Amsterdams decor voor
'Diamonds are forever'
Veel prolongaties en
reprises in de vakantie
Sean Connery
opnieuw in
de huid van
James Bond
Urenlang werk voor tien minuten film
NIEUWS VAN DE
UNIVERSITEIT
Een moordslag: Louis
de Funes in opkomst
VRIJDAG 9 JULI 1971
LEIDSCH DAGBLAD
j AMSTERDAM Terwijl Amster
dam op de vroege vrije zaterdag
ochtend nog maar net ontwaakte,
was een ploeg van 120 mensen
druk in de weer voor de Amster
damse opname van de nieuwe
James Bond-film „Diamonds are
forever". Op een van de meest
sfeervolle plekjes van Amsterdam,
de Magere Brug over de Amstel
bij Carré, werd uren gezwoegd
voor enkele minuten film.
Op dat moment lag James Bond
als Sean Connery in het Esso
Motorhotel nog in diepe slaap.
Oorspronkelijk moest hij om tien
uur op de set zijn, maar door zijn
lange filmervaring liep zijn wek
ker pas om elf uur af. Gelijk had
hijwant de scène waarin zijn
aanwezigheid werd vereist, werd
pas ver na één uur geschoten.
Voor de oud-marineman Guy Ha
milton, was de door politie- en
rondvaarboten en vele plezierjach
ten deinende Amstel een ideale lo
catie. Onopvallend eigenlijk gaf hy
leiding aan zyn staf van 51 Britten.
Een beweginkje van zijn hand of een
kort knikje met het hoofd was vol
doende om duidelijk te maken wat
er moest gebeuren.
FIGURANTEN
Om acht uur was de heer Thon-
hauzer al present met 25 figuran
ten, maar die wisten nog van niets.
„Dat is zo raar met die filmmensen,
pas op het laatste ogenblik hoor je
wat ze van je verwachten".
De 31-Jarige stewardess Marjolein
Burgwal drentelde zenuwachtig heen
en weer. zy dacht die ochtend enkele
malen het grauwe Amstelwater in te
moeten als stand-in voor de Engelse
actrice Margareth Lecey, die als lijk
door noeste waterpolitie-handen uit
het water getrokken diende te wor
den. „Het water zal wel koud zijn",
veronderstelde Marjolein terecht.
„Hoe vaak ik het moet over doen
weet ik niet, maar ja, ze betalen er
goed voor".
Malcom Weaver, die zelfs Raquel
Welch gedubbeld heeft, was voor
deze taak speciaal uit Londen over
komen vliegen. Goed, men had vele
malen met een aftandse etalagepop
geoefend, maar Malcom moest het
toch nog vier maal overdoen. En
hij deed het angstig echt, met zijn
hoofd voorover in het water. Met
een rubber pak onder een zomer-
manteltje en een grüs knotpruikje
boven het wit-geschminkte gelaat
haalde hij gelaten de schouders op
als de rustige stem van Hamilton
via de walkie-talkie onverstoorbaar
bekendmaakte het over te willen
doen. „Here we go again", mompel
de hy vanonder een goed verzorgd
knevelsnorretje.
Een van de moordenaars van die
lieve vriendelijke onderwijzeres, die
de diamanten Amsterdam binnen
smokkelde en dat met de dood
moest bekopen, is een Amerikaanse
bassist luisterend naar de typisch
Engelse naam Patrick Simth. Hamil
ton haalde hem uit Mann's Hole in
Los Angeles om zijn uiterst vrien
delijke gezicht, want niets doet in
hem ook maar eventjes aan de ge
vreesde killer denken.
Om 10 uur begon de zon te schijnen.
En die belichting vond regisseur
Hamilton toch beter. Dus liet hij de
scène met een rondvaartboot voor dp
zoveelste maal overdoen. Alles was
klaar voor deze nieuwe opname, toen
twee potige brugwachters de hekken
van de Magere Brug afsloten. De
brug moest open om de Zandex-
pres 3 door te laten. „Sorry hoor,
wij weten van niets", was hun la-
konieke commentaar. De Nederland
se produktieleider Jos van Weeren
moest dit even wegbijten. Inmiddels
had een oud baasje met een heuse
schipperspet en geleund op een stok
bij het overlopen van de brug een
rustpauze moeten nemen. Hij nes
telde zich comfortabel op een op de
brug staande zandkist, en leek de
eerste minuten niet van plan zich te
bewegen. „Wat heb ik nou in het
bee,ld?", vroeg de nu toch wel wat
geïrriteerde Hamilton via het ge
luidsapparaatje, dat om de schouder
van de man die de brug moest vry-
houden oungelde. Opa was vol be
grip maar verstond geen woord En
gels. Hy lachte de man vriend eiyk
toe en spitste wederom de oren. Het
werd hem uiteindehjk duidelijk, hy
moest weg.
Een rüzige Amsterdammer op de
LEIDEN Aan de Universiteit
zijn geslaagd voorhet doet. ex. fis
caal recht L. Monné (Leiden), R.
Leysenaar (Rotterdam), J. R. Ron-
ner (Leiden), A. A. J. van Erp (Bos
koop); doet. ex. W. Sociologie mej.
J. L. M. G. Hoornweg (Leiden), K.
S. Scheer (Leiden), M. J. A. P. M.
van Zaal (Leiden), mevr. H. Krijgs-
man-Esseveld (Leiden), W. Chr. C.
van Galen (Wassenaar), S. G. Meijer
(Leiden), A. P. van Diggele (Leiden),
mej. A. F. Draisma c.l. (Leiden). S.
S. Waterreus (Leiden), W. K. van
Vugt (Rotterdam).
fiets werd door een jonge agent
verboden over de brug te fietsen, er
werd tenslotte gefilmd. „Wat krij
gen we nou? Is de Amsterdamse
politie nu al dienst van een film
maatschappij?" vroeg de man gepi
keerd. Van de inmiddels sterk in
aantal toegenomen toeschouwers
ontving hij overigens weinig bijval.
„Ga naar je nest man, je bent niet
uitgeslapen" riep een bewoner van
een woonboot die het schouwspel
comfortabel geïnstalleerd in een lig
stoel op het voordek van zyn drij
vende stulp gadesloeg.
De diverse fotografen begon het te
vervelen. Waar bleef Bond nou?
Goed, er werd dan wel druk ge
poetst aan de Triumph Stack, een
gele sportwagen waarmee James
Bond over de brug moet rijden,
maar van hem zelf was nog geen
spoor te bekennen. Twee in hot
pants gestoken goed geproportio
neerde vrouwspersoontjes lieten we
ten geen duimbreed te zullen wij
ken. „Zo'n kans om dat „stuk" in
levende lijve te zien krijgen we
nooit meer". Jos van Weeren hield
strak in de gaten. Stel je voor,
straks is alles in orde om
draaien en dan vliegt een meisje
hem om de nek. Dan moet alles
weer over. En het duurt al zo lang
en het kost al zoveel.
Op dat moment liet Sean Connery
zich de Hollandse kaas goed sma
ken, liet zich de zoveelste kop zwar
te koffie inschenken en peuterde
met een tandestoker tussen het ge
lijkmatige gebit. Hij lachte vriende
lijk tegen de kelner van het Esso
Motorhotel en gaf de man gewillig
een handtekening voor diens zoontje.
Acteur Sean Connery (rechts)
in gesprek met regisseur Guy
Hamilton op de Magere Brug in
Amsterdam.
Onder heimelijk gefluister van de
vele gasten in de hal van het hotel
stapte hij in een grote zwarte li
mousine met Nederlandse nummer
platen en het schildje EOS Film op
de voorruit. Het werd nog vele uren
later eer hij klaar was voor de tien
minuten beelden die „Damonds are
for ever" over Amsterdam te zien zal
geven.
Er is deze week weinig nieuws
in de Leidse bioscopen. Niet min
der dan vijf theaters prolongeerden
hun films en brengen een rolprent
terug, die al eerder in Leiden te
zien was. Het record zal zonder
twyfel in handen zyn van 't STU-
DIO-theater dat voor de zoveelste
maal het lachsucces „Samen uit,
samen thuis" (La grande vadrouil-
le) op het doek brengt.
Het is een geweldig stukje scha-
terwerk met drie grote komieken.
In de eerste plaats is dat de sprin
gerige Louis de Funes en zijn land
genoot Bourvil die kortgeleden
overleed. In een produktie van Ge
rard Oury wordt de draak gestoken
met de Duitsers in de Franse be
zettingstijd. De derde komiek de
flegmatieke Brit Terry Thomas
wordt met een aantal landgenoten
gedropt boven het bezette Frankrijk-
Dat is het begin van een aan
eenschakeling van komische situa
ties. Via Turkse baden, concertza
len. nonnenkloosters, en rustieke
herbergen belandt het stel tenslot
te in het door de geallieerden bezet
gebied.
Een ander kassucces dat aan de
tweede week in Leiden begint is M't
Is een gekke, rare, dolle, dwaze
wereld" in het LIDO-theater. In
deze film van Stanley Kramer met
Spencer Tracy in een van de
hoofdrollen wordt de hebzucht
van de mens op de hak genomen.
Een groepje mensen ziet hoe een
man met zijn auto in een ravijn
stort en dodelijk gewond nog weet
te vertellen dat hij ergens een ge
weldig bedrag aan geld heeft ver
stopt.
Nauwelijks heeft de man zijn
laatste adem uitgeblazen of er
wordt een nietsontziende Jacht ont
ketend naar de plaats waar het
geld moet liggen. De race waarbij
gebruik wordt gemaakt van aller
hande auto's en vliegtuigen is een
geweldige parodie die nog waar-
schyniyk aan vaart zou hebben ge
wonnen wanneer er een film met
normale speelduur van was ge
maakt. Nu krijgt men af en toe de
indruk dat het net allemaal even
te lang duurt.
Wie kent er de Engelse komiek
Norman Wisdom niet? Samen met
Jerry Lewis en Louis de Funes vor
men ze de drie meest bekende ko
mieken van de laatste Jaren. In
REX is er ditmaal weer eens een
ouwetje van hem van stal gehaald.
Onder de titel „De lefschopper"
ziet u Norman Wisdom achtereen
volgens in verschillende creaties.
Een belangrijk deel van de film
spreekt zich af in de omgeving van
een ziekenhuis en Norman Wisdom
zou Norman Wisdom niet zijn
wanneer de zaken daar niet danig
uit de hand zouden lopen.
En is er ook nog „The Sound of
Music" in het TRIANON-theater.
Wat moeten we er eigenlijk nog
over vertellen? Iedereen kent zo
langzamerhand de avonturen van
de familie Trapp. De musical van
Rodgers en Hammerstein blijkt on
verwoestbaar en de liedjes die de
charmante Julie Andrews zingt be
horen langzamerhand tot de klas
se „evergreens". Verder ziet u in de
extra-lange film die de derde week
is ingegaan Christopher Plummer.
Terug in Leiden voor de derde of
vierde maal is ook de Jeugdfilm
Junglebook". Deze creatie van de
inmiddels overleden striptekenaar
Walt Disney is deze week zowel
's middags als 's avonds te zien
in CAMERA. Behalve de bijzonder
grappig getekende figuren uit het
„grote dierenbos" vindt de film
Hij is nu 41 en precies tien Jaar
geleden schoot hij als een raket
tussen de sterren van het witte fir
mament, dat eens in Hollywood
werd opgetrokken; Sean Connery.
In die afgelopen tien jaar
kroop hij zo diep in de bloedeloze
huid van Ian Fleming's super-agent
James Bond, dat de boerse Schot
persoonlijkheid en vrijheid na elke
film onbereikbaarder zag worden.
De miljoenen van het producers
tandem Harry Sal tzman -Albert
Broccoli vergoedden nauwelijks het
leed, dat snerende critici in zijn ziel
kerfden.
Hij stopte met Bond, wees ieder
een op The Hill (inderdaad een
film, die onvergelijkbaar veel beter
was dan de in beeld gebrachte
007-capriolen tussen gebruinde
vrouwenlijven en verknipte wereld
vernietigers), maar zal nu toch
moeten toegeven dat zijn laatste
Fleming-avontuur „You only live
twice" een veelbetekenende titel
droeg. Want na de snelle film-dood
van ene George Larenby is de Bond
van Connery weer opgestaan. De
produktie van „Diamonds are fore
ver" kosten ongeveer 25.000.000
gulden is op volle toeren. Als
verwachtingen en realiteit gelijke
tred houden wordt de rolprent te
gen kerstmis uitgebracht.
„Iedereen in de wereld vraagt me
waarom of ik ineens geen gruwelij
ke hekel meer heb aan James Bond
en iedereen denkt dan bij zichzelf;
hij was aan het einde en kon het
geld best gebruiken. Ik stel daar te
genover, dat ik Bond nooit zo ver
foeilijk heb gevonden en dat ik
mijn honorarium afsta aan de
Scottish Educational Trust".
Deze trust staat voor een verbete
ring van het onderwijs in Sean
Connery's geboorteland. „Het is
krankjorum, dat zoveel goeie krach
ten wel slagen in het buitenland
maar niet in Schotland. Er moet
snel iets aan de Jeugd worden ge
daan. Kijk maar naar de situatie
aan de Clyde, waar nu de scheeps
werven op knappen staan."
Sean Connery praat vriendelijk,
maar het liefst zo weinig mogelijk
over Bond. die hij na „Diamonds
are forever" op minst nog één keer
gestalte zal moeten geven. Vermoe-
deUjk in „Live and let die".
Harry Saltzman. voornaamste ken
merken: bulkend rijk, gek op Indo
nesisch eten en een welhaast ver
bluffende gelijkenis met Maarten
Toonder's 007. Ollie B. Bommel (hij
draagt zelfs de ruitjesjassen!) ver
klaarde op een persconferentie:
„We hebben een optie op alle Fle
ming-boeken. waarin Bond de
hoofdrol speelt.
Dat wil niet zeggen, dat ze ook
alle worden verfilmd. We zullen
eerst moeten zien of de mensen nog
zo gek zijn op Bond."
Overigens heeft producer Saltzman
vele interesses, die buiten de ijskou
de spionnagewereld liggen. Saltzman
was ook verantwoordelijk voor een
andere klassieker uit dit genre: The
Ipcress File"). „Ik ga een film ma
ken van een serie concerten, die
Duke Ellington in Rusland zal ge
ven. Geen pure documentaire, ook
fiction. De titel wordt „When the
Reds meet the Blues"."
Voor „Diamonds are forever" heeft
Saltzman. na overleg met Broccoli
een beroep gedaan op oude getrou
wen. Naast het ouder geworden ge
zicht van Connery, dat voor de op
namen wordt gerestaureerd met be
hulp van onder meer een haarstuk
je, kent hij ook Guy Hamilton, die
„Goldfinger" regisseerde, door velen
beschouwd als het beste (of minst
slechte) Bond-produkt. (De tegen
standers prefereren „From Russia
with love".
Die Hamilton is een merkwaardig
man in de Bond-setting. Een uiterst
beschaafde Engelsman, met een 0x-
ford-uitspraak, gemanicuurde nagels
en humorloos gezicht, dat op onver
wachte momenten door middel van
een merkwaardig lachje Christopher
Lee-achtige trekjes krijgt. „Sean
Connery is DE James Bond. Veel
Bond-films leden aan gebrek aan
humor. Deze niet. Kijk, 007 is geen
paspoort tot doden, het is een pas
poort voor de mensen om met Bond
een krankzinnige reis te beginnen,
die volledig buiten de werkelijkheid
ligt. De echte Bond-fans verwach
ten, dat hij wint, altijd, maar ze
genieten als hij in de rats zit. Dan
gaan ze gniffelen en denken: „Wel
James, zie maar eens hoe Je je er
nu weer uitredt. Op een gegeven
moment ligt Bond in een slangen
kuil. Nu zijn er tientallen manieren
om uit zo'n put te komen, maar die
zyn allemaal al eens gebruikt in
films. Bond moet het anders doen,
origineel, zoals alleen hij dat kan.
Hoe? Dat zeg ik niet» maar in elk
geval niet met een India's tovertouw.
Natuur hjk heb ik de buitensporigheid
gehandhaafd. James Bond rijdt niet
in een Volkswagen. Tijdens opna
men in de Nevada-woestijn hebben
we veertig nieuwe wagens tot puin
gereden om een bepaalde scène
goed te krijgen. Bond speelt In
diaantje, op zijn manier, met be
hulp van de modernste technische
middelen."
Tot slot de „tot inkeer gekomen"
Sean Connery: „Geen mens ter we
reld laat ruiüi drie miljoen gulden
plus een deel van de recettes lopen.
Zo'n aanbod kryg je maar één keer.
Ik heb er niet zo lang over nage
dacht".
Waaruit toch nog overduideüjk
blijkt, dat de vos wel wat haren,
maar niets van zijn streken heeft
verloren.
zijn kracht in de functionele mu
zikale begeleiding.
En dan is er tenslotte ook nog
een jeugdvoorstelling in het Stu
dio-theater. In deze bioscoop kan
de jeugd iedere ochtend behalve
zondags om half elf terecht
voor de film Sjors en SJimmie en
de toverring.
LUXOR „Een moordslag" is 'n
oud filmpje van Louis de Funès,
uit de Jaren dat hij met zijn nij
dasserige hoofd nog niet ieder
een en alles domineerde. In deze
Frans-Italiaans-Spaanse co-pro-
duktie had hij ook niet de hoofd
rol; die was weggelegd voor dat
hoogst merkwaardige manneke To
to. Deze speelt de rol van excen
trieke schilder, die feilloos beroem
de meesters kan copiëren. Hij krijgt
van een louche Spaanse markies,
die net uit de bajes komt, de op
dracht om van de door de Spaanse
schilder Goya gemaakte „Naakte
Maja" en „Geklede Maja" nog 'n
derde exemplaar te vervaardigen,
namelijk een Maja in nachtgewaad
Hy wil dat aanvankelyk niet,
maar het vriendinnetje van de her
tog haalt hem ertoe over door hem
Louis de Funès in de rol van
kunstkenner in 'Een moordslag'.
een avontuurtje in het vooruitzicht
te stellen. Vervolgens wordt het
schilderij in een geheime gang ge
zet, waarna een kunstexpert <De
Funès) in de gelegenheid wordt
gesteld het doek te ontdekken en
als echt te waarmerken. De hertog
verkoopt het schilderij voor een
fortuin aan een dolgedraaide Ame
rikaanse. De copiïst verneemt de
hoogte van het bedrag en biedt
de van geld bulkende vrouw daar
na nog zes Maja's aan: Maja-in-
broekpak. Maja-in-bikini enz. Een
heel amusante film, al is het tem
po vooral aan ht begin vrij traag.
De Funès is hier duidelijk nog de
komiek in opkomst, hij gedraagt
zich tamelijk rustig.
