HAl"
SCHEEPSmlhBERICHTEN
Thulassa"
«8*
BLAIBERG enige
overlevende van vijf
harttransplantaties
^i—rr
mgBfox
itiir
...WsVS
?sT-
IANDAG 22 JANUARI 1968
LEIDSCH DAGBLAD
ONS
DAGELIJKS
VERVOLG
VERHAAL
99
Oorspronkelijke roman
door
Jan de Hartog
luchtvlekken hadden staan sta-
naar mijn duikapparaat
woord, dat ik bijna ge-
gSterd had. Zij gespten mijn hal-
in enkele seconden; onder-
ik mijn zwemvliezen aan en
bootsman gespte de ballastgoddel
middel. Ik trok ze verkeerd
maar ik liet ze zitten zo-
aren; ik daalde de touwlad-
onder eerst in myn masker
jn geblazen. Ik had in het
'!^er willen springen van het dek
besefte bijtijds dat mijn
van mijn hoofd gerukt zou
zodra ik het water raakte,
mijn voeten al los hingen,
ik mij dat ik in mijn
29Q ker blazen moest. Er was een
de linkerkant,
ihoof riep een si
een heftige beroering in het
plek waar de luchtvlek-
aren gekomen. Stukjes
ïen aan de oppervlakte
>lap rond ding. Ik dacht
el van misselijkheid dat
man was; ik dook en
27gfidra ik mijn hoofd onder water
zag ik een soort lange rook-
opstijgen uit het blauw Toen
58(taderbij kwam zag ik dat het
43! der was en stukjes zeewier. Er
geen vis te zien. Het slappe
_ie ding was een zwemvest met
53fiabloneerde cijfers en letters
70|. Ik dook; toen ik het wrak en
8jpilaren zag, ging ik zeven of
15» meter rechtstandig naar bene-
21] Toen moest ik wel een pla-
589 maken door de pijn in mijn
19^. Ik keek om mij heen, zoekend
40? de luchtbellen. Ik dacht dat ik
8|ag, heel zwak, omhoogdrijvend
3] het vuil dat in wolken bleef
16tjgen. Ik had mijn harpoen in
31) hand. Toen zij flikkerde in het
13lcht dacht ik dat zij iets anders
91 en ik begon sneller te ademen.
6ïook opnieuw tot de pijn mij
14hg weer een plafond te maken.
29<i hoorde ik een zwak getik, dicht-
18
2^jt getik gaf my plotseling moed.
fjchien was het geen moed maar
anders. Ik begreep alleen dat
jtuurman wist dat ik er was en
iij mij riep. Ik vergat de haai en
lerschrikking van het violet. Ik
dieper en dieper en maakte al
maar een plafond wanneer de
in mijn oren zo erg werd dat
mijn mondstuk beet. Opeens
hem.
rees langzaam op uit de diep-
Ai|wak schuim spiraalde uit zijn
Hij hield iets omklemd met bel
anden. Iets vierkants, maar ik
3nk er geen aandacht aan. Wat
18 opnieuw dat gevoel van misse-
8eid gaf, was het schuim dat uit
nek kwam. Het was rood. Ik
dunne roestkleurige rook uit
oren komen. Toen ik hem be
zag ik dat zijn mas-
veranderd was in een donkere,
.orzichtige schijf. Zijn benen hin-
slap omlaag, hij dreef half op
zijde. Ik dacht dat hij het be-
14jzijn had verloren maar toen ik
2j schouder aanraakte, lieten zjjn
U len het kistje los. Hij sloeg zijn
l$n om mijn middel en klemde
wanhopig aan mij vast. Ik zag
4$istje terugzinken in het donker.
wist dat ik moest zien hem
.poedig mogelijk naar de opper-
te te krijgen, maar als wij da-
opstegen, zonder de periodes
wachten, zou het zelfmoord be
nnen. Ik moest voor hem beslis-
en ik wist dat ik maar één be-
jjing nemen kon: my aan onze
g mpressieperiodes houden, zelfs
ou hij sterven met zijn armen
my heen. Ik steeg tot zeventig
jg r, hem met mij meeslepend, zo-
j2 de haai de visjes had meege-
g it die aan zijn buik hingen. Toen
22 an de haai dacht ontdekte ik
ik mijn harpoen verloren had.
In het hart van het blauw, op vijf
meter, zag ik het zwakke rode
schuim, dat opsteeg uit zijn nek,
stokken. Ik dacht dat hij dood was
maar zijn armen knelden plotseling
om mijn middel met krampachtige
samentrekkingen. Ik tastte haastig
naar de kraan van zijn reservetank
en opende die. Het schuim kwam
terug. Hij leefde nog, maar hij had
nog maar tien minuten over.
Ik steeg tot op veertig meter. Het
was veel te vlug, maar ik moest
het riskeren. Het blauw werd lich
ter, ik zag de met bloemen begroei
de berghelling weer en ergens boven
de linkerkant de donkere
van het wrak op de zuilen.
I ik de schaduw bewegen,
niet het wrak maar een
haduw, cirkelend,
t niet wat ik doen moest.
een of andere reden gaf dit de door
slag. Ik haalde diep adem, stampte
mijn voeten omlaag en wij schoten
omhoog uit het blauw naar het grijs
van de hemel.
Ik zag de witte buik van de haal
boven ons flitsen, greep zijn arm en
sloot mijn ogen, terwijl mijn oren
begonnen te hameren en te gillen.
Ik slikte mijn speeksel in om de
druk te verminderen. Vlak nadat
mijn trommelvliezen zich hersteld
hadden, hoorde ik de scherpe klik
van een veer. En toen nog een en
nog een. Ik kende dat geluid: har
poengeweren.
Ik opende mijn ogen, zag dat wij
bijna aan de oppervlakte waren, zag
drie oranje wezens met respirateurs
boven mij zwemmen, de blauwe ge
weren blonken langs hun uitgestrek
te armen. Ik zag de harpoenen aan
het eind van hun lijnen bungelen,
afgeschampt op de huid van de haai,
die zo hard was als een pantser.
Ik zag de haai op hen afschieten,
terug van een cirkel in het blauw,
zijn bek open, zijn tanden flikkerend
in het zonlicht. Toen bereikte ik de
oppervlakte.
Wij werden in de sloep getrokken,
die vlak bij ons lag. Allen, behalve
Bernard.
Nauwelijks waren wij in de boot
of ik nam het masker van de stuur
man af; het bloed viel eruit als een
natte koek. Hij was akelig om te
zien. Zijn huid was blauw, zijn benen
waren geschramd, hij voelde ijskoud
aan en scheen niet meer te ademen.
Pjotr zat te huilen in de boot met
op veertig meter. Wy had- i lange, krampachtige snikken. Jac-
den nog minstens één decompressie-
xiode voor ons, op vijfentwintig
eter. Toen hield mijn lucht op
ik opende myn reservetank.
is toen ik myn hand uitstrekte
naar de kraan, drong het tot my
door, dat ik al die tyd zyn arm ge
streeld had, zoals hy het by my
had gedaan na de voltreffer. Om de
ques suste hem werktuiglijk en bleef
naar de zee staren, alsof hy nog
steeds zyn vriend zag verscheuren
door de haai. Ik voelde my verdoofd
en duizelig
stuurman in myn armen, terwyi zy
ons terugroeiden naar het schip.
(wordt vervolgd)
20
10 e
Er zyn in Zuid-Afrika en Amerika vyf harttransplantaties uitge
voerd, doch slechts één van de mensen met een nieuw hart is nog
in leven, namelyk de Zuidafrikaanse tandarts dr. Philip Blaiberg.
die bovendien het langst van allen met zyn nieuwe hart tot dusver
in leven is gebleven. Achtereenvolgens zyn de volgende transplan
taties uitgevoerd.
Op 3 december 1967 kreeg de 53-Jarige kruidenier Louis Wasj-
kansky in het Groote Schuurziekenhuis te Kaapstad het hart van
de 25-jarige Denise Darvall die by een verkeersongeval om het leven
kwam. Deze eerste transplantatie werd uitgevoerd door een medisch
team onder leiding van prof. dr. Chr. Barnard. Het nieuwe hart
bleef goed functioneren en er werden geen tekenen van afstoting
waargenomen, doch Wasjkansky overleed achttien dagen na de
operatie aan een dubbele longontsteking.
Op 6 december 1967 transplanteerde een team onder leiding van
dr. Andrian Kantrowitz in het Maimonidesziekenhuis te New York
het hart van een twee dagen oude baby naar een baby van twee
een halve week. Nog diezelfde dag overleend laatstgenoemde baby.
Op 2 januari 1968 voerde het team van prof. Barnard in Kaap
stad een nieuwe harttransplantatie uit. De 58-jarige dr. Philip
Blaiberg kreeg het hart van de 24-jarige kleurling Clive Haupt
die aan hersenbloeding was overleden. Dr. Blaiberg werd veel stren
ger tegen infectiegevaren beschermd dan zyn voorganger Wasj
kansky. Hy maakt het thans, twintig dagen na zijn operatie, uit
stekend. Er ls geen enkel teken van afstoting van het nieuwe hart
waargenomen. De artsen hopen dat hij medio februari het zieken
huis zal kunnen verlaten.
Op 6 januari volgde een tweede Amerikaanse harttransplanta
tie. Dr. Norman Shumway, die samen met prof. Barnard aan de
universiteit van Minnesota een opleiding tot hartchirurg heeft ge
noten, gaf het hart van de 43-jarige huisvrouw Virginia White, die
aan een beroerte was overleden, aan de 54-jarige Mike Kasperak,
die echter niet alleen een hartgebrek had, doch aandoeningen aan
vele organen, zyn algemene toestand was byzonder kritiek. Na een
lijdensweg van vyftien dagen, waarin na de harttransplantatie nog
drie operaties werden uitgevoerd aan galblaas, darmen en milt en
na een groot aantal bloedtransfusies, overleed Kasperak, wiens
nieuwe hart tot het einde goed bleef functioneren, op 21 januari.
Op 9 januari was inmiddels de vyfde harttransplantatie ter
wereld verricht, opnieuw in het Maimonidesziekenhuis te New York.
Dr. Kantrowitz probeerde het leven te verlengen van de 58-jarige
gepensioneerde brandweerman Louis Block door hem het hart te
geven van de 29-jarige secretaresse Helen Krouch. die aan een
hersengezwel was gestorven. Tien uur na de operatie overleed Block
als gevolg van de slechte toestand van zyn longen en door het feit,
dat het nieuwe hart niet sterk genoeg bleek te zyn om de bloeds
omloop van Block op gang te houden.
PANDA EN DE POLYDINGUS.
2696. De journalist Kwiekjes begaf zich naar de plek
de ontdekkingsreiziger juist een vlag had geplaatst en bracht
microfoon voor de mond van de ander.
„Hebt U al iets ontdekt?" vroeg hij. Iets geheimzinnigs? U weet
wel, de onbekende gevaren waardoor dit gebied zo gevreesd wordt?"
Inderdaadbeaamde Sir Mortimer. „Wel we maken vooruit
gang. Nog enkele vlaggen, en dit gebied valt onder de beschaving.
jammer, dat erom wordt gelachen.
de verslaggever verbaasd. Hij haalde zijn
niesde krachtig. „Sorry", mompelde hij
Hij werd ruw onderbroken, want het is nu wel duidelijk, dat men
in Lydingus beslist niet moet niezen. Opnieuw klonk er dan ook
een daverend gelach en opnieuw ontstond er een grote scheur in
de grond, die zich zigzaggend door het landschap voortplantte en
alle vh
RECHTER TIE EN DE VOSSEMOORDEN
1348. „Er is nog een andere mogelijkheid, Lo," zegt Rechter
^ie. „De Staatsacademist zou Kleine Phoenix vermoord kunnen
hebben tijdens het vuurwerk. Via de balkontrap kon hij naar haar
kleedkamer gaan. Maar ik geef toe dat dat je niet verder helpt."
Lo glimlacht wrang. „Nee, het is trouwens ondenkbaar dat een
der grootste mannen van onze tijd.mompelt hij. „Maar wat
moeten we nu doen?" „Het is te laat om nog iets te doen," zegt
Rechter Tie. „Morgenochtend zal ik inlichtingen inwinnen in het
danshuis waar Kleine Phoenix werkte. En ik zal in de archieven
proberen na te gaan in welke moordzaak van achttien jaar gele
den de vermoorde student Soeng zo geïnteresseerd was. Jij zult het
wel te druk hebben Ze staan op en Lo doet de deur voor zijn
collega open. „Ik zou je heel dankbaar zijn als jij dit allemaal
wilt doen. Tie," zegt hij. „maar nu kunnen we inderdaad beter
gaan slapen. Een dienaar zal je wel naar je vertrekken brengen."
Rechter Tie vindt een bediende met een kaars, en terwijl deze hem
bijlicht in de donkere gangen, probeert de Rechter zich te herin
neren of hij de Staatsacademist tijdens het vuurwerk heeft gezien.
Alleen bij het begin en tegen het eind. Meer dan drie minuten
zou hij niet nodig hebben gehad om weg te glippen en Kleine Phoe
nix te vermoorden. Het ivas aardedonker en het vuurwerk eiste
ieders aandacht op Maar nee, Lo had gelijk, het was te omoaa-
schijnlijk.
DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN BRAMMETJE FOK
1034 Onrustig had Tutu zich al in zijn slaap bewogen, toen
hij de stem van Dzjinn hoorde. Het klateren van de regenbui maak
te hem helemaal wakker. Nieuwsgierig als hij was ging hij eens
poolshoogte nemen..en daar zag hij zijn evenbeeld op de hand
van een volstrekt onbekende man.
.Bedrrriegers", zei Tutu meteen, maar Dienaar Dzjinn was daar
niet zo zeker van.
„Bedrrrieger"zei de man met de handpop gauw en nu wist
Dzjinn het helemaal niet meer. Plotseling had hij tioee meesters
en het viel hem moeilijk om uit te maken wie de echte ivas.
„Pak ze", zei Tutu.
„Niet doen", zei de pop.
„Grrrijp ze", zei Tutu.
„Grrrijp 'm", zei de pop.
Dienaar Dzjinn duizelde ervan en deed niets.
Kunstryden Wereldkampioene
Peggy Fleming heeft zaterdagavond
voor de vtfde keer de Amerikaanse
titel in het kunstryden voor dames
veroverd. De kleine (1.61 meter)
slanke (49 kilo) negentienjarige stu
dente uit Colorado-Springs kreeg
van de vyf juryleden voor haar kiir
acht keer 59 en 2 keer het „vol
maakte" cyfer 6.
Atletiek De 21-jarige Ameri
kaan Bob Beamon heeft zaterdag
avond tydens indoor atletiekwedstry-
den in Kansas City met 8.25 meter
het officieuze indoorwereldrecord
verspringen verbeterd. Beamon ves
tigde het record reeds in zyn tweede
sprong. De Rus Igor ter Ovenesian
had met 8.23 m de beste wereldpres
tatie op overdekte banen op zyn
naam staan.
ADVERTENTIE
- Ik wacht met 'n nieuwe
auto tot de HAl hier is.
- Waarom?
- HAl is importeur èn dealer
van Mazda en Rambler.'
ZOETERWOUDSEWEG 11
Falcon 20 te Antw verw
Fastne, '9 te Duinkerkan
Kanmata 21 te Auckland verw
Kara 19 v Rott n Selby
Mississippi Lloyd 21 ta Penar
£SjoLrs'.Vo.cr
Straat 'lowe 19 v DaKir n Conakry
Straat van Diaman 19 ta Lor. Mar-
Yaal 20 ta Londan
Zwarta Zaa 19 ta Portland lAu»tr)j
