Ǥ?l6t
Het wordt stil op de Kneuterdijk,
Goede vampierfilm van Kumel
Het Noordeinde is nog interessanter geworden...
Itedosan
Film
inter
national
biedt
overzicht
Meisjes
rapport
deel 2
studio '40
voetspray
- VRIJDAG 30 JUNI 1972
FILM
PAGINA 11
Door
Piet Ruivenkamp
"(van onze kunstredactie)
Rotterdam heeft zijn eerste film-
week in de geschiedenis aangegre
pen om uitzicht te bieden op wat er
in de wereld aan ontwikkelingen te
koop is. Men heeft een formule ge
zocht, die een eindweegs verwijderd
is van de gemiddelde amusements
produkties in de bioscopen. De sleu
telwoorden voor „Film International
Rotterdam" zijn revolutie, commu
nicatie en problemen, welke in de
ontwikkelingslanden opdoemen.
Vooral voor degenen, die politiek,
sociologisch of psychologisch spit-
werk willen verrichten dus een
kolfje naar de hand.
De Jonge Engelse regisseur John
Whitmore nam een aantal malen
deel aan de sessies van jonge men
sen met vermoeidheidsverschijnselen
om ervaringen op te doen voor zijn
film „Here comes everijbody". Bij
dr. William Schutz op het Esalen
Instituut, er zijn in de Staten al
enkele honderden van dergelijke in
stellingen liet hij zich neer met een
filmploeg om nauwkeurig te regi
streren hoe gefrustreerden ver
knipte jonge volwassen in een lande
lijke Calif ornisch entourage vele
remmingen van zich afschudden
met worstelen, huppen en praten.
Er valt vaak het woord contact. Dr.
Schutz moedigt de volledige open
hartigheid aan. Naakt zwemmen en
ronddartelen kan daar veel toe bij
dragen. Men betaalt een kleine dui
zend gulden voor die opfrissing en
men komt er met minder remmin
gen vandaan of met een frustratie
meer: hoe gedraag ik mij in een
baaierd van openhartigheid? Het is
de registratie van een fenomeen,
zeer Amerikaans, ook als uitvloeisel
van een welvaartsmaatschappij.
De Japanse film „Boerajkan" leek
even een soort Japanse „Les en-
fants du paradis" te worden, maar
verdwaalde met regisseur Masahiro
Sjinoda in een rommelig gevecht
van de onderdrukten tegen de heer
sende klasse ruim een eeuw geleden.
De schilderachtigheid en de diepere
bedoeling sloegen elkaar min of
meer dood.
Ook een Pers geeft de internationa
le staalkaart van films kleur. Hij
heeft op enkele festivals al de aan
dacht getrokken met een eenvoudi
ge maar niet van charme verstoken
stijl. Hij vertaalde Büchners „Woy-
zeck" naar een geschiedenis van
een zwijgzame, gedienstige postbode,
die van zijn menselijk waardigheid
wordt beroofd, zijn enige echte ver
weer. het doden van zijn ontrouwe
echtgenote, is een hulpeloze misslag.
De postbode is duidelijk niet van
deze (Perzische) wereld, waarin de
varkens de schapen verdringen. De
verschillende figuren zijn met hu
mor geobserveerd. Darioesz Meerdz-
Joei weet vooral tegen het slot zijn
„Postbode" tot een meevoelbaar
drama te verdichten.
Evenals het trio voornoemde films
is er nog een viertal met een roule-
menlb in zes andere steden buiten
Rotterdam. Hiertoe behoort de ge
dramatiseerde documentaire „Rem-
parts d'Argile" van de Jonge Frans
man Jean-Louis Bertucelli, die zich
in een klein Tunesisch dorpje af
speelt. Een staking van arbeiders
waarmee het leger zich bemoeit, is
door Bertucelli objectief en geloof
waardig in beeld gebracht. Zijn
hoofdthema is de botsing tussen
oude tradities in de derde wereld en
het moderne heden, waarbij span
ningen optreden, die nog vele jaren
op een oplossing blijken te moeten
wachten. De regisseur gebruikte
slechts één actrice, de Algerijnse
Leila Schenne, verder zette hij de
autochtone bevolking soepel naar
zijn hand.
Dat is ook het geval met de Boli
viaanse film „Blood of the Condor",
die in soberder zwart-wit soms een
wat primitieve indruk maakt, maar
Juist daardoor ook vaak ontroert.
Jorge Sanjines toont in verhaal
vorm de onderdrukking waaraan de
Quechua Indianen in Bolivia bloot
staan en schrijft een deel van hun
ellende toe aan een team Ameri
kaanse medici, die in een door hen
opgezette kraamkliniek de vrouwen
van de stam steriliseren. Aan El-
senstein herinnerde beelden in een
derde wereld-klimaat, dat in dit
melodramatische kader ons „rijke"
Europeanen wel moet aanspreken.
Tenslotte twee speelflims die qua
intrige op bijna abstracte fictie be
rusten. „De tuin der lusten" van de
redes geroutineerde Spanjaard Car
los Saura is een typische flash
back-film met absurde situaties a la
Bunuel, die tussen schijn en werke
lijkheid in balanceert. Een aan ge
heugenverlies lijdende invalide man
wordt door zijn hebzuchtige fami
lieleden op alle mogelijke manieren
onderhanden genomen, want hij al
leen weet het nummer van de kluis
in Zwitserland waar zijn vermogen
ligt opgeborgen. Zij toveren hem in
schrille kleuren zijn verleden voor
ogen, dat steeds gevisualiseerd
wordt als een pseudo-realiteit; wijst
er immers op, dat de getergde man
zich iets tastbaars herinnert.
Boeiend, maar wat irritant door een
overdaad aan symboliek, is de Duit
se film „Ich liebe dich. ich töt«
dich" van Uwe Brandner. Deze
speelt zich af in een Beiers dorp,
dat door de regering als een soort
reservaat wordt beschouwd en daar
om allerlei privileges er op na mag
houden. Het leven is er even vrij
als de liefde en de drugshandel, de
enige vijanden zijn de wolven en
honden, die de wildstand bereigen.
Hierbij komt dan ook een leraar,
die zichzelf Jacht rechten verschaft
en zich daarbij buiten de gemeen
schap plaatst. De beroeps jager van
het dorp, met wie hji een homofiele
verhouding heeft, laat hem door de
politie neerschieten, maar dan
breekt het besef bij hem door altijd
onder een dwangsysteem te hebben
geleefd. En tenslotte moet het gezag
het dan ontgelden.
Titel: Vrouwelijke vampiers. Regie:
Harry Kümel. Voornaamste rollen:
Delphine Seyrig, Daniëlle Ouimet,
John Karlen, Anrea Rau. Theater:
Luxor
In één opzicht is "Vrouwelijke vam
piers" een vervolg op Harry Kti-
meTs eerste "grote" film, "Monsieur
Hajwarden". De sexuele gerichtheid
van de hoofdpersonen is vrij flexi
bel. Vecht in "Monsieur Hawarden"
de vrouwelijke hoofdpersoon nog
een beetje tegen haar lesbische ge
voelens, en is het ook nog niet he
lemaal diuidelyk of deze gevoelens
miu wei of niet aangeboren zijn, in
„Vrouwelijke vampiers" wordt uit
de doeken gedaan, dat het zich
richten tot één sexe volgens Kümel
wordt bepaald door de omstandig
heden.
Illustratie hiervan is een jonge,
pas getrouwde vrouw, d'ie minnares
wordt van een vrouwelijke vampier.
Daar houdt de relatie tussen
"Monsieur Hawardén" en "Vrou
welijke vampiers" dan wel mee op.
In de titelrol staan vry vaak de
namen van de Belgen Collet en
Drouot vermeld.
Nog niet zo lang geleden draaide in
Leiden de film "Een woord van
liefde". Bij die gelegenheid is hier
opgemerkt, dat Collet en Drouot
nogal oppervlakkige filmmakers zijn
altijd "in" voor een lekker verhaal
tje en mooie paatjes, maar niet erg
sterk in het werken met karkaters,
of met wezenlijke onderwerpen.
Ondanks de regie van Harry Kümel
zijn er ook in "Vrouwelijke vam
piers" duidelijke invloeden van
beide heren te vinden. Vooral wan
neer je gaat vergelijken met "Mon
sieur Hawarden". In Hawarden
boort Kümel diwars door de con
venties van de figuren dde hy laat
optreden, maakt hij er mensen van
met karakters, domme of hypokrie-
te mensen, aardige mensen, maar
wel mensen.
In "Vrouwelijke vampiers" ligt het
accent veel meer op het 'toge", de
reacbies van de "normale" vrouw
die met duistere machten wordt ge
confronteerd, komen veel minder
aan bod'. Dat maakt, dat deze film
eigenlijk niet veel meer wordt dan
nummer zo-en-zoveel uilt het rijtje
vampierflilms. In "Monsieur Hawar
den" slaagde Kümel er bovendien
in om de conventie aan de orde te
Stellen, juist door op de conventie
van de personen in de film, en op
de zeer conventionele omgeving, ex
tra nadruk te leggen. Een dergelijk
werken met het gegeven mis je in
"Vrouwelijke vampiers". Kümel
heeft van zajn film, kortom, niet
iets meer dan gewoon een vampier
film gemaakt.
Ail's vampSerfilm echber is zijn pro-
dukt bepaald de moeite waard. An
dere Mms in dit genre plegen uit
te blinken door effect-bejag. Men
moet Kümel nageven, dat hij zich
d'aanaan nauwelijks schuldig maakt.
De spanning die zijn film heeft
en dat de niet niks wordt heel
subtiel opgebouwd. Geen flitsende
ollose-ups op allerlei engigheden, in
plaats daarvan dialogen, die lang
zaam maar zeker naar de climax
leiJden. Kümel wordt in zijn bou
wen aan die sfeer terzijde gestaan
door Eddy van der Enden, Neder
lands meest vooraanstaande came
raman, die soms wel wat erg veel
aandacht besteedt aan het maken
van mooie plaatjes, maar die zich
in deze film eens echt kan uitleven.
Ook de bezeting van de hoofdrollen
is zeer behoorlijk. Met name Del
phine Seyrig precies opgemaakt
en gekapt zoals Mae West als de
voornaamste vrouwelijke vampier, is
een voltreffer.
BERT VAN DOMMELEN
Delphine Seyrig (rechts), een
voltreffer als vrouwelijke vam
pier, en haar minnares Danielle
Ouimet.
Titel: „Waar ouders van wakker
liggen" (Schulmadchen Report II).
Theater Rex.
De belangstelling in de Bonds
republiek voor Schulmadchen Re
port I (in Nederland uitgebracht
onder de titel „Wat ouders niet
voor mogelijk houden") is zodanig
geweest dat snel een vervolg in
elkaar is geknutseld. Succes smaakt
naar meer. nietwaar. Als Je de
Duitse filmmakers moet geloven
dan gaat er sexueel heel wat om
in meisjes van 15, 16 jaar. En daar
gewaagt hy dan ook van met byna
voyeurachtige gretigheid.
slachtelijke bezigheden, aan elkaar
gepraat door een zogenaamde in
terviewer en door een wat onder
koelde vrouwelijke psychiater, die
zich van encyclopedie-achtlge zin
nen bedient.
En zo trekt de stoet (blote)
schoolmeisjes weer voorby, leraren
op slinkse wijze verleidend, betreu
renswaardige handelingen plegend
in het hooi enz. enz. Hoogst curieus
is het dat de meisjes steeds in een
wip in hun blootje paraderen, maar
dat de filmmaker de erbij betrok
ken mannen steeds met uiterste
discretie behandelt. Als drie door
tastende meisjes een taxichauffeur
ertoe brengen model voor hen te
staan, wordt de man keurig van
hoofd tot lendenen in beeld ge
bracht. Meer niet. Dat riekt naar
discriminatie. Hoe zit dat? Enfin,
die fouten kunnen straks ruim
schoots worden rechtgezet in
Schooljongens Report deel I, want
dat moet nu toch ook dringend
worden gemaakt.
RUUD PAAUW
llllll!lllllllfllll!ll|[|lllll!llllli:iillllllllllI!!lllllilllllllllll]!KI!ll[lllllllllllIIIIIII)ll!