"fcatwijk krijgt z'n
Matthaus Passion
afifi
horloge!
NADER TOT IK
Nederlandse film op
de buitenlandse toer
Hoe laat
het?
ijk op uw
Kies uit
de volledige
Hi®
kollektie!
BODEGRAAFSE
MUZIEKAVOND
MET 2 DUO S
Discutabel gegeven
briljant verfilmd
I/V DE SPORTHAL
w
Oud-bokser
Jo de Groot
overleden
Matth. Brinks
Matth. Brinks
PIERROT
C. DE KEMP
Bezeten - het gat in cle muur
Films
Leiden
in
DAG 21 NOVEMBER 1909
48,
tTWIJK Het Katwijkse koor
illeluja" (raat de Matthaus--Pas-
uitvoeren. De datum is dinsdag
februari.
illeluja heeft allereerst een staat
dienst door de medewerking aan
Lukas-Passion in Noordwijk. Dit
iltijd door een som van omstan-
ieden in het oog springend ge
rm en wel door de markante en
■azeer in het oog springende fi-
■jr van de dirigent Johan Admi-
een figuur waarvan in Neder-
d geen afdruk te vinden is. Na-
rlflk is er veel meer geweest dan
veelbesproken „Lukas". in Halle
's annalen. Maar het was niet
de Lukas, die naar de Mat-
leidde de Lukas blijft in
ordwijk doorgaan zolang daar een
Hg publiek voor bestaat. Eerder
dit het oratoriumwerk in de
59,
ADVERTENTIE
OR
PRISMA
jouden herenhorloge
met datum 225.-
jouden herenhorloges zonder
datum reeds vanaf 195.-
PRISMA
jouden herenhorloge,
modern-klassieke uitvoering
PRISMA
gouden herenhorloge,
automatic'datum
extra plat model 295.-
AEe Prisma horloge»
Inoabloc Shockproof
telkens eivolle Katwijkse Triomfator
kerk. We herinneren aan een Mis
van Pucoini, een Te Deum van Dvo
rak. Daarin leerden de leden van
Halleluja him eigen kracht pas goed
kenen en het Katwijkse publiek de
kracht van hun koor.
Afgezien van Den Haag en Leiden
ztlf heeft geen enkele gemeente in
een zeer wijde boog om Leiden heen
een Matthaus-Passie aan te bieden.
Enige redenen: de kosten zijn bij'
zonder hoog, zaal-accommodatie ont
breekt, de garantie moet bestaan
van een meer dan duizendkoppig
publiek, het ondernemend koor moet
de zwaarste training hebben doorge
maakt. Katwijk kan dit allemaal on
dervangen.
Na wikken en wegen Is van de
Nieuwe Kerk afgezien. Een podium
bouw boven de banken over het ge
hele front van de oostbeuk zou hon
derden zitplaatsen hebben weggeno
men koor en kinderkoor samen
vergen al 175 zetels en zo is de
keuze gegaan naar de sporthal In
„Cleyn Duin" Een proefzingen al
daar hebben we bijgewoond en de
akoestiek (wandopstelling in de
j lengteriohting) leek ons verrassend
goed, stellig beter dan in de Nieuws
i Kerk.
Bij dat proefzingen was een con-
I tingent Lenteklokjes present. De Len
teklokjes van Dirk van Vliet genie-
ton een grote populariteit in Kat
wijk. Een selectie <60 ongeveer) uit
deze aanzienlijke meisjesschaar gaat
nu de plaats innemen van het inge
burgerde jongenskoor. Dit is zeld
zaam ongebruikelijk, maar ten slotte
ts het wel gebruikelijke meezingen
van vrouwen voor de sopraan- en
altpartijen ook onhistorisch. Bacn
had niets dan enkele dozijnen jon
gens, voor alles te zamen ter beschik
king. Het ruilen van het bedehuis
voor een sporthal om het lijdens
verhaal te vertolken is iets, dat het
bestuur aan het haat, is gegaan, maar
de technische voorzieningen deden
de beslissing nemen, want de kosten
van het podium in de Nieuwe Kerk
zouden niet haalbaar zijn geworden.
De komende uitvoering zal geen
vier uur in beslag nemen, daar ge
coupeerd wordt tot ongeveer 2 uur
en 3 kwartier zingen. We twijfelen
Doodvonnis De Socialistische
Internationale heeft gisteren bekend
gemaakt, dat zij bij de Sowjetrussi-
sche regering heeft geprotesteerd te
gen de veroordeling van de 84-jari-
ge Letlandse sociaal-democratische
leider dr. Fricis Menders tot vijf
jaar dwangarbeid. Deze zou begin
november in Riga op beschuldiging
van „anti-Sowjet-porpaganda" zijn
berecht. Gezien zijn leeftijd komt de
straf neer op een doodvonnis.
Onderwijzersstaking In Londen
Meer dan 350.000 Londense scholie
ren hebben vandaag een vrije dag
gehad omdat hun onderwijzers in
staking waren. Meer dan 100 scho
len waren gesloten. De ongeveer
20.000 onderwijzers die staken, ei
sen een behoorlijke salarisverho
ging.
er geen ogenblik aan of deze Mat-
thaus-Passion zal in Katwijk aan
slaan en traditie worden. Wij voor
ons hopen, dat het gaandeweg als
in Naarden worden zal: complete
vertolking in twee gedeelten, geschei
den door een eet pauze van enige
uren Het gemeentebestuur staat
volledig begrijpend tegenover de
pinnnen en ooor een redelijke sub
sidie of garantie zullen solisten van
naam en een beroepsorkest tot de
medewerkers kunnen behoren.
KEES VERHOEF
LETOSCH DAGBLAD
ROTTERDAM <GPD> Op de
begraafplaats Hofwijk in Rotterdam
is gistermiddag Jo de Groot ter aar- j
de besteld, die maandag op 53-jari-
ge leeftijd is overleden
Jo de Groot ls in de Nederlandse
bokswereld een populaire en gewaar
deerde figuur geweest door zijn op
treden en als bokser vooral door zijn
bekwame techniek. Na enige jaren
bij de amateurs kampioen half-
zwaargewicht te zijn geweest had hij
bij de profs van 1939 tot 1946 die
titel op zijn naam.
Na zijn actieve boksloopbaan zet
te hij een sportschool op. waaruit be
kende profs en amateurs kwamen.
Verder organiseerde Jo de Groot
boskavonden, in het bijzonder voor
amateurs. Als prof had De Groot,
onder leiding van Theo Huizenaar.
ook in het buitenland een uitsteken
de naam.
BODEGRAVEN De muziek
avonden in de Bodegraafse Burger
zaal hebben toeloop, maar nog geen
stormloop. De zaal is netjes gevuld,
maar men zou er eens plaatsgebrek
willen meemaken. De voorman, mo
tor, promotor is André de Jong. H\j
doet er alles voor en nimmer ont
breekt de eerste burger van de ge
meente.
Ditmaal had het comité twee duo's
uitgenodigd. Vóór de pauze de Haag
se celliste Anandi van der Vegt en
de vroegere Leiden aar Wim Serlie
en na de pauze de Leidenaar en
fluitleraa-r Peter Bik, weer met Ser
lie aan de vleugel. Drie ervaren vak
lieden. die misschien niet die unieke
briljante muzikantesk-musische ver-
bondenheid veroverden als verleden i
maal het Mendelssohn-Trio. maar
wier optreden toch even goed ais
grote positieve bijdrage moest worden
gewaardeerd.
An&nda v. d. Vegt beheerst het
métier en i6 feilloos ziohzelf. Nieuws
gierigheid is ons allen gegeven en
is zelfs menigmaal van opbouwende
aard. Nu hoorden we de fluitist bij
Ba oh «slotdeel Sonate in g) in twee
overeenkomstige passages even de
ademstem verhezen en wat detone
ren: wat daarna dan ongerept en.
keurig van tekening de ruimte wordt
ingefloten. komt door de tegenstel
ling, menselijk bepaald, dubbel hel
der naar voren! Men wil zo graag,
nieuwsgierig, iets kunnen grijpen
van de vertolkende mens en dat lukte
<ons althans) niet ten aanzien van
de celliste, wier teohiek en toonge-
ving door alle onaanvechtbaarheid
heen toch een wat uniforme indruk
naliet. Dat is niet zo bij Serlie, die
ons steeds een veel directer contact
lijkt te scheppen met de werken, die
hij onderhanden neemt, iets wat
zich bfj hem voltrekt met verbluf
fend te-ohiusoh gemak.
Aan de orde waren een Sonate in
F van Willem de Fesch (niet Wil
helm. - een Alkmaarder. die even
als Handel en Loeillet zijn heil in
Engeland is gaan zoeken), Sonate
in d ven Debussy. Elégie van Fauré
en, romantischer, Allegro apassionata
van Saint-Saêns. Hoogtepunten daar-1
In vonden we de Serenade der De- 1
bussy-sonate en het Minuetto in de
barok-sonate, waarvan de melodie
een vei- gaande gelijkenis verraadt
met de bekende bergerette Paris
est au roi, mon coeur est 4 moi
Peter Bik lukte het beter de ka-
rakter - express iviteitsverschillen in
zijn stukken levend te ma,ken. Met
na-me In Bachs fluitsonate in g. in
Hindemlth's „Sonate 1936" en Ca-
sella's fijne, mollig donkertonige
Barcarole et Soherzo. Hij eindigde,
evenals de ce«iiste, niet met het mo
dernste, maai- met het meest roman
tische stuk in het repertoire-deel.
In ieder geval drie zeer uiteen-lo
pende stijlen.
Een herinneringsfhts doemt vooi
ons. Tijdens de Mahler-cyclus 1920
in Amsterdam was onze rechter
buurman op het balkon van het
Concertgebouw de Italiaan pianist-1
componist Alfred Oasella, oud-leer- i
ling van Fauré en toen nog geen
modernist. Linkerbuurman was Al-
fons Diepenbrook. die links weei
Ilona Durigo had. de grote gerespec
teerde alt. Aifcms en Ilona hadden
de handjes in elkaar: het mense
lijke in de kunst, muziekliefde, geen
Liebelei. „Der Abschied" in het Lied
von der Erde was een van Ilona's
meesteiTOllen en pas had ze in deze
cyclus „Das vrdische Leben" gezon
gen. Niet lang daarna stierf Die-
penbrock. Die handjes wisten dat.
das irdische Leben Abschied
o Mensch, bied Acht! Dit ts
onze Casella-associatie.
Kees Verhoef
»OOLSTR. 41 - VOORSCHOTEN
TELEFOON §1717—2677
lAARLEMMERSTR. 126 - LEIDEN
TELEFOON 21974
Juwelier - Horloger
MAARSMANSSTEEG 21
DEN - TELEFOON 29778
Juwellersbedrijf
J. M. LE FÈVRE
IOTERMARKT 12 - LEIDEN
TELEFOON 91719—2575J
Adriaan van der Veen: Vriende
lijke vreemdeling, Querido. (Amster
dam).
In de tijd is deze nieuwe roman van
Adriaan v. d. Veen wel een vervolg
op die van het vorig jaar, getiteld
„Kom mij niet te na", maar het ar
gument. de lezer zo vaak onder de
neus gehouden, dat men het boek
ook op zichzeh lezen kan zonder van
het voorafgaande te hebben kennis
genomen gaar- in dit geval werkelijk
op. Dat dit zo is zit hem in het
raffinement waarmee de auteur het
verhaal geconstrueerd heeft. Dit ;s
werkelijk een „andere" roman ge
worden: meer autobiografisch (bijv
het gebruik van de werkelijke namen
van bekende figuren waar hij mee
in aanraking komt) lin de eerste
plaats en ook positiever van toon.
Deze instelling heeft. Van der Veen
de gelegenheid gegeven duidelijker
te spreken en dus meer te zeggen.
Niet alles, maar daar kom ik straks
op. Wat betreft die constructie: het
is treffend hoe goed de schrijver de
middelen die hij tot zijn beschikking
heeft herhaling van motieven, een
hernieuwde kyk op personen en toe
standen dooi* de totale verandering
in de situatie heeft weten te ge
bruiken om niet te zeggen uit te
buiten, om deze „moot van zijn be
staan" volledig te maken, ook voor
hen die hem en de hem omringen
den nog niet eerder ontmoet hebben
Zo'n eerste alinea bijv. al bij de
aanvang van het boek, brengt
iemand in een tiental regels vol
doende op de hoogte van wat er in
Nederland is voorafgegaan aan de
ontmoeting van de „ik" en het meis
je Alvena in New York. Evenzo
werkt hij met de ondergrond van
zijn relaas, het zich afzetten tegen-
de jeugdherinneringen, die hij tel
kens opnieuw maai- telkens anders
laat verdei- stromen.
Alvena, de Amerikaanse commu
niste die hem in Den Haag de stad
New York heeft afgeschilderd als de
plek waar een mens werkelijk leeft,
ontvangt hem met wijd open armen
als zij dat deer in het kleine Haagse
kamertje en zij zal hem in contact
brengen met Iedereen, die hem
voorthelpen kan op de moeilijke weg
van een vriendelijke vreemdeling in
de V.S. Zoals Van der Veen zichzell
gewoonlijk pmsgeeft, zo doet hij dat
ook nu: half enigmatisch, half een
voudig. Dit is al duidelijk in zijn
houding ten opzichte van deze Al
vena aan wie hij nog met innigheid
gebonden is maar tegenover wie hij
zich toch gaat afvragen of hij haar
soms niet als een springplank ge
bruikt heeft naar een nieuwe toe
komst buiten Nederland. En zoal a
de dingen nu eenmaal nooit óf wit
óf zwart zijn. zo is het ook hier. De
waarheid voor zover die bestaat, zal
wel in het midden liggen. Vandaar
ook dat probleem dat de verteller
zo dwars zit of hij nu een opportu
nist is of niet. Half half zou men
antwoorden als hij dat probleem als
vraag zou hebben opgeworpen
maar dat heeft hy niet gedaan.
Literaire kroniek
door
Clara Eggink
Hoe vergaat het een mens,
over niets beschikkende dan een ta
lent voor schrijven, over intelligen
tie. over niet veel ontwikkeling maai
wel over een aangeboren handigheiu
en Innemendheid als hij als Neder
lander in New York geplant wordt
zonder veel introducties. En boven
dien met een vaag contact met een
paar kranten en tijdschriften dat
ophoudt als Nederland bezet wordt
in 1940. Dit ;s het eigenlijke gegeven
van deze roman dat om beurten met
zelfironie en met simpelheid uitge
werkt wordt De „ik" speelt om
beurten net ..aardige oorlogsweesje"
en de handige jongen die precies
weet waar Abraham een zekere
mosterd haalt al is dat dan niet di
rect de mos.erd waar Iemand als
Van der Veen tie voorkeur aan geeft.
Zijn instinct tot zelfbehoud, geboren
uit de armoede van zyn jeugd in
Schiedam, heeft hem de middelen
gegeven zich aangenaam te maken
daar waai- dat nodig is. Bij de ex-
Nederla-ndse, in Amerika zo beroem
de. populariserende geschiedschrijver
Hendrik Willem van Loon bijv.,
wiens assistent hij wordt. In dit ver
band zou ik wel eens willen weten
wat er werkelijk in hem omgaat in
contact met óde gestalte die Menno
ter Braak met de term „brutale on
gegeneerdheid" versierd heeft, terwijl
Van dei- Veen toch een heel amu
sant en soms ook wel een roerend
beeld van deze merkwaardige mens
oproept.
Datzelfde instinct tot zelfbehoud
doet hem de simpele dienst weige
ren, die de ai me en verlaten Laan
hem vraagt, n.l. hem nog wat langer
gezelsohap te houden JHij zegt het
ook ronduit: „Ik liet hem in de
steek, dat staet vast". Ook hier dus:
het aangeven van het feit maar niet
het doordenken van de reden waar
om. Deze houding treft telkens en
het lijkt mij duidelijk dat dit ook
des schrijvers bedoeling is. Het zal
zo zijn. neem ik aan. dat hij zijn
conclusie» inderdaad zal geven in
zijn derde autobiografischte roman
die hij beloofd heeft en waarin hij
nog verder aal moeten gaan om
ziohzelf nader te komen. Dit is
waarom ik zag dat de houding en
het gedrag van de hoofdpersoon zo
wel eenvoudig als enigmatisch zijn.
Eenvoudig en begrijpelijk in de han
deling, enigmatisch door de rem in
het doordenken die hij zichzelf blijk
baar oplegt.
De V.S., althans groepen intellec
tuelen zowel Amerikaans emigrant
in de tijd voordat dit land in de
Tweede Wereldoorlog betrokken zal
worden zijn óe achtergrond waar
tegen de ervaringen van deze vrien
delijke vreemdeling zich afspelen.
Openhartiger is dit relaas en daar
door nog boeiender dan het eerste
„Kom mij niet te na". Het addertje
onder het gras van de vriendelijk
heid draagt daar niet weinig toe bij.
LIDO Het is al weer enige
tijd geleden, dat we een Neder
landse produktie op het Leidse
filmdoek hebben kunnen zien.
Deze week kunt u de kennis
making met de Nederlandse ci
neasten hernieuwen via de film
„Bezeten het gat in de muur".
Algemeen is de indruk
ontstaan dat een Nederlandse
film maken nog steeds amateur-
werk is.
Pim de la Paira en Wil Ver
stappen verdienen zeker niet op
die berg Nederlands „film-
schroot" te worden geworpen.
Wat ze met „Bezeten" op het
celluloid hebben vastgelegd is
zeker nog niet perfect, maar het
houdt beloften in de voor de toe
komst, met name voor hun der
de speelfilm „De meester kan me
nog meer vertellen" die rond
Kerstmis dit jaar in premieère
gaat.
Zeker als men bedekt dat het
budget in vergelijking met an
dere produkties nog steeds uit
zonderlijk laag lag en de hele
film in vier weken draai tijd in
Amsterdam moest worden opge
nomen. Overigens moet u zich
van dat puur- Nederlands in de
ze film niet teveel voorstellen.
Er wordt geen woord Nederlands
In gesproken, terwijl de hoofd
rollen wordt vervuld door res
pectievelijk een Canadese actri-
ve «Alexandra Stewart» en een
Duitse acteur Dieter Geissler».
Het grootste gedeelte van de
film speelt zich af in twee aan
elkaar grenzende kamertjes in
een pension aan een van de Am
sterdamse grachten Een
medisch student die daar woont
wordt uit zijn studie gehaald
door een gat in de muur. Daar
door wordt hij getuige van ge
beurtenissen in de kamer van
zijn buurman.
Aanvankelijk lijkt het alsof de
student niets meer dan een voy
eur die de erotische spelletjes
van zijn buurman met kennelijk
plezier gadeslaat maar langzaam
blijkt dat zich in deze kamer
vreemde praktijken voltrekken.
Op een van zijn speurtochten
in de kamer ontdekt de student
een flinke hoeveelheid zware
verdovende middelen en een
meisje dat vastgebonden in de
badkamer hangt.
Met zijn vriendinnetje Mari
na. een journaliste raakt de
student Nils steeds meer ver
ward in een grote „drugs-zaak"
waarbij de mannen achter de
schermen niet voor een dode
meer of minder uit de weg gaan.
Het gat in de muur wordt de
student tenslotte noodlottig.
Hoewel de actie in de film tot
een minimum beperkt blijft
brengt het filmduo Verstappen
Da la Parra toch een flinke do
sis spanning in de beelden die
tenslotte uitgroeit tot een cli
max met een iets teleurstellende
ontknoping Een bezwaar van de
film is dat de film niet alle ant
woorden geeft op de vragen, die
de film zelf heeft opgeworpen
Daar staat tegenover dat de be-
Fraulein Doctor
LUXOR Dino de Laurentiis
heeft met de nodige gzewollen-
heid de avonturen i-n beeld ge
bracht van een in de eerste we
reldoorlog operorende Duitss
spionne („Fraulein Doctor"),
een collega dus van Mata Hari.
Of het hier om een werkelijk be
staande figuur gaat. staat ner
gens aangegeven en de kans
daarop is ook uiterst gering.
Deze Frkulein Doctor, een mor-
finiste. is een harteloze maar
«eer gewiekste tante, die er
voor zorgt dat de beroemde le
geraanvoerder Lord Kitchener
op zee om komt. na eerder in
Parijs de formule voor blaar
trekkend gas aan Frankrijk te
hebben ontstolen. Dit laatste
punt geeft De Laurentiis de ge
legenheid een lesbische verhou
ding in te voegen om vervol
gens te laten zien hoe ver
schrikkelijk de uitwerking van
gas wel was in de jaren '14-'18.
Hoewel sommige onderdelen
van deze film zeker wel de no
dige spanning bezitten, is het
geheel toch wel als teleurstellend
te beschouwen. De Laurentiis
heeft lang niet alle mogelijkhe
den benut die er waren. Aan het
slot blijft hij te lang op het
uiterst bloederige slagveld en te
weinig bij zijn hoofdfiguur.
Prolongaties
CAMERA prolongeerde
de film „If" die op indringende
wijze aantoont dat de keiharde
kostschoolmentaliteit ook iets
anders kan opleveren dan een
echte „gentleman". Het kan bij
voorbeeld ook een broed
plaats zijn voor terreur.
TRIANON krygt nog niet
genoeg van „Gejaagd door de
wind". Voor de zoveelste maal in
Leiden trekt dit fraaie werk
vol avontuur en romantiek naar
het boek van Margaret Mitchell
nog wel zoveel publiek, dat een
nieuwe prolongatie gerechtvaar-
digd leek.
De hoofdrol wordt ge
speeld door de Duitse acteur
Dieter Geissler.
geleidende muziek van de Ame
rikaan Bernard Herrmann, die
veel voor Hitchcock werkte, weer
veel goedmaakte.
Boeiend „Gevangene" van Glouzot
STUDIO Naar vor m bril
jant. Naar inhoud boeiend,
maar discutabel. Dit is in het
kort de indruk, die bij ons ach
terbleef na het zien van „De
gevangene" van de 62-jarige
Franse regisseur Henri-George
Clouzot. Immers, niemand zal
kunnen ontkennen, dat zijn eer
ste kleurenrolprent een bijzon
der gaaf werkstuk is, althans
wat de vorm betreft. Fascine-
Veredelde
seks film
REX Een dramatische
seksfilm deze week in het thea
ter aan de Haarlemmerstraat.
De bioscoopreclame spreekt van
een „erotische film over een
geraffineerde liefdesintrige."
Het ls. dat moet gezegd, een
duidelijke en eerlijke karakte-
risti?k. Het gaat in deze film,
die van Duitse makelij is. niet
zozeer om de blote plaatjes,
hoe opwindend ook, als wel om
het verhaal. En dat verhaal wil
dat een gefortuneerd man van
middelbare leeftijd op een af
schuwelijke manier wordt be
drogen door een jonge vrouw,
die met haar nauwelijks uit de
(kluiten gewassen „broer"
Nee. laten we de ontknoping
maar niet verklappen, want die
is behalve dramatisch nog vrO
verras«send. Wel kan worden
vermeld, dat genoemde jonge
heer zich op zijn beurt een slip
pertje veroorbooft met een zich
zeer verleidelijk gedragende
dienstmaagd. Dat in dit slipper
tje de pikanterie voornamelijk
schuilt, .s duidelijk. Tegenover
het wat trage tempo van de
film staat dat de tragische lief
desgeschiedenis zich afspeelt in
de schitterende omgeving van
de Beiers Alpen. Bovendien
wordt er in deze knap opgeno
men kleurenfilm redelijk goed
geacteerd, o m. door de donkere
Erica Remberg en de blonde
Doris Arden. Erich Fritze
speelt de rol van de op laffe
manier bedrogen man sympa
thiek. Kortom, een seksfilm van
het veredelde soort
rend ia het om te zien hoe deze
vakman werkt met alle midde
len, die hem ten dienste staan.
Hoe gemakkelijk tyj bijvoor
beeld een voor hem nog nieuw
facet als de kleur past ln zijn
filmisch palet. Hoe fraai de op
bouw van zyn verhaal, hoe sterk
de uitwerking en hoe geraffi
neerd de detaillering. Neen,
over de waardering qua vorm
zal weinig verschil van mening
behoeven te bestaan.
Heel anders zal het gaan wat
de inhoud betreft. Clouzot heeft
op indringende wijze namelijk
gestalte gegeven aan een won
derlijke relatie tussen een per
verse man (Laurent Perzieff)
en diens „slavin" Elisabeth
Wiener), een jonge vrouw, die
ondanks haai- natuurlijke tegen
zin geen weerstand kan bieden
aan de aantrekkingskracht, die
voor haar van zijn handel en
wandel uitgaat. Clouzot heeft
die absurde mengelmoes van
haat en liefde, wellust en impo
tentie, behagen en vernedering
en alle bijkomende i"andver
schijnselen op een zelfs voor de
ze tijd nog treffend openhartige
wijze geschilderd. Soms voelt
men zich als het ware voyeur
met de voyeur. Het zou walge
lijk zijn, als het Clouzot niet
was geweest, die met een fijn
gev»:>el voor menselijke verhou
dingen dit filmische schilderij
had vervaardigd. Hij filmt niet
omwille van de sensatie. De wij
ze. waarop hij de delicate on
derwerpen in ogenschouw
neemt, laat geen ruimte voor
goedkope platvloersheid. De be
zetenheid, de perversiteit van
de man ls ln Clouzots ogen
slechts een vorm van eenzaam
heid. „Je bent alleen een wel
lusteling. Je hebt niets te ge
ven. Want Je hebt niets," bijt de
vrouw hem ergens in de film
toe.
Dat alles neemt niet weg. dat
er zeer uiteenlopende meningen
mogelijk zijn over het onder
werp of misschien beter: de
serie onderwerpen die Clou
zot aan de orde stelt. De reac
ties tot nu toe gaan van diepe
verguizing en een roep om
strengere keuringseisen tot
ademloze bewondering. Een
ieder zal tot een eigen oordeel
moeten komen. Maar hoe dat
ook uitvalt, men zal toch moei
lijk kunnen ontkomen aan de
boeiende beklemming, die van
Clouzots film uitgaat.
