In Kaapstad geen
apartheid bij
hilderijen-expositie
Romeinse politie pakt
bermprostitutie aan
eel zomerschoenen van kunststof
etje Toxopeus schilderij „Metamorfose in National Gallery (Zd-Afrika)
Ik heb al lang gezien,
dat beter niet bestaat, duurder
dus niet hoeft. Eéns?
joè
VUREN IN DE WINTERNACHT
VOOR, OVER EN iiiiiiiiiiiuiiiiim
)ERDAG 11 MAART 1971
I eei
LETDSCIl DAGBLAD
PAGINA 19
'STAD (GPD) In Zuid-Afrika woont een Neder- ^at het zijn galerij voor je werk Voor een zeker deel zijn Toxopeus
rouw Greetje Toxopeus, 29 jaar en afkomstig uit
igen die als kunstschilderes hard op weg is naam en
te maken in de ver van ons verwijderde metropool
Een evident bewijs voor deze bewering mag haar
„Metamorfose" zijn. Sind§ kort hangt dit in één
zalen van de National Gallery. De directie van dit
:dse rijksmuseum, die al een tijdje een belangstellend
Greetje Toxopeus' doeken had, kocht tenslotte "Meta-
tegen een foijs bedrag op een van haar exposities.
onbekend en onervaren
ram Greetje Toxopeus, al-
artistiek geprikkeld in de
j 1964 van de kunstacade-
lede af Hetzelfde jaar nog
J getrouwd en al, op de boot
;a, In de eerste plaats ach-
lekomstige geluk van haar
Snoek aan, die zich als
n het Pretoria Orkest
had laten contracteren,
bedoeling een professione-
larheid aan haar werk te
pt zij in volslagen anoni-
jaren tot nu in een eigen
lethodiek. Het gebruiken
tieken, overgenomen van
[-leraar Johan Haanstra en
len van impressies, vooral
kleurencontrasten hein
de geest van haar lie-
(ilder Kadinski, leefde ze
1 soort hobbyisme. Met,
dat de schilderijen zich
0|mers opstapelden en ze al-
de kritiek van de huiselijke
«jiiddels uitgebreid met doch-
idrika en zoontje Rinke
derworpen.
luierende aandrang van
,nd genoot besloot Greetje To-
a groepsexpostie met haar
pst naar buiten, naar de
werkelijke erkenning van schilderes
door te breken. Met twee werken was
zij onder meer vertgenwoordigd op de
Biennale van de South African Bre
wery, een expositie van naam
en faam. Haar man Dick vond de
resultaten van dit „groepsgedoe" te
minnetjes, en arrangeerde daarom
voor zijn vrouw een solo-expostie in
de Kunstenaarsgalerij, een ruim
te ontoegankelijk voor kunstenaars
openstelt. Je kunt dus altijd een paar aanvankelijke schuchtere pogin-
schilderijen kosteloos exposeren. Wil
je de grote zaal voor een oneman-
show, dan moet je een bepaald be
drag betalen. Dat nog altijd zeer wei
nig is vergeleken met de huurprij
zen van andere galerijen. De leden,
van deze Kunstenaarsgalerij bestaan
uit niet-blanken en blanken. Er
wordt in hun kring absoluut geen on
derscheid gemaakt en dat is goed te
merken bij openingen en kunstavon
den. Er is dan een gemengde groep
aanwezig, waarvan de mensen zonder
enige moeilijkheid met elkaar om
gaan".
Het geluk en de erkenning kwa
men voor schilderes Toxpeus tege
lijk met haar eerste solo-optreden,
want reeds op de eerste avond was
de geldbalans, dankzij de verkoop,
van vier werken, al naar voordeel
doorgeslagen.
zonder aantoonbare reflectie. Deze Het voordeel kwam overigens in meer
galerij wordt gerund door vijfentwin
tig kunstenaars die er volgens het
principe door-ons-voor-ons geld in
steken.
Greetje Toxopeus:, ,Dick vond het
tijd dat ik zelf eens een expositie or
ganiseerde. Hij boekte een datum en
ik had alleen maar te werken. Wat
niet zo eenvoudig is met twee klei
ne kinderen om je heen. Een galerij
waar ik moest exposeren, is geen
particuliere aangelegenheid, maar ze
wordt geleid door de kunstenaars
zelf. Gezamenlijk betalen ze de
huur van het pand en ook gedeelte
lijk de secretaresse. De Kunstenaars
galerij bestaat nu ruim vijf jaar en
heeft intussen een goede naam ver
worven. Het kunstenaarskartel eist
een zekere mate van kunnen voor-
opzichten. buiten alle verwachting,
uit de lucht vallen. De waardering
voor en het gunstige oordeel over
haar schilderijen stonden een dag la
ter in verschillende toonaarden zwart
op wit en breed uitgemeten: kunst
recensenten van de grote kranten in
Kaapstad waren allemaal vol lof
over de creativiteit van deze jonge
Nederlandse, Stanley Pinker, bekend
schilder in Engeland en leraar aan
de Rijkskunstacademie in Kaapstad,
gen aan de weg te timmeren toe te
schrijven aan de opvatting van de
Zuid-Afrikaner over moderne kunst
te verkopen. De mensen zijn er nog
niet rijp genoeg voor". Voor haar
vormde deze publieke onderwaarde
ring van het experimentele in het,
begin geen bezwaar, haar creaties ble
ven immers binnen. Maar nu vast
staat dat haar kunst niet verborgen
mag blijven, schijnt ze volledig haar
ideeën met alle denkbare materialen
in non-figuratieve en abstrac
te schilderijen om te zetten.
Greetje Toxpeus over haar werk:
„Mijn werk is nog steeds in ontwik
keling. Ik probeer zoveel mogelijk te
experimenteren, wat hier nog als
vreemd wordt aangemerkt. Ik werk
op het ogenblik met schuimrubber,
plastic verpakkingen, pakpapier en
zilverpapier. In compositie zijn deze
materialen dus eigenlijk colla
ges. Een ervan is een groot werk,
waarin ik een grote hoeveelheid ge
kreukt papier in allerlei vormen
en kreukels laat gaan en daarna be
schilder. Je krijgt hierdoor prachtige
schaduwen en lichteffecten, omdat
het een relief geworden is in plaats
van een plat schilderij. Ook de plas-
ticvormen geven vreemde composities
en inspireren me tot het maken van
een vreemde vormentaal door ze te
beschilderen. Deze creaties krijgen
soms iets menselijks, maar stralen
onderwerp. Vroeger werkte ik regel
matig met stoffen. Het werden dan
eigenlijk gewone lappenappliques.
Daar ben ik voorlopig maar van af
gestapt".
Blikt Greetje Toxopeus naar het
verleden terug, dan komt ze tot de
ontdekking dat er al veel in haar,
nog jonge leven is gepasseerd. In
februari 1941 werd zij als dochter
van drs. H. Toxopeus, de ontdekker
en bestrijder van de aardappelmoe
heid en de grondaaltjes, in Bogor op
Java geboren. Op haar tweede jaar
belandde zij met haar ouders in een
Jappenkamp, waar ze haar hele kleu
tertijd doorbracht. Eenmaal in Ne
derland woonde Greetje Toxopeus de
eerste jeugdjaren in Groningen, daar
na verhuisde ze naar Wageningen,
waar de MMS werd doorlopen. Wa
geningen werd haar tweede woon
plaats, omdat haar vader zich als
wetenschappelijk medewerker ver
bond aan de Landbouwhogeschool en
aan het Instituut voor plantenziek
ten. Op 18-jarige leeftijd kwam ze
de kunstacademie in Enschede te
recht. Haar eindscriptie wijdde ze
aan Kadinski. Met het einddiploma
en haar man verliet Greetje Toxo
peus Nederland, richting Zuid-Afri
ka waar haar nog wat woelige Jaar
tjes wachtten. Aanvankelijk woonde
het echtpaar Snoek-Toxopeus in
Greetje Toxopeus bij een van
haar jongste scheppingen
Pretoria. „Het beviel ons daar hele
maal niet. We konden er gewoonweg
niet aarden. Pretoria is voor ons een
nietszeggende stad vol verkramp
te mensen. Zeer overdreven strenge
apartheid en de stad heeft een echt
streng gereformeerd karakter. We be
sloten na drie Jaar maar terug te
gaan naar Holland. Dick kreeg even
wel de kans om als fluitist in het
Kaaps Orkest te komen, in Kaap
stad uiteraard. Dus zijn we zo'n beet
je opnieuw gaan emigreren", ver
telt Greetje Toxopeus.
verrichtte de officiële opening. Hij is ook wel een sprookjesachtige sfeer
daar niet de eerste, de beste. Zeker ujt Mijn zuivere olieverfschilderijen
niet voor Greetje Toxopeus, want, beelden meestal insekten of monster
hij gaf haar impulsen tot meer achtige wezentjes uit. Ze zijn niet af-
zelfvertrouwen; hij animeerde de schrikwekkend, maar ze lijken op
persoonlijke lijn die Greetje Toxo- levende dingen die je door een mi-
peus in de schilderkunst aan het vol- croscoop zou zien. Ook het heelal, de
gen is. maan en de sterren zijn vaak mijn
ADVERTENTIE
Dobbelman- als u gewoon bijzonder goed wit en kleur wilt wassen... 6,15
Rome (GPD) Op het Romeinse hoofdbureau van politie
hebben inventieve breinen een heldhaftige campagne tegen de
publieke dames, die langs de invalswegen van de stad hun werk
doen, uitgedacht. Wie met zijn auto Rome binnenrijdt kent de
vuren, die tussen de bomen in de winternacht branden en
waarbij aantrekkelijke jonge dames in mini-kledij zich ver
warmen.
Deze dames, die hun charmes te i
koop aanbieden, behoren tot een van i
de essentiële onderdelen van het j
vreemde Italiaanse leven. Zelden j
nam iets wat officieel niet mag zo'n J
omvang aan als in dit land. En zei- i
den was een verbod tot prostitueren j
met een dergelijke schijnheiligheid
beladen als in Italië, waar de mees
te mannen naast de heiligheid van J
een onaantastbare verloofde en later I
van een alsmaar kinderen krijgen- j
de "mamma" zijn intiemere omgang
met de andere sekse elders zoekt:
bij de buitenlandse toeristes en bij I
de publieke vrouwen.
PARUS IN HET JAAR 2000
Dankzij een curieuze wet van een
socialistische senatrice werden al
Jaren geleden de publieke huizen ge
sloten. Bij de vele officiële leugens
in Italië was deze wet een giganti
sche leugen erbij. Maar de minder
kapitaalkrachtige dames weken naar
de uitvalswegen van de stad uit, waar
ze zich de winterse koude warm hou
den bij een houtvuur. Om hen heen
stoppen de auto's en drijven kleine
neringdoenden hun handel in pom
pelmoezen of in schijven vlees, die
van in het geheel geroosterde var
kens worden afgesneden.
Nu heeft de politie zich op een uit
de fascistentijd stammende wet be
roepen, die verbiedt dat binnen- of
buitenshuis zonder vergunning wa
pens worden afgevuurd, vuurwerk
wordt afgestoken of in het algemeen
iets wordt aangestoken of opgebla
zen dat gevaarlijk is. De boete voor
de overtreding bedraagt 8000 lire, d.
i. ongeveer 45 gulden.
De wat met de haren erbij gesleep
te uitleg van dit artikel kost de da
mes bij de vuren nu iedere keer
8000 lire. als een of andere dienst
klopper het in zijn hoofd haalt de
weerloze deernen te verbaliseren. De
ze maatregel is symbolisch voor de
manier waarop een land zucht onder
een labyrinth van gekende en meest
al ongekende wetten, die als een gek
ze ten uitvoer wil leggen, tot da
meest bizarre gevolgen kunnen lei
den.
Een van de Romeinse bladen her
innert eraan, dat met deze wet in
de hand veel beter met traangasgra
naten schietende fascisten kunnen
worden geverbaliseerd of de in
dustriëlen die er geen zin in hebben
geld uit te geven voor een betere
verwerking van hun de atmosfeer
vergiftigende afvalstoffen.
onze moderedactrice)
DAM Zeker de helft van
aen en laarzen, die de ko-
aanden bij winkels en wa-
te koop zullen zijn, wer-
kunststof gemaakt, maar
consument is het praktisch
k om ze van leren model-
nderscheiden Het verschil
n pas bij het dragen,
itie van Nederlandse Leer-
!n vindt nu dat het voor
ek mogelijk moet zijii om
iste keus tussen leer en
te maken. Vandaar dat
de overheid een verzoek
heeft ingediend om de naam „leer"
te beschermen.
In navolging van het wolmerk wil
men bovendien tot de invoering ko
men van een leermerk. De bespre
kingen daarover slepen zich in de
schoenen- en lederwarenbranche al
jaren voort en nog steeds is men
niet tot een definitieve beslissing
gekomen met als gevolg dat de con
sument nu nog niet weet of er nu
leer of kunststof aan hem wordt
verkocht.
Het probleem is echter dat het pu
bliek het verschil tussen de goede
en de zeef goedkope uit Japan en
Hong Kong geïmporteerde kunst
stoffen niet ziet.
Het goedkope, vaak fel gekleurde
Aziatische materiaal ziet er op het
oog fraai uit, maar de schoenen die
men er van maakt scheuren in het
gebruik vrij snel uit, aldus het Mo
decentrum voor de Schoen- en Le
derwarenbranche.
De in het centrum verenigde win
keliers, importeurs en fabrikanten
gaven dezer dagen een voorjaarsshow
in 't Amsterdamse Tuschinski Thea
ter. Daaruit bleek opnieuw dat de
wreef- en enkelband pumps en san
dalen het grotr nieuws zijn.
De schoenen met wat smallere lees-
ten en iets spitser toelopende neu-
I zen zullen verkrijgbaar zijn in ko-
i renblauw, appelgroen, lila, hard
roze, paars en roestbruin.
Bij de vrijetijdsmodellen bleef de
forse leest gehandhaafd en speciaal
voor de mini-shorts zorgden de
winkeliers voor een flinke voorraad
I Donald Duck sandalen en Betty
Davis pumps met sleehakken van
[kurk.
Elegante chroomlederen wreej-
band pumps, verkrijgbaar in zo
merse pasteltinten, hakjes 5 cm
uit de collectie Romeda en Boschi
van Bata International.
Er dendert een reeks problemen op
Parijs aan welke veroorzaakt zijn
door de toekomst. Thans wonen er
in de agglomeratie Parijs ruim 6
I miljoen mensen maar over ca. 30
Jaar is het inwonertal meer dan ver-
I dubbeld. Al die miljoenen moeten
j wonen, werken en leven. Parijs dreigt
1 een „superklont" aan woningen, win
kels, parken en wegen te worden. Ui
teraard wil de overheid Parijs niet
maar raak laten groeien. Er zijn
verschillende projekten in studie- en
voor een deel- in uitvoering- waaruit
blijkt dat het streven gericht is op 'n
groei van Parijs in de lengterichting
en niet cirkelvormig, zie kaart. Rond
het Jaar 2000 zal het gebied dat leeft
van en voor Parijs, en dat als leef-
en werkeenheid bij Parijs hoort, zich
uit strekken van Pontoise tot Melun.
Dit verstedelijkt gebied is dan zó
groot dat har van Holland er mee
gevuld zou kunnen worden izie kaart
De uitgestrektheid van dit „Super-
Parijs" maakt het noodzakelijk om
zelfstandige regionale verzorgscen-
tra te doen groeien. Als zodanig zijn
de ontwikkelingsprojekten voor Pon
toise en Evry reeds vaststaand.
Twee andere projekten verkeren in
het stadium van studie. Parijs werkt
aan z'n toekomst, hetgeen ook blijkt
uit de bouwmodellen die er reeds be-
I staan. Zo laat het model voor de Ave-
j nue d'Italie duidelijk zien dat hier
rond het jaar 2000 een stuk onver
valst New York zal liggen, wat de
1 wolkenkrabbers betreft.
Onclergoed(jes)
Mannen worden, zegt men, steeds
modebewuster waar het hun onder
goed betreft. Toch kopen nog altijd
acht van de tien vrouwen de onder
broekjes voor hun mannen (althans
in Engeland, want dit cijfer wordt
in het Britse maandblad Nova ge
noemd). Het „geelgrijze" interlockje
wordt langzaam maar zeker ver
drongen door modieuze slips in lich
te en donkere fantasiekleuren of ge
dessineerd materiaal. Maar de Nova
medewerkster die de veranderende
markt op dit terrein observeerde,
vindt dat de fabrikanten wel veel
voor het oog doen, doch nauwelijks
aandacht schenken aan de pasvorm
van de slip voor mannen. Een groei
end aantal mannen prefereert ech
ter, wonderlijk genoeg, op het ogen
blik de „boxer shorts", de weinig
flatteuze ten weinig steun gevende»
slobberige zijden onderbroek met
pijpjes. Het merendeel der vrouwen
die het ondergoed voor hun man
nen kopen, ziet weinig of niets in al
die nieuwe modellen en laat de keus
meestal toch weer vallen op het oude
vertrouwde y-front model.
Alini-modcllcn
Als in Londen een kindermodeshow
wordt gehouden worden de organisa
toren steevast bestormd door moeders
die willen weten of hun kind ook
kans maakt op een baantje als
mannequin en fotomodel. Vaak blij
ken die moeders voor geïntrigeerd
door verhalen die de ronde doen over
de fabelachtige verdiensten van de
mini-modellen. Bij een van de Lon-
dense agentschappen die zich bezig
houden met het plaatsen van Jeug
dige modellen zegt men dat veel te
leurstellingen op dit terrein de schuld
zijn van „oma en het winkelperso
neel". Grootmoeders die buitensporig
trots op hun kleinkinderen zijn, pro
beren via pressie op de ouders het
bewonderde kind tot een fototest te
brengen. Personeel in modewin
kels staat veel te gauw klaar met de
kreet „die zou fotomodel moeten
worden". Succes op dit terrein is,
evenals bij de volwassen fotomodel
len, slechts voor weinig kindertjes
weggelegd. Volgens Woman moeteen
kindermodel „aantrekkelijk, onbedor
ven, levendig en slank" zijn. De kiel*
ne kandidaat moet voorts grote ogen
hebben en zich in vreemd gezelschap
onmiddellijk op zijn gemak voelen.
Essentieel zijn ook een niet-bemoei-
zieke moeder en een telefoonaanslui
ting <er zijn ill dit veel laat-ipi-
nuut-opdrachten)Tenslotte moet
het kind in of vlakbij Londen wonen
omdat daar het meeste werk op dit
gebied is. Er is voortdurend vraag
naar mooie babies van nog geen Jaar
oud en naar fotogenieke kinderen
van twee tot vijf Jaar. Op de ver
diensten moeten de ouders zich niet
blindstaren: er worden voor dit
soort kinderarbeid honoraria ge
noemd van ongeveer vijfentwintig
gulden per uur en daar blijft na af
trek van allerlei kosten niet zo heel
veel van over.
ADVERTENTIE
DAMESMODE
in exclusief jonge stijL
I BREESTRAATKMa «2 LEIOEN
