A
Nederlandse club van
fobie-
patienten opgericht
Hoogtevreespleinvrees en andere
vrezenkunnen genezen worden
muisvrouwen
helpen
huisvrouwen
HUIS ZONDER
KEUKEN
Pantynylons
T
KOM ER ACHT ER
Kleurloze kleur''
Vesten
Duur zonnebad
KTRu'tfcOAO 2a MAART I960
LD EXTRA S
In het Amsterdamse Hilton-hotel toonde Ribano zijn badpakkencollectie
voor het komende seizoen. Van links naar rechts: het badpak „Escapade"
de bermuda Pia-Petra" en de bikini „Nathalie".
Hinzen-zonder-keukens zijn wellicht het toe
komstbeeld voor de Russische huisvrouw. In
Moskou wordt, op het ogenblik gebouwd aan een
„experimenteel project," bestaande uit twee ge
bouwen van zestien verdiepingen die alleen maar
kamers en badkamers bevatten. De geestelijke
vaders van dit project zijn (volgens Le Figaro)
van mening dat de Russische vrouwen over een
aantal jaren helemaal niet meer zullen köken.
Een soort gemeenschappelijk restaurant dat op
de benedenverdieping is gelegen, zal de proble
men van vaatwas en voedselirxkoop oplossen. Op
elke etage komen wasmachines en strijkkamers,
terwijl voor kleding en andere seizoenartikelen
een gemeenschappelijke ondergrondse bergruim
te wordt ingericht. „Huishouden op hotelbasis"
dus. met de bedoeling dat de toekomstige be
woonsters een maximum aan vrye tijd uit dit
systeem zullen halen.
Pantynylons hebben in de afgelopen drie Jaar
het leeuwendeel van de kousenmarkt opgeëist. In
Engeland bedraagt de verkoop van pantynylons
ongeveer vtfftig procent van de totale kousenver
koop. weet Nova te melden. In Londen en andere
grote steden is het aandeel van de pantynylons
zelfs tachtig procent.
ADVERTENTIE
DAMESMODE
hi exclusief jonge slijL
BREESTR A AT 1080-112 LEIDEN
1. Lantaarnpaal
2. Kei minder
3. Steen meer rechts boven
4. Blaadje meer aan bloemen
5. Brievenbus van winkel
6. Winkelier heeft knoopje minder
7. Mond van winkelier
8. Tasje van vrouw
Nederland heeft een Club voor fobiepatiënten gekregen.
De initiatiefnemer ervan is de 45-jarige mevrouw M. N. de
WolfFirdinandusse, Van der Valk Bouwmanlaan 84 in
Woerden.
Een fobiepatiënt te volgens „de dikke Van Dale" iemand
die in bepaalde omstandigheden of door bepaalde voor
werpen aan angstbeklemmingen lijdt, xonder dat er een
zichtbare oorzaak voor de angst is.
Veel voorkomende vormen van fobie zijn hoogtevrees,
watervrees, engtevrees en pleinvrees. Mevrouw De Wolf:
„Het is een paniektoestand, die zich dikwijls in duizeligheid
uit. Ik spreek uit ervaring, maar ik ben er, dank zij een
psychiater, voor 05 procent af.
Volgens haar schijnt de medische wereld nog altijd nauwelijks
raad te weten met fobielijders. „Het is een hele nare ziekte,
omdat men je maar nauwelijks serieus wil nemen. Het publiek
en veel artsen denken dat je je aanstelt. Dat is verschrikkelijk,
maar ik heb aan den lijve ondervonden, wat fobie is", aldus
mevrouw De Wolf.
A Mevrouw De WolfFerdbiandusee»
praten. We streven naar begeleiding door weten
schappelijk geschoolde personen.
Mevrouw De Wolf treedt als contactfiguur op
voor het zuiden, westen en midden van ons land,
mevrouw Timmers voor de rest. „Het is onze be
doeling in elke provincie een contactpersoon aan
te stellen, die als vraagbaak van de patiënten uit
zijn provincie optreedt. Ik heb nu 230 reacties ge
kregen, mevrouw Timmers ongeveer 50. We heb
ben inmiddels contact gekregen met de Neder
landse vereniging van gedragstherapeuten, waar
van zowel psychologen als psychiaters lid zijn.
We zijn erg blij met dit contact. Weet u overi
gens, dat van alle brieven die we binnenkrijgen
als oorzaak van de fobie de jeugdtijd van de be
trokkene wordt aangegeven. Meestal zat er iets
niet goed in de verhouding met ouders. De be
langrijkste andere oorzaak is de barre tijd die
diegenen in de oorlog of in kampen hebben door
gemaakt."
Het contact tussen de leden onderling acht me
vrouw De Wolf van groot belang voor de fobielij
der. Mensen hebben veel steun aan elkaar: ze be
grijpen elkaar makkelijk. Voor f 12,50 per jaar
kan men lid worden van de club, die nog geen
naam heeft. Men ontvangt dan regelmatig ook
Fobie-vizier, het clubblad, waarin patiënten over
hun gedragingen vertellen en waarin wellicht
medici bijdragen gaan plaatsen. Kortom, de club
voor de mensen met angstcomplexen komt goed
van de grond.
„Romige, bijna kleurloze kleuren" adviseert
een bekend fabrikant van nagellakken voor ko
mend voorjaar. Het klinkt wat raadselachtig,
maar hij bedoelt er alleen maar mee, dat onze
vingertopjes dit voorjaar heel teer van kleur
moeten zijn. Uiterst bleek-roze bijvoorbeeld, heel
lichtbeige of bijna kleurloos. Ook als de zon ko
mende zomer onze handen bruin kleurt.
Modieus breiwerkje voor komend jaar: een
zeer lang vest om op de lange broek te dragen,
met diepe V-vormige halsuitsnijding en grote op
gezette zakken. Alles mag: effen kleurtjes, maar
ook wit of crème met biezen in afstekende kleur
of met dunne contrasterende lengtestreepjes. Of
effen donkerblauw, met een gebreide gestreepte
sjaal erbij om in de halsopening te knopen. Rest
jes wol opmaken kan ook, in vesten die helemaal
„opgebouwd" worden uit brede horizontale stre
pen in rood, wit, blauw, geel en paars.
Zonnebaden zonder gevaar voor zonnebrand:
dat kan in Denemarken. Een bekend Deens ho
tel heeft sinds kort een overdekt zwembad dat
voorzien is van een reusachtige hoogtezon. Het
fijne van de zaak is (onthult Hotel Revue) dat de
ze hoogtezon een nieuw systeem heeft waarbij de
„verbrandende" stralen worden uitgeschakeld.
Ongeveer honderd gasten kunnen in het hotel
zwembad zonnebaden zonder last te krijgen van
zonnebrand. De internationale hotelwereld zou
grote belangstelling hebben voor dit .zonnige."
maar allerminst goedkope project: de Installatie
in het Deense hotel kostte een kwart miljoen gul
den.
Twintig jaar geleden belandde zy met haar toen aanstaande echt
genoot in een vaart te Gouda. Haar verloofde redde zich vrij snel utt
de auto, maar mevrouw De Wolf had er meer moeite mee om op het
droge te komen. Naar haar gevoel was het een eeuwigheid, de paar
minuten dat zij in de auto vast zat. Vijf jaar later besefte zij. dat het
goed afgelopen avontuur haar bij tijd en wijle nachtmerries bezorgt
Mevrouw De Wolf: „Ik was fobiepatiënte geworden. Dat is een ge
leidelijk proces geweest. Ik ging naar een psychiater, die ik vanuit
mijn studententijd kende ik heb vijf jaar voor kinderarts gestu
deerd, maar door het ongeval en het feit dat we kort daarna trouw
den. heb ik mijn studie niet afgemaakt - en die me wel eens even
moed zou inspreken. Hij geloofde niet in mij als fobielijdster. Daar was
ik veel te nuchter voor. Ben je gek, meid, zei hij, je krijgt van mij een
pil en dan i6 de zaak over. Nou, hij werd bedankt. Tk ben nooit meer
bij hem geweest. Naderhand kwam ik onder behandeling van een
psychiater, die mij er voor 95 procent vanaf geholpen heeft. Dat is een
machtige kerel".
Mevrouw De Wolf verder: „Die man is een gedragstherapeut. Hij
leerde mij te ontspannen. Hoe ik mij diende te gedragen. Hij ging
systematisch na, waai- ik angst voor had. Ik raakte in die tijd in
paniek door de spoorwegovergang hier in Woerden. Daar moet je ik
weet niet hoeveel maal per dag lang wachten. Dat benauwde me".
„Voor die therapie moet je een enorme verbeeldingskracht hebben.
De psychiater liet je voor de spoorbomen wachten, telkens opnieuw,
net zolang dat je je niet meer opwond over het lange wachten. Daarna
liet hij me z.g ta een winkel wachten. Ik had
hem gezegd dat ik ook zo'n angst had om in een
winkel te moeten wachten. Ook dat wachten
oefende hij totdat ik mezelf volledig ontspande.
Hij werkte in volgorde van ernst het lijstje fobie-
verschijnselen met mij af."
Mevrouw De Wolf kwam op het idee om een olub
van fobielyders op te richten door een bericht in
een krant. Daarin werd geschreven over mrs.
Neville, die in Engeland een organisatie in het
leven had geroepen tot hulpverlening aan lijders
van fobiën.
Zij schreef mrs. Neville die haar een briefje te
rugstuurde met de mededeling dat mevrouw S.
C Timmers'-Spelman, Heemskerklaan 47 in
Naarden, al met iets bezig was. Mevrouw De
Wolf nam daarop met de Naar dense contact op,
welk gesprek heeft geresulteerd in de oprichting
van de club.
Mevrouw De Wolf: „We hebben geen bestuur.
De clubvorm hebben we gekozen om de zaak in
tiem te houden. Als je gelijk met allerlei dure
namen en titels gaat werken, stoot je een hele
boel potentiële leden af. We zullen wel kijken in
welke richting de zaak groeit."
„Het belangrijkste voor ons is, dat we fobielij
ders steun verlenen. Steun, die ze van medici
vaak niet krijgen, omdat hen de tijd ontbreekt
om eens een half uurtje of een uurtje met ons te
Vereniging voor steun of tijdelijke vervan-
g der huisvrouw is in 1911 opgericht, is be
dden begonnen en timmert ook nu nog niet
de weg. Aanvankelijk werd het werk opgezet
een vorm van „werkverschaffing" aan vrou-
i en meisjes van goeden huize, zoals men dat
tie beginjaren noemde.
ft was allemaal in de sfeer van verenigingen
Tesselschade," vertelt mevrouw Wolff. „Nu
■dj i onze werkende leden vaak weduwen en al-
nstaande vrouwen die een levensvulling zoe-
Ook gescheiden vrouwen en ongetrouwde
hters die altijd hun ouders hebben verzorgd
op zeker ogenblik alleen komen te staan. Op
ogenblik staan bij ons een kleiine drieduizend
lm «n ingeschreven."
«middeling
ji vereniging is in Haarlem gevestigd, maar
werk is landelijk van opzet. Er zijn gewone
a en werkende leden: de eerste groep zijn de
sen die om hulp vragen, de tweede groep be
at uit de vrouwen die hulp bieden. „Tussen
twee groepen zijn dus absoluut geen werk-
rersWe bemiddelen alleen maar. De gezinnen
hulp vragen zijn de werkgevers! Zij gaan een
Huk t ienstverband aan met onze werkende
!fn. Het betalingstarief wordt wèl door de ver-
r fcing vastgesteld."
'1 vertelt met nadruk dat dit hulpverlenings-
rk geen permanent karakter heeft. „Het fun-
ït altijd als overbrugging, is altijd tijdelijk,
een maximum van twee maanden. Dat is
or de werkende leden ook prettig. Er is dan
afwisseling."
vereniging heeft het gouden jubileum al ach-
de rug, maar er zijn ook werkende leden die
fyesaan tot de „oud gedienden" mogen wor-
gerekend. Er zijn diverse, vrouwen by die de
falfeneenhalf .jaar al hebbe volgemaakt. Er
i zelfs vrouwen die al vijfentwintig jaar als
rkend lid bij het bureau staan ingeschreven.
gemiddelde leeftijd ligt tassen de veertig en
tig jaar, maai- die „zestig-jaar-grens" ver
tot neiging om naer boven te verschuiven,
t bureau vaJ. zo'n vereniging staat voor de niet
ïjd eenvoudige taak om de werkende leden
"V «en passend gezin te dirigeren. Men gaat
van uit, dat ieder mens zyn bijzonderheden
tt en dat de gastgezinnen ook hun eigenaar-
«heden kunnen hebben, zodat bij elke plaat-
ïg terdege wordt bekeken of iemand in een be-
gezin zal passen.
ver
etrouivbaarheid
ls
hj proberen de juiste vrouw naar de
iste plaats te dirigeren"zegt mevrouw
M. Wolffvan de Poll in Haarlem,
is directrice van het bureau van een
itelling met een lange naam: „De ver-
iging voor steun of tijdelijke ver-
inging der huisvrouw"Een voor Neder-
nd uniek bemiddelingsbureau, dat zich
bijna zestig jaar bezig houdt met hulp-
'rlening aan gezinnen waar de huis-
mw tijdelijk afwezig is, of tijdelijke
tip nodig heeft.
veel aanvragen van ouders die samen op vakan
tie gaan en in die periode een vervangster van de
huisvrouw willen hebben. Het gros van de aan
vragen komt van gezinnen met kinderen en van
oudere mensen."
De bijna zestig jaar oude vereniging heeft een
grote wens die permanent op de verlanglijst
staat. ,Meer werkende leden," zegt het bestuur.
„Het is moeilijk om alle aanvragen om hulp te
honoreren. We moeten noodgedwongen vaak nee
zeggen. We zouden veel meer werkende leden
kunnen gebruiken."
En mevrouw Wolff-van de Poll zegt: „Er moet
ongetwijfeld een groot reservoir aan vrouwelijke
hulpkrachten op dit terrein zyn. Weduwen, ge
scheiden vrouwen, alleenstaande vrouwen die ge
noeg hebben van het thuis zitten, willen weer een
houvast hebben. Voor zulke vrouwen die geen
diploma's hebben en toch wel weer willen gaan
werken, kan dit erg aantrekkelijk en afwisselend
werk zijn. Het geeft bovendien een enorme vol
doening. Maar hoe bereik je die vrouwen?"
Misschien wel door hier het adres af te drukken
van het bureau van de vereniging: Lorentzkade
512, Haarlem.
Nieuwe zonnebril uit Laburo-collectie mode 1969 van de brïllenontwerper
Jean d'Or in Parijs. Edith toont hier een twee-in-een.montuur met recht
hoekige glazen.
