Pier
Paolo
Paso
lini
over
kunst
Berto-
lucci's
waarde
los van
werke
lijkheid
Sartana
komt:
spanning
VRIJDAG 24 MAART 1972
PAGINA 13
Pasolini met Maria Cal-
las bij de première van de
film Medee, januari 1970 in
Parijs.
..ik weet dat de kunstenaar sterker is dan de macht. Mozart
schreef zijn muziek voor het hof, hij was een lakei, een
clown van de macht; maar die macht die Mozart gedwongen
heeft zich te integreren, te gehoorzamen en de clown te
spelen is verdwenen. Mozart daarentegen is er nog steeds.
De beroemde universele waarden van de kunst zijn juist
die waarden, die boven de macht uitstijgen, die het de
kunstenaar mogelijk maken, iets te creëren.
Pier Paolo Pasolini "regisseur, dichter, acteur (in zijn eigen
[Decamerone)filosoof en politiek denker werd in Rome ge-
[interviewd voor de Duitse film SPQR van Volker Koch. De
film werd tijdens de laatste Cinemanifestatie vertoond en
heeft weinig meer dan theoretisch belang. In het interview
zegt Pasolini een aantal interessante dingen over kunst, cul
tuur en politiek. Peter van Bueren, filmcriticus van het dag
blad De Tijd vertaalde de tekst, die een aardig licht werpt op
de persoonlijkheid van de Italiaanse regisseur.
Pasolini antwoordt eerst op een vraag of hij in SPQR een
rol wil spelen en geeft een paar opmerkingen over acteurs,
waarna het eigenlijke interview begint.
macht. Mozart schreef zijn muziek
voor het hof, hij was een lakei, een
clown van de macht; maar die
macht die Mozart gedwongen heeft
zich te integreren, te gehoorzamen
en de clown te spelen, is verdwenen.
Mozart daarentegen is er nog steeds
De beroemde universele waarden
van de kunst zijn juist die waarden,
die boven de macht uitstijgen, die
het de kunstenaar mogelijk maken,
iets te
stelt mij een absurde vraag:
vraagt me of u bü mij in een
lm kunt spelen. Het is alsof u naar
le direktie van de Italiaanse lotto
ou gaan vragen om een prijs. Ik
ou u in een van mijn films kunnen
5 'ten werken wanneer ik een rol
g ad waarin u zou passen; alleen
wf jjn er miljoenen verschillende rol-
n, net als er miljoenen mogelijk-
eden zijn in de lotto of de toto
winnen. U vraagt mij oof u toe-
past in een van de miljoenen
jelijke rollen die ik heb. Op het
lent heb ik eerlijk gezegd geen
waar u in zou kunnen passen,
ik ga een film over "Canter-
tales" maken, daarin zou uw
ïcht kunnen passen. Het ver-
idert me echter dat u een der-
|ke vraag stelt, want u heeft
gezicht dat betere kansen geeft
bij Fellini te passen, u wint bij
eerder de lotto dan bij mij".
"Voor mij is de situatie van de
ilspelers in Italië gewoon de
fend; vooral, omdat men niet
ter weet of iemand een toneel-
of niet. Ik heb ook heie
aal geen hoge dunk van ton^el-
iiolen; integendeel als een jongen
meisje bij me komt en zegt een
neelschool of filmacademie be-
tht te hebben, is dat voor mij
a absoluut negatieve factor. Ik
fhard onmiddellijk en weiger bij-
gelijk, volkomen irrationeel
sschien denk ik er dan nog eens
teryer na, Je kunt nooit weten. Maar
mij is het een negatieve factor.
'H larom is iemand een toneelspe-
■(idfl iemand moet een figuur zijn,
ZIJN, moet iets zijn".
Ik haal mijn spelers overal van-
■n. Soms neem ik een zogenaam-
beroepsspeler, zoals een groot
Jaeelspeler als Toto, een groot ac-
■te als Mangano of zelfs Callas.
ik maak er geen stelregel van,
■dat ik het merendeel van mijn
(Iers zoek tussen mensen die nog
uit gespeeld hebben, die leken
Ik beperk me dus niet forma-
'isch, neem niet alleen grote of
tekende toneelspelers of nieuwe-
i ik haal de figuur daar,
ik haar vind".
Ik probeer een authentiek ding
maken, (die een reëele factor is),
L een fictie van de realiteit in de
aale zin van het woord, omdat
it natuurlijk een fictie is, maar
een grote F een grote con-
jtie; als iemand iets is, voegt hij
ln iets anders, zo is het".
- De film is conventioneel
hij commercieel is en als u
iets tegenin brengt, levert
slechts een alibi voor.
^een. toen ik conventie zei be
etle ik het uitsluitend in de for-
ethische betekenis. Maar er
een minder belangrijke con-
die zelfs de commerciële is,
I to lk me niet aan stoor. Toen ik
'1at elke kunst, dus ook de film,
conventie is, bedoelde ik daar
mee iets wat buitengewoon elastisch
is. Dat wil zeggen een conventie
heeft pas waarde als ze aangetast
wordt".
onverstaanbare vraag)
"Dat is overigens een vraag die
me normaal volkomen razend
maakt, omdat mijn drang tot zelf
behoud zich blijkbaar uit. Want
welke alternatieven zijn er voor de
ze vraag? De zelfmoord, de retori
sche zelfmoord waar Che Guevara
over sprak en die toen door alle
studentenmassa's in de hele wereld
opgerakeld werd. Daarbij is de kun
stenaar Juist diegene die zich niet
van kant maakt, die ondanks alles
leeft: omdat de kunst voor alles
een vorm van vitaliteit is, een be
wijs van leven. Als een kunstenaar
zich voor een chanterende vraag
gesteld ziet, die als enig alternatief
de zelfmoord heeft, verzet hij zich".
"De kunst is voor alles iets vi
taals."
Kunst heeft niets vitaals.
"De kunst is voor alles iets vi
taals, waar geen vitaliteit is, is geen
kunst. Als u een boek openslaat en
uit een paar bladzijden begrijpen
wilt of het kunst is of niet, begrijpt
u het alleen, als u de vitaliteit van
het boek opmerkt, zo is het ook bij
de film en bij een beeld".
Neen, de kunstenaar is vi
taal maar de kunst niet.
"Maar waarom de kunst niet".
Omdat kunst een doel
heeft; of gedooft u niet cDat
kunst een doel, een politiek doel
heeft?
"Als ik vitaal zeg, bedoel ik dat
als een eigenschap van de kunst.
Of deze eigenschap slechts het po
litieke, het persoonlijke leven van
iemand, deze bloem of u of
mij als inhoud heeft is niet belang
rijk. Het belangrijkste kenmerk van
kunst is levend te zijn, en leven te
geven. Als u een mooi gedicht leest
verwerft u vitaliteit".
Maar dat is erg bourgeois.
"Dat heeft toch niets met bur
gerlijkheid of maatschappelijke
klasse te maken. Als ik, om gedich
ten te kunnen schrijven of films te
kunnen maken, me met de heer
sende klasse, dat wil zeggen met
de macht moet compromitteren,
omdat die middelen ter beschikking
stelt om te kunnen schrijven of
filmen. Evenals dat een zonde is,
moet ik dus om geen zonde te be
drijven, geen kunst maken, me als -
kunstenaar vermoorden. Ik verzet
me daar tegen, en ik verzet me er
tegen dat mij ook maar zo'n vraag
gesteld wordt, omdat het voor mij
vooral belangrijk is iets te maken
ondanks alles. Want ik weet dat
de kunstenaar sterker is dan de
Maar gelooft u dat u poli
tiek bent?
"De kunst is altijd politiek".
Nee. u!
"Ik? Ja, omdat de kunst altijd poli
tiek is. Ook als een auteur het over
zaken heeft die verre van politiek
zijn, over zeer persoonlijke mystieke
zaken, bedrijft hij in wezen altijd
een politieke daad; omdat hij bin
nen de gemeenschap ageert, met
een ander mens, zijn medeburger
spreekt; zo is de kunst altijd poli
tiek. Ook wie ontkent dat de kunst
politiek is. doet een politieke con
statering".
En wat is cultureel. Cultuur
is geen politiek.
"Waarom niet? Cultuur is juist
politiek. Politiek is alleen politiek
als ze cultuur is; er is verschil tus
sen de politiek vanuit de machts
positie en de politiek als cultuur,
de echte politiek waar Aristoteles-
van spreekt en die wij nu bedrijven.
Wij zijn twee burgers die met el
kaar spreken op cultureel niveau;
wij bedrijven politiek".
Maa.r cultuur is het tegen
deel van politiek. Hoe kan dat
hetzelfde zijn?
"Je zou kunnen zeggen dat er
gen tegendeel is, dat alles politiek
is"
"Daar ik veel illusies en hoop
verloren heb, ben ik op het mo
ment zeer pessimistisch. Ik zie he
laas dat de wereld overal naar vor
men van fascisme terugkeert. De
democratieën zijn formeel en on
echt. In werkelijkheid is het de
macht die telt, is het niet de macht
van de regering dan is het de macht
van het staatsapparaat, of van hen
die de regering beïnvloeden; de
consumptiegemeenschap tendeert
ernaar om de consument in een
infantiel stadium te houden.
Een gemiddelde Duitse consument
is tegenwoordig potentieel fascisti-
scher als de Duitser van 30-40 Jaar
geleden, terwijl hij in zekere zin
ook infantieler is. Nu is infantiliteit
altijd al een eigenschap van de
Duitser geweest, het is een volk dat
ernaar tendeert infantiel te zijn:
het heeft over het algemeen een
groot plichtsgevoel, een sterke zin
voor gehoorzaamheid en vader-
dienst en zo is het een beetje een
volk van kinderen. Tegenwoordig
is de consument over de hele we
reld infantiel".
Bedoelt u dat het utopie is
om in de kunst politiek te wea
ken?
"Neen, ik ben een utopist in die
zin dat ik de mogelijkheid van een
socialistische arbeidersrevolutie ge
loof. Hoewel ik weet, dat als de ar
beidersklasse op het moment aan
de macht komt ze door de macht
gedegenereerd wordt".
„Laten we het niet over hoop heb
ben, ik heb geen hoop, wil er geen
hebben en zou het prettig vinden
als niemand met mij over dit on
derwerp praat, want over hoop
praten is chantage plegen. Als het
over film gaat, meen ik dat de film
voor alles een poëtisch werk moet
zijn; dat wil zeggen politiek in de
eigenlijke zin van het woord, indi
rect politiek. Men moet gedachten
en de poëzie goed onderscheiden
van actie en dagelijkse ervaring.
Daarmee ontken ik echter niet dat
de film ook een direct politiek wa
pen kan zijn".
"Vooruitgang en teruggang zijn
een illusie: want tijd is geen opeen
volging, zoals door de filosofie van
de mystiek en de wetenschap wordt
aangetoond. Daarom is er noch
voor- noch achteruitgang. Tijd be
staat niet. en daar de tijd niet be
staat is er ook geen geschiedenis;
er is een eeuwig absoluutheden, om
wetenschappelijk te zijn. De oude
vooruitgangsideëen waren geba
seerd op de oude wetenschap, het
positivisme, die geloofde in de voor
uitgang van de tijd".
Ook het marxisme is erop
gebaseerd.
"Ja, het hele marxisme moet zich
zelf opnieuw toetsen, omdat het
marxisme zich gedeeltelijk op het
domme optimisme van Hegel ba
seert.
Toen Hegel zei dat er een these
een anti-these en een synthese was
dacht hij aan een voortschrijden.
Maar dat is een illusie; en als mens
richt ik me verder ook naar deze
illusie. Daarom gedraag ik me in
de praktijk, in momenten van actie
alsof ik deze illusie nog heb. hoewel
ik zeker weet dat het een illusie is."
Wat vindt u politiek zin
voller? Een directe actie, bij
voorbeeld een staking of een
demonstratie, of bezig zijn met
kunst?
"Dit is een volkomen absurde
vergelijking, alsof u een voetbalelf
tal met een team astronauten
vergelijkt. Waarom stelt u mij deze
vraag? Men heeft hier nooit stati
stieken over gemaakt. Elk heeft zijn
betekenis op zijn eigen gebied".
Neen, ik wil uw persoon
lijke mening, wat is effectiever?
"Voor mij heeft het poëtische
werk meer kracht; al is het schijn
baar niet geëngageerd, maar mys
tiek en persoonlijk; de grotere
kracht ligt erin omdat de kracht
van het schandaal groter is. De
echte poëzie is bijna altijd vernieu
wing, revolutie".
Dus u denkt dat integratie
meer effect kan hebben dan een
actie?
„Wat heeft dat met integratie te
maken? Poëzie is niet te integreren.
Ik kan als persoon gedeeltelijk ge-
integreerd zijn door de producent die
me het geld geeft om een film te
maken. Maar als een film een kunst
werk is kan ze niet door de macht ge
ïntegreerd worden".
Maar u leeft van integra
tie. aJ, met poëzie versterkt u
het systeem.
..Dus u wilt dat ik zelfmoord pleeg?
Of in de integratie leven of sterven;
wil u dat ik sterf? Als ik hier le
vend en gekleed bij u moet zijn, moet
Niemand kan geïntegreerd
loorden. Het is niet een kwestie
van poëzie, maar van menselijk
zijn. -Dat heeft niets met poëzie
te maken. Ook een arbeider is
niet te integreren.
ik geïntegreerd zijn. Maar ik zeg
dat poëzie niet te integreren is".
„Ik heb het op het moment over
poëzie: of andere dingen integreer
baar zijn weet ik niet. Ik spreek
over poëzie".
Titel: II Confc/rmista. Regie:
Bernardo Bertolucci. Theater: Ca
mera. Voornaamste hoofdrolspe
lers; Jean-Louis Trintignant, Do
minique Sanda.
De Italiaanse regisseur Bernar
do Bertolucci behoort tot de tweed?
generatie van na de Tweede We
reldoorlog. Tot de eerste kan men
Vittorio de Sicca rekenen en als
overgansfiguur tussen deze en Ber
tolucci, (maar ook Bellocchio, Pa
solini etc.) Fellini Met een andere
generatie-genoot n.L Anbonioni
(Blow Up) heeft Bertolucci twee
dingen in hoofdzaak gemeen: een
in het oog springende belangstel
ling voor wat je de geestelijke ver
vreemding van de gegoede burgerij
zou kunnen noemen en een wijze
van filmen, die buiten de oorspron
kelijke Itaiaanse traditie valt. Dat
laatste manifesteert zich zowel bij
Antonioni als bij Bertolucci in een
opmerkelijk gebruik van de camera
en klein (lees decor, vorm, entou
rage eto.) als elementen om de be
handeling te onderstrepen.
Een opmerkelijk bewijs van wat
Bertolucci daarmee esthetisch ver
mag vormt II Conformista (De
Conformist)waarvan de handeling
naar een verhaal van Alberto Mo
ravia in het kort op het volgende
neerkomt: Als dertienjarige wordt
de titelheld bijna aangerand door
een homofiel. Tijdens deze gebeur
tenis bemachtigt hij een pistool en
schiet. Hij is van mening zijn aan
rander te hebben vermoord. Zijn
verdere leven staat dan in het te
ken van de angst. In de eerste
plaats angst voor zijn latente ho
mofilie, maar ook voor totale per
soonlijke uitdrukking in menselijke
relaties, waarvan hij de consequen
ties vreest. Deze angst compen
seert hij niet zonder enig sarcasme
door een totale aanpassing aan de
maatschappij, hij conformeert zich
aan de normen van anderen.
De achtergrond van de titelheld
dr. Clerici (Jean-Louis Trintig
nant), wordt in flashbacks duide-
delijk gemaakt binnen een raam-
handeling. Deze bestrijkt de periode
1938 tot 1944, waarbij het zwaarte
punt ligt op de vooroorlogse Jaren
In die periode sluit Clerici zich
aan bij de fascistische beweging van
Mussolini, die middelmatigheid en
onverbiddelijke onderworpenheid (in
het géval Clerici conformering) aan
inhoudsloze maar schijnbaar alles
omvattende begrippen als vader
land. eer en raszuiverheid tot haar
credo heeft gemaakt. Als bewijs
Onschuldig
boezemwerk
Titel: "Jonge verleidsters". Regie:
Jean-Claude Roy. Voornaamste
rollen: Michele Girardon, Bella
Darvi, Beatrice Arnac, Marie-
Georges Pascal, Jessica Dom, Ca
thy Reghin en vele anderen. Thea
ter: LUXOR.
"Jonge verleidsters" is de wat al
te verleidelijke vertaling van de
vrolijke Franse seksfilm "Les pe-
tites filles" die deze week in het
theater aan de Stationsweg draait.
Het verhaal gaat namelijk hele
maal niet over een aantal door de
wol geverfde dames, maar om een
stel meisjes in de giechelleeftijd,
die zich bewust beginnen te worden
van hun eigen en eikaars lichame
lijkheid. Wie zinnenprikkelende
bedscènes verwacht komt bedrogen
uit, het blijft bij onschuldige zwem
en stoeipartijtjes en bij leuk boe
zemwerk. Een en ander speelt zich
af in en rond het kasteel van de
gravin Fleurville en haar twee op
groeiende dochters, die de plotse
linge dood van hun echtgenoot en
vader allerminst lijken te betreu
ren. Mevrouw heeft het druk met
het verzorgen van een wekelijkse
televisierubriek, waarin zij (strikt
theoretisch) uit de doeken doet hoe
men een maximum aan liefdes-
pret kan beleven, haar dochters
lezen elkaar verboden verhaaltjes
voor. De sleur van alledag wordt
doorbroken wanneer in de buurt
van hun domein ene madame Ro-
senbourg en haar dochter een auto
ongeluk krijgen. Regisseur Jean-
Claude verdient lof voor de be
weeglijke regie en voor het bijeen
brengen van zoveel lieve-onschuld
uitstralende gezichtjes. En daarin
moet dan misschien wel het raffi
nement van deze zoete seksfilm
worden gezocht.
Nachtfilms
Titel: Maciste en de tirannen.
Theater: Rex. Vrij. en za. nacht:
23.30 uur.
Als Spartacus is Maciste een le
gendarische helper voor de onder
drukten in hun strijd om recht
vaardigheid. Voornaamste ken
merken daarvan zijn: veel geweld,
een klein beetje pseudo-sex.
Titel: De doodskus van de vam
pier. Theater: Camera. Vrij. en za.
nacht 23.30 uur.
Vorige week twee vampierfilms
op het witte doek in de dagvoorstel
lingen in Leiden. Het thea
ter aan de Hogewoerd brengt Roy
Ward Baker als het monster.
Prolongaties
Titel: Decamerone. Regie: Pier
Paolo Pasolini. Voornaamste rollen:
Franco Citti, Ninetto Davoli. Pro-
duktie: Franco Rosselini. Theater:
Studio.
Pasolini heeft zich na een aantal
op christelijke motieven gebaseer
de mythisch marxistische films
gewaagd aan een wat luchtiger
genre. De verfilming van Bocca-
cdo's ondeugende renaissance ver
halen is zonder al te veel diepgang,
maar genietbaar (zesde en laatste
week).
N.a.v.
H Conformista
voor zijn (voorzichtig) in twijfel
getrokken trouw stelt hij voor zijn
vroegere hoogleraar filosofie dr.
Quadrio, die vanuit ballingschap in
Parijs tegen Mussolini ca. ageert, te
vermoorden.
Parallel met Cl er id's intrede ln
de fascistische partij loopt zijn hu
welijk met een knappe, maar intel
lectueel uiterst middelmatig be
gaafde vrouw Giuglia. De witte
broodsweken met haar denkt hij in
Parijs te kunnen doorbrengen. Tij
dens een oponthoud op weg naar de
Franse hoofdstad krijgt hij de op
dracht zijn voormalige leraar te
vermoorden. In Parijs neemt hij
contact met hem op. Quadrio door
ziet hem volkomen, maar beschouwt
hem niet als gevaarlijk. Anders
diens echtgenote Anna, die uit angst
vermengd met masochisme een lief
des elatie met hem aanknoopt.
Het is deze Anna die tijdens een
stiekem gadegeslagen lesbisch ero
tische situatie met Giuglia, Clerici
een beeld doet krijgen van zijn
eigen verwrongen sexualiteit. Het
mechanisme tot conformering is
echter te sterk: hij verraadt Anna
en haar echtgenoot toch.
Bertolucci maakt vervolgens een
sprong van zes jaar naar de ineen
storting van Mussolini's Italië. Het
systeem van Clerici om zich aan te
passen is er een geworden om re
denen van oommerciel lijfsbehoud
alleen. In de laatste scènes ontmoet
hij de homofiel, die hij waande op
dertienjarige leeftijd te hebben
doodgeschoten. Alle grond om zijn
handelingen emotioneel te kunnen
rechfcvaordlgen wordt hem ont
nomen. Met bijna griezelig cyntsma
werpt Bertolucci dan een beeld op
Clerici's toekomst door hem als een
oude homofiele voyeur te laten toe
kijken bij het uitkleden van een
mooie jongen
Zoals al aan het begin gezegd ver
sterken bij Bertolucci camera- en
kleurengebruik gegeven en hande
ling. Bij een grove indeling zou men
in II Conformista drie fases kun
nen onderscheiden, met verschil
lende fcoorrwaarde
1. In de le plaats de periode voor
Clericis reis naar Parijs: statisti
sche cameravoering die de potsier
lijkheid en de d isgeprot ioneer d-
heid van Mussolini's bouwkunst en
Clericis ideeën karikaturaal zicht
baar maken;
2. via een kitschig schilderij een
overgang naar een prachtige en
echte zee wonderlijk mooie land
schappen en kleuren tijdens de reit
naar en verblijf van Giuglia en
Clerici in Parijs (waarmee een
beeld wordt opgeroepen van vrij
heid;
3. Wagneriaanse door vlammfl»
verlichte duisternis in de slotscène*!
een ironisch middel waarmee de re
gisseur tenslotte de teleurgang val»
Clerici met ironie onderstreep*.
Men mag twijfelen aan de the
ma's van Bertolucci (die zich daah-
door altijd nog als een op elitair
denken gerichte filmer laat her
kennen), zijn kwaliteiten als ffl-
misch vormgever zijn buiten kijf. Ik
ben het daarom niet met kritici
eens die in hem een te grote esteet
zien. Naar mijn mening zijn voor de
werkelijkheid van Bertolucci kleur
en vorm van wezenlijke betekenis. Ja
vormen een belangrijk middel voor
de toeschouwer om die werkelijk
heid te kunnen binnentreden.
De waarde van die werkelijkheid,
vooral ln dialectische zin, doet er
weinig toe: de figuren van Genet
vind Je ook niet op het Rapenburg,
hij blijft desondanks een belangrijk
schrijver.
HEIN ELBRINK
ARISTOCATS
NOG BETER
DAN DISNEY'S
JUNGLEBOOK
Titel: The Aristocats. Regie:
Wolfgang Reithermann. Produktie:
Walt Disney. Theater: Trianon.
Een dolle jam-sesslon in nachte
lijk Parijs, drie aristocratische kleu
ters beleven de nacht van hun
leven tussen soortgenoten die hun
kostje dagelijks uit de vuilnisbak
opscharrelen. Hoogtepunt in het le
ven van Duchess, Marie, Toulouse
en Berlioz en van degenen die naar
de voortreffelijke Walt Disneypro-
duktie The Aristocrats gaan kijken.
Een film die je gezien moet heb
ben of je nu vier of veertig bent.
Het is een heerlijk, dol verhaal dat
gesteund door swingend muziekje
de toeschouwers keer op keer zal
laten schateren. Aristocats verslaat
Junglebook met meters omdat de
situaties allemaal wat spitser zijn.
De volwassene zal er menselijke
trekjes en karakterfouten in terug
zien, de allerkleinsten zullen smul
len van het amusante verhaal Dus:
doe je ouaers een plezier neem ze
mee naar de Aristocats
H. v.d. H
Titel: "Sartanakomt". Regie:
Anthony Ascott. Voornaamste rol
len: John Garko, Susan Scott.
Theater: LIDO.
Eén van de meest opmerkelijke
verschijnselen in de hedendaagse
filmwereld is het tempo waarin de
Italianen erin zijn geslaagd om te
leren een behoorlijke western te
maken. Het is nog niet zo heel
lang geleden dat men de meestal
slappe aftreksels van het echte
(Amerikaanse) stoere-mannenwerk
schamper 'spaghetti-western' noem
de, en men ervan overtuigd was
dat alleen de Amerikanen een goe
de western konden voortbrengen.
Immers, de western was een genre
dat nauw verweven was met de
Amerikaanse geschiedenis en cul
tuur. Helemaal uit de lucht gegre
pen was dat niet. Die authentieke
Amerikaanse, naar leer, kauwgum
en brilliantine geurende sfeer zul
len de Italianen nooit kunnen
scheppen.
Voor het overige hoeft hun wes
tern nergens meer voor de Ame
rikaanse onder te doen. Integen
deel, zy zijn er in geslaagd om
nieuwe mogelijkheden in het genre
bloot te leggen. Een geliefkoosd
procédé is bijvoorbeeld om de wes
tern met allerlei slap-stickachtige
grapjes op te luisteren. Daarnaast
zijn de heren ook meesters gewor- i
den in het "recht-voor-zijn-raap"-
werk.
"Sartana komt" is daarvan
een uitstekend voorbeeld. Geen
moeilijke toestanden, geen morali
serende praatjes die het verhaal
ophouden, alleen maar zoveel mo
gelijk spanning en kruitdamp, ver
zorgd door een enorm arsenaal
stoere of louche knapen. Uiteraard
gaat het allemaal om een hoop
geld, en gaat al dat slijk der aarde
tenslotte na veel hachelijke avon
turen toch naar Sartana.
Het ls met westerns net als met
voetbalwedstrijden: wie er niet van
houdt, zal 'n film als "Sartana
komt" zeker niet waarderen. Wie er
wel van houdt, krijgt er nauwelijks
genoeg van.
BERT VAN DOMMELEN
Succes na verbe
ten doorvechten
„Monsters van Frankenstein be
dreigen de aarde" is een beziens
waardige science-fiction film, ver
vaardigd in Japan. Het geheel
speelt wat tijd betreft, in het
Japan van het Jaar 1999.
In dat Jaar belagen bewoonsters
van de planeet Kila (ergens tussen
Mars en Jupiter) de aarde. Door
hun geleide monsters verwoesten ze
*n aantal belangrijke steden en een
vredesovereenkomst tussen de be
woonsters van Kila en de aarde
mislukt. Het ziet er dan ook naar
uit, dat de aarde wordt vernietigd.
Een klein groepje mannen vecht
verbeten door. Tenslotte, terwijl de
aarde al een vuurspuwende bol aan
het worden is, hebben ze succes.
De film heeft een aantal sterke
en een aantal zwakke punten. Zo
ls de technische uuitwerking (truc-
opnamen, uitbeelding van de mon
sters e.d.) sterk. De spelers daar
entegen acteren nogal statisch en
daardoor wordt de film af en toe
langdradig.
PvB
Kindermatinee
Titel: Aladin en de Wonderlamp.
Theater: Camera. Za. en woe. mid
dag 2.30 uur. zo. 2.00 en 4.15 uur-
De sprookjes van Duizend en-
een-nacht vormen een bron voor
goede kinderfilms. Weliswaar ko
men de verhalen, zonder hun oor
spronkelijke erotische inslag naar
voren, maar als het gaat om mo
raal en avontuur maakt dat wei
nig uit. Aladin is dan ook volledig
de Aladin die de ouders zich 'in
nen herinneren en zijn avo v>n
verwachten volledig aan de ver
wachting.
