Exclusieve expositie van
bto-magier W. Noorclhoek
Bruckners Zesde' werd
met liefde verklankt
KarelI
VUELTA SZTBE™"ST£
IN GALERIE VINK: WERKEN
VAN 3 GRAFICI VAN NAAM
Warme waardering
voor violist Noske
Fantastische leerschool en
uniek voorbeeld voor velen
WOENSDAG 20 DECEMBER 1967
LEIDSCH DAGBLAD
PAGINA 7
JpzLeelbareiid in „De Lakenhal"
Een geurige bolknak met een heel
apart aroma. Al meer dan 17 jaar dé
sigaar voor vele duizenden liefheb
bers, die hem altijd trouw zullen blij
ven.
Karei I VUELTA in dozen van 10:
EDITH JACQUES
VERONGELUKT
De Franse operazangeres Edith
Jacques is in de leeftijd van 46 jaar
bij een auto-ongeluk om het leven
gekomen. Haar auto slipte en sloeg
over de kop in de buurt van Dijon.
Haar echtgenoot Dominique Foatta,
die aan het stuur zat, is ernstig ge
wond.
Geen wonder, dat de foto's van
Wim Noordwijk op talrijke exposities
o.a. onlangs nog in Keulen on
derwerp van diepgaande bespreking
zijn geweest: hier is dan ook telken
male sprake van een verrassende ont
dekking in oneindige variactie.
Op 12 januari zal de „foto-magiër"
Wim Noordhoek onder auspiciën van
K. en O. een lezing houden over zijn
talrijke dia's. Voornamelijk op foto
grafisch gebied autodidact heeft hij
evenwel aan zijn vriendschap met de
vermaarde portretfotograaf Pam
Walter, docent aan de Academie in
Dortmund veel te danken.
De expositie, welke men tot 28 ja
nuari kan bezichtigen, is met een in
leidend woord' van prof. dr. H. van 1
de Waal, hoogleraar in de kunstge
schiedenis aan de Leidse Universiteit
onder veel belangstelling geopend.
H.
in 1916 in Den Haag geboren
Onder creatieve Wim Noordhoek
aanvankelijk schilder, etser,
ikte houtsneden, doch hield zich
sedert zijn jonge jaren bezig met
fotografie, totdat deze totaal de
fl ïhand kreeg en hij er intens door
tóten werd.
fan al hetgeen waaraan hjj zich
'S4?ger wijdde zijn in Noordhoeks'
temen elementen aanwezig, zodat
slecbi fotografie bij hem is uitgegroeid
een zeer aparte „kunst", waarvan
zich nauwelijks een voorstelling
1 ien kan, zo men er niet mee in
stact gekomen is.
Drie grafici van naam exposeren hun etsen en aquatinten in
de ruime zalen van Galerie Vink, Breestraat 119.
Zij zijn Jan Mensinga, Willem den Ouden en Adolphe
Schlüter.
Twee impressies van de foto-
graai Wim Noordhoek.
Foto's LD/Holvast)
Na schilderlessen aan de Vrije
Academie in Den Haag, o.a. van Kees
Andrea, Harry Verburgt en Chris de
Moord, kreeg Noordhoek onderricht in
de etskunst van de bekende Derkzen
van Angeren te Rotterdam, die eer
ganse school van leerlingen heeft op
gekweekt. (A. Schotel, Ab Sok, Jan
Gregoor e.a.).
In Cuyck aan de Maas behoorde
Noordhoek tot de groep grafici en
schilders, de z.g. „Cuyckgroep".
Meer en meer nam de fotografie
hem in haar greep. Noordhoek wijd
de grote aandacht aan een strenge
opbouw van het vlak. aan de struc
tuur en de stofuitdrukking. Daarbij
ook aan de poëtische werking, in het
bijzonder ook aan die van de kleur.
Zijn kleurenfoto's roepen veelal re-
minicenties op aan het schilderij, hoe
wel zij in feite gans iets anders zijn.
De resultaten van zjjn talrijke
avontuurlijke omzwervingen zijn nu
op deze exclusieve expositie in dui
delijke overzichtelijkheid bijeenge
bracht: daar zijn landschappen, ri
vieren, zigeuners, impressies uit Joe-
go-Slavië, Spanje, Noorwegen, Apu-
lië en velerlei andere landen, daar
bij tevens een serie portretten
van jonge en oude mensen, die als
een schok op U inhameren. Het is
slechts een kleine greep.
Deze expositie onderscheidt zioh
door een unieke veelzijdigheid. Zij zal
een ieder, die zich met de fotografie
bezighoudt tot een fantastische leer-
Hun werkwijze alsmede de keuze
van run onderwerpen lopen sterk
uiteen. Zij bepalen zich tot het fi
guratieve genre en weten daarin op
merkelijke resultaten te bereiken.
Veelal doortrokken van een maca
bere sfeer zijn de genuanceerde en
Tlieodorakis staat
17 januari terecht
De Griekse componist Miki»s Theo-
dorakis zal op 17 januari terecht
staan op beschuldiging van samen
zwering ter omverwerping van het
bewind in Griekenland. De 42-jarige
Theodorakis zou aanvankelijk vorige
maand terechtstaan maar was toen
volgens de openbare aanklager ern
stig ziek.
CARMEN MELIS
-82- OVERLEDEN
Carmen Melis, geboren op Sardi
nië, die een beroemde sopraan werd
en met Enrico Caruso zong, is gis
teren in haar villa bij Como op 82-
jarige leeftijd na een lang ziekbed
gestorven.
Haar opera carrière duurde van
1905 tot 1935. Zij was gespecialiseerd
I in Pucc.ai en zong met Caruso, Tit-
ta Ruffo en Beniamino Gigli in ope-
j ra's over de gehele wereld. Een van
I haar leerlingen was Renata Tebaldi,
een van de beste Italiaanse sopra
nen.
gevoelige impressies van Mensinga,
aae o.a. door hem vervaardigd zijn
voor Tsjechows' „Dagboek van een
gek". Veel uitgespaard wit staat bij
hem in contrast tot het diepe zwart.
Bij Willem den Ouden zdjm het
speciaal de fijngelijnde, ilustratieve
beelden van de Deltawerken, uit
muntend door grote nauwgezetheid,
die de aandacht trekken, evenals
de serie indrukken uit Amsterdam.
Adolphe Schlüter wijdt zich voor
namelijk aan hei weergeven van
dieren, o.a. een gorilla, paarden in
stal, reptiel, leguaan, rhinoceros,
orang-oetang enz. Persoonlijk voelen
wij ons het meeste aangetrokken tot
de creaties van Mensinga, waarvan
het artistieke niiveau onbetwistbaar
is.
Al te zamen niet minder dan 52
stuks. Zij verlenen aan deze veel
zijdige expositie van drie kunste
naars, die blijk geven de moeilijke
grafische technieken uitnemend on
der de knie te hebben, een boeiend
I cachet.
Men zal er goed aan doen er ken
nis van te nemen.
De attractieve tentoonstelling is
tot en met 6 januari geopend.
H.
fantastische, dan weer spookachtige
effecten van het Scherzo, de lyri
sche spanningen der Finale, al be
reikt deze in genen dele de mach-1
tige hoogte van zijn andere Finales, j
dit alles boeit immer weer: het is
de taal van iemand, die zich aan
klank en kleur verzadigt, samenge-
groeid is met 'het orgel en het
idioom daarvan uitzingt door middel
van extatische bewogenheid.
Daarnaast zijn ook een vroom ge- I
loof en een intense liefde voor de
natuur te onderkennen.
Ook al mogen invloeden van de
door Bruckner zo hevig bewonderde j
Wagner o.a. Tannhauser in hec
„Maestoso" zijn aan te wijzen,
niemand ontkomt aan de specifieke
Brucknersfeer, welke deze symfonie,
die eigenlijk een rustpauze en een
verademing betekent na de gran
dioos opgebouwde „Vijfde" in grote
mate kenmerkt.
Van Otterloo gaf bljjk van een
van diepe ernst getuigende Bruck-
nerliefde. Het was hem gegeven
Willem Noske voor zijn vertol
king van het Mozart-concert.
(.Foto LD/Holvast)
Bruckner te doen herleven In diens
ware aard, ondersteund door een in
grote eenheid medewerkend orkest,
dat zich vrij en gewillig liet stuwen
naar de climaxen, die zelfs dit werk
van geringere omvang zo veelvuldig
biedt.
Het geconcentreerd luisterende
auditorium heeft de „Zesde", die in
de „Originalfassung" ten gehore
werd gebracht de eerschennis der
coupures behoort gelukkig definitief
tot het verleden in grote dank
aanvaard en met ovationeel applaus
beloond. Bruckner wist dan ook sinds
lang in ons land het pleit te win
nen: in èlk opzicht welverdiend.
Voor de pauze was concertmeester
Willem Noske aan het woord in het
bekende concert voor viool en orkest,
K.V. 219 van Mozart. Het is een
goede gedachte af en toe een orkest
lid solistisch te laten optreden om
te tonen wat hij in dit opzicht waard
is. Zeker geldt zulks wanneer het
Noske betreft, wiens bedachtzaam -
consoientieus, estetisoh en fijnzinnig
spel tot in het subtielste détail, de
volle aandacht opeist. Voegt men
daarbij zijn bijzonder fraai verzorg
de toon. zijn stilistisch perfectionis
tisch Mozartbegrip en het technisch
volwaardige kunnen om ook in de
virtuoze passages aan hoge eisen te
voldoen, dan spreekt het vanzelf, dat
zijn prestatie tot tevredenheid kon
stemmen, temeer wanneer men be
denkt. dat een orkesblid niet die ge
legenheid kan vinden om zich te
specialiseren, gelijk dat bij een regel
matig optredend solist wèl het ge
val is. Daarom viel zijn alleszins ge
slaagde prestatie, in juiste harmo
nie met het orkest., des te meer te
achten.
De vele terugroepingen en het
enthousiasme, mede betoond door
rijn collega's, waren evenzovele ge
tuigenissen van welgemeende, war
me waardering, zelfs bewondering.
Een Mozart had ook het concert
ingeleid: de geniale ouverture tot
„Die Zauberflöte", twee dagen voor
de première van deze opera gecom
poneerd. toonde opnieuw de onbe
twistbare eeuwigheidswaarde van
deze muziek in alle helderheid en
met grote overtuigingskracht duide
lijk aan.
De precies 53 minuten durende „Zesde Symfonie" van Anton
Bruckner vormde het in orkestrale schittering gehouden be
sluit van het vierde abonnementsconcert van het Residentie-
Orkest onder directie van Willem van Otterloo, die met dit
werk grote affiniteit betoonde.
Al behoort deze sterk romantische
symfonie (van 1879) tot Bruckners
minder groots aangelegde en breed
sprakige, ook hier is de hem meer-
malen verweten „verbrokkeling" niet
tegen te spreken.
Maar daartegenover staat zóveel
waarachtig en ontroerend schoons,
zoveel diepe, melodieuze en wee-
moedsvolle innigheid Andante!
dat een leder desondanks telkens
weer meegesleept wordt, ook door
Bruckners stralende, omhoogvoe-
rende vluchten.
Tijdens zijn leven voortdurend be
stookt door de nijdas-criticus Hans-
liok van „Die Neue Freie Presse"
heeft hij uiteindelijk toch de triom
fantelijke overwinning mogen be
halen.
Waarom deze symfonie steeds zo
stiermoederlijk opgenomen werd in
de concertrepertoires, is ons niet
1 recht duidelijk na deze boeiende we-
I derkennismaking en na de veelvuldig
bewogen en warmgetinte uitvoering
van gisteravond, waarin het glanzen
de koper telkenmale voor magistrale
hoogtepunten zorgde, op een enkele
weifeling na.
De typische kwint-interval vormt
evenails in de „Vierde', een der voor
naamste elementen. Men komt on
middellijk pnder de diepe indruk van
deze formidabele muziekschepper,
die 'hier weliswaar minder diep tast
dan in vele van zijn neven-symfo
nieën, maar wiens „Zesde" toch juist
een enorme stimulans vormt om
naar waarachtige Bruckner lief de toe
te groeien.
De zangerige expressiviteit der
strijkers, speciaal die der celli, de
In één woord „opzienbarend" is de foto-
•ntoonstelling van Wim Noordhoek, welke in
nige zalen van het museum „De Lakenhal"
ondergebracht.
Men staat versteld van deze collectie inte-
essante foto's, meestal in zeer groot formaat
vergrotingen van het „kleinbeeld")die deze
are foto-kunstenaar tijdens zijn vele om
zwervingen over de ganse wereld, zowel in
zwart-wit als in kleuren heeft vervaardigd.
Steeds met het oog van de „ziener", die al
lerminst een reportage-fotograaf wil zijn
(noch is), doch die aan elk van zijn opnamen
de intentie van een symbool meegaf. Vandaar
dat de foto's ongetiteld zijn: iedere beschou
wer mag voor zichzelf uitmaken, wat zij voor
hem betekenen.
sohool en een uitzonderlijke voorbeeld
kunnen zijn.
Helaas ontbreekt de ruimte om op
dit alles gedetaüleerd in te gaan: het
zij genoeg te verklaren dat al deze
geïnspireerde composities waarin,
naast de abstraherende werking van
het zwart-wit, de kleur de maker
leerde de wereld gans „anders dan
anders" te bezien, een overweldigen
de indruk maken.
