Gestraften in Peeldorp bouwden voor
kinderen
een fijne speeltuin
oorzaak gas
De kolenboer is gestorven:
Natrinon!
Vu in
le patat
naar:
Zoutarm dieet?
Hoopvol experiment in De Corridor
fRLTDAG 34 SEPTEMBER 1S71
LETDSCH DAGBLAD
PAGINA 21
Inde gekomen.
ia, de honderd Jaar hebben we net
t kunnen zingen. We hadden een
cdrijf waar je u tegen zei, vier
rote filialen in het land. Er liepen
I mij zestig kerels onder de balen,
eral zag je mijn 7-tonners rijden,
p het laatste hadden we 25 van
e bakbeesten. De omzet bedroeg
ilIIIMIIIIIIIII
Ik moest en ik zou die zaak groot
maken. Het is me gelukt.
Ik werkte me wel het lazerus. Als
een ander mij zag werken dan kre
gen ze bijna een beroerte, alleen
van het zien al. Een jaar of vijf
geleden was ik op de top van mijn
kolenwetenschap. Ik weet het. het
klinkt arrogant, maar toevallig is
het waar. Ik wist er alles van. Ik
kon gesprekken op niveau voeren,
over het gasgehalte hoeveelheid
vluchtige stoffen, noem maar op.
De hele kolenhandel had voor mij
geen enkel geheim, scheepsladingen
vol kocht ik op. Het waren gouden
tijden. En toen, ineens, was het af
gelopen.
De klap is hard aangekomen. Jaren
had ik me een bult gesjouwd, jaren
gestudeerd en in een keer is dat al
lemaal waardeloos geworden. Na
tuurlijk, het ging niet van de ene
op de andere dag. Je wist in feite
niet wat je moest doen.
al. Maar dat betekent wel dat deze
Jongen in het weekend zijn jatten
staat te branden aan de patat. Pa
tat met. patat zonder, ik word er
kinds van. Maar wat wil je?
Als de kolenhandel terug kan ko
men, al alles weer werd zo als een
jaar of zes geleden dan krijg je van
mij de hele rotzooi cadeau Dan
gaat Oosterveer weer achter
Idie vieze kolen aan. Want geloof
me, er is geen mooiere handel dan
die in de kolen. En als Je een ko
lenboer ziet die iets anders beweert
dan liegt-ie dat-le barst
Waar is hij gebleven, de torzwer-
te kolenboer voor wie moeder vroe
ger altijd een loper van oude kran
ten uitlegde? Waar zit de man die
ons, kinderen, altijd zonodig een
kusje wilde geven zodat we grieze
lend van zijn ravenzwarte toet ach
ter moeders rokken kropen? De
man onder het mud antraciet is ge
storven. Zijn dood was erg pijnlijk,
het sterven duurde toch nog lang.
Het einde werd veroorzaakt door
gas.
Bloemen hebben ze niet gekregen
de ruim 3500 warmte- en gezellig
heidsbrengers. Om de woorden van
een ex-kolenboer te gebruiken: „We
hebben sinds mensenheugenis Ne
derland van warmte voorzien. Toen
het aardgas werd ontdekt konden we
doodvallen, de mannen van het mi
nisterie hebben ons rustig laten af
sterven. Er is niemand die zich ons
lot heeft aangetrokken".
Voordat de bel bij Slochteren haar
geheim prijs gaf waren er in ons
land ruim 6500 brandstofhandela
ren, Nu zijn er nog maar 300 over
en hun aantal dunt met de dag uit.
De verwachting is dat binnen een
Jaar nog slechts 150 kolenmannen
over zijn. Over een jaar of twee,
drie is er niet een meer.
Voor de mannen die denken dat er
in de kolen nog best een boterham
te verdienen valt wordt het leven
steeds moeilijker. Voor een vlerkan
te meter terrein van de Spoorwegen
betaalde de kolenboer vroeger bij
voorbeeld ƒ3,30, nu moet hij voor
datzelfde stukje grond al een tien
tje betalen. Wat ook bepaald niet
kostenbesparend werkt zijn de wij
ken waar de brandstof bezorgd
dient te worden. Vroeger zat dat
wel goed, immers bijna huis aan
huis waren kolen nodig. Vandaag
rijdt de kolenman, zo hy nog een
wijk heeft, van de ene kant van de
stad naar de andere.
Van het eerste saneringsfonds-be
stemd voor mensen tussen de 55 en
de 65 Jaar met een inkomen tot
9400 gulden - maakten 900 kolen-
mannen gebruik. De Jongere men
sen konden aankloppen bij het
tweede fonds. Voor hen waren er
nog verschillende mogelijkheden
over. Veel ervan zijn noodgedwon
gen 'n andere branche ingedoken. Zo
komt het dat u vandaag een kroket
kunt eten. een sauna kunt genieten
bij een eigenaar die vroeger gebukt
ging onder een zak eierkolen.
Zoutarme melk van
Nutricia.
Lekker om zó te drinken
en gemakkelijk in
gerechten te
verwerken.
Natrinon van Nutricia.
poedervorm of vloeibaar
9?
ZEELAND Moeders met kinderen bleven staan kijken
hoe het werk vorderde en de melkboer droeg limonade aan. De
jonge werkers kregen een belangstelling die ze niet gewend
waren: ze werden niet nagewezen, geen kwaad woord werd er
ovr hen gesproken en zelf zeggen ze er van: „Dat was tof, weet
je wel, je zag tenminste echt mensen op straat lopen, je kon
een praatje maken, echt geschikt en zo, makkelijk dusV
In het Brabantse Peeldorpje Zee
land nam woensdagmiddag een gro
te schare kinderen een fijne speel-
door jongens die stuk voor stuk wel
eens een inbraakje of een diefstal
letje hebben gepleegd' en die deswe
ge veroordeeld zijn tot een kort
stondige straftijd in het open kamp
De Corridor.
De feestzaal van een plaatselijk
café had voor de winderige inge
bruikneming een ongedwongen
sfeertje binnen de muren gehad. De
jongens van de krant mochten er
praten met de jongens van de zelf
kant, de jongens die het allemaal
gedaan hebben. Die het fijn hebben
gevonden om iets nuttigs te doen,
naar er moeite mee hebben dat
goed onder woorden te brengen en
iaarom ook maar wat grinniken als
Zeelands burgemeester mr. Frans
Verheijen zich weer eens op vader
lijke wijze met hen tracht te on
derhouden.
We willen weten wat er in De Cor
ridor precies gebeurt. Het kamp is
sinds zes jaar in Zeeland gevestigd.
Eigenlijk is De Corridor een peni
tentiair trainingskamp, een kamp
waar jongens voor straf naar toe
gaan maar waar zij beter dan vroe
ger worden voorbereid op een te
rugkeer naar de geordende samenle
ving.
Niet iedereen is er voor geschikt.
De veroordeelden worden er voor
geselecteerd. Gemiddeld verblij'
vangeniswezen, zit naast de burge
meester. We brengen in het midden
dat er toch maar vaak iemand ont
snapt, of wegloopt, en soms is zo
iemand nog gevaarlijk ook.
Maar drs. Alle wijn ziet dat anders:
„We moeten wiet kijken naar de
enkeleing die mislukt, maar naar de
velen die wel gelukken. Dat verge
ten de mensen wel eens. En daarom
hoop ik op veel publiciteit, want
dan kunnen ze ook in andere ge
meenten lezen dat ze echt niet
bang hoeven te zijn'.
We luisteren naar wat burgemeester
Verheijen in de afgelopen jaren
heeft ervaren: „Ik durf gerust
gen dat Zeeland het landelijke
cord houdt wat gemeenschapszin
betreft. Het is echt geen kuntstje
om hier 25 tot 30 procent van ve
bevolking ergens voor te interesse
ren en daarom durde ik de raad
met een gerust hart voor te stellen
het kamp binnen onze gemeente te
'halen. Juist door de openheid van
de Corridor is er een gemakkelijk
kontakt met de bevolking".
En tot het verlegen lachende en
bier-drinkende groepje voor hem:
„Dat mag ik toch wel zeggen, hè
jongens?"
Honderden kruismeldieven hielpen
de afgelopen jaren de gemeente
Zeeland in het uitgestrekte loof
hout bij het kappen en schillen van
bomen, het aanleggen van ruiterpa-
en en het schoonhouden van slo
ten. Maar dat schijnt niet half de
geven van wat de
speeltuin vermag te
- Eigen speeltuin voor de kinderen van het Brabantse Peeldorpje Zeeland.
Zo'n klimrek is toch maar fijn!
De Corridor twintig gestraf-
;en. in de leeftijd van achttien totbevrediging
tweeëntwintig jaar. Open inrichtin- aanleg van
gen als De Corridor wijzen de weg doen.
naar een menselijke behandeling We horen van de jongens dat dat
van gedetineerden die wij vroeger inderdaad zo is.
eigenlijk niet zo menselijk vonden. Burgemeester Verheijen vindt dat
Drs. P. Allewijn, hoofd-directeur ge- I het onderhoud van bos minder tast
baar is, dat de jongens de zin er
van niet zo zien: „Als je een speel
tuin maakt, dan heb je zelf meteen
het gevoel dat je iets nuttigs voor
de gemeenschap doet. Had Je niet
gedacht, hè jongens, dat jullie zo
nuttig waren?"
We suggereren dat nog veel meer
gevangenenen speeltuinen moeten
gaan maken.
„Nee, dat kan natuurlijk niet", zegt
drs. Allewijn. „een speeltuin bouwen
is bijvoorbeeld voor de alcoholist als
therapie niet voldoende".
„Maar waarom laat u de mensen
vier, vijf maanden in voorarrjst zit
ten? Dan kunnen ze maar vijf of
zes weken naar De Corridor gaan",
klinkt daaroverheen een lichtelijk
verwijtende stem uit het groepje
vrije gevangenen, die nu duidelijk
nog vrijer worden.
Drs. Allewijn. „Ik? Ik laat niemand
I in voorarrest zitten. Maar daar kan
je toch ook werk doen? Vrijwillig.
Als je niet wilt. hoeft het niet".
„Het was wel verplicht. We moesten
twaalf telefoons per dag maken. Ja,
je kon zeggen: ik doe het niet,
maar dan moest Je tussen de oude
ren gaan zitten. Wasknijpers ma
ken. Doe dat maar eens vijf maan
den lang, tussen die ouderen, dat
doe je niet".
We concluderen dat de jongens De
Corridor verkiezen boven het huis
van bewaring en één van hen stelt
heel duidelijk: „In het huis van be
waring zit je in een slecht milieu,
maar hier heb je een aangenaam
verblijf". „Weglopen doe je niet",
zegt een tweede, „want ze pakken
je toch weer en dan kom je niet
hier terug".
Drs. Allewijn: „Maar het is niet zo
dat er nooit iemand wegloopt".
Gelukkig blijven er in De Corridor
genoeg jongens over om voor de ge
meente wat karweitjes op te knap
pen. „Niet alleen voor de gemeen
te", zegt de burgeemeester „er is
hier in het gebied een recreatie
schap in oprichting waar de Jon
gens van De Corridor ook nog wel
wat voor kunnen doen. Maar daar
gaat het natuurlijk niet om".
„Ik wil graag dat de relatie mede
mens-medemens in zijn totaliteit
beleefd wordt. Ik bedoel dat Je niet
het onderscheid moet maken tus
sen goeden kwade mensen, maar tus
sen gesnapte en niet-gesnapte... Ja,
want wie is hier eigenlijk zonder
zonden?"
Niemand in de feestzaal steekt een
vinger op, er wordt evenmin met
stenen gegooid.
Ruim een maand lang zijn de Jon
gens van De Corridor met de boom
stammen uit het bos in de weer ge
weest voordat zij er onder leiding
van ploegleider Kokke een pracht
van een speeltuin, compleet met
uitkijk-klimtoren en stormbaan van
hadden getoverd. Sandra Kokke,
dochtertje van de ploegleider, mag
een litersfles melk stukslaan tegen
de boeg van een groot houten klim-
schip.
De naam van het schip: „De Vrij
heid".
Jacques Oosterveer is een verbitterd mens. Zijn oordeel over
et ministerie van Economische Zaken is hard. Het vertrouwen
ide mensheid is Oosterveer, op zijn vriendelijkst gezegd, wel
in beetje kwijt. De keizer van een groot kolenrijk heeft zijn
roon verloren. Aan een honderdjarige hiërarchie is een droef
Kortom
bedrijf waar Je
Toen ik de zaak vai
jvernam, was het een
tirijfje, meer niet. Toevallig ben
door de voorzienigheid behept
kt een niet te stuiten dadendrang.
Personeel ontslaan? Misschien had
je die kerels over een week of wat
weer hard nodig. Het kon toch best
zijn dat de handel maar tijdelijk in
zakte?
Maar het herstelde zich niet. De
mannen die ik vrij had, dat ge
beurde in het begin zo'n twee of
drie dagen per week, heb ik als
vanzelf in gaan zetten voor ander
werk.
Zo is eigenlijk dat uitzendbureau
voor technische- en ongeschoolde
mensen als vanzelf geboren. Mijn
eigen personeel was de basis.
Het loopt nou lekker, daar niet van
Maar het is niet was Jacques Oos
terveer nou zo erg graag doet. Voor_
mij hoeft het in feite niet. Het lief-'
ste zou ik de hele business laten
rotten, mijn geld pakken en in
Zuid-Amerika een ranch met koeien
beginnen. Ik wil een aantal eetwin-
keltjes in Den Haag op poten zet
ten volgens een principe dat deze
stad nog niet kent. De eerste is er
