euwenoud
itueel
Bestsellers voor
de confectie
een schijnbeeld
„Image
lode van het
reverfde oog:
Hier nog wat Spaans
IEEDS IN EGYPTE
Jarige Azalea
Anclerszijn
KOM ER ACHT-ER
MOEDERLIJKE
Rli
iTDRDAO M FEBRUARI 1969
LD EXTRA S
slechts 22 cm lang, wat overeenkomt met de
span van een doorsnee vrouwenhand. Maar met
een enkele druk op de knop wordt het een re
genscherm van normale grootte. De kleine Ko
bold wordt geleverd als dames- en herenmodeL
jcht Jaar geleden keek men als Neder
landse in Londen de ogen uit wan-
's ochtends de werkende meisjes uit
voorsteden de Londense binnenstad
Die jonge vrouwen wa-
vrijwel allemaal met oogmake-up
en het was één en al blauwe en
oogleden wat de Big Ben sloeg.
Nederland deed men op dat moment nog
t zo uitbundig aan oogmaquillage, maar ty-
i ns de afgelopen jaren is de kunst van het ver-
laien van de kijkers ook hier behoorlijk inge-
irgerd. Veel vrouwen voelen zich tegenwoordig
nder oogmaquillage maar kaaltjes en het as-
rtiment doosjes, stiften en flesjes met oogmake-
in alelrlei kleuren wordt steeds groter.
Toch is er (alweer!) niets nieuws onder de zon.
mode heeft alleen maar voor de zoveelste keer
[uw leven bezorgd aan een eeuwenoud ritueel
in de historie van de schoonheidsverzorging
eler op keer tot een rage is uitgegroeid. Er zijn
i» geweest dat „geverfde ogen" het kenmerk
1 ren van de slechte vrouw die het fraaiversier-
oog alleen maar op zondige doelwitten liet
Hen. Zo'n periode werd vroeg of laat wel weer
door een tijdperk waarin het als top-
mt van verfijning en smaak gold wanneer de
en overdadig met „schmink" waren bewerkt.
bi
er?
i-
Met een topper in miniatuur kan een paraplu
modeontwerper uit Aken op de internatio
nale voorjaarsbeurzen in Parijs en Brussel zijn
opwachting maken. Hij schiep de kleinste auto
matische zakparaplu ter wereld, „Super-Mini-
Koboki" genaamd, ki elkaar geschoven is hij
BESTSELLERS uit de Parijse mode.
creaties die door de confectiefabrieken
over de gehele wereld ijlings zullen wor
den nagemaakt, worden volgens onze mo
deredactrice ongetwijfeld:
Balmain's met een zwart lint afgebiesde
jurken en zijn mantels met rugceintuur
tjes met ronde, opgestikte zakken.
Dior's van voren geplisseerde en van
achteren gladde rokken in combinatie
met driekwart, kraagloze, jasjes met
korte mouwen.
Courrèges met poederdonsjes gegarneer
de zwarte mousseline avondjurken en
zijn jurken, pakjes en mantels met schuin
opgestikte zakken in een andere kleur
stof.
Chanel's Chanel-pakjes van beige gabar
dine.
Givenchy's japonnen met overslagsluiting
op de rug.
De Spaanse ontwerpster Mitzou, de enige
die voor haar creaties uitsluitend suède en
nappa gebruikt, heeft haar collectie voor
voorjaar en zomer getoond. Op de foto hier
naast een van haar mannequins in een ja
pon van donkerblauw suède met goudbor
duursel.
Laroche's mantelpak japonnen met inge
haalde ceintuurs.
Patous V-hals-jurkjes met lange mou
wen, een zeer strak bovenlijfje en een
wijd-uitwaaierende plissé-rok, zijn man
tels met een vetersluiting.
Lanvin's japonnen met aangerimpelde
rokken, zijn vakantiepantalon met wijd
geplisseerde pijpen, zijn uitsluitend met
één brede ceintuur sluitende jassen.
Yves Saint-Laurent's zwarte tuniek -
broekpakken pantalons met wijd uit
lopende pijpen in combinatie met korte
tuniekjurken zijn pakjes, bestaande
uit een klokrok, waarover een lang jak
met lange mouwen en een ronde hals
wordt gedragen. Veel lange kettingen en
sjaals.
Cardin's plissé-jurkjes met etagerokken
met omkrullende randen en zijn ensem
bles met pied de cocq's.
Molyneux's namiddagjaponnen met
ruches afgezette overslagsluiting aan de
linker voorkant.
Ricci's rokken, bestaande uit vier of meer
losse panden, die alleen aan de taille
band zijn vastgezet. Zijn V-hals-jurkjes
met knoopsluiting op de rechterschouder
en zijn shantung-overalls.
JJngaro's geplisseerde kostschooljurkjes
met pastoorskraag.
Ja
*°rc De ,,modc van bet geverfde oog" is duizenden
ren oud. In de Egyptische tijd begonnen de
k duwen er al mee; zwaar-aangezette. donkere
[nkbrauwen en diepgroene oogleden waren de
k woonste zaak van de wereld. De voorloper van
Pe: eyeliner bestond trouwens ook al, want zwarte
r P ndgn om de ogen waren onmisbaar. En de
lat pnake-u» van Cleopatra staat in de twintigste
luw model voor de oogmaquillage.
npj
m Ook de Griekse en Romeinse dames kliederden
a ar hartelust met ingrediënten die de wenk-
uj, auwen en oogleden de nodige nadruk moesten
ven. Zelfs de binnenkant van de ogen werd met
)E5 arte make-up behandeld. De dichter Ovidius
ukt in zijn „Kunst der vrijage" de Romeinse
eisjes op het hart, dat zij niet moeten schro-
m m de kale einden van hun wenkbrauwen by
tekenen en de ogen te omlijnen „met een dun
sgje as of saffraan, dat gevonden wordt aan
oevers van de heldere Cydne".
In de daarop volgende eeuwen gedroeg de oog-
(ike-up zich als iedere tak van mode: grillig,
eens was het „dernier cri" om de wenkbrau-
m zwaar aan te zetten, dan weer werden ae
illedig weggeschoren en vervolgens met een stift
eer op de kale huid getekend. Wufte vrouwtjes
eden eeuwen geleden hetzelfde wat nu jonge
rouwen doen als ze een avondje uit gaan: ze
aakten de oogleden met goudkleurig poeder op.
Al doende leerde men. Prentjes uit de Franse
jd laten zien dat de wenkbrauwen toen al sier-
1c en met zorg werden by getekend, al werd er
ag weinig aandacht besteed aan de individuele
orra van het gezicht: alle vrouwen kijken lich-
n i lijk verbaasd onder iets-opgetrokken wenk-
i auwen uit. Maar misschien was dat toen de pi-
mte manier van kijken.
In 1969 worden mascara, wenkbrauwstift, oog-
r ifciaduw en namaakwimpers weer gehanteerd als
ijfentwintig, vyfhonderd of tweeduizend jaar ge-
te! tien. al gebeurt het nu waarschijnlyk met meer
ste!
Het oog heeft al eeuwenlang steeds iets
anders gewild. Op het ogenblik ivil het: lan-
geopvallende wimpers, schaduw in zachte
kleuren en daarboven een wenkbrauivlijn die
natuurlijk en vooral niet opvallen moet zijn.
smaak en raffinement. De wenkbrauw wordt niet
langer zwaar geaccentueerd, maar is gereduceerd
tot „passende omlijsting": het oog domineert. Voor
hoe lang? Misschien loopt de volgende generatie
vrouwen weer met kale oogleden. Het oog heeft
immers al eeuwenlang steeds iets anders gewild.
Sedert een jaar of tien overheerst „de image"
ons leven. De image-builders verdienen goud
omdat zij eerst feilloos de smaak van het
publiek peilen en dan degene die door hen
gevormd moet worden, precies bij die smaak
weten aan te passen. Wil het volk een „ster
ke man" als premier? Goed hoor, ive zub-
len wel even een sterke man produceren door
zijn image volgens voorschrift deskundig op
te bouwen, hem zijn haarstijl, kostuums
stemgeluid, gebaren voor te schrijven en in
te studeren het volk kan precies krijgen
wat het hebben wil.
Een artiest die mislukt, wijt dit niet aan
zijn geringe talent of capaciteiten, maar aan
zijn foutieve image. Politici, kunstenaars, on
derwijzers, directeuren, vakbondleiders en
sprèkêrs-in-het-openbaar piekeren dag en
nacht over hun image en verwarren die ima
ge met hun persoonlijkheid. Aangezien de we
reld voor wie zij optreden precies hetzelfde
doet, blijft de schade beperkt tot de onover
zichtelijke chaos waarin we leven.
ADVERTENTIE
Voor liefhebbers van kamerplanten dit be
richtje: De Azalea is (officieel) deze maand pre
cies honderdvijftig jaar oud. In 1819 werd de
Azalea voor het eerst gepresenteerd op een land
en tuinbouwtentoonstelling in België.
Teveel namaaksieraden, armbanden en kralen
zyn „dodelijk" voor het uiteriyk van een vrouw,
vindt de in Amerika geboren modelontwerper
Bill Blass. „Al die kralen, kettingen en ringen
maken van een meisje een herdruk van ieder
ander meisje". Zijn advies, afgedrukt in Woman's
Own: een vrouw die ziet dat al haar vriendin
nen meedoen aan de kettingenrage, moet eens
proberen om helemaal geen sieraden te dragen.
Ze moet wel zorgen dat haar make-up en kapsel
perfect zyn. Het resultaat? Juist: zo'n vrouw valt
op doordat zy „anders" is-
charmant en hartelijk en geestig, dan einde
lijk thuis te komen, je naaste familieleden
van de image af te roerpen en je af te rea>-
geren in het tegendeel: foeterend, gekwetst,
onbegrepen en zuur door het huis te stam-
pen, de wereld te verloeken, je beklag te doen
over stapels onbelangrijks.
En om daarna, uitgeraasd en uitgerust, over
te gaan tot het normale leven, tot een rede*
lijk gesprek, tot even ontspannen keuken*
meidenromannetje lezen, tot gewoon melig
kassiekijken. Gewoon de accu opladen vooé
de volgende onvermijdelijke imagevertoning,
Henk heeft, geloof ik, meer personality dart
Adriaan, niet?" vraagt tante Alie. Ze snapt
het niet. Zij ziet alleen de buitenkant, de ge*
daanteverwisselingen bij Henk. En altijd het*
zelfde gezicht dezelfde kalmte bij Adriaan.
Maar met karakter heeft dat niets te ma*
ken. Adriaans gelijkmatigheid komt voort uit
het feit dat zijn „image" hem niet interes
seert en hij geivoon zichzelf is: of hij n%
werkt, op het podium staatthuis een plaat
draait, in de bioscoop zit of met iemand
praat: hij is altijd Adriaan, nooit een illusie,
Henk, wiens kleur verandert met zijn omge
ving en die alleen thuiskomt om uit te razen
en uitte rusten, moet zijn persoonlijkheid nog
ontdekken. Zijn image is kant en klaar; hij
is er trots op. Over zijn karakter heeft bij
zijn hoofd nog niet gebroken. Dat komt hope
lijk later wel.
THEA BBCKMANN
1- emmer
2. schoenveter van man
S. paraplu
4. vlag
5. staart van hond
6. jasje van man rechts
7. bril man links
8. mond van jongetje
uw handen vi ayen erom
Maar wat is een image? Niets, gewoon niets.
Een schijnbeeld, een illusie.
Gekke wereld is dit", grinnikte Adriaan op
een dag. Je weet eigenlijk nooit precies of
je met een persoonlijkheid of met een image
staat te praten. Bij de gewone mensen valt
het nog wel eens mee, die gedragen zich ta
melijk natuurlijk. Maar hoe hoger iemand op
de maatschappelijke of publieke ladder staat,
hoe minder hij kennelijk zichzelf mag blij
ven. Hij moet iets gaan voorstéllen. En nu
vraag ik me al jaren af: waarom moet dat?"
„Het zal wel een kwestie van vraag-en-aan-
bod zijn", meende ik. Misschien beleven we
nog eens dat mensentypes een marktnote-
ring krijgen. Overigens lijkt 't me erg ver
moeiend om voortdurend iemand anders te
zijn. Je moet van nature dan wel een leeg,
onbetekenend mannetje zijn om een indruk
wekkende image aan te trekken, en het jar-
renlang vol te houden
„Pas op, laten ze je niet horen", grijnsde
Henk.
„Zeg jij maar niets. Als hier in huis iemand
aan zijn image gesleuteld heeft, ben jij het
ivel", snauwde ik.
„Da's waar", viel Adriaan in.
„Daarom heb ik ook succes en Adriaan
niet", sloeg Henk terug. „Ik iveet precies hoe
ik mensen voor me moet innemen, hoe ik
kan maken dat ze mij accepteren en waar
deren. Maar die broer van mijpoeh!"
„Ook dat is waar", gaf ik toe en Adriaan
snoof hooghartig.
Het probleem interesseerde mij. Ik dacht na
over Henk: buiten de deur zo populair, thuis
dikwijls onuitstaanbaar. Waarom?
Waarschijnlijk omdat hij thuis wil uitrus
ten. Het moet heerlijk zijn om, als je uur na
uur de fijne, vlotte jongen bent geweest,
Paco Rabanne, de Parijse cou
turier, die zijn oud beroep van ga
rage-monteur uitleeft in de mode,
vindt dit „avondhoedje" een pas
sende omlijsting voor de oogmake-
up voor een winteravondfeest.
