„Ditmaal wil ik een
vrouwenportret
KLASSE VAN ROMY
Films
in
Leiden
Keihard kloosterleven
In „de Non van Monza
Ingmar Bergman presenteert zijn nieuwe film
„De dingen van het leven'
„Mash" blijft
Woodstock
Weinig erotiek
in Erotische
driften
Seh
smukkcl-
affaire
BRUYNZEEL - KEUKENS - KASTEN
„Houtwerf-Leiden" - N.V.
VRIJDAG 18 SEPTEMBER 1970
LRTDACH DAGBLAD
PAGINA lf
STOCKHOLM (GPD) In de zogenaamde filmstad, een
mini-Hollywood dat een even vervallen indruk wekt als het
origineel: persconferentie voor 60 journalisten uit 30 verschil
lende landen en evenveel fotografen.
In pitrieten stoelen, verloren in de grote ruimte van de studio:
regisseur Ingmar Bergman, Elliot Gould, ex-echtgenoot van Barbara
Streisand en nieuwe favoriet, Bïbi Andersson en Max van Sydow,
welbekende namen voor de Bergman-liefhebbers.
ELLIOT GOULD
Gepresenteerd wordt Bergman's
nieuwe film The Touch. Bergman:
„Ik wil ditmaal een vrouwenportret
maken. Zoals een schilder met zijn
penseel werkt zal ik proberen het
met de camera te doen. Uit een drie
hoeksverhouding, eigenlijk een heel
banale geschiedenis, net een week-
bladverhaal, komt dan hopelijk dit
vrouwenportret te voorschijn.
Bergman zelf aan het woord, wat
zeldzaam is. Hij geeft hooguit een
officiële persconferentie per twee k
drie jaar. Om van allergie ten op
zichte van de pers. en vooral de
niet-Zweedse, te spreken is beslist
geen overdrijving. „Ik ben altijd
enorm geïmponeerd geweest door die
regisseurs die zoveel over hun film
weten te vertellen voordat ze die ge
draaid hebben. Bij my ligt dat iets
anders. Ik maak het allemaal eerst
klaar en bekijk dan wat het gewor
den is. Wat dat betreft ben ik het
trouwens eens met Faulkner: „Sto
ries moet je vertellen en niet schrij
ven".
Elliott Gould, steekt bedacht
zaam een maiskolfpijpje op, en pro
beert onder woorden te brengen wat
hij van de samenwerking met Berg
man verwacht: „Een avontuur. Ik
weet het echt niet onder woorden te
brengen. Maar als regisseur is hij
geniaal".
Gould zelf wordt door Bergman als
briljant beschouwt: „Toen ik hem
zag acteren in films als „Getting
Straight" en M.A.S.H. begreep ik
meteen dat hij perfect gesohikt was
voor „The Touch".
Bergman neemt hiermee de stap
naar Hollywood. De film wordt dan
ook voor rekening van A.B.C. Pictu
res Corporation gedraaid. Bergman
is sinds kort zijn eigen producer en
de winstverdeling is in een 100 pagi
na's groot contract vastgelegd. „Of je
het geloven wilt of niet, zelfs de ver
toningsrechten in de toekomst, op al
le planeten en in alle galaxen, zijn al
vastgelegd". Over een première op
Pluto wordt niet gedacht, het zal wel
weer gewoon aarde worden denkt hij.
Berekend is dat het filmen 90 da
gen duurt. Natuurlek in kleur, on
danks het feit dat hij alle kleuren-
werk afzwoer nadat „wat betreft de
vrouwen" mislukte. „Het wordt een
film in kleuren, maar niet gewoon 'n
kleurenfilm", zegt Bergman en stapt
snel van het onderwerp af.
B^j de aanwezige journalisten groeit
langzaam maar zeker het vermoeden
dat hij de persconferentie alleen
maar geeft omdat de Amerikaanse
filmmaatschappij hierop heeft aan
gedrongen. Maar in een ge
sprekje naderhand ontkent hij dit.
Daarentegen valt niet te ontkennen
dat de Ingmar Bergman van 1940,
toen hij een baantje kreeg als leer
ling bij de svensk filmindustrie voor
350 gulden per maand, verdwenen is.
Een diva is hij niet geworden, maar
zijn eigenzinnigheid heeft hem nooit
verlaten.
„Geloof maar niet dat ik als een
STUDIO „De dingen van het
leven" zijn wat erg simpel uitge-
vallen. Dat ligt niet aan het spel
van de beide hoofdrolspelers Ro
my Schneider en Michel Picolli,
maar aan de andere kant weten
ze het wat slappe aftreksel van
wat een boeiend verhaal zou kun
nen zijn toch ook niet boven de
middelmaat uit te heffen.
De film is knap opgenomen,
daaraan valt niet te tornen. De op
namen van het auto-ongeluk dat
de door twee vrouwen gebonden
wegenbouw-deskundige Pierre Del-
homeau overkomt, zijn tot in alle
details (die steeds weer terugko
men) meesterlijk vastgelegd. De
verbanden tussen de vertoonde
beelden en het verhaal is echter
lang niet altijd functioneel.
„De dingen van het leven" wekt
de indruk dat regisseur Claude
Sautet langzamerhand wel eens af
wilde van het overmaat aan con
versatie in de Franse films en
meer actie wilde scheppen. De
i techniek van die actieverfilming
lijkt hij niet helemaal ondj de
knie te hebben, althans in verhaal
technisch opzicht. Het lopen tij-
Romy Schneider en Michel
Picolli in „Les choses de la vie"
van Claude Sautet.
dens het spreken, draaien met si
garetten e.d. werken Juist verve
ling in de hand. Filmtechnisch is
„De dingen van het leven" echter
een werk van grote klasse.
Klasse verraadt ook het spel van
Romy Schneider, die niets meer
overlaat van haar image als „Sis-
si," een image dat ze al verloor
eigenlijk met haar spel in de film
„Mon petit."
Het verhaal: Pierre Delhomeau
is gescheiden van zijn vrouw (Léa
Massari), met wie hij nog wel con
tact heeft, omdat zy een functie in
zijn bedrijf vervult, maar met wie
verder alle banden verbroken zijn.
Die banden bestaan wel met Hé-
lène, die erin berust, dat Pierre nog
niet met haar getrouwd is. Iets
wat hij aanvankelijk ook niet van
plan is. Hélène is Juist om de con
tacten van haar gegoede familie
voor hem een goede partner. Als
hij uiteindelijk besluit helemaal
voor Hélène te kiezen, komt hij om
bij een verkeersongeval.
ADVERTENTIE
VERANTWOORDE GEZINSVORMING
250 gram CONDOOMS Iplm. 160 stuks)
voor f 19,75
ALLEEN BIJ:
HEBRU, Oude Gracht 322, Utrecht; HEBRU, Kleine Berg «L Eindhoven:
HEBRU, Hinthamerstraat 76. '6-Hertogenboach.
Postorders: HEBRU. poetbus 2046, Utrecht.
Deze aanbieding is geldig t.m. 15 oktober 1970.
Op verzoek zenden wij U GRATIS een monster en prijscourant.
TRIANON MASH blijft het
doen in Leiden. Nu voor de derde
week en naar het zich laat aan
zien zal de film nog wel een paar
keer geprolongeerd worden. Dage
lijks staan nog drommen mensen
voor het theater om kennis te kun
nen nemen van deze doldwaze film,
die door de Jury van het filmfesti
val van Cannes bekroond werd
met de eerste prijs en in het Jury
rapport werd aangeduid als de
„beste anti-oorlogsfilm, die ooit ge
maakt is."
MASH is een film vol gruwelhe
den, die zich voornamelijk afspelen
aan de operatietafels van een
Amerikaans veldhospitaal ergens
in Korea tijdens de Koreaanse oor
log. Schoten vallen er niet in de
film, gevochten wordt er ook niet,
al krijgt de geestesgesteldheid van
de mensen in het kamp wel knauw
op knauw.
CAMERA „Woodstock." de
kleurenfilm over het popgebeuren
in het gelijknamige plaatsje, blijft
in Leiden. Alleen is de film ver
huisd van de Stationsweg naar de
Hogewoerd, waar men de stort
vloed 'van hedendaagse muziek over
zich kan laten komen. Optredenden
zijn o.a. Joan Baez, Arlo Guthrie,
Sly and the Stone, Richie Havens,
The Who, Country Joe and the
Fish, John Sebastian, Santana en
Joe Cocker.
soort Aladdin heb zitten wachten tot
de vruchten in mijn tulband vielen.
Deze filmwereld, is mijn eigen we
reld. En hier maak ik uit wat er ge
beurd". Het is inderdaad waar dat
de acteurs bij het begin van de ver
filming meestal weten wat er gefa
briceerd gaat worden. „Je zoekt ge
woonweg de hele tijd naar verschil
lende uitdrukkingsmogelijkheden. En
de eerste weken spant iedereen zich
meestal te veel in. Maar is het een
maal aan de gang dan gaat het ook
snel".
Op de vraag of het niet moeilijker
gaat worden nu Gould in het beeld
gaat verschijnen, iemand die sterk
verschilt van zijn gewone groep:
„Nee. dat denk ik niet. De nieuwe
acteur die in het team komt, zorgt
op zijn manier voor spanning: hij
kan een geheel nieuwe dimensie op
roepen. Ik vind het spannend als zo
iets gebeurt".
De manier waarop Ingmar Berg
man omspringt met zijn acteur heeft
nogal eens tot de nodige opwinding
geleid. Wat is er bijvoorbeeld waar
van het verhaal dat er stoelen door
de ruiten vlogen by de opname van
„Scammen"?
„Dat klopt inderdaad. Dat doe Je
omdat je bang bent. Hoe minder je
weet en hoe minder zeker je bent.
des te kwader word je. Of eigenlijk
word je banger. En die angst zet je
om in kwaadheid. Je kunt daar niet
gewoon maar staan kwaad te zyn.
Maar het gaat langzamerhand wel
over. Een andere zaak is dat ik nog
steeds verschrikkelijk kwaad word
wanneer mensen lui zijn of erg slor
dig".
„Dat gezwets over Bergman, die
meer demon is dan regisseur begint
me trouwens ook knap te vervelen.
Ik kan zoiets gewoon niet begrijpen:
dat ik de dictator zou spelen. Je kunt
van de mensen toch helemaal niet
verwachten dat ze hun best zullen
doen als ik ze als slaven behandel of
de dictator speel. Dat is belachelijk.
Maar van die cliché's trek ik me
niets aan. Hoofdzaak is dat de men-
I sen die met me werken weten dat
j het niet zo is in werkelijkheid.
Iemand moet natuurlijk de richting
aangeven waarop het geheel moet
uitdraaien. Maar hoe we er samen
komen, is een gemeenschappelijk
probleem".
Het beeld dat men van Bergman
kan krijgen door alleen zijn films te
zien is dus niet in overeenstemming
met de werkelijkheid?
„Ik ben optimist, noch pessimist, ik
ben gewoon ik. Helemaal niet dogma
tisch en niet religieus. Het enige wat
ik heb is een arbeidsmoraal, en hier
bij kan ik Schiller citeren: het enige
waarop een kunstenaar zich met
recht kan beroemen is zyn vlijt".
Nu wordt het dus een vrouwenpor
tret in „the touch". Waarom
staan bij Bergman de vrouwen
zo dikwijls op de voorgrond? „Vrou
wen zijn gewoon leuker: omdat jezelf
man bent. zo verdomd eenvoudig is
dat. En het is werkelijk verschrikke
lijk leuk om met vrouwen samen te
werken. Niet alleen omdat ze meer ex
pressie-mogelijkheden hebben".
HENK RUYSSENAARS
LUXOR Onder een film
titel als „Erotische Driften" ver
wacht men samengepakt te zien de
woelige avonturen van een aantal
mensen, wier seksuele leven fors uit
de kom geschoten is. Welnu daar is
ln dit Zweeds-Italiaans produkt
geen sprake van. Het gaat allemaal
heel keurig toe; in het hele werk
komt slechts een mespuntje erotiek
voor. De eerste conclusie moet dan
ook zyn dat de filmtitel gezocht en
onjuist is. De vlag dekt de lading
maar zeer ten dele. De Engelse ti
tel „Blow hot, blow cold" is veel be
ter. In het begin heeft de film iets
van een aangename reclame-folder,
van de Italiaanse VW. Er worden
schilderachtige plekjes getoond op
een paar beeldige eilandjes. Het
gaat trouwens ook om een stel toe
risten, die daar hun vakantie door
brengen. Enerzijds zyn dat de vuri
ge Zuidamerikaanse Letitia en haar
al even temperamentvolle minaar
Giulio, aan de andere kant is dat,
het kille Zweedse echtpaar Margit
en Gunnar Lindmark. Gunnar. 15
.'aar ouder dan zyn vrouw is hoog
leraar in de psychologie, maar hy is
niet veel meer dan een koele theo-
retisuc, in de praktyk brengt hy er
weinig van terecht. Zyn hu
welijk stelt niet veel voor, z'n vrouw
denkt nog steeds met weemoed terug
aan een felle jeugdliefde met ene
Frederick, die kort daarna overigens
zelfmoord pleegde, 't Leidt by haar
tot hopeloze frustraties. Gunnar
door zyn vrouw bits afgewezen is
op een dag getuige van een robber
tje vrijen aan het strand van Giu
lio en Letitia. Het is het. begin van
verwikkelingen die het verhaal om
buigen naar een detective-ach-
tige sfeer. „Blow hot, blow cold" (de
Nederlandse titel kunnen we beter
vergeten) is een dragelijk film
werk geworden (wat ook wel te ver
wachten is met Bergmanfiguren als
Gunnar Bjornstrand en Bibi An
dersson), maar erg geinspireerd is
het allemaal toch niet. De film
komt traag, stroef op gang, het
eind is wat levendiger, de tragiek
wordt ook goed zichtbaar, maar he
lemaal boeien, nee dat doet het toch
niet. Met erotiek heeft dit alles heel
weinig te maken.
LIDO „De non van Monza" is
beslist geen film voor een gezellig
avondje uit. Integendeel. De beel
den over de gebeurtenissen in een
Italiaans klooster uit de zeventien
de eeuw komen als zweepslagen aan
en zyn byna meedogenloos.
Wat producer Silvio Clementelli op
het celluloid vastlegt is een vakkun
dige en doordringende aan
klacht tegen de onmenselyke harde
behandeling van zusters die zich in
het klooster niet meer thuis voelen.
Via somere beelden brengt Cle
mentelli een scherp contrast in
beeld tussen enerzyds het Deeld dat
ons van nonnen voorstaat: ingeto
gen en godsdienstig en anderzyds de
keiharde hand waarmee het kloos
ter in het verleden werd geregeerd.
De film is een regelrechte
aanklacht tegen een wereld waar
aan de ene kant de kuisheid en
profaniteit vanaf straalt, ter-
wyi de keerzyde van de medaille
een onbarmharige marteling is on
der het mom van Gods wil.
Opvallend is de ingetogenheid
waarmee Clementelli zyn ver
haal in beelden vervat. Geen sex of
sensatie maar een bittere realiteit,
die tot nadenken stemt. Anne Hey-
woord, de Engelse actrice, is in de
„Non van Monza" een eerza
me moeder-overste Virginia, die al
le verplichtingen nakomt, die
het geloof aan een kloosterlinge
stelt. Dat verandert wanneer een
landeigenaar uit de omgeving het
klooster weet binnen te dringen en
haar verkracht. Ondanks de kwel
lingen die ze moet doorstaan beseft
ze tegeiyk dat haar toekomst buiten
de vier kloostermuren ligt.
Tydens haar zwangerschap, die
op de verkrachting volgt denkt ze
steeds opnieuw aan de vader van
haar toekomstige kind, die inmid
dels in de gevangenis is beland.
Met het geld dat ze heeft weet Vir
ginia de vader van het kind los te
kopen. Aanvankelyk wil die niets
van haar weten maar tenslotte voelt
hy zich zo aangetrokken tot
de moeder-overste, dat hy in het ge
heim zyn intrek neemt in de cel
van Virginia.
Door de affaire, die daaraan
vooraf is gegaan is Virginia reeds
als moeder-overste afgezet. De cri
sis die zy doormaakt wordt nog
sterker wanneer een van de
lekenzusters ontdekt, dat een man in
haar cel is. De man Osio genaamd
doodt de lekenzuster om te voorko
men dat zyn aanwezigheid uitlekt.
Tenslotte komt het toch zover. Zus
ter Virginia moet verschynen voor
een hof van hoge geestelyken en
wordt op zeer wrede wyze gefol
terd.
Het vonnis luidt tenslotte dat zy
zal worden ingemetseld in een klei
ne cel zonder ramen. Ze wordt als
het ware levend begraven, terwyl
haar geliefde wordt gedood door 'n
troep rovers. Anne Heywood blinkt
in deze film duidelyk uit. Ze geeft
een uitstekende tekening van een
vrouw, die een inneriyke stryd
moet leveren tussen twee belangry-
ke dingen: de gelofte aan God en
de vrouw, die de echte liefde be
geert.
i.S in
REX Het theater aan de Haar
lemmerstraat kondigt voor deze
week een film aan „vol seks,
spanning en actie uit de wereld van
de prostitutie en misdaad". Wie
zich door deze slagzin laat verlei
den tot het kopen van een kaartje
komt niet helemaal bedrogen
uit. De film is met byster weinig
fantasie gemaakt maar het met
een flinke scheut erotiek overgoten
verhaal is inderdaad niet zonder
spanning. „Quai du desir" zoals de
ze dertien-in-een-dozyn-film in
keurig Frans heet speelt zich af in
het havenkwartier van een middel
grote stad en gaat over een smok-
Anne Heywood als de non
van Monza
keiaffaire. De mannen achter deze
affaire zyn drie zeer gevaariyke
gangsters, die heel wat narigheid
om zich heen verspreiden. Ze laten
de onvolwassen Roger het vuile
werk opknappen en de aan de lief
de verslingerde Francine naar hun
smerige broekspypen dansen. Roger
vindt als gevolg van de smokkelaf-
faire de dood, zyn broer Remy
komt al wraakzoekend op zeer on
plezierige wyze met het misdadi-
gerstrio in aanraking en het meisje
Francine .raakt er pas in een zie
kenhuisbed van overtuigd dat
„verraad" de enige oplossing is. Of
de door haar „vrienden" murw ge
slagen Francine het haalt, vertelt
de geschiedenis niet. maar het recht
zegeviert hier in elk geval. Nog
maals, aan enige spanning ont
breekt het ln deze kleurenfilm,
waarin tussen alle sensaties door
flink wordt gevreeën, niet.
ADVERTENTIE
Showroom: Nieuwe Rijn 87, telefoon 34544 (4 lijnen)
