Cannes: vredig en saai
Willard: gesol met beestjes Stevige vechtfilm
Ho
Ho
HOHO
HOHO
OUD IN 'ACTUEEL' JASJE
„Angela" waarschijnlijk
begin 73 in bioscopen
Sleetse plekken duidelijk zichtbaar
Irritante
sexfilm
"La Califfa'
VRIJDAG 19 MEI 1972
CANNES Zo geleidelijk aan begint het gezicht van
dit 25ste filmfestival steeds duidelijker trekken te krij
gen en hetb lijkt 'n tamelijk vermoeid en geblaseerd ge
zicht. Eigenlijk hetzelfde als van de festivalbezoekers,
die zich iedere dag opnieuw voor de opgave zien ge
plaatst om de beste keuze te doen uit het aanbod van een
kleine honderd films en 's nachts na de laatste voorstel
ling altijd weer het teleurgestelde gevoel hebben dat ze
niet de best mogelijke keus hebben gemaakt.
Een aantal Jaren geleden
werd het bestaansrecht van
Cannes zeer aangevochten met
als culminatiepunt het hal
verwege opbreken van het fes
tival in het jaar van de contes
tatie 1968. Dat is de reden ge
weest waarom de directeur van
het festival, Robert Favre le
Bret, zijn aangekondigde af
treden met enige jaren heeft
uitgesteld om het voorbestaan
van "zijn" festival volgens de
vertrouwde formule veilig te
stellen.
Door
Ab van Ieperen
Met een alternatieve, gelijk
tijdige manifestatie zonder
commerciële of politieke belan
gengroepen achter de scher
men, La Quinzaine des Rea-
lisateurs, worden de ontevrede
ne gesust en van het feitelijke
festival afgevoerd.
Iedereen was er weer tevre
den en Favre le Bret trekt zich
dit jaar terug. Hij wordt dit
keer al vóór het grootste ge
deelte vervangen door Maurice
Bessy, ooit hoofdredacteur van
het filmsterrenblad Cinemon-
de, die nu al verantwoorde
lijkheid draagt voor het pro
gramma. Daarbij heeft hij zich
helemaal aan de
formule gehouden,
de sleetse plekken erin nu dui
delijk zichtbaar zijn geworden.
Oude komiek
Het huldigen van een oude
komiek: vorig jaar Chaplin, dit
jaar Groucho Marx. De pro
grammatic van een pop-docu
mentaire, destijds gestart met
Woodstock, dit Jaar voortgezet
met een registratie van The
Concert for Bangla Desh, waar
filmisch niets aan te beleven
viel en muzikaal ook niet veel
(en met minder dan een mi
nuut opnamen uit Bangla Desh
zelf) en een documentair por
tret van Johnny Halliday,
hier in Frankrijk nog altijd een
idool blijkens een zaal vol hys
terische meisjes.
Dat alles geeft het program
ma iets verrassingsloos, bijna
tweedehans. De Italiaan Elio
Petri maakte met La classe
operaia va in paradiso een bij
zonder intelligente film over
het dilemma van de revolu
tionaire arbeiders, die toch al
tijd beducht moeten blijven
om het onderhoud van vrouw
en kinderen (en dus om hun
baantje) en daarom vaak al
genoegen nemen met een piep
kleine overwinning terwijl
de studenten met het theorie
boekje in de hand vaak alleen
agiteren om de rotte plekken in
de maatschappij zichtbaar te
maken.
Maar het komt nauwelijks
als een verrassing dat Petri een
knappe, geëngageerde film
heeft gemaakt, want hij laat er
in Cannes om de twee jaar een
zien, steeds met Gian Maria
Volonte in de hoofdrol. Voor
het normale bioscoopprogram
ma is daar geen enkel bezwaar
tegen. Binnen dit festivalpro
gramma is het één van de be
tere films, maar het geheel doet
toch denken aan herhalings
oefeningen.
Filmtalent
Terwijl er ook andere, wel
licht minder goed in de markt
liggende Italianen zijn die be
langwekkende films maken. Of
is dat eigenlijk wel zo? Ook op
de tarijke randmanifestaties
was er vooralsnog weinig te
bespeuren van nieuw filmta
lent, uit welk land dan ook. De
interessante films kwamen van
regisseurs die al eerder inte
ressante films hadden gemaakt,
de debutanten paarden vrijwel
stuk voor stuk een minimale
inhoud aan een onverwerkt
pretentieuze vormgeving.
Een Nederlander die hier in
Cannes zijn comeback maakt,
is Paul Kijzer, onze musical-
en filmproducent die na zijn
faillissement enkele jaren ge
leden de wijk heeft genomen
naar Spanje. Hij is nu niet al
leen op de filmmarkt met de bui
tenlandse rechten van een paar
Spaanse griezelfilms, maar ook
met de wereldrechten van een
reeks voor het merendeel zwij
gende films met één van de al
lereerste sterren: Mary Pick-
ford. Miss Pickford hoeft zelf
geen aandeel van de eventuele
opbrengst te hebben, die do
neert ze aan charitatieve in
stanties. Afwachten maar of
iemand die films nog zal wil
len zien.
Titel: La Califfa. Regie: Al
berto Bevilacqua. Voornaamste
rollen: Romy Schneider en Ugo
Tognazzi. Theater: Studio.
Al jaren doet Romy Schnei
der verwoede pogingen om nu
eindelijk eens „volwassen" te
worden, en van haar eeuwige
Sissy-image af te komen. La
Califfa is duidelijk; weer een po
ging in die richting. Een mis
lukte poging.
Weliswaar doet Romy aller
lei dingen, waarvan Sissy ver
moedelijk zelfs in nachtmerries
nooit gedroomd zou hebben zij
verschijnt bloot voor de camera,
gaat met mannen naar bed, en is
leidster van opstandelingen in een
Italiaanse fabriek maar met
echte volwassenheid heeft dat nog
niet veel te maken.
La Califfa is in wezen niets an
ders dan het verhaal van een ar
beidersmeisje, dat de rijke en goe
de prins ontmoet, vertaald in wat
modernere termen.
In een fabriek zijn stakingen
aan de gang doordat een fabriek
van hetzelfde concern afgestoten
dreigt te worden.
La Califfa is één van de meest
fanatieke leidsters van de sta
king. Haar motieven zijn voorna
melijk persoonlijke: haar man is
bij vorige rellen gevallen als
"slachtoffer van de bezittende
klasse,'. Over dieper gaande ar
gumenten spreekt de film nauwe
lijks.
Hoe het ook zij: zij steekt haar
haat jegens de leiding van het be
drijf niet onder stoelen of ban
ken. en treedt openlijk in conflict
met de hoogste baas. Uit de oor
spronkelijke haat groeit langzaam
maar zeker een liefdesverhouding,
doordat "de baas" dan misschien
een uitbuiter is, maar wel één die
eerlijk en moedig is. La Califfa
opent hem de ogen, en hij kon
digt revolutionaire maatregelen
aan om de bedreigde arbeiders te
steunen.
Daardoor raakt hij zowel met
zijn aandeelhouders, als met de
arbeiders, die zijn nobele bedoe
lingen niet begrijpen, in con
flict. Aan het einde van de film
wordt hij dan ook neergeschoten.
Het enige dat deze film te zeg
gen heeft is: ware liefde bloeit ook
onder moeilijke omstandigheden.
Een mooie moraal. Dat regisseur
Bevilacqua echter de tegenstelling
kapitalisme-armoede misbruikt
om deze moraal aan "op te han
gen", vind ik bedenkelijk. Als er
nu persé een melodrama gemaakt
moet worden, dan niet in een kwa-
si-actueel jasje gestoken, een jas-
'je dat verder geen enkele functie
heeft.
Overigens, Romy Schneider is
nog niet eens zo'n slechte actrice.
Als ze echter ooit van haar Sis-
sy-verleden af wil komen, zal ze
het in andere films moeten zoe
ken.
BERT VAN DOMMELEN.
NACHTFILMS
Titel: The cincinnatti kid. Regie:
Norman Jewison. Voornaamste rol
len: Steve McQueen. Edward G.
Robinson, Karl Malden. Theater:
Camera.
The Cincinnatti Kid is niet zo
maar een western. Dat blijkt ook
wel uit het feit, dat de film al
weer zijn derde Leidse nachtweek
ingaat. Behalve veel stevige man
nelijkheid, waarvoor Steve Mc
Queen c.s. borg staan, biedt de
film ook vrij veel humor. Eén van
yan der Heijde begonnen met opnamen
AMSTERDAM Regisseur
Nicolai van der Heyde is deze
week in St Nicolaasga in Fries
land begonnen met opnamen
voor de film Angela, die zich
helemaal in deze provincie zal
afspelen. De opnamen zullen ze
ker tien weken in beslag ne
men. De premiere is vermoede
lijk begin volgend Jaar.
Angela is een Belgische-Neder-
landse co-produktie, die onder
meer door het ministerie van
CRM wordt gesubsidieerd. De
totale kosten van de film wor
den geraamd op ruim een mil
joen gulden. De rollen zijn ver
deeld over Belgische en Neder
landse acteurs, met uitzonde
ring van de titelrol, die wordt
vervuld door de 22-jarige Ame
rikaanse Barbra Hershey, die
echter dinsadg bekendmaakte,
voortaan Barbra Seagull ge
noemd te worden. Seagull be
tekent zeemeeuw en dat is het
dier uit Barbra's film „L&st Sum
mer". waardoor zij zeer emotio
neel werd bewogen: tijdens een
opname voor die film, enkele
laren geleden, was zij getuige
van een ongeluk dat het dier
tje overkwam, waarbij het zijn
nek brak.
De derde film van de in Fries
land geboren regisseur NiNco-
lai van der Heyde gaat over 'n
naar Amerika geëmigreerde
Fries, die zijn dochter (Angela)
zijn geboorteland wil tonen. In
het sinds 1926 sterk veranderde
Friesland treft de vader een
leefklimaat aan, dat zeker niet
dat van zijn dochter is. Angela
komt in contact met een Jon
geman, met wie zij door heel
Friesland zwerft. Van der Hey
de vertelde dinsdag in Sint Ni
colaasga, dat deze film analoog
aan het gezegde driemaal is
scheepsrecht zijn beste zal wor
den. De medewerking van de
Friese bevolking en autoriteiten
noemde hij fantastisch. Voor
"Angela" heeft het produktie-
team Henk Bos en André Tho
mas zich verzekerd van 't came
rawerk van de Zweed Jörgen
Persson, die eveneens camera
man was bij enkele films van
de Zweedse regisseur Wilder-
berg. De opnamen voor .Angela'
worden in het Engels en het
Nederlands gemaakt en later in
België en Nederland van onder
titeling voorzien en
chroniseerd.
Romy lü Califfa
Schneider, eerst in opstand te
gen, later verliefd op Ugo Tog
nazzi.
de producten waarmee regisseer
Norman Jewison naam maakte.
Wist U trouwens dat oorspronke
lijk Sam Peckingpah de film zou
regisseren? Hij werd gewipt om
dat hij te lastig was naar de me
ning van de producenten.
Titel: Wanted. Voornaamste rol:
Montgomery Wood. Theater: Rex.
Ook aan de Haarlemmerstraat
op vrijdag- en zaterdagnacht har
de jongens aan het werk. Hier
sitrijk3 Montgomery Wood de eerste
viool. Hij speelt er overigens geen
liefelijk melodietje op.
Ulllllllllllllllllllllllllllllllllll
AGENDA VOOR
CINEFIELEN
MIIÜIIIIUUIM
Amerika Land van God (Vansi)
Ciné D. PI. Middenlaan A'dam.
A clockwork orange (Kubrick),
Nöggerath, Reg. Breestraat A'dam
Vreeburg, Vredenburg Utrecht en
Thalia, Kruiskade R'dam.
La Collectioneuse, (Rohmer) Stu
dio K. Roe tersstraat A'dam, Nacht
voorstelling.
Decamerone (Pasolini) Arena,
Kruiskade R'dam; Passage Den
Haag.
Edipo Re (Pasolini), studio K.
Roetersstraat A'dam.
Rench Connection (Friedkin)
Flora, Amstetstraat A'dam; Corso
Kruiskade R'dam; Studio 2000 het
Congresgebouw Den Haag.
Le genou de Claire (Rohmer) De
Uitkijk, Sloterkade A'dam.
If (Anderson) Camera, Oude
gracht Utrecht.
Klute (Pakula), Roxy, Kalverstr.
A'dam.
Last Picture Show (Bogdanovich)
Leidsepleintheater A'dam.
Little big man (Penn), nachtv. 't
Venster Gouvernestraat R'dam.
Met jouw tanden in mijn nek
(Polanski)nachtv. City, Leidse
plein A'dam.
Mash (Altman)'t Venster, Gou
vernestraat R'dam; Camera Oude
gracht Utrecht, Kriterion Westein
de Den Haag.
Rendez-vous a Bray (Delvaux)
Studio, Oudegracht Utrecht.
Rosemary's Baby (Polanski)Ca
mera, Prinsestraat Den Haag.
Strawdogs (Peckingpah)Bijou,
Spui Den Haag.
rSunday, bloody sunday (Sohlesin-
ger)Metropole, Carnegieplein Den
Haag.
Le souffle au coeur (Malle)De
Utkijk, Congresgebouw Den Haag.
Ten day's wonder (Chabrol)Al-
hambra. Weteringschans A'dam.
Trash (Morrisey): Calypso Mar-
nixstraat A'dam.
Vive la muerte (Arabal)Krite
rion, Roetersstraat A'dam.
Verlos ons niet van het kwaad:
Kriterion, Stationsplein R'dam.
ibe;;< iw_Li2ii[iiiiiiüii!!i:i:iöiiiiiii'iiiiiiinTiiiii'nnti!i ihi,)(in,iiünH!!iiiiiHiiniii:ii:i<i nu
KINDERMATINEE
Titel: „Wat ouders niet voor
voor mogelijk houden" (Schulmad-
chfcn Report). Regie: Ernst Hof-
bauer. Theater: Rex.
Het irritante van Duitsers is dat
zij over een onderwerp als sex nau
welijks iets kunnen of willen ver
filmen zonder breed te schermen
met statistieken, psychiaters, psy
chologen en andere deskundigen
Oswald Kolle was wat dat betreft
wel een heel fraai voorbeeld. Het
gevolg van die werkwijze is dat er
meestal een film ontstaat die het
best kan worden omschreven als
pseudo documentaire. „Wat ouders
niet voor mogelijk houden" (sex
bij schoolmeisjes) is weer zo'n
produkt van half-zacht werk, met
een knipoog in de richting van de
kassa: een serie pikante avonturen,
bijeengepraat door een jeugdpsy-
chiater van een naar mijn gevoel
hoogst bedenkelijk allooi. Het be
gint zo: een stel hbs-meisjes gaat
per bus naar een bezienswaardige
fabriek. Een der meisjes piept er
tussenuit en keert voortijdig terug
naar de bus om een robbertje te
stoeien met de chauffeur. Zij wordt
in een zeer onfortuinlijke houding
aangetroffen door een lerares die
ongerust naar haar op zoek was
gegaan. Moet zij nu van school af,
Ja of nee. Ja zegt aanvankelijk de
oud'ercommissie, nee zegt de jeugd-
psychiaber die vervolgens met een
arsenaal sexuele staaltjes van
jonge meisjes komt aanzetten. Er
is één scène bij die hoogst verma
kelijk is, de rest biedt niet veel
nieuws. Tussen al die fragmenten
door pleegt een reporter nog een
stel straatinterviewers van eenigen*-
dat je inderdaad niet voor moge-
ADVERTENTIE
lijk houdt.
RUUD PAAUW
BLIJVERTJE;
Titel: Batman. Theater: Came-
De van de televisie bekende vo
gelman Batman deze week in Ca
mera. Een verhaal vol avontuur in
moderne stijl. De kinderen hebben
van de tv-serie indertijd gesmuld,
de film is van hetzelfde laken een
pak. dus altijd goed voor een fijne
middag.
Titel: De bedrieger bedrogen. Re
gie: Gerard Oury. Voornaamste
rollen: Louis de Funès en Yves
Montand. Theater: Trianon.
Ondanks alle inspanning van de
roemruchte Franse clown De Fu
nès en regisseur Oury bereikt de
ze film toch niet het peil van bij
voorbeeld: "De eend en de cadil-
lae" of "Samen uit, samen thuis"
Daarvoor is de bezetting van de
rollen naast De Funès niet sterk ge
noeg. Yves Montand steekt dan
letterlijk ver boven Louis uit, fi
guurlijk komt hij nog niet tot de
schouders van de kleine bekken
trekker.
C J qj Titel: „A town called bastard".
Titel: Willard. Regie: Daniel
Mann. Voornaamste rollen: Bru
ce Davidson, Ernest Brogninc.
Theater: Luxor.
Gelijktijdig met de landelijke
première van Willard verscheen
destijds bij Bruna Stephen Gilberts
Willard in een Nederlandse verta
ling. Wie zoals ik de moeite nam
het boek te lezen voor de film,"zal
van een koude kermis thuis komen.
Gilberts thriller over de jongeman
Willard die van ratten zijn bond
genoten maakt in zijn gevecht om
üch te midden van een vijandige
omgeving te handhaven, bezit nou
juist dat wat Daniel Mann in de
film niet weet waar te maken: ge
loofwaardigheid.
Het boek is uiterst simpel gecon
strueerd in de vorm van dagboek
notities en ontleent daaraan een
pote kracht. Het gaat veel dieper
in op de psychologische basis voor
de relaties tussen Willard en zijn
ratten.
De filmische vertaling gaat
mank aan alles wat het boek nou
luist weet te vermijden. De film
Willard is een spektakelstuk waar-
hij Juist wordt gespeculeerd op die
vooroordelen waaraan het boek 'n
®ind weet te maken. In het boek
öjn de ratten intelligente wezens
die in staat zijn met een mens be
vredigende relaties te onderhouden.
In Manns film blijven het karika
turen van onbewuste angsten en
sympathieën.
Ik ben me er van bewust dat een
vergelijking tussen boek en film zo
maar zonder meer moeilijk is. Bei
de media stellen andere eisen, maar
juist het wezenlijke van het boek
weet de regisseur niet in filmische
termen te vertalen. Bruce David
son bijvoorbeeld mist als Willard
werkelijke achtergrond. Hij komt
niet verder dan een door moeder
binding en dominerende vader ge-
frusteerd nerveus baasje, louter
emotioneel reagerend op zaken die
voor hem van betekenis zijn. Ook
de acties waarmee Willard zich
en de ratten een financieel en mo
reel aanvaardbare plaats wil geven
zijn karikaturen.
Waar Juist een regisseur als Man
een griezelrealiteit beter aan
vaardbaar zou kunnen worden dan
een boek, in massale aanvalsscenes
van de ratten faalt hij opnieuw.
Willard heeft niet werkelijk de lei
ding over zijn horde, er wordt
maar met de arme beestjes gesold
door een of andere dresseur en dat
is duidelijk te zien.
Al met al is de film Willard als te gaan
vertaling van een boek en als op
zichzelf staande griezelproduk-
tie zwak. Het verdient misschien
aanbeveling om de film
len al was het alleen
gade te slaan wat het
Amerika in het computertijdperk
maakt van irrationele angsten.
HEIN ELBRINK
Willard (Bruce Davidson
nerveus haasje met twee van
zijn lievelingen. Links Socrates
en rechts Ben, die zich later te
gen hem zal keren.
Regisseur: Robert Parrish. Voor
naamste rollen; Robert Shaw, Stel
la Stevens, Telly Savalas en Mar
tin Landau. Theater: Lido.
Geroep, geschreeuw. „Leve de
revolutie, Aquilla, Aquilla!". De
vuist op tafel. En weer vallen er
doden. Het verhaal speelt in Me
xico, rond het jaar 1905, tijdens de
dictatuur van president Portfirio
Diaz. Het volk mort!
De film toont een klein stukje
uit hun revolutie. Midden in de
dorre woestijn zitten dikke rijkt
mensen in een kerk. Een groep
Mexicanen komt aansluipen breek;
de kerk bmnen en schiet iedereen
overhoop. Tien jaar later is rono
het kerkje een dorp ontstaan waai
de revolutionaire Mexicanen wo
nen, zij noemen hun dorp „bas
tard" (Bastaard, schoft). Op een
dag komt een mooie vrouw 't dorp
je binnenlopen, haar man is ver
moord en zij looft geld uit voor de
gene die de moordenaar Aquilla aan
haar kan uitleveren: Niemand wil
leggen wie Aquila is.
Uiteindelijk ontknoopt zich het
probleem (via een verwarren
de flash-back) waarbij de sterk-
iten en slimsten blijven leven. De
.est vindt via vuist, pistool, mes
jf galg zijn eind.
Sommige mensen die in de
oioscoop zitten en op het scherm
een "harde" scene zien, klappen in
hun handen en als er in de film
wordt geschoten knalt iemand in
de zaal met een klappertjespi
stool. De film komt dus goed over.
DEZE WEEK IN
Betoverende Anita
l "Mannen die van mij hou
den Sterven jong!"
•Paul veranderde van de ene
dag op de andere
•Marianne vervloekt de dag
waarop ze John leerde ken
nen.
Nieuwe
Bekentenissen
Serie
Het geheime huwelijk van
een jonge TV-ster
Een blad dat
gezellig leest
verschijnt om de
veertien dagen en is
overal verkrijgbaar
TERUG
Titel: Django. Regie: Sergio Cor-
bucci. Voornaamste roUen: Franco
Nero en .Angel Alvarez. Theater:
Camera.
Django is een begrip geworden
in de filmwereld van de westerns.
Het werd een hele serie. Nu is de
eerste (haast altfjó de beste) terug.
ADVERTENTIE
Dat is
toch wel eventjes
een heel ander
gevoel dan gisteren.
Robert Shaw, hoofdrolspe
ler in "A town called bastard"
als priester tijdens een begrafe
nis.
Er kan gezegd worden over de
achtergronden bijvoorbeeld; waar
om zijn er weinig dialogen tussen
de filmfiguren? Hoe zit het met de
vastgekoekte ideeën oer "vriend
schap" samen schreeuwen
"vrouw" (stil met lang haar, enz.?
Maar goed, waar het hier om
gaat is een film in western-sfeer
met vecht- en schietwerk. Ieder
een die daar af en toe iets van
wil zien kan met een genist naar
Lido gaan. Er wordt gevochten.
Je moet'm voelen.
De nieuwe
PhilishaveglQO Super.
(Maak ook het gebaar
van de tevreden
driekop-scheerder).
TONY KIESOUW.
