten heeft. Stuk
voor stuk delicatessen die op de
Haagse groente-grossierdersmarkt in
een oogwenk verkocht zijn. En
waarvoor hij dus wel vroeg móet
komen.
„Je moet er iets voor over hebben
om iets exclusiefs te bieden" vindt
Wim Kokshoorn. Zijn echtgenote is
het daar roerend mee eens. En al is
het na een dineetje met Paul van
Vliet soms heel laat geworden, de
volgende morgen staat ook zij voor
vijven op. Niet alleen om de winkel
Paul van Vliet, 's avonds
na tioadlven te gast bij de
groenteboer
Liselore Gerritsen als
het even kan uiensoep bij
Marie
aan te dweilen maar ook om met
de hand iedere dag opnieuw tien
tallen kilo's andijvie en soepgroente
te snijden. Want Marie- moet niets
van machines hebben omdat die
volgens haar de smaak van groente
en fruit bederven. Reden waarom ze
er 's-winters niet tegenop ziet om
iedere dag met de hand zo'n vijftig
kilo aardappelen te schillen. En dat
als speciale service voor kantoor
meisjes die 's-morgens, voordat ze
naar hun werk gaan, aardappelen
komen halen. „Kijk als Je die meis
je in .machines geschrapte aardap
pelen verkoopt zijn die 's-avonds
bruin terwijl geschilde aardappelen
de hele dag mooi blijven.. En wie
weet hoe belangrijk lekkere aardap
peltjes 's-avonds voor die meisjes
zijn," lacht ze. „Ze zeggen toch dat
de liefde van de man door de maag
gaat. Je moet van het leven iets
gezelligs maken vindt ik."
KOPJE KOFFIE
En daar begint Marie Kokshoorn
's-morgens al mee. Voor achten is
de groentezaak van haar en haar
man al open. De meest matineuze
klanten maar ook de vuilnismannen
kunnen dan oïy een geurig kopje
koffie rekenen. Terwijl ze 's-winters
als het bitter koud is haar beste
klanten spontaan een kommetje
zelfgemaakt erwtensoep aanbiedt.
Met Oudjaar tracteren de Koks
hoorns op oliebollen en appelflap
pen ook al uit eigen keuken. En
alsof dat niet genoeg is krijgt iede
re goede klant die uit het zieken-
/huis komt een fruitmand thuis ge
stuurd.
„Als kleine middenstander heb Je
het tegenwoordig ongelooflijk moei
lijk" vindt Wim Kokshoorn." „En Je
redt het in de concurrentieslag met
de grote supermarkten alleen maar
als Je met toewijding groenteboer
kan zijn."
Door de zorg voor de speciale wen
sen van hun klanten werden de
Kokshoorns leverancier van de
Amerikaanse, Franse, Spaanse,
Turkse, Zweedse en Zwitserse am
bassadeur maar ook van prins
Claus die wanneer hij in het Pa
leisje aan het Voorhout werkt wat
vers fruit door het hofpersoneel
laat halen.
MOEILIJKER
Maar ondanks die opmerkelijke
klandizie vindt Wim Kokshoorn dat
hij het als groentehandelaar door
de sterk gestegen prijzen heel wat
moeilijker dan vroeger heeft.
„Je verkoopt veel gezelliger als Je
de klanten iets goedkoops kimt bie
den zegt hij „maar dat is er te
genwoordig niet meer bij. Vroeger
toen de huisvrouwen nog groente
wekte, verkocht ik 's zomers zo'n
vier vijf kistjes sperziebonen per
dag, maar nu met pijn en moeite
één. Je kan aan alles merken dat
de huisvrouwen hun man en kinde
ren door de sterk gestegen prijzen
wat kleinere porties geven. De
doodgewone sperzieboon is nu zelfs
chic geworden.
hed erg benieuwd hoe het
iet, eigenlijk kan ik me het
echt helemaal niet voorstel-
»cei Maas, de zeventienjari-
e gymnasiast, vond toen hij
vakantiereis naar Amerika
ryn een uitnodiging van de
ose mode-ontwerper Car
te bus om de 21ste septem-
r de mode-show in het Hil-
j! te komen, waar zijn ont
ken met elf andere— zal
geshowd.
jreel twee maanden geleden
Algemeen Dagblad Cargelli's
jg las de Rotterdamse
jer wilde ter gelegenheid
jubileum uitvissen of de
i werkelijk alleen maar was
seerd ln Jeans dacht hy:
Itat ik ook maar eens wat
"Echt, ik weet dat het
n klinkt, dit had ik niet
zegt de blonde, in een
ie overhemd en donkerblau-
5 geklede Marcel. "Natuur
den één van mijn groot-
bies. Altijd was ik al met
bezig, maar om het nu
iver het plankier te zien lo-
is een geweldige ervaring",
groot bewonderaar van de
ontwerpers Dior en Cardin
voor Cargelli een lange ge-
ok, daarboven een coltrui en
teen een grote omslagdoek,
it puur chique maar toch
rmee Je op een „feest-in-
voor de dag kunt komen,
rika heeft Marcel heel wat
ien meegebracht, die de
Parljse mode uiterst kleurig uit de
doeken doen. "Kijk dit vind ik nou
mooi, zegt Marcel al bladerend en
wijst daarbij op een heel klassiek
mantelpakje van een geraffineerde
ruitstof. "Ja, de nieuwe wintermode
spreekt me erg aan, vooral omdat
ik gek ben op ruiten. Bovendien is
de lengte deze winter erg mooi.
Mini was niet geschikt voor ieder
een en maxi en midi moesten de
vrouwen echt leren dragen".
Ergert hij zich dan niet aan slecht
geklede klasgenoten? Marcel: "Nou
ergeren is een beetje veel gezegd'.
Natuurlijk zie ik wel als iemand
iets lelijk aan heeft. Maar ik kan
als dat nodig is best mijn mond
Door
Henriëtte v. d. Hoeven
houden. Bovendien ben ik wat kle
ding aangaat erg kritisch".
Wie nu denkt van bah, wat een
vervelend Jongetje, houdt alleen
maar van die poesmooi aangeklede
meiden, heeft het mis. "Kijk, naar
school is een lange broek of spij
kerpak gewoon het gemakkelijkst
maar als je uitgaat kun Je als
meisje best iets anders aantrekken.
Je hebt altijd kleding voor meisjes
getekend, nooit eens aan mannen
mode gedacht?
"Tja, ik heb weieens iets getekend
waarvan ik dacht dat zou ik best
willen hebben maar serieus ben ik
daar nooit in doorgegaan.
Ook nog nooit de schaar tn een lap
stof gezet?
„Nee, lk geloof ook niet dat ik voor
kleermaker in de wieg gelegd ben.
Zie je jezelf na het eindexamen
naar een modevakschool gaan of
het Mr. Koetsier-instituut?
Een heel nieuw
snufje is deze tas
van onbreekbaar
■polyester. De tas
is gemaakt door
de Bulgaarse ar
chitect Parlov,
speciaal voor het
Amsterdamse
huis De Lange.
Hij wordt gècomr
binèerd met al
lerlei kleuren leer
en éuèae.
Nee, eigenlijk wil lk het liefst naar
de toneelschool. Toneelspelen is een
nog groter hobby van me dan ont
werpen. Misschien zit er later een
mogelijkheid in om het' alle twee te
doen, ontwerpen en acteren".
Een andere hobby ligt ook al in het
meer artistieke vlak maar is niet
zo vreemd als Je weet dat zijn ou
ders het Danscentrum Wielinga lei
den is showdansen. "Vroeger, be
kent Marcel, "had ik een hekel aan
dansen maar tegenwoordig heb ik
er echt plezier in".
Bladerend in zijn schetsboek, vol
met lange avondkleding, grappige
broekpakken en fijngetekende por
tretten komen we dan ook opeens
wat show-kleding tegen. "Voor een
musical uit de jaren twintig", zegt
Marcel, als hij een serietje fijn uit
gewerkte tekeningen laat zien. Ook
komen er wat boetiekkleertjes voor
de dag maar het is duidelijk dat
zijn voorkeur toch uitgaat naar de
echte stijlvolle ontwerpen
Hoe de jury over Marcel's werkstuk
oordelt zal mede afhangen van de
uitvoering en daarom kijkt hij
hoewel het meedoen voor hem tooh
wel belangrijker is dan het winnen
nieuwsgierig uit naar de 21ste
september
Marcel Maas: Wel gek hoorals je opeens je ontwerp in de krant ziet afgedrukt.
(Foto Jan Holvast)
