In Boskoops café
wonen vier meisjes
H
B
Wie te zwaar is,
gaat er uit
Hobby-
orkest
van
radio
musici
ZATERDAG 25 FEBRUARI 1967
LEÏDSCH DAGBLAD
HO-EXTRA 4
-fc Tekenen met tapver gunning.
|et is zelfs in het bomen- en
heester-dorp Boskoop precies
hetzelfde kamernoodliedje als
in andere gemeenten ,waar studen
ten trachten kennis te vergaren.
Voor 22-jarige goudblonde Wille
nden Dijkshoorn uit Rotterdam en
drie van haar studiegenoten zy
studeren aan de Hogere Opleiding
voor Tuin- en Landschapsarchi
tectuur kon dit liedje-in-mi-
neur worden vervangen door een
byzonder origineel in majeur. De
toekomstige tuinarchitecten werden
namelyk getipt, dat het voor de
sloop aangekochte Boskoopse café
Het Zuiden voorlopig wel als onder
dak zou kunnen dienen. De onder
nemende jongedames kregen het
voor elkaar, dat zy tegen betaling
van f 160 per maand in het voor
malige horecalokaal mochten gaan
Jeanne van Haaften uit Drempt
kreeg na intensief beraad de ge
lagkamer toegewezen, welke lokali
teit nog vrywel geheel intakt was.
Ook Willemien „zeg maar Mien"
bleef op de begane grond; de
twee andere meisjes betrokken ver
trekken op zolder.
Tekentafels. boeken bedden,
souvernirs werden naar binnen ge
sjouwd. Van sinaasappelkisten wer
den eenvoudige, doch doelmatige
bergmeubels gemaakt. De meeste
flessen in het buffet bevatten nu
gekleurd water. Vanzelfspre
kend zyn er planten en bloemen.
Het kwartet is buitengewoon con
tent met zyn behuizing. Weliswaar
hangt de hamer van de sloper hen
elke dag boven het hoofd, maar
zy maken er zich geen zorgen over.
„Het zou fyn zyn als we, zolang
we in Boskoop studeren, in het café
konden blyven wonen, maar je
weet het natuurlyk nooit my-
mert Willemien.
In de ruimte, die dienst doet als
keuken, staan een ietwat wankele
tafel en een paar houten banken.
By toerbeurt fungeren de bewoon
sters als kokkin, welke taak zy ove
rigens niet te zwaar opvatten.
-fc Willemien met Jeanne voor het café.
Fluitspel hij de tapkast.
Er is aanvankelyk nogal wat be
zwaar gemaakt in de Boskoop-
se gemeentedaad, toen bekend
werd welk voornemen Willemien
en haar mede-studenten koester
den. De burgemeester stond echter
byzonder sympathiek tegenover het
plan en hy is dan ook op bezoek
geweest om te kyken hoe de meisjes
zich hadden geïnstalleerd.
Zo aan de buitenkant is er niet
veel aan Het Zuiden veranderd. Tot
voor kort brandde zelfs de lichtre
clame nog. Dit bracht met zich
mee, dat sommigen dachten er een
in vol bedryf zynd café aan te
treffen. Laatst kwamen er om
streeks middernacht twee dorstige
vrachtwagenchauffeurs, die trek in
pils hadden
Voor vele bewoners van Boskoop,
is het tydehjke studentenonderko
men een attractie, die je op een
zondagse wandeling beslist niet
mag missen.
„Soms staan er wel een stuk of
tien nieuwsgierige lieden naar bin
nen te gluren. Natuurlyk, het is
niet leuk, maar we trekken er ons
niets van aan", verklaart Wille
mien vastberaden.
zy moet nog anderhalf jaar in
Boskoop studeren, daarna een jaar
praktyk. Zodra zy haar opleiding
heeft voltooid hoopt zy naar Afri
ka te gaan om er te werken. Voor
lopig zit zy nog in het Zuiden over
haar boeken en tekenpapier gebo
gen
laricum Woensdagochtend,
half drie: Herman
Schoonderwalt slaat af, neemt
zyn saxofoon uit de mond en zegt
met kennelyke voldoening: „Dat
was nou het tempo. Geweldig jon-
Bij cle Wiener IJsrevue
Temidden van de artiesten prinses Paola. Geheel links directeur Bruno Holfeld.
De laatste bezoekers van de
avondvoorstelling verlaten het
sfeervolle Koninklyke Circus in
Brussel. Boven de nu intensief be
kraste ysvloer van de Wiener IJsre
vue zyn vrywel alle lampen ge
doofd. Toch blykt er aan de gladde
activiteiten nog geen einde te zijn
gekomen. Er verschijnt een jong
paar op het Us, dat onder toezicht
van directeur Holfield en regisseur
Will Peter danig moet slijpen aan
pirouettes en andere „yzige" figu
ren. Steeds opnieuw wordt de pis
te gerond; het heeft veel weg van
een school, waar kinderen moeten
nablyven om strafwerk te maken
Directeur en regisseur roepen aan-
wyzingen Eindelijk Joan Haan
appel is in het chique Plazahotel
reeds op haar kamer vindt Bru
no Holfeld, gebruinde en gebrilde
sportman uit Wenen het welletjes.
„Er moet natuurlyk een behoor
lijke discipline zyn", zegt hy. „Dat
houdt echter niet in, dat wy, van
de Wiener, 't allemaal van de puur
zakelyke kant bekyken. We zyn
een stichting, die als doel heeft met
het geld, dat overblyft, de ama-
teuryssport in Wenen te steunen
Trouwens, we zyn zelf uit die ver
enigingen voortgekomen. In 1936
werd met zeven personen begonnen;
in vyf koffers werden de spullen
vervoerd.
Nu zyn het vyf spoorwagons. In
het begin zorgden grammofoonpla
ten voor muziek en momenteel
hebben we een orkest van twintig
man. Hoe lang ik in de schaats
sport zit? Nou, toch zeker van m'n
zesde jaar af Bij de Wiener is het
heel leuk werken".
„Kort geleden hebben we met
enorm succes voorstellingen in Ca
nada gegeven. Ze verklaarden ons
voor gek naar Canada te gaan met
een ïjsshow. Dan kun je net zo goed
water naar de zee dragen. Het is
echter zo'n succes geworden, dat we
zeker teruggaan. Een vermoeiend
leven is het wel, thuis by m'n
Een tulp uit Holland, Joan Haanappel
vrouw en m'n zoon ben ik by na
nooit. M'n vrouw is mantelont
werpster; ze mag beslist niet kla
gen over de omzet'.
Als directeur wordt je in zo'n
gezelschap van ruim honderd per
sonen natuurlijk voor heel wat pro
blemen geplaatst. Neem nu eens
Joan Haanappel. Een voortreffely-
ke showrijdster. Ze wil er mee op
houden. Nee, het geld is het niet en,
voorzover ik het kan bezien, ook
niet de rivaliteit tussen haar en
de Tsjechische Milena. Rivaliteit
is er. De dames kunnen heus wel
eens onaardig tegen elkaar doen.
Joan wil er geloof ik mee ophou
den omdat zij zo gauw moe is. En
twee, soms drie voorstellingen per
dag betekenen vanzelfsprekend 'n
heel zware opgave. Er wordt gezegd
dat ze gaat trouwen. Daarover is
me niet veel gebleken in 't gesprek,
dat ik met haar heb gehad. We
zullen nog wel eens praten. Joan
heeft vaak 'n duwtje nodig. Ko-
ninkiyk bezoek of zoals hier in
Brussel laatst het bezoek van Prin
ses Paola byvoorbeeld kan maken,
dat zy zo mogelyk nóg een tikkeltje
meer haar best doet. In elk geval
zal zij in Schiedam en in Gronin
gen van de partij zijn. (Op het mo
ment dat u dit leest, is de Neder
landse tournee net begonnen, red.).
In juni loopt deze show af".
„Gelukkig", verzucht byzonder
eerlyke Weense Martha Wurst (28),
die de leiding heeft over het ballet.
„Ik ben al van mijn vijftiende by
de ysrevue. Altyd reizen en trek
ken. Soms kan ik geen hotelkamer
meer zien. Het lijkt allemaal erg
mooi en dat is het ook wel. maar
niet tè lang. Dan ga je verlangen
naar gewoon een eigen gezinnetje.
We hebben in juli veertien dagen
vakantie. Alsjeblieft niet reizen.
Heerlijk bij m'n ouders thuis in
Wenen. Als captain van de boys en
girls heb je een grote verantwoor
delijkheid. Zelfs moet je er op let
ten, dat de meisjes niet te zwaar
worden. In het contract staat hoe
veel ze mogen wegen. Als ze er bo
ven komen hebben ze er maar voor
te zorgen dat hun gewicht zo
gauw mogelyk vermindert. Doen ze
er nietc aan en worden ze al te
zwaar: ontslag! Het staat in het
contract".
En dan weer Bruno Holfeld, die
ook een belangryk woordje mee
spreekt in het Olympisch Ijssta
dion in Innsbruck: „Intertel heeft
voor de Amerikaanse televisie een
programma in kleuren van deze
show opgenomen. Van onze groep
is in Wenen een film gemaakt. Al
lemaal extra werk, vermoeiend,
maar het geeft je een enorme vol
doening".
De saxofoonsectie neemt
alvast een moeilijke passage
door.
Dat wordt gezegd tegen een or
kest van zeventien ervaren be
roepsmusici, vast verbonden aan
omroeporkesten of werkend öp de
schnabbel toer. Na een fortissimo is
het byna onbehaaglyk stil in stu
dio Soundpush van bijna geheel in
de commerciële geluidsproduk-
tie gedoken trompettist Frans
Mijts.
De repetitie is afgelopen. Wel
wordt nog even de bandopname
beluisterd, maar daarna keren de
musici terug naar hun haardste
den: in Hilversum, Amsterdam,
Haarlem, Utrecht of Den Haag.
Dinsdagavond om elf uur waren
zij by een gekomen om samen te
repeteren in een door Herman
Schoonderwalt, Cees Smal en
Frans Eisen op ideële basis gefor
meerd orkest. Want, hoe vreemd
het ook moge klinken, de musici
spelen voor hun plezier en in kost
bare (doorgaans nachtelyke) vri#
tyd. „We wilden", licht Schoon
derwalt toe, „een orkest formeren,
dat uitsteekt boven alles wat op
dit gebied is gedaan". En dat be
slaat moderne big band jazz en
dansmuziek, te vergelyken met dat
wat Woody Herman en Kurt Edel-
hagen brengen.
De in Hilversum wonende ar
rangeur en trompettist Cees Smal
heeft samen met zyn al even be
kende twee collega's al lange tyd
met het plan voor een dergelyk or
kest rondgelopen. Waarom eigen-
ïyk?
„Omdat het niveau van de Ne
derlandse musici beter is dan men
zou denken, als men afgaat op wat
in Hilversum tevoorschijn komt. In
Hilversum zit je altyd met de fac
tor tyd. Het is dan van: kom jon
gens, opschieten. Ik moet naar
huis, of naar 'n volgende schnab
bel. Of er wordt gezegd: nou zit
het wel. Je knapt zo vaak af, om
dat er zo dikwyls half werk wordt
geleverd. Volgens ons wordt er
nooit genoeg gerepeteerd. Nou heb
ben we een orkest dat zoveel mo
gelijk idealistisch is. Dat is voor
jezelf veel beter".
Vorig jaar december had
het driemanschap Smal, Schoon
derwalt en Eisen een lijst gereed
van musici met een „idealistische
inslag". Allen werden opgebeld en
toonden zich enthousiast.
Deze beztting is het resultaat:
piano: Frans Eisen, drums Evert
Overweg, bas: Rob Langereis, gi
taar: Joop Scholte trompet Cees
Smal, Frans Myts, Fons Dirks, Ed
dy Engels en John Bannet,
saxofoonHerman Schoonderwalt,
Tony Vos, Sander Sprong, Ferdi
nand Povel en Joop Mastenbroek
trombone: Rudy Bosch, Frans van
Luyn, Eric van Lier en Dicky
Kaart. Verder speelt Henk Eiker -
gout piano en trombone. Arrange-
menten en composities worden spe
ciaal voor het orkest geschreven
door de drie initiatiefnemers, ter
wijl by dragen van Tony Vos, Rob
Madna en Ruud Bosch in het v<
uitzicht zyn.
Maar, vragen we Cees Smal,
speelt toch met een groot aantal
van uw collega's hier ook in I
Big Band. Is dat niet bevredigend?
„Wij willen iets heel anders
doen", luidt het antwoord. „Boven
dien is Boys Big Band ook
studio-orkest. En Boy Edgar heeft
helemaal zyn stempel op ge
drukt. Trouwens, zy spelen v
geld. En daarvan is by ons g
sprake".
Frans Eisen, die lid is van
Vara-dansorkest en het orkest
Frans de Kok, zegt: „Boys
Bands met handen en voeten i
de Vara gebonden". Over het werk
by de omroep: „Je bent altyd ge
bonden aan wat er van je wordt
verlangd. En dat is meestal niet
in overeenstemming met je m
kale ambities".
„Het is wel een probleem de n
sen by elkaar te krijgen", klinkt
(vrij overbodig voor hen die het
muzikantenleven kennen) uit
mond van Frans Eisen. Ook
weer bleek zijn gelyk, want
na middernacht kon de repetitie
pas beginnen, omdat men moest
wachten op de leden van de Sky-
masters, die tot elf uur in de KRO-
studio verbleven om een opname
voor de NCRV te maken. Opval
lend tussen truien en blouses was
de smoking van tenorist Ferninand
Povel. Na een opname van de Tros
met zyn rhythm en blues produ
cerende The Ambassadors had
hy geen tijd meer gehad om zich
te verkleden. Is dat spelen hier nu
niet te veel van het goede? Po
vel: „Ik vind het geweldig en de
andere mensen ook. zy hebben het
ergraag voor over".
Hard wordt er enkele uren gere
peteerd. Eerst op een arrangement
van een stuk van Donald Byrd,
daarna op een nog naamloze c
positie van Schoonderwalt.
half twee springt Frans Eisen op
vanachter de piano en constateert
vergenoegd: „Het gaat al steeds be
ter". Tevreden is men echter niet
ook niet om half drie. Maar ach:
volgende week is er weer een nacht.
