Hoe een dikke typiste
van de opera werd
PERSOONLIJKE
491totale afgang
Films
Leiden
reumatische
pijnen
Weinig gehoorde
muziek door liet
NedKamerorkest
Japans begin van
film week Camera
KEIHARD EN SCHOKKEND
Jacht op
he
vol lie-
gangsters
Miles Davis gewond
rips trouwt
secretaresse
~UDAG 10 OKTOBER 1969
LEIDSCH DAGBLAD
PAGINA 2J
3an Sutherland op Haags podium
Dat meisje? Dat grote, dikke kind met die keiharde stem?
eg men de componist Eugène Goossens, toen hij de volledig
ekende Joan Sutherland uitnodigde de hoofdrol te vertol-
in zijn opera „Judith". Dat was in 1951 in Sydney. Eugène
ssens liet de kritiek gelaten over zich heen gaan en zette
zin door. Hij zag wat in het dikke kind ,dat zich plomp en
[egant over het toneel bewoog, voorspelde het een grote
ière als operasolist.
waren nog meer mensen, die
in de forse Joan zagen. Dat was
eerste haar moeder, weduwe ge
en op de dag, dat Joan 6 jaar
en zelf begiftigd met een fraaie
De financiële huiselijke om-
digheden waren echter niet van
aard, dat ze de dochter een mu
le opleiding kon geven. De va-
kleermaker van zijn vak en reeds
twnaar met vier kinderen, toen
iet hem trouwde, had het gezin
Bhoeftige omstandigheden ach-
slaten. Bovendien was er nog
ouder zusje, Barbara genaamd,
landacht verdiende.
odaar dat de moeder, hoewel ze
grote interesse het zingen van
jongste dochter gadesloeg, een
iding tot secretaresse prefereer-
en daaraan tevens een cursus
coupeuse koppelde, want: „Je
immers nooit weten".
»n zelf dacht er ook helemaal
aan zangeres te worden, ze vond
zelf veel te lelijk toen ze 16
was, woog ze al 100 kilo wist
met haar figuur nooit goed raad
was als gevolg daarvan dodelijk
egen. Blijmoedig nam ze dan ook
baantje aan als typiste bij het
ituut voor Wetenschappelijk en
ïstrieel Onderzoek van de Uni-
eit te Sydney.
Wedstrijd
ogen bleef ze echter, dat had ze
Ireumcs al gedaan. Ze bezat een
diepe mezzo-sopraan van
kracht. Geheel voor het plezier
ld ze mee aan een plaatselijke
Swedstrijd, uitgeschreven door
Dickens teSyd-
j§. Tot haar grote verbazing won
ie eerste prijs, bestaande uit twee
r gratis zangles. Haar moeder
1 het met de methode van John
ikens niet helemaal eens. Haar
Shter bezat immers een lage mez-
sopraan en nu wilde die eigenwij-
man er een dramatische sopraan
1 maken. Joan, flegmatisch van
jji-d, liet alle schermutselingen laco-
ik over zich heen gaan. Ze had het j
veel te druk gekregen, j
est naar kantoor, volgde de zang-
sen, ging naar een toneelschool
i zich te leren bewegen en zong
en daar op avondjesa Het was
één van deze avondjes, dat ze de
eede persoon ontmoette, die in
ar zou gaan geloven: de donkere
mist met de felle bruine ogen Ri-
ard Bonynge.
Toen deze Richard Bonynge naar
Londen vertrok met een beurs voor
de Royal College of Music, had hij al
vele malen Joan Sutherland bege
leid. Hij was echter van mening, dat
Joans stem grote coloratuurmo
gelijkheden bezat en dat er aan haar
verschijning nog heel wat moest ver
anderen om een geslaagde indruk op
het operatoneel te kunnen maken.
In 1951 nam Joan ontslag als ty
piste. Ze kwam met haar moeder
eveneens naai Londen om van een
klein gespaard kapitaaltje haar
zangopleiding te voltooien.
Zy kwam in de leer by professor
Carey en natuurlijk kwam Richard
Bonynge op de proppen. Het was de
zer laatste, die zich intensief met de
vorming van Joan ging bemoeien,
met ijzeren wil de stem omhoog
trachtte te duwen naar de bovenste
regionen en met dictatoriaal gezag
de persoonlykheid trachtte om te
vormen. Joan moest en zou de groot
ste zangeres van de wereld worden.
De kibbelarijen met de moeder, die
zich verzette tegen de heerszuchtige
neigingen van de driftige Richard,
waren niet van de lucht. Joan zelf
liet zich, vaak in tranen, de wet
voorschrijven, studeerde coloraturen
tot ze er bij neerviel, ging op gezag
van Richard naar de kapper
om haar haren vlammend rood te
laten verven, liet haar gebit verzor
gen, haar zieke amandelen, kortom
deed alles wat van haar werd ver
langd.
Beloning
JOAN SUTHERLAND
De beloning kwam betrekkelijk
snel. Davod Webster, intendant van
Covent Garden, engageerde haar
voor de partij van de Eerste Dame
uit Mozarts „Zauberflöte". Zijn be
geleidende woorden waren pro
fetisch: „Dit is de eerste zangeres,
die we hier na de oorlog hebben, die
in staat is een ster te worden".
Een ster is Joan Sutherland ge- f
worden, een verblindende ster, die j
schittert in alle grote operatheaters j
ter wereld. Nog steeds staat Richard
Bonynge, met wie ze in 1954 trouw- j
de, achter haar met zyn professio-
nele steun en kritiek. Hij is ook de-
gene, die morgen in het uitverkoch-
te Congresgebouw het Residentie-Or-
kest zal dirigeren, wanneer Joan
Sutherland voor het eerst in haar le-
ven in Den Haag komt zingen en j
het Haagse publiek zal ontmoeten op
het speciaal voor haar georganiseer- j
de galaconcert, niet als een plomp
lelijk eendje, maar als een eclatan
te volwassen zwaan.
Concert voor Lcidse Kunstkring
LEIDEN Op het eerste uitste
kend bezochte concert van de
„Kunstkring voor Allen" presenteer
de zich het Ned. Kamerorkest onder
een nieuwe leider: ditmaal niet
Goldberg of Zinman, maar de in
1931 in Californiè geboren Adrian
Sunshine.
Marnix Gijsen: Marie Gevers.
Wim J. Simons: Henriette Ro
land Holst.
Loeka Wolf Catz: Helma
Wolf-Catz. Alle bij Desclée de
Brouwer (BruggeUtrecht).
Ie reeks monografieën van deze
iverij er zyn er nu 79 ver-
heet niet voor niets „Ont-
Elk er van bevat een le-
jving van een auteur
laarin het werk de voornaamste
laats inneemt en waarin byzonder-
wen over de levensgang slechts ge-
even worden daar waar deze hier-
jee in onmiddellijk verband staan,
met het werk dus. Dit
my persoonlijk de juiste ma
ler om over het leven van auteurs
schrijven. Het is wel zeker dat
bonplaats, milieu, geaardheid, zor-
tijdsbestel en karakter hun in-
loed hebben op iemands werk. Zij
linnen er zelfs de grond van zijn.
n voor zover dat zo is mag men en
ioet men het verband leggen. Men
tegenwoordig geneigd aan te ne-
dat alles van het leven van een
in verband staat met het werk
de auteur die dat mens is of was.
andaar de voorkeur van ontmas-
ering in vele hedendaagse biogra-
eën. Soms krijg ik de indruk dat
j die op deze manier over kunste-
schryven, behalve hun ver
neiging tot uitdiepen,
ook wel wat bezeten zyn van
drift tot vernederen van wie de
:ne bewondering tot zich ge-
heeft. De schoolmeesterlijke
van „jullie denkt nu wel dat
zulke verhevenlingen
jn, maar nu moet je eens horen"
dan duidelijk door de over
eerlijkheid heen. En waarom
feenlijk? Wat is er eigenlijk voor
ttwaar tegen bewondering te heb-
&n voor een mens dat iets gepres-
*rd heeft dat niemand anders in
Ie vorm gekund heeft?
Hoe dit ook zij, de drie monogra-
een uit deze reeks „Ontmoetingen"
^n aan dit euvel niet mank. De
f|e auteurs ervan. Marnix Gijsen,
firn J. Simons en Loeka Wolf Catz,
ebben ieder op hun manier de juis-
i maat en de juiste vorm gevonden
u over collega's te schrijven.
Een buitengewoon sierlijk werk
stuk is het essay van Marnix Gysen
over Marie Gevers. Zijn persoonlijke
relatie met het werk van deze in Ne
derland weinig of niet bekende Bel
gische schrijfster drukt hij uit in de
opdracht: Aan de dierbare nage
dachtenis aan Lode Zielens (1945)
die mijn aandacht vestigde op het
werk van Marie Gevers. In de korte
levensbeschrijving waarmee Marnix j
Gijsen begint, noemt hij deze in het
Frans schrijvende Belgische „de pa- i
triarche van onze francofone litera- j
tuur". Wij treffen hier een geval aan
waarin het de omgeving is die de j
grote invloed op het werk geweest is,
want Gijsen zegt voorts: „Het loont
de moeite haar verblijfplaats te be-
Literaire kroniek
door
Clara Egwink
DC
schrijven, omdat zij daar geboren
werd, er altijd heeft geleefd en om
dat het kader onafscheidbaar is van
haar werk" Hij doelt hiermee op het
landhuis „Missembourg" gelegen op
„een boogschot van het hart van
Antwerpen".
Ik moet bekennen dat ik weinig op
de hoogte ben van die francofone
Belgische literatuur. Ik denk evenwel
dat ik, na gelezen te hebben wat
Marnix Gijsen gevonden heeft om te
bewonderen en lief te hebben in het
werk van deze vruchtbare schrijfster
de evenwichtige en zelden voorko
mende combinatie van poëzie en na
turalisme b.v. —mij zal zetten aan
een of meer van haar romans, waar
schijnlijk „Madame Orpha ou la Sé-
rénade de Mai", in het Nederlands
„Muziek in de meinacht" geheten.
Wim Simons begint zijn boekje
over Henriëtte Roland Holst met de
verklaring: „Het werk van Henriët
te Roland Holst is moeilijk los te
zien van het verhaal van haar le
ven, haar politieke activiteiten en
I geestelijke ontwikkeling" Inder-
i daad, Henriëtte Roland Holst-van
der Schalks werk kan men niet los-
denken van haar sociaal-politieke
occupaties. Hier niet van en zeker
ook niet van de reeks teleurstellin
gen die noodzakelijk het gevolg j
moesten zijn van het contact van
de dichteres met partijpolitiek en
partijbesturen, met Rusland en met j
het Komintern. Want zy was een
idealiste, een mens van grote en
grootse plannen op een niveau dat
helaas gewoonlijk alleen het niveau
van het eerste uur is. Zy was ook j
een mens met de onvervulbaarheid I
van de getalenteerden die eenvoudig j
niet passen in de dagelijkse dingen j
en bij de dagelijkse mensen. Haar
verzenbundels getuigen allen van de
op- en neergang van de hoop op
een illusoir maatschappelijk bestel,
eerder geschikt voor Eutopia dan
voor een hedendaags Europa: een
opmerking waarmee ik bepaald niet
een verwerping van Henriëtte Ro-
land Hoists houding bedoel uit te j
drukken. Uit Wim Simons' geschrift
meen ik op te maken dat dit ook zijn
opvatting is.
In de monografie van Loeka Catz
treffen we hei zeldzame beeld van
een dochter die een essay schrijft j
over haar nog in volle werkzaam-
heid zijnde moeder. Deze twee vrou
wen, beiden schrijfsters, vormen een j
merkwaardig en bewonderenswaar-
dig paar, verdiept als zij zyn in hun
werk en in de verzorging van de
zwakke gezondheid van Helma.
waarbij toch niets van de heden
daagse wereldse en geestelijke ge
beurtenissen aan hun aandacht ont
gaat. Zou men willen nagaan welke
ondergrond aan het werk van
Helma Wolf-Catz ten grondslag ligt,
dan komt men voor een enigma. Het
maakt zozeer de indruk van sponta- j
ne reactie dat de term op. realiteit
gebaseerde fantasie zeker niet vol
doende is. Het is in elk geval een
duidelijk voorbeeld van wat het le-
ven van de geest vermag De be- i
schrijving van de jonge Loeka overj
haar. beider leven is. nog afgezien
van de oprechtheid en de onbevan-
genheid van de verteltrant, een ver- j
haal op zichzelf dat als kroniek
van schrijversleven de volle aan
dacht verdient te krijgen.
CLARA EGGINK
Het weinig progressief ingestelde
programma deed kennis maken met
een viertal zelden gehoorde werke
Daarin vond het op voornaam ni
veau staande orkest gelegenheid on
der Sunshine's intelligente aanvoe
ring tot prestaties te komen, die geen
twijfel lieten aan een warm-verza
digde dan wel ragfijne klank- en
kleurgevoeligheid. Haydn en Mozart
waren vertegenwoordigd met resp. de
Symfonie no 52 dus precies hal
verwege de 104 die hij schreef! en
het pianoconcert K. V. 238 in Bes
gr. t.
De elegante symfonie onderscheid
de zich door exactheid en door
zichtigheid. met tussen de beide met
vaart gespeelde hoekdelen een voor
treffelijk uitgebalanceerd Menuet als
onweerlegbaar hoogtepunt. Wellicht
wat routineus, maar toch geniaal
van vormbeheersing, leek Haydn ook
deze charmante symfonie zo maar
uit de mouw geschud te hebben.
Het zonnige, vriendelijke piano
concert van Mozart deed wel onder
kennen, dat de Salzburgse meester
belangrijker werken heeft geschre
ven. Niettemin was ook in dit weinig
pretentieuze geval de hand van de
„alles kenner en kunner" onmisken
baar. Het werd fijnzinnig vertolkt
door de jonge pianist Willem Brons,
wie wij echter nog suggestiever zeg
gingskracht en helderder profilering
van de snelle passages, die soms te
zeer ineenvloeiden, toewensen.
Pas in het van ware Mozartgeest
doortintelde, sprankelende Rondo,
kwam hij op de hoogste toer, in
voorbeeldige samenwerking met het
orkest.
Een klein Juweel is het Impressio
nistisch getinte „Primavera" van
Hans Henkemans, wiens affiniteit
met Debussy onloochenbaar is. Fluit
en hobo geven aan het geheel een
pastoraal en idyllisch-poëtisch ka-
rakter, de instrumentale behan- i
deling spreekt van gerijpt in- j
zicht.
Heel subtiel heeft het Ned Kamer-
orkestHenkemans de nodige eer be
wezen. Tot slot: Arnold Schönberg.
Geenszins de veelomstreden
Schönberg van het eerst uit 1921 da
terende twaalf toonsysteem, maar die
uit 1899. toen hij daar nog totaal j
geen weet van had.
Zijn opus vier: „Verklarte Nacht",
geïnspireerd op een gedicht van Ri- j
chard Dehmel, staat nog sterk on-
der invloed van de laat-romantici.
speciaal Wagner. Oorpsronkelyk ge-
sohreven voor sextet, heeft hy het j
later bewerkt voor strijkorkest. Het j
voor deze tyd wel hevig uitgespon-
nen werk het na veel somberheid
in majeur einidgende slot wordt by
voortduring verschoven! ontving
een magnifieke verklanking, waarbij
het orkestrale schoonheidsideaal
constant gerealiseerd werd.
TH. J. HANNEMA
LIDO Keihard en schok
kend zyn de beelden van de
Zweedse filmproduktie „491"
van Lars Görling en Vilgor
Sjöman. Wat op het witte
d-oek wordt geprojecteerd is ver
bijsterend en druist in tegen el
ke moraal. Dat is waarschyn-
liik ook voor de Zweedse film
keuring aanleiding geweest om
de film te verbieden. Later
kwam de film alsnog in de rou
latie, zy het na wat geluids- en
beeldcoupures.
De film handelt over een
groepje jonge delinquenten, die
pas veroordelingen achter de
rug hebben, maar in plaats van
de gevangenis ingaan belanden
in een huis. waar zij onder lei
ding staan van een jong sociaal
werker. Het is een nieuw socio
logisch experiment om jonge
ren. die het rechte spoor bijster
zijn geraakt opnieuw een goede
Dlaats in de maatschappij te ge
ven.
Maar al tijdens de eerste sce
nes wordt duidelyk, dat het pro
ject gedoemd is finaal te mis
lukken. De jongens, die in net
huis een grote vrijheid genieten
zwepen eikaar op tot grote mis
daden. Ze leven op een wijze die
bijna dierlijk is. Er wordt ge-
REX „The only ki:I on
ce" is een keiharde Amerikaan
se film zoals er tien in een do
zijn gaan. Het verhaal moet ons
doen geloven dat de Mafia we
liswaar een machtige organisa
tie is. maar dat het recht uit
eindelijk zegeviert Het speelt
zich overigens af in de paradij
selijke omgeving van de ver
maarde Mexicaanse badplaats
Acapulco en dat levert dan in
elk geval een serie aantrekke
lijke plaatsjes op. In kleur en
op breed doek. Het is in de om
geving waar zowel door verte
genwoordigers van de gerechtig
heid als door die van de mis
daad Jacht wordt gemaakt op
een tussenpersoon in de heroïne
handel. Wie krijgt hem het eerst
te pakken, dat is uiteraard de
grote vraag Enfin, spannend
Is het in elk geval wel. temeer
daar aan het eind van deze na
re geschiedenis nog twee be
langrijke hoofden vallen, name
lijk die van een pafferige hero-
ine-miljonair en die van een
meedogenloze Mafia-figuur. Er
komt in dit misdaadverhaal ook
een appetijtelijke juffrouw voor
maar die is er met de blonde
haren bijgesleept. Een vleugje
seks dus naast al het geweld
van schietpartijen en vuistge
vechten. En dat lucht dan op
het moment dat de adem stokt
even op Hoe het ook zy, voor de
liefhebbers is het een „geweldi
ge" filml
Als adelaars
vielen ze aan
TRIANON „Als adelaars
vielen ze aan" (Where eagles
dare», de imposante, ruim twee
ëneenhalf uur durende kleuren-
produktie, die in Amerika hon
derdduizenden bezoekers trok
zal in de komende weken onge
twijfeld ook Leiden in zijn
greep houden. Regisseur Brian
G. Hutton heeft voor zijn ver
filming van de bestseller „De
genadelozen" van Alistair Mac
lean kosten nog moeite ge
spaard en zag het „yzersterke"
duo Richard Burton en Clint
Eastwood met Marv Ure in
de hoofdrollen zijn opzet vol
ledig waar maken.
„Als adelaars vielen ze aan"
is een van de eerste tot en met
het laatste filmbeeld boeiende
produktie, die verhaalt van een
„onmogelijke" opdracht van een
uit vijf Britten en één Ameri
kaan bestaande geallieerde spio
nage 'sabotagegroep De man
nen moeten niet alleen ln win
ters Beieren het hoofdkwartier
van de Duitse Alpenjagers „ne
men" om er een pseudo-Ameri
kaanse generaal te bevrijden,
maar tevens een poging doen
om een lijst van dubbel-spion
nen :n handen zien te krijgen.
Daarbij moeten zij behalve te
gen de gevreesde Wehrmacht
ook strijden tegen het verraad
in eigen kring.
NEW York (Reuter) De Ame
rikaanse jazztrompettist Miles Davis
is gisteren lichtgewond geraakt, toen
hy in New Vork in zyn auto werd
beschoten. Een vrouw, die by hen
in de wagen zat. bleef ongedeerd.
Miles Davis <43) had juist zijn wa
gen tot stilstand gebracht voor de
woning van de vrouw, toen er een i
man uit een taxi sprong en vier ko- i
gels op de auto afvuurde Een daar- I
van schampte de linkerheup van de
negermusicus. Hy was eerder telefo
nisch bedreigd in verband met een
voorgenomen optreden in een zaak
in Brooklyn. Miles Davis had zich
met aan de waarschuwing gestoord. 1
regeld gevochten met messen,
op gemene wyze wordt ieder
een misleid en temidden van de
ze „poel des verderfs" doolt de
sociaal werker, die met hart en
ziel gelooft in een betere toe-
komst voor de jongelui.
Maar hy is een trieste figuur
die steeds opnieuw harde sla
gen moet incasseren. De jon
gens stelen wat los en vast zit
en een inspecteur die mede lei
ding geeft aan het experiment
dreigt het slachtoffer te worden
van chantage in verband met
z'n homofiliteit De sociaal wer
ker moet machteloos toezien
hoe zyn priveleven wordt ontra
feld op sadistische wyze.
Zijn collectie boeken wordt
verkocht en van de opbrengst
wordt illegaal drank gekocht in
de havens. Desondanks blijft hij
geloven in een wending ten goe
de. Zyn laatste poging is om
de jongens het geld terug te la
ten verdienen om zijn collectie
boeken te kunnen terugkopen.
Een van de Jongens weet een
prostituee zover te krijgen dat
ze een avond met hem op stap
gaat en zoveel geld verdient
dat de sociaal werker zijn boe
ken kan terugkopen. De sociaal
werker denkt aanvankelijk dat
hij het pleit gewonnen heeft
maar komt dan te weten dat het
geld afkomstig is van prostitu
tie.
Frankenstein
LUXOR Baron Frankenstein
is aan zyn eigen „kundigheid"
ten onder gegaan; hopelijk pro
beert hij ons niet te verrassen
door, zoals Dracula nog eens
terug te komen, want dat zou te
veel van het goede zijn.
Als „De vernietiging van Fran
kenstein" een griezelfilm moet
zyn, is de regisseur daar maar
matig in geslaagd. Het ont
breekt aan momenten waarbij
er een huivering door het pu
bliek gaat en iedereen schichtig
achterom kijkt of er niets bij
zonders te zien is. Bovendien is
het idee van een hersentrans-
plantatie, in een tyd waarin de
medici harttransplantatie ver
richten helemaal niet grieze
lig
By zyn val sleept Franken
stein naast de slachtoffers die
hy voor zijn proeven nodig heeft,
ook twee jonge mensen mee
Anna Spengler zijn pensionhoud
ster en haar verloofde dokter
Holt. Het toeval helpt Franken
stein op een geweldige manier.
Van een van de andere pension
gasten hoort hij dat zijn „broe
der in de kunst" dokter Brandt
ln de psychiatrische inrichting,
waar Holt werkt wordt ver
pleegd. Ook komt hy er achter
dat de verloofden in verdoven
de middelen handelen. Hy
dwingt hen mee te werken aan
de ontvoering en operatie van
Brandt. Alles verloopt echter te
spoedig. Brandt wordt eerder
wakker als men had verwacht.
De patiënt slachtoffer neemt
wraak op Frankenstein en ook
de verloofden vinden de dood
Het slot is een ware apotheo
se: de Jongens geven hem aan
als profiteur en de prostituee is
het slachtoffer van een barbaars
sexueel gedrag.
INSPECTEUR
CLOUSEAU
STUDIO Inspecteur Clou-
seau is hoe zou het anders
kunnen? in het leven ge
roepen met een knipoogje naar
James Bond en de zynen. Clou-
seau Is namelyk helemaal de te
genpool van Flemings stoere
geheim agent: een onvergelijk
baar stuk onbenul, dat door een
onbegrijpelijk toeval toch steeds
aan' het langste eind trekt.
Wilt u een sprekend voor
beeld? Clouseau is met twee
aardige jongedames aan het
stoeien op een bed. Heel on
schuldig overigens Het drietal
zakt er doorheen. En laat er nu
juist een boef onder dat bed
liggen. De slechterik is meteen
morsdood. Van zulke vondsten
wemelen nu deze filmpjes.
Want het is niet de eerste
Clouseau-rolprent. Oh nee, Pe
ter Sellers heeft er al twee ach
ter de rug. Toen heeft hy be
dankt. Alan Arkin viel daarna
de eer te beurt. Hij had toch
niets te verliezen. Dus ging hij
onder leiding van regisseur Bud
Yorkin lustig aan het dollen
en dazen. Als Clouseau stapelt
hij barstend van ijdelheid
de ene blunder op de ande
re Maar toch komt alles op zijn
pootjes terecht. De bende bank
rovers wordt opgerold. En Clou
seau houdt aan het klusje, dat
hy voor Scotland Yard opknapt
nog een lieftallige verloofde
over. Ir. feite is het natuuriyk
wel aardig zo'n tegenhanger
van de 007-cultus die als een
rage door de bioscopen waarde,
En het moet gezegd, er zyn
wel grappige momenten. Maar
wanneer men aa'n figuur dom
mer dan dom ziet „doordou
wen" wordt het toch wel erg
veel van het goede.
CAMERA Twee weken lang
heeft het theater aan de Hoge-
woerd de deuren wijd opgezet,
voor de ware liefhebbers van de
filmkunst. Dat betekent deze
week tot dinsdag voorstellingen
van de Japanse film Rebellie, op
dinsdag Cocteau's meesterwerk
Orphée met een sublieme Jean
Marais en Maria Casarès, en
woensdag Eisensteins klassieker
Oktober.
Rebellie, een nadrukkelijk ge-
film werk in de beste Japanse
stijl, behelst het 18de-eeuwse
verhaal van de zwaardvechter
Isaburo, die van zijn heer op
dracht krijgt zyn oudste zoon
Yogoro te laten trouwen met de
verstoten maitresse van die heer.
Tegen zyn zin komt het huwe
lijk tot stand, maar het blijkt
een doorslaand succes. Het mo
ment komt echter dat Yogoro's
vrouw Ichi wordt teruggeroepen
naar het hof.
De zoon, die ze de heerser
heeft gebaard, i6 erfopvolger ge
worden en als moeder van een
toekomstig heerser kan zy niet
langer metgezellin van een va
zal zyn. Nu komen echter haar
man en schoonvader in opetend.
y tópt
tegen
verpakking: 14 40 en 210 tabletten
Itchl wordt ontvoerd en de twee
mannen besluiten in heel Ja
pan de tirannie van de heerser
bekend te maken.
Deze rebellie dryft de film
naar een dramatische climax,
wanneer by een gevecht de twee
echtelieden sterven en Isaburo
het stamgebied wil verlaten om
met zijn kleindochtertje in het
land te berichten over de mis
daden zyn familie aangedaan.
Maai- hy slaagt er niet in het
stamgebied te verlaten, en sterft
onder de kogels van de soldaten
van de heerser.
Deze legende van de opstand
van het individu tegen een on
rechtvaardig gezag, dat mense-
lyke gevoelens niet ontziet,
komt met grote nadruk over het
scherm. In een uitermate ge
drukt tempo en een zeer sober
gehouden handeling, die echter
niet nalaat om indruk te ma
ken. Een film die de bezoeker óf
in een vooi-tdurende spanning
houdt, óf in het geheel niet
boeit. Een tussenweg Is er niet.
Maar desondanks warm aanbe
volen aan degenen die eens ken
nis willen maken met de stand
van zaken van het medium film
in Japan.
WENEN -AP» De Oostenrykae
dirigent professor Josef Krips Ls m
Wenen in het huwelyk getreden met
zyn vroegere secretaresse. Harletta
Prochazka.
Krips (69» ls eerste dirigent van
het symphonie-orkeet van San
Francisco. Baronesse Harietta Pro
chazka (29» heeft Krips jarenlang
bygestaan op zyn tournees door heel
de wereld.
De eerste vrouw van Krips .Maria,
ls op 9 april van dit Jaar na een
langdurige ziekte overleden.
