Robert Kennedy's herinneringen aan Cuba (3)
KREMLIN WIJZIGT KOERS
Kamerlid wil
opruiming al
in december
VRTJDAO m NOVKMBBR 19»
LE1D9CH OA AHUM)
PAGDf A SJ
Maandag om 7 uur verscheen Dresident. Kennodv xrr^r- a*.
Maandag om 7 uur verscheen president Kennedy voor de
televisie om de natie op de hoogte te stellen van de situatie op
Cuba en de redenen voor de quarantaine. Hij was toen heel
kalm en vol vertrouwen, dat hij de goede weg gekozen had.
In zijn toespraak legde hij er de nadruk op, dat de blokkade
een eerste stap betekende. Hij had het Pentagon (ministerie
van Defensie) opdracht gegeven alle nodige voorbereidingen
voor verder militair optrekken te treffen. In een vertrouwelijk
rapport had minister McNamara de volgende eisen gesteld:
250.000 manschappen, 2.000 vluchten op verschillende doelen
op Cuba en een invasieleger bestaande uit 90.000 mariniers en
luchtlandingstroepen. De Amerikaanse verliezen werden op
25.000 man geschat.
Opwinding en trots
De president hechtte zijn goed
keuring aan deze voorbereidingen en
de plannen kregen voortgang. Snel
werden de uitgeruste troepen naar
het zuidoostelijk deel der V.S. ge
transporteerd. Er werden maatrege
len getroffen om meer dan 100 sche
pen voor een invasie te verzamelen.
Die avond gingen we met een be
zorgd gevoel en vol bange opwinding
naar bed, maar toch ook vervuld
van een gevoel van trots over de
kracht, de doelbewustheid en de
moed' van de president van de Ver
enigde Staten. Niemand kon voor
spellen wat de komende dagen zou
den brengen maar we voelden allen
dat de president om zijn wijsheid en
persoonlijke waardigheid de steun
van een verenigd land achter zich
zou hebben. De volgende dag, dins
dag, was er een belangrijke verga
dering van de reeds eerder genoem
de OAS (Organisatie van Ameri
kaanse Staten). Verwacht werd, dat
het moeilijk zou zijn de tweederde
stemmenmeerderheid te verkrijgen,
die nodig was voor het bevel tot
quarantaine. Maar de Latynsameri-
kaanse landen, die een unieke saam
horigheid aan de dag legden, steun
den de voorstellen van de Verenigde
Staten unaniem. Een aantal droeg
zelfs manschappen, voorraden en
schepen bij gedurende verscheidene
daarop volgende weken.
Ontspanning
Onze groep had 's ochtends om 10
uur een bespreking met de president
in het Witte Huis. De stemming was
wat luchtiger, niet vrolijk, maar er
heerste toch een zekere ontspanning
We hadden de eerste stap gedaan,
het was niet slecht gegaan en we
leefden nog. Er waren veel berich
ten. John McCloy, de voormalige
hoge commissaris in Duitsland en
adviseur van president Kennedy
voor Europese kwesties en zaken de
veiligheid betreffende, had het ver
zoek ontvangen terug te keren en
met Adlai Stevenson onze zaak in de
Verenigde Naties voor te dragen.
Omdat hij Republikein was, werden
er dus twee kanten van de zaak be
licht. Hij vormde een tegenwicht te
gen Stevensons standpunt en had in
het begin een militaire aanval en
een invasie van Cuba voorgestaan.
John McCone deelde onze commissie
mede dat tot dusverre de Sowjetrus-
sische troepen op Cuba of elders niet
waren gealarmeerd. Nergens waren
buitengewone militaire maatregelen
waargenomen. Op Cuba hadden de
Russen iedereen, behalve het Rus
sische militaire en technische perso
neel, de toegang tot de raketbases
verboden. Hij rapporteerde ook dat
men begonnen was raketbases te
camoufleren. Het is nooit duidelijk
geworden waarom ze J 1
i nocht een klein detail, werd over het
hoofd gezien.
In de loop van de bespreking ver
namen we dat er een groot aantal
code-berichten uitgezonden was aan
alle Russische schepen op weg naar
Cuba. Wat hierin stond wisten we
toen niet en weten we npg niet.
maar het was duidelijk dat de sche
pen op dat moment nog recht op hun
doel agfingen.
De president stelde een brief aan
Chroesjtsjow op, waarin h'ij hem
vroeg de quarantaine te beschouwen
als wettig bevestigd door een meer
derheid van stemmen in de OAS en
waarin hij voorts duidelijk stelde dat
de V.S. niet op schepen van de Sow-
jet-Ujnie zouden vuren en waaraan
hij tenslotte toevoegde: „Ik maak
mi) zorgen en wij moeten beiden
voorzichtigheid betrachten en niets
doen waardoor de situatie moeilijker
wordt dan nu reeds het geval is".
Toen bespraken we tot in details
de instructies die aan de Marine
moesten worden gegeven wanneer
een koopvaardijschip in de quaran
taine-zone zou worden aangehouden.
Om een ernstige militaire confron
tatie te vermijden voor het geval een
schip zou weigeren te stoppen, moest
de Marine schieten op roeren en pro
pellers waardoor het schip onklaar
zou worden, maar goede hoop be
stond dat er geen verlies van men
senlevens zou zijn en dat het schip
niet zou zinken. De president drukte
daarna zijn bezorgdheid uit over de
gevolgen van een entering van deze
schepen als de Russen zouden be
sluiten tegenstand te bieden. Volgens
hem moesten we dan op een harde
strijd en vele verliezen aan mensen
levens rekenen. Mc Nam ara meende
dat het schip wellicht niet geenterd
behoefde te worden en binnen rede-
lijk korte tijd naar Jacksonville of
Charleston zou kunnen worden ge
sleept.
„En wat zou u dan doen", vroeg
de president, „als we ons al die in
spanning hadden getroost en er
bleek alleen babyvoedsel aan boord
te zijn?" Iedereen was het er over
eens dat we moesten trachten alleen
die schepen aan te houden die dui
delijk militair uitgerust waren, maar
intussen bleef het optreden tegen
over andere schepen een probleem
denen van „veiligheid" of „trots" of
„aanzien" een antwoord van de an
dere kant zou eisen, dat weer om
dezelfde redenen van veiligheid, trots
of aanzien, een tegenzet 2ou oproepen
en tenslotte naar een gewapend con
flict zou kunnen leiden. Dat wilde hij
vermijden. Hy wilde niet dat iemand
later een boek zou kunnen schrijven
over „de raketten van oktober" waar
in dan zou staan dat de V.S. niet al
les hadden gedaan om de vrede te
bewaren. We zouden de tegenpartij
niet nodeloos verkeerd beoordelen,
of uitdagen of onze tegenstanders
overijld tot een actie dwingen die
niet bedoeld of verwacht was.
r Minister MacNamara.
jrueu waaium w daar zo lang
mee hebben gewacht. De president
gaf bevel tot de voorbereidingen van
een mogelijke blokkade van Berlijn
We bespraken ook tot in details wat
er zou moeten gebeuren als er een
U-2 vliegtuig omlaag geschoten werd
en kwamen na de speciale toe
stemming van de president te heb
ben verkregen overeen dat bom
menwerpers en gevechtstoestellen
een luchtdoelraketbasis zouden ver
nietigen. Minister McNamara stelde
dat een dergelijke aanval twee uur
na de melding van het afschieten
van een van onze vliegtuigen kon
plaats vinden. Tegen die tijd was de
ontspannen, luchtige stemming to
taal verdwenen. Die had maar korte
tijd geduurd.
Gereed
President Kennedy drukte zijn ern
stige bezorgdheid uit dat er geen
vergissng mocht plaats vinden
en dat elke aanval tegen onze ma
chines moest worden geveri
fieerd voor we tot een tegenaanval
zouden overgaan. Hij vroeg naar het
lot der piloten die wellicht omlaag
geschoten zouden worden. Toen
vroeg hij minister McNamara onze
U-2 vluchten te supplementeren met
een reddingsmissie. Hij stemde toe
in het voorstel van McNamara tot
verlenging van diensttijd van bepaal
de militairen en tot het in gereedheid
brengen van de 101ste divisie Air
borne troepen.
Hij wilde er zeker van zijn, dat
we alle noodzakelijke stappen had
den ondernomen in geval van een
militaire reactie van de Russen. ,Jk
wil alleen nogmaals stellen, dat ik,
als het antwoord van de Russen mi
litair optreden of een invasie onver
mijdelijk maken, zeker zal zijn dat
we geen dagen behoeven te verspil
len om klaar te zijn", zei hij.
Tenslotte maakte hij afspraken
voor vergaderingen met de ambassa
deurs der Europese landen om een
blokkaade van Berlijn voor te berei-
den. Niets, geen belangrijke kwestie
Meer problemen
Welke criteria moesten we aanhou
den om sommige koopvaardijsche
pen door te laten en andere aan te
houden? En hoe konden we dat met
zekerheid weten?
Er zouden die dag nog meer pro
blemen rijzen. John McCone rappor
teerde dat Russische onderzeeërs de
Caribische Zee binnen voeren. Een
van hen had de vorige dag getankt
op de Azoren en voer nu in de rich
ting van Cuba. De president gaf de
Marine opdracht de hoogste priori
teit te verlenen aan het volgen van
de onderzeeërs en de strengste veilig
heidsmaatregelen uit te vaardigen
vliegtuigdekschepen en andere sche
pen te beschermen.
Na de vergadering zaten de Presi
dent, Ted Sorensen, Kenny O'Donell
en ik in zijn kantoor te praten „Het
grootste gevaar en het grootste risi
co van deze hele zaak," zei hij, „is
een misrekening een verkeerd oor
deel".
We waren het erover eens dat geen
van beide partijen een oorlog over
Cuba wilde beginnen, maar de mo
gelijkheid bestond dat een van beide
partijen een stap zou doen die om re-
Daarna spraken de President en ik
nog een tijdje alleen. Hij stelde voor
dat ik Ambassadeur Dobrlnin een be
zoek zou brengen om hem persoonlijk
op de hoogte te stellen van de ernsti
ge gevolgen van de Russische dubbel
hartigheid en de crisis die ze veroor
zaakt hadden door de aanwezigheid
van hun raketten op Cuba. Het ge
sprek vond dinsdagavond om half
tien plaats in Dobrinin's bureau op
de derde verdieping van de Russi
sche Ambassade. Ik gaf een over
zicht over de gebeurtenissen van de
laatste zes weken die geleid hadden
tot deze confrontatie. Ik wees hem
erop dat hij mij, toen ik hem in het
I begin van september had gesproken
i verteld had dat de Russen geen lan-
afstandraketten op Cuba hadden en
dat het ook niet in de bedoeling lag
die er in de toekomst te doen plaat
sen.
Hij antwoordde, dat dit precies
was wat hij me gezegd had
en dat hij mij zijn woord
gegeven had dat de Sowjet-Unie geen
raketten op Cuba zou plaatsen die
het vasteland van de Verenigde Sta
ten zouden kunnen bereiken.
Ik zei dat de President uit hoofde
van die verklaring en de daaropvol
gende van 't nieuwsbureau Tass, een
minder vijandige houding ten opzich
te van de daden der Sowjet-Unie had
aangenomen dan andere politieke fi
guren in de Verenigde Staten en het
Amerikaanse volk verzekerde had
dat een militaire actie tegen Cuba on
nodig was. Nu begreep de President
dat hij bedrogen was en dit kon ca
tastrofale gevolgen hebben voor de
vrede in de wereld.
Dobrinins enige antwoord luidde
dat er geen raketten op Cuba waren,
dat Chroesjtsjow dit gezegd had en
dat er, voorzover hij wist, nog steeds
I geen raketten op Cuba waren. Toen
j vroeg hij me waarom President Ken
nedy Gromiko die feiten niet had
medegedeeld toen hij hem de donder
dag daarvoor gesproken had. Ik ant
woordde dat de president Gromiko
niets kon vertellen wat Gromiko al
niet wist en waarom had Gromiko de
President dan niets verteld? De Pre
sident was zeer geschokt over het
feit dat Gromiko's verklaringen op
die late datum nog zo misleidend wa
ren.
waarop we ons voorbereid hadden,
waarvan we gehoopt hadden dat het
nooit zou komen. Gevaar en zorg
hingen als een wolk boven ons allen
en vooral boven de president. De vori
ge dag waren de U-2's en laagvliegen-
de verkenningstoestellen met hun
film teruggekomen en in de loop van
de avond was het materiaal ontwik
keld en nu was er zoveel, dat alleen
de film al meer dan 125 mijl lane en
25 mijl breed was. De resultaten wer
den ons op die vergadering getoond.
De lanceerbasis, de raketten, de bun
kers, de opslagbunkers voor kernwa
pens, alle componenten lagen er. nu
heel duidelijk te onderscheiden. Ver
gelijking met de beelden die enkele
dagen eerder gemaakt waren toonde
duidelijk dat het werk voortgang
vond en dat binnen enkele dagen
verscheidene lanceerbases voor de
oorlog gereed zouden zijn. Het was
nu enkele minuten over tien. McNa
mara meldde dat twee Russische
schepen, de Gagarin en de Komiles,
nog enkele mijlen van onze quaran-
tainegrens verwijderd waren. De
schepen zouden waarschijnlijk voor
12 uur worden aangehouden. De ver
wachting was dat zeker één van de
twee schepen tussen 10.30 en 11 uur
zou worden aangehouden en geën
terd. Toen kwam het verontrustende
bericht van de marine dat een Rus
sische onderzeeër tussen de beide
schepen stelling genomen had. Oor
spronkelijk was het plan geweest, dat
een kruiser de eerste aanhouding zou
verrichten, maar omdat het gevaar
toenam, werd gedurende die laatste
uren besloten een vliegdekschip te
sturen, geassisteerd door helikopters,
uitgerust met anti-dulkbootgeschut,
die erboven zouden vliegen. Het vlieg
dekschip Essex zou de onderzeeër
door sonar naar de oppervlakte diri
geren en opdracht geven zich te iden
tificeren. Als geweigerd werd, zei Mc
Namara, zouden dieptebommen met
een geringe explosieve lading worden
gebruikt tot de onderzeeër boven
kwam.
tainelijn gestopt of op terugweg
naar de Sowjet-Unie Een vertegen
woordiger van de inlichtingendienst
van de Marine is onderweg met een
volledig rapport."
Korte tijd daarna kwam het be
richt binnen dat de 20 Russische
schepen die de barrière het dichtst
genaderd waren, waren gestopt, stil
lagen of waren teruggekeerd. „Dus
worden er geen schepen aangehou
den of geënterd," zei de president.
Ik zei dat we ons ervan moesten
overtuigen, dat de Marine wist dat
I er niets mocht worden gedaan en
I dat de schepen niet lastig gevallen
mochten worden. Onmiddellijke be
velen zouden aan de Marine worden
doorgegeven. „Als de schepen bevel
gekregen hebben terug te keren dan
j moeten we ze alle gelegenheid ge-
I ven dit bevel uit te voeren. Neem
direct contact op met de „Essex,"
er) zeg hun niets te doen, maar de
I Russen alle gelegenheid te geven te
rug te gaan. We moeten snel zijn,
want de tijd dringt," zei de presi
dent.
Toen konden we ons weer met
details bemoeien. De vergadering
ging door. Maar iedereen leek een
anaer mens. Een ogenblik had de
wereld stil gestaan en nu draaide ze
weer.
Grauw
Dobrinin toonde zich uiterst be
zorgd. Toen ik afscheid nam, vroeg ik
hem of de Sowjetrussische schepen
hun reis naar Cuba zouden voortzet
ten. Hij antwoordde dat hun in
structies zo luidden en dat hij niets
over een wijziging vernomen had. Om
kwart over tien 's avonds verliet ik
de Russishce ambassade en ging te
rug naar het Wtte Huis Ik trof de
president in een bespreking met am
bassadeur David Ormsby-Gore van
Groot-Brittannië, een oude vriend
die hij onvoorwaardelijk vertrouwde.
Ik vertelde beiden het gesprek. De
president overwoog de mogelijkheid
ogenblikkelijk een topconferentie met
Chroesjtsjow te beleggen, maar liet
die gedachte varen omdat zo'n be-
spreking nutteloos zou zijn als
Chroesjtsjow niet eerst op grond van
onze daden en van onze verklaringen
van de vastbeslotenheid van de Ver
enigde Staten in deze kwestie door
drongen bleek. Voor een dergelijke
topconferentie plaats vond wilde de
president eerst enige troeven in eigen
hand hebben.
Ik geloof dat die paar minuten de
president de ernstigste zorgen baar
den. Stond de wereld aan de rand
van een algemene slachting? Was
het onze schuld? Was er een fout be
gaan? Hadden we nog iets anders
moeten doen? Zijn hand ging om
hoog naar zün gezicht en hij bedek
te zijn mond. Hjj opende en sloot
zijn vuist. Zijn gezicht vertrok, hij
had een gepijnigde blik, hjj leek
grauw. We keken elkaar over de ta
fel aan. Enkele vluchtige seconden
was het alsof er niemand anders
aanwezig was en alsof hij geen pre
sident meer was.
Ambassadeur Stevenson.
Ambassadeur Ormsby-Gore sprak
er zijn bezorgdheid over uit dat de
grens van het quarantainegebied
zich over 800 mijl uitstrekte. Dit zou
betekenen dat er enkele uren na de
afkondiging reeds schepen aangehou
den zouden worden. „Waarom geven
we ze niet wat meer tijd", zei hij,
„om hun positie te bepalen?"
De 800 mijl waren door de marine
vastgesteld om buiten 't terrein van
enkele op Cuba gestationneerde Migs
te blijven. De president belde met
McNamara en maakte er 500 mijt
van.
De volgende ochtend, op woensdag,
trad de quarantaine in werking en
gedurende de eerste men kwamen er
meldingen binnen over Russische
schepen die naar Cuba koersten. En
kele ogenblikken voor we naar onze
gewone vergadering gingen sprak ik
met de president. Hij zei: „Het ziet
er werkelijk ellendig uit, vind je niet
Maar we hadden toch geen keus. Als
ze zo brutaal in ons deel van de we
reld hun gang kunnen gaan. wat zul
len ze dan verder doen?" „Ik geloof
ook dat we geen keus hadden", zei ik.
en niet alleen dait, maar als je niet
gehandeld had. dan zou je gefaald
hebben". De president dacht even na
en zei toen: „Dat geloof ik ook. Dan
zou ik gefaald hebben". We hadden
de keus gehad om stappen te onder
nemen die nog niet noodzakelijk wa
ren of te handelen zoals we nu de
den. In elk geval konden we nu re
kenen op de steun van het westelijk
halfrond en al onze bondgenoten over
de hele wereld.
Zeer spannend
De vergadering van die woensdag
ochtend en de daarop volgende op za
terdag 27 oktober, leken wel de moei
lijkste, de zwaarste en de spannend
ste. De Russische schepen vorderden,
ze naderden de 500 mijlsgrens en we
hadden de keus ze tegen te houden
of aan te kondigen dat we ons terug
trokken. Ik zat aan tafel tegenover
de president. Dit was het moment
Toen hoorde ik de president zeg
gen: „Kunnen we niet op de een of
andere manier een conflict met een
Russische onderzeeër vermijden
alles beter dan dat?" „Nee, onze
schepen lopen teveel gevaar. Er ls
i geen alternatief." zei McNamara.
„Onze commandanten hebben op-
I dracht gekregen zo mogelijk vijan-
j delijkheden te vermijden, maar we
moeten erop voorbereid zyn, en we
l moeten ze verwachten," We stonden
j nu voor een laatste beslissing. „We
I kunnen verwachten dat ze Berlijn
j zullen afsluiten tref de laatste
voorbereidingen." zei de president.
Ik voelde dat we aan de rand van de
I afgrond stonden en dat er geen uit-
j v-cg was. Over enkele minuten zou
op een afstand van duizend mijl in
de verre uitgestrektheid van de At
lantische Oceaan de definitieve be
slissing vallen. President Kennedy
had de loop der gebeurtenissen uit
gestippeld, maar hij had ze niet
meer onder controle. Hij zou moe
ten wachten wij moesten wach
ten. De minuten in de vergaderzaal
tikten langzaam voorbij. Wat kon-
den we nog zeggen, wat konden we
r.og doen? Toen, om 10.25, kwam er
een koerier met een boodschap voor
John McCone. „Meneer de presi
dent, we hebben een voorlopig rap
port dat er aanwijzingen schijnen te
zijn dat enkele van de Russische
schepen zijn gaan stilliggen." Stil
gaan liggen? Welke schepen? Con
troleren ze de juistheid van het be
richt? Is het waar? Ik keek op de,
klok: 10.32. „Het bericht is juist.]
meneer de president. Zes van de
schepen die op weg waren naar Cu- j
ba zijn aan de grens van de quaran- I
Ondanks het gebeurde was het ge
vaar nog allesbehalve geweken. La
ter op de dag hoorden we dat 14
schepen waren gestopt of terugge-
keerd waren naar Rusland. De
I meeste tankers voeren door. Het
schip dat de grootste zorg baarde
1 was een Russische tanker, de Boe-
cbarest. In de loop van de dag had
het de barrière bereikt, zich aan
een van onze marine-schepen ge
ïdentificeerd en, omdat het een tan
ker was, toestemming gekregen om
door te varen. Her leek niet waar
schijnlijk dat de Boecharest raket
ten of ander bewapeningsmaterieel
dat onder de quarantaine viel, ver
voerde. Niettemin waren er voor
standers van aanhouden en enteren
van de Boecharest, opdat er bij
Cliroesjtsjow geen misverstand kon
bestaan omtrent onze wil of bedoe
ling. De president zelf stond ook op
het standpunt dat er vroeger of la
ter toch wel een schip dat naar Cuba
onaerweg was, geënterd moest wor-
I den. Degenen die meenden dat de
j Boecharest toestemming moest krij
gen om door te varen, voerden aan
dat er waarschijnlijk geen contra-
bande aan boord was en dat Chroesj
tsjow meer tijd nodig had om te
overwegen wat hem te doen stond.
I De President stelde de beslissing
uit en gaf bevel dat de Boecharest
door Amerikaanse oorlogsschepen
moest worden geschaduwd. Op dat
moment naderde het schip Cuba met
I een snelheid van 7 knopen en voor
het vallen van de avond moest een
beslissing worden genomen. Intussen
werd langzamerhand de hele wereld
gealarmeerd. Allerlei mensen gaven
langs officiële en niet-officiële weg
hun raad en mening. Bertrand Rus
sell zond een boodschap aan Chroesj
tsjow waarin hij hem prees om zijn
verzoenende houding, en een bood
schap aan President Kennedy waar
in de Verenigde Staten om hun oor
logszuchtig optreden werden gelaakt.
De President maakte zich uit zyn be
slommeringen vrij om een persoon
lijk antwoord op te stellen: „Ik ben
van mening dat u uw aandacht be
ter zoudt kunnen richten op de dief
dan op degenen die de dief gevangen
hebben."
raad der Verenigde Naties openltfk
ambassadeur Zorin van de Sowjet-
Unie ter verantwoording. President
Kennedy had ervoor gezorgd dat
Stevenson de beschikking had over
de foto's die van de raketbases wa
ren genomen.
Vele kranten van de wereldpers,
met name in Groot-Brittannië, ston
den openlijk sceptisch tegenover de
i houd.ing van de Verenigde Staten. Op
j aandringen van Salinger, de persse-
l cretaris van de president en van Don
Wilson, de vertegenwoordiger van de
USIA, gaf de president de foto's vrR
I voor de Verenigde Naties en voor
wereldpublikatie. Stevenson maakte
I er bekwaam gebruik van in zijn dra-
I matische, over de televisie uitgezon
den confrontatie met de Russen.
I Stevenson: „Mag ik u dan zeggen,
meneer de ambassadeur, dat we de
bewijzen in ons bezit hebben? We heb
ben ze en ze zijn duidelijk en onweer
legbaar. En mag ik u dan nog iets
anders zeggen. Die wapens moeten
van Cuba verwijderd worden..u, de
Sowjet-Unie, hebt die wapens naar
Cuba gezonden. U, de Sowjet-Unie
hebt dit nieuwe gevaar geschapen—
I niet de Verenigde Staten. Tenslotte
te, meneer Zorin, herinner ik u er-
I aan dat u onlangs de aanwezigheid
van deze wapens niet ontkende. Maar
nu, vandaag, als ik u goed beluisterd
heb, beweert u dat ze niet aanwezig
zün of dat we nog niet bewezen heb
ben dat ze aanwezig zijn. Goed me
neer, mag ik u dan eenvoudige vraag
stellen? Ontkent u, ambassadeur Zo
rin, dat de U.S.SR. in het verleden
raketten van middellange reikwijdte
en raketbases op Cuba heeft ge
plaatst en nóg plaatst en bouwt? Ja
of nee? Wacht u niet op een verta
ling. ja of nee?" Zodin: ,Jk sta niet
in een amerikaanse rechtszaal, me
neer, en daarom wens ik niet te ant
woorden op een vraag die me ge
steld wordt op een manier zoals een
openbare aanklager zijn vragen stelt.
Te zijner tijd zult u uw antwoord ont
vangen."
Stevenson: „U bevindt zich op het
ogenblik in de rechtszaal van de we
reldopinie en uw antwoord kan alleen
Ja of nee luiden. U hebt de aanwezig
heid van de wapens ontkend en ik
wil weten of ik u goed begrepen heb.'
Zodin: „Gaat u door met uw ver
klaring. U krygt uw antwoord te zij
ner tijd."
Stevenson: „Ik ben bereid op mijn
antwoord te wachten tot St. Juttemis
als u dat wenst. En ik ben ook be
reid het bewijsmateriaal in deze zaal
over te leggen". En met deze woor
den toonde Stevenson de foto's van
de Russische raketten en base6. Dit
had een vernietigende uitwerking.
(Dit relaas rail wijlen Ro
bert Kennedy over de Cu
baanse crisis wordt volgende
week voortgezet)
Oe Thant, secretaris-generaal van
de Verenigde Naties, stelde voor de
quarantaine gedurende verscheidene
weken op te heffen, als de Russen
erin toestemden geen raketten naar
Cuba te zenden Chroesjtsjow stem
de hierin toe en stelde een topconfe
rentie voor. President Kennedy ant
woordde „dat de crisis was veroor-
zaakt door het heimelijk zenden van
aanvalswapens naar Cuba en dat het
antwoord lag in de verwijdering van
dergelijke wapens". Hy voegde er-
eraan toe dat we heel graag zouden
deelnemen aan besprekingen die zou
den kunnen leiden tot een bevredi
gende en vreedzame oplossing, maar
dat de raketten van Cuba moesen
verdwijnen. Adlai Stevenson riep op
een vergadering van de Veiligheids-
DEN HAAG (OPD) Het lid van
de Tweede Kamer, de heer N. Ver-
laan (Boerenpartij groep-Koekoek t
heeft aan de minister van Economi
sche Zaken gevraagd toe te staan,
dat de gebruikelijke opruimingsuit
verkopen in januari by uitzondering,
geheel of gedeelteUjk. op nader te be-
I palen dagen in december plaatsheb
ben. Dit in verband met de invoe
ring van de b.t.w. eventuele oprui-
In een toelichting op zyn vraag
zegt de heer Verlaan, dat door invoe-
ring va, de btw eventuele oprui-
j mingskoopjes, zoals kleding, schoe-
I nen. woningtextiel ea.. In januari
voor het koperspubliek duurder zijn
dan in deceber. Bovendien zal
voor het bedryfsleven én in het by-
zonder de detaillist een in decem
ber te houden gehele of gedeeltelyke
opruimingsverkoop het inventarise
ren vergemakkeüjken en de opstel-
j ling voor teruggave van de oude om-
zet belasting bekorten.
I Inmiddels heeft het hoofdbedrijf -
schap detailhandel vastgesteld, dat
de zomeropruiming in 1969 zal begin-
I nen op 17 juli.
ADVERTENTIE
Haarlemmerstraat 181 (hoek Hooglandse Kerksteeg) is het adres van juwelier-horloger
waar u voor de a.s. feestdagen een waardevol en blijvend geschenk kunt koven. Wij
onze 30-jarige traditie. Ruime keuze - aparte modellen - de beste merken - prima
altijd voordelig.
d. Water,
handhaven
vakservice -
