Een betere regelin
de ogentest voor h
rijbewijs
Een bijzonder
vreemde zaak
au expense paid
states
or 1.000 dollars
1 student award
ZATERDAG 8 JULI 1967
Zo gaat het nog steeds in Nederland: „Leest
u dat nummerbord eens". De auto staat 25 m J
verderop. J
Deskundigen uit vrijwel alle Westeuropese landen werken
aan een internationale regeling om te komen tot een
verbeterde ogentest bij de afgifte van rijbewijzen. In
welke vorm die test zal worden gehouden is nog niet bekend.
Mogelijk wordt aan alle oproepplaatsen apparatuur ter be
schikking gesteld, die aan de bureaus verbonden artsen in
staat stelt te controleren of het gezichtsvermogen van de kan
didaat voldoende is voor toekenning van een rijbewijs.
De internationale commissie zal
van haar bevindingen uitvoerig rap
port uitbrengen en aan de hand
daarvan aanbevelingen doen bij de
regeringen van de betrokken lan
den. Het ministerie van Verkeer
en Waterstaat moet dan beslissen
of een dergelijk systeem in ons
land zal worden ingevoerd.
Deze informatie verschaften ons
onlangs de nieuwe directeuren van
het Centraal Bureau voor afgifte
van Rijvaardigheidsbewijzen het
(C.B.R.) in Rijswijk, de heren
T. Jonkman en mr. P. A. W. M.
Verbeek, naar aanleiding van de
schokkende resultaten van een dri
ve- in ogentest, die de Stichting
Oog en Bril organiseert. De Stich
ting testte tot dusver meer dan
3000 weggebruikers en kwam tot
de conclusie, dat een op de vijf
automobilisten onvoldoende ziet.
Dat is twintig procent.
Erg onder de indruk van die
treffende cijfers zijn de beide direc
teuren overigens niet. De heer Jonk
man: „Die cijfers zeggen mij niets.
U moet niet vergeten, dat de Stich
ting Oog en Bril een commerciële
zaak is, die er belang by heeft
dat er zoveel mogelijk brillen wor
den verkocht".
Over de testmethode van de
stichting zijn de heren nog niet
ingelicht, maar beiden hebben de
indruk, dat de normen die men bij
de drive-in hanteert in de commer
ciële kraam van oog en bril te pas
komen. Mr. Verbeek: „Het is nu
eenmaal niet mogelijk overal een
tien voor te halen. Iemand kan
bij die keuring wel een onvoldoen
de halen, maar dat wil nog niet
zeggen, dat men dan onvoldoende
in staat zou zijn een auto te bestu
ren. Het gaat die stichting per slot
van rekening om de bril niet om
de ogen en een bericht over slecht
ziende automobilisten is een beste
verkoopimpuls".
Hoe overdreven streng de nor
men bij de drive-in test ook mo
gen zijn, in Rijswijk (en in alle 56
andere oproepplaatsen van Neder
land) lopen de nerveuze kandidaten
nog braaf achter hun examinator
aan naar buiten en krijgen daar het
eenvoudige vraagje gesteld: wat
is het nummer van die auto?
„Die auto staat dan zo'n 25 me
ter verderop, zijn nummer is voor
vrijwel iedereen gemakkelijk te
lezen. Het is nog steeds de enige
praktische ogentest die in Neder
land wordt afgenomen Een „keu
ring", die zeer discutabel is.
Mr. Verbeek ter verdediging:
„Ja" onze test lijkt wel erg opper
vlakkig. maar dat valt in de prak
tijk mee. Tijdens het examen let
ten onze examinatoren scherp op
eventuele lichamelijke tekortko
mingen van de aspirant-automobi
list.
Dit alles lijkt niet voldoende om
het lek in de ogentest te dichten.
Maar de heer Jonkman heeft nog
Maar
moeten alleen
de ogen beter
worden
gecontroleerd
een ander argument: „Iedere kan
didaat moet een eigen gezondheids
verklaring naar eer en geweten
invullen. Hij moet negen vragen
schriftelijk beantwoorden. Opzètte-
lijke onjuistheden kunnen worden
gestraft met maximaal 3 maanden
gevangenisstraf of een boete van
duizend gulden".
Die negen vragen betreffen de
geestelijke en lichamelijke gesteld
heid van de toekomstige automo
bilist. Vraag 8 luidt: „Mist gij.
eventueel ook met gebruikmaking
van een bril, het normale gebruik
van een oog?".
Ongeveer 11.000 van de 350.000
aanmelders per Jaar beantwoorden
die vraag met „ja". Zij worden
nader onderzocht om vast te stel
len of zij in aanmerking komen
voor een rijbewijs. 500 kandidaten
wordt het rijbewijs geweigerd, de
overigen mogen examen doen.
De honderdduizenden, die de o-
gen wel normaal menen te kunnen
gebruiken, hebben geen last van
die omslachtige weg. De enige mo
gelijkheid om de juistheid van hun
verklaring te controleren, is het
simpelweg laten oplezen van een
autonummerbord op een afstand
van een meter of twintig.
Mr. Verbeek vindt het nu tijd
te zeggen: „In de praktijk
is ons gebleken dat men het in
vullen van die eigen verklaring wel
degelijk serieus meent": Het aan
tal gevallen, waarbij men dat naar
waarheid heeft kunnen toetsen, is
echter klein.
De beide directeuren moeten bo
vendien toegeven, dat heel wat rij
bewijs-aanvragers (-sters) uit IJdel
heid bepaalde gebreken bij het in
vullen van de verklaring verzwij
gen. Veel meer kandidaten vullen
de 9 vragen naar eer en geweten on
juist in. omdat ze zelf niet op de
hoogte zyn van hun lichamelijke
tekortkoming. De wetgever heeft
ondermeer in verband daarmee be
paald, dat weggebruikers boven de
zestig jaar bij verlenging of aan
vraag een goedkeuring van een
arts moeten overleggen.
De verdediging van het huidige
keuringssysteem houdt niet in, dat
de nieuwe directeuren van het
C.B.S. gelukkig zijn met de be
staande toestand. De heer Jonk
man: „Natuurlijk niet, wij zijn fel
le voorstanders van een betere keu
ring, maar dan niet alleen van de
ogen. Want het gezichtsvermogen
is maar één oorzaak, waardoor
iemand onvoldoende in staat is een
auto te besturen. Er zijn andere
die minstens even belangrijk zijn:
vallende ziekten, ernstige suiker
ziekte, hartaandoeningen".
Een louter medische keuring zou
zelfs niet meer voldoende zijn, legt
mr. Verbeek uit: „Eigenlijk zouden
we ook een psychiater in de arm
moeten nemen. Het is in deskundige
kringen immers een bekend feit,
dat de meeste auto-ongelukken ver
oorzaakt worden door zogenaamde
„mentaliteitskwesties".
Zo'n keuring wordt echter zo
omvangrijk, dat het in de praktijk
niet meer te verwezenlijken is.
„We krijgen per jaar 900.000 aan
vragen te verwerken en als die
allemaal nog eens uitgebreid ge
keurd moeten worden, kunnen we
de wachttijden wel op een half jaar
gaan stellen", zegt de heer Jonk
man. „Juist omdat de zaak van
uitvoering zo moeilijk is, heeft de
wetgever in het nieuwe R.V.V. de
De nieuwe directeur van het
CBR: mr. P. A. W. M. Verbeek
(links) en T. Jonkman: „Oog en
Bril" is een commerciële zaak.
nadruk gelegd op de persoonlijke
verantwoordelijkheid van de wegge
bruiker", legt hij uit.
Opereren er internationale oplichtersbenden in ons land?
Worden er dagelijks tientallen eerzame huisvaders voor ge
middeld acht tientjes opgelicht? Het heeft er alle schijn van,
maar politiefunctionarissen durven het nog niet te bevestigen,
maar ook niet te ontkennen. „Tot dusver valt er niets te bewij
zen, maar morgen kan dat anders zijn", luidt hun commentaar.
Twee onzer medewerkers zijn enige tijd de gangen nagegaan
van hen, die zich met deze dubieuze handel bezighouden. Hier
is hun relaas.
In de afgelopen maanden zijn bij de politie diverse „klach
ten" binnengekomen over de zogenaamde buitenlandse
studenten die door middel van een waterdicht opgezet
colportagenet. bekende Amerikaanse tijdschriften als Life,
Playboy, Readers Digest etc. huis-aan-huis aan de man trach
ten te brengen. En met succes, ondanks het feit dat sommige
abonnementsprijzen dertig tot honderd procent hoger liggen
dan de normale prijs in de erkende boekhandel.
2 Certificate of Authorisation
M
j inimdvtlng iilinnbeth E. Rloa
M
»ho,e deitnption and ÓBnohir» apfMar b«kwr, onj
j -ho ii ov(borir*d nwk« pu-wnol (or
Uw pwpow of obtaining new and noawot onto,
J tor pencxttcab toMd on ttw official onto- tenn, of
CtoMk Utoory GoOd. forto* SM OfeaUorl
Gartnoejr, in accordant* wSfc Ito looi pM Ito-
J roon
2 tour to the united
O
o Eock onto «ocwed on Poule Utoory GoM.
2 Potrto* 5306 MwoMarl Goneony, gil» loit torn
J (wttohor anw or romnrat) >iiWI«i Nm «inito ilgno J
u K> ono or nor* polat». WtonaloM O» 10JOOO poto»
2 how bew Mcored, eiMtoilened w* roeoho e
1,00000 DoUort STUDENT AWA£Dt
DESCRIPTION
Cü
WcighpS -'Z
Hok nland
E^31UC
ctenffCATt EinttJ
DIS CUIlflUTf JS VOIP If it SRSVS UT CRUDES
CLASSIC LITERARY GUILD
POSTFACH 5306, OOSSELOORE. GERMANY
De truc van de colportage blijkt
pas goed na het tekenen van het
bestelformulier en de betaling. Men
zal namelijk pas na 120 dagen het
eerste nummer van het bestelde
blad ontvangen. Logisch nietwaar?
Amerika is immers ver weg.
In de praktijk blykt echter dat
op diverse adressen na die 120 da
gen nimmer een exemplaar in de
bus is gegleden. Op andere adres
sen echter wèl, want men wil zich
uiteraard dekken door enkele klan
ten wèl tevreden te stellen.
Wie na die 120 dagen niets ge
hoord of gezien heeft? Och, wie
loopt er na zoveel tyd nog naar de
politie om aangifte te doen? Jam
mer van dat geld dat zijn we kwijt,
denken velen.
Wie zich echter tijdig beklaagt
bij de verkopende organisatie kan
ervan verzekerd zijn snel het be
stelde te ontvangen. Want men wil
immers niet de schijn van zwendel
wekken.
Toch riekt de hele zaak niet
geheel zuiver, want wie
niets laat horen is in vele
gevallen zijn geld kwijt. Maar als
er geen aangifte bij de politie volgt
en daarop speculeren die niet-
bonafide tijdschriftenorganisaties
blijft vervolging achterwege
De colportrices in de meeste
- gevallen aantrekkelijke jongeda
mes speculeren met hun ver
koopmethoden op het sentiment
van het kopend publiek. Interna
tionaal hebben zij reeds de aan
dacht van de politie op zich geves
tigd.
Hoe gaat dat allemaal in z'n
werk? Een lieftallig meisje over
dondert met rappe tong een Ne
derlandse familie met een verkoop
handigheidje. Het meisje spreekt
behoorlijk Engels of Duits en in
sommige gevallen Nederlands met
een zwaar buitenlands accent. De
meisjes wenden voor, hun kinder
jaren in Finland of Amerika door-
J Elizabeth Flossy O., de i
f gedesillusioneerde Friday- a
t aiTl
gebracht te hebben. Dat imponeert
meteen.
De jongedame toont een legiti
matiebewijs, gesteld in het Engels
en uitgereikt en ondertekend door
de groep waarvoor zij werkt. Dat
kan bijv. zijn de Classic Literary
Guild, de International Field Ser
vice of de Local Readers Service.
Dat zijn drie van de meer dan tien
organisaties die West-Europa be
werken.
Aan het hoofd van de Interna
tional Field Service staat de Deen
Leiff Quist, de Local Readers Ser
vice wordt geleid door Gordon An-
dersson (eveneens een Scandina-
viër) en de Classic Literary Guild
heeft aan het hoofd Pierre La Fai-
VUIST OP TAFEL
De man met de Franse naam zegt
uit Florida in de Verenigde Sta
ten te komen. Hij woont met vrouw
en kind in Koblenz, maar heeft
zijin hoofdkwartier in Düsseldorf.
van waaruit hij regelmatig Neder
land bezoekt. Hij instrueert vol
gens een van zijn vroegere colpor
trices met de vuist op de tafel
zijn medewerkers zijn „hard-sel-
ling-method".
Die medewerksters zijn dan de
zogenaamde Friday-girls, vrij naai
de gelijknamige slaaf, die Robin
son Crusoë er op nahield tijdens
zijn eenzaam verblijf op een
eiland. La Faire speelt voor de mo
derne Robinson Crusoë en zijn
„slavinnetjes" zijn de Friday-girls.
uit alle windstreken van ons land
afkomstig en werkend in teamver
band. La Faire werft zijn Friday-
girls door middel van advertenties
in grote dagbladen onder de mede
deling: „We ask for a Fridayglrl,
personal information hotel Hol
land, Rotterdam tel. 287106".
Eén van de meisjes, intussen bij
hem weggelopen, vertelde ons haar
belevenissen. Uit haar verhaal
bleek dat de meisjes tijdens hun
colportage-arbeid bij de huisdeuren
voorwenden studente te zijn
en door middel van een hoge om
zet in de tijdschriftenbusiness pun
ten kunnen verzamelen.
Het behalen van een bepaald
aantal punten wordt gehonoreerd
met een studiebeurs van duizend
dollar. De mensen raken door het
verhaal van het lieftallig wezentje
vertederd en abonneren zich op
een bepaald tijdschrift met de ge
lukkige gedachte dat het kind.
dank zij hun edelmoedigheid, haar
studie kan afmaken.
Maar dan komt de aap uit de
mouw. Er moet betaald worden en
wel liefst contant. Anders maar per
cheque of giro. Die betalingen moe
ten geschieden op rekening van de
heer Peter B. Sorensen, Amrobank
in Rotterdam. Peter Burchhard
Sorensen is een Deen, die intussen
verdwenen is. Men vermoedt dat
hy via de Waddeneilanden Dene
marken heeft weten te bereiken.
De teams van La Faire zyn by-
zonder mobiel. Zy trekken van
noord naar zuid en kammen de ene
wyk na de andere voornamelyk
in kleinere plaatsen volledig uit.
Op een landkaart worden de te be
werken plaatsen systematisch bij
gehouden.
Een groene kaart met don
kergroene en rode opdruk dient
als legitimatiebewijs van de Fri.
day-girl.
La Faire colonnes verplaatsen
zich snel en creëren binnen een be
paald tydschema steeds een nieuw
„slagveld''. Daardoor krygt men
moeilyk vat op de groep, zo ver
telt de weggelopen Friday-girl Eli
zabeth Flossy O. (24), die op haar
legitimatiebewys haar roepnaam
Flossy als achternaam liet gelden.
