Hoe is dat
mogelijk?
S CHEEP SiSrftBERlCHTEN
Nochf
einde
WASCANA
TOYOTA
„AUTO HOME"
AMERIKANEN
MOGEN CUBA
VERLATEN
DONDERDAG 29 DECEMBER 1960
LEIDSCH DAGBLAD
Ons dagelijks vervolgverhaal
zonder
„Kolonel Harrison?" vroeg ik op
scherpe toon.
„Jawel. De man in de achterste
stoel de dode".
„Maar hij droeg geen uniform
toen
„Dat maakt niets uit", onderbrak
ze me. „Hij stond als kolonel Harrison
op de passagierslijst vermeld. Als ik
alles had geweten, was hij nu niet
dood en had juffrouw Fleming haar
sleutelbeen niet gebroken."
„Het doet er wel iets toe!" In haar
opvallend bruine ogen glinsterden
tranen. „Als ik niet had geslapen,
zou ik geweten hebben wat er ging
gebeuren. Ik had dan de passagiers
kunnen waarschuwen en kolonel
ïarrison zou een veiliger plaatsje
iran me gehad hebben".
Dus daar maakt ze zich zorgen
>m, dacht ik, daarom zijn haar
gedrag en houding zo verward.
Even later besefte ik dat het toch
niet geheel en al klopte. Ze was na
melijk al zo geweest voordat ze
dst wat er met twee van haar pas-
iagiers was gebeurd. Opnieuw voelde
lk mijn wantrouwen groeien en nu
nog heviger dan eerst de dame
moest er maar op rekenen dat lk
haar goed in het oog zou houden.
„U hebt uzelf niets te verwijten,
juffrouw Ross. Vermoedelijk moest
Ie gezagvoerder in een sneeuwstorm
ilind vliegen en vergeet niet dat we
lier vijfentwintighonderd meter
zijn. Waarschijnlijk wist hij op
iet moment van de landing pas wat
ls in een visioen zag ik opnieuw
ten ondergang gedoemde vlieg-
voor me, dat met de landings
ten aan minstens tien minuten
en onze hut cirkelde. Ik wist niet
juffrouw Ross ook last van een
jelijk visioen had. In ieder ge-
kon ik het niet aan haar zien.
hoogt? dofdzed gafr8bSkeen° bu?
engewoon actrice te zyn.
„Waarschijnlijk", mompelde ze dof.
Ik weet het niet".
We aten warm,
ardappelen en gro
lik, m
oor lai
aarschi
en groente alles uit
genoeg voor allemaal,
tijd was het naar alle
laatste keer ge
'eest dat onze gasten, en wij ook,
oldoende te eten zouden krijgen,
p het leek me geen gunstig mo-
dit bekend te maken. Daar zou
ie volgende morgen nog tijd ge-
voor zijn, of later op de dag
chien, want ik zag dat het al
uur in de nacht was. Ik stelde
om voor te gaan slapen. De vrou-
kregen de bovenste kooien. Niet
een soort van fijngevoeligheid,
omdat het daar veel w:
dan gelijkvloers en het verschil
iu nog groter worden als de olie-
ichel uitgedraaid was. Toen het be-
ind werd dat de kachel niet zou
tnblijven, klonken hier en daar wei
lende protesten, waar ik me echter
et aan stoorde. Als alle mensen
een tijd in het poolgebied hebben
iwoond, had ik een bijna ziekely-
angst voor brand. Margaret Ross,
stewardess, weigerde een kooi,
laar wenste naast de piloot te sla-
en omdat ze bang was dat hij bij
ennis zou komen en dan iets nodig
iu hebben. Eigenlijk was ik 't zelf
ui plan geweest, maar ze wilde van
een toegeven weten en hoewel ik het
enkbeeld helemaal niet prettig
ind, stemde ik tenslotte toch maar
ie. Er bleven dus vijf kooien over
nor zes mannen, want Jackstraw,
en ik konden ons wel met onze
Mitkleding behelpen Natuurlijk
er een grootmoedig en zeer
elïèvend debat over de verdeling van
kooien, tot Corazzini het pro-
leem oploste en eer. muntstuk te
door
Alistair Maclean
voorschijn haalde. Er zou om ge
gooid worden. Corazzini bleek zelf de
verliezer te zyn, maar hij aanvaard
de dit en tevens het vooruitzicht van
een koude, ongemakkelijke nacht met
beminnelijke hoffelijkheid. Nadat
iedereen een plaatsje had gevonden,
nam ik een staaflamp en ons log
boek, keek even naar Joss en begaf
me naar het luik. Zagero draaide
zich om in zijn kooi en vor
send dwaalden zijn blikken over mij
heen.
„Wat gaat er zo laat nog gebeuren,
dokter Mason?" informeerde hij.
„Weerberichten, mynheer Zagero.
Daarvoor zyn we hier en ik ben toch
al drie uur op het schema achter".
„Moet het zelfs vannacht nog?"
„Inderdaad. Continuïteit ls het
meest belangrijke bij het bestude
ren van het weer". „U liever dan ik".
Hij huiverde. „Al is het buiten maar
half zo koud als hier
Hij keerde me de rug toe en Joss
stond op. De marconist had mijn
stille wenk begrepen en ik wist dat
hij brandde van nieuwsgierigheid.
Ik ga met u mee dokter, dan kan
ik even naar de honden kijken".
We keken niet naar het weer en
ook niet naar de honden, maar liepen
regelrecht naar de tractor en vonden
onder het zeil beschutting al was
het niet veel tegen de elementen.
Weliswaar scheen de wind iets te
zijn gaan liggen, doch het was
kouder dan ooit: de lange winter
nacht begon bezit van de ijskap te
nemen.
„Het stinkt!" zei Joss onomwon
den. „De hele zaak stinkt'J
Door en door", gaf ik toe „Het is
alleen maar de vraag, waar komt die
stank vandaan?'
„Wat bedoelde u eigenlijk", wilde
Joss weten, „met dat sprookje over
magnetische stormen, kompassen en
radio's?".
„Ik had ze gezegd dat ik iets wist
it zij niet wisten en inderdaad was
,t ook zo. Toen echter puntje bij
.altje kwam, leek het me beter
mijn mond er maar over te houden.
Je weet zelf hoe deze vervloekte kou 1
je trager doet denken ik had het I
eerder moeten beseffen".
„Wat beseffen?"
„Dat ik mijn mond erove^ moest
houden".
„Waarover in vredesnaam?"
„Sorry, Joss, dat ik zo geheimzin
nig doe, maar eh dat ze na de
noodlanding pas wisten wat er ge
beurd was, kwam door het feit dat
ze allemaal verdoofd waren. Als ik
het goed heb, bevond iedereen, of
bijna iedereen, zich onder de invloed
van een of ander slaaptablet of ver
dovingsmiddel". In het duister voel-
A DVERTENTIE
Het
blad. Dit nieuwe dekblad-een
melange van het beste uit de
fijnste tabakken - maakt vol
ledig automatische vervaardi
ging mogelijk. Daarom is de
prijs van Wascana ongelooflijk
met melange dekblad
extra licht, extra geurig
kenbaar verdoving. Vermoedelijk
werd er een snelwerkend slaapmid
del gebruikt".
Wordt vervolgd.
ADVERTENTIE
OFF. DEALER
De Cubaanse regering heeft
bij verrassing goedgevonden, dat 205
Amerikanen via Mexico uit Cuba
naar hun land terugkeren, zo is van
weüngelcihte zijde in Washington
vernomen. Er zyn in totaal 3.600
Amerikanen in Cuba. Van de mees
ten is niet bekend of zij repatriëring
willen. Wel verwacht men in Ame
rika, dat Cuba er nog meer zal la
ten gaan in de toekomst. Het eerste
vliegtuig met Amerikanen zou al op
weg naar de Verenigde Staten zijn.
Het afgelopen jaar heeft Amerika
via de Zwitserse ambassadeur in Ha
vanna tevergeefs getracht toestem
ming voor Amerikanen te krijgen
Cuba te verlaten. Toen heeft
Washington het geprobeerd via Mexi
co, het enige land in het interameri-
kaanse stelsel, dat diplomatieke be
trekkingen met Cuba onderhoudt. Die
poging slaagde. Met de lyntoestel-
len van de dienst die Mexico op Cu
ba onderhoudt, mogen de 205
Amerikanen het eiland verlaten.
In Washington zegt men, dat Ame
rika geen tegensprestatie behoeft te
leveren. Veel van de Amerikanen in
Cuba zijn met Cubaanse staatsbur
gers getrouwd of hebben er het
grootste deel van hun leven gewoond.
PANDA EN DE MEESTER ETER
om zich heen of hij ook een
vergissen als het jongske zich niet
lat bevindt!" prevelde hij tenslotte
„Het kleutertje is zich
Hij vermoeit zijn verzi
Wajk'moet hem^gauiotenfgvinden^"'mompelde'!
zijn moeder een wroegel van me en dat lijkt me h(
leuk!" Zorgvuldig het spoor volgend, naderde hij een
Nu trof het toeval dat aan de andere kant
zelfde deed.
t een vergrootglas de w<
„Als dat tenminste in onze stand had gepast! Zelfs de
kleinigheden ontgaan ons niet! Op deze manier!" Doe
moment kwam hij met Panda
RECHTER TIE EN HET GESTOLEN HALSSNOER
11.19. Rechter Tie is gaan zitten en valt met smaak aan op het
rijkelijke maal. „Misschien hebben de rovers Tai Min vermoord
juist omdat hij geen geld bij zich had. Uit woede', zegt Rechter Tie.
„Misschien wisten ze dat hij kassier was, en hebben ze hem over
vallen in de verwachting dat hij een grote som bij zich zou heb
ben. Je was dus erg bevriend met hem?" Ja, maar begrijpt u me
niet verkeerd", zegt Violet. .Jlij nam me alleen mee uit vissen
omdat ik goed met een boot kan omgaan. Verder vond hij me veel
te jong. Hij was verliefd op mijn tante". Rechter Tie verbergt zijn
verbazing niet. „Was die niet wat te oud voor hem?" vraagt hij.
„Ja, ze ?vas tien jaar ouder dan Tai Min", zegt Violet, „maar ze
had een slecht leven bij mijn oom. Een paar weken geleden is ze
van hem weggelopen. Waar ze nu is, weet ik niet, maar ze heeft
het er stellig beter dan bij mijn oom Wei". Rechter Tie denkt aan
de kaart, ivaarop Tai Min de route naar Tienmijlsdorp rood had
aangegeven. Hoopte hij daar mevrouw Wei terug te vinden?" ,fient
u hier voor een patiënt'!
gen. „Nee, voor vakantie
plan wat forellen te vissen". ,fliaa
roept het meisje spontaan uit. „Ik
vraagt Violet als de Rechter blijft zwij-
zegt Rechter Tie. „Ik was eigenlijk van
DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN BRAMMETJE FOK
709. Het gebeurde zo ongeveer eens per jaar, dat scheepskat
Karo en papegaai Tutu het ergens roerend over eens waren. Dit
nu was zo'n gelegenheid.
Op fluistertoon bespraken zij met elkaar de toestand.
„Nooit gedacht, dat Bram zo bangelijk zou zijn", zei Karo onte
vreden. „Als je aan zo'n ivedstrijd meedoet moet je wat durven
wagen. En als de Kokanje mijn schip ivas, dan voer ik hem liever
aan flarden dan m netjes te houden en aan die kapitein Plenta te
moeten geven".
„We verrrrliezen", meende ook Tutu.
Natuurlijk verliezen we die wedstrijd. Met stilliggen is nog nooit
een race gewonnen"zuchtte Karo. „Weet jeik vind het zo erg
voor Bram en ik gun die kapitein Costa Plenta de overwinning
niet".
Bovendeks stond Bram in zwiepende storm en striemende regen
aan hetzelfde te denken. Als zeeman was het hem duidelijk ge
weest, dat hij niet verder had mogen varen. Maar als Brammetje
ging het hem toch aan zijn hart, dat hij op deze manier zijn trouwe
schip zou moeten afstaan.
Zegevierend zou Costa Plenta als eerste aankomen
Eensklaps hief hij het hoofd. Van de zijde van het eiland was
door het gebulder van het noodweer heen een klagend geluid tot
hem doorgedrongen.
Posities Nederlandse
seliepen
Crania 24 ta Sfanlo
SSSa'iYS ELSJSsr
OoreT«ad^7n)v Curacao n Thameiha-
31 ta Port Said
