'De tuin der lusten' is
'n artistiek evenement
u
n
Romantiek is taboe toekomst
is voor de functionele mode
Ix^himw
frktnij
rMh miers uv
rnhmdatt
fam-Up
doenujb
23
Al wat society heet was op show
van de Britse boetiek-ontwerpers
ife MM 1Mb
HmBHi
PNIEUW ARRABAL IN LEIDSE SCHOUWBURG
Jlecom Creatief
Van onze moderedactrice Jos Hagers)
LONDEN (GPD) Voor de Britse vrouw geen harem-
pyjama's en Afghaanse herdersvesten meerAlles wat
Oosters is, is „uit". Door deze plotselinge ommezwaai in de
mode moesten zelfs de Beatles hun Londense boetiek vol oriën
taalse snuisterijen sluiten, maar daarmee is hun rol in de
Britse modewereld nog niet uitgespeeld. In het luxueuze Royal
Lancaster Hotel aan de rand van Hyde Park de 18 etages
hoge residentie van filmsterren, politici en andere beroemd
heden showden de Associated fashion designers van Londen
hun „Yellow submarine"-collecties voor dit najaar.
Het race-auto-geel. dat Parijs al
voor dit voorjaar uitbracht, koos
Londen met een vooruitziende blik
tot de modekleur Van winter 1970.
Een tint, die zich eigenlijk alleen
voor de garderobes van actieve vrou
wen leent. Vandaar dat tuniek-
broekpakken, praktische sepera-
ties en sportieve mantels duidelijk de
boventoon voerden, toen de dertien
AFD Boutiek-ontwerpers met hun
„crème de la crème" creaties voor
het voetlicht traden.
Of het nu was uit hoop op een
eervolle vermelding in de societyru-
briek van Vogue of voor wat anders,
er kwamen heel wat Rolls Royces
aan te pas om alle ladies, markie
zinnen en burggravinnen naar het
Royal Lancaster Hotel te brengen.
Toen de Show. die onder meer door
de topmodellen Sue Marshall. Pame
la Mc.Carthy en Wendy Davis
werd gepresenteerd hing er voor
ruim een half miljoen gulden aan
nerts- en tijger jassen in de gardero
be. Overigens was het niet alleen de
Britse adel. die naar de creaties van
de Londense boutiek-ontwerpers kwa
men kijken, inkopers van modema
gazijnen uit Amerika. Australië. In
dia. Japan, Frankrijk, Duitsland. Ita
lië en Skandinavië waren ook van
de party. En wat Nederland betreft
deden C. en A. de Bijenkorf, Vose
en Lampe er hun inkopen.
I rijkelyk met battledress-zakjes gar
neren.
Simon Massey is de enige Britse
boutiek-ontwerper, die nog niet ge
noeg van de „Turkish delight look"
kan krijgen. Vandaar zyn dramati
sche zilveren en gouden lurex gewa
den met zeer diepe decolletés en wij
de, lange aangerimpelde rokken, mo
dellen, die geen applausje opleverden.
Weg met die haremgewaden:
de Britse vrouw wil ze niet meer.
Miss Feraud-creaties. Een reeks
uiterst eenvoudige chocoladebruine
jurkjes met als enige garnering
zeer smalle bleekroze, beige en wit
te ingezette horizontale banen vlak
onder de boezem.
Veel minder geïnspireerd dan alle
andere waren de collecties van Mo
no met gryze gabardine pakjes.
John Craigh met uiterst klassie
ke ensembles vein Angorawol en
Alexon Youngset, die met nogal
slecht afgewerkte blauwgroene Shet
land broekpakken voor de dag kwam.
Mary Quant, die zich nooit by de
Associated fashion designers heeft
aangesloten, besloot om pas begin
juni haar plannen voor de komende
herfst en winter te onthullen. Voor
de zomer biedt de Britse ontwerp
ster, die veertien jaar geleden de mi-
nimode lanceerde, de keus uit jur
ken met pof- en vlindermouwen van
satyn, broekpakken en lange over
slag, rokken afgebiesd met kantjes.
Rekken vol
De najaarscollecties van de Brit
se ontwerpers kwamen met uiterste
krachtsinspanningen tot stand. De
creaties, die men liet zien waren
door hun consequente kleur en iyn
wat meer geïnspireerd, dan die van
Parys, maar van spectaculaire vond
sten i6 jammer genoeg geen sprake.
Zelfs in Engeland floreert het boe
tiek-wezen niet meer. In de Carna-
bystreet hangen de rekken by John
Stephen en Lady Jane vol dump-
oonfectie. Massa-produkten van een
zó slechte kwaliteit, dat zy nauwe-
lyks meer klanten trekken.
Typerend voor het totale gebrek
aan vindingrykheid zyn de doarkyk
mini's, die sinds kort de Carnaby-
street-etalages sieren. Alleen de eta
lages. want de zwarte doorzichti
ge visnetstrikjes gaan zelfs de meest
hippe Londense meisjes te ver.
(ADVERTENTIE)
I Functionele kleding wat de
I klok slaat voor de zakenvrouw,
i zoals dit broekpak van Samuel
uvuuays
Zakelijk
De Britse boutiek-ontwerpers. dtie
voor deze zomer nog best iets in lieve
katoenen kostsohooljurkjes zien, wil
len dit najaar de sprong naar strikt
zakelyke. uiterst functionele creaties
wagen, in de hoop dat de stap naar
de ..cool sex dresses", him ideaal
voor de jaren zeventig, dan niet te
groot zal zyn.
Het raffinement van de nieuwe
Britse najaarsmode zochten de Lon
dense boutiek-ontwerpers in de kleur
combinaties en de details. De rokken,
die zy voor de donkerste maanden
van het jaar lanceerden biyven kort,
zo'n 20 tot 30 cm. boven de knie,
terwyi de taille evenals in vorige sei
zoenen weer duidelyk werd aangege
ven. De voorkeur ging behalve naar
de tuniekbroekpakken ook naar de
overgooiers, mouwloze jurkjes met
vetersluiting en manteljaponnen met
korte Paola-mouwtjes uit.
Spijker japonnen
John Marks, die er altyd weer in
slaagt om goedkope jurkjes er
.duur" uit te laten zien, mikt voor
dit najaar op goudblonde spyker-ja-
ponnen. Jurkjes van dunne wollen
crêpe gegarneerd met nagels ter
grootte van blazerknapen. Marks
wist grappige effecten te bereiken
door de garnering alleen op het bre
de taille-band en in een golvend
patroon langs de zoom toe te passen.
Grappig voor 's avonds was zyn
idee om simpele nylon jurken al
leen door ze met een paar meter
van een smalle goud-metalen ket
ting te bestikken in kostbare cock
tail- en gala-creaties om te toveren.
Het huis Habro zorgde voor een
speelse kleurige, maar ook een spe
cifiek Britse vertaling van de Parij-
se mode. Voor herfst lanceerde men
een hele reeks gele, rode en zwarte
broekpakken, de trenchcoatkragen
van de jasjes Engelser kan het
by na niet met teddy beer-bont be
zet.
Van Rickey Reed waren de mouw
loze mini-jurkjes met vetersluiting,
gemaakt van een nieuw soort nylon
imitatie-suède, het gmote succes.
Over een paar maanden zyn ze voor
een paar tientjes ook in Nederland
te koop.
Sherman Field zocht naar een
compromis tussen de nieuwe mode
trend en oude tradities en vond die
in een Schotse race-auto-gele, mari
neblauwe ruit. Een wollen stof, die
hy ondermeer voor zyn sportieve
iets getailleerde herfst-mantels met
ingezette gebreide mouwen gebruik
te. Sherman Field behoort tot de
Britse ontwerpers, die hun creaties
Groen-geel
-
Een daverend succes daarentegen
boekte Wallis of London met rijn
combinaties van race-auto-gele wyde
pantalons, flessegroene maxi-man-
tels en by na drie meter lange race
auto-gele stola's. Wallis, die het vori
ge jaar als een der eersten met een
..Bonnie en Clyde" mode wor de
dag kwam, blyft de maxi-mantels
trouw, ondanks het feit. dat zelfs de
boutieks in Caraabystreet deze jas
sen niet meer kunnen verkopen.
Het huis Rona Roy maakte er
geen probleem van. Voor de herfst
liet men zich door Courrèges' zomer
mode inspireren, wat resulteerde in
een reeks, rode, zwarte en blauwe
tuniekjurkjes gecombineerd met
wyde race-auto-gele pantalons. De
jurkjes voorzag men van schuin op
gezette battledress-zakken.
André Peters de Britse confectio
nair van de Franse couturiers Louis
Feraud, trad voor het voetlicht met
SDAG 29 APRIL 1969
LEIDSCH DAGBLAD
PAGINA
IIDEN In de serie Modern Toneel van K. en O. in samen-
ring met het Leids Academisch Kunstcentrum heeft de To-
groep „Studio" gisteravond in de schouwburg „De tuin der
en" van Fernando Arrabal gespeeld.
j wezen er vorige week in onze bespreking van Ceremonie voor
vermoorde neger" reeds op, dat dit zeer recente stuk van de
s schrijvende Spanjaard nog minder dan het vorige een draad
een verhaal bevat. Nog veel duidelijker is hier sprake van beel-
ilit het onderbewuste (bijv. die van „de lammetjes" en „het beest
i kooi"). Merkwaardig was hetdat er wederom vier personen,
ter gezegd, figuren, in het stuk optreden; ditmaal onder hen niet
mannen doch nauw bij elkaar betrokken vrouwen.
is geen wonder, dat in een
dat zo duidelyk droom- en
merrie-belevenissen vertoont,
rerd door Arrabal in de gevan-
geschreven), de beelden el-
in een voor logisch bewustzyn
laar willekeurige volgorde op-
Het rijn de onderbewuste be
ssen van een bekende actrice,
le naam Lais. Men kon de in-
krygen, dat er sprak was van
lesbische liefde; de tweede
Miharca, geeft alle aanlei-
tot die veronderstelling. Maar
rergisse zich niiet. Arrabal zelf
er zich als volgt over uitgela-
In myn nieuwe stuk heeft
waarschynlyk seksuele erva-
met een andere vrouw. Maar
die vrouw? Ikzelf misschien
een stuk, dat men nader zou
bestuderen". En Lodewiik
{er, de regisseur, zei in een in
Het geslacht doet er voor
(Arrabal) niet toe. Hy neigt
naar het vrouwelijke, zou zelf
willen zyn. Hy laat zien. hoe
IschaD tussen twee vrouwen
aat, als er de wonderlyke man,
tussenkomt, die alles versplin
ter het slot van het stuk krygt
aldus merkte de Boer op,
:t met haar eigen onderbe-
ijn door haar bereidheid sa-
te leven met het beest in de
lenon. Zij betreedt de kooi
is moeilyk precies uit te ma-
?elk aandeel de regisseur in
rtoning had. De schryver zelf
namelijk zeer uitvoerige to-
n\vyzingen gegeven. Toch
nen zeker zeggen, dat dit aan-
[root was. Lodewyk de Boers
eit met de Spanjaard is voor
iens eigen stukken heeft ge-
luidelyk. Tydens het spel wor
gen de achterwand beelden ge
teerd. ook al weer droom- en
beelden, onder meer naar
erii en van Jeroen Bosch
en uit de oorlog. Deze gaan ge-
met doordringende, naar on-
t laak te harde, geluidsmonta-
jj. )e muziek is van Louis An-
•uimte
ddelei Varielle Fiolet als de actrice
in „De tuin der lusten" met
leest Zenon (Ad van Gessel).
dl'i esse 1.. in samenwerking met
Frits Weiland en de Studio voor
electronische muziek van de Ryks-
universiteit in Utrecht. De filmstrips
zyn door Maarten Visser vervaar
digd, de dia's door Ad van Gessel.
Speciale vermelding verdient ook
het voor een „tuin der lusten" zeer
passende décor van Frank Raven.
Al deze toevoegingen vormen een
wezenlyk onderdeel van de verto
ning. Men moet er, zei regisseur de
Boer, kippevel van krygen. Men
moet Arrabal niet intellectueel er
varen. maar sexueel, panisch, op
het scherp van de snede wankelend.
Zoals wy reeds by de „Cere
monieopmerkten, daarvoor
heeft men gevoel of niet.
Het aandeel van de spelers was
ELLEKOM (GPD) Het jeugd
festival Velp bestaat niet meer. Wel
de Stichting Jeugdfestival Velp maar
de festival-naam is geworden „Elle-
com Creatief" en het werkterrein is
verplaatst naar de sporthal en een
jeugdvakanfciecentrum in Ellecom.
Het direct betrekken van de jeugd
In allerlei activiteiten (zelfwerk
zaamheid) vraagt zoveel ruimte, dat
Velp hierin niet meer kan voorzien.
Tien jaar Velp's jeugdfestival bete
kent dus het einde. „Ellecom Crea
tief" wordt een grootse manifestatie,
die van maandag 11 augustus tot en
met vrydag 15 augustus wordt ge
houden. De organisatie blyft- in han
den van de Stichting Jeugdfestival
Velp.
Het zelf creatief bezig zyn van de
middelbare schooljeugd, zoals dat vo
rig jaar gebeurde (literaire work
shop, paint-in en openbare toneelre-
petitiebrengt met zich mee, dat an
dere accommodaties nodig zyn dan
het scholencomplex waarvan vorige
jaren voor het festival gebruik werd
gemaakt. Deze accommodaties zyn in
Ellecom gevonden.
groot. Elke onvoldoende of theatra
le noot zou deze wonderiyk aangrij
pende sfeer verstoren. In het byzon-
der de jonge Mariëlle Fiolet heeft
de grote rol van de actrice Lais met
duidelijk innig contact gespeeld: zo
genuanceerd, zo gevoelig afgestemd,
dat men geneigd is tot de veronder
stelling, dat zy een van onze grote
actrices zal worden. Maar ook de an
deren droegen veel by tot de indruk
wekkende voorstelling; Willeke van
Ammelrooy, direct en spontaan, als
de verleidelyke en verleidende Mi
harca; Carol van Herwynen als de
ideale minnaar Teloc; Ad van Ges
sel in de moeiiyke opgaaf om het
beest Zenon geloofwaardig uit te
beelden. Over de figuur van Teloc
zou, evenals trouwens over anderen,
nog veel te zeggen zyn. Men mag
hem niet zonder meer als ietwat
weeë „mooie jongen" zien. Alles in
het stuk heeft betrekking op het on-
derbewustzyn van de maagdelyke
Lais. Heeft Arrabal met zekere hand
de dromen van een maagdelyke
man-of-vrouw benaderd? Men wreef
zich aan het slot met tuitende oren
de ogen uit. Onverschilligheid ten
aanzien van deze op hoog artistiek
niveau staande vertoning zou een
testemonium pangertatis van de
toeschouwer betekenen.
D. Koekebakker
Liselore Gerritsen, een van de
medewerksters van het cabaret
Pepijn, heeft gistermiddag in Den
Haag haar langspeelplaat „Lise
lore zingt Liselore" gepresenteerd.
Behalve Paul Steenbergen van de
Haagse Comedie waren vele be
kenden uit de radio- en televisie
wereld naar de receptie gekomen.
Op de foto Liselore samen met
haar man Paul van Vliet, aan wie
zij haar eerste plaat aanbood.
