ï^ie naar de bioscoop gaat wil zich
toch meestal vermaken
„Love Story": weer een nieuwe
versie van Romeo en Julia
iercy
Films
in
Leiden
fiatale deugniet Rossana Podesta:
Eén nieuwe film
maar liefst 5 theaters
ïprises of prolongaties
WÊÊHÊÊHÊÊÊÊÊÊm
Het is gewoon, goed amusement
uw
STUDEO
?|het geval
BLUT
IDAG 2 APRIL 1971
LEIDSCH DAGBLAD
PAGINA 25
ROME Italiaanse bioscoop- i
bezoekers houden vandaag de
dag van eenvoudige, eerlijke sexy
meisjes zonder pruiken en truca
ges. Het grote voorbeeld: de 36-
jarige eenvoudige, eerlijke Rossa-
na Podesta, filmspeelster. De eni- j
ge voor handen zijnde Italiaanse
film-encyclopedie noemt haar
fris en vlug, een in verwarring
brengende deugniet, een fatale
vrouw, een schoonheid.
Wie Rossana Podesta wil zien
kan dat doen in „De getrouwde
priester", een recente film die I
ook in Leiden heeft gedraaid. De- I
ze film vormt de voorhoede van I
een nieuwe golf filmkomedies. De
Italiaanse producers hebben de
Door
Rudolph Bakker
ROSSANA PODESTA
middenklasse
goudmijn aangeboord die de hu
welijksperikelen van de heden
daagse paters hun bieden. Na „De
getrouwde priesterkwam „De
vrouw van de priester" met
Sophia Loren, maar Rossana Po
desta was de eerstedat wil zeg
gen haar man. de producer-re
gisseur-scenarioschrijver Marco
Vicario. Hij maakte de film over
het thema dat twee jaar geleden
nog door een van de grootste Ro
meinse filmhandelaars als „te
scabreus" werd afgedaan. Nu
hébben Marco en Rossana a' be
rekend dat hun film vier miljard
lire zal inbrengen, dat is ongeveer
24 miljoen gulden. Hij staat bo
venaan de bestsellerlijsten.
Overigens was „De getrouwde
priester" Rossana's vijfendertigste
film. Ze speelt er de combinatie van
een fatale vrouw en een in verwar
ring brengende deugniet, min of
meer een fatale deugniet dus, die
een brave Siciliaanse priester die in
Rome komt van de biechtstoel in het
echtelijk bed probeert te slepen.
Maar de schoonheid van Rossana
blijkt niet vlug genoeg: de priester
buigt tenslotte het wat draaierig ge
worden hoofd in de schoot der kerk
en daarbij blijft het.
Rossana Podesta en Marco Vicario
maken deel uit van de voor de bui
tenstaander ongenaakbare wereld
van het Romeinse filmwezen. Hun
namen staan niet in het telefoon
boek, hun secretarissen weigeren de
verbinding tot stand te brengen. Ro
me is de grootste filmstad ter we
reld, maar Je ziet er niets van. Zij
die er rijk van geworden zijn, leven
achter de hoge muren van de Via
Appia Antica, op de koele heuvels
buiten de stoffige stad, of in de laby
rinten van flatgebouwcomplexen
waar het tot de goede toon behoort
geen naambordje op de deur te heb
ben.
PARIOLI
Ook Rossanna woont in zo'n luxe
vesting. De wijk heet Parioli en ze
wordt door diplomaten bevolkt en
door die kunstenaars die door een
speling van het lot een fortuin heb
ben weten te verdienen. Portiers en
portiersvrouwen bewaken de gelijke
deuren en alleen zij kunnen bereid
gevonden worden om het geheim
van de hoeveelste etage en van het
linksaf of rechtdoor prijs te geven
Rossana woont op de begane grond
met haar man en twee zoons en er
is achter de openslaande deuren een
grasveld met bomen en dan komt de
afgrond met daaronder oude cata
comben die als garagp zijn inge
richt. want Parioli ligi hoog. Vanuit
de brede met velours chiffon over
trokken vierzitsbanken is aan de ho
rizon de Sint Pieter te zien die in het
bloedrood van de ondergaande zon
altijd het mooiste is. Rossana draagt
een eenvoudig bruin truitje en een
peau de suède broek met brede
riem. het haar hangt los op de
schouders. Als ze praat trekt ze haar
benen onder zich op De zitkamer is
voorzien van een zeer dure maar
bescheiden Corbusier-stoel. aan de
muren hangen onvervangbare schil
derijen en in de boekenkasten staan
vóór de glimmende deeltjes van de
Franse „Pleiade"-reeks die kleine
kunstvoorwerpen uit de vroegste his
torie van het schiereiland, die een
begeerde prooi vormen voor de in
ternationale antiekhandel.
Rossana werd op 20 augustus 1934
in Lybië geboren. Haar vader was er
i burgemeester en hij maakte promo-
j tie toen hij burgemeester van Tripo
lis werd. Maar in '41 was het met de
I Italiaanse koloniën afgelopen en de
vierkoppige familie Podesta vluchtte
met één koffer en vijftien kilo baga-
j ge naar het moederland terug. Als
j Rossana op een goede dag in Rome
uit het lyceum komt, staat er een
I man voor het hek die meisjes zoekt
voor een film die in een kostschool
I speelt. Het wordt „Domani e un al-
tro giorno." Regisseur was de toen
I bekende Leonide Moguy. Rossana
I spreekt er vier woorden in en ze
werkt vier dagen voor 100.000 lire.
Dat is veel voor een meisje van
I zestien Jaar en ze krijgt de smaak
te pakken. De films waarin ze, te
rugkijkend, het liefste speelde waren
I „La rete" (het net) uit '53, geregis
seerd door Emilio Fernandez van
i „Maria Candelaria." Hierin sprak
ze maar drie woorden, maar de
film was „helemaal gebaseerd op de
1 beelden, op de expressie, het was
een plastische film," zoals ze ver
telt. En dan houdt Rossana van de
I eerste film die ze met haar man.
Marco Vicario, maakte. Het is de
uit '64 stammende „Le ore nude."
„Het was een prachtige rol en ik
kreeg veel goede kritieken." Van
haar laatste succes in „De getrouw-
de priester" zegt Rossana: „Dat is
een commerciële film, bewust, een
film voor het grote publiek."
TIJDPERK
Tussen het Jaar 1951 van „Doma
ni e un altro giorno" en het 1971 van
„De getrouwde priester" ligt een
heel Italiaans film tijdperk. Rossana
Podesta vertelt daar over: „Er is
een enorm verschil tussen toen en
I na. De films van nu zijn levendiger,
i kwieker. Eerst was er de overgangs
tijd na het neo-realisme, een periode
tussen laten we zeggen '50 en '54
toen er hier niet veel karakteristieks
werd gemaakt. Het was ook de tijd
van de „star," van de „diva." Gina
Lollobrigida was er zo een, en Toto,
de komiek. Je maakte de films om
de acteurs en in de eerste plaats
naar de acteurs kwamen de mensen
i kijken. Dat het niet in de eerste
plaats meer op de namen aankomt
I blijkt wel uit het feit dat onze eigen
I „Getrouwde priester" een groter
kassucces is dan „De vrouw van de
priester" met Mastrioanni en Sophia
Loren. Mijn medespeler Bubbanca
kende helemaal niemand. Ik ben
iemand van de middenklasse. Het
belangrijkste is nu het goede onder
werp. Het publiek is rijper en intel
ligenter geworden. Naar een film
met namen, maar die eenvoudig niet
goed is, gaat het eenvoudig niet
meer toe. Wat niet wegneemt dat de
ideale film er natuurlijk een is mét
de namen en mét het goede onder
werp.
Wie zijn dan de namen van nu,
vraag ik Rossana. Ze antwoordt: bij
de vrouwen ongetwijfeld Sophia Lo
ren. maar als u mij vraagt wie be
ter is, dan is dat Monica Vitti, in
ieder geval wordt die nu het meest
gevraagd. Dat komt enerzijds omdat
Sophia te duur is voor de meeste
producers, die ge engeld meer heb
ben nu de export naar de Verenigde
Staten helemaal is uitgevallen en die
naar Frankrijk voor een groot deel.
Maar iets anders met Sophia Loren
is misschien ook dat ze te statisch,
te vastgeroest en te besloten binnen
haar oude cliché is gebleven. Ze zou
zich een beetje moeten veranderen.
Het publiek houdt nu van nieuwe
meisjes, tenslotte zien ze La Loren
al vijftien Jaar. Dat wil niet meteen
zeggen dat het ook om een ander ty
pe gaat. Als ik vertel dat Monica
Vitti zo in is. dan komt dat ook om
dat ze een „briljant" talent heeft,
wat wil zeggen briljant in het komi
sche. En ze is ongecompliceerd open.
Ze is meer een „echt mens" en dat
willen de bioscoopbezoekers zien.
Het gaat dan ook minder om een
modeverandering in het lichamelijk
uiterlijke, dan wel in de aard die de
acteur moet bezitten.
DEFECTEN
Rossana gaat voort: „Van de
mannen staan bovenaan Marcello
Mastrioanni. Alberto Sordi iets min
der dan de anderen en dan Ugo Tog
nazzi en Nino Manfredi. En dan nu
na „De getrouwde priester" ook
mijn tegenspeler Buzzanca. Hij
krijgt aanbiedingen van De Lauren-
tiis en Ponti en weet niet waar hij
moet tekenen. Toch valt een film als
bijvoorbeeld met Tognazzi en alleen
rond Tognazzi als een baksteen als
die geen goed onderwerp heeft."
En hoe ziet in de grootste filmstad
van de wereld de gemeenschap van
filmers en spelers er nu uit, vraag
ik Rossana Podesta vervolgens. En
ze antwoordt: „Een van de grootste
defecten van de Italiaanse film is,
dat deze er niet in slaagt zich te ver
mengen. Iedereen is op zichzelf,
men is egoïstisch, er zijn nauwe
lijks mensen die elkaar aardig vin
den en er is ook geen plaats waar Je
elkaar ontmoet. Natuurlijk ken ik
iedereen en zie Je elkaar bij officiële
gelegenheden en er komt ook wel
eens iemand hier Maar in het alge
meen is er een enorm sociaal egoïs
me, men leeft niet voor de gemeen
schap maar voor zichzelf. Dat is
trouwens op alle terreinen in Italië
zo. Ook onze regeringen zijn op deze
manier egoïstisch: alles voor zich
zelf. en niet voor een ander. We zijn
erg boos over de toestand van het
ogenblik met al die sociale ongepre-
pareerdheid: te weinig ziekenhuizen
en scholen en de verlaten kinderen
in die vreselijke asiels, de armen die
als beesten in barakken leven. Aan
de andere kant leeft de Italiaan van
nu een al veel beter gemiddeld be
staan dan hij had. Of er over de
wantoestanden films moeten worden
gemaakt als de neo-realisten deden?
Het neo-realisme had betrekking op
ons allen zoals we uit de oorlog ge
komen waren. De strijd van nu heeft
maar betrekking op bepaalde klas
sen. bijvoorbeeld groepen van arbei
ders die zich door de communisten
laten opjutten die de macht in han
den willen krijgen. De arbeiders heb
ben geen grote cultuur en die laten
zich beet nemen. Als dat zo door
gaat. eindigt het in een ruïne. Dat
betekent het communisme. Ikzelf
ben liberaal. Ik geloof niet dat de
film een strijdende film moet zijn.
De televisie is er beter voor ge
schikt te instrueren en uit te leggen.
Wie naar de film komt, wil toch voor
alles vermaakt worden. Ik zie de
film dan ook hoofdzakelijk als een
divertiment. en dat mag ook beteke
nen in tranen uitbarsten. Film als
cultureel instrument gaat me niet
goed af."
KAMERAAD
Rossana houdt van Stendhal en
Voltaire en dat is een goed teken.
Haar kennissen zijn ingenieurs, art
sen, schrijvers, nauwelijks filmmen
sen. Ze lijkt een goede kameraad
zonder pretenties. Ze begint nu aan
haar zes en dertigste film. Regis
seur: Marco Vicario.
Naast de nieuwe „Love Sto-
y" zijn er deze week in de Leidse
ioscopen niet minder dan vijf pro-
mgaties en reprises.
LIDO brengt deze week opnieuw
e heldenverhalen van de super-
lerke slaaf Spartacus in beeld,
partacus, één bonk spieren, onf-
ebend in een slavenkamp een op
and nadat zijn vriend de grote
eger Dabra is gedood door de Ro-
leinse generaal Crassus.
De groep zwaarveehters wordt
eeds groter 'en er ontstaat een
ischtig slavenleger, dat de ene na
e andere overwinning boekt. Maar
enslotte moet hij in een massale,
eldslag tegen de Romeinse legers
et onderspit delven. Maar voor
i Kirk Douglas als 'Spartacus'
ADVERTENTIE
hij sterft aan het kruis ziet hij nog
eenmaal zijn vrouw en zijn zoon.
Generaal Patton is in TRIANON de
tweede week ingegaan. Het is een
uitermate boeiend verhaal over een
Amerikaanse Generaal uit de Twee
de Wereldoorlog. Een rnan die leeft
voor de oorlog en die bij iedere
overwinning weer uitkijkt naar een
nieuwe aanval. Patton, een geweldig
tacticus in de strftd mist takt in
zijn gesprekken met superieu
ren. Daarom wordt de generaal ener
zijds hoog geprezen om zijn capaci
teiten als „veldheer" en anderzijds
verguisd als mens.
Over Meisjesinternaa(k)t in
CAMERA hoeven we eigenlijk niets
meer te vertellen. Het is de elfde
week dat een jongen als meisje ver
kleed zij nintrek neemt in 'n meis
jesinternaat Verder vertoont het
Hogewoerd-theater een avontuur
van Walt Disney „Follow me boys"
en The Udefeated met „goodold"
John Wayne en Rock Hudson.
In REX mag Easy Rider zich in
de voortdurende belangstelling ver
heugen. Peter Fonda en Dennis
Hopper fungeren er in als tweede
jeugdige buitenbeentjes die een
tocht door de VS maken op prach
tige motoren. Een boeiend verhaal
met een uitermate triest slot. Al
leen is de vraag of hier geen sprake
is van uitbuiting van de gevoelens,
die onder de Jeugd leven.
In STUDIO ook al een prolonga
tie. Het geval-Percy is de derde
week ingegaan. Men schijnt zich
dus nogal te vermaken met de ver-
wikkelingen rond een beslist onge
bruikelijke transplantatie. Nou ja.
het valt ook niet mee met het ge
slachtsorgaan van een ander door
het leven te moeten. Veel wordt er
niet getoond, gesuggereerd des te
meer.
LUXOR De tranen hebben al volop gevloeid in Luxor en
de kassa rinkelt op weg waarschijnlijk naar een voor Leiden
nieuw record. De publiciteit is de film al vooruit gesneld, de
plaat met de originele sound-track ligt al in de winkels, de
Ster-reclame overtuigt de laatste twijfelaars: allemaal naar
de „Love Story". Het staat nu al vast dat deze film de „must"
van het jaar zal worden.
ADVERTENTIE
3e WEEK
13 JAAR
ONGEWOON GEK
MET NIETS TE VERGELIJKEN
HELEMAAL KNOTS
WAT IS HET GEVAL MET
HYWELL BENNETT
DENH0LM ELLIOT
CYD HAYMAN
en als gaststerren
ELKE S0MMER en
BRITT EKLAND
Regie: RALPH THOMAS inkleur
een Anglo-Emi Film
uitgebracht door EïSS
En waarom? Omdat de Love
Story weer een aangepaste versie is
vj.ii het aloude Romeo en Julia ver
haal. De onvermijdelijke opvolger
van de vVest Side Story. Het ver
haal van de twee Jonge gelieven
herleeft en is nog dramatischer
geworden. Ze konden elkaar wel
krijgen, maar het geluk was maar
kort voor hen weggelegd. Een slo
pende ziekte maakt een wreed ein
de aan iets moois. Het huwelijksge
luk van de arme studente Jennner
Cavilleri en de miljonairszoon Oli
ver Barret IV, tot stand gekomen,
door verzet tegen een hardvochtige
trotse vader, die zijn al even trouóe
zoon graag hoger had zien reiken,
wordt op dramatische wijze afge
broken. Hoe graag hadden ze geno
ten van de welstand, die ze na de
ellende tijdens de studie van Oliver
aan cie universiteit van Harvard en
dankzij het harde werken van Jen
nifer. hadden kunnen opbou
wen, samen intensief willen bleven.
Het heeft niet zo mogen zijn. Dat
wordt door Erich Segal ontroerend
beschreven en dat is ook door Ar
thur Hiller ontroerend verfilfmd.
Wie neemt het dan ook iemand
kwalijk als daarbij een zakdoek
nodig is?
Het gaat niet in je koude kleren zit
ten als je ziet hoe een zwaar aan
geslagen Oliver zich voor de laatste
maal legt naast zfjn vrouw op het
ziekenhuisbed terwijl de ziekte het
laatste leven uit haar uitgeteerde
lichaam eist.
Daarvoor heb Je Je wel vijftig mi
nuten zitten afvragen waarom het
allemaal moet. „Love Story" komt
traag op gang. Het verhaal is wei
nig boeiend zelfs. Uit den treure
bekend van allerlei driestuiver-
romans. Het einde moet het dan
ook "mfiken". Speculerend op de
meest verfijnde gevoelens van de
mens, de bekende vereenzelviging
van de film
kijker met de hoofdpersonen en het
gevoel voor romantiek wat toch nog
blijkt te bestaan was Love Story
nog voor de opname al verzekerd,
van een kassucces. Het is waar
schijnlijk ook daarom dat de film
weinig anders te bieden heeft dan
het verhaal. Veel moeite lijkt Ar
thur Hiller niet met deze film ge
had te hebben. Het verhaal hoefde
alleen geregistreerd en zou voor
zichzelf werken. Dat doet het. Ge
tuige de volle zalen.
Maar wat dan nog? Een produkt
van enige waarde is niet ontstaan.
Ook al meent producent Minsxy.
dat de film een heel nieuwe periode
in de amusementswereld zal inlui
den. Wie zich niet helemaal in het
verhaal verliest (dat zullen waar
schijnlijk wél de Jongeren onder de
25 zijn, want daar is de film echt
op gemaakt bekent Minsky) zal na
de film hoogstens de onaangename
ervaring hebben te ver in het zeer
persoonlijke gevoelsleven van ie
mand anders gedoken te zijn. Op
een beschamende wijze. Maar ver
der. het gaat gewoon over. Een ei
gen stempel laat de film niet na.
Een boodschap evenmin. Maar
waarom zou dat moeten? Het is ge
woon amusement. Van de goede,
middelmaat. Dat wel vooral door
het spel van de belde hoofdrolspe
lers Ali MacGraw (het type van
het net wel mooie buurmeisje» en
Ryan O'Neal (beter bekend als
Rodney van Peyton Place),
Ali MacGraw en Ryan O'Neal
(de Rodney uit Peyton Place)
als Jennifer en Oliver.
ADVERTENTIE
NA Kunstemakersvereeniging
110
gaan »U door met
111
NIEUWE BEESTENMARKT IS
