Poppys blijven
jongens, die
zo nu en dan
graag tegen
een
balletje
aantrappen
verdwijnen
Oebele gaat
Repeteren op zolder in een somber voorstadje van Parijs
FRANSE KOORKNAPEN
HOOG OP HITPARADE
VRIJDAG 24 DECEMBER 1971
EXTRA
Oebele gaat verdwijnen. Nog één
de koek is op. Geen vrolijke
meer van Ceesje, Paulus,
Augustus, Rozengeur, Koen, Billy
en Aagje. De laatste Oebele bete-
afscheid van alle geliefde
zoals Willem Nijholt,
van Dort, Ab Hofstee, Rob
Nijs en Marjan Berk. Geen zang
van het kinderkoor en ook aan
buitelingen van het kinderballet
een einde. Oebele is niet lan-
Hupsakee.
de middag van eerste kerstdag
de KRO, met weemoed, af-
van haar troetelprogramma,
zal voor de laatste maal het
Oebeler-pleintje het toneel vormen
van veel bedrijvigheid' en plezier.
die voor de spe-
een uur duurt,
s. Op het pleintje
is voor een waardige kopie van een
kermis gezorgd, compleet met sui-
kerspinkraam, spookhuis en schiet-
Weemoed is ook te bespeuren bij
KRO-regisseur en creator van Oe
bele, Bram van Erkel. Hij legt het
verdwijnen van zijn produkt uit:
„Bepaalde omstandigheden dwingen
ons er toe. Wieteke van Dort en
Marjan Berk zijn beiden in ver
wachting. Tot nu toe hebben we
het aardig kunnen verbergen maar
daar komt straks een eind aan.
Willem Nijholt wil niet meer in
Oebele. HIJ heeft het te kwaad met
zijn populariteit als Koen. Zijn an
dere werk ging er onder lijden. Men
idenbificeert hem te veel met Oebe
le".
Willem Nijholt
De laatste Oebele belooft een ge
weldig gebeuren te worden. De Oe-
bele-set verhuisde zelfs voor een
dagje naar De Efteling, het sprook
jespark in Kaatsheuvel. Daar werd
het liedje „In een oude stoomcar-
rousel" opgenomen. Kaatsheuvelse
kinderen zaten urenlang op paar
den, varkens en in rijtuigen voor
hun vier minuten durende aandeel
in het favoriete programma.
Regisseur Bram van Erkel heeft de
wind er onder. Met hier en daar
vermanend woord, een barse
Wieteke van Dort
schreeuw en een grap op z'n tijd
weet hij de kinderen te bewerken.
Van Erkel (38) heeft Jobsgeduld.
Over de laatste Oebele: „We heb
ben er geen dramatisch geheel
van gemaakt. In deze kermisafleve-
ring zit een afscheidsliedje maar
dat is dan ook een heel droevig
vers. Mijn zoontje wierp zich snik
kend ter aarde toen hij het hoor
de".
Oebele is in haar driejarig bestaan
waanzinnig populair geworden, een
ware rage ontstond. Boeken, gram
mofoonplaten, en een pagina in
KRO-lijfblad Studio verschenen.
Niet alleen de jeugd zat bij een
Oebele-uitzending aan het apparaat
gekluisterd ook ouderen toonden
hun interesse. Vooral in de leef
tijdsgroep tussen de dertig en veer
tig jaar zaten veel meekijkende ou
dere. Bij de kinderen kon Oebele op
een constante kijkdichtheid
procent rekenen. Alleen Swiebertje
en Floris steken daar nog boven
uit, meldt de KRO.
Het succes van Oebele schrijft Van
Erkel toe aan het feit dat zijn pro-1
dukt zo lekker gewoon is zonder op
geschroefde toestanden. Van Erkel:
„We hadden allemaal onderwerpen»
die dicht bij de werkelijkheid lagen.
De ex-onderwijzer komt met vage
plannen voor een nieuwe Jeugdserie.
Van Erkel: „Het wordt in ieder ge
val weer iets met een groepje kin
deren. In juni wil ik het opnemen,
maar eerst moet ik zien of mijn
ideeën levensvatbaar zijn". Na zijn
afscheid van Oebele gaat Van Erkel
de nieuwe tv-serie van Eli Asser,
„Citroentje met suiker" regisseren
De opvolger van ,,'t Schaep met vijl
poten".
Voor Oebele denkt de KRO
goede opvolger te hebben in de se
rie „Kunt u mij de weg naar Ha-
melen vertellen meneer?", geschre-fcc
ven door Harry Geelen en op mu
ziek van Joop Stokkermans. De re
gie heeft Nico Hiltrop. Het verhaal
begint waar het sprookje van de
rattenvanger van Hameien in hetfeei
Tl
vage blijft. In de rots beleven
meegevoerde kinderen tal van av<
turen. De overgebleven Oebele-ac- |vi
teurs hebben hun medewerking al
ASNIERES (Parijs) Pascal,
ondeugd van tien, wrijft de slaap
uit zijn ogen. Enkele ogenblikken
later wordt dit gebaar gevolgd
door een langgerekte geeuw.
Christophe bewerkt het drumstel.
Bruno, opvallend solo-zangertje met
het ernstige gezicht, tokkelt op de
gitaar. Terug by Pascal blijkt deze
te knabbelen op zijn vingers, een
handeling die hem met evenveel
voldoening afgaat als het eten
van een baartje, later op de dag
De Poppys repeteren. De sfeer op
de zolder van een onooglijk ge
bouwtje in de Rue Jaffeux op de
grens van Asnières en Gene vil-
liers, sombere voorsteden van Pa
rijs, is die van een gezellige rom
mel. Aan de muur hangen hon
derden kranteknipsels, foto's en
affiches van het stoere gezelschap,
een kachel brandt fel en de bin
nenkomer waant zich al snel in
een gezellig oud clubhuis, waar
naar hartelust kan worden ge
leefd.
GEEN STATUS
MOEILIJKE JONGEN
Want aan status doen de Poppys
niet. Er mag dan druk gelachen
worden om de foto in een popu
lair Frans tienerblad. Philippe
vindt zichzelf er afschuwelijk op
staan en een ieder beaamt dat. De
realiteit dat in Holland de laatste
maanden alleen al 10.000 exempla
ren per dag van het „Non non
rien n'a changé" de deur uitgaan
doet het zeventiental nagenoeg
niets.
Veel belangrijker is het hondje
van Jacqueline Herrenschmidt,
met Francois Bernheim, de Pop
py 6-creatoren, die onder de naam
Peram en Nero het voedsel voor
nieuw werk aandragen.
„Het stukje worst" zoals Bruno
het beest plastisch uitdrukt, moet
worden verwijderd omdat ijverige
dirigent Jean Amoureaux door
zijn komst nog minder vat op het
gezelschap heeft. Want. er moet
echt worden gestudeerd. twee
nieuwe nummers zijn geboren en
Jacqueline en Francois willen Jé-
6us Révolution" en „Llberté" erg
graag nog vóór de feestdagen af
geleverd hebben.
wens weer een commercieel werkje
op de markt te gooien. Ik geloof
dat, indien je op die manier
werkt, de Poppys spoedig verleden
tijd zijn".
LAATSTE WOORD
Er is dus inspraak. Ook de ouders
mogen zich mengen in het wel en
wee van de showknaapjes uit As
nières. In feite hebben zij het
laatste woord. Gaat het Poppy-
zijn ten koste van het gezin, de
opvoeding of het schoolrapport,
dan maakt men korte metten met
de hobby zingen.
rustig te eten met de telefoon
in de hand neemt ze een taartje
(„m'n lunch") daar ze zowel de
afspraken van de Poppys als het
grote koor moet nagaan
„We krijgen zo'n 50 tot 100 brie
ven per dag. Ook erg veel uit
Holland. Vaak zijn ze slechts gea
dresseerd „Poppys - Frankrijk",
maar ze komen altijd aan. Het
zou wel fijner zijn als de mensen
kaarten sturen, dan kunnen de
kinderen ze opplakken. Bewust la
ten we de brieven niet lezen, inci
denteel zit er namelijk weieens
een minder beschaafde pen tus-
artiesten hitwerk in elkaar zet
(Esther Galil met zijn „Le jour se
léve" is goed voor 300.000 exem
plaren) „De mensen waren moe
van die volwassen knapen die te
gen de oorlog stonden te zingen
op een overdramatische wijze. Zo
dra kinderen het onderwerp speels
benaderen wordt het een andere
zaak. Dat is nog niet vertoond. En
het gebeurt beslist niet op een
wijze van het doet er niet toe wat
ze zingen. Ze weten dondersgoed
waarover zij het hebben en krij
gen genoeg begeleiding om te we
ten waarmee ze bezig zijn".
De Poppys heten rijk. Platen wor-
Was Francois Bernheim bij een
eerste confrontatie een wat moei
lijke jongen,met de Poppys speelt
hij de grote broer, die meelacht
en -stoeit. Er gebeurt niets ge
dresseerd. Pierre heeft even ge
voetbald op straat en dacht op
het laatste moment aan de repeti
tie Hij komt rijkelijk te laat bin
nen, schuift een stoel aan en valt
in. Jean-Pierre ziet het vandaag
wel zitten.
Hij kreeg enkele dagen geleden
een zusje en dat vormt reden om
ook na de repetitie te blijven zin
gen en Jean Amoureux te helpen
met de woorden van het nieuwe
vers, dat hij al uit het hoofd
kent.
Die woorden vormen wel eens een
probleem .Want wat doe je als
10-jarige knaap je hoort een
woord als „kitsch", moet het zin
gen en begrijpt niet wat het bete
kent. Midden in de repetitie roep
je uit dat je dat zo'n raar woord
vindt en je het niet kent.
En dan krijgen de Poppys school.
Dirigent Jean Amoureux, Jacqueli
ne, Francois en Yvette Pailly,
blonde en uiterst vriendelijke
dame uit Asnières, die alle kleine
en grote zaken voor haar zeven
tien knapen regelt, geven met
voorbeelden een korte, maar bon
dige uitleg. „Want", zegt Francois
Bernheim, ,ze moeten weten wat
se zingen. Het is erg gemakkelijk
om stommetje met ze te gaan
spelen en alleen te denken aan de
Of „Les petits chanteurs d'Asniè-
res en Ile-de-Framce" koor van
150 man, waaruit de Poppys zijn
ontstaan dat erg vinden?
„En of, ik hou hartstikke veel van
zingen" zegt speelse Pascal, die op
zijn tiende al in de zevende klas
zit en dat een hele prestatie -
vindt. Zijn de vriendjes uit de
klas niet een beetje Jaloers? „Ja,
dat wisselt een beetje. Soms wel
wat, hoor, maar de meisjes vinden
het leuk. Ze willen met je lopen
en verzamelen de foto's. Maar ik
vind school echt fijn en voetballen
ook héél erg".
VEEL POST
Krijgen de Poppys veel brieven?
Pascal en Philippe: „Ik geloof het
wel, we mogen ze niet lezen. Ma
dame Pailly bewaart ze allemaal".
Yvette Pailly, die vooral tijdens
de weekeinde veel te regelen heeft
en nagenoeg geen tijd vindt om
Uit ons land zijn die dag een
tiental brieven binnengekomen in
keurig schoolfrans. Een klas uit
Apeldoorn vraagt de woorden op
van het eerste Nederlandse succes
en wil het „Non non" zeer graag
in het .Hollandals" gaan brengen.
Ze zullen een keurig briefje met
inlichtingen terugkrijgen.
De Poppys, een hele organisatie,
het loopt allemaal gesmeerd.
Francois Bernheim rook het kas
succes. Oktober vorig Jaar selec
teerde hij de Poppys uit het
plaatselijke kerkkoor, waarin de
knapen overigens nog normaal ac
tief zijn. Via Barclay werd een
kerstplaat opgenomen (Noël 70) en
volgden er singles (van het grote
koor waren trouwens al sprookjes
platen uitgebracht). Plaatjes tegen
de oorlog, de kleine hypocrysieen
meer in de mode zijnde zaken.
NIET VERTOOND
Bernheim, die voor meer Franse
den bij duizenden vérkocht. Wat
gebeurt er met de verdiensten, ga
je je afvragen, wanneer er gesteld
wordt dat in zo'n twee miljoen
huiskamers een Poppys' produkt
aanwezig is?
Yvette Pailly, die eens kinderen in
het grote kerkkoor had en sinds
dien overactief in de organisatie is
gebleven: „Het geld gaat niet
naar de kinderen. Alle opbreng
sten komen in de vereniging, die
van het geld vakantiekolonies voor
kinderen organiseert, sportcom
plexen en culturele centra voor
kinderen laat bouwen en meer so
ciaal werk verricht waar het no
dig is".
Indirect hebben de Poppys er ook
plezier van. Trouwens er moet
spoedig een nieuwe autobus komen
vervoersmiddel met dirigent
Jean Amoureux achter het stuur,
waannee de Poppys korte afstan
den maken, wanneer er in de om-
Aanvulling is geen probleem. Er
lopen honderden leeftijdsgenootjes
in Asnières rond en het woord
Poppys bezit reeds lang een magi
sche klank. Niet alleen voor de
knullen zelf. Bij navraag wil er
wonderlijk genoeg niemand „echt"
zanger worden. Er zitten zo te ho
ren toekomstige biologen en tech
nici in het gezelschap. Voorzanger
Bruno uit Martinique is wat die
zangprestaties aangaat het meest
bescheiden. Zegt aangesproken
dat ik me vergis, hij echt geen
solo-zanger is, maar zijn broer,
die even weg moest.
De grootste animators zijn vaak
de ouders. ,,Want" ,zegt een trotse
vader, „de Poppys voorzien in een
behoefte. Niet alleen voor het pu
bliek maar ook voor de ouders. Je
ziet Je zoon liever actief in een
hobby da a in een straatspelletje.
Alles is beter dan dat gelanterfan-
tsr op stiaat".
geving moet worden opgetreden"
Ook Poppys-ouders willen
geld. Zoonlief mag dan wel
cadeau's in ontvangst nemen
een geleverde prestatie het
ventienrtal is in het bezit
zelfde armbandhorloge
daar moet het bij blijven,
trouwens een ondoenlijke
zijn incidentele gages voor
knapen te stellen. De Poppys
anderen bij tijd en wijle
zicht. Zodra de baard in de
daar is, is het Poppy-zijn
tijd.
