Berg huisvuil
wordt steeds groter
Luilaktijd is voorbij
Woi'tlt'rli jhr I
voor, over
van
en
vrouwen
Voorlichting aan
huisvrouwen
in grote steden
W%
ia' i'i
^over[>einzing
Kerkelijk Leven
H|
■H
SÜSw
MILJOENEN-PRUIK
DONDERDAG 2 OKTOBER 1969
Hoeveel kilogram huisvuil gooit u per week weg?
Een vraag waarop geen enkele huisvrouw een zin
nig antwoord kan geven. Eén ding is zeker: het is
veel, het wordt steeds meer en het vuilnisvat is
vaak te klein om alle rommel te kunnen bevatten
die een gezin in drie k vier dagen produceert. De
enorme berg afval die we gezamenlijk in Neder
land de deur uitwerken groeit voortdurend. Dit
zijn de cijfers van een grote gemeente in de Rand
stad: in 1954 werd per bewoner en per jaar 230 kg
huisvuil weggegooid, in 1960 was de hoeveelheid
tot 300 kg en in 1965 tot 400 kg per inwoner per
jaar gegroeid. Verwacht wordt dat elke Nederlan
der binnen enkele jaren wel zo'n 500 a 600 kg afval
per jaar kwijt zal willen. Een fors probleem, vooral
voor de mens die in hoogbouw woont, maar niet
minder voor de gemeentelijke reinigingsdienst, die
de rommel moet wegwerken. In de grote steden
zijn deze diensten tijdens de laatste jaren over
gegaan tot het aanstellen van reinigingscontro
leurs, ook wel reinigingsinspecteurs genoemd.
Onze medewerker sprak met een van hen, en
vernam dat dit beroep voor 90 procent op het geven
van voorlichting aan huisvrouwen berust.
Het ideale systeem voor vuilnisaf- denheid werkt, wordt elders verguisd,
voer uit hoogbouwwoningen bestaat Het meest efficiënt lijkt op het
in Nederland (nog) niet. zeggen rei- ogenblik de methode waarbij de be-
nigingsdeskundigen. Dat hangt woners zelf hun (goed en uniform
onder meer samen met de omstan- verpakte) huisvuil naar een speciale
digheid dat iedere stad of streek in opslagruimte in het gebouw brengen,
dit landje er eigen „huisvuilgewoon- waar het door de reinigingsdienst
ten" op na houdt die onderling nog- wordt weggehaald. Naast zo'n spe-
al kunnen verschillen. Generali- ciale opslagruimte zou in flatgebou-
serend spreken over „het beste sys- wen dan bovendien een afsluitbare
teem" is vrijwel niet mogelijk; wat ruimte voor het zogenaamde „grof
in de éne gemeente tot volle tevre- vuil" moeten worden gebouwd.
Op de foto: Vuilnis-chaos ligt
op de stoep: hier ligt een taak
voor de reinigingscontroleurVan
het uitreiken van stencils met ad
viezen of door middel van een
praatje aan de deur vertelt hij de
bewoners van dit flatgebouw wat
er fout is met hun presentatie
van het huisvuil. (Foto Bureau
Voorlichting gemeente Utrecht
Na zo'n zomer terugkeren tot
het dagelijks bedrijf valt niet
mee. De dahlia's weten nog van
niets en staan te pralen in de
steeds korter wordende dagen.
De tijd van eindeloos buiten zit
ten na werktijd is voorbij, het
bierverbruik daalt zienderogen
en roe drinken weer chocolade
melk in plaats van appelsap. De
roestkleur op ruggen, armen en
benen zal langzaamaan verble
ken en vóór ive het weten zullen
we zo ver zijn dat we 's avonds
met een peinzend gezicht de hand
op de koude verwarming leggen
en tot elkaar zeggen: „Eh
het wordt wel kil, hè? Zouden we
niet
En dat spijt me dan. Dat spijt
me heel, heel erg. „Hoor eens,"
zei ik tot de mannen in huis, als
ze 's avonds jaloers naar de tuin
stoelen keken waarin ik luierend
de dag had doorgebracht, terwijl
zij zwoegden en zweetten, „hoor
eens, als het herfst wordt zal ik
héél ijverig zijn Maar nu
neem ik het er van. Deze zomer
is een onverwacht geschenk uit
de hemel, die wordt me zomaar
gratis toegeworpen, ik raap hem
dankbaar op, koester hem aan
mijn bruine ledematen en geniet
er van. Ik zou een levensgroot
schuldgevoel krijgen als ik dat
niet deed. Werken kan altijd
nog, tien jaar lang, tot we weer
een Zuidelijke Zomer krijgen
Hoeveel warme zomers krijgt 'n
Nederlander in zijn leven? Een
stuk of acht! Nou, daar zal ik
dan ook het laatste kwantum
zonlicht uitpersen!"
„Stel je voor dat wij er ook zo
over dachten!" riep vader dan
verontwaardigd.
„We zouden binnen een maand
verhongeren," vulde zoonlief aan
en ging een douche nemen.
Want zo zijn mensen; wat zij
zich niet kunnen veroorloven
moet een ander ook maar nala
ten.
Luieren wordt spoedig een ge
woonte. Een heerlijke gewoonte.
Je voelt je er zo prettig bij, je be
grijpt plotseling niet meer waar-
voor je je altijd zo druk maakte:
de wereld draait toch wel door
(dank zij die plichtsgetrouwe
werkers die zich door de zon niet
laten afleiden)^ Je parasiteert
vrolijk op hun plichtsgevoel en je
doet waarin je zin hebt, en dat
wil zeggen: helemaal niets.
Pas 's avonds, als de hitte voor
bij was, werd ik wat actiever.
Dan ging ik strijken, stapels va
ten wassen, poesjes kammen,
vliegenvuil wegsoppen of vloeren
dweilen.
„Ik snap niet dat je daar om
half negen mee moet beginnen,"
mopperden de mannen thuis, die
dolblij waren eindelijk te kunnen
uitblazen. „Daarvoor heb je toch
de hele dag de tijd gehad."
„Toen was het te warm," zei ik
luchtig. „Til even je benen op,
wil je?"
Maar nu is die zaligheid voor
bij: de dagen worden korter, koe
ler, de tuin krijgt weemoedsaan-
vallen en verliest zijn bloemen,
zijn groen, zijn schaduivplekjes
en zonnehoekjes. Het excuus: „Ik
kan niet werkeii met die hitte"
doet geen opgeld meer. Maar het
is heel moeilijk om terug te keren
tot het vroegere ritme van béd
den opmaken, boodschappen
NED. HERV. KERK
Beroepen te Heerde (Old.)P.
Holst te Den Haag. Beroepen te Nij-
verdaalS. van de Bos te Rotterdam I
Hilegersberg.
Aangenomen naar BiezelingenJ.
Nobel te Veldhoven.
GEREF. KERKEN.
Beroepen te Valkenburg (Z-H)
M. van der Heide te Numansdorp.
Benoemd tot hulpprediker te Bad-
hoevedopr: A. Langerer, aanstaand j
emeritus- predikant te Valkenburg
(Z-H).
GEREF KERKEN (vrijgemaakt).
Beroepen te Leens M. van Doorn
te Vlaardingen.
GEREF. GEMEENTE
Bedankt voor Barneveld: P. Blok
te dirksland.
VRIJ EVANG. GEMEENTEN
Aangenomen: de benoeming tot
leraar aan de Christelijke School
voor maatschappelijke vorming te
Zwolle; P. C. Toenjes te Zwolle.
BAPTISTEN GEMEENTEN.
Bedankt voor Apeldoorn J. Bou-
ritius te Einmen.
MTRKUHEBICÏ inmJDFV
doen, schrijfmachine in werking
stellen, en 's avonds in de schoot
van het gezin „rieleksen." Ieder
een verwacht van me dat ik weer
gewoon ga leven, in een tempo
aangepast aan de huisgenoten.
Terwijl dat uit de toon vallende
ritme, geïnspireerd door de zo
mer, me juist zo goed beviel. De
dhgen werden er heerlijk lang
door en lekker onregelmatig
Enkele maanden lang kon ik
me veroorloven te leven als mijn
katten: overdag lui en onverant
woordelijk; in de schemering wa
tervlug en actief.
Sedertdien begrijp ik waaruit
het geluk der katten bestaat.
Maar helaas ik ben een mens,
geen poes. Mensen ivorden ge
acht te leven op aanwijzingen van
de Grote Tiran: de klok. Het valt
echter niet mee er opnieuw aan
te wennen.
THEA BECKMAN
Op „vuilnisbakkendag" in de nieuwbouwwijken van een gro
te Nederlandse stad kan men de aard van de bewoners een
beetje leren kennen via de manier waarop ze hun huisvuil aan
de ophaaldienst presenteren. In keurig gevulde emmers ?n dito
plastic zakken, maar ook in uitpuilende vuilnisvaten, slordige
kartonnen dozen en gescheurde papieren verpakkingen.
De heer S. J. van Veen, reini- I werktijd in uniform gekleed en hij
gingscontroleur van een grote ge- houdt er rekening mee dat Neder-
meente in het centrum van ons land, landers alleen al bij het zien van ren.
weet tijdens een autorit door zijn een uniform vaak een beetje dwars
Veen. „Flessen, stoelen, soms heelDe emmers zijn genummerd en je
grote stukken, t Gebeurt altijd in de I kunt dan al gauw zien wie zo'n sten
avonduren en de dader ligt op het
kerkhof. Verder vindt Je in de con
tainers allerlei zaken die er niet in
thuis horen. Men neemt bijvoorbeeld
de moeite en tijd niet om de karton
nen dozen in kleine stukjes te scheu-
ciltje moeten hebben omdat ?paal-
de emmers steeds te vol wordAn ge
stampt".
Als de controleur ergens regelmatig
„ernstige verontreiniging" ziet, gaat
stad meteen de straten en woonblok
ken aan te wijzen waar hij resulta
ten van zijn werk ziet. Zijn oordeel
over de manier waarop een en an
der staat uitgestald, varieert van
„keurig werk" tot „kijk, dat lijkt
helemaal nergens naar". De bewo-
niers op wie deze berisping van toe
passing is, kunnen erop rekenen dat
de reinigingscontroleur binnenkort
aan hun deur verschijnt.
Niet om een donderpreek te hou
den. „Verre van dat. Ons werk be
staat voor 90 pet. uit voorlichting",
zegt de heer Van Veen. HU is tijdens
(ADVERTENTIE)
DAMESMODE
in exclusief jonge stijl...
BREESTRAATI08Q-H2 LEIDEN
Edith
In Paris Match verscheidene foto
pagina's, gewijd aan wijlen Edith
Piaf, kleine grote zangeres van het
Franse lied. Edith als klein meisje
en als teenager, Edith luiste
rend naar grammofoonplaten, zin
gend by accordeonmuziek, in bed
ontbijtend met één van haar grote
liefdes en in (bleekblauwe) trouwja
pon tijdens een huwelijksplechtig
heid in New York. Met als getuige
Mariene Dietrich die, geknield, iets
aan een schoentje van de bruid ver
schikt. Het zyn opnanien uit het fo
toboek „Piaf" dat dcor een zuster
van de beroemde chansonnière werd
samengesteld en waarvan in tien da
gen tyds al meer dan zestigduizend
exemplaren zyn verkocht. Een nieu
we druk van honderdduizend stuks
staat op stapel.
Anti-huwelijk
Vijf jonge vrouwen hebben op het
bureau van de burgerlijke stand in
New York waar de mensen in een
lange rU stonden te wachten op
trouwvergunningen, geageerd tegen
het huwelijk.
ZU boden de ambtenaar van de
burgerlyke stand een petitie aan,
waarin hij en al zyn collega's be
schuldigd werden de instelling van
het huwelyk in stand te houden en
daardoor mee te werken aan
„kwaadwillige oplichting van de
vrouwen van deze stad".
Toen de feministen weggingen op
zoek naar burgemeester John Lind
say zei één van de mensen die op
een trouwvergunning stond te wach
ten; „Je hoeft alleen maar naar ze
te kijken om te weten dat zU nooit
zullen trouwen zU zyn ongewenst
en wrokken over het geluk van an
dere mensen".
Later wisten de feministen een
lijst van hun aanklachten tegen de
burgemeester door een raampje
in de auto van Lindsay te werpen.
Hierop stond: „Wij feministen be
schuldigen hierbij de burgemeester
van New York, John Lindsay, als
vertegenwoordiger van de mannen
van deze stad en van hun regering,
van een complot om pressie op de
vrouwen van deze stad uit te oefe
nen om het goddeloze huwelijk aan
worden. „Je moet de zaken gemoe
delijk aanpakken", vindt hU. „Niet
meteen gaan dreigen met de be
voegdheid tot verbaliseren die een
reinigingscontroleur heeft".
Grote stukken worden in de I hU ook aanbellen en een praatje ma-
vuilnisstortkokers gewurmd. Toege- j ken. „Dan ontdek Je dat het lang
geven, de containers zijn te klein, niet altijd onwil is, zeker bij Jonge
maar als iedereen de spullen nu
maar goed fijn maakte, zouden we
heel wat minder last hebben".
De reinigingscontroleur blijft
te gaan. welke instelling voor vrou
wen verkrachting, onbetaalde arbeid
en gevangenschap inhoudt".
Bruine mode
Byna tweeduizend jaar heeft het
geduurd voordat „bruin zijn" een
modeverschijnsel werd. constateert
Nova. Vroeger betekende wit zijn een
bepaalde status en eindeloze dioht-
regels zijn gewijd aan de albasten,
lelieblanke of marmerwitte huid van
schone vrouwen. Nu verdringen
vrouwen en mannen zich op stran
den, rotsen en terrassen om, al
transpirerend, in de zon bruin <of
rood) te bakken. Een psychothera
peut over het verschijnsel: „Het is
boeiend om de beweegredenen te ho
ren die mensen aanvoeren voor het
zich blootstellen aan de zon. Ze zeg
gen dat ze zich fitter en sexier voe
len en dat het beter staat. Maar ik
verdenk negentig procent ervan dat
ze het doen omdat het mode is
Al lijkt bruin dan gezond, het is
niet zo gezond voor de huid: „Lang- er op het laatste nippertje allerlei
durig en buitensporig zonnebaden rommel bij de containers wordt
zal uiteindelij ktot gevolg hebben dat
Over de vuilnisafvoer uit onze he
dendaagse hoogbouw valt nogal eens
een onvriendelijk woord. De vuilnis-
afvoer is een van de meest bekriti
seerde aspecten van de moderne om-
hoogstrevende woningbouw en voor
al het stortkokersysteem komt er bij
bewoners en reinigingsdienst vaak
slecht af: Het is lawaaiig, de contai
ners zijn vaak te klein van inhoud,
de ruimte waarin ze staan, is vaak
te benepen en de deuren kieren soms
zó royaal dat ongedierte er moeite
loos in- en uitloopt. Allemaal waar,
maar reinigings-controleur Van
Veen vindt wel dat de hoogbouwbe-
woners zich ook eens moeten bezin
nen op hun eigen aandeel in de vuil-
nismisere.
Na ruim twee Jaar werken in zijn
nog jonge beroep is zijn ervaring dat
mensen die in de anonimiteit
van een groot flatgebouw gaan wo
nen, onmiddellijk slordiger met het
huishoudelijk afval gaan om
springen. „Iemand die op een flat
woont, is zorgelozer met huisvuil dan
de man die in een huis in een net
straatje woont", is zijn mening. Het
bezorgt hem extra veel tijdverlies,
want zoek in een woontoren maar
eens uit wie die rommel op het trot
toir heeft neergezet.
mensen niet. Ze weten vaak niet
beter. Lezen gewoon over de bekend
makingen heen. Maar de mensen
zijn echt wel voor rede vatbaar en
ik krijg veel medewerking".
Uitzonderingen zijn er natuurlijk
wel en dan komt er, na een keer of
vier vijf vergeefs waarschuwen, uit
eindelijk een proces-verbaal van.
„Dat doe ik liever niet, hoor", zegt
controleur Van Veen. „Ik zie veel lie
ver dat de mensen mijn adviezen op
volgen. Ze moeten langzamerhand
vertrouwd raken met het instituut
van de reinigtngscontrole. De mede
werking van de huismeesters in de
hoogbouwwoningen is ook be
langrijk; die moeten streng optreden
als dat nodig Is. We zullen ook con
sequente eisen aan de verpakking
van huisvuil moeten stellen.
Voorlichting aan huisvrouwen door
middel van dia's blijkt ook heel goed
te werken. Ik durf op dit ogenblik
lankmoedig; hij gaat niet meteen
met grof geschut werken, maar be
gint met het uitreiken van stencils
waaruit de bewoners kunnen leren
hoe het wel en niet moet met de
verpakking en afvoer van vuil
nis. „Zo'n stencil is eigenlijk meer
dan een dringend verzoek om mede- wel te zeggen dat die reinlgingscon-
werking", zegt de heer Van Veen. trole effect heeft en dat ik ln mijn
„In flats waar nog met emmers I rayoo geen echte vervuiling meer
wordt gewerkt, is het gemakkelijker. I zie".
Wat zijn de ondeugden op vuilnis-
gebied van hoogbouwbewoners? „Dat
de huid voortijdig veroudert en dat
lelijke rimpel vorming optreedt",
waarschuwt een huiddeskundige. Het
lijkt de stem van een roepende in de
woestijn in deze tijd, waarin jaar
lijks steeds meer miljoenen worden
uitgegeven aan zonnebrandmiddelen
en reisjes naar het zuiden.
Rebecca's huis
Romanschrijfster Daphne du Mau-
rier heeft volgens Woman „een pijn-
ly kafscheid" achte rde rug. Ze heeft
het uit de zeventiende eeuw dateren
de landhuis moeten verlaten
waarin ze meer dan vijfentwintig
jaar heeft gewoond en dat model
heeft gestaan voor „Manderley", het
landgoed uit haar befaamde roman
Rebecca. Haar Inspiratie heeft niet
geleden onder de verhuizing naar de
nieuwe, wat kleinere woning (die
overigens het bekijken ook alleszins
waard is). Daphne du Maurier:
„Mijn nieuwe huis is achttiende-
eeuws, maar heeft funderingen die
uit de veertiende eeuw stammen.
Toen ik dat ontdekte, begon de
oude verbeeldingskracht meteen t«
werken".
neergezet", zegt controleur Van
Danielle
De letters „B.B." zijn vertrouwde
initialen voor de filmenthousiasten
van nu, de letters „D.D" voor een vo
rige generatie cinemaliefhebbers.
D.D. was Danielle Darrieux, de frêle
Fran?aise die in de loop van een by
na veertig jaar durende filmcarrière
meer dan zestig films maakte en van
wie een bekend regisseur eens zei dat
ze een scène na twaalf keer nog
even natuurlijk speelde als bij de
eerste opname. Aan Elle vertelt Da
nielle dat ze nooit meer naar haar
oude films kijkt, „Ik vind het niet
prettig om mezelf terug te zien. Ik
houd niet. van dat verouderde beeld
van mezelf. Ik vind dat ik raar ge
kapt. was en met een hoog geknepen
stemmetje praatte". Ze speelt nog
altyd, zowel voor de film als in to
neelstukken en houdt vooral van het
blijspel. .Filmspelen is mijn vak,
maar als ik morgen definitief zou
moeten stoppen, zou dat voor mij to
taal onbelangrijk zijn".
Deze fantasie-pruik onge
twijfeld de langste ter wereld
is ontworpen door de beroemde
kapper Molynario voor het Gala
plaats vond. De pruik, gepresen
teerd door mannequin Llona. is
15 meter lang; er werd 5 km
lint in verwerkt. Het driekleurige
de la coiffure, dat in het Théatre geval kostte één miljoen (oude)
des Champs Elysées onder pre- franks,
sidium van mevrouw Pompidou
