DE DUITSERS WAREN GROOTS
Wedstrijd was een finale waardig
Jan de Groot bijna
door Hoying geklopt
IPedosarf 1
Italianen na een wurgend-spannend voetbalspektakel in de eindstrijd
Eindelijk verslagen
I LIKDOORNS!
Superieure
voetbalshow
Müller nu op
totaal van 10
Etappe-zege van
Vianen in Bern
pONDEKDAG 18 JUNI Ï970
PAGINA 19
LEIDSCH DAGBLAD - SPORT - LEIDSCH DAGBLAD SPORT - LEIDSCH DAGBLAD SPORT LEIDSCH DAGBLAD SPORT LEIDSCH DAGBLAD SPORT LEIDSCH DAGBLAD
(Van onze speciale verslaggever Fred Racké)
MEXICO-CITY (GPD) En toen kón
Het eenvoudig niet meer. Wie in vier
dagen vier uur vechten had gezien van
een ploeg, die vele, vele minuten lang ver
lies recht in de ogen had gekeken, begreep,
dat hier dan toch de grenzen van alles wat
in voetbal mogelijk is, waren bereikt. Toen
Gianni Rivera de voorzet van Boninsegna
verwerkte tot doelpunt, dat hij zelden zó
gemakkelijk zal hebben kunnen scoren,
toen was West-Duitsland dan toch einde
lijk verslagen. Na I 1 1 minuten in de halve
finales te hebben gespeeld, moest de ploeg
van Schön dan toch nog erkennen, dat
soms niet alleen vechtlust voldoende is
voor tenminste een zilveren medaille in
wereldvoetbal. Maar dat ook geluk moet
helpen. En nog zoveel meer, dat niet einde
loos kan worden meegevoerd door steeds
dezelfde ploeg. Het houdt allemaal
ééns op. En dan telt ook niet meer de
morele moed.
Zo was dat, toen Gianni Rivera Italië op 4-3 bracht. Nog vijf
minuten te spelen in de tweede verlenging. Maar Duitsland zou niet
opnieuw gelijk maken. Het was, zo voelde men dat aan. voorbij. En
dat bleek. Want het laatste, beslissende passje, dat Gerd Müller
luttele seconden voor tijd had moeten geven om met een desperate,
wanhopig opgezette 1-2 combinatie Franz Beckenbauer toch nog vrij
voor de goal te brengen, dat passje mislukte. Poletti stak er een
been tussen en Duitsland was eindelijk verslagen. Ook de munt kon
de leeggestreden ploeg niet meer komen redden.
In het vervolg zal de wereld
beker niet meer op naam staan
van Jules Rimet, want zondag
strijden Brazilië en Italië, die elk
kun naam al tweemaal in het
goud lieten graveren, om het de
finitieve bezit. En West-Duitsland
zal, over vier jaar, sterker dan
ooit voor het eigen publiek, weer
kunnen opmarcheren naar nieuwe
roem. Want dat vergaarden de
grillige volgelingen van een merk
waardig „zachte", bescheiden
oefenmeester in zeer hoge mate.
Zoals in 1966 de Westduitse ploeg
moreel ongeschonden uit een ver
laren finale stapte, zo verdween
zij nu, in Mexico met een helden-
aureool. Ovaties daverden op de
immense tribunes van het Azte
ken-stadion, toen het team de
arena verliet. Het fantastische
bouwwerk, dat toneel 7uas geweest
voor een superieure voetbalshow,
die frappant was geregisseerd.
Niet door een overmatige inbreng
van glinsterend solistisch werk,
maar door het invoegen van een
wurgende dosis spanning en sen
satie. Geen andere ploeg dan de
Duitse kon, ditmaal met Italië als
knappe tegenspeler, in zulk een
show de hoofdrol vervullen.
Eer
En daarom paste het team ook de
hulde, die de Italiaanse leider Val
careggi bracht: „De Duitsers waren
groots". Maar die woorden konden
tegelijk ook worden gezien als een
beleefdheidsfrase, die normaal is ge
erden als zij komt uit de mond van
de winnende coach. Want dat was
Ferruccio Valcareggi, hoe dan ook.
Eer past Duitsland, hoge mate van
waardering tegelijk ook Italië. Dat
zich manifesteerde in een heel an
dere en zeker veel aantrekkelijker ge
daante, dan was verwacht. Itaüë was
in deze halve finale niet steeds de
tergende, uitsluitend verdedigende,
soms uiterst geniepige ploeg, die
zich „onverdiend" naar deze hoogte
zou hebben gespeeld. Integendeel.
De Azurri kunnen nu eenmaal niet
meer worden omgevormd tot een
aanvallende ploeg, zoals men die bij
voetbal-als-kijkspel gaarne wil aan
treffen. Maar het opvallende élan.
waarmee de oppositie ook op voor de
Italianen ogenschijnlijk „vreemde
grond" werd bestreden, sprak voor de
bewering, die Valcareggi al eerder
de wereld had ingezonden: „In de
eerste ronde heeft men het ware Ita
lië niet gezien, wij kunnen anders en
beter voetballen".
Zoals in de eerste fase al bleek:
geraffineerde aanvallen zetten heel
vaak de Duitsers aan tot het gebruik
van voet- en handrem tegelijk. Wat
door de in Mexico verblijvende Pe
ruaan Arturo Zaxnanski met ergerlij
ke regelmaat over 't hoofd werd ge
zien of andersom beoordeeld. Maar
het verhinderde bijvoorbeeld niet dat
Italië de leiidng nam: Boninsegna
boog een van de voet van Schultz
springende bal na enig solowerk om
tot een schot waarvan Sepp Maier
later peinzend zei: „Misschien had
ik de bal moeten hebben, hij kwam
tenslotte van ver genoeg".
Maar Maier viel te laat en onzui
ver en Italië leidde. Tot aan het ein
de van de wedstrijd. Althans: tot aan
een moment, waarop Yamasaki nog
altijd vond, dat er gespeeld moest wor
de nwant scheidsrechters hebben
de mogelijkheid om het „twee maal
15 minuten" zeer vrij te interpre
teren. Maar niemand werd boos, toen
tenslotte Karl-Heinz Schnellinger
een laatste, onmogelijke poging be
kroonde, want toen had Duitsland in
82 minuten voetbal al lang een
nieuwe kans verdiend. Merkwaardig:
aan die gelijkmaker had ook nie
mand gedurende de hele wedstrijd
getwijfeld. Die moest er komen, ge
woon omdat het Duitsland was, dat
achter stond. Maar Giacinto Facceht-
ti erkende later toch wel, dat die
8chnellinger-goal wellicht toch voor
komen had kunnen worden: „Wij
hebben niet iutgebreid genoeg ver
traagd". En daarom speeide hier het
„andecre" Italië. Dat wellicht wel uit
was op een herhaling van zovele wed
strijden uit zijn geschiedenis, maar
dat niet deed. Of kon. Over die twee
mogelijkheden kan worden gediscus
sieerd. Het tergende vertragen vanuit
de verdediging, waarin de Italianen
als geen anderen zijn geschoold, bleef
uit. Het werd althans niet tot in het
extreme doorgevoerd en dat is dan
toch weer de verdienste van de
Duitsers geweest. Want de Italianen
hebben het niet gekund en vooral
niet gedurfd. Zij wisten, dat de Duit
se ploeg juist vanuit achterstand het
gevaarlijkst voetbalt en dat legde al
een zekere angst over de zuidelijke
spelers. Verder drong het team van
Schön na de Italiaanse voorsprong
inderdaad aan, zoals men wel mocht
verwachten. Italië wenste er echter
niet alleen verdedigen tegenover te
stellen, al trok de ploeg zich wel hoe
langer hoe meer terug en al legde
Valcareggi met opnieuw het inzetten
van Gianni Rivera voor Mazzola ook
nu weer de indruk op de verstandige
acties. Maar toch: Italië bleef gere
geld uit de verdediging komen en al
begon men tenslotte toch duidelijk
de tijd uit te spelen, er werden toch
ook nog wel mogelijkheden voor Ri-
va gezocht. Die er onvermijdelijk wa
ren, want het voortdurende Duitse
offensief liet, net als tegen Enge
land, mogelijkheden tot tegenstoten
open. Rivera dan ook: „Ik heb in
die tweede helft meer ruimte gekre
gen, dan ik voor mogelijk had gehou
den. Maar tenslotte moest ik toch ook
terug want die Duitsers bleven maar
komen".
huisd, toen Reinhard Libuda op
rechts fin plaats van Löhr) was
opgeroepen het vaderland te red
den. Nog was één wissel niet vol
doende om Italië omver te halen. Si-
gi Held werd voor verdediger Patzke
ineezet om tenslotte met massale
aanvalskracht de doorbraak te kun
nen forceren. En nog. tussen alle
vreemde beslissingen van Yamasaki
dcor en tegen de achtergrond van
gruwelijke toestanden tot in het
doelgebied bleven de Italianen over
eind. Tot in de laatste minuut. Toen
Grabowski in wanhoop zijn waar
schijnlijk laatste voorzet van de wed
strijd ergens in de doelmond richtte
Waar Karl-Heinz Schnellinger als
voorbeeld van wat mogelijk is wan
neer een team fanatiek en massaal
aanvalt, de bal achter Albertosi
gleed. „Die Mannschaft" had het weer
gered.
Was er iemand, die op dat mo
ment de Italianen in de verlenging
een kans gaf? Waarschijnlijk niet.
Zelfs niet. toen bleek dat Becken
bauer diende te vervolgen met een
„ingepakte" arm als gevolg van een
vrij ernstige schouderblessure. Nee,
de herinnering aan wat Engeland
was overkomen, heerste te sterk in
het Aztekenstadion. De Italianen
waren verpletterd en ze bogen, zo
dat kon, nog dieper toen Gerd Mül
ler al in de eerste minuut scherp
kopte, waarbij Alberiosi nog maar
net redde. En toch misschien
heeft ook dat tenslotte de onder
gang van de Duitse ploeg tot gevolg
gehad. Want toen Müller met veel ge
scharrel Poletti en Albertosi tot zo
danig geknoei had gedwongen, dat de
bal over de lijn rolde, toen Duits
land waarlijk leidde, toen werd de
zekerheid te groot. Toen moest een
ploeg, die nog niet anders dan wan
hopig had gevochten in bijna 200
minuten voetbal in twee dagen, toen
moest dat elftal consolideren.
binatie toch weer tot 3-3 had geleid.
Hoopten de Duitsers toen nog slechts
op het geluk via de munt? Uwe See-
ler: „Nog daargelaten het feit. dat
we moreel een enorme klap hadden
gekregen toen steeds maar weer bleek
dat de scheidsrechter tegen ons was,
misten we in die fase Beckenbauer.
We speelden, ofschoon Franz zijn
best deed, met tien man. We konden
het niet meer opbrengen". Wat al
een minuut na Müllers treffer
bleek: Gianni Rivera trof niemand
In de weg toen Boninsegna voor de
zoveelste maal en nu definitief de vol
komen kapotte Schultz had wegge
speeld. De Milanese meester kon in
alle vrijheid richten en scoren: 3-4.
En toen kón het niet meer. Toen was
Duitsland verslagen. Omdat het te
vroeg een voorsprong had genomen
Tegen die omstandigheid was een
elftal vol fervente vechters, die alleen
maar voorwaarts kunnen tot de
laatste minuut, niet meer bestand.
Maar glorieuzer had het trieste af
scheid niet kunnen zijn
Gerd Müller scoort in de ver
lenging Duitslands derde (en
laatste) doelpunt. Rechts op de
foto doelman Albertosi en Gianni
Rivera.
Te vroeg
Kansen
Met alweer beutelings Schnel
linger en Schultz mee optrekkend,
met ditmaal Wolfgang Overath in
een glansrol en Franz Beckenbauer
even briljant als altijd. En de Duit
sers kregen kansen. Reeksen. Maar
steeds ontbrak daarbij het greintje
geluk, dat de ploeg al was toebedeeld
omdat zulk een geluk altijd een be
loning lijkt te zijn vcor de vechters,
de durvers. Seeler miste twee moge
lijkheden en Overarth knalde zie
dend hard op de lat. Toen, een kwar
tier na rust, had Italië het ritme van
de Duitse ploeg al meer moeten aan
tasten dan het nu deed. Was dat
Luigi Riva schreeiot van vreug
de nadat zijn team. de Duitsers er
definitief onder heeft gekregen.
gebeurd, wellicht was dan in de vol
gende kwartieren de Duitse vechtlust
verkeerd in wanhoop en dan had
Italië toen al de rug kunnen rech
ten en de tijd hautain kunnen vol
maken. Maar de Italianen durfden
het risico van eindeloos breedtespel
niet meer aan en begonnen hoe lan
ger hoe meer in direct voetbal te
„vervallen". Ze kwamen definitief
met de rug tegen de muur toen
bleek, dat hun „spitsen" Riva en
Boninsegna de Duitse opbouw
vanuit het achterveld niet meer kon
den ontregelen met balbezit, over
speeld als ze eenvoudig werden door
bijvoorbeeld een hard tackelende en
overijverige Berti Vogts. Toen was
het voor Italië te laat om nog iets
in de tactische conceptie te wijzigen.
Er viel niets meer te veranderen,
Duitsland was „on top" en de Ita
lianen konden alleen nog maar
(hopen en vertrouwen op hun verde
diging zonder meer dan een soort
„opluchtingsvoetbal" te produceren.
Met te lange en te onzuivere passes,
die telkens weer een nieuwe Duitse
golf veroorzaakten.
Afgegraven
En minder dan een minuut voor
tijd brak de „dam", die voor de steeds
onzekerder Albertosi was opgewor
pen. Zij werd aan de flanken meer
en meer afgegraven door Jürgen
Grabowski, die naar links was ver-
Toen kon niet meer worden ge
teerd op de mysterieuze krachten
in de sport die de vermoeidheid
voordien hadden verbannen, maar er
moest effectief worden gespeeld, en
berekenend. Maar probeer dat eens
als juist dam de inspanningen van al
dat voorgaande zo zwaar gaan we
gen. Probeer dat eens, tegen een ploeg
die nog niet de helft van de krach
ten heeft verbruikt om toch al tot de
halve finales te komen. Ja, eigen
lijk kwam Duitslands treffer in de
verlenging te vroeg. Te snel, omdat
het verdedigend woekeren met de
tijd te veel van de spelers zou gaan
eisen. Italië moet dat hebben .ge
proefd". Vier minuten later ega
liseerde Burgnich de stand, nadat
de „Squadra" had ondervonden dat
Boninsegna en Domenghlni en De
Sisti en ook Gianni Rivera de con
ditionele mogelijkheden nog hadden
om een hoger tempo te dicteren. En
Riva schoot, weer vijf minuten la
ter, eindelijk zoals de Italianen dat
altijd van hem verwachtten, ge
zien het vertoonde in hun eigen con
treien.
Wolgang Overath. die tenslot
te huilend van het veld verdween,
zei later: .Dat is beslissend geweest.
Dat wij ineens met 2-3 achter kwa
men. Het was ons breekpunt.
We hadden er niet op gerekend". En
dat. terwijl in de tweede verlenging
een vlekkeloze Seeler-Müller-com-
Het eerste sensationele
doelpunt van de Duitsers. In de
allerlaatste seconden van de of
ficiële speeltijd brengt Karl-
Heinz Schnellinger de stand op
1-1.
TOERNOOI LEIDSCHE HOUT
(Van onze tennismedewerker
LEIDEN Schreven we van het
toernooi van De Leidsche Hout dat
de bezetting voor wat heren-B be
treft redelijk was te noemen, nu me
nen we toch die kwalificatie lichte
lijk ondergewaardeerd te moeten
noemen. Er zijn enkele spelers die
in dit toernooi acte de persence ge
ven en stelilg tot de betere categorie
dienen te worden gerekend.
In het district Leiden zijn deze
„buitenlui' niet zo bekend, maar een
van hen. met name W. Hoving, zal
indi enhij op meerdere Leidse toer
nooien verschijnt niet als garnituur
rond de erkende cracks worden aan
gemerkt. Gisteren dwong hij in een
op vastheid gebaseerd duel de spe
cialist op dat terrein. Jan de Groot,
tot een uiterste krachtsinspanning
De blonde Katwijker schrok zo van
de niet verwachte tegenstand dat hij
de eerste set met 36 verloor. Hij
had zyn nog steeds bewonderens
waardige conditie èn al zijn inzicht
hard en hard noidg om zyn plaat
sing als no. 3 in het herenenkelspel
te rechtvaardigen. Op de drives was
hij net een tikkeltje geduldiger en
net een tikkeltje meer .bekeken'
Met tweemaal 64 nam hij een voor
iedereen, de wedstrijdleiding en hem
zelf niet in de laatste plaats inbe
grepen, verrassende hindernis.
Gerald van der Sluys lachte gis
teren breeduit en liep zeer tevreden
door het clubhuis van de Leidsche
Hout. Htf kon dat doen omdat hij
een zeer verdienstelijke winst had
weten te boeken op de geroutineerde
Gerard Bakker. Weliswaar is deze
op de tennisbaan op geen stukken
na zo sterk als echter de tafelten
nistafel. maar wat hij aan pure ten-
nisslagen tekort komt maakt hij
ruimschoots goed met zijn geweldige
wedstrijdmentaliteit en grote kijk op
de ball. Het leek er in de tweede set
van deze wedstrijd ook niet op dat
Gerald van der Sluys er in zou sla
gen de volgende ronde in de B-af-
I deling te bereiken. Na 5—7 nam
Bakker met weloverwogen kort ma-
noeuvreren het initiatief en wat zyn
j jonge riaval ook probeerde, hij hield
i de teugels vast in handen. Het was
goed gezien van Gerald van der Sluys
I dat hij na het verlies van de tweede
set bleef volhouden met het spelen
I op de aanval. Toen zijn zwiepende
topspin-forethands weer de goede
lengte hadden diende Bakker te re
tireren en dat werd hem fataal. Ge
rald van der Sluys finishte overtui
gend: 62.
Mirjam Mulder was evenmin van
I plan voor een reputatie opzij te
1 gaan. Anneües Koole, no. 3 geplaatst.
had twee lange sets nodig om Mir-
jam Mulder terug te wyzen, 86,
108. Met een zucht van verlichting
stapte zij tenslotte het gravel af
I Die zucht kan er bij Hanke Faase
i no. 4 geplaatst, niet af. Mevr. Over-
j toom zette haar met 75, 63 aan
j de kant.
I In het damesenkelspel-C liet de
I Leidsche Hout zich via Kiki Oost en
j Cara Fok gelden. Eerstgenoemde won
met de veelzeggende cijfers 61,
i 60 van Evelien van Leeuwen en
Carla Fok sloot de derde set van
haar partij tegen mej. Rensink met
een minimale marge, maar verdiend,
in haar voordeel af: 62, 68, 64.
In het herenenkelspel-C boekte
Gerald van der Sluys nog een zege.
Herman van der Capellen werd door
de gevaarlijke linkse forehand over
speeld: 6—1. 61. Moeilijk had de
no. 1 geplaatste Modderman het te
gen Galjaard. die eerst na lange
strijd met 5—7, 4—6 capituleerde.
Ton Crepin kon het tegen Zonne
veld niet waarmaken (26, 36).
MEXICO STAD ANP) De
Westduitser Gerd Müller heeft
met twee treffers in de halve j
finalewedstrijd tegen Italië zijn
positie aan de kop van de top-
scorerslyst in de strijd om het
wereldkampioenschap versterkt.
Müller heeft nu een totaal
van tien doelpunten en staat Ij
ruimschoots voor op de Brazili
aan Jair, die tegen Uruguay
eenmaal het net vond en nu
zes treffers achter zyn naam
heeft staan. Müller zal in de wed- j
strijd om de derde plaats, die i
zaterdag in Mexico stad wordt j
gespeeld, drie keer raak moe- l
inschieten om het record van
de Fransman Just Fontaine, die j
tijdens de titelstrijd in 1958
in Zweden dertien doelpunten
maakte, te evenaren. De top-
scorerslyst ziet er als volgt uit:
1. Müller (W.D1.) 10 doelpunten
2. Jair Bra 6. 3. Cubillas
(Peru» 5 4. Bisjovets (Rus), Pe-
le (Bra), Riva (Ita.). Rivelino
(Bra) en Seeler (W.D1.), allen
3 doelpunten.
ADVERTENTIE
4 of eelt? voor slechts f2£5
weer lopen zonder pijn!
«J
BERN i ANP) De Nederlander
Gerard Vianen heeft woensdag de
achtste etappe van de Ronde van
Zwitserland op zijn naam gebracht.
Hij legde de 198 km. van Firihaut
naar Bern af in 5 uur 14 min. 59
sec.
1. Gerard Vianen (Ned.) 5.14.59
(gem. snelheid 37.596 km uur), 2.
Hennes Junkermann W.-Dld 5.15.15,
3. Dino Zandegu (It.) 5.20.53, 4.
Harry Steevens (Ned.) z.t., 5. Cees
Zoontjens (Ned.) z. t., 6. Henk Ben
jamins (Ned.) z. t.. 7. Willy de
Geest «Belg» z. t.. 8. Giuseppe Mi-
lioli (It) z. t.. gevolgd door het grote
peloton in dezelfde tijd.
Het algemeen klassement luidt:
1. Roberto Poggiali (It) 35.08.37, 2.
Luis Pfenninger (Zwits) 35.09.40, 3.
Primo Mori (It) 35.09.51, 4. Arie
den Hartoe «Ned 35.09.53. 5. Ugo
Colombo «It> 35.10.33 6. Kurt. Rub
(Zwits) 35.11.14, 7. Franco Bitossi
(It) 35.12.30, 8 Ottavio Crepaldi (It)
35.12.49, 9. Mauro Vanucchi (It)
35.13.06 10. Felice Gimondl (It)
35.13.14.
AUTOSPORT De Amerikaanse
coureur Mario Andretti, heeft laten
weten dat hij niet zal kunnen deel
nemen aan de Grote Prijs van Ne
derland. Als reden gaf Andretti
ook vorig jaar schreef hij op het
laatste moment af op dat zijn
March niet bedrijfsklaar is.
MEXICO STAD (ANP) Fritz
Falter ,de man die aanvoerder was
van het Duitse elftal dat in 1954 we
reldkampioen werd door de verras
sende triomf op Hongarije, vond de
nederlaag van zijn land tegen Italië
geen schande. „Het is een van de
meest dramatische wedstrijden ge
weest" van de toernooien om het we
reldkampioenschap", zei „Der Alte
Fritz". Walter fungeert als commen
tator by deze wereldkampioenschap
pen voor de Westduitse televisie.
„Italië heeft dit jaar een ploeg van
zeer hoge klasse en ik geef het een
bijzondere kans om opnieuw wereld
kampioen te worden. Daarom is het
geen schande ervan te verliezen, ten
slotte z(jn we toch geëindigd bij de
laatste vier", zei de kalende Walter.
Helmut Schön vond dc wedstrijd
een finale waardig. „We hebben pech
gehad. De vele doelpuntn zijn ge
vallen. omdat de ploegen aan het
eind van hun krachten waren geko
men. Ik wil niemand in het bijzon
der pryzen. De ploeg heeft geweldig
gespeeld en had voor hetzelfde geld
in de finale kunnen zitten
De Italiaanse coach Feruccio Val-
carecci vond het een „heerlijke wed
strijd". We hebben verdiend gewon
nen, maar deze wedstrijd had eigen
lijk de finale moeten zijn. De Duit
sers hebben ook geweldig gevoetbald.
Het zou onrechtvaardig geweest zijn
als één van de ploegen met méér dan
een doelpunt verschil zou hebben ge
wonnen. Ik zou het uiterst onbevre
digend hebben gevonden als het lot
over een dergelijke wedstrijd had
moeten beslissen".
Scheidsrechter Yamasaki vond hei
„de beste wedstrijd die ik ooit heb
gezien. HU bood alles wat voetbal te
bieden heeft. Ik vond het een uiterst
faire wedstrijd, hoewel ik enkele
malen moest ingrijpen en zelfs moest
waarschuwen. Voor een strafschop
zag Ik echter geen noodzaak. Geen
enkele Duitse speler is in het straf
schopgebied zó hard aangevallen, dat
een strafschop gerechtvaardigd zou
zyn geweest.
Gianni Rivera, dc man die de be
slissende zevende goal van zijn
schoen liet vertrekken verklaarde:
„Ik wist dat wij zouden winnen. Na
tuurt Uk ben ik blü vooral met dat
doelpunt dat de zege betekende.
Maar we moeten niet vergeten ook
het Duitse elftal met zyn spel te fe
liciteren
Uwe Seeler. 70 wedstryden voor het
Duitse elftal, aanvoerder en nu
opnieuw van plan zich terug te trek
ken uit het internationale voetbal:
„Deze wedstryd moest natunrlUk een
ovrewinnaar opleveren, maar het is
geen werkeiykc triomfator geworden.
De gelukkigste heeft gewonnen .Het
resultaat had net zo goed andersom
kunnen zyn. De enige winnaar was
het voetbalspel. Ik geloof namelijk
dat dergelyke duels maar hoogst
zelden voorkomen".
