*j)ollarprijs voor
oud op de tocht
RECLAMEMENSEN BLIJVEN ONS LASTIG VALLEN
e ontkomen niet aan dwang
Eerste Kamer
behandelt de
begroting in
nieuwe stijl
DAG 11 DECEMBER 1971
EXTRA
PAGINA 7
vraagde aanbiedingen, die ons
I worden toegestuurd, blijven
Ujron van ergernis. Lezers mel-
tfaar voortdurende staaltjes van,
ftoch zo langzamerhand de
1 doen rijzen of het niet hóóg
Lordt om via wetgeving iets te
Ttegen het misbruik maken van
lans naam en adres voor re-
•doeleinden. Vanwege de last
voor die ander van komt.
ast. waarvan de reclame-ver-
de bezwaren luchtig weg-
Waartegen hij protesten ei-
k maar kinderachtig vindt.
t Bakker
feze krant is al enkele keren
r het recept gegeven tot tegen-
Krijgt u ongevraagd aan u
■erde reclame-aanbiedingen
Ij bus, retourneer ze dan aan de
ijler. Doe dit, door ze in een
enveloppe te stoppen en
i het adres van de reclame-
te zetten. Zodat deze zelf
lit voor de kosten. (Want zou
men er „retour afzender" op zetten,
dan brengt de PTT ze gratis terug,
d.w.z. op kosten van de gemeente
schap die voor de PTT betaalt)
Ik zou dit recept nog eens van har
te willen aanbevelen. Het moet na
tuurlijk wel zinnig worden gehan
teerd aanbieders van automaten
als u net een nieuwe auto hebt,
drukkers van kaartjes als u gaat
trouwen, enz. kunnen wel een reëel
aanbod hebben, waarvan zij in
principe kunnen aannemen dat u er
wel eens in geïntresseerd zou kun
nen zijn.
Lastige reclame
Maar goed, het recept werkt tegen
de werkelijke lastige reclame nog
niet altijd afdoende. Dat hebben
wij een vorige keer al ervaren met
de meldingen van enkele „gelukki
gen", die een ongevraagde aanbie
ding hadden ontvangen van de uit
gever van „Het Beste". Zij stuurden
de rele heisa terug, maar kwamen
toch als klant in de boeken te
staan.
Op onze melding heeft „Het Beste"
hen nu van die last verlost. Wij
hebben begrip getoond voor het feit
dat er bij „Het Beste" in de hele
papierwinkel ook wel eens iets mis
kan gaan. Minder begrip hebben
wij voor een zinsnede in de brief
waarmee „Het Beste" deze lezers nu
laat weten dat hun abonnement is
geschrapt.
Deze passage: „Vermoedelijk hebt u
onze aanbieding onder eigen couvert
aan ons ingezonden zonder de tekst
van ons aanbod te lezen. Had u dat
wel gedaan, dan zou u gezien heb
ben, dat u door een coupon te ver
wijderen te kennen had kunnen ge
ven dat u niet geïnteresseerd was
in een abonnement op „Het Beste".
Misverstand
Jammer dat u niet direct na ont
vangst contact met ons hebt opge
nomen. Dan was het misverstand di
rect de wereld uit geweest".
Nu moet men bij „Het Beste" toch
wel gaan oppassen. Dit is er aan de
hand: De uitgever van „Het Beste"
overstroomt Nederland met persoon
lijk gerichte reclame. Hij veroor
zaakt daarmee last. De ontvangers
van zijn post hebben geen zakelijk
belang bij zijn reclame en behoeven
dus ook die last niet te accepteren
Of ze zijn zending nu met één blik
als ongewenst herkennen, of pas na
uitvoerige lezing, met de „werkin
structies" van „Het Beste" hebben
zij geen zier te maken.
Het is niet Jammer, dat zij geen
contact hebben opgenomen na ont
vangst van een abusievelijk toege
stuurd maandblad. Hun is niet te
verwijten dat zij de tekst van het
reclame-aanbod niet goed hebben
gelezen. Zij willen geen privé-gea-
dresseerde dingen in hun bus krij
gen die hun niet zinnen. Van die
rommel willen zij af en daarmee
basta!
Slordigheden
Als het zo nog niet duidelijk mocht
zijn, kunnen wij nog wel meer ver
tellen over de slordigheden van
„Het Beste". Zoals dit geval:
Lezers ontvingen in de post een
aanbieding gericht aan heel iemand
anders, een meneer Van Doorn. Nu
weten zij heel toevallig dat de
voor-vorige bewoner van hun huis
Van Doorn heette. Zij zetten op de
zending dat meneer Van Doorn al
Jaren niet meer op him adres
woont, stoppen alles in een envelop
pe en sturen de boel naar Het Beste.
Maar wat gebeurt er sindsdien? Zij
krijgen het maandblad „Het Beste"
thuis. Op naam van Meneer Van
Doorn. En rekeningen. Op naam
van meneer Van Doorn. En beta
lingsherinneringen.
Ze wordt er dol van.
Laten we het nu maar zonder om
wegen op deze plaats tegen de uit
gever van „Het Beste" zeggen: Uw
lastigvallerij, gecombineerd met uw
slordigheden, gaat ons te ver. Wij
willen niet door u aan het werk
worden gezet om door u veroor
zaakte last te voorkomen. Wij heb
ben niet om uw op onze naam ge
stelde reclame gevraagd, en als het
zó moet gaan zouden wij er verder
graag van verschoond blijven.
Andere acties
Dat geldt ook voor andere verkoop-
acties met een soortgelijke opzet.
Zoals die met de prentbriefkaarten
van Removos, die elk Jaar aan een
deel van het publiek worden ver
zonden. Met daarbij de uitleg dat
de ontwerpen zijn geschilderd door,
meestal buitenlandse, gehandicapte
kunstenaars. En of we het geld
maar willen overmaken of ze an
ders terugsturen. Nu krijg Je van
de Removos geen rekening als Je
geen van beiden doet. maar het
blijft opdringerig. En het verplicht
mensen, die het Removos-ver haal
helemaal serieus nemen, naar de
post de lopen om ze terug te stu
ren, als zij de kaarten niet houden.
Waarschuwingen tegen vier soorten
oplichters waarmee het publiek de
laatste tijd tot zijn schade te ma
ken krijgt:
Mannen die langs de deuren
tuingrond verkochten, zetten een
bejaarde dame circa duizend gul
den af. Ze haalden het zelf uit de
kast, toen er niet vlug genoeg werd
betaald.
Hele woonwijken worden de
laatste tijd weer afgestroopt door
verkopers van kledingcoupons voor
kostuums. Ze verkopen ze voor 400
500 gulden, na in half-Duits ver
telde leugens over een show waar
zij de stoffen niet van mee terug
kunnen nemen naar Zwitserland,
waar zij zeggen te wonen. Het eni
ge dat waar is, is dit: aan die stof
fen hebt u niets.
Antennebureaus geven garantie
op de geplaatste antenne, maar stu
ren soms onder een heel andere
naam een reparateur, als er iets
aan mis is. En presenteren zodoen
de toch een gepeperde rekening. Zo
gaat dat bij sommige bureaus. Maar
hoe weet Je van tevoren welke dat
zijn? Liever maar even informeren
naar de ervaringen van buren en
kennissen met de diverse adressen.
Van wat er op het dak gebeurt,
kun Je meestal weinig controleren.
Klacht van twee lezers: wij betaal
den een Jaar geleden voor de repa
ratie van onze schoorsteen, met vijf
Jaar garantie, maar het werk is
„door een abuis" nog steeds niet ge
daan. Het woord „garantie" dient
vaak als lokkertje.
de oudheid is goud de graadme ter geweest voor de uitwisseling van goederen en
ten. Ook al wordt het niet meer, als voorheen, her en der gestuurd om betalingen te
Ihten, toch is het nog altijd de maatstaf in het internationale verkeer.
^^ferwjjl niemand eraan zou
te manipuleren met de twee
graadmeters, die het onder-
«•grkeer beheersen, de meter en
■SB), wordt er sinds mensenheu-
"jeprobeerd om de betaling»-
jjkheden van het goud uit te
Op het ogenblik is het
l^^kken om de prijs van het
leer in volle gang, want elk
kt de koopkracht van zijn
ptholde kan de gouden kete-
t dulden. 1
Elasticiteit
3"* rzet tegen een grotere elasti-
an de goudprijs ging voor-
1 uit van Washington, waai
■■Itieke redenen en de vrees
■9b verlies aan vertrouwen in
tot dusver weerstand is
j aan de aandrang van an-
om de dollarprijs voor
1 te verhogen. De valutaspe-
rukken nu echter zc
al aan de gouden ketenen dat
1 kwestie van buigen of bre-
hebben de ministers van
en de gouverneurs van
tale banken van de tien in-
inden samen met vertegen-
ers van het Internationale
|re Fonds zonder resultaat
LH r
esteund door de invoering
hdelsbelemmeringen, de an-
jden te dwingen hun wissel-
De moeilijkheid is dat bij de instel
ling van het Monetaire Fonds
ervan werd uitgegaan dat alle lan
den ook in de toekomst ernstige te
korten aan dollars te kampen zou
den houden. De Marshallhulp, de
oorlog in Korea, de omvangrijke
economische en militaire hulp en
als klap op de vuurpijl de oorlog in
Vietnam hebben de positie van de
dollar in het internationale beta
lingsverkeer echter dusdanig onder
mijnd dat er in plaats van een te
kort een overschot aan dollars is
ontstaan.
Toen nog aan tekorten werd ge
dacht is de dollar in de plaats van
het goud gesteld bij de afwikkeling
van de onderlinge betalingen De
voor de oorlog door president Roose
velt willekeurig vastgestelde prijs
van het goud op basis van 35 dollar
voor een troy ounce (El gram)
kreeg daardoor de status als de me
ter voor de maten en het kilo voor
gewichten. Dollars kunnen er echter
naar believen worden bijgemaakt en
het goud heeft naast zijn functie
als verrekeningseenheid ook een
handelswaarde, omdat het gebruikt
wordt voor allerlei industriële doel
einden en voor sieraden.
Dollarprijs
Hieruit valt af te leiden dat het op
den duur niet mogelijk is de prijs
van het edelmetaal voor monetaire
doeleinden te handhaven op basis
van een betaalmiddel dat geen
constante koopkracht vertegenwoor
digt. De strijd tussen de financiële
deskundigen gaat er nu om of de
dollarprijs moet worden gewijzigd
of dat de andere betaalmiddelen in
waarde zullen worden aangepast
aan de in koopkracht verminderen
de dollar.
Het overleg in Rome heeft gelegen
heid gegeven om kennis te nemen
van eikaars standpunten, maar het
overleg strandde op de vele politie
ke klippen. Vandaar dat op ander
niveau de knoop moet worden door
gehakt. President Pompidou en
Kanselier Brandt zouden in het af
gelopen weekeinde in Parijs in
principe tot een gemeenschappelijk
standpunt hebben besloten. Zo gauw
mogelijk moet er weer een stelsel
van vaste wisselkoersen worden in
gevoerd, maar dan op andere dol
larbasis dan voorheen.
Koopkracht
Omdat de Amerikanen er zelf toe
hebben meegewerkt dat de koop
kracht van hun munt achteruit
ging, moeten zij meebetalen aan
het gelag. Daarom wordt verlangd
dat de dollarprijs voor het goud
wordt verhoogd, dus de graadmeter
van het betalingsverkeer wordt uit
gerekt. De andere landen zouden
dan hun goudprijs wat verlagen om
het koopkrachtverschil tussen de
dollar en hun munt weg te nemen.
Het zou natuurlijk ook mogelijk
zijn geweest om alle munten op te
waarderen ten opzichte van de dol
lar, maar dat zou een grote strop
hebben betekend voor de landen,
die over een flinke goudschat be
schikken. De Nederlandsche Bank
heeft voor een waarde van zes mil
jard achterhonderd miljoen gulden
opgeslagen. Een opwaardering van
de gulden met één procent dus een
verlaging van de goudprijs, zou de
waarde van al dat goud meteen
met acht en zestig miljoen doen
verminderen. Daarboven zou dan
nog het verlies komen van het dol-
larbezit. Begrijpelijkerwijs voelt
men niets voor een dergelijk boek
verlies, dat door de Schatkist moet
worden gedragen.
Met. de andere landen is het net zo
gesteld. Vandaar de aandrang op
Washington om de dollarprijs op tt-
trekken, dan behoeven de andere
landen niet zoveel toe te leggen op
de aanpassing van de wisselkoersen.
Het is nu een kwestie van mar
chanderen op politiek niveau, waar
bij Europa en Japan het moeten
opnemen tegen de zoveel sterker
staande Verenigde Staten, die de
valuta-aanpassing tevens benutten
om allerlei grieven op handelsgebied
uit de weg te ruimen. De EEG zal
tegemoet dienen t.e komen aan het
verlangen van Washington om meer
armslag voor de import van land-
bouwprodukten in Europa en al wat
er zoal meer op het gebied van de
handelsbetrekkingen te koop is.
Van Japan wordt verlangd dat de
uitvoer van industrieprodukten naar
de Verenigde Staten wordt beteu
geld. Het zijn vrome wensen, die
alleen in vervulling kunnen gaan
als zij kunnen worden afgedwongen.
Daar is het in eerste instantie om
begonnen bij het rukken aan de
gouden teugels.
Uiteindelijk is elk land erbij gebaat
dat zo spoedig mogelijk tot het
stelsel van de vaste wisselkoersen
wordt teruggekeerd. De handel kan
zich dan in rustige banen ontwikke
len. De narigheid is evenwel dat de
oorzaak van de bestaande moeilijk
heden niet wordt weggenomen. De
tekorten op de Amerikaanse beta
lingsbalans behoren niet op korte
termijn tot het verleden. Evenmin
komt er een einde aan de uiteenlo
pende spanningen op monetair ge
bied, ook al lijkt er nu meer eenheid
te kunnen komen in de standpunten
van de voornaamste Europese lan
den. na het overleg van Pompidou
en Brandt.
nenten en producenten beschuldigen elkaar om strijd
uiling. De producenten voelen zich onschuldig, omdat
[goedkoop mogelijk maken wat de mensen willen. De
tenten voelen zich onschuldig, omdat zij geen flauw
ebben van wat zij kopen. De overheid, die er in zekere
|senin zit, kan niet zo gek veel doen zonder in te grijpen
nijheid van een ene of de andere partij en zulke in-
l volgen pas als het al te laat is. Ziedaar, in enkele
L het aardige vraagstukje dat moet worden opgelost als
Inderen nog kinderen hebben in een wereld, die be-
Bar is.
ssing is niet te zien, ook als
mogelijkheden zijn,
r eerst een mentaliteitsver-
I zou moeten komen, die
pet wil brengen. Ik lees nu
irschuwingen tegen plastic-
igen, maar ik heb het nog
jbracht bij het boodschap-
I spullen te laten overpakken
permarkt. Ik zou wel eens
{ten, welke querulant dat wél
juwens, waarom zou ik als
|nte op straffe van ongemak
i wegwerp-verpakkingen
te zetten in grote grijze
dividueel gedrag de
ginnen. Of we moeten bereid zijn te
ervaren, dat de regering krasse
maatregelen neemt, die in zeer veel
gevallen ondervonden zullen worden
als zeer hinderlijk. Deze maatregelen
gaan in tegen economische belangen.
Dat is de reden waarom een rege
ring ze niet gemakkelijk neemt. Zo
als geen enkele regering bijvoor
beeld het roken verbiedt of de ver
koop van sterke drank onmogelijk
maakt.
Voorlichting helpt niet Aanvan
kelijk dacht ik, dat voorlichting wel
zou helpen. Als iedereen zou weten,
hoe gevaarlijk zijn gedrag is voor de
omgeving en daarmee voor de toe
komst. dan zijn verreweg de meeste
mensen wel bereid hun gedrag te
veranderen. Dat lijkt te optimistisch.
We weten al zoveel omtrent gevaar
lijke gedragingen, maar dat leidt
blijkbaar niet vanzelf tot an'* -e
gedragingen.
Het moet dus wel lang duren, want
het veranderen van een mentali
teit kost ministens een generatie.
Zo'n verandering is trouwens zelf
onderworpen aan voorwaarden, die
er honderden voorbeelden.
van elke consument
baalt de gevolgen voor de
'peenschap, maar elke con-
'ipart is er nog niet aan toe
e oude tijden" terug te wil
lek en handigheid zijn ver
ben, die Je niet zomaar in-
I ongemak en tijdverlies.
Ilen de algemene ellende de
'Rn het individueel gedrag,
hen verandering van het in- niet eenvoudig zijn te vervullen: al
lereerst eenstemmigheid over de
aard en omvang van het euvel en
daarna een wetenschappelijk verant
woord inzicht in de methode van be
strijding. Aan beide ontbreekt het
nog, met als gevolg, dat de menta
liteitsverandering veel langer duurt.
Hier kan de overheid natuurlijk
wel het een en ander doen zonder
dat zij meteen in conflict komt met
particuliere belangen. Maar er is
weinig van te merken, dat het al
zover is. We zijn in ons land mis
schien al veel bewuster met deze
dingen bezig dan in een aantal
andere Europese landen. Toch is on
ze voorsprong op dit terrein niet zo
indrukwekkend, dat men er spoedi
ge resultaten van mag verwachten.
Wie moet beginnen?
Wie moet beginnen? Er wordt
in dit verband steeds vaker gezegd
dat wij moeten versoberen om het
Vraagstuk de baas te kunnen. We
moeten anders leven en daarbij
wijst men dan op vroeger, toen im
mers allerlei ingewikkelde dingen
van tegenwoordig niet bestonden,
zonder dat de mensen merkbare
schade aan hun ziel opdeden. Een
dergelijke oproep zal wel het eerst
gericht zijn tot de grootste groep
van consumenten en dat is per de
finitie de groep met de lagere lonen.
Er hoort nogal wat moed toe zul
ke mensen te vragen te versoberen.
Zij hebben nog maar een Jaar of
wat eeuwen van gedwongen verso
bering afgesloten. Waarom zouden
Juist zij zich geroepen voelen tot al
lerlei hinderlijke beperkingen, een
voudig op grond van de overweging,
dat zij naar getal gemeten zo'n be
langrijke groep vormen? Je kunt de
arbeidersvrouwen moeilijk verzoe
ken een eeuw terug te gaan en al
lerlei extra moeite te doen om de
toekomst een beetje te redden.
Ze kijken dan even naar de an
deren. die zoveel dingen al zoveel
eerder konden en die daarom ook
al zoveel eerder zijn begonnen met
een flinke vervuiling van de omge
ving. Waarom zouden de lagere in
komens ook hier weer moeten voor
op lopen? Niemand onder hen, die
er over denkt dat vrijwillig te doen.
En daarmee wordt het mentaliteits
probleem meteen een groot en moei
lijk politiek vraagstuk.
Geen oplossingen
Geen politieke oplossingen Ik
heb er gisteren de programma's van
de belangrijkste politieke partijen
nog eens op nagekeken. Zij bevatten
wel opmerkingen over de noodzaak
tot milieubeheer, maar geen van
heeft oplossingen aan de hand ge
daan voor de vraag hoe men macht
moet vormen voor ingrepen tegen
de wil van de kiezers in.
Allemaal gaan ze ervan uit, dat
de kiezers bereid zijn oplossingen te
aanvaarden, die hun eigen gemak
verminderen en dat is eigenlijk wel
een mooi trekje, want er blijkt uit,
dat de politici het volk zeer hoog
hebben. Geen van de partijen geeft
aan op welke, al was het maar glo
bale. manier de overheid de macht
verzamelen kan tot dwang, omdat
zij de vrijheid van consumptie en
van produktie hoog aanslaan.
Daarover bestaan gevaarlijke mis
verstanden. Het is onjuist te be
weren, dat de behoeften in een volk
gemeten kunnen worden aan de
verkoopcijfers van de producenten.
Dat zou alleen zo zijn als het volk
wist wat het kon kopen, maar daar
weet het volk te weinig van. Er zijn
niet zoveel wasmiddelen omdat
zoveel mensen vragen naar zoveel
verschillende wasmiddelen. Er is zo
veel vraag naar verschillende was
middelen. omdat de fabrikanten be
weren dat zij zo verschillend zijn en
toegerust met allerlei nog niet eer
der vertoonde kwaliteiten. Idem met
bijv. de margarine, waarbij moet
worden aangetekend, dat eerst het
halve volk met pukkels rond moet
lopen voor bekend wordt, dat die
margarine voor het grootste deel
uit één fabriek komt.
Zolang de verlakkerij doorgaat
zolang blijft de werkelijke vraag on
geschikt als maatstaf voor de wer
kelijk levende behoeften en daar
mee vervalt dan tevens het argu
ment. dat er tegen die waargeno
men behoeften niets mag worden
ondernomen vanwege de heilige
vrijheid van consumptie.
Conclusie
Conclusie Hoe men het draait
of keert, er is geen andere oplossing
dan dwang van boven af, zowel op
de consumenten als op de producen
ten. Die dwang moet leiden tot een
samenstel van maatregelen: sterke
beperking van industire-procédés,
door nauwkeurige controle op wat
er aan vervuiling gebeurt; drasti
sche beperking van het recht tot de
vrije reclame door een veel stringen
ter controle op de leugen; opneming
in het onderwijspakket van een re
delijke hoeveelheid gezondheidsleer,
en warenkennis; een hele reeks van
strafmaatregelen tegen de ^lividue-
le vervulling, met als sancties hoge
boetes en eventueel nog ergere din
gen. Kortom: het is in het bestek van
zo'n paar regels niet op te sommen,
maar het zijn stuk voor stuk beper
kende maatregelen, die we beter nu
kunnen ondergaan dan later, als zij
onvermijdelijk zijn, dus toch komen
en lang niet meer zoveel effect heb
ben als op het ogenblik.
De Eerste Kamer, de seniorenverga
dering in de marge van ons parle
mentaire stelsel, is druk bezig haar
heel eigen plaats te onderstrepen
In het reeds in gang gezette parle
mentaire Jaar introduceert zij een
begrotingsbehandeling „nieuwe
stijl". Bovendien halveert zij het
aantal vergaderingen. In principe
wordt er nog maar één dag per
week vergaderd, nl. op dinsdag.
Voorzitter mr. M. de Niet Gzn (67)
Scheveninger van geboorte, als be
stuurder onder meer gelouterd in
een negentien Jaar durend burge
meesterschap van Wageningen.
heeft voor de „nieuwe stijl" geij
verd. Hij legt uit, dat de Eerste
Kamer ernaar streeft heel snel ach
ter elkaar alle begrotingshoofdstuk
ken goed te keuren om af te komen
van het „geduvel van maanden uit
stel." Als alles volgens plan verloopt
gaat de eerste reeks hoofdstukken
!1 december onder De Niets hamer
door. De rest op 18 Januari rond.
Op deze wijze werkt de Eerste Ka-
ner eraan mee. dat de regering
vrijwel het gehele Jaar met een
door het parlement aanvaarde be
groting kan werken.
Maar de „nieuwe stijl" gaat niet
zover, dat de Eerste Kamer er dan
verder ook het zwijgen toe doet. De
snelle afdoening van de formele
vaststelling van de begrotingen doet
zij op voorwaarde, dat de regering
in de loop van 1972 bereid is met
de Kamer te discussiëren over be
leidsonderdelen. Deze week heeft
minister-president Biesheuvel zich
met de nieuwe werkwijze akkoord
verklaard.
Discussie
De Niet: „Het is duidelijk, dat de
Eerste Kamer zolang zij bestaat,
zich het recht voorbehoudt met de
afzonderlijke ministers te discussië
ren over het egvoerde en het te
voeren beleid."
Maar is zo'n beleidsdiscussie geen
mosterd na de maaltijd - de minis
ter behoeft immers het afstemmen
van zijn begroting niet meer te vre
zen?
De Niet. met enige stemverheffing,
zegt: „Men moet wel een heel erge
formalist zijn als men hier bezwaren
tegen heeft. Laten we wel zijn, in
geen vijftig Jaar heeft de Eerste
Kamer een begroting afgestemd.
Trouwens het blijft natuurlijk voor
de leden mogelijk, ook bij de snelle
afdoening, een tegenstem uit te
brengen. En de beleidsdiscussie zelf
kan heel goed uitmonden in een
motie. Bovendien heeft de Eerste
Kamer tóch al niet de bevoegdheid
om een begroting op onderdelen te
wijzigen."
Voorzitter De Niet vindt zo'n alge
mene beleidsdiscussie temeer zin
hebben, omdat er vaak nieuwe fei
ten op tafel zijn gekomen in de
maanden die zijn verstreken sinds
de Tweede Kamer de begrotingen
heeft behandeld. Dat geldt bijvoor
beeld voor volkshuisvesting (nieuwe
woningbouwcijfers), buitenlandse
zaken en sociale en economische
zaken.
De inperking van het aantal verga-
derdagen is een andere zaak - meer
een tegemoetkoming van de Kamer
aan zich zelf. al zegt de voorzitter
wel, dat ook de regering het pretti-
Mr. M. de Niet
ger vindt maar één dag per week
in de Eerste Kamer te hoeven op
treden. De Niet: „De leden van de
Eerste Kamer zijn nu eenmaal
mensen die veelal naast hun lid
maatschap van het parlement een
volledige, vaak heel verantwoordelij
ke. maatschapDelijke functie uitoe
fenen. In de Tweede Kamer zitten
de echte politici - de beroepsparle
mentariërs. Door maar één dag in
de week de vergaderen en dan ook
steeds een onderwerp helemaal af
te ronden, wil de Eerste Kamer to
nen. dat zij bestaat uit dat andere
soort mensen". De Niet voorziet
één uitzondering: voor buitenlandse
zaken zal de Kamer wel op dinsdag
én woensdag bijeen komen. Ons
buitenland is zo groot,...
Achteraf heeft de Immer wat nors
kijkende, maar in wezen wel vrien
delijke voorzitter, zich gerealiseerd,
dat zijn Kamer op dinsdag enkele
uren eerder met de openbare be
raadslagingen begint, dan de Twee
de Kamer Hil meent „Dat zou de
aandacht voor het werk van de
Eerste Kamer wel eens ten goede
kunnen komen."
