Schoolkleertjes voor
„Ot en Sien van 1969
kunstleer voor koude dagen
Parijs in afwachting
Mode-ontwerpster Lydia Roosterman maakt:
VOOR, OVER EN
rrr:™™ van vrouwen
£RDAG 27 SEPTEMBER 196»
LEIDSCH DAGBLAD
fAGINA 11
,,Ik houd van oude spullen", zegt mode
ontwerpster Lydia Roosterman. Die voorkeur
manifesteert zich niet alleen in het verzame
len van gekke, oude cacaotrommels, toffee
bussen, ouderwetse kindernaaimachientjes en
bejaarde brilmonturen, maar ook in de kin
derkleding die te koop ligt in haar boetiek
,,Ot en Sien". Een naam, die met een duide
lijke bedoeling is gekozen: de spelende Ot en
Sien uit de overbekende oude leesboekjes van
Ligthart en Scheepstra inspireren haar voort
durend bij het ontwerpen van kleren voor
kindertjes beneden de tien jaar.
Ze gebruikt uitsluitend ouderwetsestoffen
als katoen en wol, ze maakt gebloemde Sien-
schorten met mouwkapjes, zoals ze vroeger over
de kinderjurk werden gedragen en ze ontwerpt
vooral gemakkelijke kleren, waarin een kind zich
plezierig voelt.
nstleer heeft z'n draai
iden. HeA is niet langer
onechtezusje van
en suéde, dat z'n best
om er zoveel mogelijk
horen, maar het is op
een op zichzelf staand
verschijnsel te ivor-
Was kunstleer vroeger
)lossing voor de vrouw
ich geen dure jas van
leer kon permitteren,
n er jassen van kunst-
e koop dat zo mooi be
en verwerkt is, dat de
niet eens veel lager is.
ie van echt leer.
Franse ontwerpers
t Nel en Harry Lans
vooraan in de kunst
ode. Voor de komende
maanden vervaardig-
e uitstekende getail-
jasjes van hoogglan-
kunstlakleer in ivit,
oöri, beige, zilvergrijs,
roodbruin, bor-
donkerbruin en zwart,
r wie een heel koud
i tegemoet denkt te
voerden de twee ont-
■s een aantal jassen
\maak-teddybont.
ateriaal is echter zo
kt dat de draagster
in blijft.
ha. fatjes hebben geestige
mil ringen: epauletten,
1 drukknoopsluitingen.
zlrid ies en riempjes, vak-
o" tn kleppen en brede
urs. Kortom, al het
Krote ijke is gedaan om de
831 er zo jeugdig en mo-
mogelijk uit te laten
''iet deze modellen kunt
In haar kleine, vierkant winkel aan
de Prinsengracht in Amsterdam,
waar potten met groene varens hoog
in het etalageraam staan, zegt Lydia
Roosterman. gekleed in witte col
trui met rode ribbelbroek en leren
laarzen: ,,Zelf draag ik heel eenvou
dige kleren. Ik zoek het in details en
in sprekende kleuren. Dat principe
voer ik ook in de kinderkleding door."
Jurk-en-buis
De hansoppen, de Jurken en de
buisjes van Sien en Ot. zijn aan-
j gepast aan de spelende en school-
gaande kindertjes van 1969 Dat be-
tekent Jersey polojurkjes in warme
kleuren en gebreide Jurkjes van on
gebleekte katoen. Stevige jacks van
tinneroy met franjes, schouderstuk
ken en ellebooglappen van suède of
j leer in contrasterende kleuren. Klei
ne Jersey broekpakjes in rood en
j donkerblauw, schorten met kap-
mouwtjes van zwart katoen met kleu-
rige bloemetjes, combinaties van as-
i trakan met Jersey in levendige kleu
ren.
Na twee seizoenen kinderkleding
i maken zegt Lydia Roosterman, zelf
I moeder van twee kleine dochters:
,.'t Is nog altijd heel moeilijk om
leuke kinderkleding te kopen. Voor-
lal voor de leeftijden tussen twee en
I zes Jaar. 't Wordt wel wat beter in
de confectie, maar de kleren voor de
ze leeftijdsgroepen zijn meestal of
i babyachtig, of oudemannetjeskleren,
't Moet gewoon eenvoudig en prak-
j tisch zijn".
Ter illustratie van haar ideeën
houdt ze een donkerblauw ribflu
welen Jasje omhoog. Opgestikte zak
jes op bovenstuk en mouwen, een
1 simpele drukknoopsluiting. „Kijk,
eenvoudig en toch met een leuk de
tail erin. Die sluiting is in de eerste
plaats praktisch voor 't kind. Rood,
blauw en bruin zijn nog altijd de
j beste kleuren voor kinderen, vind ik.
Geel is ook altijd goed, maar dan wel
voor de zomer. In manchester en
corduroy zijn dieprood en groen leu
ke kleuren. Je moet er wel rekening
mee houden dat Hollandse kinder
tjes in de winter een beetje bleker
worden."
Foto links boven: Voor het hansoppenjurken en buisjes van
kind van nu: „gewone" en prak- Ot en Sien. Foto hierboven: Lydia
tische kleren, geïnspireerd op de Roosterman.
Voorliefde
PARIJS (GPD) U moet
het zelf maar zien deze winter.
Parijs biedt keus uit mini. midi
en extra lang. Een verschei
denheid, die u heeft te danken
aan boze Franse stoffenfabri-
kanten, die als financiers van
verscheidene couturiers de
oorlog verklaarden aan de mi
ni-mode. Alleen de onafhanke
lijke ontwerpers zoals Cour-
règes en Feraud durfden er
wat tegenin te brengen en
hielden de zoom van de crea
ties boven de knie.
Nu de shows voorbij zijn en de in
kopers naar huis, wacht Parijs vol
spanning af wie er gelijk krijgt: de
voorstanders van de maxi's of mi
ni's. Voorlopig valt de stand in het
voordeel van de fans van de iets bo
ven de knie reikende rokken uit.
Volgens het Amerikaanse mode
dagblad de „Womens wear daily"
hebben de modevorsten in Londen.
Rome en Parijs hun maxi-creaties
niet al te best verkocht. Inkopers
(ADVERTENTIE)
ond voor uitkomen dat
itleer draagt,
ie tekening: van links
rechts: vuurrode jas
•aagd. rugceintuur en borst-
--*■ n; driekwart mantel-
Jwoi teddy gevoerd
ruine jas met steek-
®j li en zwarte mantel
•es. Men Claudia).
DAMESMODE
in exclusief jonge stijl...
BREESTRAAT I08a-ll2 LEIDEN
van warenhuizen en Invloedrijke
confectionairs kochten op hun tota
le collecties niet meer dan 10 pro
cent extra lange modellen in en dat
waren voornamelijk met pantalons
gecombineerde maxi-mantels.
De vraag ismikten ze goed of
zullen de vrouwen zo gecharmeerd
zijn van de maxi's, dat men ze mas
saal nabestellen moet. Kortom Pa
rijs wacht op uw uitspraak! Een uit
spraak. die beslissend zal zijn voor
de toch al niet zo florissant floreren
de Franse haute-couture.
Na de sluiting van Capucci. Castil
lo. Balenciaga en Jacques Heim (in
nog geen twee jaar tijd» zwaait
Lanvin vóór het te laat is voor een
belangrijk deel over naar boutiek-
confectie. In zyn geheel verbouwde
voormalige modepaleis opende hy
een trend-shop.
Ik vroeg het voor u aan Courrèges,
Bernard Lanvin, Dior's president
directeur Jacques Rouét en Jean
Patou's zwager. Patou's president
directeur Raymond Barbas.
Haute-couture zeiden de mode
vips is geen hoofdzaak meer maar
een hulpmiddel om parfums, acces
soires en boutiek-creaties te kunnen
verkopen Het is een soort visite
kaartje van de zaak.
André Courrèges (46). informeel in
een wit'te bermudashort en polo
shirt van concurrent Patou. zei on
der het sorteren van staaltjes stof
in zijn met modetekeningen behan
gen atelier: „Kijk, haute-couture of
liever gezegd, het maken van exclu
sieve jurkjes waarvan er maar één
enkel model bestaat, doe ik niet voor
miljonaires. maar omdat ik proto
types als uitgangspunt voor mijn
boutiek-confectie nodig heb".
Bernard Lanvin (34), kleinzoon
van de beroemde couturière, die al
aan het eind van de vorige eeuw
in Parijs een modehuis begon ging
er in een hoekje van zijn salon even
voor zitten op een met wolvenbont
beklede sofa. „Je zou misschien beter
kunnen zeggen", zei hij, „dat zelfs
de rijkste vrouw van de wereld er
niets meer voor voelt om haar
standsverschil door kleding aan te
tonen. Mode is een zaak voor ieder
een".
Jacques Rouet. een alerte vijftiger,
die zich iedere ochtend om klokslag
negen uur in Dior's mode-imperium
in een luxueus ingericht vertrek met
een met groen leer gecapitonneerde
deur verschanst, verwacht, dat de
haute-couture er anders op zal wor
den. Rouét, die door Dior's eigenaar
de stoffenfabrikant Marcel Boussac
al by de oprichting van het huis
Dior als president-directeur werd
aangesteld, meent dat de modehui
zen er rekening mee moeten houden,
dat een modieuze vrouw zich niets
meer aan laat praten. „Ze maakt
zelfverzekerd een keuze en heeft by-
na geen tijd meer om te passen".
Raymond Barbas, een joviale zes
tiger. die in de tuin van zyn droom
villa in Saint Cloud aan het slot van
de Parijse mode-marathon met een
grandioos tuinfeest het 50-Jarige be
staan van Patou vierde, verwacht
dat haute-couture en confectie meer
naar elkaar zullen groeien. Met als
gevolg waarvan de mode misschien
zelfs ieder kwartaal verandert en
nóg gevarieerder wordt. „Ik geloof
niet dat het één couturier ooit nog
zal gelukken om alle vrouwen voor
een half jaar één mode voor
te schrijven. Het kan niet meer,
want iedere vrouw is anders en dat
realiseren wij ons nu pas".
Op het gebied van stoffen heeft
Lydia Roosterman een uitgesproken
voorliefde die waarschijnlijk niet
door alle moeders wordt gedeeld. Ze
heeft een hekel aan synthetische
stoffen, vindt ze over het algemeen
lelijk en in ieder geval ongezellig en
houdt het op de „ouderwetse" mate
rialen katoen en wol. Ze is gek op
wollen jersey dat naar haar me
ning de ideale dracht voor kinderen
is. en op sterke stoffen als manches
ter en corduroy. „Nou ja, ik be
grijp die moeders wel," zegt Lydia
Roosterman. „Het is -natuurlijk
enorm gemakkelijk als je kinder
kleren zo in de wasmachine kunt
gooien Dat kan met mijn kind er -
kleertjes niet. Die moeten zorgvul
dig worden behandeld, zoals je trui
tjes en andere fijne spullen aan
pakt"
Voor haar prille klanten heeft ze
een eigen maatsysteem uitgedokterd.
Ontwerpen en knippen (met een
elektrische schaar) doet ze thuis,
huisnaaisters zetten de kleertjes in
elkaar en voor de finishing touch
komt alles weer bij de ontwerpster
terug.
5?
Ouderwets
9?
Het zijn niet alleen de kleren die
j haar in het levenspatroontje van de
1 legendarische „Ot en Sien" aanspre-
ken. De ouderwetse levenswijze met
1 warme chocolademelk drinken in
plaats van koude cola, het speelgoed,
de huiselijke gezelligheid van dat
tijdperk: ze zou het allemaal graag
vasthouden voor het kind van 1969.
In haar boetiek staan nog de ech-
J te houten kruiwagentjes te koop.
„Daar vallen de kinderen gewoon op
aan", zegt Lydia Roosterman. „Dat
I is nog ouderwets vakwerk. Het moet
dan ook vijfenveertig gulden kosten
en dat vinden ouders vaak te duur.
I Een behoorlijk ouderwets poppenhuis
j is niet meer te koop. 't Is allemaal
ingewikkeld en modern, met chroom
toestanden en plastic en 't is gauw
stuk. Die voorliefde voor het oude is
voor mij niet alleen een hobby. Ook
een levenshouding die ik zoveel mo
gelijk probeer vast te houden".
Ze zegt er bij „ik geloof wel dat
het erg moeilijk vol te houden ls".
Clown Brigitte
In Elle een foto van wat op het
eerste gezicht een authentiek geluk
kig familietafereeltje lijkt te zijn,
maar bij nadere beschouwing een
scène blijkt te zijn uit de nieuwste
BB-film ,.1'Ours et la poupee", of
wel „De beer en de pop". Brigitte is
de pop: een in dure auto's rijdende,
mondaine, dwaasdoende en onweer
staanbare vrouw. De beer is Jean-
Pierre Cassel in de rol van een ver
strooide cellist, vrouwenhater, vrij
gezel, maar desondanks in het bezit
I van een zoon en drie nichtjes. Bri
gitte en Jean-Pierre vertegenwoor
digen. volgens Elle. een vrolijk en
charmant paar van een genre, dat
I nog niet eerder in de Franse film
bestond. Zelf zegt Brigitte over haar
nieuwste rol: „Ik zing. ik dans, ik
speel de clown, ik ben eindelijk me
zelf".
„Grootmoeders jas"
In „Elle" een fotoreportage van
pret-a-porter mode voor komende
winter, met veel broekpakken
en maxi-mantels. maar ook mini-
overgooiers van leer en vinyl. Over
maxi-mantels vroeg Elle in 1967 aan
honderd lezeressen vijftig beneden
en vijftig boven de vijfentwintig
jaar) of ze bereid waren tot het dra
gen van een lange jas. Vijfentachtig
procent antwoordde, met duidelijke
afschuw, ontkennend Dit seizoen
heeft maxi meer aanhang: vijfen
veertig procent van een soortgelijke
groep vrouwen heeft nu gezegd, veel
zin te hebben in een lange mantel
voor komende winter. Niet alleen
omdat maxi warm en praktisch is.
ook omdat het „mooi en nieuw" is.
of omdat men vindt dat één enkele
(korte) Jas niet meer voldoende ls
voor de wintergarderobe. De nee-
kniksters hebben de volgende argu
menten: Ik ben te klein voor maxi;
ik houd er niet van om zo op te val
len; mijn benen zijn het beste wat
ik heb; ik heb het gevoel dat ik er
uit zou zien als mijn grootmoeder.
„Gewone" ster
Bestaan er ook filmsterren zon
der kuren en pretenties? Marie
France heeft zo'n witte raaf weten
t« interviewen: Eva Swann, een
meisje met lang zwart haar en
goudkleurige ogen die een opkomen
de ster in de filmwereld wordt ge
noemd maar weigert, het spel in
die wereld mee te spelen. „Ik ben
actrice en geen koopwaar", zegt ze.
„Ik wens niet te worden verkocht
als een stuk zeep, een tandpasta of
een wasmiddel". Ze weigert voorts
zich te ontkleden voor kleurenfoto's
in zekere tijdschriften en om zich
aan de lopende band te verloven, al
leen maar om steeds weer ln de pu
bliciteit te komen. Ze vertikt het ook
om zich op plaatsen te vertonen
waar bekende vedettes komen, om
dat „men" er moet worden gezien.
„Ik ben op het festival van Cannes
geweest en dacht dat ik op de pla
neet der apen terecht was ge
komen." aldus het vernietigende
oordeel van Eva Swann, ster-in-op
komst (en sinds deze uitspraak
waarschijnlijk vele vijanden rijker).
Model(letje)
Geroutineerd fotomodel ls, on
danks zyn prille leeftijd van zeven
jaar, het knappe Franse jon
getje Araaud Azocar, het in Chili ge
boren zoontje van een Parijse ar
tiest. In McCall's poseert hij (in
kleuren) als een volleerd fotomodel
in herfstkleertjes voor de Ameri
kaanse Jeugd. Geruststellende ge
dachte: op school is Arnaud de eer
ste van zijn klas en hU is vastbeslo
ten, op die school te blijven. De fo
tografen moeten hun werktijden
dan ook aanpassen aan zijn lesuren.
„Sophisticated"
eten
Terwijl ledereen net bekomen ls
van de wetenswaardigheden die de
nieuwe mode ons voor komende win
ter wil inpeperen komt uit Londen
het bericht, dat we de oogjes open
moeten houden voor de mode op cu
linair terrein. Want daar is. meldt
Woman, ook een hele verschuiving
aan de gang. De eetlust van de gast
die met het vrijwel onvertaalbare
woord „sophisticated" wordt gety
peerd gaat niet langer uit naar ex
clusieve happen op basis van kreeft,
krab of kaviaar, maar naar huise
lijke menu's: het ls „in" om te ver
klaren dat men tijdens een partij
het meest genoten heeft van de al
lersimpelste koude vleesschotel of
het allereenvoudigste warme ge
recht. Het recept voor een geslaagd
etentje luidt (althans in Engeland)
op het ogenblik, géén exotische
schotels, maar huiselijke gerechten.
Die moeten dan wel van de beste
kwaliteit zijn en bovendien voortref
felijk klaargemaakt.
